...στο μείων ένα...

Μείων μία οι εκκρεμότητες των προκαθορισμένων χρόνων... με επιτυχία 97%...
Πόσο γελοίο μου ακούγεται όλο αυτό;
Γελοίο... κι όμως είναι η καθημερινότητα και το αντικείμενό μου... αυτό στο οποίο είμαι καλός...
Πόσο λάθος μπορεί να έχω δει τα πράγματα;
Κι οι επιλογές; Αυτές που είναι εκεί για να μας καθορίζουν...
Κάτι μέσα μου βάζει υποσημείωση "πάντα υπάρχει χρόνος"... και εξηγεί σε παραρτήματα στα υποσέλιδα, που κανείς δεν αξιώνεται, "βαρέθηκα το αγκυροβόλι... μου έλειψε το ταξίδι..."

Όλα... κατάσταση του νου...

Ο δάσκαλος απλά το επιβεβαίωσε... δεν είπε τίποτα περισσότερο... άρα ή έχει μία μεγαλύτερη αλήθεια να μου πει, που δεν είμαι έτοιμος να ακούσω, ή τα πράγματα είναι απλά έτσι και φτάσαμε τελικά στην ουσία του θέματος...
Μα πώς γίνεται να είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου τελικά;
Χωρίς λόγο... κι ας είναι όλα με αρνητικό πρόσημο τριγύρω... μέσα στο μυαλό μου όλα έχουν ρυθμό...
Όλα μιά κατάσταση του νου είναι άλλωστε... το κλείσαμε Άρχοντα... φαντάσματα του εγκεφάλου επιβεβαίωσες...
Πρέπει να είναι παράλληλη αλήθεια όσα δε φαίνονται... γιατί ενώ σκεφτόμουν όλα αυτά πέρασε μπροστά μου ένα ξωτικό... με κόκκινα μαλλιά, κατάλευκο δέρμα, ροζ μαγουλάκια με φακίδες, κρόσια να κρέμονται, ντυμένο στα μαύρα με χρώματα στις άκρες...
Όλα αυτά στην τρίτη πενθήμερη καρτέλα γραμματείου... του δεύτερου γύρου... για να το τοποθετήσω κάπου... αφού μόνο έτσι τα καθορίζω...
Ασημίζουσα χαρά... η ετικέτα στο κουτάκι..

...σαν ένας ο παράγωντας...

Ο αστάθμιτος παράγωντας που ελπίζεις πάντα είναι εκεί μόνο που πρέπει να τον αποδεχτείς, να τον αναγνωρίσεις και να του αφήσεις χώρο...
Σημαντικό είναι να τον εντοπίσεις δεδομένου του ότι συνεχώς αλλάζει μορφή...
Είναι επιλεκτικός και φανερώνεται μόνο σ' εκείνους που έχουν πίστη και ανοιχτό ορίζοντα...
Φωτίστηκα για λίγο και μου χαμογέλασε...
... πέρασε και μια νεράιδα... τίναξε νευρικά τα φτερά της... ήρθε και από μακριά η μουσική του ολόκληρου... που περπατά στην κορυφογραμμή... και ακροβατικά στροβιλίζεται πάνω από το μέτριο σχεδόν κοροϊδεύοντας...
Με παίρνει πάντα μαζί της αυτή η σκέψη... σαν την ελαφρότητα του όλα γίνονται...
Αγαπώ και πιστεύω, νοιώθω και βιώνω...
Πόσο δικά μας είναι τα δικά μας δεν έχει σημασία τώρα... γιατί τίποτα δεν μας ανήκει... μόνο η αίσθηση όσων φτιάχνουμε μέσα μας γι' αυτό είναι δική μας... κάπως έτσι θα πρέπει να είναι και ο σεβασμός νομίζω...
Δεν δεσμεύει η αγάπη... αφήνεται κι ανθίζει μόνη σαν αγριολούλουδο... δεν θέλει θερμοκήπιο και τάχα προστασία... χώρο θέλει και την έννοια του Θεού... εκείνου που υπάρχει παντού... και δεν χωρά σε λέξεις...

