Κινούμαστε με ταχύτητες τέτοιες που η μετάβαση τις περισσότερες φορές είναι δύσκολη.
Τρεις μέρες στην εξοχή και κατευθείαν στην τρέλα της πόλης θα ήταν για μένα εφιάλτης.
Χρειαζόμουν ομαλή μετάβαση.
Ήρθε απρογραμμάτιστα με την επιστροφή μου υπό τη μορφή περιπάτου στη γειτονιά.
"Φιλοθέη! Κάπου στο ενδιάμεσο πόλης κι εξοχής."
Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να έγραφε ένας ιδεατός ταξιδιωτικός οδηγός που θα κρατούσαμε στα χέρια μας.
Αλσάκι, παρκάκι, λοφάκι και δίπλα πάλι τα ίδια, με την ίδια σειρά, απ' την αρχή.
"Είμαστε λίγο αγύμναστοι φιλαράκι ή είναι η ιδέα μου;"
Καθίσαμε να δούμε λίγο τένις.
"Θέλεις να παίζουμε κι εμείς όταν θα γεράσουμε;"
Κάτι σαν "we' ll go tennis when we' ll not be able to use our pennies" μου ακούστηκε όπως το είπα.
Δίπλα μας κάποιοι ζούσαν "the great Filothean dream" φορώντας τη λευκή ενδυμασία του tennis, συνοδευόμενη από μωρό αξεσουάρ και iPhone 4.
Ώρα να πηγαίνουμε.
Οι στάσεις εδώ έχουν δέκα βήματα διαφορά η μία από την άλλη... αλλά έχουμε έρθει βόλτα.
"Κατουριέμαι"... καταραμένοι Ελβετόψυχοι των Starbuck's εσείς φταίτε...
"Τι τον ήθελα τον καφέ στο χέρι;"
Τόσοι θάμνοι και ούτε έναν δεν πότισα... δεν αρμόζει στην περιοχή... ούτε στο image μου... τι θα έλεγαν οι των security που θα με έβλεπαν από τις ευρυγώνιες κάμερες ασφαλείας να ποτίζω τους θάμνους τους;
Επιστροφή... σπίτι ζεστό... μπάνιο έτοιμο... αύριο απ' το πρωί θα έχω μόνο πόλη... και τα θέματά μου που πάλι θα τα ονομάζω projects...
Δευτέρα 25 Απριλίου 2011
Ομαλή προσαρμογή
Μικρό βήμα επιστροφής...
Υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν να με διαβάσουν...
Όχι σαν συγγραφέα, που δεν είμαι... αλλά σαν τον φίλο, τον αγαπημένο, τον σύντροφο, την παρέα...
Απείχα... γιατί το μέσα μου παρουσίασε παρενέργειες αλληλεπίδρασης υπερβολικής δόσης αλήθειας με μικροποσότητες παραμυθιού...
Δεν το άντεξα... και δεν έχω αναρρώσει ακόμα... σε αποκατάσταση είμαι...
Έλαβα υπερδοσολογία οικογενειακής φροντίδας στην παρένθεση γιορτινού τριημέρου που ανοίχτηκε... που αισθάνομαι ήδη λίγο καλύτερα...
Έχει μαζευτεί τόσο πολύ υλικό στιγμών και γεγονότων... που και να ήθελα, αδυνατώ να το διαχειριστώ... τώρα τουλάχιστον...
Τα μισά ίσως να ξεχαστούν, απλά... τα μισά από όσα μένουν θα περάσουν φιλοξενούμενοι ίσκιοι σε άλλα γραπτά και τα υπόλοιπα θα γραφτούν αφού πρώτα μου πάρουν χρόνο ξεμεινεμένα στο σημειωμετάριο κάπου στα σκόρπια του μυαλού μου...
Το έξω μου επιστρέφει σιγά σιγά... το μέσα μου θέλει ακόμα χρόνο... ποτέ δεν συγχρονίστηκαν άλλωστε τα δύο...
Δεν μου έφτασε το ταξίδι που χωρούσε στην παρένθεση... θέλω ένα παλιό... από εκείνα που είχαν δικό τους ήλιο και φως αλλιώτικο...
Βήμα βήμα... απλά για τη χαρά του βηματισμού... χωρίς προσδοκίες... μπορείς;
Τρίτη 19 Απριλίου 2011
Εκτός εαυτού... αλλιώς...
Εξακολουθώ και απουσιάζω...
Απλά δεν ξέρω από που...
Από το μέσα μου τελικά ή από το έξω;
Κάπου στο μεταίχμιο είμαι... και απουσιάζω γενικώς...
Ακόμα μία μεταβατική περίοδος;
Γιατί μπορώ να ισχυριστώ ότι απουσίασα τόσο από το μέσα μου και εξακολουθώ μέσα από διάφορες αρνήσεις, που τώρα με απασχολεί τόσο που κλείστηκα σε αυτό για να λογαριαστώ... με αποτέλεσμα να απουσιάζω και από το έξω...
