Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Σαββάτο βράδυ...

... ετοιμάζομαι να βγω...
Κάτι από την εποχή που έβγαινα κάθε βράδυ ήρθε και σφηνώθηκε στο κεφάλι μου...
Μία διάθεση που με οδηγεί στη μελαγχολία...
Μπαίνω στο μπάνιο να εξουδετερώσω μερικά συναισθήματα...
Βγαίνω έχοντας πετάξει από πάνω μου την πρώτη στιβάδα δέρματος... αλλά ούτε ένα συναίσθημα...
Κλειδώνω βιαστικά την πόρτα και γλιστρώ σαν φάντασμα στην εξώπορτα...
Στο δρόμο περπατώ με μουσική που μένει αμέτοχη και με ένα σύννεφο αρώματος να με ακολουθεί...
Καταθλιπτικοί οι δρόμοι αλλά γεμάτοι κίνηση...
Το φεγγάρι σχεδόν γεμάτο παίζει κρυφτό με τα σύννεφα που φέρνουν που και που μερικές σταγόνες...
Θα συναντήσω τους φίλους μου σε λίγο... γιατί δεν είμαι χαρούμενος;
Αυτό το κάτι απ' τα παλιά μου τα κάνει όλα...
Πήρα τηλέφωνα γνωρίζοντας ότι δεν θα αλλάξει τίποτα αλλά για να μην πω ότι δεν προσπάθησα...
Κάτι με κάνει να θέλω χωρίς να ξέρω και κάτι μου λέει πως δεν ανήκω... δεν ταιριάζω...
Σε λίγο φτάνω... και θα είναι οι αγάπες μου εκεί...
Θα είναι... όχι δεν θα πω τίποτα... μόνο η μουσική είναι σίγουρο ότι θα είναι εκεί... και μια πεταλούδα...

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

... ακατανόητο συναίσθημα...

Κάτι που να εξηγεί το ακατανόητο που βγάζει ο μοναδικός, δικός σου, κώδικας έκφρασης του συναισθήματος...
Αυτό που δεν καταλαβαίνω με ταλαιπορεί αλλά και με προκαλεί...
Δεν με αφίνεις έτσι... σπάνια γεμίζεις τη σιωπή αλλά εδώ έχω τα σημάδια...

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

... η τσάντα μου...

Είναι περίεργο που κάθε μέρα γεμίζω την τσάντα μου «αντικείμενα ανασφάλειας» για το ενδεχόμενο να τα χρειαστώ κάποια στιγμή...
Και πηγαινοφέρνω την παραφορτωμένη τσάντα μου στην ίδια διαδρομή κάθε φορά...
Φοβάμαι τη στιγμή που θα μου διαμαρτυρηθεί πως δεν τη φόρτωσα μια μέρα να την πάω ένα ταξίδι... ή έστω ένα σαββατοκύριακο να την περπατήσω σε μια διαδρομή απροσδόκητη... και να την έχω φορτωμένη με «υλικό ασφαλείας»... τα απολύτως απαραίτητα... για να θυμάμαι...

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

... λέξεις...

Είναι φορές που οι λέξεις με εγκλοβίζουν... με μπερδεύουν... και είναι στιγμές που μπορούν να με τρελάνουν.
Περισσότερο οι σχέσεις των λέξεων... οι συγγένειές τους... βάσει ρίζας... ποιητική αδεία... λόγω περερμηνείας...
Αδελφός και συνάδελφος για σήμερα...

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Το μήνυμα, δώρο, του άρχοντα...

Λαμβάνω «το μήνυμα» σε μικρές δόσεις για να αντέχει το είναι μου την αλήθεια που μου πετά κατάμουτρα...
Την αλήθεια σαν υπενθύμιση του λάθους που επιλέγουμε καθημερινά με κάθε απλή φαινομενικά επιλογή μας...
Μήνυμα ελήφθη άρχοντα... αλλά το χάνω πάλι· γιατί σαν παιδί μπερδεμένο κι εγώ δεν θυμάμαι αν μου έδειξαν από που ξεκινήσαμε...
Αρκούμαι στο κρυφτό και το κυνιγητό με την αλήθεια... στο παιχνίδι με το μήνυμα...
Δεν μπορείς να κατηγορήσεις το παιδί γιατί παίζει... είναι απλά στη φύση του... θλίβεσε μόνο για όσα δεν του φανερώθηκαν...

