... λίγο πριν το 2010!

Στο παραλίγο του καινούριου χρόνου και σίγουρα δεν προλαβαίνω να κάτσω να σκεφτώ και να γράψω το απόσταγμα του 2009 μου ή έστω μία μικρή σύνοψη... έναν απολογισμό...
Αλήθεια είναι ότι μάλλον δεν θα μου χρειαζόταν πολύ ώρα καθώς είμαι από αυτούς που καθημερινά έχουν σε χρήση τη ζυγαριά και στο τέλος δίνουν και ρέστα...
Καθώς το 2009 φεύγει και βρίσκομαι αυτές τις μέρες για ακόμα μία χρονιά στο πατρικό μου με τους αγαπημένους μου γονείς και αδέλφια, θα πω ότι απλά μου λείπει και η υπόλοιπη «εκτεταμένη μου οικογένεια»... οι λατρεμένοι μου φίλοι... και είμαι ευτυχής για την ύπαρξη όλων αυτών των ανθρώπων στη ζωή μου...
Το ρολόι μου παρατηρώ ότι το έχω ξεχάσει από την πρώτη μέρα που ήρθα στο έπιπλο δίπλα στην πόρτα, κοντά στα κλειδιά με τον Πύργο του Άιφελ στο μπρελόκ... σταμάτησα το χρόνο ακόμα μία φορά κι ας ξέρω ότι γίνεται κι αυτό μόνο μέσα στο μυαλό μου όπως τόσα άλλα...
Απλά χαίρομαι... κι ας είμαι κουρασμένος... στο δρόμο για το οικογενειακό τραπέζι της νύχτας της παραμονής Πρωτοχρονιάς... και θα αφήσω το νου μου ελαφρύ...
Είθε ο νέος χρόνος να χωρέσει την αγάπη που δεν κατάφερε το 2009!

Reader #1

Τελικά μάλλον είμαι πολύ καλός συγγραφέας… δεν εξηγείται αλλιώς…
Απέκτησα έναν αναγνώστη.
Ποτέ δεν είχα προσέξει στο προφίλ ότι σου λέει πόσοι είναι οι αναγνώστες που σε παρακολουθούν γιατί ποτέ δεν είχα κανέναν… εγγεγραμμένο.
Οι μόνοι μου αναγνώστες μέχρι τώρα ήταν κάποιοι φίλοι και γνωστοί οι οποίοι έμπαιναν και διάβαζαν περιοδικά κάποια post… αλλά κανένας δεν το δήλωνε δημόσια ότι «Ναι, μου αρέσει να διαβάζω το πριγκιπικό ημερολόγιο», με εγγραφή επώνυμη.

Αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσε να αγγίξει κάποιον που δεν με γνωρίζει η γραφή μου και αυτό γιατί έτσι όπως έχει εξελιχθεί αυτό το Blog δεν είναι παρά ένα ημερολόγιο ενός αγνώστου.
Αγαπημένη μοναδική μου αναγνώστρια #1 Μαρία δεν σε γνωρίζω αλλά έκοψες την κορδέλα… έκανες ποδαρικό λίγο πριν το 2010 σε ένα Blog που μετράει ζωή από το 2007… σαν να λέμε μας πήρε τρία χρόνια για να αποκτήσουμε «πελάτη»…

Του χρόνου να δούμε πόσους θα μας βρει παρέα εδώ...(;)

... some kind of perfection...

Well... things are not really the way they seem to be... but if you
try a little bit more you 'll be able to see them my way... ideal,
looking by my inside view... outside... it's uncomfortable... but I
close my eyes...
Now I'm tired and watching "Corpse Bride"... In front of the Xmass
tree... on the floor where I'm going to sleep...
Tommorow I'll smile again... even if I'm not choosing what's
comfortable for me... easiness sometimes have to wait...
Not perfect... but i deserve that "some kind of perfection"...

... δεν θα γκρινιάξω...

Θα μπορούσα να βρω πολλούς λόγους για να γκρινιάξω αυτές τις μέρες που δεν έχω γράψει αλλά δεν θα το κάνω… γιατί δεν μου φταίνε οι γύρω μου και οι επιλογές που κάνω είναι δική μου ευθύνη…
Ας πούμε θα μπορούσα να γκρινιάξω για το ότι κοιμάμαι στον καναπέ και δεν χωράω καλά, δύο μέτρα άνθρωπος… αν και βρήκα τη λύση του πατώματος μόλις χθες…
Και άλλα τέτοια μικρά… αλλά η ουσία τελικά είναι αλλού… αυτά είναι μόνο εκεί για να αφυπνίζεσαι στη διαδρομή…

