Πότε ήρθες και πρέπει κιόλας να φύγεις;
Γιατί μη μου πεις όχι... το βλέπω ότι θα φύγεις...
Όχι για το αίσθημα... απλά έχω προαίσθημα...
Γιατί το προαίσθημα πληρώνει... όταν το αίσθημα πληγώνει...
Πληρώνει καλά... ακριβά... αλλά περήφανα...
Δεν είναι επικήδειος ο λόγος μου αυτός... εγώ είμαι επιτήδειος, περίεργος, τρελός... της γλώσσας των φτηνών και απλών συναισθημάτων...
Και όταν το συν στο αίσθημα με βλέπεις να φοράω, να ξέρεις άλλη μια φορά τα λάθη μου μετράω...
Δεν συνειδητοποίησα ποτέ ότι επέστρεψες... αφού δεν ένιωσα ποτέ την απουσία σου...
Γιατί πάντα έβρισκες τρόπο να υπάρχεις εδώ και να περνάμε καλά... όσο καλά μπορούσαμε...
Λες να το πληρώσω αυτή τη φορά αναδρομικά και για την προηγούμενη;
Και ποιος σου είπε τελικά ότι δε θέλω να φύγεις;
Ναι, να φύγεις... γιατί αλλού θα είναι όλα καινούργια... και θα υπάρχουν αντικαταστάτες για όλους... και θα γελάς συνέχεια... περισσότερο και από όταν θα σκέφτεσαι τους λόγους που γράφω για σένα...
Τελικά θα πληρώσεις στις 12, που είναι πριν τις 14, για να σου έρθουν περισσότερα από εκεί που δεν το περιμένεις;
Φιλαράκι ναι... αισθάνομαι ήδη... σαν να έχεις κιόλας φύγει!
Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011
... περίπου επικήδειος...
Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011
... μηδέν και κάτι...
Μηδέν από μηδέν επί μηδέν συν μηδέν δια μηδέν, μηδέν...
Προθέματα, συνθετικά... προθέσεις, διαθέσεις... με το μηδέν παρέα πάλι τίποτα μας κάνουν...
Βραβεύτηκα και ως specialist... περήφανο στολίδι για το πέτο... το έμαθα το μάθημα καλά...
Μετά κάθισα στην καρέκλα μου, φόρεσα τα άσχημα γυαλιά μου, που μάλλον κάποτε θα μου άρεσαν, και συνέχισα τη μετάφραση των επίσημων business διαδικασιών...
Σελίδα 5 από τις 30...
Να το έκανα με τον τρόπο που είχα κάποτε κατά νου μπορεί και να το ήθελα... να το κάνω για το νόημα θα είχε ουσία... αλλά το κάνω γιατί έτσι... και χάνει το δημιουργικό του χαρακτήρα...
Η καλή δεν είναι πιστή και η πιστή δεν είναι καλή... αναγκαστικά όμως θα έχει το αποτύπωμά μου...
Ήπια κι έναν καφέ παραπάνω... και είχε ουσία... είχε νόημα... αλλά εγώ είχα χάσει κάτι... αλλά ίσως βρήκα κάτι άλλο...
Άρα μηδέν και κάτι... στο τελευταίο λεπτό... τουλάχιστον δεν βγήκα χαμένος...
Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011
... τι λες; Έπιασε βροχή;...
Πρωινή συναυλία...
Ξυπνητήρια στη σειρά...
Και μία καλημέρα με καθυστέρηση αναγνωσμένη... αλλά αγαπημένη...
Δεν ήταν όπως φαινόταν το πράγμα... ασαφώς καλύτερο... για σήμερα...
Μπερδεμένο βέβαια αλλά πρέπει κάτι να μου φυλάει για αύριο... κάτι καλό...γιατί δεν θέλω άλλες προσοχές... ούτε προσευχές... για να καταφέρνω το απλό...
Λες να βαρεθώ τελικά σήμερα; Ή μήπως να πλήξω;
Έτσι για να μου φύγει η κατάθλιψη του Σαββατοκύριακου που μου κόλλησε σαν ιός...
Βροχή που παρέλυσε την πόλη... εκείνη που το πρωί μισούσα... μετά την ξέχασα... και τώρα αγνοώ μέσα στα θολωμένα τζάμια της πολυκοσμίας...
