Μου έχει λείψει το ολοκληρωμένο αρχικό «εμείς κι εμείς»... και τώρα που οι Τετάρτες γίναν Πέμπτες, αρχής γενομένης από σήμερα, καταλαβαίνω ότι τα πράγματα δεν αρκεί μόνο να τα προλαβαίνεις...
Πάντως το εγώ κι εσύ και εσύ κι εσύ το έχω σχεδιάσει μέσα μου να μας παίρνει πολλά χρόνια...
Εν το μεταξύ προχτές που κάτι έγραφα συνειδητοποίησα ότι το εσύ κι εσύ μου είναι εκατέρωθεν Ε.Κ. και ενδεχομένως να μπερδεύει την παράνοια του Blog μου...
Πάντως το να μπερδέψει σε αντιστοιχείες τα δύο μου Ε.Κ. είναι δύσκολο καθώς είναι και οι δύο πολύ ιδιαίτερα πλάσματα...
Όπως καταλαβαίνει κανείς από τώρα σκέφτομαι την ώρα του «εμείς κι εμείς»...
Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010
... σκέψη στο «εμείς κι εμείς»...
Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010
Συμμετοχές... στο Εσύ...
... δηλώθηκαν δύο συμμετοχές σήμερα...
"Accepted" η ένδειξη και στις δύο!
Μην περιμένετε να γίνει casting... δεν είναι καλλιστεία εδώ!
Ακόμα δεν έχει λήξη η προθεσμία...
Προλάβετε μέχρι 14 Φεβρουαρίου... όχι λόγω γιορτής Ερωτευμένων... εδώ μιλάμε για αγάπη... ας μην τη μπερδεύουμε με τους ενθουσιασμούς!
Στις 15 Φεβρουαρίου είναι η κλήρωση των επιλεγθέντων για μία βόλτα-παρέα-καφέ-δείπνο... στιγμή τελοσπάντων... μαζί!
... τα κριτσινάκια... μην ξεχνάς...
... και βρέχει...
... και δεν πήρα κριτσινάκια τελικά σήμερα...
... και από αύριο ξεκινάει νέο dead line...
... και νομίζω ότι δεν με νοιάζει αυτή τη φορά γιατί αύριο μάλλον θα πάρω κριτσινάκια... που αν δε μου το χαλάσουν θα είναι όλα sweet!
... για τώρα, άσε το αύριο γι' αύριο...
Ταίριαξέ το...
Είναι φορές που νομίζω ότι υποφέρω μέσα στο καθημερινό ένδυμα του συνηθισμένου... ή καλύτερα του ταιριαστού...
Κι αν μια μέρα δεν ταιριάζω τι θα γίνει;
Κι αν ποτέ έρθει εκείνη η μέρα που πάψω να ταιριάζω δια παντός;
Τελικά που είναι το όριο του συνηθισμένου;
Είναι καλό να ταιριάζεις ή να το απορρίπτεις;
Πάντως το λαδί παλτό μια χαρά το ταίριαξα με τα καφέ μποτάκια και το πλεκτό κασκόλ...
Μου αρέσει να ταιριάζω όμως και μέσα απ' την απόλυτη αντίθεση!
Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010
(β+π)+κ
Μαθηματική εξίσωση για δυνατούς λύτες.
Ο ανεξάρτητος παράγοντας "κ" είναι το στοιχείο που έλλειπε χρόνια τώρα για την επίλυση αυτής της εξίσωσης που χρόνια βασανίζει τους Μαθηματικούς.
Την ανακάλυψή του έκανε τυχαία η διακεκριμένη, αλλά χαμηλού προφίλ, επιστήμον Ε.Κ.
Η ανθρωπότητα θα τις χρωστάει πολλά καθώς κατάφερε να προσδιορίσει με την επίλυση αυτής της μαθηματικής θεώρησης την διάθεση της ομάδας Ν+Ε+Κ αναγόμενες εις τις ανάλογες τιμές w & h αντίστοιχα.
Dear Mr. Editor...
... I would like to thank you for accepting all those silly thoughts of mine and not refusing to publish them...
I' ve payed you quite generously!
Sincerely yours,
Blueberry
Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010
Αντ' αυτού τίποτα...
... η κούραση του ανόητου «γιούργια» με άδειασε ολότελα...
Τόσο πολύ τίποτα για το τίποτα!
Γίνεται, να είναι πολύ το τίποτα;
Πόσο είναι το βάρος του τίποτα;
Μετράται;
Υπάρχει;
Ακόμα και το τίποτα δεν μπορεί να είναι τίποτα γιατί όσο και να το αδειάσεις, πάντα θα έχει έξι γράμματα... άρα το λίγο θα είναι που μ' ενόχλησε και με κούρασε...
Το περπατάω βήμα βήμα... και σήμερα...
Επόμενη προγραμματισμένη του λίγο βόλτα, αύριο.
Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010
Νυχτερινό Αθλητικό Δελτίο
Ο ζωντανός αγώνας της Παρασκευής έληξε 0-3 εντός έδρας...
«Ήταν πολύ η ευγένεια μάλλον και παρερμηνεύτηκε...» απάντησαν οι ηττημένοι...
Οι νικητές θα γιορτάζουν, περιφρονώντας το αποτέλεσμα, δεδομένης της αδυναμίας του αντιπάλου... ξεχνώντας ότι το ματς ήταν φιλικό.
Το αποτέλεσμα του αγώνα από την αυτοματοποιημένη διαδικασία ήταν 0-1 εκτός έδρας...
