...σαν ένας ο παράγωντας...

Ο αστάθμιτος παράγωντας που ελπίζεις πάντα είναι εκεί μόνο που πρέπει να τον αποδεχτείς, να τον αναγνωρίσεις και να του αφήσεις χώρο...
Σημαντικό είναι να τον εντοπίσεις δεδομένου του ότι συνεχώς αλλάζει μορφή...
Είναι επιλεκτικός και φανερώνεται μόνο σ' εκείνους που έχουν πίστη και ανοιχτό ορίζοντα...
Φωτίστηκα για λίγο και μου χαμογέλασε...
... πέρασε και μια νεράιδα... τίναξε νευρικά τα φτερά της... ήρθε και από μακριά η μουσική του ολόκληρου... που περπατά στην κορυφογραμμή... και ακροβατικά στροβιλίζεται πάνω από το μέτριο σχεδόν κοροϊδεύοντας...
Με παίρνει πάντα μαζί της αυτή η σκέψη... σαν την ελαφρότητα του όλα γίνονται...
Αγαπώ και πιστεύω, νοιώθω και βιώνω...
Πόσο δικά μας είναι τα δικά μας δεν έχει σημασία τώρα... γιατί τίποτα δεν μας ανήκει... μόνο η αίσθηση όσων φτιάχνουμε μέσα μας γι' αυτό είναι δική μας... κάπως έτσι θα πρέπει να είναι και ο σεβασμός νομίζω...
Δεν δεσμεύει η αγάπη... αφήνεται κι ανθίζει μόνη σαν αγριολούλουδο... δεν θέλει θερμοκήπιο και τάχα προστασία... χώρο θέλει και την έννοια του Θεού... εκείνου που υπάρχει παντού... και δεν χωρά σε λέξεις...