Η πρώτη γεύση...

... του 2010 στη δουλειά ήταν ευτυχώς, λόγω διάθεσης, αδιάφορη... δεν θα άντεχα «συγκινήσεις» από το ξεκίνημα.
Δοκίμασα το νέο μοντέλο του νοιάζομαι πρώτα για το μέσα μου και μετά για τα άλλα... το προσπάθησα για να είμαι ειλικρινής!
Είδα «τα παιδάκια μου» και ήταν τόσο όμορφο που κέρδισα δύο στιγμούλες...
Πρώτη με την Ζ να εξισορροπεί το μέσα μου σε μία αγκαλιά και λίγες λιτές κουβεντούλες...
Δεύτερη με τον αδερφό σε μια γρήγορη, στο φεύγα, κατάθεση με πολλές προοπτικές σε επίπεδο ανταλλαγής...
Στο super market μία τελευταία κουβέντα με το συνάδελφο Χ.Χ. μου θύμισε πόσο γρήγορα τρέχουν όλα και πόσο αργά τελικά έρχονται σε εμάς... κάλιο αργά; Μπααα...!
Πάλι κέρδος είχαμε να λες...