Damage...

Μόνο αυτό τώρα...
Damage!
...και Preisner και Binoche και Irons...

Καλύτερα να μην ξέρω...

ΤίΠοΤα...
Μόνο να μετράω από μέσα μου...
1, 2, 3... και ξανά από την αρχή...
Το μουρμουράω σιγανά και με ρυθμό...
1, 2, 3... για να μην ακούω τίποτα άλλο...
1, 2, 3... για να μην σκέφτομαι...
1, 2, 3... για να ξεχνάω ότι είναι Κυριακή...
1, 2, 3... για να μην πρέπει να πάρω αποφάσεις...
1, 2, 3... για να μην ξέρω πότε έχει σιωπή...
1, 2, 3... γιατί πάλι δεν πρόλαβα...
1, 2, 3... γιατί δεν θέλω να ξέρω...
... καλύτερα έτσι... χωρίς να ξέρω...

My Blueberry Nights ... once more...

... I always wanted some more of that... whatever blue ...

Je t'aime - Lara Fabian

...a really live moment...

Je t'aime, je t'aime
Comme un fou comme un soldat
Comme une star de cinema
Je t'aime, je t'aime
Comme un loup comme un roi
Comme un homme que je ne suis pas
Tu vois, je t’aime comme ça

... θέση...

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
Κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
Εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
Με αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
Του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
Με μια ελπίδα να’ ναι σαν κι εμένα…
«Τίποτα σημαντικό, ζω μονάχα εν λευκώ!»

… σήμερα J τις λέξεις σου έκανα φάρο...

Κοιτάζω δεξιά μου και κάνω μονόλογο…

Δεξιά, εκεί που συνηθίζω να παίρνω ανάσες όταν ο αέρας λιγοστεύει πίσω απ’ το υαλότουβλο…
Ο μονόλογος θα μπορούσε να ήταν διάλογος…
Ένας διάλογος που έμεινε στη μέση λόγω κακών συνθηκών, συγχρονισμού και κατεστραμμένων δικών μου αντοχών...

Η πολυτέλεια της ευκαιρίας για σκέψη έμεινε μόνο...
Δεν είναι απάντηση... είναι ταξινόμηση του μέσα μου... γιατί και απάντηση να ήταν, καιρό τώρα είσαι κομμάτι της συνείδησής μου...
Ήρθε... ευλογία... το καλοδέχτηκα, το τρέφω και το ακολουθώ...

Αυτό που ονομάζεται πεσιμισμός δεν είναι διόλου ως φαίνεται... είναι μία ακόμα όψη που και λόγω ύπαρξης έχει... και δεν είναι διόλου παρασιτική...
Απλά συνηθίζεις στα συν και όταν δεις την ουδέτερη όψη σε ξενίζει...
Αν τύχει να συναντήσεις και το πλην τότε συχνά δεν το αντέχεις... και εναντιώνεσαι...
Δεν έστρεψες το κεφάλι όμως και αυτό με συντηρεί...
Δεν είναι προς παρεξήγηση... αίσθημα αυτοσυντήρησης ονομάζεται και είναι κυτταρική ενστικτώδης αντίδραση...
Το μεγαλείο φαίνεται στην ανατροφοδότηση και αυτή την διεκπεραίωσες πέραν κάθε προσδοκίας...

Αυτό αγάπησα...
Αυτόν τον ψυχισμό και την αλήθεια...
Και δεν φοβάμαι το ρήμα αγαπώ... ούτε κι εσύ να το φοβάσαι από ανθρώπους που ξέρουν τι σημαίνει... και ξέρουν όσοι την γεύτηκαν γιατί τους δόθηκε απλόχερα...
Όσοι μόνο την χάρισαν γνώρισαν κάτι άλλο που λέγεται προσκόληση...
Ούτε το πάντα θα φοβηθώ... γιατί για πάντα αισθάνομαι πως θα ‘ναι...
Δεν είμαι ονειροπόλος... τετράγωνο με χαρακτήρισαν άλλωστε... απλά το σ’ αγαπώ και το για πάντα είναι ένα αίσθημα που στο δηλώνω τώρα... και τώρα που το δηλώνω ισχύουν και τα δύο...
Αν το φοβάσαι ότι θα αλλάξει μπορείς να με ρωτάς κάθε μέρα... όταν πάψει να ισχύει θα στο πω...
Γι’ αυτό δεν φοβάμαι ότι με δεσμεύει... γιατί τώρα είναι η αλήθεια μου...

Θα έρθουν πάλι χρώματα σε αυτό το Blog κι εγώ θα είμαι αυτός που θα τα ζωγραφίσει… μα πρέπει να αδειάσει για λίγο ο καμβάς... να πέσει λίγο μαύρο για να σταθεροποιηθεί η βάση... μετά το άσπρο για να είναι έτοιμο να δεχτεί ατόφια όλη την παλέτα που έβαλα σε κάποιο ντουλάπι μέχρι να στεγνώσει το πρώτο ουδέτερο στρώμα μπογιάς...

Θα δούμε τοπία να μας εμπνεύσουν χρώματα... και θα ‘χει φως για να διακρίνουμε κάθε απόχρωση του ουράνιου τόξου... αλλά για να βγει ουράνιο τόξο χρειάζεται να βρέξει πρώτα...

Θα έρθει πάλι καλοκαίρι... μα πρέπει πρώτα να περάσει ο χειμώνας... να μην τον ζήσουμε κι αυτόν;
Αν θέλεις φόρα ένα ζεστό πουλόβερ και πάμε μία βόλτα μέσα στο κρύο και το μουντό τοπίο...

Δεν είναι μεταβατικό στάδιο... είναι η πίσω όψη και την αγαπώ...
Τα μεταβατικά με απωθούν... τα ημίμετρα, τα περίπου, τα αδιάφορα... δεν με αφήνουν να ξοδέψω... και με αδειάζουν... γιατί εμποδίζουν τη φυσική ροή...
Το ξόδεμά μου δεν είναι άσκοπο... επενδύεται... οπότε με πλουτίζει πάλι... και έχω κακομάθει στον πλούτο... γιατί τον έχω για να τον μοιράζομαι... αν τον κρατήσω για μένα έλα να με σκουντήσεις... κάπου θα αφαιρέθηκα...
Νόμισμα συναλλαγής μόνο το συναίσθημα... και δεν δέχομαι συνάλλαγμα...

Χωρίς σήμερα...

