... κεντρικές αγάπες...

Στα χέρια μου σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής έπαιζα με ένα εισιτήριο του Metro που τυλίχτηκε και διπλώθηκε σε εκατοντάδες παραλλαγές... φθαρμένο πλέον στο τέλος της διαδρομής δεν το πέταξα... το έβαλα βαθιά στην τσέπη μου μην τύχει και το χάσω...
Είναι ένα εισιτήριο που με πήγε σε πρόσωπα αγαπημένα... που μου έδωσαν αγκαλιές ολόφρεσκες, ζεστές ζεστές και ανανέωσαν τους χτύπους της καρδιάς μου...
Αγάπες μου να μου θυμίζετε συχνότερα να ζω γιατί το ξεχνάω...
Είδα άλλες ώρες, περπάτησα σε άλλες γωνιές σχεδόν ξεχασμένες... στην ίδια πόλη που ζω και αρκούμαι σε δύο διαδρομές...
Γκρίνιαξα... σαν το παιδί που εκεί που αγαπά, όταν θέλει να τραβήξει την προσοχή τους, κάνει χαζομάρες και πολλές φορές γκρίνιες γιατί δεν βρίσκει άλλο τρόπο...
Έφτασα στο σπίτι και μου έλειπε μία κίνηση...
Ναι, είμαι σίγουρος ότι έκανα μία κίνηση λιγότερη μέχρι να μπω κάτω από το νερό...
Σκεφτόμουν ποια ήταν η κίνηση που μου έλειπε και που την έχασα...
Δεν έβγαλα το πάσο της δουλειάς από το λαιμό μου... αυτό έλειπε... γιατί το έβγαλα στο καφέ όταν τους συνάντησα... και μαζί νόμισα ότι ξεκρέμασα και όλη τη φόρτιση της προσπάθειας... μόνο που ξέχασα να την βάλω στην τσάντα μαζί με το πάσο και έμεινε γαντζωμένη άχαρα πάνω στους ώμους μου...
Σας αγαπώ... και απλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... γιατί στο κέντρο είστε εγκατεστημένες...
Μία λέξη μόνο αναφωνώ... που όμως δεν σας την μαρτυράω γιατί έχει μεγάλη ιστορία... επιφυλάσσομαι...
Θέλω να πατήσω post πριν αλλάξει η ημέρα... για να μείνει εδώ που ανήκει αυτή η καταγραφή... κι ας είμαι πτώμα το παλεύω...