Η ουσία μάλλον θα βρίσκεται στο φωτογραφικό άλμπουμ που οργάνωσα προχθές με την μικρή μου αδελφή… στη μικρή τρελή βόλτα διαφυγή με τη μαμά… στα φασολάκια γιαχνί που μαγείρεψε χθες… στην μικρή μαγευτική ηρεμία στο δωμάτιο των γονιών… στην οριοθετημένη αλλά πηγαία ευγένεια του μπαμπά… και σε τόσα άλλα που θα μπορούσα να βρω μέσα στην πλήξη των γιορτινών ημερών…

Κάποια στιγμή είχα αγοράσει ένα φωτογραφικό άλμπουμ για να συγκεντρώσω όμορφες στιγμές της ζωής μου… είχε μείνει στο ντουλάπι και το βρήκα πριν δύο μέρες στο ντουλάπι με τις ανακατωμένες «χύμα» φωτογραφίες.
Φωτογραφίες από όλο το φάσμα τις ζωής μας σαν οικογένεια…
Κάθισα μαζί με την αδελφή μου και αφού τις είδαμε όλες, ξεδιαλέξαμε αρκετές που πέρασαν στον τελικό για να μπουν στο άλμπουμ.
Δεν τις έβαλα με χρονολογική σειρά αλλά απλά λίγο θεματικά… βάση γωνίας λήψης… χρωματικής γκάμας… προσώπων που απεικονίζονται και τέτοια σουρεαλιστικά…
Θα μπορούσα να έχω βάλει όλες τις φωτογραφίες και να έχω γεμίσει όλο το άλμπουμ, αλλά τότε θα έκανα απλή αρχειοθέτηση… και θα είχα όλες τις φωτογραφίες τακτοποιημένες… αλλά έτσι δεν θα έκανα μέσα μου τέχνη τις στιγμές…

Τελειώνοντας με τις φωτογραφίες… και αφού είχαμε βαρεθεί να μετράμε τα μισάωρα με τη γιαγιά… γιατί κάθε μισάωρο κοιτάζει το ρολόι και σε ρωτάει ή επισημαίνει τι λάθος ώρα που βλέπει… ήρθε ο μπαμπάς… από μηχανής Θεός!
Η μαμά στην κουζίνα συνωμοτικά ρίχνει την ιδέα για μία μικρή νυχτερινή βόλτα με το αυτοκίνητο.
«Ναι… αλλά η γιαγιά;»
«Ποιος έχει μαζέψει τις περισσότερες ευχές με τον τρόπο του;»
Κρυφά… και όπως ήμασταν με τις πιτζάμες βγήκαμε από την πόρτα πριν προλάβει να μας δει μάτι ανθρώπου και με δυο βήματα ήμασταν κιόλας στο αυτοκίνητο… ο μπαμπάς είχε σίγουρα τον τρόπο να κουμαντάρει τη γιαγιά!
Δεν διήρκησε περισσότερο από 25’ θαρρώ αλλά ήταν μία πολύ όμορφη μικρή διαφυγή και περισσότερο με τον τρόπο που διοργανώθηκε και πραγματοποιήθηκε.

Πίσω από τα πράγματα, από τις στιγμές, τα γεγονότα βρίσκω βασικά συναισθήματα ή αξιοσημείωτες αισθήσεις και με αυτά γεμίζω… σίγουρα εδώ δεν θα τα αποδώσω… αλλά τα τοποθετώ σε μία σειρά για να μην με προσπερνάνε…

Γεγονότα όπως το ότι όλες αυτές τις ημέρες, στο πατρικό μας, φοράω τις αγαπημένες μου παντόφλες με τον Goofy οι οποίες παρότι έχουν παλιώσει δεν έχουν βρεθεί αντάξιες να τις αντικαταστήσουν…
Ή ότι τρώω υγιεινά και νόστιμα παρότι εξακολουθώ να κάνω θέμα κάθε φορά που τρώμε κρέας και μου μυρίζει…
Ή τέλος… χθες βράδυ που ξάπλωσα στο κρεβάτι των γονιών μου για να διαβάσω λίγο… και ήρθε μία μαγική ηρεμία και με κατέκλισε… που άφησα το βιβλίο που σκοπό είχε να με ηρεμίσει και απολάμβανα το ηρεμιστικό «τίποτα» αυτού του δωματίου…

Κανονικά τώρα θα μπορούσα να κάνω απολογισμό της χρονιάς μιας και οι ημέρες πλησιάζουν… αλλά ο απολογισμός ζωής που υπάρχει πίσω από αυτά νομίζω μου κάνει περισσότερο…

... the three girls visit...