Αυτό θα έπρεπε να είναι το "είμαι εκτός εαυτού"... και όχι η έντονα θερμού ταμπεραμέντου διάθεση για την οποία το χρησιμοποιούμε...
Γιατί όλο αυτό με κάνει να μοιάζω κάποιος άλλος... στα δικά μου μάτια...
Και τώρα που είμαι εκτός καλό θα ήταν να καταφέρω να τα δω σαν τρίτος όλα αυτά... και να ζυγίσω με ακρίβεια τα κέντρα... αλλά στην μετάβαση είσαι απλά στην αναμονή... κάπου στην άκρη του κύκλου που σε πιάνει η ζαλάδα της φυγόκεντρου...
Δευτέρα 18 Απριλίου 2011
Λογαριασμοί Σαββατοκύριακου...
Δεν θα λογαριαστούμε τώρα, εν θερμώ, οι δυο μας...
Σε ένα Σαββατοκύριακο πρόλαβα τα Πάθη, τη Σταύρωση και την Ανάσταση...
Μες το κεφάλι μου όλα...
Περισσότερες από μία φορές τα Πάθη και τη Σταύρωση...
Την Ανάσταση την πρόλαβα για λίγο... με το Άγιο φως να με φωτίζει για τόσο όσο να μου θυμίζει ότι υπάρχει... μετά το έσβησε ο αέρας που φύσηξε εντός μου...
Πρόλαβα... να αποδομίσω τα τακτοποιημένα στα κουτάκια μου και να με σκοτώσω χίλιες φορές... με όλους τους νοητούς μου τρόπους...
Γι' αυτό δεν έβγαλα μιλιά...
Αφήνω τους άλλους να τα βάλουν μαζί μου και να βγάλουν αποτέλεσμα...
Ξέρουν καλύτερα αυτοί... αυτοί που θέλουν και που νοιάζονται...
Απουσιάζω...
Όταν το μέσα μου εγκληματεί... σιωπώ...
Τρομάζω να τα βάλω με τον ίδιο μου τον εαυτό...
Παρασκευή 15 Απριλίου 2011
... κεντρικές αγάπες...
Στα χέρια μου σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής έπαιζα με ένα εισιτήριο του Metro που τυλίχτηκε και διπλώθηκε σε εκατοντάδες παραλλαγές... φθαρμένο πλέον στο τέλος της διαδρομής δεν το πέταξα... το έβαλα βαθιά στην τσέπη μου μην τύχει και το χάσω...
Είναι ένα εισιτήριο που με πήγε σε πρόσωπα αγαπημένα... που μου έδωσαν αγκαλιές ολόφρεσκες, ζεστές ζεστές και ανανέωσαν τους χτύπους της καρδιάς μου...
Αγάπες μου να μου θυμίζετε συχνότερα να ζω γιατί το ξεχνάω...
Είδα άλλες ώρες, περπάτησα σε άλλες γωνιές σχεδόν ξεχασμένες... στην ίδια πόλη που ζω και αρκούμαι σε δύο διαδρομές...
Γκρίνιαξα... σαν το παιδί που εκεί που αγαπά, όταν θέλει να τραβήξει την προσοχή τους, κάνει χαζομάρες και πολλές φορές γκρίνιες γιατί δεν βρίσκει άλλο τρόπο...
Έφτασα στο σπίτι και μου έλειπε μία κίνηση...
Ναι, είμαι σίγουρος ότι έκανα μία κίνηση λιγότερη μέχρι να μπω κάτω από το νερό...
Σκεφτόμουν ποια ήταν η κίνηση που μου έλειπε και που την έχασα...
Δεν έβγαλα το πάσο της δουλειάς από το λαιμό μου... αυτό έλειπε... γιατί το έβγαλα στο καφέ όταν τους συνάντησα... και μαζί νόμισα ότι ξεκρέμασα και όλη τη φόρτιση της προσπάθειας... μόνο που ξέχασα να την βάλω στην τσάντα μαζί με το πάσο και έμεινε γαντζωμένη άχαρα πάνω στους ώμους μου...
Σας αγαπώ... και απλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... γιατί στο κέντρο είστε εγκατεστημένες...
Μία λέξη μόνο αναφωνώ... που όμως δεν σας την μαρτυράω γιατί έχει μεγάλη ιστορία... επιφυλάσσομαι...
Θέλω να πατήσω post πριν αλλάξει η ημέρα... για να μείνει εδώ που ανήκει αυτή η καταγραφή... κι ας είμαι πτώμα το παλεύω...
Πέμπτη 14 Απριλίου 2011
Ολονυχτία παραμύθι με φινάλε μπόρα...
Καλά τα έλεγε ο Άρχοντας... ο καιρός και οι εποχές αλλάζουν ανάλογα με τη διάθεσή μου...
