Με το που παρατηρείς το φως να σου δωρίζει χρόνο ξυπνά μέσα σου το αχόρταγο της νιότης...
Θέλεις να ερωτευτείς... μόνο για την ποικιλία των συναισθημάτων... την τρικυμία των θέλω... την ανυπακοή στα πρέπει... την τρέλα του τώρα...
Όταν συμβαίνει απλά... δεν προλαβαίνεις να το σκεφτείς και χωρίς ανάσα ρουφάς στιγμές... όταν είναι αποτέλεσμα σκέψης και γίνεται συνάρτηση του θέλω είναι βασανιστικό...
Πέφτεις σε αντιφάσεις με τη λογική σου και αυτό γιατί ένα κομμάτι σου πατάει ακόμα στέρεα γη...
Αν αφεθείς για λίγο... στο επόμενο λεπτό μετράς τα λάθη σου ένα ένα... και επιστρέφεις στο "απλά θέλω" της συνείδητότητας...
Η απόρριψη, αν στην κέρασαν στην άγονη προσπάθεια, σωτήριο αντίδοτο του λάθους... κι αν δεν τη γεύτηκες, ghb acid που σε λίγο η μαγική του επήρεια θα τελειώσει και πάλι θα σε βγάλει λύκο, στο δρόμο, νύχτα, να διαλαλείς την ανάγκη σου...
Για λίγο γοητεύτηκες... κι ύστερα απογοητεύτηκες... που ντύθηκες το φαιδρό ένδυμα του έρωτα... ενώ στ' αλήθεια το χρώμα του λαχτάρισες... να σου προσδώσει τη λάμψη του μοιραίου...
Δεν τα βάζω με τα δαιμόνια του έρωτα... με το εύθραυστο του είναι θυμώνω... που μεγαλώνει παράλληλα στο χρόνο...