Χωρίς ζάχαρη ο καφές μου εδώ και χρόνια...
Χωρίς κέφι το πρωινό ξύπνημα σήμερα...
Χωρίς ήλιο η μέρα ξεκίνησε...
Χωρίς εμένα το γραφείο μου για πολλές ώρες...
Χωρίς νόημα η ένταση του πελάτη...
Χωρίς ουσία οι σχέσεις των συναδέλφων...
Χωρίς χαμόγελα που φωτίζουν οι πολλοί τριγύρω μου...
Χωρίς σταμάτημα δουλεύω...
Χωρίς μουσική αδυνατώ να κάνω βήμα...
Χωρίς ζωή το σπίτι μου και άδειο...
Χωρίς κανένας να με περιμένει να επιστρέψω...
Χωρίς να τηλεφωνήσω να ενημερώσω ότι θα αργήσω...
Χωρίς τίποτα να με γεμίζει απόψε...
Χωρίς φαγητό στην κατσαρόλα...
Χωρίς ούτε ένα μήνυμα το mailbox…
Χωρίς μια λέξη αυτή η νύχτα...
Χωρίς... εσένα ξανά

... το Σάββατο που δεν υπήρξε...

Ένα τρανζιστοράκι παίζει ρεμπέτικα…
… κάπου στα υπερβραχέα…
… έτυχε να το ανοίξω μέσα στη νύχτα, ξυπνώντας απότομα …
Κάτι με ξύπνησε…
Κάποια ανάγκη; Μία απουσία; Ένας θόρυβος;
Δεν θυμάμαι…
Η καρδιά μου χτυπάει τρελά…
Ακούω μουσική… μετρώ τα λόγια…
Είμαι μουδιασμένος…
Είναι όνειρο;
04:32… δεν είναι!
Ο ύπνος δεν έρχεται πάλι…
Παρασκευή βράδυ που ξημερώνει Κυριακή…
Σαν να μην υπήρξε Σάββατο…
Μόνο μερικές στιγμές σφηνωμένες στο πουθενά…
Ξημερώνει…
Οι μουσικές αλλάζουν…
Πάω να φτιάξω καφέ…
Καλημέρα!

Jamie's Confession from Long Day's Journey Into Night

...και σήμερα, εδώ είμαι...
Πειράζει να μείνω λίγο ακόμα;
...δε θα μιλάω καθόλου...

Let me love you... - Schiller with Kim Sanders

Και εδώ... τι ωραίο να στο λέει κάποιος εεε;

Εδώ στη σιωπή...

Εδώ...
Εδώ ξανά... λίγο μετά... χρόνια μετά... πάντα εδώ;

- Από που;
- Από το πουθενά... ίσως... μα ίσως και αυτό το πουθενά να είναι εδώ...
- Δεν ξέρω, μάλλον εδώ ήταν πάντα.
- Έχει αστέρια στο πουθενά; Εδώ έχει... δεν μπορεί να είναι το πουθενά λοιπόν...
- Γιατί στο τέλος αφήνεις πάντα αποσιωπητικά;
- Μ' αρέσουν οι σιωπές... και αυτά που δεν λες με λόγια...
- Θες να σωπάσω; Θες να...
- Ναι! Σου πάει η σιωπή και σε διακόπτω για να βάλεις κι εσύ αποσιωπητικά...
- Μα...
- Όχι δεν σου ζητάω να αλλάξεις... για μια στιγμή μονάχα κάντο μου δώρο...
- ...
- Ευχαριστώ!

Ταξίδι μιά μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα

Η Μαίρη, μαζί με όλα τα άλλα, κουβαλάει και το μυστικό της που ενώ όλοι το ξέρουν, από αγάπη στο πρόσωπό της και όχι από οίκτο, κανείς δεν το καταμαρτυρά... αρνούνται να το δεχτούν...
Ο Τζέιμς, φορτωμένος τον συμβιβασμό του, που αναγνωρίζει ως προσωπική αποτυχία... προσπαθεί να καλύψει το προφανές, την τσιγκουνιά του, και όχι την ουσία...
Ο Τζέιμι, απροκάλυπτα προβάλει της αδυναμίες του στο ποτό και την "φτηνή" παρέα των γυναικών... για να μην φανεί η ευαισθησία του...
Ο Έντμοντ έχει φυματίωση... όχι, όχι ένα μικρό καλοκαιρινό κρυολόγημα... ήταν η αιτία η Μαίρη να υποφέρει... όχι... μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα ήταν το πεπρωμένο του...

Ο Δημήτρης Καταλειφός να μην μπορείς να θυμηθείς αν ποτέ υπήρξε σε άλλο ρόλο...
Η Ράνια Οικονομίδου να παίζει με κάθε της κύτταρο... με τα χέρια, την πλάτη, τη φωνή... Είναι καλύτερα μόνη ή μήπως δεν αντέχει στιγμή τη μοναξιά;
Ο Άλκης Κούρκουλος στις στιγμές σιωπής να δίνει ακόμα μεγαλύτερες ερμηνείες...
Ο Κώστας Βασαρδάνης έπαιρνε εκφράσεις προσώπου που δεν θα ξεχάσω εύκολα...

Εναλλαγή συναισθημάτων σε διαστήματα δευτερολέπτου...
Ήρωες που αυτοαναιρούνται, που συγκρούονται, ακροβατούν...

Για τον Ευγένιο Ο' Νηλ δεν θα μιλήσω...
Η απόδοση στα ελληνικά από τον Νίκο Γκάτσο και η μουσική της Ελένης Καραίνδρου απλά δεν χωρούν σε λέξεις...

Και τώρα νομίζω θέλω χρόνο για να το χωρέσω... κι ας πέρασαν μέρες που ήμουν στο Θέατρο Απλό... είναι ακόμα εδώ.

Sunday dance

Κυριακάτικος πρωινός χορός...

Ένα φως που παίζει με την φύση μέσα μου που δεν ξέχασα ποτε...
Ανάλαφρα... βήματα απρόβλεπτα... κίνηση κυκλική... ολοκληρομένη αλλά και σύντομη...
Στο πάτωμα... δίπλα στο παράθυρο... πλάι στο κρεβάτι... μας παίρνει για χορό... για αυτό το λίγο... παρέα με τα παιδικά παιχνίδια μου... απ' το γαλάζιο μου δωμάτιο... απ' τα παραμύθια...

Dull Flame Of Desire by Björk

Μόνο αυτό για απόψε...

... dear Angel...

... πάντα να είσαι εκεί να μου θυμίζεις τα παραμύθια που γενούν όνειρα...

Μια δυο σκέψεις μόνο... και έτυχε να είναι Κυριακή...

Σε μία κουβέντα συνηθισμένη, παρότι τα χρόνια έχουν περάσει, μου είπε η Μ. ότι όταν ανακοίνωνε τις αποφάσεις της, για το να γίνει δασκάλα ας πούμε, την ειρωνεύονταν.

Δεν θα σκεφτώ σαν μικρός που μου το λένε... γιατί απλά δεν είμαι πλέον... ούτε κι εσύ είσαι καλή μου...