Γελώ και βγαίνει ήλιος, συννεφιάζω και πιάνει βροχή...
Έπιασε μια μπόρα ξαφνική, σύντομη, ανεξέλεγκτη στο τέλος της νύχτας... ακριβώς εκεί που ενώνεται το σκωτάδι με το φως...
Πέρασε ο πονοκέφαλος, η νύχτα, το άχρονο, το παραμύθι...
Μες στο σκωτάδι έμαθα ότι έχει τα ρίσκα του και το παραμύθι... και θυμήθηκα ακόμα μία φορά τα λόγια της Blance... "πάντα βασιζόμουν στην καλοσύνη των ξένων"...
Παραμύθια με αυτοτελείς ιστορίες και την αίσθηση του "για πάντα"... από αυτά που τα διαβάζεις στα πεταχτά στο λεωφορείο... σχεδόν κρυφά μη σε δουν και σε κοροϊδεύουν...
Τίποτα το φτηνό δεν τους καταλογίζω... κι ας έχουν εφήμερο χαρακτήρα... αλλά αυτό που με κρατάει τελικά είναι το παραμύθι που ζει παράλληλα στην αλήθεια...
Αρωματίστηκα, φόρεσα τα παράσημα και το πρόσωπο του "μπορώ" και βγήκα στη βρεγμένη αλήθεια...
Ότι έμεινε... είναι μια στρώση σύννεφα που τρέχουν στον ουρανό του πρωινού... αλλά πίσω πάντα θα υπάρχει ο ήλιος...
... νικημένο απόγευμα... ξεπεσμένο βράδυ...
Με τον πονοκέφαλο να αντιστέκεται στην παρακεταμόλη πάλεψα μέχρι που με νίκησε...
Κοιμήθηκα... ανέκαμψε το έξω... απορυθμίστηκε το μέσα...
Απόγευμα προδοσίας αδύναμης φύσης...
Ξύπνησα μέσα στη νύχτα και το πρώτο πράγμα που είπα δυνατά, λες και θα το άκουγε κάποιος ήταν "Ναι, Darling... φύγαμε!"...
Η ανεπάρκεια και ο φόβος μου ζαλίζονται... όχι εγώ...
Και τώρα;
Άνοιξα την τηλεόραση... κιλά κρέατα κρεμασμένα στο τσιγκέλι του χασάπη πόθου... φρέσκη σάρκα, ζωντανή στη σπατάλη του εφήμερου... άλλαξα πρόγραμμα... αλλά όχι θέμα... Πορτορικανές ελευθεριάζουσες ομορφιές...
Αρκετά... δεν το υποστηρίζει το συνειδητό μου... το υποσυνείδητο ας κάνει ότι θέλει...
Τηλεόραση κλειστή... πόσες μέρες είχα να την ανοίξω;
Άντεξα τρία λεπτά;
Στα σκοτεινά ακόμα... το τραγούδι της λίμνης... κι εγώ πουλί χαμένο... και ύστερα σε επανάληψη... με τραυματισμένη πλέον προφορά... d'accord, je t'ai confié tous mes sourires, tous mes secrets... même ceux, dont un frère est le gardien inavoué...
Μπάνιο ξεστό... με διπλό άρωμα καλοκαιριού... και μια αίσθηση χειμώνα...
Παχαίνω... μέσα μου... μεγαλώνω... μέσα μου... αρκεί που το βλέπουν τα δικά μου μάτια... κι ας μην το έχει προλάβει ο καθρέφτης...
Μαξιλάρι διπλό... και άυπνο Belle Reve...
Τετάρτη 13 Απριλίου 2011
... παυσίπονα με ήλιο...
Έχει και ήλιο αυτή η πόλη... και κόσμο που δεν γυρίζει απ' τη δουλειά...
Το είδα τρεις μέρες στη σειρά... δεν συντονίστηκα... και κουβαλάω έναν πονοκέφαλο που με κάνει να καταπίνω παυσίπονα...
Ακουμπώ ανάποδα στο τζάμι της επιστροφής...
Χάσαμε την προσμονή...
Κουβαλάω δύο τηλέφωνα... το iPod μου... και συχνά πυκνά ένα μικρό φορητό υπολογιστή...
Έχω τέσσερις λογαριασμούς e-mail... προφίλ σε όλα τα γνωστά social media... και παρόλα αυτά ή μάλλον μέσα σε όλα αυτά, χάνω τους ανθρώπους μου...
Καθημερινά έχω αρκετά νέα-μη αναγνωσμένα μηνύματα...
Δεν με ενδιαφέρουν κάθε φορά περισσότερα από δύο... ή και κανένα...
Τόσοι τρόποι να επικοινωνούμε επί της ουσίας και αρνούμαστε... μένουνε να προωθούμε διαφημιστικά και αγελάδες...