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

... μια ακόμα απλή διαδρομή επιστροφής με τρόλεϊ...

Δεν ξέρω γιατί αλλά αισθάνομαι μια τεράστεια κούραση... με πολύ ανάγκη για ύπνο... πεινάω, θέλω να δω ταινία, θέλω παρέα... και γενικότερα μια κατάσταση με πολλές ανάγκες και μικρά θέλω...
Σαν να κατάπια όλη τη σκόνη των προηγούμενων ημερών... και έχω βαρύνει παρότι το μέσα μου θέλει λιακάδες...
Αύριο θα πάρω βιταμίνη C και απόψε θα προσπαθήσω να ικανοποιήσω όσο περισσότερα αιτήματα του εντός μου.
Που είναι ένα σύννεφο αφράτο να ξαπλώσω;
Να βουλιάξω μέσα του και ζεστά να κοιμηθώ με χρόνο σταματημένο...

... Σαββατοκύριακο με σκόνη...

Μετά απο μία Παρασκευή ανύπαρκτη... το Σάββατο και λες «θα ζήσω...» ενώ το παλεύεις να πετύχει...
Το Σάββατο ξύπνησε σκονισμένο με μούτρα κατεβασμένα, απλά από ακεφιά, αλλά με προδιαγραφές επικοινωνίας.
«Πλύνε τη σκόνη που σε τυλίγει και ζήσε...»
Από το απόγευμα και μετά, η ημέρα πέτυχε δ(Ντ)ιάνα και η ζ(Ζ)ωή μας χάρισε ουσιαστικές στιγμές που ονομάσαμε καφέ.
Το απλοποιείς γιατί θέλεις να δείχνει εύκολο... αλλά τόσα συναισθήματα προς διαχείριση είναι βαρύ κατά βάση.
Εμείς όμως έχουμε μάθει να τα δεχόμαστε σα δώρα και να τα αντιμετοπίζουμε με συμπάθεια.
Η ηλιόλουστη Κυριακάτική μου ταινία ξεκίνησε να παίζει περίπου στις 03:20.
Δεν την είδαμε όλη και έμεινε εκρεμμότητα... αυτή ή τόσο ταυτόσημη με μένα συλογή συναισθημάτων.
Η Κυριακή ξεκαθάρισε τη θέση της και κατακάθισε επιτέλους το σύννεφο της συναισθηματικής σκόνης... για λίγο... όσο χρειάζεται πριν πάρεις στα χέρια τη σφουγγαρίστρα και καθαρίσεις κάθε απομεινάρι...

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Κυριακή μετά τη σκόνη...

Και πόσο θα 'θελα μαζί να την ζούσαμε αυτή τη λιακάδα...
Μια λιακάδα μετά την ταξιδεμένη σκόνη...
Θα συζητούσαμε όσα συνάντησε στο δρόμο της και διηγήθηκε στον καθένα ξεχωριστά χτες...

... όταν θα νύχτωνε και θα είχαμε πλέον κουραστεί... γιατί είναι Κυριακή μην ξεχνιόμαστε... θα έπαιρνα τα λόγια σας και θα σας τα γυρνούσα πίσω αλλαγμένα...
Ας πούμε "you don't have a tumor, you only got black humor..."

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Ερώτημα ισιώματος

Μήπως παίρνεις πολύ σοβαρά το ρόλο σου στον πύργο της Βαβέλ;

Τεχνική υποστήριξη ε(Ε)υτυχίας

Κάτι που δεν ήταν reset, ούτε restart αλλά σίγουρα δεν ήταν το delete που θυμόμουν εγώ...
Η αλήθεια είναι ότι δεν έπιασε η ενέργεια σε μένα ώστε να φέρει αποτέλεσμα... έπιασε όμως η τεχνική της εκπροσώπου ε(Ε)υτυχίας...

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Το αλατάκι...