Απλά αυτοί οι άνθρωποι έχασαν την πίστη τους στα όνειρα να το πεις; Εγώ θα πω στην προσπάθεια... και επαναπαύθηκαν στο λίγο... ή το λιγότερο... ή και το τίποτα.

Θα σου το είχα ελαφρυντικό στα νεανικά σου χρόνια αλλά όχι τώρα.

Τώρα παλεύουμε να απαλλαγούμε από δεκανίκια... αν ακόμα χρεώνεις σε κάποιους το ανεκπλήρωτο των ονείρων σου... θλίβομαι...

Πού είναι η αποκόλλησή από τα στοιχειά του «ανθρώπινου»; Το θεϊκό δεν ψάχνουμε;

Δε στο χρεώνω τώρα που το γράφω... υπενθύμιση σου κάνω γιατί δεν χάνω ποτέ το ρόλο μου...

Κι αν δεν έδωσα έκταση για να στο κάνω αντιληπτό, τουλάχιστον στο είπα σαν θέση κι ας μην του έδωσες σημασία... γιατί είχες ξεχαστεί απόψε...

Και σήμερα η θέση αυτή πήρε σχήμα μετά από μια άλλη σκέψη – απολογισμό του δρόμου που ήρθε καθώς ο ουρανός δεν αποφάσιζε τι θα μας δώσει... σήμερα αποφάσισε... και έριξε τη σταγόνα που περίμενα...

Καθώς το κοντέρ έγραφε χιλιόμετρα και η καρδιά μου χτύπους... σκέφτηκα για λίγο το σημείο εκκίνησης του κύκλου μου #29... και μην με ρωτήσεις που βρήκα αρίθμηση...

Κάποια στιγμή ζητάς την αλλαγή... ή μπορεί και να μην τη θες αλλά να επιβάλλεται δεδομένων καταστάσεων...

Και τότε καλείσαι να αδειάσεις τον κόσμο σου όλο για να έχεις χώρο να τον φτιάξεις από την αρχή...

Λες δεν θα κρατήσω τίποτα... μα όλο ψάχνεις στα σκουπίδια που στοιβάζεις...

Και ξεκινάς με διάθεση να φτιάξεις κάτι ολότελα καινούριο... μέσα κι έξω...

Αναλόγως την περίπτωση, τα απορρίπτεις όλα ή μετά από πολύ σκέψη αποφασίζεις να επανατοποθετήσεις κάποια κομμάτια και πάλι πίσω στη ζωή σου... ίσως όχι στην ίδια θέση και σίγουρα λίγο πιο καλλωπισμένα... ένα ξεσκόνισμα και ένα γυάλισμα το έκανες πριν τους ξαναδώσεις θέση...

Συνήθως αυτά που δεν μπορείς να αποχωριστείς είναι τα στολίδια που πάσχισες να μαζέψεις και έτσι τα αγάπησες πολύ... τα παράσημά σου...

Και γεμίζεις από την αρχή... κόσμο, συνήθειες, στιγμές, αντικείμενα... αέρα, φως... ζωή;

Την απόφαση της αλλαγής την πήρες και μπράβο... τώρα νομίζεις ότι το παραμύθι δεν θα έχει λύκους από εδώ και πέρα... ούτε δράκους και μάγισσες; Κι όμως ακόμα κι αν αρνείσαι να το δεχτείς έχει αρκετό σκοτάδι... απλά είσαι στη λιακάδα της απόφασης ακόμα...

Το γέμισμα φοβάμαι λίγο... το βλέπω μονόπλευρα να συσσωρεύει... πολύ από τον κόσμο του έξω έχω ήδη μαζεμένο και είμαι ακόμα στο +2... για τα δικά μου δεδομένα είναι πολύ...

Πάρε με απ’ το χέρι και πάμε σε όνειρα όπως παλιά... ανάμεσα σε αστέρια και ευχές... σε όλα όσα έρχονταν και προσγειώνονταν απαλά σαν το φτερό πάνω στην ψυχή μας... απλά πάμε... όπως παλιά... Ναι, αυτό θα το κρατήσω!

Κι ας με πήγες μέχρι το παράθυρο... μέχρι το μπαλκόνι... με πήγες σε όσα ξέχναγα...

... Θα' ρθουν μέρες... μετά τις νύχτες...

... και μετά νύχτωσε...
και το φεγγάρι έστεκε ψηλά, γεμάτο στο στερέωμα...
και άδειαζε την ψυχή μας που στέκει μόνη στη μέση του σπιτιού...

Η Ρίτα ακόμα τραγουδά και πατινάρει στην λεία επιφάνεια της καρδιάς μου...
οι λεπίδες χαράζουν περίτεχνα σχέδια μονοκοντυλιά, καμπυλόγραμμα, ποτέ ευθείες...
Ευθείες ζήσαμε πολλές... και τι μ' αυτό;

Δεν θέλω φώτα απόψε... θέλω σιωπές όταν η Ρίτα σταματήσει το τραγούδι...
και αύριο μια μέρα φωτινή... ή μήπως βροχερή... ή μήπως να μου κάνει έκπληξη;
Μία αληθινή συγκίνηση τελοσπάντων... και μια αγκαλιά... ένα βλέμα... κάτι...

"Θα' ρθουν μέρες..."

... όπως κάθε απόγευμα...

Απλά επέστρεψα απ' τη δουλειά...

Η ημέρα ήταν δύσκολη...
Η εκπαίδευση εξαντλητική...
Ο κόσμος πολύς...
Η ματαιότητα περισσότερη...

Στο πρωινό λεωφορείο, αλλά και στο απογευματινό είχα την Ρίτα να μου τραγουδάει στο αφτί "Πάντα θα κλαις τις Κυριακές" και "Πίσω μ' αφήνεις"... Ευτυχώς...

Άδεια η Παραλιακή... γεμάτο το φεγγάρι... κάπου στη μέση συνάντησαν το μέσα μου... και έμεινα εκκρεμές να αιωρούμαι στο "Αν" και στο "Ίσως"... μα ήταν τόσο όμορφο το τάχα μου αδιάφορο στο δρόμο...

My Blueberry Nights

Οι νύχτες μου μακριά σου... τόσο δίπλα και μακριά... τελείωσαν...
... τώρα οι νύχτες θα είναι μόνο νύχτες...
Το κοντά και το μακριά θα το διαπραγματευόμαστε ανάμεσα στο μέσα και στο έξω... όχι στην απόσταση.
Blue... πάντα θα είναι το χρώμα μου...
Blueberry το όνομά μου... με το οποίο πάντα θα υπογράφω όσα σου γράφω εδω μέσα... εκεί μέσα... μόνο με το μέσα...
Ας το ξαναδούμε... μαζί...
"My Blueberry Nights"

... woo! You know...

Είναι φορές που δεν το περιμένεις και στο φυλάει η ημέρα... έστω και στην χάση της...