Δεν κατακρίνω τίποτα... άλλωστε πέρασα κι εγώ τη φάση της αγελάδας... αλλά σκέφτομαι πόσο όμορφα θα ήταν να άνοιγα αυτά τα μηνύματα και να είχαν λίγη από την ψυχή του αποστολέα...
Τώρα πια δεν περιμένω... και αυτό με ενοχλεί περισσότερο...
Δεν θα γυρίσω στην εποχή του επιστολόχαρτου και του ταχυδρόμου... αλλά είχες την προσμονή να λαμβάνεις ψυχή...
Κυριακή 10 Απριλίου 2011
π
Περιμένω κάτι;
Ψάχνω στις λίστες μου και δε βρίσκω τίποτα...
Ναι, αλλά κάτι περιμένω...
Πώς να εξηγήσω το αίσθημα αναμονής μέσα μου;
Κάποιος κύκλος μου ζητάει την επανατοποθέτησή μου κι ας έχει κλείσει χρόνια τώρα...
Και αναρωτιέμαι... αν τον ξανανοίξω το ίδιο αποτέλεσμα δεν θα πάρω από το λόγο του μήκους της περιφέρειάς του προς τη διάμετρό του;
Αριθμός π... 3,14159265358979323846264338327950288419716939937510... μόνο τα πενήντα πρώτα ψηφία του... από τα περισσότερα από πέντε τρισεκατομμύρια δεκαδικά που διαθέτει...
Τα πενήντα πρώτα μου δίνουν τη σιγουριά ότι δεν θα έχω αφήσει απ' έξω καμία παράμετρο... αν αναλογιστείς ότι σου χρειάζονται μόνο τα έντεκα πρώτα για να υπολογίσεις έναν κύκλο που θα χωράει μέσα του τη Γη ή τα πρώτα τριάντα εννέα για να υπολογίσεις εκείνον που θα χωράει μέσα του ολόκληρο το ορατό σύμπαν...
Προβληματίζομαι άδικα;
Παραλογίζεται η περιέργειά μου;
Παρηγορώ την ατολμία μου;
Προτιμώ τη βολή του βίαια ολοκληρωμένου;
Δεν θα μπω σε αυτή τη διαδικασία... ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται... γιατί είναι αδύνατο να φτιάξεις έναν κύκλο που το εμβαδόν του να είναι ίσο με εκείνο ενός δοσμένου κύκλου...
Για τι τότε η προσπάθεια τόσα χρόνια να τα χωρέσω όλα μέσα σε κουτάκια;
Καθαρίζω...
Νυχτερινή καθαριότητα καλοκαιρινού τύπου...
Τα παράθυρα ανοιχτά να μπάζουν ήχους και αεράκι... το πλυντήριο με τα άσπρα γουργουρίζει στο μπάνιο... μυρίζουν χλωρίνη τα χέρια μου... κάπου στο βάθος παίζει χαμηλά ρεσιτάλ πιάνου... φρεσκοσιδερωμένα πουκάμισα στις κρεμάστρες αναρτημένα ανά χρώμα στο μονόζυγο πόρτας που δεν χρησιμοποιώ πλέον για να γυμνάζω το εγώ μου...
Το ρολόι της κουζίνας μετρά αδιάκοπα ανάσες και πεισματικά μου υπενθυμίζει ότι είναι κιόλας Κυριακή...
Προσπαθώ να θυμάμαι την μικρή διπλή διαφορά στην καθημερινότητα της Δευτέρας αποφεύγοντας το άγχος που μου προκαλούν όλες οι αλλαγές... μικρές ή μεγάλες... όσο οργανωμένες κι αν είναι...
Σεντόνια, ηλεκτρική και ένας ακόμα γύρος σίδερο αύριο... γιατί έχω ακόμα πολλά να σκεφτώ... για να καταφέρω να είμαι στη δουλειά ο αποτελεσματικός επαγγελματίας...
Περιμένω κι ένα σύνδεσμο παρακίνησης... ξέρω ότι μπορώ και χωρίς αυτόν αλλά θέλω να έχει την ψυχή των αγαπημένων μου μέσα... κι ας με άφησαν απ' έξω...
Με στεναχώρησε αυτό το απ' έξω... αλλά θα κάνω μπουκώματα με Hexalen... και το ζητάω μόνος μου... το συζητάω μόνος μου... και μόνος θα γράψω και πάλι, για λαϊκή κατανάλωση όπως συνήθως κάνω...
Συνήθισα να καθαρίζω... και να ξεκαθαρίζω μέσα μου...
Σάββατο 9 Απριλίου 2011
Απαλό-τριώθηκα
Τελικά βγήκα για καφέ και πράγματι ήμουν χωρίς σήμα... τόσο που όταν έψαξα τους φίλους μου μέσα στο πλήθος... με ενημέρωσαν εκ των υστέρων... τους κοίταξα τρεις φορές και δεν τους είδα... κι έτσι τους πήρα τηλέφωνο...