Μου έχει λείψει από την καθημερινότητά μου το αλατάκι που δίνει εκείνη την ιδιαίτερη, επιπλέον νοστιμιά...
Όχι το αλάτι που θα βάλεις στο μαγείρεμα... εκείνο που θα ρήξεις από πάνω στο πιάτο... που θα κάνουν οι κόκκοι του κριτς κριτς στο στόμα σου όταν μασάς χαρίζοντας έναν χαρακτήρα αλλιώτικο στη στιγμή σου...
Σαν να είμαι σε δίαιτα υπερτασικού αισθάνομαι φορές φορές... χωρίς λίγη νοστιμιά τσαχπίνικη... ελαφριά... εύκολη... διαπραγματεύσιμη αλλά ασυμβίβαστη... και φυσικά πέραν των τετριμμένων...
Δοκιμάζω τα μπαχαρικά, τα μυρωδικά και όλα τα αρτήματα αλλά όλα μοιάζουν υποκατάστατα...
Σαν να πηγαίνεις γκρίζα Κυριακή απόγευμα στα Mc Donalds, παίρνεις μεγάλο γεύμα με αναψυκτικό, αλλά τελικά το μόνο που ήθελες να φας ήταν πλαστικές πατάτες... για να κριτσανίσει αλατάκι το δοντάκι σου...

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

... εν αναμονή στοργής...

Έρχεται η στοργή σε ταπεράκια... φρεσκομαγειρεμένη... πεντανόστιμη...
Το κακό είναι ότι αν τη φας μαζεμένη πέφτει βαριά... από την άλλη αν την αφήσεις, θα πάει χαμένη γιατί χαλάει εύκολα... σαν χειροποίητο με αγνά υλικά φτιαγμένο αγαθό που είναι...
Τι να κάνω;
Σκέφτομαι να μοιράσω μερίδες και να τις βάλω στην κατάψυξη... κι όσο αντέξει στο κρύο... γιατί από παλιά είναι γνωστό ότι η στοργή δεν ευδοκιμεί σε κρύα κλίματα...

Κάπου με ένα εισιτήριο...

Ένα εισιτήριο θα ήθελα... ένα εισιτήριο όπως παλιά... που σημασία είχε μόνο το μέσα... ούτε καν ο προορισμός...
Κι ας έβρεχε... κι ας είχε συννεφιά... κι ας μην ταξιδεύαμε πρώτη θέση... κι ας ήταν το δωμάτιο αδιάφορο...
Ας πάμε κάπου... που να χρειάζεται εισιτήριο... ακόμα και στο σινεμά!

Μεταβολή στον τρόπο...

Σίγουρα όσα γράφονται εδώ, δεν γράφονται με τη φιλοδοξία να γίνουν αντιληπτά από τους πολλούς... αλλά παρατηρώ τελευταία ότι δυσκολεύονται ακόμα και οι δικοί μου άνθρωποι να καταλάβουν τον «κώδικα» του εγκεφάλου μου...
Δεν ξέρω αν εγώ δυσκόλεψα τον λόγο μου ή αν οι άλλοι δεν τα διαβάζουν πλέον με την προσοχή που το έκαναν παλιότερα... είναι αλήθεια πάντως ότι αρκετές φορές μου λείπει η γραφή του παλιού μου εαυτού... που ήταν πιο ατμοσφαιρικός, πιο γλαφυρός και πιο κοντά στο προφανές... χωρίς όμως να αναλώνεται στο εύκολο...
Το υποκείμενο ή το αντικείμενο υπέστει μεταβολή;
Παρότι το θέμα δεν άλλαξε... ούτε και το ανάθεμα... κάτι βγαίνει διαφορετικό...
Το δώρο είναι ίδιο... μόνο το περιτύλιγμα άλλαξα λίγο... σταμάτησα να χρησιμοποιώ φανταχτερά χαρτιά και κορδέλες... μόνο στο τραχύ οικολογικό χαρτί αρκούμαι πλέον...
Θα ψάξω στα ντουλαπάκια μου να δω αν έχει απομείνει τίποτα ώστε να δοκιμάσω αν θυμάμαι ακόμα την παλιά τέχνη του συνδυασμού...

