Χωρίς σήμα...

Με το χρόνο έχω μία περίεργη σχέση και το ξέρετε καλά πλέον όλοι όσοι με διαβάζετε... όπως και με τη στίξη (αλλά αυτό ευτυχώς περιορίζεται στα πλαίσια του blog)...
Δεν μου ταιριάζει η μέτρηση του χρόνου μάλλον... μόνο όταν πρόκειται να βγάλω στατιστικά τον κουμαντάρω... σε όλες τις άλλες περιπτώσεις απλά δεν βγάζω άκρη μαζί του...
Αν με ρωτήσεις για παράδειγμα για γενέθλια και γιορτές θα είμαι πλήρως αδιάβαστος... ή αν με ρωτήσεις "πότε ήταν που πήγαμε εκεί;" θα σου δώσω καμία γενικόλογη απάντηση του τύπου "ήταν την περασμένη χρονιά..." κι ας έχουν περάσει τρία χρόνια.... και άντε πες ότι εμπλέκεται και η μνήμη... αλλά πώς γίνεται μόνο το χρόνο τα μη θυμάμαι και να θυμάμαι τι φορούσες, τι ήπιαμε, τι είπαμε ή πόσους βαθμούς Κελσίου είχε;
Έτσι λοιπόν δεν τα πάω καλά και με τις ημερομηνίες λήξης...
Προϊόντα λήγουν... πεθαίνουν άθικτα και μόνα τους στα ντουλάπια μου κι εγώ θυμάμαι ότι τα αγόρασα χτες...
Το κακό δεν είναι αν κάνουμε λόγο για ένα χυμό ας πούμε... γιατί τότε απλά πες ότι μπέρδεψα τις ημέρες -τι φταίω εγώ αν εσύ έχεις μικρό κύκλο ζωής; Με το Θεό να τα βάλεις...- αλλά αν μιλάμε για μακρόβια πράγματα, όπως ένα αφρόλουτρο, πώς σε κάνει να νιώθεις;
Ποιος άλλος κατάφερε να αφήσει ένα αφρόλουτρο να λήξει;
Μα λήγουν τα αφρόλουτρα;
Ναι και το παρατήρησα τυχαία σε μία χαζή κουβέντα για τη συναισθηματική του αξία...
Μπορεί τώρα να θεωρείτε ότι είμαι τρελός... αλλά ακόμα και ένα αφρόλουτρο μπορεί να έχει συναισθηματική αξία, αρκεί να βρεις λόγο να του την προσδώσεις...
Κάποιοι διατηρούν ας πούμε μία τηλεόραση που πλέον δεν λειτουργεί... με ή χωρίς συναισθηματική αξία... ή ίσως απλά δεν τις έχουν αναγνωρίσει τη συναισθηματική αξία με τη λογική και δεν την αποχωρίζονται προφασιζόμενοι χίλια δύο κάθε φορά....
Μία τηλεόραση που απλά λέει "χωρίς σήμα"... σε απόλυτη αρμονία με τη απλή θεώρηση των πραγμάτων μέσα μας...
Συμπαράσταση στο "χωρίς σήμα"... κι ενώ ξεκίνησα να γράψω κάτι αστείο καταλήγω πάλι να ψάχνω να βρω ένα νόημα...
Χωρίς σήμα λοιπόν θα πάω για καφέ... κατεβάζω διακόπτη...