Μία πόλη που με εκνευρίζει με τις κοροϊδίες της και με ενθουσιάζει με την αδιαφορία της... και που δεν τη ζω πραγματικά!
Γιατί έχουμε τα θέματά μας... κι εγώ και αυτή... και βαριόμαστε ο ένας τον άλλο...
Μόνο κάποιες στιγμές μας κάθονται... τυχαία... και αυτό γιατί τελικά υπάρχει αγάπη σε αυτή τη σχέση...
Σαν να μην έχει ήχο αυτή την ώρα... μόνο ηχώ... απόηχο μιας θλίψης...
Μία μουχλιασμένη μυρωδιά και χρώμα από ξεθοριασμένα φώτα αντανακλάσεων...
Τίποτα αυθεντικό... όλα τύπου... σαν το γιατρικό της κατάθλιψης... που πάντα πρέπει να έχει ρόλο προσποιητό για να φέρει αποτέλεσμα συμπάθιας, σαν οίκτο... ώστε να νιώσεις πιο ψηλά... απ' το υπόγειο που μένεις...
... Δευτέρα σαν τέλος...
Πάμε πίσω στην αρχή!
Να πιάσουμε χώματα... να υπάρχει ορίζοντας... να βρούμε μια ουσία...
Πέρασα κι εγώ την μικρή κατάθλιψη του Σαββατοκύριακου...
Μόνο μία ταινία με παρέα στον καναπέ καταστάλαξε μέσα μου ειρηνικά...
Γιατί δεν πήρες ταξίδι κάτι από μένα;
Έφυγες πριν ξημερώσει και άφησες σε μένα να καθαρίσω τα αποκαΐδια για να 'χω να θυμάμαι στους δρόμους...
Κάτι μέσα μου μοιάζει σαν τέλος... μυρίζει βάλτος...
Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011
Γράμμα στην Ε.
Αγαπημένη μου Αμαζόνα,
Θα μπορούσα να σου έλεγα "θέλεις να γίνουμε φίλοι;" αλλά θα μου απαντούσες ότι είμαστε ήδη.
Αλλά εγώ δεν το εννοώ έτσι απλά... δηλαδή, ας πούμε, συνάδελφοι που ταιριάζουν και τα λένε λίγο.
Φίλοι, ΦΙΛΟΙ... σαν αυτό το "φιλαράκι" που σε προσφώνησα κάποια στιγμή και γέλασες με τον τρόπο μου...
Γιατί πέραν όλων όσων βρίσκω σε σένα... έχεις ένα ένστικτο και μία λογική απίστευτα δυνατά...
Θα σου έλεγα "μου δίνεις το τηλέφωνό σου να σε συμβουλεύομαι;" αλλά το έχω ήδη και άρα ο χρόνος και ο τόπος δεν ήταν σωστός που συναντηθήκαμε... αλλιώς θα χασκογελάγαμε, χωρίς παπούτσια, σε καναπέδες... θα βολτάραμε αλήτικα... και "θα τα λέγαμε" εξομολογητικά αδιάκοπα "γιατί μπορούμε"...
Αλλά δεν είμαστε δεκαέξι πια... για να ζούμε το όνομά σου... και ούτως η άλλως περνάμε καλά...
Σε λίγο θα σε δω... λουσάτη να εισβάλεις... θα σε φιλήσω, θα σε πειράξω περιπαικτικά με τα αστεία μου... και θα σκεφτώ "αύριο πάλι"...
Σε φιλώ από τώρα... πριν σε δω...
Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011
... κουβάρι δίχως άκρη...
... το μικρό γατάκι έτρεξε προς το κουβάρι και με το ποδαράκι του ξεκίνησε να το σπρώχνει για να βρει την άκρη του.
Τα νύχια του γατζώνωνταν στο μαλακό νήμα και το ξεφτούσαν...
Με κάθε προσπάθεια να ξεγατζώσει τα νύχια του το κουβάρι γλιστρούσε και η ιστορία επαναλαμβανόταν... το κουβάρι έφευγε πιο μακριά και το γατάκι ενθουσιαζόταν περισσότερο... και έπεφτε με μεγαλύτερη μανία στο ίδιο παιχνίδι που τελικά δεν το οδηγούσε πουθενά...
Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται άτσαλα... αλλά πουθενά η άκρη...
Δεν στάθηκε να το σκεφτεί, μόνο συνέχισε απολαμβάνοντας το παιχνίδι...
Το κουβάρι ξετυλίχθηκε όλο...
Δεν μπορούσε πλέον να το σπρώχνει κι εκείνο να κυλάει όμορφα προκαλόντας του τον ενθουσιασμό του παιχνιδιού...
Το νήμα είχε μπερδευτεί τόσο πολύ που είχε καταντήσει ένας απλός σωρός από μαλλί...
"Τελικά, αυτό το κουβάρι δεν είχε άκρη!" κατέληξε το γατάκι και λυπημένο για το παιχνίδι που τελείωσε και την άκρη που δε βρήκε κάθησε να παρηγορηθεί στη ζεστασιά που ήξερε ότι μπορεί να του προσφέρει εκείνη η άμορφη μάζα από μαλλί...
Ξάπλωσε πάνω του και όπως κουλουριάστηκε για να βολευτεί η ακρούλα πετάχτηκε μπροστά στη μουσουδίτσα του...
"Τώρα είναι αργά... κουράστηκα... και προτιμώ τη ζεστασιά..." σκέφτηκε και γουργούρισε νοχελικά...
Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011
Πανσέληνος
Λες να φταίει το πεταμένο στη μαύρη θάλασσα μοναχικό σεντέφι που απόψε αλιχτάει μέσα μου ο λύκος;
Θέλει να βγει στη νύχτα ν' αμαρτήσει... να εκτελέσει εν ψυχρό κάθε του επιθυμία... και με τα λερωμένα του σαγόνια να πιάσει το τραγούδι προς το φως...
Ως το πρωί θα προλάβει να μαζέψει τα πειστήρια και τα κομμάτια του...
Ίχνος κανένα... ούτε καν του εαυτού του...
Άκαιρη ευκαιρία
Δεν έχεις τίποτα πια να μου πεις... γι' αυτό μην πεις τίποτα... μου φέρνεις ζαλάδα και ταχυπαλμία...
Βέβαια πόσο στηρίζεις το όνομά σου θα το κρίνω εκ του αποτελέσματος μόνο αν θα είμαι ο χαμένος.
Τώρα που δεν θέλω;
Αν είναι θέμα διάθεσης αύριο θα χτυπιέμαι... αλλά θα σεβαστώ την επιλογή μου...
Βέβαια από την άλλη αισθάνομαι τι σιγουριά ότι αν είναι για μένα αυτό θα έρθει να με βρει όπου και να 'μαι...
Πάντως αυτό το κάτι που μίλησε μέσα μου, στον λίγο χρόνο που μας δόθηκε ν' αποφασίσουμε, φώναξε όχι...
Αποφασίζει όχι η πρώτη μου σκέψη... και αυτή θα κρατήσω... όσο κι αν η δεύτερη με προβληματίζει...
Θα την σεβαστώ και θέλω να με σεβαστεί και αυτή!
... ένα κάτι λίγο... και για λίγο...
Μία μικρή τρυφερή περιπέτεια να γεμίσει την καρδούλα μου για λίγο θέλω...
Είδα φευγαλέα στην επιστροφή μου χθες βράδυ το φεγγάρι και ζήλεψα... που δεν ακούω Σ' αγαπώ (καθαρό και με νόημα), δεν λαμβάνω τρυφερότητα (που να μην είναι αποτέλεσμα συνήθειας), δεν υπάρχει παραμύθι (γιατί τελείωσε η πλοκή και υπάρχουν μόνο επαναλήψεις)...
Και... βαριέμαι... πλήττω... και κουράζομαι...
Λίγο φως παραπάνω... λίγο χαρά...
Περιπάτους, συναντήσεις, στιγμές... πράγματα... ζωή!
Να χτυπήσει για λίγο η καρδιά μου δυνατά... ν' αρχίσω ν' αναπνέω γρήγορα...
Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011
Μία πυξίδα για το φως
Δεν ψάχνω να βρω την αρχή... είναι ανούσιο το χτες χωρίς την υποψία του αύριο και τη σιγουριά του σήμερα...
Το αγαπημένο χτες που κουβαλάω στο σήμερα με την υποψία συνείδησης και την ελπίδα φωτός..
