Αδυναμίες...

Μεγάλο μου πρόβλημα οι αδυναμίες...
Και έχω πολλές!

Σκέφτομαι: «Για να έχεις αδυναμίες θα πρέπει να είσαι δυνατός και να αισθάνεσαι να χάνεις τη δύναμή σου απέναντι σε κάποιους ανθρώπους ή καταστάσεις...»

Έτσι το αντιλαμβάνομαι... γιατί αλλιώς πως θα αναγνωρίσεις τη διαφορά που θα βαφτίσεις «αδυναμία» αν γενικότερα είσαι αδύναμος...

Το σύνολο τώρα των αδυναμιών σου, σε χαρακτηρίζουν ως αδύναμο έναντι του συνόλου της ζωής σου ή δεν μπορούν να λειτουργήσουν αθροιστικά καθώς μιλάμε για ανόμοιες μονάδες;

Οι αδυναμίες, μας προκαλούν εθισμό άρα μήπως μιλάμε για προσκολλήσεις από τις οποίες σταδιακά παραλύουμε;

Τότε γιατί να χαίρομαι όταν μου λένε «Σου έχω αδυναμία»;
Επειδή κατάφερα να σου επιβληθώ;

Γιατί να χαίρεσαι που σου έχω αδυναμία;
Επειδή έγινες ανάγκη που δεν θα καταφέρω να ικανοποιήσω;

Αυτό είναι θετικό τελικά γιατί και για ποιόν;
Το μόνο θετικό που βρίσκω είναι που μπορείς να πεις ότι χαρακτηρίζεται από το «για πάντα»... όπως καθετί ανεκπλήρωτο.
Όπως ο έρωτας... «ο μόνος που είναι για πάντα είναι ο ανεκπλήρωτος!»

Κι αν είναι όμως πόθος;
Τότε Κατερίνα μου ισχύει... «το καλό με τον πόθο είναι πως όταν χάνεται, χάνεται και η αξία του αντικειμένου του μαζί...»...

Πρέπει να βρω λοιπόν την αιτία της αδυναμίας... για να μπορώ να την καθοδηγήσω στη λογική μου.