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

SMS SOS

Πάρε με σε μία βόλτα παραθαλάσσια στη λιακάδα...

... back up...

Με το μέσα μου να κάνει back up από την Παρασκευή ήταν αδύνατο να εκτελεσθεί οποιαδήποτε άλλη εργασία...
Εργασία με απαιτήσεις αν και φαινομενικά μονότονη... σπαταλάει όλη τη δύναμη του επεξεργαστή...

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Η παράσταση την Τρίτη!

Την Τρίτη έχω πρεμιέρα... και αυλαία...
Για μία μόνο παράσταση, έκτακτη και επετειακή... το πετυχημένο σενάριο που έχω μάθει απ' έξω... και που δεν θα ξαναπαίξω ποτέ...
Το ποτέ εδώ δεν είναι μια υπερβολή ή λόγια συγκίνησης... απλά το έργο με το αυτό, ακριβές και αγαπημένο σενάριο κόπηκε γιατί έπαψε πλέον να πουλάει...
Ξεπούλησε... και «κάηκε» από την γρήγορη επιτυχία του...
Την Τρίτη θέλω να το ζήσω με μεγαλοπρέπεια... και μέχρι το τέλος... γιατί η παράσταση έχει διάρκεια δύο εβδομάδες.
Θέλω να είναι τέλεια και να γίνει σκαλοπάτι για το επόμενο σενάριο και παραστάσεις που θα παίξω... και «πρέπει» πλέον να έχουν επιτυχία!

... μικρή ατυχία για την ευτυχία...

Άτυχή μου ευτυχία... πάλι σε περίοδο τοκισμού σε βάλανε...
Νομίζω όμως ότι το πρόγραμμα είναι από αυτά της κρίσης... μικρή η θυσία και το επιτόκιο... μόνο και μόνο για να πούμε ότι δεν μένουμε άπραγοι... αμέτοχοι... στην κυτταρική πλέον συνήθεια της προσπάθειας...

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Γράμμα στον Pierre

Αγαπημένε μου φίλε Pierre,

Είναι γεγονός ότι έχουμε απομακρυνθεί τελευταία... πριν προλάβεις να με κατηγορήσεις και σου δικαιολογηθώ θα παραδεχτώ ότι πράγματι η σχέση μας έχει ατονίσει...
Από τότε που «τακτοποιήθηκες» και απέκτησες μια κάποια ευκολία γενικότερα, δεν ξέρω γιατί αλλά έχασα τον ενθουσιασμό που είχα για σένα... δεν έχασα το ενδιαφέρον... μόνο τον ενθουσιασμό του να σε ψάχνω...
Ίσως το γεγονός του ότι δεν χρειάζεται πλέον να προσπαθώ για σένα... ή το ότι δεν με εκπλήσεις ιδιαίτερα κάνει τη στάση μου πιο ουδέτερη και απόμακρη...
Διαβάζοντας αυτά που γράφω παρατηρώ ότι θα μπορούσαν εύκολα να «παρεξηγηθούν» και να διαβαστούν σαν απολογία έρωτα.
Αυτό δεν είναι όμως και ο έρωτας;
Ένα υπερεκτιμημένο κράμα... με μεγάλη αποδοχή και εθιστική σύσταση... όταν το έχεις απολαμβάνεις μια ψευδή αλλά μαγική αίσθηση ευτυχίας...
Επιφυλάσσομαι φίλε... και δεν ξεχνώ εύκολα...
Συμπάθαμε για την ωμή ειλικρίνειά μου.

Με αληθινή αγάπη,

Blueberry

... οι σκέψεις για τις σχέσεις...

