Μικρό βήμα επιστροφής...

Υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν να με διαβάσουν...
Όχι σαν συγγραφέα, που δεν είμαι... αλλά σαν τον φίλο, τον αγαπημένο, τον σύντροφο, την παρέα...
Απείχα... γιατί το μέσα μου παρουσίασε παρενέργειες αλληλεπίδρασης υπερβολικής δόσης αλήθειας με μικροποσότητες παραμυθιού...
Δεν το άντεξα... και δεν έχω αναρρώσει ακόμα... σε αποκατάσταση είμαι...
Έλαβα υπερδοσολογία οικογενειακής φροντίδας στην παρένθεση γιορτινού τριημέρου που ανοίχτηκε... που αισθάνομαι ήδη λίγο καλύτερα...
Έχει μαζευτεί τόσο πολύ υλικό στιγμών και γεγονότων... που και να ήθελα, αδυνατώ να το διαχειριστώ... τώρα τουλάχιστον...
Τα μισά ίσως να ξεχαστούν, απλά... τα μισά από όσα μένουν θα περάσουν φιλοξενούμενοι ίσκιοι σε άλλα γραπτά και τα υπόλοιπα θα γραφτούν αφού πρώτα μου πάρουν χρόνο ξεμεινεμένα στο σημειωμετάριο κάπου στα σκόρπια του μυαλού μου...
Το έξω μου επιστρέφει σιγά σιγά... το μέσα μου θέλει ακόμα χρόνο... ποτέ δεν συγχρονίστηκαν άλλωστε τα δύο...
Δεν μου έφτασε το ταξίδι που χωρούσε στην παρένθεση... θέλω ένα παλιό... από εκείνα που είχαν δικό τους ήλιο και φως αλλιώτικο...
Βήμα βήμα... απλά για τη χαρά του βηματισμού... χωρίς προσδοκίες... μπορείς;