Κυριακάτικες ιστορίες #1 2010

Πολλές φορές οι Κυριακές με απασχόλησαν...
Πολλά τους έχω γράψει...
Τις έχω κατηγορήσει... τις έχω παρηγορήσει... τις έχω χαϊδέψει τρυφερά... έχουμε μαλώσει... αλλά οι είναι τα κακομαθημένα μου κορίτσια, όπως συνηθίζω να λέω, και τις αγαπώ παρότι με ταλαιπωρούν..

Ο ήλιος βγήκε για λίγο...
Έκανε το guest του και αποχώρησε σαν μεγάλος star...
Συννέφιασε.. ότι πρόλαβα πίσω από το παράθυρο, αγκαλιά με το Μινάκι να τραγουδάει στοίχους αγαπημένους και να χάνομαι στις σκέψεις μου με μία κούπα καφέ...
Βαριέται το Μινάκι... βαριέται και πλήττει όπως κι εγώ... έπεσαν οι ρυθμοί του... σταμάτησε το τραγούδι... αλλά δεν με εγκαταλείπει...

Στο άλλο δωμάτιο η τηλεόραση παίζει τα δικά της μόνη της...

Είχα σημειώσει ένα σωρό χαρτάκια στις αναμονές μου μέσα στην εβδομάδα για να σου γράψω πράγματα που δεν πρόλαβα και τώρα αισθάνομαι ότι δεν έχουν νόημα να στα γράψω πια...
Πάντα σε σημειώνω σε χαρτάκια και μετά δεν σου τα γράφω... και δεν ξέρω τελικά αν στα έγραφα αν θα άλλαζε κάτι...
Εφόσον μετά τα απορρίπτω θα είχαν λόγο ύπαρξης σε ενικό αριθμό;
Θα είχαν δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα αν είχαν βρει το δρόμο τους;

Σχεδόν πάντα, αυτά τα χαρτάκια, τις Κυριακές τα τσαλακώνω και τα πετάω στα σκουπίδια.
Και μοιάζει τόσο θλιβερό να βλέπεις τη σκέψη σου να κείτεται άχρηστη στο καλάθι των αχρήστων...
Σήμερα που στάθηκα λίγο και τα κοίταξα είδα όλες τις αναμονές λεωφορείου τις εβδομάδας... είδα τρεις στιγμές απελπισίας και ανάγκης για ανασυγκρότηση... είδα το μοιρολόι για το χαμένο απέναντι... και τόσα άλλα..
Στιγμές που ήθελα να μοιραστώ... γιατί ξεχείλιζαν μέσα μου... αλλά δεν...

Το σπίτι μου είναι τόσο καθαρό... τόσο τακτοποιημένο... τόσο ζεστό... τόσο πλήρες ανέσεων... και τόσο άδειο!

Που είναι οι "σημαντικοί" της καθημερινότητάς μου;
Έχουν ρεπό να φανταστώ;
Δευτέρα με Παρασκευή 09:00 με 17:00 έχουν υπηρεσία;
Ποιος έδωσε τους τίτλους;
Ποιόν να κατηγορήσω;
Ο Ενθουσιασμός μου, η Ανάγκη Επιβεβαίωσης ή η Αδυναμία;
Αν ήμουν αληθινά το αφεντικό ίσως κάθε Σάββατο βράδυ να διέλυα την "εταιρεία" και να την ξανάστηνα από την αρχή τη Δευτέρα... για να μην υπάρχει τις Κυριακές...

Στο δωμάτιό μου έχω ξεκινήσει να στήνω μία παιδική εξοχή... βαρέθηκα εδώ στη πόλη... πάω να πάρω μία δόση μπλε κι ας μου βγήκε λίγο πιο σκούρο...
Θέλω το χρώμα να ξεπηδά ανεπιτήδευτο... αυτόνομο... να κάνει ότι του αρέσει... να συμπλέει με το μέσα μου... χέρι χέρι να περπατούν σε βόλτες μακρυά από το εδώ...

Πριν πατήσω τη "δημοσίευση" κάθε φορά κάθομαι για λίγο και κοιτώ τα αποσιωπητικά μου...
Δεν ξαναδιαβάζω το κείμενο μόνο εκείνες τις τελίτσες στη σειρά κοιτώ... και όσο περισσότερες είναι τόσο περισσότερο γελώ με την αδυναμία μου να προλάβω τη σκέψη μου... γιατί σαν να κρατώ τα πρακτικά αισθάνομαι και στα σημεία που δεν προλαβαίνω βάζω σιωπές...