Χωρίς σήμα...
Με το χρόνο έχω μία περίεργη σχέση και το ξέρετε καλά πλέον όλοι όσοι με διαβάζετε... όπως και με τη στίξη (αλλά αυτό ευτυχώς περιορίζεται στα πλαίσια του blog)...
Δεν μου ταιριάζει η μέτρηση του χρόνου μάλλον... μόνο όταν πρόκειται να βγάλω στατιστικά τον κουμαντάρω... σε όλες τις άλλες περιπτώσεις απλά δεν βγάζω άκρη μαζί του...
Αν με ρωτήσεις για παράδειγμα για γενέθλια και γιορτές θα είμαι πλήρως αδιάβαστος... ή αν με ρωτήσεις "πότε ήταν που πήγαμε εκεί;" θα σου δώσω καμία γενικόλογη απάντηση του τύπου "ήταν την περασμένη χρονιά..." κι ας έχουν περάσει τρία χρόνια.... και άντε πες ότι εμπλέκεται και η μνήμη... αλλά πώς γίνεται μόνο το χρόνο τα μη θυμάμαι και να θυμάμαι τι φορούσες, τι ήπιαμε, τι είπαμε ή πόσους βαθμούς Κελσίου είχε;
Έτσι λοιπόν δεν τα πάω καλά και με τις ημερομηνίες λήξης...
Προϊόντα λήγουν... πεθαίνουν άθικτα και μόνα τους στα ντουλάπια μου κι εγώ θυμάμαι ότι τα αγόρασα χτες...
Το κακό δεν είναι αν κάνουμε λόγο για ένα χυμό ας πούμε... γιατί τότε απλά πες ότι μπέρδεψα τις ημέρες -τι φταίω εγώ αν εσύ έχεις μικρό κύκλο ζωής; Με το Θεό να τα βάλεις...- αλλά αν μιλάμε για μακρόβια πράγματα, όπως ένα αφρόλουτρο, πώς σε κάνει να νιώθεις;
Ποιος άλλος κατάφερε να αφήσει ένα αφρόλουτρο να λήξει;
Μα λήγουν τα αφρόλουτρα;
Ναι και το παρατήρησα τυχαία σε μία χαζή κουβέντα για τη συναισθηματική του αξία...
Μπορεί τώρα να θεωρείτε ότι είμαι τρελός... αλλά ακόμα και ένα αφρόλουτρο μπορεί να έχει συναισθηματική αξία, αρκεί να βρεις λόγο να του την προσδώσεις...
Κάποιοι διατηρούν ας πούμε μία τηλεόραση που πλέον δεν λειτουργεί... με ή χωρίς συναισθηματική αξία... ή ίσως απλά δεν τις έχουν αναγνωρίσει τη συναισθηματική αξία με τη λογική και δεν την αποχωρίζονται προφασιζόμενοι χίλια δύο κάθε φορά....
Μία τηλεόραση που απλά λέει "χωρίς σήμα"... σε απόλυτη αρμονία με τη απλή θεώρηση των πραγμάτων μέσα μας...
Συμπαράσταση στο "χωρίς σήμα"... κι ενώ ξεκίνησα να γράψω κάτι αστείο καταλήγω πάλι να ψάχνω να βρω ένα νόημα...
Χωρίς σήμα λοιπόν θα πάω για καφέ... κατεβάζω διακόπτη...
Viagra
Στην αρχή είπα απλά "παππού τα θέλει ο πισινός σου..." και σε έβαλα αμέσως στη μαύρη λίστα...
Μετά ήρθαν τα σχόλια των αγαπημένων μου... τα περισσότερα στην πλάκα... αλλά όχι όλων...
Το αγαπημένο μου Β., που δεν είναι απλά ένα γράμμα αλλά ολόκληρη μυθολογία στο κεφάλι μου, έκανε ένα από τα αιφνίδια περάσματά του και μου γύρισε ανάποδα το τιμόνι...
Μικρά, σύντομα τα λόγια... μεγάλα και αληθινά τα γεγονότα...
"Σκέψου όμως και τα γεροντάκια τη χαρά που πήραν..."
Ο ΜΤΒ όταν πήρε το χάπι πήρε τηλέφωνο τον γιο του να του πει ότι το πουλί του σηκώθηκε...
Και τώρα εσείς μπορείτε να γελάσετε... αλλά κάντε μία ακόμα σκέψη. (Με μία τέλεια τελεία... χωρίς αποσιωπητικά).
Πάμε τώρα να δούμε τα πράγματα αλλιώς...
Ποιόν πήρε τηλέφωνο; Το γιο του.
Ήταν εύκολο γι' αυτόν; Όχι.
Γιατί τον κάλεσε; Γιατί είδε διαφορετική την αλήθεια του σήμερα.
Τι τον έκανε να καλέσει; Η χαρά του.