Για ένα αύριο που μου 'δειξες πως είναι όσο μια ανάσα μακριά... και τείνει να τελειώσει τόσο που το παραφορτώσαμε προθέσεις...
Δε σε συνήθησα... σ' αναζήτησα... πυξίδα μας έδειξε το δρόμο... διαμέσου πυκνού ριτιδιασμένου σκώτους... εκείνου που επιλέξαμε γιατί είχε ενδιαφέρον χρώμα... το άχρωμο μονόχρωμο... που τα ενέχει όλα...
Κι αν στο αποκοιμισμένο σήμερα παγώσαμε το χρόνο, ήταν για να σερβίρουμε καφέ σε ασημένιο τάσι... σ' εκείνο που αν και εφθάρει ακόμα αντανακλά το φως που ήταν ο προορισμός μας...
... γεύσεις ονείρου...
Αγαπημένη μου Β,
Ξύπνησα σχεδόν με τη γεύση στο στόμα...
Σπιτική σπανακόπιτα, σορμπέ ροδάκινο και λεμόνι από την επέτειο του γηραιού ζευγαριού...
Στο σπίτι των παιδικών μου χρόνων και αναμνήσεων...
Το σορμπέ "αφράτο" με διπλή αντίθεση γεύσης που γέμισε το στόμα μου σάλια...
Η σπανακόπιτα "γλυκιά" με πολλά πράσσα, χωρίς τυρί, όπως την τρώει εκείνη...
Τα είχε φτιάξει όλα ο Σπύρος για την Τρελομαρία του...
Ένα ζευγάρι που άργησε να συναντηθεί, αλλά από τότε δεν έπαψε στιγμή να κάνει ο ένας τα χατίρια του άλλου...
Τα πιο αταίριαστα πρόσωπα που κάποτε μου περνούσαν απαρατήρητα ήρθαν σε χρόνο ανύποπτο και χώρο αταίριαστο να μου πούνε τι;
Αν με ρωτήσεις γιατί στα γράφω αυτά δεν θα ξέρω να σου απαντήσω το γιατί...
Απλά είπα το όνομά σου σαν πρώτη ενστικτώδη αντίδραση... γιατί δεν σε έβαλα ποτέ κορόνα στο κεφάλι μου αφού σε φορούσα πάντα στο δάχτυλό μου... στο χέρι το δεξί...
Κατάπια και είχα μία γεύση πικρή...
Μόνο τη γεύση απ' το ροδάκινο να πάρεις σήμερα μαζί σου... γιατί χορτάσαμε λεμόνι που μας αρέσει και τάχα προτιμάμε...
Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011
... απόηχος μιας μέρας...
Τα αυτοκόλλητα παράσημα της κατανάλωσης τα κάνω γραμματόσημα της καθημερινότητάς μου...
Κι αυτό γιατί το προγραμματισμένο μου αύριο με επηρεάζει σήμερα...
Αναμασώ το χτες σαν τσίχλα που έχει ξεθυμάνει... γιατί μου δίνει την αίσθηση της σιγουριάς του γνώριμου...
Παραλήπτης η μονάδα... με σφραγίδες και όλες τις επισημότητες του τάχα μου σπουδαίου...
Το μόνο που πεθύμησα... να φτιάξω μια ιστορία...
Να τη γεμίσω άλογα, παράλογα και λόγους...
Να ξεγελώ με ποίηση την παραποιημένη αλήθεια... που μπούκωσε προσποίηση...
Μέσα από την παρήχηση και κάλπικα στολίδια... ξεγέλασα το σήμερα...
... στερητικό...
Λαχτάρησα το χειρόγραφο παρελθόν μου...
Εκείνο που απαιτούσε τελετουργία για να αποτυπωθεί... είχε βάρος ειδικό... κι ολόδικό του...
Ακολουθούσε και προέκτεινε τις γραμμές του χεριού μου... μουτζούρωνε το δέρμα της σιωπής μου και ζωγράφιζε επάνω του το μύχειο...
Συρρικνώθηκαν σε κώδικες οι στιγμές μου... χωρούν στην παλάμη μου αλλά η ευκολία τους δυσκολεύει το μυαλό μου...
