Θέλει βόλτα το μέσα σου... θέλει να το βγάλεις, να το περπατήσεις... να πάρει αέρα... ν’ ανασάνει... γιατί το βάρυνες και ασθμαίνει...
Κουράστηκε, καταπιεσμένο στις κοφτές ανάσες του άγχους... στο πολύ το λίγο...
...κι εσύ στο φανάρι... ναι εσύ... φίλησέ την επιτέλους... κάν' το εσύ που μπορείς... τι σκέφτεσαι και δεν το κάνεις;
Αλήθεια σου λέω το περιμένει κι εκείνη με αγωνία... γι’ αυτό τα χέρια σας ιδρώνουν μέσα στο κρύο... τα χέρια που αγγίζονται δειλά...
Ο λόγος που δεν το κάνεις είναι στ’ αλήθεια τόσο δυνατός που να δικαιολογεί την ευτυχία που στερείσαι;
Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010
... βόλτα ως το φανάρι...