Ποιο το δίδαγμα; Η αλήθεια του εδώ και καιρό δεν ήταν αυτή που είχε συνηθίσει ως φύση του.
Δεν θα σας πω ότι κάτι έγινε... γιατί μάλλον δεν έγινε... κι αν έγινε, καλώς καμωμένο...
Θα σας πω ότι αυτός ο άνθρωπος αναγνώρισε για λίγο τον εαυτό του όπως τον ήξερε από την εποχή της σπατάλης του δεδομένου...
Πρώτος κακός κριτής εγώ... δεν θα βγάλω την ουρίτσα μου απέξω...
Λυπάμαι για την πρώτη μου αντίδραση... γιατί με τα δεδομένα μου πορεύομαι... και αυτά γλιστρούν στην επιφάνεια... αλλά δεν μετανιώνω κιόλας... γιατί σε αυτό το λάθος βρήκα το φάρο να μου δείξει το βράχο...
Ο παππούς του πάνω ορόφου, θα παραμείνει μέσα μου εκείνος που σπάει καρύδια τις Κυριακές για τα εγγόνια του... μόνο που πλέον θα ξέρω ότι παλεύει και για να μην ξεχάσει τη φύση του....
Γράμμα στη μαμά που γράφει...
Μία αγαπημένη μου φίλη γράφει στο παιδί της...
Πέμπτη 7 Απριλίου 2011
Τα καταφέρνεις σαν μεγάλος...
Καταφέρνεις να διατηρείς την παιδικότητά σου... να συντηρείς τους μύθους σου... να κρύβεσαι στα παραμύθια σου... αλλά δεν είσαι παιδί...
Κι ας ακολουθούνται από ζαχαρωμένες ομορφιές...
Τετάρτη 6 Απριλίου 2011
Ο έρωτας του λύκου...
Με το που παρατηρείς το φως να σου δωρίζει χρόνο ξυπνά μέσα σου το αχόρταγο της νιότης...
Τρίτη 5 Απριλίου 2011
17€ ζωή...
Κόστη, αποτελέσματα και στατιστικά... όλα νούμερα!
Τίποτα που να περιέχει ψυχη... αλήθεια... ή έστω απλά μία κάποια ουσία...
Μετράμε γιατί μας έμαθαν την αποδοχή των αριθμών...
Χάνουμε το αίσθημα μας γιατί μας μαθαίνουν έναν κόσμο εν απουσία ψυχής...
Δυστυχώς σε αυτό το μάθημα είμαστε όλοι καλοί μαθητές...
Δευτέρα 4 Απριλίου 2011
...σε αναμονή...
Να περιμένεις!
Τι; Και γιατι;
Με ένα ίσως, ένα μπορεί και ένα αβέβαιο θέλω...
Το μόνο σίγουρο κάπου ο ενθουσιασμός...!
Καθάρισα το μπαλκόνι... για να έρθει η Άνοιξη...
Κυριακή στα φυλάει η ζωή τα μυστήρια... για να σου ισοφαρίσει όσα υπεροπτικά νόμιζες ότι μπορείς και αναγνωρίζεις μόνο με το ένστικτο...
Περισσότερο δεν θα σταθώ στο γεγονός του ότι είναι Κυριακή γιατί θα αρχίσω πάλι να μιλάω για τη σχέση μου μαζί τους...
Όλο το Σαββατοκύριακο ήταν γεμάτο... και θα αναφερθώ ίσως στα θέματά του προσεχώς... καθώς είπαμε "δεν προλαβαίνω"...
Κι ενώ το Σάββατο είχε μια άλλη ουσία... η Κυριακή μάλλον θα είχε συνουσία...
Όχι μην μπερδευτείτε... δεν συμμετείχα στο έργο... τον απόηχο έπιασα καθαρίζοντας το μπαλκόνι...
Είναι αλήθεια ότι είχα καιρό να καθαρίσω τα φύλλα και τα χώματα από τις λίγες πλέον γλάστρες μου στο μπαλκόνι....
Χαιρετίστηκα με τη γειτόνισσα που άπλωνε τα ρούχα... και κάτι μου έλεγε για το πόσον καιρό είναι πεσμένες έτσι οι γλάστρες μου... μάλλον μου κρατάει αυτή ημερολόγιο γιατί εδώ και πολύ καιρό πράγματι είχα ξεχάσει ότι διαθέτει και μπαλκόνι το σπίτι...
"...άστο μη μετράς... από τότε που έχω να βγω έξω είναι έτσι..." της απάντησα με καλή διάθεση και γελάσαμε...
Έπιασα τη σκούπα και άρχισα να ξετρυπώνω το χώμα από τις γωνίες και να σαρώνω τα φύλλα σε έναν μεγάλο σωρό στη μέση του μπαλκονιού...
Συχνά συναντούσα εδώ κι εκεί τσόφλια από καρύδια... τα ξεχώριζα από τον διαφορετικό ήχο που έκαναν όπως τα έσερνε η σκούπα...