«Αναμενόμενο το αποτέλεσμα!» δήλωσαν οι νικητές... με συγκίνηση για την οριακή τους νίκη...
Συνολικά δεν είχαμε κανένα βαθμό ανόδου στην κατάταξη για το ατομικό...
Μη με ρωτήσει κανείς μετά γιατί δεν παρακολουθώ τ' αθλητικά...
Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010
... ταινία στο παράθυρο...
Απρόσμενα, μετά τα βασικά του χτες... είδα ταινία έξω απ' το παράθυρο... με τέλειο νυχτερινό, κίτρινο φωτισμό που ταίριαζε μοναδικά στο βροχερό σκηνικό...
Μουσική τίτλων από τον Chet Baker... αλλά μόνο στους τίτλους... προτίμησα το μονότονο ήχο της βροχής να επενδύσω την ταινία μου...
Ναι... είχα τη δυνατότητα να επέμβω στην ταινία σαν σκηνοθέτης σε σημεία... όχι παντού...
Σαν απ' αυτές τις ανεξάρτητου κινηματογράφου, που διεκδικούν βραβεία ξενόγλωσσης ταινίας, σε άγνωστα άνευ λόγου φεστιβάλ... μου βγήκε το αποτέλεσμα...
Είχε πολύ λίγους ηθοποιούς... όλοι τυχαίοι περαστικοί... κομπάρσοι με ομπρέλες... κανένας πρωταγωνιστής... και μόνο ένας θεατής... ιδιωτική προβολή του δημόσιου δρόμου...
Παρατήρησα ότι η βροχή διόλου μονότονη δεν είναι τελικά όπως την κατηγορούν οι ποιητές... έχει χρώματα μοναδικά, εξάρσεις και θυμούς... γαλήνη και αναστεναγμούς...
Δεν διεκδίκησε κανένα βραβείο η δική μου ταινία... μόνος της σκοπός να με αποκοιμίσει... και το πέτυχε...
Το μαγικό βέβαια είναι ότι ήταν εκεί... συνέχιζε η προβολή και όταν ξύπνησα... έριξε τίτλους, ανωτέρα βία το πρωί...
Δεν άφησε υπόνοιες για συνέχεια... γιατί οι υποσχέσεις τη βαραίνουν... αλλά ξέρω ότι θα με ξανασυναντήσει...
Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010
Στην επιστροφή με το τρόλεϊ...
...κουβαλώντας την κούραση όλης της ημέρας και με μιά επιθυμία για πατάτες γιαχνί... με δάφνη...
Έκανα όλα τα βασικά και σχεδόν προγραμματισμένα τηλεφωνήματα... ουσιαστική ανάγκη πλέον για μένα... και τώρα καθώς βραδιάζει και ανάβουν τα φώτα της πόλης, το μόνο που θέλω είναι να ακουμπήσω το κεφάλι στο τζάμι και να είναι μακρύς ο δρόμος...
«Το χαμόγελο της Τζοκόντα» μου ακούστηκε διαφορετικό... σαν να έπαιζε από δίσκο και έχανε στροφές που και που... με σκρατς από γρατσουνιές και σκόνη... κι ας παίζει ψηφιακά... εδώ, τώρα είναι έτσι...
Και σαν ευχή σφήνωσε μιά φράση στο μυαλό μου... «ας ήμαστε έτσι καλά!»
Χωρίς εξηγήσεις... γιατί, πως και απαντήσεις... απλά... σαν τώρα... που όλο το παραμύθι μέσα μου είναι απλό και κοιμάται σε ζεστά σκεπάσματα... δεν ζητάει τίποτα... μόνο να ανασαίνει το ακούω...
Έπιασε να βρέχει... «κοιμίσου μωρό μου...» όλα τα έχω τακτοποιημένα... στο τζάμι του βρεγμένου παραθύρου θα προβάλλω τα όνειρά σου... τίποτα μη σε βαραίνει... ελαφρύ παραμυθάκι μου... θα βγάλει ήλιο όταν ξυπνήσεις... κι εγώ μάλλον θα έχω φτάσει στον προορισμό μου...
Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010
... η σχέση με τα χρόνια...
Πόσα σβησμένα μηδενικά;... Πόσοι άσσοι να προσπαθούν με τη λεπτή τους σιλουέτα να καλύψουν τα στρουμπουλά κυκλάκια που είχαν συνηθίσει να πηγαίνουν παρέα δέκα χρόνια τώρα;... και καταλήγουν μουτζουρωμένα θλιβερά εμπόδια να χωρίζουν το ζευγάρι... και να διαλύουν μία δεκαετή σχέση...
Κάθε μέρα στο γραφείο θυμώνω με τον άσσο που μουτζουρώνω στο 2010!
... ακόμα μία απάντηση...
Το γεγονός ότι σου απαντάω δεν είναι απαραιτήτως αρνητικό... οπότε μην το λαμβάνεις ως έτσι...
Με κρατάς σε εγρήγορση μάλλον... και αυτό είναι μάλλον θετικό... για ποιόν όμως;
Δεν σε δεσμεύουν οι λέξεις μη φοβάσε... "πες ότι θες δε με πειράζει, ότι να 'ναι, είναι οι σιωπές κι όχι τα λόγια που πονάνε..." που λένε και κάποιοι φίλοι αγαπημένοι...
... απάντηση μικρή...
Να μην τα λες αυτά αν δεν τα πιστεύεις, έστω και μόνο για τώρα, γιατί θα ‘ρθουν τα ίδια σου τα λόγια να σε χρεώσουν μία μέρα...
