Μία αγαπημένη μου φίλη γράφει στο παιδί της...
Σε ένα παιδί που ακόμα δεν έχει έρθει στη ζωή... και δεν ξέρει πότε ή αν θα έρθει...
Ή μάλλον γράφει στα παιδιά της... κι ας αναφέρετε σε δεύτερο ενικό...
Όσα κι αν θα είναι αυτά... αυτό που έχει σημασία είναι ότι τους γράφει, για να ξέρουν για τη ζωή και για εκείνη, κι ας είναι προς το παρόν δύο γραμμούλες στο χεράκι της...
Στο ευλογημένο αυτό χεράκι που έπιασε λίγες στιγμές στην τύχη απ' τη ζωή της και τις έκανε νανούρισμα για όλα τα παιδιά του κόσμου...
Αγαπημένη μου,
Διαβάζω... και γίνομαι εγώ το παιδί σου... και μαθαίνω για τη ζωή και για σένα...
Συγκινούμαι... ακουμπώ γλυκά, σαν χάδι, στο πουπουλένιο χνούδι της ψυχής σου και ευφραίνομαι στη ζεστασιά του κόσμου σου...
Προσπαθώ να περπατώ ελαφρά όταν σε επισκέπτομαι... με βήματα στις μύτες, μην τύχει και ξυπνήσει η σιωπή σου... μην ενοχλήσει ο ίσκιος μου τον κόσμο του εντός σου...
Ούτε σημείωμα δεν θα αφήσω στο κατώφλι σου... από εδώ θα σιγοψηθιρίζω τα τραγούδια που μου ξύπνησες με την ελπίδα μια μέρα ο νοτιάς να τα φτάσει στα δικά σου σπλάχνα...
Καμία λέξη καλή μου... και ας τις βασανίζουμε καθημερινά και οι δυο μας... δεν είναι αρκετή μπροστά σε αυτά που θα μας μάθουν τα παιδιά μας... όποια παιδιά... όποιων παιδιά... δικά μας παιδιά... μα εμείς θα συνεχίσουμε να τους γράφουμε... να τους μιλάμε... γιατί σαν όλους τους γονείς κι εμείς... προγραμματισμένοι με καλή πρόθεση θα πράττουμε το λάθος... με την ελπίδα εκείνα να καταλάβουν το σωστό... αν τελικά υπάρχει αυτή η διάκριση γι' αυτά...
Σε αγαπώ πολύ... έχω μέρες να στο πω...