Όταν μου χαρίζεται η πολυτέλεια της διαύγειας στην καθημερινότητα, πολυτέλεια της στιγμής όπως την ονομάζω, αυτόματα μπαίνω στη διαδικασία της αποκωδικοποίησης των ανθρωπίνων σχέσεων...
Αν με ρωτήσεις το γιατί θα σου πω απλά ότι δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό.
Είναι μηχανισμός αυτόματος... μπαίνω σε κατάσταση ανασυγκρότησης... μόνο ως προς τις σχέσεις μου...
Λες και πρέπει οπωσδήποτε να τακτοποιηθούν άμεσα στο κεφάλι μου για να μπορέσουν να λειτουργήσουν και πάλι την επόμενη φορά...
Ταυτόχρονα γίνεται back up... μην τύχει και χαθεί κάτι...
Θα μπορούσε να πει κανείς διαβάζοντας αυτό ότι είμαι παιδί της λογικής... είμαι όμως;
Ψυχαναγκασμό θα το έλεγα εγώ...
Ανασφάλεια μη τύχει και δεν καταφέρω να είμαι επαρκής στην επόμενή μας συνάντηση...
Τρόμος της έκπληξης που μπορεί να με βγάλει εκτός ζώνης ασφάλειας...
Τακτοποιώ τα δεδομένα και μετά τα επεξεργάζομαι με όλα τα πιθανά σενάρια που μπορώ να δημιουργήσω...
Δεν γνωρίζω αν υπάρχει όφελος από αυτό... ή αν τελικά υπερέχει η ζημία αλλά δεν γίνεται συνειδητά.
Πόσο ωφελεί το να προλαβαίνεις τη στιγμή σαν έργο που έχεις ξαναδεί και πόσο ζημιώνει;
Την επόμενη φορά ας σκεφτώ καλύτερα απάντηση σε αυτό το ερώτημα από το να οριοθετώ τις επαφές μου... λες και αν τύχει κι αφεθώ θα χάσω κάτι... που ξέρεις μπορεί να κερδίσω κιόλας...
Μα ήταν ποτέ στόχος μου το ατομικό κέρδος τελικά;
Πλησιάζω καθόλου στην αφετηρία, έτσι ανάποδα που πήρα το δρόμο;
Αιώνια ανάδρομό μου καβουράκι... πάντα μπερδεμένο!
... και ενώ ξεκίνησα να γράψω για τις σχέσεις μου... έγραψα για μένα... καθώς το εξάντλησα το θέμα στην αγρύπνια που προηγήθηκε...
Με εξάντλησε το θέμα θα έλεγα διορθώνοντας... γιατί αυτό δεν εξαντλείται...

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Εξέλιξη...

Τα ματάκια μου δεν έκαναν λάθος... η ταμπέλα έγραφε «Αλλαγή Εγκεφάλων» με κόκκινα μεγάλα γράμματα... και όμως εγώ έβλεπα μόνο ένα βουλκανιζατέρ...
Αναρωτήθηκα... αλλά μάλλον η εξέλιξη δεν θέλει ανάγνωση με τον προφανή, παλιό πλέον, τρόπο...
Όλα έχουν έναν νέο νόημα... άλλαξε ο κώδικας...
... κι εγώ ο χαζός ψάχνω τη φόρμουλα να καταφέρω να σε κάνω να επικοινωνήσουμε...
Αλλαγή εγκεφάλων... όλα αντικαθιστούνται στον νέο κώδικα...

Άφιξη από την Ελβετία...

Σήμερα κρατώ στα χέρια μου τρία χρόνια σαν τετραγωνισμένο κύκλο...

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

My Heart is a Lonely Hunter

"I live with the people I create and it has always made my essential loneliness less keen."

Carson McCullers

... σε σχέση με τους γονείς...