Πες κάτι γενικότερο που απλά να υπονοεί την αλήθεια σου... και δε σε δεσμεύει...
... παραλίγο κεφάλαιο κλειστό...
Ήταν αργά όταν χτύπησες... και πάνω που σκεφτόμουν να κλείσω το κεφάλαιο, χαρακτηρίζοντας το ρόλο δεύτερο...
Πώς το έλεγες άρχοντα;... «σημάδεψέ με»... και έτσι ξέρεις ότι ακόμα ένα κεφάλαιο δεν θα κλείσει... τουλάχιστον μέσα σου... και τουλάχιστον για τώρα...
Αν και για να πω την αλήθεια, το τέλος το είχα στήσει σε διάγραμμα, αλλά το έσκισα χαρτοπόλεμο για να γιορτάσω το μύχιο...
... για μία ακόμα θέση...
Ώπα φίλε πάρ' το αλλιώς γιατί έχεις ξακρίσει πολύ και θα βρεις...
Υπάρχουν πολλές θέσεις να παρκάρεις... γιατί επιμένεις στην αμφίβολη, άβολη «προνομιακή» που έμοιαζε διαθέσιμη;
Φυσικά το ξέρεις καλά ότι η καλύτερη είναι του σπιτιού σου... που έφτιαξες με πολύ κόπο μεν, στα δικά σου δεδομένα δε!
Απλά ήθελες και μία μόνιμη για τη δουλειά;
Τέτοιες μονιμότητες δεν μπορείς να έχεις σε δημόσιους χώρους... ούτε προνόμια...
Φρόντισε, αν θες μονιμότητα και τέτοιες σιγουριές, να χτίσεις μία σε κάποια γειτονιά πιο κοντά ίσα ίσα ν' αγναντεύεις τη δουλειά από εκεί... κι ας έχει πολύ καθημερινό ποδαρόδρομο... μόνο έτσι πετυχαίνει...
Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010
Δυό λόγια...
- Ποιός σου πήρε σήμερα τη δόξα;
- Νομίζω αυτός που ήρθε μετά...
- Σίγουρα ήταν άθρωπος;
- Μπορεί τελικά να ήταν ο χρόνος που μεσολάβησε μεταξύ των γεγονότων...
- Και...;
- ...και απλά το άλλο ήταν πιό πρόσφατο... ή μήπως πιο δυνατό;
- Πιό σύνθετο ήταν καλή μου... απλά πιό σύνθετο ώστε ν' αρπάξει την προσοχή μου.
Εσύ έχεις την πρωτιά!
Και πάντα επιστρέφω να σε βρω γιατί το πιό σύνθετο απ' όλα τελικά για το μυαλό μου είναι η δική σου απλότητα... η μοναδική, δική σου, απλότητα.
... τύπου Δελτίο Τύπου
Τα ανακοινωθέντα τον τελευταίο καιρό είναι πολύ συχνά... σας έχω όλους up to date!
Με ένα τύπου Δελτίο Τύπου που αφ' ενός σας υπενθυμίζει την ύπαρξή μου αφ' ετέρου επιβεβαιώνει το πεζό που ζω... με λόγο άνευ λόγου!
Κι αν όλα σαν παρατηρητής τα βλέπω στη ζωή... τη δική μου και των άλλων... αδυνατώ το αδύνατο να μην κρυφοκοιτώ.
Το καταθέτω με όσες λέξεις προλαβαίνω... τις υπόλοιπες τις αφήνω ελεύθερες να περιφέρονται...
Το Δελτίο λοιπόν δε βγαίνει με σκοπό την ενημέρωσή σας... αλλά τη διέξοδο, δίχως το έξοδο του ψυχιάτρου... οπότε όταν λαμβάνεται τις λέξεις μου σαν κείμενο ακατάλυπτο απλά μη λάβετε υπ' όψιν σας το σύνολο... μείνετε μόνο στις λέξεις σαν μονάδες για να πιάσετε τουλάχιστον τη διάθεσή μου, μιας και κάνατε τον κόπο να με ψάξετε...
Έτσι μάλλον θα μαθαίνουμε στο εξής τα νέα όσων κάποτε επιλέξαμε... χωρίς να εξελίσσουμε τη σχέση μας με την παλιά πλέον έννοια του όρου της σχέσης που απαιτούσε επαφή.
Μες το τυχαίο σε συνάντησα σήμερα φίλε Γ.Α. και αυτή η νέου τύπου επαφή παρατήρησα ότι με κράτησε «ενεργό» στο data base σου...
Δεν γράφω σε σένα... με αφορμή κάθε φορά γράφω σε κάποιον «εσένα» αλλά μετά τα πρόσωπα μπερδεύονται και γράφω για περισσότερους απευθυνόμενος σε μένα...
Το ημερολόγιο εξακολουθείς να πιστεύεις ότι δεν είναι ενός τρελού αλλά ενός φίλου;
Το τρελού ή το φίλου να ψάξω να επιβεβαιώσω; ...σαν προσδιορισμό του αντικειμένου της πρότασης εννοώ... μήπως πήγε αλλού το μυαλό σου;
Κι όμως να που αληθινά χάρικα με αυτή την επαφή... απλά καθυστέρησα να αναγνωρίσω το συναίσθημα γιατί δεν ήταν καταχωρημένο στην κυτταρική μου μνήμη.
... βόλτα ως το φανάρι...
