... νικημένο απόγευμα... ξεπεσμένο βράδυ...

Με τον πονοκέφαλο να αντιστέκεται στην παρακεταμόλη πάλεψα μέχρι που με νίκησε...
Κοιμήθηκα... ανέκαμψε το έξω... απορυθμίστηκε το μέσα...
Απόγευμα προδοσίας αδύναμης φύσης...
Ξύπνησα μέσα στη νύχτα και το πρώτο πράγμα που είπα δυνατά, λες και θα το άκουγε κάποιος ήταν "Ναι, Darling... φύγαμε!"...
Η ανεπάρκεια και ο φόβος μου ζαλίζονται... όχι εγώ...
Και τώρα;
Άνοιξα την τηλεόραση... κιλά κρέατα κρεμασμένα στο τσιγκέλι του χασάπη πόθου... φρέσκη σάρκα, ζωντανή στη σπατάλη του εφήμερου... άλλαξα πρόγραμμα... αλλά όχι θέμα... Πορτορικανές ελευθεριάζουσες ομορφιές...
Αρκετά... δεν το υποστηρίζει το συνειδητό μου... το υποσυνείδητο ας κάνει ότι θέλει...
Τηλεόραση κλειστή... πόσες μέρες είχα να την ανοίξω;
Άντεξα τρία λεπτά;
Στα σκοτεινά ακόμα... το τραγούδι της λίμνης... κι εγώ πουλί χαμένο... και ύστερα σε επανάληψη... με τραυματισμένη πλέον προφορά... d'accord, je t'ai confié tous mes sourires, tous mes secrets... même ceux, dont un frère est le gardien inavoué...
Μπάνιο ξεστό... με διπλό άρωμα καλοκαιριού... και μια αίσθηση χειμώνα...
Παχαίνω... μέσα μου... μεγαλώνω... μέσα μου... αρκεί που το βλέπουν τα δικά μου μάτια... κι ας μην το έχει προλάβει ο καθρέφτης...
Μαξιλάρι διπλό... και άυπνο Belle Reve...