Μία τόση δα μικρή διαφορά από το χτες, το προχτές και ίσως ακόμα πιο πίσω, γιατί αλήθεια είναι πως είχα ξεχάσει πόσο ωραία είναι μέσα στον παραμυθένιο κώδικα της αφοσίωσης... εδώ και καιρό...

Ξαφνικά ξύπνησαν... και σαν μωράκια τέντωσαν τα χεράκια τους όλοι οι δικοί μας ήρωες... ο κώδικάς μας... και μέσα μου ξεχύλησε το αίσθημα του χουχουλιάσματος σε αφράτα σκεπάσματα...

... στο γραφείο...

Επενδύοντας στο Σάββατο...

Μεγάλες σπατάλες κάθε μέρα...
Στη δουλειά, στις παρέες, στα αυτονόητα, στις αδυναμίες... παντού.
Και έρχεται η στιγμή να επιλέξεις...
Σάββατο...
Ξύπνησα με ένα τραγούδι... ήπια καφέ και έπιασα κουβέντα προσπαθώντας να προγραμματίσω τη μέρα μου.
Δεν τα κατάφερα πέραν του δεδομένου ότι θα χρειαζόταν να πάω για μια δυο ωρίτσες στη δουλειά.
Ντύθηκα, ψευτοσυνεννοήθηκα για έναν καφέ με έναν φίλο απ’ τα παλιά, σχεδόν άγνωστο πλέον για μένα και έφυγα...
Στη δουλειά ο χρόνος έφυγε γρήγορα με τα αρχεία που είχα να διαχειριστώ και μπορώ να πω ότι σχεδόν όπως πάντα μου βγήκε πολύ εύκολα. Οπότε δεν πρόλαβα να πιω τον καφέ που έφτιαξα. Τον σκέπασα και τον άφησα πάνω στο γραφείο.

Δεύτερος καφές μιας κι εκείνος στη δουλειά δεν πιάνεται... όχι ακόμα τουλάχιστον.
Ο Γ. σχεδόν αμήχανος... εγώ την αμηχανία μου την πάλευα ακόμα μία φορά φλυαρώντας για το ένα και το άλλο.
Άνοιγα τα κουτάκια μου με τις αναμνήσεις, τις ταξινομημένες μου εμπειρίες, τα κατασταλάγματά μου και τα οριοθετούσα με λέξεις.
Ο καφές τελείωνε και η συνάντηση κρατούσε και για τους δύο περισσότερο από όσο νομίζω και οι δυο μας περιμέναμε.
Ο Γ. άρχισε να αφήνεται και αν μας δινόταν λίγος ακόμα χρόνος θα βγάζαμε τα παπούτσια, θα βάζαμε τα πόδια στους καναπέδες και θα μιλούσαμε για ώρες ακόμα με πολλές ενδιάμεσες σιωπές για να βρει χώρο να υπάρξει κι εκείνο που δεν χωράει σε λέξεις.
Άλλωστε από την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε έχει περάσει πολύ νερό κάτω από τη γέφυρα, που θα έλεγε και ο Sam στην Casablanca.
Ο καιρός δεν έλεγε να αποφασίσει... θα βρέξει ή όχι;
Πάντως εγώ με ήλιο ξεκίνησα από το σπίτι.
Αποχαιρετιστήκαμε χωρίς λόγια (ή ίσως εγώ να μην τα θυμάμαι), χωρίς βλέμματα και φτάνοντας στη στάση του λεωφορείου εκείνο έφευγε...
Βιαζόμουν μήπως;
Θα το αλητέψω το Σάββατό μου... το μέσα μου...
Κατέθεσα... δεν σπατάλησα... ξόδεψα... αλλά όχι άδικα... μα έχω ακόμα μερικά στην μέσα τσέπη... δεν θέλω να τα κρατήσω να με δεσμεύουν.

Είχα έναν παρατημένο καφέ κάπου απέναντι... και έναν άνθρωπο...

Αδερφέ ήρθα... στο μέρος που συναντιόμαστε πάντα... στο ανούσιο... αυτή τη φορά φοράω όμως άλλα ρούχα. Μη σε ξεγελάει που κάτι σου θυμίζουν... δεν είναι τα ίδια.
Πιάνω την κούπα με αυτό που πριν λίγες ώρες ονόμαζα καφέ και τώρα έχει γίνει Θεία κοινωνία.
Άναψε εσύ τσιγάρο - θυμιατό και κάτσε να λογαριάσουμε λυγμούς.

Όσες ώρες μετρήσαμε μαζί μέχρι τώρα στον ίδιο ετούτο χώρο ζύγισέ τον με τα πρώτα δέκα μας λεπτά του σήμερα. Βγάλε αποτέλεσμα και έλα να μου πεις κι εμένα του μεθυσμένου για την σπατάλη και το κόστος τις κάθε μας ημέρας.
Ζαλισμένος από αλήθεια αποζητούσα να καταθέσω ως και το τελευταίο μου κέρμα για την επόμενη διαφάνεια της ψυχής μας.
Δεν θα τελείωνε εδώ η μέρα το ήξερα από την αρχή.

Βρήκα στο στρίφωμα δύο ακόμα κέρματα και δυο γουλιές κοινωνία υπολείπονταν στην κούπα μου.
Ήρθε το βλέμμα της (Ζ)ζωής και το χαμόγελό της, εκείνο που με κάνει να ευτυχώ ακόμα και όταν η καθημερινότητα πίσω από το υαλότουβλο με συντρίβει.
Στιχάκια σε αρμένικους ρυθμούς πετούσα, να χτυπούν πάνω σας και να επιστρέφουν πίσω έχοντας αλλάξει σχήμα. Τα έπιανα και τα τοποθετούσα αριστερά τις στιγμές που δεν με βλέπατε.
Δεν είναι πολλές οι μέρες, ούτε καν οι αργίες που η (Ζ)ζωή σου έρχεται τόσο κοντά.
Στέκεστε πλάι πλαί και ακούτε από το ίδιο ζευγάρι ακουστικά, χορωδία σε απόλυτη εναρμόνιση, τον χτύπο της καρδιάς τριών ανθρώπων.
Ρίχνω το τελευταίο μου κέρμα αλλά δεν θέλω να πάρω τίποτα σαν αντάλλαγμα... δεν θέλω να δω άλλη προβολή. Θα φτιάξω μόνο μια ιστορία να πάρω μαζί μου για το δρόμο... να την πάρω χέρι χέρι να με πάει ως το σπίτι... μην φτάσω πάλι μόνος.
Έκανα το guest μου και αποχωρώ. Πάντα επισκέπτης, πελάτης – καλοπληρωτής.

