Τα καταφέρνεις σαν μεγάλος...

Καταφέρνεις να διατηρείς την παιδικότητά σου... να συντηρείς τους μύθους σου... να κρύβεσαι στα παραμύθια σου... αλλά δεν είσαι παιδί...

Γι' αυτό και τα παραπάνω μίζερα κατά τ' άλλα ρήματα...
Κι ας ακολουθούνται από ζαχαρωμένες ομορφιές...

Γιατί για τα παιδιά μπροστά από αυτές τις ίδιες ομορφιές βάζεις το ρήμα "ζω"... και συχνά νομίζεις ότι είσαι υπέροχος που τα κατάφερες... συντήρησες... ή κρύφτηκες... σε μία κλεμμένη πλέον πραγματικότητα...

Αυτό το αντικρίζεις όταν βρεθείς αντιμέτωπος με το πρωτότυπο... και απλά αναγνωρίζεις πόσο λίγος τελικά είσαι μπροστά στο αληθινό μεγαλείο...

Μου χαρίστηκε ένας κόσμος μοναδικός... αυθεντικά παιδικός... και ουσιαστικά μεγαλειώδης...

"Τα ανθρωπάκια"... με τι δική τους μυθολογία... τη δική τους αλήθεια... την ατόφια μαγεία του άψογου...

Στην ανάγνωση αυτής της πραγματικότητας αισθάνθηκα ενήλικας σε παιδική χαρά... ηδονοβλεψίας της καθαρής σκέψης και δημιουργίας... 

Όσο ουσιαστικά μεγάλος κι αν έγινες, πάντα θα είσαι μικρός μπροστά στο απεριόριστο του παιδικού μυαλού...