Θέλει βόλτα το μέσα σου... θέλει να το βγάλεις, να το περπατήσεις... να πάρει αέρα... ν’ ανασάνει... γιατί το βάρυνες και ασθμαίνει...
Κουράστηκε, καταπιεσμένο στις κοφτές ανάσες του άγχους... στο πολύ το λίγο...
...κι εσύ στο φανάρι... ναι εσύ... φίλησέ την επιτέλους... κάν' το εσύ που μπορείς... τι σκέφτεσαι και δεν το κάνεις;
Αλήθεια σου λέω το περιμένει κι εκείνη με αγωνία... γι’ αυτό τα χέρια σας ιδρώνουν μέσα στο κρύο... τα χέρια που αγγίζονται δειλά...
Ο λόγος που δεν το κάνεις είναι στ’ αλήθεια τόσο δυνατός που να δικαιολογεί την ευτυχία που στερείσαι;
Διαβάζω όσα γράφω...
Αμύνομαι στο μέσα μου με φιλοσοφίες... το μπουκώνω θεωρίες να ξεχνάει τα θέλω που το δυστυχούν...
Γι' αυτό γράφω μάλλον...
Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010
Απονομή βραβείου!
Το βραβείο της πιο υγιούς σχέσης μου πάει στην σχέση μου με την Ε.Κ.
Ποιος το περίμενε Νεράιδα μου, εμείς με βραβείο που περιέχει προσδιορισμό «υγιές»... σαν ψέμα μου ακούγεται... αλλά είναι αλήθεια!
Γιατί δεν υπάρχει αδυναμία αλλά μεγάλη αγάπη...
Δεν έχει δεκανίκι εξάρτησης αλλά παράλληλα πορευόμενη ελευθερία...
Δεν ζητάει αντάλλαγμα λειτουργώντας με ανιδιοτέλεια...
Δεν υποκινείται από πάθη αλλά από αμοιβαίο ενδιαφέρον...
Έχει δικό της αυτόνομο κώδικα και συγχρονίζεται όποτε θέλει... θυμάμαι... ας πούμε...
Κι ας μην πούμε... κυρίως αυτό... όταν ζούμε τη σιωπή τα λέμε καλύτερα...
Αγαπημένοι μου φίλοι αν τύχει και το διαβάσετε δεν σημαίνει ότι στερείται αλήθειας η σχέση μας αλλά κάπου, κάποιος από εμάς ίσως κάτι διάβασε λάθος...
Θα υπάρξουν ίσως άλλα βραβεία να μας απονείμω που επάξια θα μας αφιερώσω!
Άλλωστε ποιος είπε ότι έχουν αξία μόνο οι σχέσεις που σφύζουν από υγεία;
Εγώ πιάνω τον εαυτό μου να απασχολείται περισσότερο με τις άλλες... και απόδειξη τα τόσα εδώ γραμμένα...
Αδυναμίες...
Μεγάλο μου πρόβλημα οι αδυναμίες...
Και έχω πολλές!
Σκέφτομαι: «Για να έχεις αδυναμίες θα πρέπει να είσαι δυνατός και να αισθάνεσαι να χάνεις τη δύναμή σου απέναντι σε κάποιους ανθρώπους ή καταστάσεις...»
Έτσι το αντιλαμβάνομαι... γιατί αλλιώς πως θα αναγνωρίσεις τη διαφορά που θα βαφτίσεις «αδυναμία» αν γενικότερα είσαι αδύναμος...
Το σύνολο τώρα των αδυναμιών σου, σε χαρακτηρίζουν ως αδύναμο έναντι του συνόλου της ζωής σου ή δεν μπορούν να λειτουργήσουν αθροιστικά καθώς μιλάμε για ανόμοιες μονάδες;
Οι αδυναμίες, μας προκαλούν εθισμό άρα μήπως μιλάμε για προσκολλήσεις από τις οποίες σταδιακά παραλύουμε;
Τότε γιατί να χαίρομαι όταν μου λένε «Σου έχω αδυναμία»;
Επειδή κατάφερα να σου επιβληθώ;
Γιατί να χαίρεσαι που σου έχω αδυναμία;
Επειδή έγινες ανάγκη που δεν θα καταφέρω να ικανοποιήσω;
Αυτό είναι θετικό τελικά γιατί και για ποιόν;
Το μόνο θετικό που βρίσκω είναι που μπορείς να πεις ότι χαρακτηρίζεται από το «για πάντα»... όπως καθετί ανεκπλήρωτο.
Όπως ο έρωτας... «ο μόνος που είναι για πάντα είναι ο ανεκπλήρωτος!»
Κι αν είναι όμως πόθος;
Τότε Κατερίνα μου ισχύει... «το καλό με τον πόθο είναι πως όταν χάνεται, χάνεται και η αξία του αντικειμένου του μαζί...»...
Πρέπει να βρω λοιπόν την αιτία της αδυναμίας... για να μπορώ να την καθοδηγήσω στη λογική μου.
Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010
Κυριακάτικες ιστορίες #1 2010
Πολλές φορές οι Κυριακές με απασχόλησαν...
Πολλά τους έχω γράψει...
Τις έχω κατηγορήσει... τις έχω παρηγορήσει... τις έχω χαϊδέψει τρυφερά... έχουμε μαλώσει... αλλά οι είναι τα κακομαθημένα μου κορίτσια, όπως συνηθίζω να λέω, και τις αγαπώ παρότι με ταλαιπωρούν..
Ο ήλιος βγήκε για λίγο...
Έκανε το guest του και αποχώρησε σαν μεγάλος star...