Είναι μάλλον από αυτά που σπάει ο γέρος του πάνω ορόφου στο μπαλκόνι του κάθε Κυριακή πρωί και με ξυπνάει... αλλά του δίνω ελαφρυντικό ότι το κάνει για τα εγγόνια του... χωρίς να ξέρω...
Η αλήθεια είναι ότι πολύ συχνά αντιμετωπίζω προβλήματα με το ηλικιωμένο ζευγάρι στο πάνω διαμέρισμα... αλλά πάντα έλεγα... "έλα μωρέ... γεροντάκια είναι...!"
Δεν νομίζω να το λέω πια...
Δίπλα στη γλάστρα με τη βιγκούλα που αργοπεθαίνει βρήκα ένα κουτάκι άδειο τσαλακωμένο... "...χμμμ πάλι οι παππούδες, γαμώτο..." σκέφτηκα... συνέχεια πετάνε τα κουτιά και τα blister από τα φάρμακα τους στον κήπο... κάποια τα παίρνει ο αέρας και τα συγκρατεί ανάμεσα από τις γλάστρες μου...
"Να είναι Salospir, για την καρδιά;"... "... τα άλλα για τη χοληστερίνη...;"
"Δεν μπορεί να βλέπω καλά...! Λέει Viagra ή εγώ τρελάθηκα;"
Αυτός ο συγκεκριμένος γέρος παίρνει τα χάπια για τη στύση;
Κι εγώ του συγχωρώ και τα σκουπίδια και τα νερά και τη φασαρία... γιατί "είναι γεράκος";
Αισθάνθηκα πολύ ηλίθιος....!
Ξέρω δεν μου φταίει... και ίσως να τον ενοχοποιώ άδικα... αλλά αν είναι αλήθεια τότε εγώ είμαι πολύ πουριτανός και μάλλον βλάκας που πίστευα ότι ζω στην περιοχή των συνταξιούχων που η έννοια sex είναι θέμα taboo...
Από αύριο τοίχο τοίχο... και αν τον πετύχω... θα του πω για τα σκουπίδια... όχι συγκεκριμένα για τα κουτάκια...
Δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να δω αυτόν τον γέρο με τα ίδια μάτια... ούτε τη γριά του!
Στην περιοχή των συνταξιούχων... νομίζω ότι τελικά εγώ είμαι ο πιο εγκρατής... και η άνοιξη με συναντά στο μπαλκόνι μέσα από την τεχνητή αποτελεσματικότητα των outsider... να καθαρίζω μαραμένα φύλ(λ)α...
Παρασκευή 1 Απριλίου 2011
Α.Υ.Π.Σ.
Γιατρέ μου ασθενώ!
Στο δηλώνω εγώ για να μην έρθεις εσύ σε δύσκολη θέση να μου το πεις...
Ούτε διάγνωση δε θα χρειαστεί να κάνεις... στην έχω έτοιμη!
Και αν αναρωτηθείς γιατί ήρθα σε σένα θα σου πω μόνο "γιατί ήθελα να σου το πω".
Ούτε καν για να ακούσω τη γνώμη ενός ειδικού!
Όχι αυτή τη φορά δεν έχω Βήτα και Πι... σταμάτα να βιάζεσαι σε παρακαλώ...
Άσε με να κάνω μονόλογο... σαν αυτόν που κάνουν οι τρελοί...
Έχω θέμα και πρέπει να στο εκφράσω...
Καταρχήν "Δεν προλαβαίνω..."
Πόσα να κάνω με ένα κορμί;
Μη βιαστείς να απαντήσεις... και καλύτερα μην απαντήσεις καθόλου... γιατί και τα ερωτήματά μου λακωνικά θα είναι...
Με το μέσα μου προλαβαίνω τόσα κι άλλα τόσα... γιατί τα θέλει... και ίσως αυτό τα προκαλεί τελικά...
Αλλά το έξω, το φυσικό μου αδυνατεί... και δεν είναι υπερβολή...
Ας πούμε πόσα τηλέφωνα μπορείς να απαντήσεις ταυτόχρονα;
Πόσους διαφορετικούς ανθρώπους που σου ζητούν αποκλειστικότητα μπορείς να συναντήσεις την ίδια στιγμή;
Θα σου πω εγώ... Ένα!
Και αυτό γιατί είμαι και υπέρμαχος της ποιότητας πανάθεμά με... ουσιαστικά και τυπικά...
Δεν μπορείς να ταΐζεις fast food εκείνους που σε διάλεξαν... αλλά ούτε και το μέσα σου που έχει καλομάθει στα gourmet...
Όχι... μη βιαστείς να μου προτείνεις ποιοτικό delivery... μεταφορικό ήταν το παράδειγμα...