Δεν θα μπορούσα να το διαχειριστώ να επιστρέψω με τη συγκοινωνία στη βάση μου. Πήρα ταξί. Για μια στιγμή μονάχα σκέφτηκα πως θα πληρώσω την κούρσα αφού τα είχα όλα καταθέσει... έβαλα το χέρι στην τσέπη και ήταν γεμάτη... έψαξα στο συναίσθημα και ήταν άδειο... από εκεί ξόδευες πάλι φιλαράκο; Αδιόρθωτος...

Έβαλα μουσική και χάθηκα... ο ταξιτζής θα πληρωνόταν μόνο με ότι είχε η τσέπη μου... ούτε καν μια λέξη δεν θα έδινα.

Τώρα είναι πάλι όλα γεμάτα... πότε θα ξαναπαίξουμε monopoly το μέσα μας;

Κυριακή δίπλα στο παράθυρο...

Πέρασε σαν Κυριακή...

Δίπλα στο παράθυρο στεκόμουν μήπως περάσει η χαρά και δεν την προλάβω...

Σκηνές περιορισμένες σε τετράγωνο πλαίσιο...

Ο έρωτας και η μεγάλη αγάπη…

Σάββατο σαν Κυριακή… με ένα φλυτζάνι καφέ

Ξύπνησα πρωί… σκεφτόμουν στο κρεβάτι… «Σ’ αγαπώ όπως κι εχτές στις 7:00, στης 8:00, στις 8:04, στης 8:05 και της 8:19»… το ίδιο σ’ αγαπώ… είναι ένα δικό μου παιχνίδι που έφτιαξα κοιτώντας το ρολόι μέχρι να σηκωθώ και λίγο μετά, μέχρι να πάω στη δουλειά.
Η αγάπη δεδομένο… όχι συνήθεια… δεδομένο δικό μου… όταν η αγάπη η δική μου γίνει αντιληπτή και σαν δικό σου δεδομένο ίσως να έχουμε θέμα.
Εάν υπάρχει όμως και από την άλλη πλευρά αγάπη να κρατάει αντίβαρο είμαστε καλά.
Ωραία… με την αγάπη καθαρίσαμε… δεδομένο μας και μεγάλη ευτυχία μας…
Ο έρωτας όμως;
Εδώ έρχεται η αγάπη και τα μπερδεύει λίγο.
Η μεγάλη αγάπη που σε μπερδεύει και νομίζεις πως είναι έρωτας… γιατί εντάξει με την αγάπη τα κατάφερες, που είναι και το μεγάλο μας θέμα, γενικότερα στη ζωή, αλλά με τον έρωτα που είναι η τρέλα, η παρόρμηση, ο πόθος και η μεγάλη ντόπα της καθημερινότητάς σου;
Η αγάπη όσο μεγάλη κι αν είναι, πολύ περισσότερο όταν είναι μεγάλη, έχει έναν χαρακτήρα επίσημο. Είναι ουσία… μεγαλειώδης… βασίλισσα… δεν της κάνεις κατάχρηση, ούτε την τσαλακώνεις με κακομεταχείριση. Την κρατάς φυλαχτό.
Ο έρωτας όμως, από μόνος του έχει έναν χαρακτήρα λίγο επιπόλαιο, λίγο τρελούτσικο, λίγο αφελή, λίγο εφήμερο, λίγο επιφανειακό, εμπαθή και φλογερό.
Είναι ένα χαμίνι που αν του αφαιρέσεις όλα αυτά τα λίγο δεν θα υπάρχει πια.
Θα είναι κάτι άλλο αλλά όχι έρωτας.
Γιατί, εξηγήστε μου κι εμένα του αφελή, υπάρχει έρωτας χωρίς την τρέλα του να κάνεις λάθη; Χωρίς την αφέλεια του για πάντα; Χωρίς την τρέλα του να νομίζεις ότι όλα τα μπορείς; Χωρίς τον πόθο και την φλόγα του ερωτισμού;
Σε αυτή την τελευταία λέξη θα σταθώ.
Γιατί ονομάζεται ερωτισμός η επιθυμία που φέρνει δύο σώματα κοντά; Γιατί «κάνουμε έρωτα» και δεν χρησιμοποιούμε κάποια άλλη λέξη;
Ίσως γιατί είναι τόσο άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους οι έννοιες και η μία προϋποθέτει την ύπαρξη της άλλης για να υφίσταται…
Βάζω μπροστά το ίσως, αφήνοντας την πιθανότητα λάθους, από ελπίδα κυρίως του να κάνω εγώ λάθος και όχι από αβεβαιότητα.
Ο πλατωνικός, χαρακτηριζόμενος, έρωτας δεν είναι η λύση στο ερώτημά μου, διότι κι αυτός περιέχει τα στοιχεία αυτά, αλλά περισσότερο στο ανεκπλήρωτό τους, με την προϋπόθεση όμως της υπέρβασης λόγω άλλων δεδομένων χαρακτηριστικών του ατόμου που θα τον βιώσει.
Αυτός ο πολύπλοκος χαρακτήρας του έρωτα, ο μυστηριώδης, λίγο δύστροπος, κακομαθημένος και ασαφής είναι που ενέπνευσε και όλους τους ανά τους αιώνες ποιητές, στιχουργούς, συγγραφείς και μουσικούς.
Η αγάπη, όσο μεγαλειώδης κι αν είναι, ακριβώς επειδή έχει ουσία και μπορείς να την αναγνωρίσεις από την πρώτη στιγμή όταν την αισθανθείς δεν έχει την ίδια τύχη σε δημοτικότητα όσο ο έρωτας.
Είναι σαν δύο ερμηνεύτριες… η μία της όπερας και η άλλη του λαϊκού.

Σάββατο κι απόβραδο...

Πήρα το γνωστό λεωφορείο γέφυρα. Στην μία άκρη της διαδρομής εγώ, στην άλλη...
Φεύγω άλλη μία φορά... από που; Και για πού;
Που είναι το εδώ μου και που το εκεί;
Έβαλα τους στοίχους τις ζωής και τις μουσικές τις αγρύπνιας μου στ’ αφτιά κι έκατσα σε μία από της ανάποδες θέσεις.
Σχεδιαστική διαστροφή; Εξοικονόμηση χώρου; Συνομωσία αναποδιάς; Όπως και να έχει αυτές οι θέσεις έχουν κάτι το κινηματογραφικό, ειρωνικό και δραματικό.
Έβλεπα το νυχτερινό τοπίο της πόλης, κάτω από τα κίτρινα φώτα της λεωφόρου, να φεύγει. Προνόμιο των θέσεων αυτών...
Σκέψεις μοναχικότητας έρχονταν και εξελίσσονταν σε σκέψεις μοναξιάς.
Προσπάθησα να μετριάσω την ταχύτητα ανταλλαγής μηνυμάτων μεταξύ καρδιάς και νου. Πιέστηκα να σκεφτώ κάτι από την δουλειά και τις υποχρεώσεις της Δευτέρας. Το κακό είναι ότι παρότι έχω πάρα πολλά να κάνω και μπορεί να αγχώνομαι, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι εκεί θα τα καταφέρω εντέλει και οπότε ο νους επέστρεψε πάλι στο δύσκολο παζλ των σκέψεων προς αποφυγή.
Συνέχισα κατά 'κει που αρίζει η νύχτα...
Πλισιάζει Πανσέλινος εε;

Αποτέλεσμα... δύο στιγμούλες...

