Μία πυξίδα για το φως

Δεν ψάχνω να βρω την αρχή... είναι ανούσιο το χτες χωρίς την υποψία του αύριο και τη σιγουριά του σήμερα...
Το αγαπημένο χτες που κουβαλάω στο σήμερα με την υποψία συνείδησης και την ελπίδα φωτός..
Για ένα αύριο που μου 'δειξες πως είναι όσο μια ανάσα μακριά... και τείνει να τελειώσει τόσο που το παραφορτώσαμε προθέσεις...
Δε σε συνήθησα... σ' αναζήτησα... πυξίδα μας έδειξε το δρόμο... διαμέσου πυκνού ριτιδιασμένου σκώτους... εκείνου που επιλέξαμε γιατί είχε ενδιαφέρον χρώμα... το άχρωμο μονόχρωμο... που τα ενέχει όλα...
Κι αν στο αποκοιμισμένο σήμερα παγώσαμε το χρόνο, ήταν για να σερβίρουμε καφέ σε ασημένιο τάσι... σ' εκείνο που αν και εφθάρει ακόμα αντανακλά το φως που ήταν ο προορισμός μας...