Συννέφιασε.. ότι πρόλαβα πίσω από το παράθυρο, αγκαλιά με το Μινάκι να τραγουδάει στοίχους αγαπημένους και να χάνομαι στις σκέψεις μου με μία κούπα καφέ...
Βαριέται το Μινάκι... βαριέται και πλήττει όπως κι εγώ... έπεσαν οι ρυθμοί του... σταμάτησε το τραγούδι... αλλά δεν με εγκαταλείπει...
Στο άλλο δωμάτιο η τηλεόραση παίζει τα δικά της μόνη της...
Είχα σημειώσει ένα σωρό χαρτάκια στις αναμονές μου μέσα στην εβδομάδα για να σου γράψω πράγματα που δεν πρόλαβα και τώρα αισθάνομαι ότι δεν έχουν νόημα να στα γράψω πια...
Πάντα σε σημειώνω σε χαρτάκια και μετά δεν σου τα γράφω... και δεν ξέρω τελικά αν στα έγραφα αν θα άλλαζε κάτι...
Εφόσον μετά τα απορρίπτω θα είχαν λόγο ύπαρξης σε ενικό αριθμό;
Θα είχαν δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα αν είχαν βρει το δρόμο τους;
Σχεδόν πάντα, αυτά τα χαρτάκια, τις Κυριακές τα τσαλακώνω και τα πετάω στα σκουπίδια.
Και μοιάζει τόσο θλιβερό να βλέπεις τη σκέψη σου να κείτεται άχρηστη στο καλάθι των αχρήστων...
Σήμερα που στάθηκα λίγο και τα κοίταξα είδα όλες τις αναμονές λεωφορείου τις εβδομάδας... είδα τρεις στιγμές απελπισίας και ανάγκης για ανασυγκρότηση... είδα το μοιρολόι για το χαμένο απέναντι... και τόσα άλλα..
Στιγμές που ήθελα να μοιραστώ... γιατί ξεχείλιζαν μέσα μου... αλλά δεν...
Το σπίτι μου είναι τόσο καθαρό... τόσο τακτοποιημένο... τόσο ζεστό... τόσο πλήρες ανέσεων... και τόσο άδειο!
Που είναι οι "σημαντικοί" της καθημερινότητάς μου;
Έχουν ρεπό να φανταστώ;
Δευτέρα με Παρασκευή 09:00 με 17:00 έχουν υπηρεσία;
Ποιος έδωσε τους τίτλους;
Ποιόν να κατηγορήσω;
Ο Ενθουσιασμός μου, η Ανάγκη Επιβεβαίωσης ή η Αδυναμία;
Αν ήμουν αληθινά το αφεντικό ίσως κάθε Σάββατο βράδυ να διέλυα την "εταιρεία" και να την ξανάστηνα από την αρχή τη Δευτέρα... για να μην υπάρχει τις Κυριακές...
Στο δωμάτιό μου έχω ξεκινήσει να στήνω μία παιδική εξοχή... βαρέθηκα εδώ στη πόλη... πάω να πάρω μία δόση μπλε κι ας μου βγήκε λίγο πιο σκούρο...
Θέλω το χρώμα να ξεπηδά ανεπιτήδευτο... αυτόνομο... να κάνει ότι του αρέσει... να συμπλέει με το μέσα μου... χέρι χέρι να περπατούν σε βόλτες μακρυά από το εδώ...
Πριν πατήσω τη "δημοσίευση" κάθε φορά κάθομαι για λίγο και κοιτώ τα αποσιωπητικά μου...
Δεν ξαναδιαβάζω το κείμενο μόνο εκείνες τις τελίτσες στη σειρά κοιτώ... και όσο περισσότερες είναι τόσο περισσότερο γελώ με την αδυναμία μου να προλάβω τη σκέψη μου... γιατί σαν να κρατώ τα πρακτικά αισθάνομαι και στα σημεία που δεν προλαβαίνω βάζω σιωπές...
Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010
... πιο γρήγορα, πιο γρήγορα...
Εδώ και τρεις μέρες όλη μέρα γράφω...
Κυρίως στη δουλειά...
Χτυπάω με μανία τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο ακατάπαυστα...
Σταματάω μόνο όταν δεν μου το επιτρέπει ο καρπός μου...
Και μετά συνεχίζω με μεγαλύτερη μανία...
Κοντεύω να ολοκληρώσω κώδικα που φάνταζε ακατόρθωτος στο dead line που μου είχε οριστεί...
Και συνεχίζω και πληκτρολογώ και τώρα... και για όσο χρειαστεί όχι μόνο μέχρι να τελειώσω αλλά μέχρι ν' αποφορτίσω...
Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα λοιπόν...
Καλά το καταλάβατε κάποιοι...
Προτιμώ να παλεύω το ανούσιο επι του παρόντος.
Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010
... σου γράφω...
Κι ενώ ξεκίνησα να σου γράψω γιατί έτυχε...
Δεν σου γράφω γιατί μου έτυχε μία αλήθεια απρόσμενη... και πέτυχε...
Κι έτσι δεν σου έγραψα... σε έγραψα... εκκρεμότητα στη λίστα μου για άλλη στιγμή...
«Να μου γράφεις...» έτσι δεν λένε στους αποχαιρετισμούς; ... για να μην το κάνουν τελικά ποτέ...
Μα θα σου γράψω... απλά με άλλη προτεραιότητα..
Με εκτίμηση!
... σταυροδρόμια...