... μεγάλο κέρδος...

Ένα μικρό μήνυμα που τελικά δεν ήξερες αν θα έβρισκε παραλήπτη, καθότι κατά κύριο λόγο μπορείς να το χαρακτηρίσεις συμπαντικό και άρα αόριστο, μολαταύτα σου επεφύλασσε τις μικρές του εκπλήξεις.
Μικρές εκπλήξεις με μεγάλου βεληνεκούς συγκινήσεις... που κάνουν και την διαφορά.
Απολογισμός ανταπόκρισης πρώτης ημέρας και άρα άμεσου αντίκτυπου... μία αγκαλιά και δύο βουρκωμένα μάτια από πηγαία συγκίνηση σύμπλευσης και ένα τηλεφώνημα – λύτρωση, λήξης μεταβατικής περιόδου και συνεπώς αφετηρίας νέου κύκλου.
Δεν διεξάγω στατιστική έρευνα, αλλά μπορείς να πεις ότι είναι και η διαστροφή της επαγγελματικής μου ευσυνειδησίας που μου κατέστησε δεδομένο αυτόν τον τρόπο σκέψης, τον οποίο όμως, για να μην γίνει «κακή» τεχνοκρατική συνήθεια, φροντίζω να τον συμμορφώνω με τον κώδικα αξιών που μέσω συλλογής εμπειριών πάσχισα να συνθέσω.
Δεν συλλέγω λοιπόν αντιδράσεις για να αρχειοθετηθούν σε μία βάση δεδομένων... συλλέγω στιγμές αγαπημένες, μοναδικά αυθεντικού χαρακτήρα, για να τις κρεμάσω στολίδια στο δέντρο της ζωής μου και ίσως κάποιες από αυτές παράσημα στο πέτο.

Εκπλήσσομαι πολλές φορές, τρομάζω μπορώ να πω, από την δύναμη πέντε λέξεων που θα μπουν σε μία σειρά και θα εκφράσουν μία σκέψη, μία αίσθηση, μία θέση...!
Στην προκειμένη περίπτωση οι λέξεις ήταν σαφώς περισσότερες αλλά εκ του αποτελέσματος κρίνοντας η ουσία παραμένει η ίδια καθώς η συγκίνηση για τον κάθε αναγνώστη ήρθε από μία μικρούλα φράση μέσα στην φλυαρία του γραπτού μου λόγου.
Κάπου προς το τέλος του κειμένου μία φράση έφερε την αγκαλιά, τα δάκρυα συγκίνησης και το φιλί που ξέχασα προηγουμένως να καταγράψω... και άλλη μία κάπου στη μέση, το τηλεφώνημα σύμπλευσης και αφετηρία νέου κύκλου ζωής αλλά ταυτόχρονα και συνέχειας ενός άλλου μεγαλύτερου κοινού δικού μας που αιωρούταν.

Γράφω ή καταγράφω;
Πραγματικά μπερδεύομαι με αυτό το ερώτημα και μένει πάντα αναπάντητο... αλλά τι νόημα έχει; Απλά για να βάλω μία ταμπελίτσα; Ή για να το οριοθετήσω στο κεφάλι μου και να το χωρέσω;
Όπως και να έχει, εμένα μου αποδίδει γιατί σε προσωπικό επίπεδο βρίσκουν διαφυγή στο φως και σχηματίζονται, όσα μέσα δεν χωρούν συγκεχυμένα... και γενικεύοντάς το καταθέτονται στο κοσμικό όλον και οι δικές μου συναισθηματικές καταγραφές.
Θα το αφήσω έτσι αναπάντητο λοιπόν κι ας με πεισμώνει λίγο... και θα το αφήσω γιατί τουλάχιστον δεν μου προκαλεί ανικανοποίητο καθώς έχω το λόγο και την ουσία, απλά δεν έχω την σχηματική του απεικόνιση.
Είναι αυτό που αρέσκομαι να λέω... «Δεν έχω τίποτα να πω... να μιλήσω θέλω μόνο...» και ως έτσι το αντιμετωπίζω.

...παντού και κάθε μέρα τώρα...

Χωρισμένοι σε ομάδες κάθε μέρα...
Από εδώ οι έχοντες, από εκεί η μη έχοντες...
Δεξιά οι βολεμένοι, αριστερά οι μόνιμα μαχόμενοι...
Στα σχολεία τα παιδιά, στις δουλειές οι μεγάλοι...
Όλα σε σειρά σαν να τα τακτοποίησε η μαμά μετά από την γενική του Σαββάτου, ώστε την Κυριακή που θα έρθει κόσμος στο σπίτι να μην μας «παρεξηγήσει ο κόσμος».
Εν ολίγοις, τάξη για το φαίνεσθε...
Αυτά σε πρώτη ανάγνωση... για όσα μπορείς να δεις απλά κοιτώντας.
Πάμε να παρατηρήσουμε όμως...
Υγιείς και πάσχοντες χωριστά σε ομάδες;
Ευαίσθητοι και αναίσθητοι;
Σκεπτόμενοι και επιπόλαιοι;
Συνειδητοποιημένοι και αδιάφοροι;
Γνώστες και αδαείς;
Εδώ το πράγμα μπερδεύεται λιγάκι...
Μολαταύτα θα μπορούσα να πω ότι και στις πρώτες κατηγοριοποιήσεις το σκηνικό δεν είναι απόλυτο όπως επέβαλε η μαμά, αλλά πάντα δικαιολογούμε αποκλείσεις του συν – πλην κάτι λίγο...
Εδώ όμως το χάσμα μεγαλώνει.
Καλώς... γιατί ούτως ή άλλως δεν μένω μαζί με την μαμά που τόσο αγαπώ... και ευτυχώς υπάρχουν και μαμάδες που δεν τακτοποιούν το σπίτι για «τα μάτια του κόσμου» ή δεν το τακτοποιούν και καθόλου όταν κρίνουν ότι αυτό δεν έχει νόημα αφαιρώντας του την αυθεντικότητά του.

