Και όμως κάποιες φορές... μέσα στα πολλά... το συνονθύλευμα βλακείας, πλήξης και κενότητας... τυχαία και για μια στιγμή μονάχα καθαρίζει ο ουρανός και βλέπεις την ομορφιά του μηνύματος της αλήθειας κατάματα... μαγεμένος μένεις ασάλευτος να κοιτάς μην τύχει και πέσει η στιγμή και σπάσει... κι αισθάνεσαι σαν να είναι η πρώτη σου ανάσα... βαθιά, μεγάλη, ζωοδότης και επώδυνη για τον αλλιώτικα συνηθισμένο εαυτό μας...
Κάθε φορά σχεδόν που θα ακούσω το symphony no.3 op.36 από το Sorrowfull songs του Henryk Gorecki... σε όποιο δρόμο κι αν είμαι... αρκεί να έχω πρόσβαση σε ουρανό... το ίδιο θα συμβαίνει... αντικρίζω την αλήθεια, την ουσία... σαν να είναι μια αχτίδα φως που με λούζει για ένα βλεφάρισμα του ματιού...
Και μετά επιστρέφω στα αποσιωπ(οι)ητικά μου που μεγαλώνουν πλέον ασύμμετρα... μεγαλύτερες σιωπές... λιγότερη ποίηση... αλλά πληθαίνουν κιόλας... τόσο που στενεύουν οι αποστάσεις ανάμεσα στις τελείες που στριμώχνονται να χωρέσουν... πώς να βολέψεις λέξεις, γεγονότα και στιγμές ανάμεσά τους;
Το τρόλεϊ έχει κόσμο και στριμώχνομαι κι εγώ... ένα σημείο στην μουντζούρα της καθημερινότητας... σχεδόν τελεία κι εγώ...
Πριν φτάσω στη δουλειά θα πατήσω το replay με μιά ελπίδα να κρατήσει...
Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010
...ανάσα no.3 op.36...