Εκτέθηκαν... κρεμάστηκαν... και τράκαραν σε τοίχους...
Τσαλακώθηκαν... στριμόχτηκαν... και αναδιπλώθηκαν σε έτη...
Στοιχίθηκαν... τυπώθηκαν... και ταξίδεψαν για να θυμίζουν λίγο τα παλιά...
Χρωματίστηκαν... γυαλίστηκαν... αλλά έχασαν μέρος τις ψυχής τους... και είναι όμορφες... αλλά άλλες... μα ακόμα δικές μου... και αυτό αρκεί...
Αν και φορές φορές... όταν γεμίζει το φεγγάρι μου λείπουν... γι' αυτό που πήραν μαζί τους περισσότερο και πια μου έχει τελειώσει...
Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011
Οι λέξεις...
... εκείνες μου χαρίζονταν κι εγώ έπαιζα μαζί τους... όμορφα και δίκαια... αλλά έπαιζα... και παίζω... σαν κακό ελάττωμα να μην χτίζω μία σταθερή σχέση μαζί τους!
Σαν φόβος δέσμευσης σε κάτι ολοκληρωμένο!
Και είναι φορές που αισθάνομαι ένοχος απέναντί τους που ενώ τις αγάπησα τόσο δεν κατάφερα να τους δείξω το σεβασμό μου... γιατί αγάπη τους έδωσα πολύ...
... πίστα Σαββάτου...
"Θα αργήσω λιγάκι... δεν πιστεύω τα ονόματα να παρεξηγηθούν με την απουσία μου. Πες τους να ξεκινήσουν κι έρχομαι..."
Έπιασε ένα ψιλόβροχο... κι ο ταξιτζής πένευε την αξιοπρέπεια των ελλήνων...
Μετά έπιασε να μου λέει για τα λιμάνια και τα δεκαοχτώ χρόνια εν πλω...
Μήπως να κάνουμε μία μεγαλύτερη βόλτα κυρ Παντελή τώρα που βρήκες ωραίο θέμα;
Βαριέμαι... και πλήττω... να πάω να στριμοχτώ στη φασαρία!
Αφού έκανα την εντυπωσιακή μου είσοδο και μου σέρβιραν το πρώτο ποτό... διακοπή ρεύματος...
- Πόση ώρα είμαστε χωρίς ρεύμα;
- Μία ώρα περίπου;
- Κράτησες χρόνο;
- Όχι... αλλά είκοσι τραγούδια (χωρίς ηλεκτρικό) επί τρία λεπτά το καθένα...
- Μέτρησες τα τραγούδια;
- Πάντα βρίσκω τρόπο να υπολογίσω το χρόνο... με δικούς μου τρόπους... (για να μη μοιάζει τόσο χαμένος)
Τελικά κράτησε μία ώρα και σαράντα πέντε λεπτά η διακοπή...
Τόσο διαφορετικοί άνθρωποι... με κοινό μόνο τη δουλειά στην οποία συνυπάρχουμε καθημερινά τόσες ώρες που μπορεί και να μπερδευόμαστε καμιά φορά και να νομίζουμε ότι είμαστε με τους δικούς μας...
Κι όμως κάποιες στιγμές... μες στη σιωπή σας στην βαβούρα... βρήκα παρατηρόντας σας κομματάκια του παζλ του εαυτού σας που έλειπαν από την εικόνα σας στην προσωπική μου θεώρηση...
Μέχρι και την Blance χώρεσα στη βραδιά ο αθεόφοβος...
- Εσύ πας από εδώ, ε;
- Ναι, σας καλημερίζω... (ή αλλιώς όπως είναι το σωστό)
"Ναι, πάντα φεύγω προς την αντίθετη κατεύθυνση... πρώτος..."
Τελικά θα μπορούσα να είχα πάρει και λεωφορείο στη επιστροφή μου... από τα πρώτα πρωινά... αφού αυτός ο ταξιτζής δεν είχε καμία ιστορία να μου πει...
Η βροχή σταμάτησε πριν φτάσω στον καναπέ...
Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011
The Expendables
Λίτρα τεστοστερόνης... τόνοι σφιχτής μάζας μυών... αίμα, ιδρώτας, σφαίρες, καπνός... βία... πιστολίδι, ξύλο, ανατινάξεις...