Παίρνω ανάσα...
Θα σκεφτώ για λίγο την τάξη με ουσία που έμαθα στο απλό...
Στο παλιό σπίτι στο χωριό, κάποιων καλοκαιριών της πρώτης νιότης, που βίωνα την τάξη του σεβασμού της λιτότητας του ξύλου για το τζάκι, του νερού απ’ το ρυάκι για τον κήπο και της ιεράρχησης των στόχων, των επιθυμιών και των αξιών.
Στα Σάββατα που ξυπνούσαμε πιο αργά και τα περιμέναμε με ανυπομονησία και στις Κυριακές που ξυπνούσαμε νωρίτερα να δούμε «παιδικά» στην τηλεόραση, αλλά νυστάζαμε για να πάμε εκκλησία όταν μας ξύπναγε η μαμά...
Στις μέρες εκείνες που τελευταίες ώρες στο σχολείο η μεσημεριανή ζεστή θαλπωρή του ήλιου που έμπαινε από το παράθυρο της τάξης και η γλυκιά κούραση της προσπάθειας έσπρωχνε τα βλέφαρα την ώρα του «Εμείς κι ο κόσμος», λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι και σπάσει θρύψαλα στο πάτωμα. Επιστρέφοντας στο σπίτι και αφού είχες ξεσαλώσει στο δρόμο με τους συμμαθητές που παίρνατε την ίδια διαδρομή, προσπαθούσες από την σκάλα να μαντέψεις, τεντώνοντας την μύτη, το φαγητό που σε περίμενε στο τραπέζι...

Ανάσα τέλος...
Το πρωί αν προλάβεις πίνεις καφέ στα γρήγορα ειδάλλως τον ταλαιπωρείς με τις ώρες στη δουλειά σε κοφτές γουλιές, ανάμεσα σε συμβιβασμένες διαδικασίες.
Όταν επιστρέψεις σπίτι... πάντα ώρες αργότερα από το καθορισμένο, καθότι διεστραμμένα εργασιομανής, συναντάς την τάξη που άφησες να σε περιμένει στο σπίτι άθικτη.
Την κοιτάζεις για λίγο... την περιεργάζεσαι και απορείς... μύχιες σκέψεις αρχίζουν να βρίσκουν το δρόμο τους προς το φως... αλλά είσαι πολύ κουρασμένος να ασχοληθείς μαζί τους τώρα... αργότερα... κι αργότερα... κι αργότερα.... μα δεν μου ταιριάζει η αναβλητικότητα.
Η γλυκιά κούραση του «Εμείς κι ο κόσμος» των σχολικών χρόνων έχει γίνει πλέον σκέτη κούραση του σκέτου εμείς, εγώ, εσύ ή του κόσμου.
Δεν το βιώνεις στο θρανίο αλλά έρχεται σαν αποχαύνωση στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση προσπαθώντας την αδράνεια που μετονόμασες σε ξεκούραση.
Δεν ξεσαλώνεις στο δρόμο με τους συμμαθητές αλλά απομονώνεσαι στο λεωφορείο βάζοντας τα ακουστικά σου για να αποστασιοποιηθείς της μίζερης πραγματικότητας και φυσικά δεν περιμένεις στρωμένο το τραπέζι και το φαγητό να μυρίζει στο διάδρομο της πολυκατοικίας.

Πεσιμισμός;
Λάθος... απλά αθεράπευτος ρεαλισμός και αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Συγκρίσεις κάνω.
Δεν με θλίβουν αυτά... δεν με πονούν γιατί για να τα μετρώ σημαίνει ότι τα έχω εικόνες και βιώματα... τόσο τα πριν όσο και τα τωρινά.
Αγαπώ και τα παλιά και τα νέα.
Είναι μέρος της ίδιας παράστασης.
Τώρα είναι η παράσταση και ας προετοιμάζεσαι νομίζοντας ότι είσαι στην πρόβα ακόμα.

Γι’ αυτό δεν θα ενταχθώ σε καμία ομάδα...
Θα είμαι με όλους και με μένα...
Θα έχω εσένα για την στιγμούλα που θα κοιταχτούμε και θα κρυφογελάσουμε που πιάσαμε το σφυγμό της...
Εσένα που κάθεσαι δίπλα και δεν μου μιλάς αλλά ξέρω ότι έτσι μου λες τα πάντα...
Εσένα για να περπατάμε μαζί πλάι στο κύμα...
Εσένα να βλέπουμε μαζί ταινίες...
Εσένα να σου γράφω στοίχους που σε βάζουν σε σκέψεις...
Κάθε εσένα που με κάνεις να κερδίζω την στιγμή του τώρα μου και ζω!

Δεν θα γράψω άλλο...
Θα κρατήσω το τώρα ζω... ανάμεσα στο ενταγμένος και ανένταχτος γιατί παντού είναι το τώρα... κάθε μέρα είναι τώρα... κάθε μέρα ΖΩ!

... Υστερόγραφο παύσης...

... η γκρίνια που έταξα...

Σημασία έχει αυτό που είμαστε και πώς το καταφέραμε!
Ο Κώδικας Αξιών μας και η πίστη μας σε αυτόν..
Όχι
Σημασία έχει αυτό που είμαστε και το πουλάμε!
... καθώς ο άνθρωπος από την φύση του είναι κοινωνικό ον.
Όχι
Αυτό που δεν είμαστε και το πουλάμε, μήπως;
Σκέψη που προκύπτει από τα πρέπει του κοινωνικώς αποδεκτού.
Όχι, όχι...
Σημασία έχει να πουλάμε!!! Γενικώς.
Έχεις, δεν έχεις να πουλάς!
Ναι, αυτό είναι...
Πούλα... ξεπούλα...
Μα οι εκπτώσεις τελειώνουν κι αυτές...!!!

... απλά μία παύση...

Δεν θα πω... τίποτα... και σας το υπόσχομαι αυτό το τίποτα!
Ναι, θα γκρινιάξω λίγο... αλλά θα μου περάσει...
Όταν μου περάσει θα τα πούμε πάλι...
Ευχαριστώ για την συγκαταβατικότητά σας...

... καληνύχτα και πάλι...

Θα είχα ήδη κοιμηθεί αν...
δεν σπαταλούσα το μέσα μου στο τίποτα...
ο χρόνος δεν μου ζητούσε να τον ζήσω...
η επιφάνεια, σήμερα, δεν με ακολουθούσε μέχρι το σπίτι...
η ζέστη έκανε εκπτώσεις...
το πολύ δεν χανόταν στο λίγο της ημέρας...
δεν συμμετείχα σε χαζές συνομιλίες για την τεχνολογία...
δεν πίστευα ότι τα προλαβαίνω όλα...
πρόσεχα περισσότερο τον εαυτό μου...
δεν είχα το άγχος για την αυριανή στη δουλειά...
είχα πάει για Batida και είχα γυρίσει...
με είχες αγκαλιά...
δεν ήμουν τόσο επίμονος στα όσα αναλαμβάνω...
ήξερα ότι αύριο θα είμαστε μαζί...
τα λουλούδια μου δεν θελαν πότισμα...
ο ύπνος ήταν εύκολος. Ή μήπως είναι;

Όμως ακόμα δεν κοιμάμαι...

