Last night... like those lost moments...

Δεν μπορεί κάτι σημαίνει αυτό...
Κάθε που κάτι με πιέζει... που επιστρέφω στα παλιά... που κάτι ταλαντεύεται... ή τελοσπάντων όταν κάτι στραβώνει και δεν το "παλεύω"... γράφω στην Αγγλική...
Και είναι τότε που δεν σκέφτομαι καν στη γλώσσα μου... σκέφτομαι αλλά και γράφω στ' Αγγλικά...
Τάχα να μη με καταλαβαίνουν; Μήπως γιατί εκεί αισθάνεται ασφάλεια το μέσα μου; Ίσως γιατί στο κάπου ανάμεσα τα συναισθήματά μου ταιριάζουν καλύτερα... σφινωμένα... αλλά ακούνητα...

Όταν ήμουν μικρός έκανα κι άλλα... κρυβόμουν κάτω από τραπέζια, κρεβάτια... στις πιο κρυφές γωνιές... ή ακόμα ακόμα έκανα μία σκηνή από σεντόνι, περισσότερο για να δηλώσω την απόσταση που διάλεγα παρά για την ασφάλεια που προσφέρει...
Αποστασιοποιημένος από όσα δεν ήθελα γύρω μου... μιλούσα στο μέσα μου σε μια γλώσσα που δεν θυμάμαι πια... μιά γλώσσα που συχνά είχε μόνο αριθμούς... και κάποιες φορές τυχαίνει και σήμερα να επανέρχονται κομμάτια της και να με εκπλήσσουν...

Έβγαλα ένα κρεβάτι στο μπαλκόνι χτες βράδυ...
Ξάπλωσα ανάσκελα και χάθηκα στη μουσική από το τρανζιστοράκι... στον ίδιο σταθμό που έπαιζε και παλιά αυτές τις ώρες...
Κοιτούσα τ' αστέρια και ξανάγινα για λίγο το παιδί... εκείνο το παιδί που αναρωτιόταν για όλα και που για όλα τελικά έφτιαχνε τη δική του ιστορία... κι αν δεν το βόλευε η ερμηνεία... κρυβόταν μες στα παραμύθια του...
Έπεσε ένα αστέρι που όπως πάντα δεν το πρόλαβα για να κάνω ευχή... αλλά τι να ευχηθώ άραγε...;
Απουσίαζε το φεγγάρι... απλά γιατί έτσι ήθελε... σαν κάθε μεγάλος πρωταγωνιστής...
Πέρασαν πολλά νυχτερινά αεροπλάνα... άλλα πιο κοντά... άλλα χαμένα μακριά... και έπαιζα εκείνο το παλιό μας παιχνίδι για το που πηγαίνουν... ποιοί είναι μέσα... και ποιές οι ιστορίες που κουβαλούν οι αποσκευές τους...
Μετά σταμάτησα τη μουσική για να πάω ακόμα πιο πίσω... στα χρόνια που έτρεχα χωρίς να με προλαβαίνει ο χρόνος...
Και άκουσα πάλι τις βάρκες από τα πυροφάνια... χωρίς το κύμα στην αμμουδιά... και περιμένοντας ν' ακούσω το πρωινό πλοίο με πήρε ο ύπνος εκεί... στο μπαλκόνι, ως το πρωί...
Έφτιαξα πάλι σαν "το παράξενο παιδί" που ήμουν πάντα το δικό μου καταφύγιο... με μιά πόρτα στην οροφή... που βγάζει πάντα σε έναν κόσμο που ποτέ δεν είχε πρόσβαση κανείς άλλος...
Μόνο τα κουνούπια θα πρέπει να εισέβαλαν κάποια στιγμή που θα ήμουν αποροφημένος σε κάποια άλλη θεωρία και έχασα τη μάχη μαζί τους...
Το κατάλαβα το πρωί όταν με στράβωσε ο πρωινός ήλιος και προσπάθησα να του κρυφτώ κάτω απ' το σεντόνι μου με τα ντυμένα στα γαλάζια παιδάκια και το λαγουδάκι κάτω απ' το φουντωτό δεντράκι...
Έχασα τη μάχη αλλά κέρδισα το παραμύθι...

- See you out there lonely stranger... Yesterday you weren't there... But I know I' ll meet you again sometime... In an other story!