Υπάρχουν δρόμοι που δεν τους βρίσκεις αλλά σε συναντούν εκείνοι...
Το θέμα με αυτούς τους αυτόβουλους δρόμους είναι ότι δεν συγχρονίζουν με το μέσα σου και ίσως να μην είσαι έτοιμος να τους ακολουθήσεις όταν σε πετυχαίνουν στη διαδρομή για κάπου αλλού...
Σου λένε «αποφασίζεις τώρα, μοναδική ευκαιρία!»
Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010
... ένα μήνυμα...
350 περίπου χαρακτήρες αλήθειας από τη Νεράιδα που κάνω φυλαχτό να με φυλάνε από σήμερα και για όσο πάει...
Ώσπου η σοφία να 'ρθει και το δέρμα κουραστεί...
... σημείωση στη Δήλωση...
Προτιμώ το άσπρο χαλί σε μαύρο χάλι...
Παρά άσπρο χαλί και μαύρο χάλι...
… ξεκάθαρες κουβέντες…
Σκεφτόμουν μέρες…
Αφού δεν ήμουν ποτέ η πρώτη σου επιλογή γιατί περιμένεις να είσαι η δική μου πρώτη…
Γιατί το ζητάς πεισματικά και δεν το διεκδικείς;
Γιατί ζητάς γενναίο λαβείν με φειδωλό δούναι;
Μόνο σκεφτόμουν τις «ξεκάθαρες κουβέντες» αυτές… και είμαι σε θέση να τις λέω… αλλά μου λέτε ότι πληγώνω όταν το κάνω.
Δεν θα τις πω λοιπόν… μου επιτρέπετε τουλάχιστον να τις καταγράψω στο χρόνο μου;
Και έρχονται κάποιοι που δεν επένδυσες πάνω τους πολλά και σου καταθέτουν αλήθεια… που δεν έχει σημασία αν την κατείχες ήδη… στην δωρίζουν και είναι κομμάτι του εαυτού τους… και χαίρεσαι τόσο πολύ με την πράξη αυτή που κερδίζουν χιλιάδες πόντους… στη μέσα σου κλίμακα.
Και μιλάω για αλήθειες που δεν πληγώνουν κανέναν… και που ήδη γνωρίζεις… απλά θέλεις να σου τις δωρίσουν… για τις άλλες τόσες αλήθειες που χαρίζεις εσύ καθημερινά.
Και αφού γκρίνιαξα και με αυτό και με το προηγούμενο… πάω να θυμώσω με τον εαυτό μου τώρα… για την απόδοση δικαιοσύνης.
Για τι μιλάς;
Τι περιμένεις;
Γιατί περιμένεις;
Αφού αύριο θυμός δεν θα υπάρχει… άντε μεθαύριο…
Έχεις μάθει να δίνεις για την τιμή του Δούναι… όχι για την προσδοκία του Λαβείν, πρίγκιπα.
«Μεταξύ πρώτης και δευτέρας νουθεσίας παραιτού!»
Προσπαθείς κι εσύ γι’ αυτά που δεν σου χαρίζονται λοιπόν…
Στο ίδιο λάθος πέφτεις που άλλους κατηγορείς πως πράττουν.
Καλά να πάθεις…
Άλλαξέ το τώρα… διόρθωσέ το!
Αγία Κική δώσε μου φώτιση…
… οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους… έχουν τους ανταγωνισμούς… αν κάποια από αυτές σ’ αιχμαλωτίσει σ’ ελευθερώνει η άλλη… τράβα μια λέξη από τη νύχτα στην τύχη…
Ναι, αυτό είναι…
Δεν θέλω γενναίο λαβείν…
Μίλησέ μου…
Μόνο αυτό το δώρο θέλω…
…πες κύμα που δε στέκεται… πες βάρκα που βουλιάζει αν την παραφορτώσεις με προθέσεις… πες στιγμή που φωνάζει Βοήθεια ότι πνίγεται… μην τη σώζεις… πες Δεν άκουσα… μίλα… μίλα…
Δε λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη…
Ποια κουβέντα πιο ξεκάθαρη από το να μιλάς αληθινά;
Όχι για να πεις κάτι… μόνο μίλα αληθινά.
... ακόμα ένα «σήμερα»...
Είναι μία από αυτές τις μέρες που σε εξαντλούν σωματικά, συναισθηματικά και σε αδειάζουν ψυχικά...
Τέτοια είναι... και κλειδώνεις μέσα σου... γιατί η άρνηση σε κυριεύει...
Αισθάνεσαι απόρριψη...
Όσα κι αν σου χαρίζονται... απλά «δεν θέλεις»...
Δεν είμαι παράλογος... απογοητευμένος απλά από κάποιες συναισθηματικές μου επενδύσεις που δεν βγαίνουν και ενώ τις πίστεψα ίσως πρέπει να τις αφήσω... και σίγουρα κουρασμένος... πολύ κουρασμένος...
Αλλά τώρα βαριέμαι... βαρέθηκα!
Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010
Δήλωση!
Πόσο σας αγαπώ οικογένεια;!
Περιμένω ανυπόμονα... και σύντομα... την επόμενη φορά...
... κι ας γκρινιάζω για το άσπρο χαλί μετά...
Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010
... για χτες...
... δεν θέλω ακόμα να σας πω...
Θα το κρατήσω ακόμα λίγο αποκλειστικά δικό μου... γιατί μέσα μου το ζω...
... μετά θα το σκεφτώ...
Τώρα που καθάρισα τα ίχνη έμειναν τα αποτυπώματα!
Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010
Πόσα δεν προλαβαίνω Μαίρη;
Γι' ακόμα μία φορά αυτά που δεν προλαβαίνω είναι αυτά που θέλω...
2010... ακόμα δεν έχω καταφέρει να δω τη Μαίρη...
... γιατί η Μαίρη δεν είναι κορίτσι των επισκέψεων...
... δεν είναι παιδί των καφέδων...
... βαριέται την ανούσια παρέα και διαλέγει τη μοναξιά...
... δεν θέλει λόγια του κιλού, τ' αγοράζει με το κομμάτι...
... γιατί μετράει ακόμα σε κλεψύδρα το χρόνο που χρειάστηκε για να κατανοήσει αυτά που οι άλλοι δεν ενδιαφέρονται να μάθουν και που εγώ αγαπώ...
... το ανθολόγιο της Μαίρης ακόμα δεν το άνοιξα, το 2010...
Καλημέρα Μαίρη!
... κι ας μη το διαβάσει γιατί ούτε του Internet παιδί δεν είναι...
Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010
... μπορεί να είναι αλλιώς...
Αμφιβάλλω... «Μπορεί να είναι αλλιώς!»
Αναρωτιέμαι... «Μπορεί να είναι αλλιώς;»
«Αλλιώς... πώς;» ... σε κάθε περίπτωση.
Σαν να ακούω μια γραφομηχανή ακατάπαυστα μέσα στο κεφάλι μου... που στην αρχή ακούγεται τόσο γλυκά... σχεδόν υπνωτικά... και μετά εκνευριστικά... γιατί εγκαθίσταται μόνιμα αλλά άνευ λόγου...
Ακούω και περιμένω, θέλοντας ή μη... «από μακριά...», «αλλαγή...», «πίεση...».
Έρχεται; Θα πάω; Υπέρ; Κατά;
Πολλά ερωτηματικά και ανασφάλειες μαζεύονται.
Σίγουρα δεν είναι το ζητούμενο.
Το αλλιώς για τώρα είναι μάλλον δυό μέρες μακριά... τα άλλα αλλιώς που με αγχώνουν άστα ακόμα να είναι μακριά... όσο κι αν πλησιάζουν.
Το Σάββατο σίγουρα θα είναι αλλιώς!
Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010
... τις στιγμής... με αφορμή, χωρίς αιτία...
"Το ερωτικό υποκείμενο θα έρπει μες το κείμενο υπό την προϋπόθεση της ύπαρξης του πάθους...
Γιατί είναι το αντικείμενο που συναντώ στο κείμενο αντί του συναισθήματος της έκφρασης του λάθους..."
... είπε ο τρελός του χωριού και αποχώρησε...
The Greatest
Once I wanted to be the greatest
No wind or waterfall could stop me
And then came the rush of the flood
The stars at night turned you to dust
Melt me down
To big black armour
Leave no trace
Of grace
Just in your honor
Lower me down
That corporate slob
Make a watch
For a space in town
For the lack of the drugs
My faith had been sleeping
Lower me down
In the end
Secure the grounds
For the later parade
Once I wanted to be the greatest
Two faced, sad little rock
When things I couldn't explain
Any feelings
Lower me down
In the end
Secure the grounds
For the lack of the drugs
My faith had been sleeping
For the later parade
Once I wanted to be the greatest
No wind or water fall could stop me
And then came the rush of the flood
The stars at night turned you to dust
Κοιμήθηκα...
... με τα φώτα αναμμένα...
Όχι σκόπιμα ώστε να γιορτάσω την ημέρα που θα ξημέρωνε... ή την αγαπημένη, από μία παλιά σχέση, χαμένη ολότελα στο παρελθόν μου, που έφτιαξε ένα παραμύθι ολόδικό μου... και με έβαλε μέσα πρίγκιπά της...
Απλά με πήρε ο ύπνος πάνω σε δεκάδες λευκά χαρτάκια με σκέψεις που προσπαθούσα να προλάβω.
Σκέψεις όχι απαραίτητα σημαντικές... ή μάλλον, όχι όλες σημαντικές για όλους.
Αυτές με αποκοίμισαν υποθέτω... μετά την εξάντληση της σπατάλης μου...
Έτσι ξύπνησα πριν το ξυπνητήρι που ξέχασα ν' απενεργοποιήσω αποβραδίς... με τη σκέψη, όταν το έκλεινα, ότι μακάρι έτσι αβίαστα να ερχόταν καθημερινά το ξύπνημα όταν ξεκινώ για τη Βαβέλ.
Ευτυχώς, έχω λάμπες οικονομίας όχι για να γλιτώσω τη σπατάλη... αυτή είναι συνήθειά μου... αλλά για να μην ξεφύγω απ' την ευθύνη...
Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010
Μία μικρή αδιάφορη φαινομενικά στιγμή
Με ένα τραγουδάκι μελό, σε μια μέρα που βαριόταν να ξημερώσει... και τελικά έφτασε μεν στην ώρα της αλλά λίγο κατσουφιασμένη και γκρίζα...
Πάτησα το repeat να παίξει άλλη μία φορά... και σαν προσευχή μου ακούστηκαν τα λόγια του... με αυτή τη βελούδινη γυναικεία φωνή...
Μου έχει λείψει η συγκίνηση από τη μουσική.
Όχι βέβαια ότι φταίει η μουσική, όπως μίζερα θα υποστήριζαν πολλοί, αλλά εγώ... κι εμείς... που δεν δίνουμε ποιοτικό χρόνο στη μουσική για ακρόαση.
