Στην επιστροφή με το τρόλεϊ...

...κουβαλώντας την κούραση όλης της ημέρας και με μιά επιθυμία για πατάτες γιαχνί... με δάφνη...
Έκανα όλα τα βασικά και σχεδόν προγραμματισμένα τηλεφωνήματα... ουσιαστική ανάγκη πλέον για μένα... και τώρα καθώς βραδιάζει και ανάβουν τα φώτα της πόλης, το μόνο που θέλω είναι να ακουμπήσω το κεφάλι στο τζάμι και να είναι μακρύς ο δρόμος...
«Το χαμόγελο της Τζοκόντα» μου ακούστηκε διαφορετικό... σαν να έπαιζε από δίσκο και έχανε στροφές που και που... με σκρατς από γρατσουνιές και σκόνη... κι ας παίζει ψηφιακά... εδώ, τώρα είναι έτσι...
Και σαν ευχή σφήνωσε μιά φράση στο μυαλό μου... «ας ήμαστε έτσι καλά!»
Χωρίς εξηγήσεις... γιατί, πως και απαντήσεις... απλά... σαν τώρα... που όλο το παραμύθι μέσα μου είναι απλό και κοιμάται σε ζεστά σκεπάσματα... δεν ζητάει τίποτα... μόνο να ανασαίνει το ακούω...
Έπιασε να βρέχει... «κοιμίσου μωρό μου...» όλα τα έχω τακτοποιημένα... στο τζάμι του βρεγμένου παραθύρου θα προβάλλω τα όνειρά σου... τίποτα μη σε βαραίνει... ελαφρύ παραμυθάκι μου... θα βγάλει ήλιο όταν ξυπνήσεις... κι εγώ μάλλον θα έχω φτάσει στον προορισμό μου...