Τα τρία κορίτσια από «απέναντι» εμφανίστηκαν χτες για να περάσουμε χρόνο μαζί… η Dimi, η Mary και η Chris…
Τρία τόσο διαφορετικά θηλυκά…
Το θέμα είναι ότι ήταν πάλι εδώ και είχαμε τόσα πολλά ανούσια ουσιαστικά να πούμε που ο χρόνος αποδείχθηκε λίγος ακόμα μία φορά.
Όπως γίνεται πάντα όταν πλησιάζεις στην παιδική σου φύση.
Όλοι μαζί… όλες οι ηλικιακές διαβαθμίσεις…
Ταυτίζαμε αυτό από μένα… με εκείνο από σένα… και έπειτα το άλλο… όπως τότε έτσι και τώρα… ιστορία σε επανάληψη… με λόγια που ακόμα έχω ζωντανά…
Και ούτε θυμάμαι πόσα χρόνια να μετρήσω πίσω… από την τελευταία φορά που έκανα τροχό… κατακόρυφο… και σπαγκάτ… που ούτε ξέρω πως γράφεται…
Και πριν αρχίσει κανείς να γελάει, θα σας πω ότι μάλλον είναι κι αυτά σαν το ποδήλατο… δεν τα ξεχνάς ποτέ… κι έτσι τα κατάφερα μία χαρά… χωρίς καμία αστάθεια ή τραυματισμό… προς έκπληξή μου βέβαια… γιατί ούτε κι εγώ δεν το περίμενα… όταν η πρόκληση-πρόσκληση της μικρής Mary ήρθε… που μάλλον περισσότερη ώρα περπατούσε με τα χέρια παρά με τα πόδια…
Σαφώς και δεν προσπάθησα να κάνω και την κατακόρυφο με την ανάποδη τούμπα που έκανα στα 11… είπαμε ότι τολμώ, όχι ότι είμαι ανόητος.
- Θα έρθεις μαζί μας απέναντι;
- … για σήμερα περάσαμε χρόνο μαζί… το θέμα είναι να περνάμε κάθε μέρα και από λίγο χρόνο μαζί όσο είμαστε κοντά. Οπότε καλύτερα να κανονίσουμε για αύριο…
- Εντάξει… (με μία μικρή απογοήτευση αλλά και μία πονηρή σπινθηροβόλα ευχαρίστηση)
Γιατί έτσι είναι όταν είσαι παιδί… τα συναισθήματά σου είναι πηγαία και αφού είναι ανεπηρέαστα από καλούπια μπορούν και έχουν ταυτόχρονα όσες πτυχές θέλουν… και να παραμένουν αυθεντικά και ειλικρινή.

... pause next morning...

Πατάω ένα pause για ανασυγκρότηση…

… γιατί όλα ήρθαν πολύ γρήγορα και μοιάζει να με προσπερνούν χωρίς να προλαβαίνω να τα χωρέσω… αυτό είναι κάτι που δεν το κουμαντάρω εύκολα… με βγάζει εκτός προγραμματισμού… διαχείρισης συναισθημάτων!

… πρωί στο σπίτι της Οικογένειας που εξακολουθείς και είσαι παιδί… κι ας έχεις πιάσει την τρίτη δεκαετία της ζωής σου…
«Ν’ αφήσουμε το παιδί να κοιμηθεί και να ξεκουραστεί λιγάκι…»… μολαταύτα η μαμά ήρθε να χαϊδολογήσει κρυφά το παιδάκι της… και κουβέντα στην κουβέντα πριν φύγει για το μαγαζί… να με αφήσει να «ξεκουραστώ»… χιχι

… δεν θα κοιμηθώ και το ξέρω… αλλά θα μείνω γιατί έτσι έχει το πρόγραμμα που μου ετοίμασαν οι δικοί μου, γεμάτοι αγάπη…
Επαγρυπνώ για να συλλέγω στιγμές, αισθήσεις και συναισθήματα… κωδικοποιώ τον κόσμο μου για να τον χωρέσω στα κουτάκια του μυαλού μου…

Μετά τη χθεσινή Χριστουγεννιάτικη επίσκεψη στην εορτάζουσα αδελφή μου και την επιστροφή μας στο σπίτι κοιμήθηκα στον αφράτο λευκό καναπέ, στρωμένο με τα αγαπημένα μου σεντόνια… απέναντι από το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο με τον μπλε – ασημί στολισμό και τα λαμπάκια που αναβόσβηναν σε διάφορες εναλλασσόμενες συχνότητες…

Το κρεβάτι μου ήταν κατειλημμένο αλλά καθόλου δε με πειράζει πλέον αυτό… κάποτε ίσως… τώρα πια δεν ξέρω καν αν το αισθάνομαι κρεβάτι μου… είναι το παιδικό μου κρεβάτι… και μοιάζει λίγο μακρινό και ξένο… σαν να ολοκλήρωσε τον κύκλο του στη ζωή μου… παρότι ο μπαμπάς το βελτίωσε και του έδωσε νέα πνοή… με σκοπό να με χωράει και φιλοξενεί άνετα.