... το μεγάλο κέρδος έρχεται όταν καταφέρεις να αγαπήσεις τους γονείς σου, όχι σα γονείς αλλά σαν αυτόνομες ενήλικες υπάρξεις.
Σα γονείς μπορεί να είναι καλοί ή και κακοί... αλλά κρίνοντάς τους έτσι κρίνεις το ρόλο τους και όχι τους ίδιους... τους κρίνεις από το ρόλο του παιδιού και αυτό είναι άνισο...
Σαν παιδί οι γονείς σου είναι το δεκανίκι σου... έχεις μεγαλύτερες απαιτήσεις από αυτούς γιατί σε φέρουν ακόμα... άρα τους φορτώνεις και τις δικές σου προσδοκίες... όπως αυτοί σου φορτώνουν τις δικές τους... γιατί ακόμα είστε ένα σώμα...
Όταν απογαλακτιστείς και καταφέρετε να δείτε αμφότεροι ως ενήλικα τον άλλον τότε μπορεί να πει κανείς ότι υπάρχει μια κάποια ισότητα... και άρα να επιτρέπεται η κρίση...
Τους δικούς μου τους αγαπώ σαν ανθρώπους και μπορώ να πω τους θαυμάζω...
Δεν ξέρω αν έτυχε να μου κάνουν και σα γονείς και σαν άνθρωποι αλλά είναι δύο αξιοθαύμαστα άτομα... μοναδικά...
Δεν θα πάψω ποτέ να τους αντιμετωπίζω σα γονείς... ούτε θέλω να τους έχω φίλους γιατί σέβομαι τη σχέση αυτή που μας δωρίστηκε και δε θέλω να τη μετατρέψω σε τίποτα άλλο...
Υπάρχουν τόσοι άλλοι που μπορούν να είναι φίλοι μου... αλλά κανένας που να μπορεί να είναι «αληθινά» γονιός μου... ίσως μέντορας... αλλά όχι γονιός...
Όταν έχεις το αυθεντικό γιατί να αρκεστείς σε υποκατάστατα...
Αυτές οι σκέψεις στον ανύποπτο τούτο χρόνο ήρθαν και σφινώθηκαν... σε απολογισμό ωριμότητας του παρελθόντος... ίσως λόγω της βροχής και τις μέσα μου ανασφάλειας απ' τα καθημερινά...
Ένα τηλεφώνημα μισάωρο μου θύμισε τη ζεστασιά της γονικής ασφάλειας...
και κάπως έτσι είναι που κάνεις ένα βήμα πίσω... να βγεις απ' το σύννεφο για να μπορείς να δεις καθαρά... σαν τρίτος... ώστε να καταφέρεις να σεβαστείς τις επιλογές του άλλου με το σεβασμό που θα ζητούσες κι εσύ σε αντίστοιχες περιπτώσεις...
Δεν είχα λόγο... ούτε σύννεφο απόψε... αλλά είχε ο ουρανός και αυτό μου αρκεί για να βηματίσω πίσω...

... ένα κάποιο σενάριο αρχής...

Θέλω να σε πιάσω από το χεράκι, που μεγάλωσε πια, και να σε πάω πρώτη μέρα στο σχολείο...
Να περιμένω να δω την απορία στα μάτια σου... την ανασφάλεια του άγνωστου... με ματάκια βουρκωμένα και χειλάκι να τρέμει... από μέσα μου θα λέω «κι εγώ το ίδιο φοβάμαι αλλά... όλα θα πάνε καλά... πρέπει να πάνε καλά»...
Θα περιμένεις από μια ματιά μου αυτή την επιβεβαίωση που θα σε κάνει να χαμογελάσεις και να τρέξεις με τα άλλα παιδιά στην αυλή... καθώς θα μένω ακουμπισμένος στην καγκελόπορτα μόνος...
Το σενάριο πρέπει να είναι τόσο «φυσιολογικό»;
Θα ήταν αφύσικο να μην τρέξεις με τα άλλα παιδιά; ...να μη σε τρομάξει το άγνωστο; ...ή ακόμα και το να συνεχίσεις να μου κρατάς το χέρι μέχρι τέλους;
Μετά θα κοιτάξω την έξω σου εικόνα... θα σε μαλώσω «ολόκληρος μαντράχαλος και γκρινιάζεις»... αλλά θα μείνω και θα σε ακούσω κι ας γνωρίζω ότι αυτό δεν θα οδηγήσει πουθενά...
Μη συγκρίνεις... μην περιμένεις τίποτα... «από το ποδαράκι μας κρεμόμαστε όλοι»...
Όταν όμως χαμογελάσεις, όλα θα σβήσουν... «γιατί όταν χαμογελάς εσύ φωτίζει ο κόσμος όλος»...
Τουλάχιστον τρομάζω την αρχή... όχι του τέλους την απώλεια... σαν πρώτη σκέψη...

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Τρίχες!

«Τρίχες!» λένε η άντρες...
«Τρίχες...» συζητάνε οι γυναίκες...
Μην κλέψετε ποτέ λοιπόν κυρίες μου το αντρικό απαξιωτικό γιατί σε αμάρτημα θανάσιμο θα πέφτατε.