Το απόλυτο τίποτα ανέλαβε να με "ψυχαγωγήσει".
Τελειώνει και προσπαθώ να βρω τι άφησε μέσα μου...
Μόνο μία μικρή νευρικότητα αλλά τίποτα άλλο...
Μήπως εγώ δεν ήμουν άξιος να το καταλάβω;
Θα δω άλλο ένα ίδιο μήπως και ο δυσλειτουργικός μου εγκέφαλος τα καταφέρει αυτή τη φορά και βρει το νόημα...
Όχι τίποτα άλλο, έχω και συνάντηση με τα παιδιά από τη δουλειά το βράδυ και αν τύχει και γίνει θέμα να "δηλώσω" πάλι "διαφορά";
Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011
Σημάδεψέ με...
"Σημάδεψέ με..."
... το είχες πει... παρέα με την σιωπή...
... το είπες μια φορά και με σημάδεψες για πάντα...
Από τότε κάνει κάθε μέρα βόλτες στο κεφάλι μου... μαζί κι εσύ...
"Σημάδεψέ με..."
Υποτακτική Προστακτική που με κατέκλυσε...
"Σημάδεψέ με..."
Εισαγωγικό... φλύαρο... Καταληκτικό... δορυκό...
... συντροφιά ωραίων γυναικών...
Κι αν έπρεπε να διάλεγα συντροφιά για απόψε... (ε)Ευτυχία ή (ζ)Ζωή;
Για αύριο βράδυ... (ε)Ελευθερία ή (ν)Νίκη;
Δεν διαλέγω πια.. τις αφήνω να με διεκδικούν και να με μοιράζονται όπως επιλέγουν αυτές!
... όλες δικές μου αγαπημένες...
Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011
Μεταπρωτοχρονιά 2011
Καλή "Μεταπρωτοχρονιά" αγάπες μου...
Εγώ κι εσύ, εσύ κι εσύ, αυτός κι αυτή, δύο επί, μ' εκείνον κι εκείνη μαζί...
Δεκάρι καλό!
Εμείς κι εμείς extended version... celebration edition...
Mind the carpet!
Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011
Επιστροφή με μερικά "πρώτα"...
Shirley Horn... today a jazzy... Yesterday...
Πρώτο τραγούδι δρόμου στο iPod για το 2011... στην πρώτη διαδρομή μου Κόρινθος-Δ. Πλακεντίας με τον προαστιακό... μια διαδρομή που έτυχε...
Ξένη... ασυνήθιστη... καινούργια... συμπαθητική... αλλά πρώτη και αυτή...
Δεν υπολόγισα τον καιρό γιατί δεν έχει σημασία...
Ξαναβαφτίστηκα περπατώντας στη βροχή... στη μέση του έρημου δρόμου... γλίστρησε από πάνω μου οτιδήποτε βαρύ κι ας κουβαλούσα μια βαλίτσα σχέδια και μια τόση δα μικρή ευθύνη... που τελικά την έσπασα στα δυο...
Τόσα που "έχασα" που ξέχασα να μπω με το δεξί για ποδαρικό... αν και νομίζω με αυτό ότι μπήκα...
Εισέβαλα πάντως γεμάτος γέλια πηγαία... χωρίς λόγους ιδιαίτερους...
Γέλια με τον εαυτό μου... και κάτω από την πόρτα με περίμενε η υπενθύμιση αποταμίευσης...
Ξαφνιάστηκα αλλά γέλασα περισσότερο με την μουτζούρα-προστασία στην άσπρη πετσέτα...
Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011
... τα πρώτα του έτους...
Έχουν νόημα τα πρώτα του έτους;
Πρώτη φορά του χρόνου ετούτου... εκτός έδρας...
Ας ξεκινήσω το χρόνο αλλά και τη γραφή μου με μία πράξη βασική, φυσιολογική, αποδεκτή και ταμπού, κατακριτέα απ' το δίθεν και τους τύπους...
Έβγαλα από μέσα μου οτιδήποτε άχρηστο από τον παλιό χρόνο... των άλλων... περισσότερο γιατί ποτέ δεν έμαθα να συγχρονίζομαι με τον υπόλοιπο κόσμο... άρα για μένα δεν άλλαξε ακόμα ο χρόνος και απλά κοροϊδευόμαι...