Ομαλή προσαρμογή

Κινούμαστε με ταχύτητες τέτοιες που η μετάβαση τις περισσότερες φορές είναι δύσκολη.
Τρεις μέρες στην εξοχή και κατευθείαν στην τρέλα της πόλης θα ήταν για μένα εφιάλτης.
Χρειαζόμουν ομαλή μετάβαση.
Ήρθε απρογραμμάτιστα με την επιστροφή μου υπό τη μορφή περιπάτου στη γειτονιά.
"Φιλοθέη! Κάπου στο ενδιάμεσο πόλης κι εξοχής."
Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να έγραφε ένας ιδεατός ταξιδιωτικός οδηγός που θα κρατούσαμε στα χέρια μας.
Αλσάκι, παρκάκι, λοφάκι και δίπλα πάλι τα ίδια, με την ίδια σειρά, απ' την αρχή.
"Είμαστε λίγο αγύμναστοι φιλαράκι ή είναι η ιδέα μου;"
Καθίσαμε να δούμε λίγο τένις.
"Θέλεις να παίζουμε κι εμείς όταν θα γεράσουμε;"
Κάτι σαν "we' ll go tennis when we' ll not be able to use our pennies" μου ακούστηκε όπως το είπα.
Δίπλα μας κάποιοι ζούσαν "the great Filothean dream" φορώντας τη λευκή ενδυμασία του tennis, συνοδευόμενη από μωρό αξεσουάρ και iPhone 4.
Ώρα να πηγαίνουμε.
Οι στάσεις εδώ έχουν δέκα βήματα διαφορά η μία από την άλλη... αλλά έχουμε έρθει βόλτα.
"Κατουριέμαι"... καταραμένοι Ελβετόψυχοι των Starbuck's εσείς φταίτε...
"Τι τον ήθελα τον καφέ στο χέρι;"
Τόσοι θάμνοι και ούτε έναν δεν πότισα... δεν αρμόζει στην περιοχή... ούτε στο image μου... τι θα έλεγαν οι των security που θα με έβλεπαν από τις ευρυγώνιες κάμερες ασφαλείας να ποτίζω τους θάμνους τους;
Επιστροφή... σπίτι ζεστό... μπάνιο έτοιμο... αύριο απ' το πρωί θα έχω μόνο πόλη... και τα θέματά μου που πάλι θα τα ονομάζω projects...