Αλήθεια είναι ότι γενικότερα ο χρόνος που αφιερώνουμε δεν είναι ποιοτικός... στα περισσότερα...
Απλά διεκπεραιώνουμε καταστάσεις... και τελικά όλη μας τη ζωή!
Δεν θα μείνω σε αυτό... θέλει πολύ επεξεργασία για να το διαχειριστείς σωστά... και πόσο πιο ποιοτική να κάνεις την καθημερινή σου διαδρομή με το λεωφορείο;
Θέλω να «διεκπεραιώσω», δια παρακολούθησης, δύο εκθέσεις τέχνης, μία θεατρική παράσταση και ένα δείπνο με κόσμο... και όλα μέσα στο Γενάρη!
Να προσπαθείς να προλάβεις αυτό που κάνει το μέσα σου ν' ανθίζει...
Μα αυτό που θα 'θελα απ' όλα πιο πολύ είναι ένας νυχτερινός περίπατος, σε ήρεμους δρόμους και να σε αποπλανεί η αφή από δυο χέρια κρύα που αγγίζονται δειλά...
Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010
Η πρώτη γεύση...
... του 2010 στη δουλειά ήταν ευτυχώς, λόγω διάθεσης, αδιάφορη... δεν θα άντεχα «συγκινήσεις» από το ξεκίνημα.
Δοκίμασα το νέο μοντέλο του νοιάζομαι πρώτα για το μέσα μου και μετά για τα άλλα... το προσπάθησα για να είμαι ειλικρινής!
Είδα «τα παιδάκια μου» και ήταν τόσο όμορφο που κέρδισα δύο στιγμούλες...
Πρώτη με την Ζ να εξισορροπεί το μέσα μου σε μία αγκαλιά και λίγες λιτές κουβεντούλες...
Δεύτερη με τον αδερφό σε μια γρήγορη, στο φεύγα, κατάθεση με πολλές προοπτικές σε επίπεδο ανταλλαγής...
Στο super market μία τελευταία κουβέντα με το συνάδελφο Χ.Χ. μου θύμισε πόσο γρήγορα τρέχουν όλα και πόσο αργά τελικά έρχονται σε εμάς... κάλιο αργά; Μπααα...!
Πάλι κέρδος είχαμε να λες...
... back to job...
Επέστρεψα στη βάση νωρίτερα για να προλάβω να προετοιμαστώ για τη ρουτίνα... ή καλύτερα θα έλεγα για να ζήσω τη μετάβαση ομαλότερα, καθώς ως γνωστόν οι μεταβατικές περίοδοι με δυσκολεύουν πολύ...
Το Σάββατο ήταν πραγματική μεταβατική ημέρα... αλλά με όλη εκείνη την ομορφιά της αισιοδοξίας ότι όλα θα πάνε καλά... με εκφράσεις πάθους... αλλά και το υποβόσκον άγχος του να μην ξεφύγει τίποτα από τον έλεγχο στη αφετηρία αυτή.
Η Κυριακή ήταν ημέρα που δεν υπήρξε... απλά ξέρω ότι είχε υπόσταση ημερολογιακή...
Το μόνο που έκανα όλη μέρα ήταν να κλείνω τα βιβλία των προηγούμενων τριών ετών... και για να ακριβολογώ, το βιβλίο των προηγούμενων τριών ετών καθώς ο ισολογισμός τους χώρεσε σε λιγότερες από διακόσιες σελίδες.
Μην με ρωτήσεις για αποτέλεσμα ισολογισμού... δεν είμαι ο αρχιλογιστής... εγώ μόνο τα τιμολόγια πέρναγα και έκανα τις πράξεις... αυτό που μπορώ να σου πώ είναι ότι το κόστος τις στοιχειοθέτησης τόσων στιγμών είναι περίπου στα 35€.
Σαν τα super market κι εγώ έκανα την «απογραφή» την πρώτη Κυριακή του χρόνου...
Τώρα στο δρόμο... με ένα κενό... σαν να μην περιμένω τίποτα ή να μη με περιμένει τίποτα εκεί που πάω...
Ευτυχώς που ξέρω ότι και με περιμένουν και περιμένω... απλά φρόντισα να τα βγάλω τα σημαντικά από εκεί και να τα έχω μαζί μου κι «εκτός»!
Πρώτη μέρα στη δουλειά γι' αυτό το χρόνο... θα πάω κενός για να πάρω από εκεί την πρώτη αίσθηση που θα με οδηγήσει...
Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010
... στην αναμονή για το πλοίο...
Αυτό ήταν και η ιδέα των διακοπών!
Ένα ακόμα παραμυθάκι σύντομο που έδωσε
όσα πρόλαβε... και πήρε τα ίσα πίσω...
Σα να λέμε πάτσι... η ζυγαριά δε γέρνει...
Είμαι σε μία ισορροπία από αυτές που
νομίζεις ότι όλα είναι επίπεδα μπροστά
σου και μοιάζουν αδιάφορα...
... μοιάζουν είπα!
Επιστροφή τώρα... Επιβίβαση...
Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2010
... last night here...
Last night sleeping on my parents house floor...
Tomorrow I'm leaving for another reallity...
The same life... other sides of my reallity...
... for one more year... New and...
Let's see...
Χάπι Νιού Γίαρ των 2010mgr...
... μόλις έλαβα ένα και ήταν
ικανοποιτικά τα αποτελέσματα...
Καλή χρονιά! (sll)
... τα υπόλοιπα next time...