... ταινία στο παράθυρο...

Απρόσμενα, μετά τα βασικά του χτες... είδα ταινία έξω απ' το παράθυρο... με τέλειο νυχτερινό, κίτρινο φωτισμό που ταίριαζε μοναδικά στο βροχερό σκηνικό...
Μουσική τίτλων από τον Chet Baker... αλλά μόνο στους τίτλους... προτίμησα το μονότονο ήχο της βροχής να επενδύσω την ταινία μου...
Ναι... είχα τη δυνατότητα να επέμβω στην ταινία σαν σκηνοθέτης σε σημεία... όχι παντού...
Σαν απ' αυτές τις ανεξάρτητου κινηματογράφου, που διεκδικούν βραβεία ξενόγλωσσης ταινίας, σε άγνωστα άνευ λόγου φεστιβάλ... μου βγήκε το αποτέλεσμα...
Είχε πολύ λίγους ηθοποιούς... όλοι τυχαίοι περαστικοί... κομπάρσοι με ομπρέλες... κανένας πρωταγωνιστής... και μόνο ένας θεατής... ιδιωτική προβολή του δημόσιου δρόμου...
Παρατήρησα ότι η βροχή διόλου μονότονη δεν είναι τελικά όπως την κατηγορούν οι ποιητές... έχει χρώματα μοναδικά, εξάρσεις και θυμούς... γαλήνη και αναστεναγμούς...
Δεν διεκδίκησε κανένα βραβείο η δική μου ταινία... μόνος της σκοπός να με αποκοιμίσει... και το πέτυχε...
Το μαγικό βέβαια είναι ότι ήταν εκεί... συνέχιζε η προβολή και όταν ξύπνησα... έριξε τίτλους, ανωτέρα βία το πρωί...
Δεν άφησε υπόνοιες για συνέχεια... γιατί οι υποσχέσεις τη βαραίνουν... αλλά ξέρω ότι θα με ξανασυναντήσει...