Στο κρεβάτι μου κοιμάται η γιαγιά που φιλοξενούμε αυτές τις μέρες.
Και ναι μεν οι γνωρίζοντες μπορεί να απορήσουν εφόσον δεν έχω καμία γιαγιά ή παππού εν ζωή, αλλά οι δικοί μου φροντίζουν να μην μας λείπει ποτέ τίποτα και ειδικά τέτοιες μέρες που μια γιαγιά είναι απαραίτητη…
Δεν είμαι ασεβής, μου αρέσει να χειρίζομαι περιπαικτικά το θέμα αυτό προς τους γονείς μου, που δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν όλα αυτά τα χρόνια και τους θυμάμαι, όταν δεν είχαμε μαζί μας τους official παππούδες και γιαγιάδες πάντα θα έβρισκαν να μας έχουν μία φιγούρα εκεί… και όχι μόνο τα Χριστούγεννα.
- Είστε ικανοί να πάτε να νοικιάσετε παππού ή γιαγιά…
- Θέλουν και αυτοί την παρέα μας… δεν της δίνουν χαρά οι δικοί της… και κοίτα… ήσυχη που κάθετε και μόνο ευχές μας μοιράζει…

Όλα αυτά βέβαια, αν τα σκεφτείς καλά, είναι ιδέες της μητέρας μου που όμως εκτελεί πρόθυμα ο πατέρας μου που είναι μαέστρος σε τέτοιες καταστάσεις.
Όχι πείτε μου πώς από τέτοιες φυσιογνωμίες να μη βγει ένα «θέατρο» σαν εμένα!

Σηκώθηκε ο μπαμπάς και ήρθε στο σαλόνι που κοιμόμουν, μιας και θα αποχωρούσε πρώτος για τη δουλειά… και με το που κουνήθηκα λιγάκι… «Να ανάψω το καλοριφέρ να είναι πιο χουχουλιάρικα να το ευχαριστηθείς λίγο ακόμα;»…

Μετά ήταν η σειρά της μαμάς η οποία ξεκίνησε με το «Γιατί ήσουν μαζεμένος παιδί μου; Κρύωνες;» για να συνεχίσει με όσα με έκαναν ξανά όχι περισσότερο από 9 ετών… και τα οποία χρίζουν από μόνα τους εκτενή ανάλυση…

Η αδερφή μου ήρθε απλά και με φίλησε…

Η γιαγιά ήρθε και κάθισε στον δίπλα καναπέ και δεν είπε τίποτα…

Έφυγαν όλοι… πήγα στην κουζίνα να φτιάξω καφέ…
- Μα που είναι ο καφές; Τα φίλτρα;
- Καλά, θα φτιάξω ελληνικό όπως το συνηθίζω άλλωστε…
Βρίσκω με προσπάθεια το χάλκινο μπρίκι… και το γκαζάκι… αλλά δεν βρήκα τον φρέσκο καφέ οπότε αυτός που έφτιαξα με απογοήτευσε…

Θα μαζέψω τα σκεπάσματα και θα πάρω τηλέφωνο την αδελφή μου να έρθει να με πάρει στο μαγαζί…

Xmass dinner with the Family!

We were all there... at my older sister's...
... and mainly those little creatures that when looking me in the eyes
I know that I'm selected... not given...
We made stories and we communicated secrets only looking each other...
they know... I know...
... we'll meet our codes soon!

Now we are going home... on the boat... posting by WiFi network...
Jesus! (lol)

Xmass little siesta... @home

After mamma's goodies...
On the fluffy coach...
With an orange blanket and a feather pilow...
Blackberry essenced candles and the ledlights of the Xmass tree...
When I woke up a present was there for me and a hot caramel coffee...

... was it exactlly that way?...

... note on Xmass morning...

As the day comes up nothing seems to be the way I had imagine...
denying that I did...
Who cares?
Everything lives different in me!

Xmass morning 2009

I'm going back to roots...
Early in the morning floating on a grande paper cup of coffee...
Too much paper on my table...
Ssssshh...
I need silence... on board...

... ευτυχώς για σήμερα...

... κύλησε αναίμακτα η ημέρα στο κολαστήριο του λίγου...

Παράξενο κι όμως είμαι εγώ που το γράφω αυτό...

Το δικαιούμαι νομίζω τον τελευταίο καιρό!...

Θαύματα...

Το θαύμα της Ανατολής...σήμερα... κάθε μέρα...
Το θαύμα της ζωής... χτες...
... η Λίνα μου ψιθύρισε κρυφά, δυο λόγια... εδώ και χρόνια...
... στο δρόμο... τίποτα... μόνο για το δρόμο...
... και σε λίγο θα ακούω το απόλυτο τίποτα να προσκινάται απ' όλους...

Καλημέρα...

