Κοιμήθηκα...

... με τα φώτα αναμμένα...
Όχι σκόπιμα ώστε να γιορτάσω την ημέρα που θα ξημέρωνε... ή την αγαπημένη, από μία παλιά σχέση, χαμένη ολότελα στο παρελθόν μου, που έφτιαξε ένα παραμύθι ολόδικό μου... και με έβαλε μέσα πρίγκιπά της...
Απλά με πήρε ο ύπνος πάνω σε δεκάδες λευκά χαρτάκια με σκέψεις που προσπαθούσα να προλάβω.
Σκέψεις όχι απαραίτητα σημαντικές... ή μάλλον, όχι όλες σημαντικές για όλους.
Αυτές με αποκοίμισαν υποθέτω... μετά την εξάντληση της σπατάλης μου...
Έτσι ξύπνησα πριν το ξυπνητήρι που ξέχασα ν' απενεργοποιήσω αποβραδίς... με τη σκέψη, όταν το έκλεινα, ότι μακάρι έτσι αβίαστα να ερχόταν καθημερινά το ξύπνημα όταν ξεκινώ για τη Βαβέλ.
Ευτυχώς, έχω λάμπες οικονομίας όχι για να γλιτώσω τη σπατάλη... αυτή είναι συνήθειά μου... αλλά για να μην ξεφύγω απ' την ευθύνη...