Αλλά και μεταφορικά να μου το πρότεινες κι εσύ, πάλι θα το ανήγαγα σε τέχνη... γιατί και delivery να έπρεπε να επιλέξω πάλι σε νέο project θα με έβαζες... θα χρειαζόταν να κάνω έρευνα αγοράς, δοκιμή, να πεισθώ ότι είναι ότι καλύτερο για τους ανθρώπους μου και τέτοιες ιστορίες...
Και κάπου εδώ θα μου πεις ότι έχω καταντήσει νευρωτικός...
Κι εγώ δε θα στο αρνηθώ... οπότε μη μπεις στον κόπο...
Η μόνη λύση είναι να φάω το fast food και να πάρω από πάνω κι ένα χάπι για την πέψη... ή άντε καμία σοδίτσα...
Αλλά αυτό δεν είναι λύση... γιατί χτυπάει το σύμπτωμα και όχι την αιτία...
Το να αρχίσω σταδιακά, τρώγοντας μικρές μικρές ποσότητες, να συνηθίζω στο fast food είναι το επόμενο που θα μου προτείνεις... αλλά είναι ενάντια στα θέλω μου...
Ξέρω δεν βγάζεις άκρη μαζί μου... αλλά μην τολμήσεις να μου πεις ότι κακώς ήρθα σε σένα και μάλλον σε σύμβουλο για καλύτερο προγραμματισμό θα έπρεπε να απευθυνθώ, γιατί αυτά δεν περνάνε σε μένα κομπογιαννίτη!
Δεν θα σου ζητήσω τα λεφτά μου πίσω... αν και είμαι σίγουρος ότι από μόνος σου θες να μου τα επιστρέψεις για να με ξεφορτωθείς...
Στο είπα ότι ούτε με μένα, ούτε με τα θέματά μου θα βγάλεις άκρη... εσύ δεν με άκουσες!
Τώρα που στα είπα, μπες κι εσύ σε σκέψεις και σκίσε τα πτυχία σου...
Αν καταφέρεις να βγάλεις άκρη κάποια στιγμή μην έρθεις να μου το πεις, κράτα το για σένα... περισσότερο θα μ' εξοργίσεις...
Θέλω μόνο να μου πεις πώς λέγεται αυτό που έχω...
Μπορείς να μου απαντήσεις σε αυτό;
Όχι;
Καλά... θα το ονομάσω εγώ τότε που το ανακάλυψα... και θα το τοποθετήσω μαζί με όλες της άλλες αριστοκρατικές μου "ασθένειες".
Ασθένεια "Ανάγκης Υπέρμετρης Πολυτέλειας Στιγμών" (ΑΥΠΣ).
Κατέληξα... τώρα που ξέρω πως ονομάζεται μπορώ να ζήσω με αυτό!
Τελείωσε η συνεδρία... εγώ αυτοθεραπεύομαι... όσο για σένα, πάρε κανένα depon και μη φας βαριά το βράδυ...
... ξεπούλημα...
Είναι φορές που ότι κι αν πεις αισθάνομαι ότι το λες για μένα...
Ακόμα κι όταν δεν αναφέρεσε στο πρόσωπό μου... με αφορά...
Να είναι από αυτή τη διαβολεμένη ταύτιση του υποσυνειδήτου μας;
Δεν ξέρω... το μόνο που μπορώ να σου επιβεβαιώσω είναι ότι "Ναι, ξεπουλώ..."
Ξεπουλώ το γεγονός που προκάλεσε το συναίσθημα, για να μπορώ να το διατηρήσω ατόφιο... απαλαγμένο από τη μιζέρια του πεζού...
Είναι φορές που ανησυχώ έτσι που παίζω μαζί του... δε στο κρύβω...
Τρομάζω μη σπάσω κανένα συναίσθημα και κοπώ... γιατί πολλά από αυτά εκτός από εύθραυστα είναι και επικίνδυνα...
Αν καρφωθούν στην ψυχή σου, εισχωρούν στο είναι σου...
Σκεφτόμουν το ξεπούλημα που μου επεσήμανες... χωρίς να μου το απευθύνεις... καθώς περπατούσα στα όνειρά σου... κι ενώ λαχάνιασα να με βρει το πρωί... ήρθες να μου πεις "το είδα εγώ το όνειρο..."
Και πάντα τα όνειρα βγαίνουν από την ανάποδη... γιατί προβάλλονται σε καθρέφτη...
Καλά το είδες λοιπόν... ανάποδα τα βλέπω κι εγώ όλα να μου 'ρχονται...
Θα προσπαθήσω μόνο να το δω θετικά... να μην πάει χαμένος ο χρόνος... φτάνει που πήγε τ' όνειρο...
Όλα τα αφύσικα παραφύση μεταφυσικά παρουσία σου θα πρέπει να τα ζω;
... Τουλάχιστον έχω καλή παρέα...
Το ξεπούλησα κι αυτό... ησύχασα!