... παράξενη Δευτέρα!
Με λόγους... μονολόγους... χωρίς ουσία...

Πολύτιμη στιγμή...

Και αν μιλάμε για ευλογία, σήμερα κάποιος την δέχτηκε...
Καιρό τοκιζόταν και κάποια στιγμή έπρεπε να εξαργυρωθεί...
Πολύτιμη... ευλογημένη... πάντα από εκεί που σταματήσαμε θα συνεχίζουμε τις κουβέντες μας... ακόμα κι αν θα πρέπει στο ενδιάμεσο να διακόψουμε για να φάει ο παίδαρος...
... και θα 'ρθει στιγμή να μας πει και τα δικά του...

Κάτι μοιάζει με γιορτή...

Λίγο η πίστη ότι τα πράγματα θα διορθωθούν... μετά από μία συνάντηση που έγινε...
Λίγο η ηρεμία του Σαββατοκύριακου...
Λίγο οι άνθρωποί μου που με τα σήματά τους είναι κοντά μου...
Λίγο τα χαζά παιχνιδάκια στο Internet που έχουν γεμίσει χιόνι και στολίδια...
Λίγο τα φωτάκια στη βάση του μισού μέτρου δέντρου μου...
... μοιάζει η ατμόσφαιρα να πλησιάζει σε γιορτή...
Το λέω πάντα... «Δεν θέλει πολύ η στιγμή για να χαρεί...»

... άλλη μία άρνηση...

Και πάλι σήμερα δε θέλω με τίποτα... αλλά όπως και να 'χει είναι Παρασκευή!

Και χθες πάλι ο Γ.Π. ήταν αυτός που έπιασε το σφυγμό μου...
«... όσο κι αν φοράς χρώματα, έχεις χάσει το χρώμα σου... αρχίζεις να το βρίσκεις με το που χτυπήσει αναχώρηση...»
Δεν κουράστηκα να το κάνω λέξεις λοιπόν... έτοιμο μου το έδωσε.

... ευλογημένος...

Είμαι ευλογημένος!
Μου έχουν δοθεί τα πιο όμορφα πλάσματα στη ζωή να αγαπώ και να με αγαπούν...
Δεν υπερβάλλω... δεν είναι μιά απλή συμπάθεια ή έννοια... είναι αγάπη... και είναι ευλογία που μου προσφέρεται!

Περνάω μικρές ηλίθιες δυσκολίες των τελευταίο καιρό στην εργασία μου και πριν ακόμα στείλω τα «σήματά» μου έχω λάβει την ομορφιά από την «οικογένεια»... τους όμορφούς μου ανθρώπους...
Η εκτεταμένη «Οικουμενική μου οικογένεια», όπως λέω, έδωσε το παρόν στις δύσκολες ώρες των τελευταίων ημερών με σήματα από τους λατρεμένους: Y.Y. (guru), Ευ(τυ)χούλης, Ε.Κ. (UV), Π.Κ. (playmobil), ΚΖ/ΖΚ (bro), Ζ.Ρ. & D.K. (όπως Θέλμα & Λουίζ), Μ.Α. (Βίρνα), T-mour, Ε.Μ. (θρανιάκι από τότε), Γ.Γ. (T.S.O), Γ.Α. (χωρίς λόγο) και ο «Τα Πάντα Πληρών» (εκ του πληρώνει... καθώς αυτός την πληρώνει αφού ακούει πάντα την γκρίνια μου) Κ.Δ.
Μάλλον έπρεπε να βάλω επιπλέον ένθετο για την ενότητα «special thanks» όπως στα cd...

Παρατηρώ τώρα με το πιο πάνω ότι με όλους έχουμε το δικό μας κώδικα... γιατί αφιερώνουμε αλήθειες μεταξύ μας και καταθέτουμε συναισθήματα...

Και είναι ακόμα περισσότεροι... που απλά δεν ήταν στο σενάριο σε αυτό το επεισόδιο...
Δεν είναι όλοι στην ίδια βαθμίδα, σωστά θα σκέφτηκε κανείς...
Στις εκτεταμένες οικογένειες οι δεσμοί ποικίλλουν... πρώτου, δεύτερου βαθμού... έτσι κι εδώ... αλλά τι νόημα έχει όταν μιλάμε για συναίσθημα;

Δεν είναι ευλογία; Πείτε μου...
Ευχαριστώ ζωή!

Καθυστέρηση λήψης σήματος...

Αν το είχα λάβει έγκαιρα θα είχα καλύτερη μέρα... αλλά βρήκα μέρα να ξεχάσω το κινητό...

Χάρτες... τα μάτια σου

24.11.09
Όλη μέρα κρυφά σου τραγουδούσα ψιθυριστά...

