... κουβάρι δίχως άκρη...

... το μικρό γατάκι έτρεξε προς το κουβάρι και με το ποδαράκι του ξεκίνησε να το σπρώχνει για να βρει την άκρη του.
Τα νύχια του γατζώνωνταν στο μαλακό νήμα και το ξεφτούσαν...
Με κάθε προσπάθεια να ξεγατζώσει τα νύχια του το κουβάρι γλιστρούσε και η ιστορία επαναλαμβανόταν... το κουβάρι έφευγε πιο μακριά και το γατάκι ενθουσιαζόταν περισσότερο... και έπεφτε με μεγαλύτερη μανία στο ίδιο παιχνίδι που τελικά δεν το οδηγούσε πουθενά...
Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται άτσαλα... αλλά πουθενά η άκρη...
Δεν στάθηκε να το σκεφτεί, μόνο συνέχισε απολαμβάνοντας το παιχνίδι...
Το κουβάρι ξετυλίχθηκε όλο...
Δεν μπορούσε πλέον να το σπρώχνει κι εκείνο να κυλάει όμορφα προκαλόντας του τον ενθουσιασμό του παιχνιδιού...
Το νήμα είχε μπερδευτεί τόσο πολύ που είχε καταντήσει ένας απλός σωρός από μαλλί...
"Τελικά, αυτό το κουβάρι δεν είχε άκρη!" κατέληξε το γατάκι και λυπημένο για το παιχνίδι που τελείωσε και την άκρη που δε βρήκε κάθησε να παρηγορηθεί στη ζεστασιά που ήξερε ότι μπορεί να του προσφέρει εκείνη η άμορφη μάζα από μαλλί...
Ξάπλωσε πάνω του και όπως κουλουριάστηκε για να βολευτεί η ακρούλα πετάχτηκε μπροστά στη μουσουδίτσα του...
"Τώρα είναι αργά... κουράστηκα... και προτιμώ τη ζεστασιά..." σκέφτηκε και γουργούρισε νοχελικά...