Πρεμιέρα seq.4 vol.1 ver.1

Πρεμιέρα σήμερα...
Νέο έργο... νέο σενάριο... νέα συνταγή... στο ίδιο θέατρο!
Μόνο εγώ και το θέατρο μένουμε ίδια σε αυτό το σκηνικό μιζέριας...
Όλα τα άλλα τα αλλάζουμε αναλόγως τα συμφέροντα...
Δεν θα αγχωθώ... άλλωστε αυτό ξέρω να κάνω... να δίνω παραστάσεις...
Θα σκέφτομαι έναν πλάγιο ήλιο να με λούζει σε βόλτα απογευματινή...
Κι αν ξεχάσω... θυμίστε το μου!

...το ρολόι της κουζίνας...

Αποσυντονισμένο το σώμα μου και αγύμναστο το ρολόι στον τοίχο της κουζίνας· που γουργουρίζει στην κοιλίτσα της μονάχο του όλη μέρα...
Τη νύχτα υψώνει φωνή να το προσέξω... τίποτα... με "κρέμασε" τελικά σήμερα το πρωί... το πρόδοσαν τελικά οι δικοί του αλλά μήνυμα ελήφθη...
Ούτως ή άλλως ο χρόνος κουρδισμένος είναι... εγώ είμαι αυτός που χάνει χτύπους κάθε μέρα που περνάει...

... προσοχή στο κομβίον...

Πολύ σοβαρά παίρνουμε το ρόλο μας... και ξεχνάμε ότι τελικά είναι απλά ένας ρόλος... και όχι αυτό που πραγματικά είμαστε...
Αν με ρωτήσεις τώρα αν αυτός ο ρόλος έχει εισχορήσει στο είναι μου η απάντηση είναι ναι... ένα μεγάλο ΝΑΙ σαν κουμπί συναγερμού έκτακτης ανάγκης που έχει κολλήσει πατημένο και από αμέλεια που τα καταφέρνω κι έτσι δεν έχω μεριμνήσει να το διορθώσω...
Σήμερα έτυχε και το παρατήρησα και ίσως αύριο να το έχω ξεχάσει πάλι...
Βέβαια ίσως και να μη χρειάζεται ειδικό για να το ξεμπλοκάρει και να θέλει απλά ένα ταρακούνημα... αλλά δεν το δοκίμασα ούτε αυτό για να είμαι ειλικρινής...
Είναι και αυτό το κατακόκκινο απαγορευτικό του χρώμα που με κρατάει μακριά... που όμως το συνήθισα στην όψη...

... πρωινή απόσταση...

Έτσι ξαφνικά... με το που βγήκα το πρωί στο δρόμο... εγκαταστάθηκε μια απόσταση μέσα μου...
Απόσταση από τα βαριά της καθημερινότητας...
Λες και τα έβγαλα από μέσα μου... τα κρατώ στα χέρια μου ... χωρίς να ξέρω τι να τα κάνω...
Τόσο βάρος είχαν πάντα ή το βλέπω αλλιώς έτσι που ζυγίζονται τώρα;
Αν τα αφήσω να πέσουν τι θα γίνει;
... είναι όμως που δε συνηθίζω εύκολα της αλλαγές...

...ένα βότσαλο ανάγκη...

Κυριακή, διαδρομή και λιακάδα...
Οι λίστες μου θέλουν ανανέωση... εγώ φωτοσύνθεση... τα πνευμόνια μου αέρα... η ψυχή μου ορίζοντα... το μέσα μου ένα βότσαλο...
Η λείανση απ' τα χάδια της θάλασσας... η γεύση από την αλμύρα... η γυαλάδα απ' τον ήλιο... οι ιστορίες απ' το ταξίδι μέχρι εδώ... κύμματα φίλοι... σύντροφοι γλάροι...
Δεν έχει σημασία πως είναι... το πως μεταφράζεται έχει σημασία...