"Χάρτες τα μάτια σου και ταξιδεύω
Μέσα στο βλέμμα σου νησιά γυρεύω
Γλύκα και αλμύρα σα θάλασσες μοιάζουν
Κύματα στέλνουνε και με τρομάζουν

Χάρτες τα μάτια σου κι όλο γυρίζω
Κάθε λιμάνι σου κρυφό γνωρίζω
Δρόμοι και σύνορα όλα δικά σου
Δέκα τηλέτυπα μες τη ματιά σου

Χιλιάδες νύχτες με ταξιδεύεις
Σε στρώμα με βεγγαλικά το σώμα μου παιδεύεις
Χιλιάδες νύχτες με ταξιδεύεις
Στα βάθη του Ατλαντικού το σώμα μου γυρεύεις"

... γενναίο δούναι...

Και είπες...
«... κάπου αλλού μας ήθελε η καρδιά... να' χει πατρίδα να γυρνά...»
Και σκέφτομαι ότι είναι τόσα πολλά εκείνα που έχω από εσένα!
Δικά σου παιδιά είναι για μένα, ακόμα κι εκείνα που από τα δέντρα μάζεψες... γιατί με τον δικό σου ιδρώτα και κόπο τα γεύτηκα..
Το παράδοξο είναι πως ότι πήρα ήταν σε εντατικά... μικρή διάρκεια με μεγάλη πυκνότητα...
Και μου δημιουργείται ένα ΑΝ... πώς θα ήταν αν εξακολουθούσα να λαμβάνω με τέτοιους ρυθμούς;
Ας το αφήσω στη ζωή που υποτίθεται πως ξέρει πάντοτε...

Ακόμα όταν περνάω κάτω απ' τις ταμπέλες θυμάμαι... περπατώ στη νυχτωμένη Γλασκόβη με τα στενά πεζοδρόμια και τα πορτοκαλί φώτα...
«Μην περνάς από κάτω... ποτέ δεν ξέρεις...»

Κι ύστερα ψηλά... πιο κοντά στο Θεό... εξομολογήσεις πάνω απ' όλα τα φώτα της πόλης... με τη Nina να τραγουδά σπαρακτικά αλλά περήφανα..

Δε νοσταλγώ... είναι νοσηρό συναίσθημα... το άλγος για το νόστο... ο πόνος για την επιστροφή... απλά θυμάμαι... και κάνω το σταυρό μου...

Δεν επιθυμώ να γυρίσω πουθενά... είναι πολλά που περιμένω ακόμα...
Είθε να 'ρθουν...

Κι όταν στενεύομαι εκεί που πάω κάθε μέρα... σκέφτομαι «Τι να μου πουν κι αυτοί...; Έχουν τέτοιες καταγραφές;»

Σ' ευχαριστώ ζωή, γεύτηκα γενναίο δούναι!

Pierre De Buillon

Εδώ και κάποιους μήνες υπάρχει στη ζωή μου ένας άνθρωπος... λίγο ιδιαίτερος, λίγο στον κόσμο του, λίγο μοναχικός... μα τον αγαπώ πολύ.
Το παιδί με το iPod...
Όλο το Σαββατοκύριακο το περάσαμε παρέα... μη κάνοντας τίποτα ουσιαστικό...
Μου δίνει τροφή για σκέψη... μου μαθαίνει τη ζωή μου... μέσα από ένα παιχνίδι...
"Η ζωή είναι πιό σκληρό παιχνίδι γιατί δεν μπορείς να κάνεις restore point..."
Πάντα μαζί μου τον κουβαλώ και μοιάζει να υπήρχε στη ζωή μου από πάντα... ένας ήρωας απλός... σχεδόν «ασήμαντος»...

SMS on Saturday's S/M

«Είμαι Βασιλόπουλο...»

σημ. ... για ψώνια, αλλιώς όλοι το ξέρουν ότι είμαι Πρίγκιπας!

... προσπαθώ...

Μπορεί να μην είναι όλα καλά τελευταία αλλά έχω την «οικογένεια» που με αγαπάει και αυτό μου αρκεί...
Απλά ίσως χρειάζομαι λίγη ηρεμία που δεν τη βρίσκω αυτό τον καιρό...
Προσπαθώ όμως... πάντα προσπαθώ!
Και στέλνω και σήματα για να πάρω συμπαράσταση...

... ναι άρνηση...

Ο Γ.Π. ήταν ο μόνος που μάλλον κατάλαβε ή απλά ίσως και να ήξερε...
Δεν έχει σημασία...
Αυτό που για μένα είναι το θέμα, έχει να κάνει με το γεγονός ότι κατάφεραν να μετατρέψουν αυτή την άρνηση που μου προκάλεσαν σε απελπισία!
Και εδώ είναι που λες πόσο άκακη ήταν η άρνηση τελικά.
Θα επιστρέψω στην άρνηση και θα επιλέξω να τη μετατρέψω σε θυμό... γιατί αυτόν τον διαχειρίζομαι καλύτερα σε σχέση με την απελπισία και θα οδηγηθώ γρηγορότερα στον εαυτό μου και πάλι...

