...δύο μήνες μετά...

...και ο χρόνος συνεχίζει να κυλά αδιαλείπτως με ή χωρίς εσένα να κρατάς πρακτικά... και συλλογίζεσαι αν πρέπει γι' αυτό να απολογηθείς (σε ποιόν άραγε; Δικές σου ανάγκες καλύπτεις με αυτό) ή να πεις έτσι ήθελα και μαγκιά μου που δεν "αναλώθηκα" στην καταγραφή αλλά στο να τα βιώσω...
Και μόνο η σκέψη στην οποία μπαίνεις μου μοιάζει ενοχική και αξιολύπητη...
Δύο μήνες σχεδόν... και ούτε μία λέξη στο χαρτί... ή εδώ, όπως και να' χει...
Δεν με ενοχλεί που έχασα τη συνέχεια... γιατί σιγά το σύγγραμμα... αλλά που ενώ είχα το χρόνο και την ευκαιρία να δω τα πράγματα κι από τις δυο πλευρές ταυτόχρονα αναλώθηκα στο να μπω σε ρόλους που μου ορίστηκαν και να αφήσω το "αλλιώς" για μετά...
Τώρα είναι το μετά... μάλλον... και ίσως το ερώτημα αυτό έρχεται (σαν μία μικρή γκρίνια για αυτό που σε ξεβολεύει και σε κινητοποιεί) για να γίνει η αρχή...
Πάντα με λάθος συγχρονισμό εγώ... όταν οι άλλοι αδειάζουν... γεμίζω... όταν τελειώνουν... αρχίζω... και τελικά αναρωτιέμαι για τη μέσα μου μοναξιά;
Έπαιξα και παίζω το ρόλο μου καλά... παραπάνω από τις προσδοκίες σας...
Όποιες κι αν ήταν οι ανάγκες μου, εσείς βλέπατε καθημερινά εκείνον τον "φτου μην τον ματιάσω"...
Και τα κατάφερνα, στα ανθρώπινα, να είμαι και εδώ και εκεί... και όπου χρειαζόταν... στα ουσιαστικά ήταν που έλειπα... και στα "για μένα"...
Κάτι μου ήρθε να τα πω... γιατί εκτός συνόρων δεν πιάνεται η γκρίνια... σου βρίσκουν ελαφρυντικά... και χάνει τάχα μου την ισχύ της να καταχωρηθεί στα δεδομένα...
Απάτη της ομίχλης είναι... σαν φυσήξει λίγο από μέσα σου βοριάς και ακόμα στέκεις στο "αλλά" και όχι στο "ναι μεν" αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις χάσει την αφετηρία... και οπότε το δρόμο της επιστροφής...
Κι ας έχει ήλιο... κι ας κάνει ζέστη... κι ας είμαι μακριά... άρχισε να φυσάει σήμερα...