...τα πρώτα Χριστούγεννα...

Πρώτο ντριν...

- Παρακαλώ...

- Εεεε... καλημέρα!

- Εεεε... καλημέρα λοιπόν!

- Με κατάλαβες;

- Είναι δυνατόν να μην καταλάβω το Βουρβουλίνι μου;

- Τι κάνεις;

- Βόλτα στη Γλασκώβη... Πες μου ποιος άλλος θα σου έδινε αυτή την απάντηση και θα το εννοούσε κιόλας...;

...

- Έλεγα να κάνουμε κάτι σήμερα...

Δεύτερο ντριν...

- Τελικά δεν θα πάμε εκεί... μήπως θέατρο... σινεμά...;

- Μήπως να δούμε ταινία και να παραγγείλουμε;

Κανονικό Εμείς κι Εμείς... δηλαδή Εγώ κι Εσύ και Εσύ κι Εσύ... όπως τότε που ξεκίνησε...

Γιατί οι Τετάρτες που γίναν Πέμπτες συρρικνώθηκαν.. οι Πέμπτες αραίωσαν... και άρχισε να κάνει κρύο... και άρχισα να τρομάζω λιγάκι τις στιγμές που προλάβαινα να το συνειδητοποιήσω...

Ναι... δεν ήταν όπως παλιά...

Ήταν καλύτερα από ποτέ...

Γιατί είχε αγκαλιές... είχε ζεστασιά... είχε συναίσθημα... είχε γέλιο... είχε χαλαρότητα.. ήταν σαν τα πιο γλυκά Χριστούγεννα...

Το κουβερτάκι που ζεσταίνει την ψυχή, το γατάκι που κουρνιάζει στη γωνιά, η πραγματική ιστορία δράσης, τα 79...

Ο χρόνος επί τρία σταματημένος στο χωλ...

Μήπως να ξεκινήσουμε να κάνουμε Χριστούγεννα από εδώ και πέρα;

...back to Glasgow...

Μία κενότητα που... θα 'θελα... και στο προηγούμενο Post μου βγήκε "καινότητα" (κάτι που ενέχει το καινούργιο) μαζί με άλλα ορθογραφικά λάθη που κάνει το iPod μου όταν γράφω σε αυτό στριμωγμένος στα μέσα μαζικής μεταφοράς... που αν το σκεφτείς το μόνο θετικό που έχουν είναι το μεταφοράς... γιατί αλλιώς τόσο το μέσα όσο και το μαζικής δεν μου κάνουν θετικά...

Αλλά το μέσα το μεταφράζω (από) μέσα εγώ, για να με εξυπηρετεί περισσότερο και έτσι να πιάνω δύο στα τρία θετικά...

Όσο για το μαζικό δεν σώζεται ούτως ή άλλως... είναι καμένο χαρτί για τη δική μου ιδιοσυγκρασία...

Ιδού, λοιπόν, που όλα αυτά τα αυτόματα που έχω υιοθετήσει κατάφεραν να διαστρεβλώσουν, πέρα από τη γραφή, ακόμα και το νόημα του κειμένου μου...

Με ένα πονοκέφαλο που προϋπήρχε της ημέρας και τη λιακάδα απ' το παράθυρο να μπαίνει... ένα τραγούδι ήρθε πάλι να με πάρει αγκαλιά... χωρίς δρόμο... με έβγαλε βόλτα... ταξίδι...

St. Apollonia από τους Beirut και περπατώ στους δρόμους της Γλασκόβης...

Δανεικό iPod με δική μου μουσική... από την Newton Street κατά μήκος της Argyle μέχρι την High Street... μία γκαλερί, ένας καφές στο Nero στο 91 της Hope... μία στάση στην George Square... στα αυτιά μου από Billie Holiday μέχρι Cinamatic Orchestra... και στο μυαλό μου οι εξομολογήσεις των απωθημένων με τη συντροφιά της Nina Simone...

