... τι λες; Έπιασε βροχή;...

Πρωινή συναυλία...
Ξυπνητήρια στη σειρά...
Και μία καλημέρα με καθυστέρηση αναγνωσμένη... αλλά αγαπημένη...
Δεν ήταν όπως φαινόταν το πράγμα... ασαφώς καλύτερο... για σήμερα...
Μπερδεμένο βέβαια αλλά πρέπει κάτι να μου φυλάει για αύριο... κάτι καλό...γιατί δεν θέλω άλλες προσοχές... ούτε προσευχές... για να καταφέρνω το απλό...
Λες να βαρεθώ τελικά σήμερα; Ή μήπως να πλήξω;
Έτσι για να μου φύγει η κατάθλιψη του Σαββατοκύριακου που μου κόλλησε σαν ιός...
Βροχή που παρέλυσε την πόλη... εκείνη που το πρωί μισούσα... μετά την ξέχασα... και τώρα αγνοώ μέσα στα θολωμένα τζάμια της πολυκοσμίας...
Μία πόλη που με εκνευρίζει με τις κοροϊδίες της και με ενθουσιάζει με την αδιαφορία της... και που δεν τη ζω πραγματικά!
Γιατί έχουμε τα θέματά μας... κι εγώ και αυτή... και βαριόμαστε ο ένας τον άλλο...
Μόνο κάποιες στιγμές μας κάθονται... τυχαία... και αυτό γιατί τελικά υπάρχει αγάπη σε αυτή τη σχέση...
Σαν να μην έχει ήχο αυτή την ώρα... μόνο ηχώ... απόηχο μιας θλίψης...
Μία μουχλιασμένη μυρωδιά και χρώμα από ξεθοριασμένα φώτα αντανακλάσεων...
Τίποτα αυθεντικό... όλα τύπου... σαν το γιατρικό της κατάθλιψης... που πάντα πρέπει να έχει ρόλο προσποιητό για να φέρει αποτέλεσμα συμπάθιας, σαν οίκτο... ώστε να νιώσεις πιο ψηλά... απ' το υπόγειο που μένεις...