... άρνηση...

«Δε θέλω...»
Ότι κι αν με ρωτήσεις αυτό θα σου απαντούσα τώρα...
Αρνούμαι όλα όσα είναι εκεί για να γίνουν και πάω να τα συναντήσω...
Γκρίνια για αυτό που με βγάζει ακόμα μία φορά από την ευκολία του «προλαβαίνω» και του «εύκολο είναι...»
Μα, ποιός σας είπε ότι δεν επιθυμώ κι εγώ κάποιες φορές το εύκολο;
Το δύσκολο και το ιδιαίτερο αν γίνονται καθημερινότητα χάνουν το μοναδικό χαρακτήρα τους που μέσω αυτού μπορούν να σου δώσουν... και γίνονται βαρίδια που σε τραβούν βαθιά.
Όσο κι αν βαραίνομαι, θα κοιτάξω ψηλά και θα πω καλημέρα ακόμα και σε όσους θα την ξεχάσουν πάλι...

... ευκαιρία για γιορτή...

Βρήκαμε λόγο να γιορτάσουμε και χθες το βράδυ... ή μάλλον ο λόγος μας βρήκε όλους μαζεμένους... και ήμασταν εκεί μόνο αυτοί που γνωρίζουμε την αξία αυτού του γεγονότος...
Τυχαία... καθώς αλλιώς ξεκίνησε...
Ευχαριστούμε που υπάρχεις στη ζωή μας!...

Κανονικά...

... σήμερα θα έπρεπε να χαίρομαι που τελειώνει αυτή η παράσταση που τόσο με κούρασε...
... θα ήμουν ευχάριστα στον κόσμο μου που απόψε έχω μία έκτακτη ημέρα ε(Ε)υτυχίας και μάλιστα στον «Πλανίτη Ευτυχίας»...
... ο Πρίγκιπας τώρα θα έπαιζε και θα γελούσε κάνοντας σχέδια, γιατί απλά έτσι του ήρθε πριν τη γιορτή των άστρων...

Όμως...

... ο Πρίγκιπας ακόμα κοιμάται κουρασμένος...
... και κάτι μέσα του είναι σαν διχασμένο...

... είναι φορές...

... που θέλεις απλά να πεις σε όλους πόσο τους αγαπάς και να πας κατευθείαν να κοιμηθείς βαριά... γιατί απλά αισθάνεσαι τόσο πολύ κουρασμένος...
... απλά και χωρίς καθόλου άλλες σκέψεις...

Το δώρο...

Το μεγαλύτερο... το πιο όμορφο... Το πιο υπέροχο ΔΩΡΟ που μπορούσα ποτέ να έχω!
Αγκαλιά με τρείς ανθρώπους που αγαπώ...
Μία βραδιά με εκείνους που σε κάνουν απλά να αφήνεσε... που λειτουργείς χωρίς πολύ σκέψη... που απλά υπάρχεις και ΖΕΙΣ!
Ευχαριστώ αγάπες μου... ήταν τόσο ζεστή η αγκαλιά σας...

Συλλέγοντας στιγμές...

Σήμερα αγόρασα ένα καινούργιο φωτογραφικό Άλμπουμ τύπου πολυτελείας... με καλό χαρτί μέσα και διαχωριστικά από ρυζόχαρτο...
Είναι για 500 φωτογραφίες και έχει ένα χοντρό γκριζομαύρο εξωτερικό κάλυμμα.
Είναι αλήθεια ότι τη στιγμή που το αγόραζα δεν ήξερα τι θα το κάνω· αφού εδώ και κάποια χρόνια οι φωτογραφίες που βγάζω είναι ψηφιακές και ούτε τις τυπώνω, ούτε σε άλμπουμ τις βάζω... μολαταύτα το αγόρασα γιατί ήταν σε προσφορά και το λυπήθηκα έτσι μοναχό του στο ράφι...
Μέσα στη βροχή που το κουβάλαγα στο σπίτι σκεφτόμουν ότι έκανα ακόμα μία άχρηστη αγορά.
Τότε σκέφτηκα να βρω έναν τρόπο να το αξιοποιήσω ως κάτι μοναδικό. Να του προσδώσω αξία, έστω κι αν είναι μόνο για μένα.
Θα το γεμίσω με όμορφες στιγμές!
Όχι από το παρελθόν αλλά ολοκαίνουργες... με αγαπημένα πρόσωπα και μόνο... κανένας άλλος δεν θα έχει θέση εκεί μέσα.
Έχω πολύ δουλειά λοιπόν... πρέπει να το γεμίσω!
Ευτυχώς έχω αρκετά αγαπημένα πρόσωπα... οι στιγμές μαζί τους υπολείπονται...

