Ολονυχτία παραμύθι με φινάλε μπόρα...

Καλά τα έλεγε ο Άρχοντας... ο καιρός και οι εποχές αλλάζουν ανάλογα με τη διάθεσή μου...
Γελώ και βγαίνει ήλιος, συννεφιάζω και πιάνει βροχή...
Έπιασε μια μπόρα ξαφνική, σύντομη, ανεξέλεγκτη στο τέλος της νύχτας... ακριβώς εκεί που ενώνεται το σκωτάδι με το φως...
Πέρασε ο πονοκέφαλος, η νύχτα, το άχρονο, το παραμύθι...
Μες στο σκωτάδι έμαθα ότι έχει τα ρίσκα του και το παραμύθι... και θυμήθηκα ακόμα μία φορά τα λόγια της Blance... "πάντα βασιζόμουν στην καλοσύνη των ξένων"...
Παραμύθια με αυτοτελείς ιστορίες και την αίσθηση του "για πάντα"... από αυτά που τα διαβάζεις στα πεταχτά στο λεωφορείο... σχεδόν κρυφά μη σε δουν και σε κοροϊδεύουν...
Τίποτα το φτηνό δεν τους καταλογίζω... κι ας έχουν εφήμερο χαρακτήρα... αλλά αυτό που με κρατάει τελικά είναι το παραμύθι που ζει παράλληλα στην αλήθεια...
Αρωματίστηκα, φόρεσα τα παράσημα και το πρόσωπο του "μπορώ" και βγήκα στη βρεγμένη αλήθεια...
Ότι έμεινε... είναι μια στρώση σύννεφα που τρέχουν στον ουρανό του πρωινού... αλλά πίσω πάντα θα υπάρχει ο ήλιος...