Τις τρίχες στ´ αυτιά μου ποιος διεστραμμένος νους τις σκέφτηκε, ας πούμε;
Αφήστε τη θεωρία της προστασίας του ακουστικού πόρου...
Δηλαδή να νιώθω απροστάτευτος τώρα εγώ που έχω εκείνη την ηλίθια μηχανούλα και τις κόβω;

Ήθελα να ασχοληθώ κι εγώ με το θέμα τρίχες... αλλά από την πλευρά της έννοιας που είναι απλά ανθρώπινη... ούτε απαξίωση ανδρός.. ούτε ουσία γυναικός..

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Να κοιμηθούμε αγκαλιά...

Πάλι μέτρησα τ΄αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε
μόνο τα δικά σου χέρια δε μ΄ εγκαταλείπουνε
πώς μ΄αρέσουν τα μαλλιά σου στη βροχή να βρέχονται
τα φεγγάρια στο κορμί σου να πηγαινοέρχονται

Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας

Τα φιλιά σου στο λαιμό μου μοιάζουνε με θαύματα
σαν τριαντάφυλλα που ανοίγουν πριν απ΄τα χαράματα
στων ματιών σου το γαλάζιο έριξα τα δίχτυα μου
στις δικές σου παραλίες θέλω τα ξενύχτια μου

Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας

Στίχοι: Γιώργος Κλεφτογιώργος
Μουσική: Σοφία Βόσσου
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

... ακορντεόν...

Γίνεται σήμερα να με ακολουθεί ένα χαρούμενο, παιχνιδιάρικο, παιδικό, τρελό ακορντεόν;
Ξέρω ότι ακούγεται και λίγο μελαγχολικός ο ήχος του αλλά έχω ακόμα λίγα σοκολατάκια στο γραφείο...
Θα κρατήσω από το πλάνο που δε βγήκε το επόμενο πρωί...
Όταν καταφέρεις και είσαι πάλι όρθιος το πρωινό που θα ξημερώσει... όλα είναι καλά!
Θα σκεπάσεις τρυφερά τον ανθρωπό σου... θα πλυθείς... και μην ξεχάσεις να κάνεις το σταυρό σου... όλες τις προηγούμενες μέρες είχες να στρώσεις και το κρεβάτι σου...
Ξέρω να γιορτάζω και με τον ήχο του ακορντεόν... το έμαθα...

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Θα κοιμώμαστε μαζί(;)... τώρα σταματάω να πουλάω...

Κανένα επίσημο συναίσθημα για να δηλωθεί σήμερα το πρωί...
Θα περιμένω μόνο να έρθει η ώρα να φύγω γιατί είναι αλήθεια ότι έχω κουραστεί πολύ, μέσα και έξω...
Θα σταματήσω για λίγο να πουλάω...
Θα κάνω μερικές επιλεκτικές αγορές και θα συντηρώ το μέσα μου μέχρι να ξανά 'ρθει Άνοιξη...
Τότε θα στήσουμε τους πάγκους, θα γράψουμε ταμπέλες, θα γυαλίσουμε την πραμάτια και θα τη στολίσουμε για να κάνει εντύπωση...
Προς το παρόν ναρκωμένοι στο χειμώνα μας... τη μακαριότητα της λήθης προσδοκώντας... για όσα έγιναν και για τ' άλλα που δεν έρχονται...
Θα έλεγα ότι θέλω ηρεμία για σήμερα... αλλά τα θέλω μας είναι αιτία δυστυχίας Άρχοντα οπότε δεν θα πώ τίποτα για να μη με καταδιώκει μετά και με βασανίζει...
Σαν να κοιμώμαστε λοιπόν... τόσο απλά... αλλά με ένα μαζί να το συντάσω θα ήθελα παρακαλώ...
Δεν προσκαλώ, δεν κάνω σήματα... είμαι καλά... αλλά αυτό το μαζί δεν είναι πανέμορφο;

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Η διαδρομή προς Βαβέλ χωρίς εικόνες έξω...