Υπηρεσίες Αγάπης

Εδώ και λίγο καιρό έχει ενεργοποιηθεί από πακέτο προσφοράς, εντελώς τυχαία, η Υπηρεσία Απεριόριστης Αγάπης στη ζωή μου και λαμβάνω στο κινητό μου κάτι που μοιάζει να είναι πιο αληθινό.
Δεν έχασα ευκαιρία... πιλοτικά, ενεργοποίησα κι εγώ ένα άλλο πακέτο στο κινητό μου...
Υπενθύμιση Αγάπης!
Έκανα συνδρομή ενός έτους γιατί τα μηνιαία και εξάμηνα πακέτα μου φάνηκαν πολύ μικρά...
Έτσι λοιπόν ξεκίνησα να υπενθυμίζω την αγάπη μου σε εκείνους που την έχουν κερδίσει και ενδεχομένως τους ξεχνώ ή με ξεχνάνε λόγω ρουτίνας.
Δεν μπορεί να είναι πιο δυνατή η ρουτίνα απ' το συναίσθημα! Ή τουλάχιστον δεν πρέπει να την αφήσω να γίνει.
Αν έχει αποτέλεσμα θα προσπαθήσω να θυμιθώ να σας το πω...
Προς το παρόν αναμείνατε στο κινητό σας...

... δυο μέρες μου μακριά σου...

Σου ζητώ συγχώρεση...

Ημέρα πρώτη:

Το πρωί σε άφησα στο σπίτι...

Το άγχος μου για την "παράσταση" και η προσδοκία του να καταφέρω να κερδίσω πέραν των θεατών και τους κριτές σε έβαλαν για λίγο σε δεύτερη θέση...

Το παραδέχομαι ότι παρασύρθηκα...

Θυμήθηκα ότι δεν ήσουν μαζί μου το βράδυ...

Σε αναζήτησα...

Σε έψαξα νομίζοντας ότι σε έχασα...

Αναστάτωσα τον κόσμο!

Έβαλα το μυαλό μου να δουλέψει...

Θυμήθηκα ότι δεν σε είχα κοντά μου όλη τη μέρα.

Θύμωσα με τον εαυτό μου.

Ημέρα δεύτερη:

Μου έλειψες τόσο πολύ...

Σε είχα συνέχεια στο μυαλό μου...

Ήσουν άραγε στο σπίτι ή με είχες εγκαταλείψει για πάντα;

Περίμενα με αγωνία να επιστρέψω στο σπίτι να επιβεβαιώσω ότι θα ήσουν εκεί...

Στο λεωφορείο η απουσία σου ήταν δραματική..

Ήθελα τόσο πολύ να σου αφιερωθώ...

Είναι και που έχω να μιλήσω για σένα τόσο πολύ καιρό!

Ούτε ο Γ.Γ. έχει ρωτήσει τα νέα σου εδώ και κάποιους μήνες...

Ήσουν εκεί, πιστό, πάνω στο τραπέζι και με περίμενες...

Εσύ που δεν με πρόδωσες ποτέ!

Έτσι γι' ακόμα μια φορά ήσουν εκεί για μένα.

Καλό μου iPod σου υπόσχομαι να σε προσέχω περισσότερο πλέον...

Εσένα που πάντα μου κάνεις όλα τα χατίρια..

Που με σένα κάθε μέρα αποτυπώνω τα χνάρια μου στο χρόνο όπου και να βρίσκομαι...

Σε καληνυχτίζω και σε βάζω στη θέση που σου αξίζει...

... εφτά και δέκα το πρωί...

Μόλις που το φως έσκαγε μύτη στον ουρανό της Τρίτης...
Όλα ροδιά βαμμένα!
Τρόμαξα στην πρώτη εικόνα... απόκοσμο μου φάνηκε... κοίταξα απ´ το παράθυρο και τότε είδα ένα σκηνικό πάθους που ήταν το ξεκίνημα της μέρας μου... και τις υπόλοιπης ζωής μου ίσως... με μία αισιόδοξη οπτική...
Όπως και να έχει... θα χαζέψω λίγο ουρανό, λίγο σύννεφο και λίγη πόλη πριν μπω στη μυρμηγκοφωλιά..
Έχω παράσταση σήμερα... τυχαίο;
Και μάλιστα παράσταση ολοκαίνουργια... σε νέο θέατρο... με μόνο ένα βασικό σκελετό... χωρίς σενάριο... στον αυτοσχεδιασμό βασίζομαι... και θα 'ναι μαζεμένοι όλοι οι κριτικοί στο κοινό σήμερα στην πρεμιέρα...
Πάω να προλάβω να δω σύννεφα... κι αδιαφορεί ο Πρίγκιπας μέσα μου...