Περπατώ... περπατώ... μόνος... ξένος... και κρατώ στα χέρια μου το εισιτήριο της τρέλας της νιότης... τη δύναμη της άγνοιας... την εντύπωση της ασφάλειας ότι ο κόσμος είναι μία παιδική χαρά... και φυλάω στο μυαλό μου χώρο για όσα θα κουβαλήσω μαζί μου στην επιστροφή...

Δεν είναι ώρα να βρω απαντήσεις... αλλά για να δημιουργήσω ερωτήματα...

Περπατώ... περπατώ... περπατώ... και ξέχασα να μετρήσω βήματα για να γυρίσω πίσω... γιατί στο τέλος το πίσω βρίσκεται αυθαίρετα μπροστά σου... έχεις επιστρέψει χωρίς να το καταλάβεις... και εγκλωβίζεσαι σε ένα ανοιχτό κλουβί που πάντα σε περίμενε... έξω απ' την πόρτα γράφει σύνεση... αν πας κοντά να το διαβάσεις καλύτερα λέει εγκράτεια... το βράδυ στα όνειρά σου φωνάζει μεγαλώνεις...

Πήρε πολύ το ταξίδι και ο ήλιος μαζεύτηκε... συνάντησα όμως τον ταξιδιώτη που μου έλειψε... και την ανεμελιά που έχασα...

...ανάσα no.3 op.36...

Και όμως κάποιες φορές... μέσα στα πολλά... το συνονθύλευμα βλακείας, πλήξης και κενότητας... τυχαία και για μια στιγμή μονάχα καθαρίζει ο ουρανός και βλέπεις την ομορφιά του μηνύματος της αλήθειας κατάματα... μαγεμένος μένεις ασάλευτος να κοιτάς μην τύχει και πέσει η στιγμή και σπάσει... κι αισθάνεσαι σαν να είναι η πρώτη σου ανάσα... βαθιά, μεγάλη, ζωοδότης και επώδυνη για τον αλλιώτικα συνηθισμένο εαυτό μας...
Κάθε φορά σχεδόν που θα ακούσω το symphony no.3 op.36 από το Sorrowfull songs του Henryk Gorecki... σε όποιο δρόμο κι αν είμαι... αρκεί να έχω πρόσβαση σε ουρανό... το ίδιο θα συμβαίνει... αντικρίζω την αλήθεια, την ουσία... σαν να είναι μια αχτίδα φως που με λούζει για ένα βλεφάρισμα του ματιού...
Και μετά επιστρέφω στα αποσιωπ(οι)ητικά μου που μεγαλώνουν πλέον ασύμμετρα... μεγαλύτερες σιωπές... λιγότερη ποίηση... αλλά πληθαίνουν κιόλας... τόσο που στενεύουν οι αποστάσεις ανάμεσα στις τελείες που στριμώχνονται να χωρέσουν... πώς να βολέψεις λέξεις, γεγονότα και στιγμές ανάμεσά τους;
Το τρόλεϊ έχει κόσμο και στριμώχνομαι κι εγώ... ένα σημείο στην μουντζούρα της καθημερινότητας... σχεδόν τελεία κι εγώ...
Πριν φτάσω στη δουλειά θα πατήσω το replay με μιά ελπίδα να κρατήσει...

Βήτα και Πι

Ανάμεσα στις μέρες... τους μήνες... και πάντα σε μεταβατική περίοδο... σε προσαρμογή... πλησιάζουν Χριστούγεννα κι ακόμα περιμένω την Άνοιξη...
Όλα τα θέλω του αταίριαστου συμβιβάστηκαν και λουφάζαν σαν μαλωμένα παιδιά σε μια γωνιά...
Και βρίσκω αναιμικά και αναίμακτα παραμυθάκια να ξεχνιέμαι...
Και ζω απλές επαναλήψεις...
Εεε ναι βαριέμαι και πλήττω... με λίγα λόγια...