Βρέχει...
Είμαι στο δρόμο για τη Βαβέλ...
Υπνωτισμένος, με τη ζεστασιά του κρεβατιού ακόμα στο κεφάλι μου... θέλω λίγο ακόμα χρόνο κάτω απ' το πάπλωμά μου... με το πόδι να προσπαθώ δειλά να εξερευνήσω την πιο δίπλα κρύα περιοχή... μέχρι να πάρω τη μεγάλη απόφαση να τεντωθώ μες την επεκτατική πολιτική του ξυπνήματος που έρχεται αβίαστα... χωρίς σειρήνες πολέμου να χτυπούν από τα ξυπνητήρια...
Βρέχει με μεγαλύτερη ένταση...
Πολύχρωμες ομπρέλες γεμάτοι οι δρόμοι... αλλά δεν μοιάζει όμορφη η Αθήνα... έχει το γκρι που θαμπώνει τα καρό, τα ριγέ, τα εμπριμέ και τα χρωματιστά που δεν καταφέρνουν να τις επιβληθούν...
Θα καθαρίσει άραγε η πόλη;...
Θα κάνει η βροχή το θαύμα της;...
Δεν βλέπω έξω από το τζάμι του τρόλεϊ... πάνω από πενήντα ανάσες εδώ μέσα να θολώνουν το γυαλί και το μυαλό μου...
Νομίζω ότι θα πάθω πανικό...
Χτες αγόρασα πρώτη ύλη για τον ανεξάρτητο παράγοντα «κ».
Σήμερα λοιπόν είμαι αποφασισμένος να τον προσθέσω στη εξίσωσή μου όταν τα δεδομένα το προστάξουν...
Ο Τ.Π. μου είπε ότι αν συνεχίσει έτσι η κατάσταση θα χρειαστώ διπλή δόση αγχολυτικών... χωρίς συνταγή γιατρού... με συνταγή ζαχαροπλάστη... από αυτά που μου έφερε και τις γιορτές... να τα τρώω ένα ένα και να μετράω αν με φτάνουν μέχρι να τελειώσουν οι «κακοκαιρίες».
Ποικιλία Τάσο τα σοκολατάκια... για να κάνω διαγωνισμούς στο κεφάλι μου και να σου βγάζω κατάταξη την επόμενη μέρα στη δουλειά...
Μείωσα τις αναπνοές μου στο μισό εδώ μέσα... όπως κι εκεί πέρα...
Πόσο πολύ θέλω ένα παράθυρο με θέα και αέρα!

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Καλό μήνα, καλή εβδομάδα...

Έκλεισε ο προηγούμενος μήνας αθόρυβα... αλλά με πολλά αποτυπώματα στιγμών και σκέψεων... όχι ότι έχει σημασία απλά για την τιμή της σκέψης εκείνης που έκανα τέλος του προηγούμενου χρόνου...
Χτες ήταν πολλά που ήθελα να καταγράψω... και να κλείσω τον πρώτο μήνα του 2010, δείγμα νέου έτους... αλλά δεν έγραψα τίποτα... έκατσα δίπλα στη Σελήνια στον καναπέ και σε vegetable mode έκλεισα τον κύκλο ίσα ίσα ν' ακουμπήσουν οι γραμμές.
Σήμερα γκρινιάρα Δευτέρα και πρώτη του Φλεβάρη του κουτσού... στο πρωινό τρόλεϊ... ευτυχώς δεν κάνει πολύ κρύο... οutfit υπερπαραγωγή λόγω παράστασης... β+π-κ διάθεση... αλλά σκέφτομαι να παλέψω για το κ γιατί πάλι έχω dead lines και τα άτιμα χωρίς κ δεν βγαίνουν...
Κάνω απλό πρωινό broadcast γιατί σας έλειψε το προφανές... και γκρινιάξατε λίγο με το σε σημεία «λακωνικό» του προηγούμενου μήνα...
«Είμαστε απλοί άνθρωποι εμείς... θες να κάψουμε ότι έμεινε;» σωστά το είπες...
«Κι εγώ απλός είμαι... μόνο που έχω κι εγώ τα δικά μου... και τα μοιράζω...»