Θα τακτοποιήσω το αύριο τριγύρω μου και θα ξαπλώσω εκεί στα μπλε σεντόνια.
Ένα φεγγάρι αγαπημένο θα σκεφτώ... Καληνύχτα.

... πρίν την καληνύχτα...

Ένα μπάνιο, επιστροφή στο φυσικό στοιχείο, να φύγει από πάνω μου οτιδήποτε παλιό από την προηγούμενη εβδομάδα... τα υπολείμματα κακής ενέργειας χάθηκαν στο σιφόνι...
Με ένα τηλεφώνημα τρύπωσε μέσα μου και η γαλήνη της οικογένειας... η σιγουριά που έχει το παιδί κάτω από τις φτερούγες του γονιού...
Πάμε για άλλα... από ένα αεράκι περιμένω τώρα συντροφιά και συμπάθεια να μου συμμορφώσει την νύχτα ετούτη τη ζεστή και να ολοκληρώσει τον κύκλο της εβδομάδας...


Απόψε ο ύπνος θα είναι ελαφρύς γιατί πολύ το έχω πεθυμήσει... από αυτούς που σε ξεκουράζουν αληθινά...
Ο κόσμος στα μπαλκόνια θα τρώει καρπούζι ως αργά... στην παλιά μου αυλή στο νησί θα παραβγαίνει σε μυρωδιά το αγιόκλημα το γιασεμί... και οι ερωτευμένοι ξεχασμένοι ακόμα στην παραλία θα ψηλαφίζουν σώματα...
Καληνύχτα λοιπόν... μέχρι αύριο που θα πάρω μια βαθιά ανάσα... θα σου δώσω κόσμε ένα φιλί και θα φύγω για δουλειά.

... Κυριακής το ανάγνωσμα...

Στην ζέστη δεν θα εστιάσω... απλά και μόνο είναι γεγονός... φορτικό μεν... δεδομένο δε... υγρή, Κυριακάτικη ζέστη του Ιουνίου.
Γεμάτη μπλοκάκια η ζωή μου... αυτά που θέλω και αυτά που απλά πρέπει για να μπορώ να συγκρατώ την πληροφορία μέχρι να υλοποιηθεί με οποιονδήποτε τρόπο.
Περισσότερο από κάθε φορά έχει γεμίσει η ζωή μου χαρτάκια και σημειώσεις... η διαφορά είναι ότι παλιότερα περιείχαν μόνο αυτά που ήθελα... τώρα περιέχουν κατά κύριο λόγο αυτά που πρέπει να θυμάμαι.

Σαββατόβραδο χθες και συνειδητοποίησα ότι τα τελευταία τρία στη σειρά τα έχω ζήσει γιορτάζοντας την ίδια γιορτή... "Ευτυχίας και Εύας"... εμπλουτισμένα πλέον με λίγο άρωμα καρύδας ένεκα καλοκαίρι...
Δεν μετράω πλέον τις μονάδες... ήταν εσύ, εγώ, εσύ κι εσύ... τώρα είναι απλά εμείς κι εμείς... δυάδες σε αντιστοιχίες με όλους τους συνδυασμούς.. για ψυχές μιλώ και κώδικες που κάνουν ζεύγη... που φτιάχνουν εικόνες ολοκληρωμένες.

Κυριακή τεμπέλα... ώρες μασουλάς και πίνεις καφέδες τον έναν μετά τον άλλο... αναμονές μετράς αντίστροφα μέχρι το πρωινό της Δευτέρας...
Στο βάθος λίγο το άγχος για όσα πρέπει να προλάβεις την εβδομάδα που έρχεται λογαριάζοντας τα όσα δεν πρόλαβες σε αυτήν που έφυγε...
Πάντα χαρακτήρα ενδιάμεσου θα έχει αυτή η μέρα... σαν χρόνος μη μετρήσιμος...

Ψάχνω να βρω τραγούδι να ταιριάξει... βρήκα ένα... ήρθε μόνο του... "Just Hold Me" Maria Mena...

Βέρα μου δεν προλάβαμε ή μας πρόλαβε η Κυριακή;
Είναι που το λίγο ακόμα που ζητήσαμε κρατάει πάντα περισότερο τις Κυριακές που δεν έχουν κλήμακα μέτρησης σε τίποτα.
Ούτε Batida, ούτε μπάνιο, ούτε ήλιος, ούτε λογάκια, ούτε μικρές αγάπες της στιγμής με χαρακτήρα παντοτινό... έχουμε όμως την ουσία εεε;

θα κλέισω μόνο με κενό... ... ... ... ...

... a little bit of happiness...

... σαν Κυριακή...

Σαν Κυριακή την έζησα την σήμερον...

Την χθεσινή σαν μέρα ηρεμίας...

Ευτυχίας και Εύας των αγαπημένων θα έγραφε στο χαρτάκι του ημεροδείκτη... αν είχα... και στο πίσω μέρος "Πάρε μια χούφτα θάλασσα, πάρε μια χούφτα ήλιο και πλύνε μου το πρόσωπο".
Αν ζωγράφιζα την εικόνα τους σε συμβολισμό θα ήταν το Ying & Yang σε απόχρωση τσιχλόφουσκας με γεύση φράουλα... γλυκιά... "λίγο πιό γλυκιά να ήταν θα ήταν καλύτερη..."
Τσιχλόφουσκα μπαλίτσα από αυτές που βγάζαμε από το μηχάνημα με τα κέρματα στις διακοπές μας όταν ήμασταν παιδιά... που έχουν πάντα ίδια γεύση... αλλά εμείς φτιάχναμε διαφορετικές γεύσεις στο κεφάλι μας ανάλογα με το χρώμα που είχαν... το να πραγματοποιήσεις το πρώτο δάγκωμα ήταν άθλος... σκληρή... οπότε ερήμην σου μάθαινες θεωρίες όπως το "η αρχή είναι το ήμισυ του παντός"... αλλά δεν σε ένοιαζε καθόλου η θεωρία... μόνο η τσίχλα είχε σημασία... μέχρι να περάσουν τα χρόνια και να αντιστραφούν οι προτεραιότητες.

Σπάζω την εικόνα σε χιλιάδες κομματάκια παζλ.
Λίγο από σκούρο νυχτερινό εδώ...
Ένα φωτάκι βραδινού αεροπλάνου εκεί...
Η κόρη του ματιού χαμένη στο πράσινο που γυαλίζει...
Ένα χαμόγελο που κι ας αποτυπώνεται μισό στο κομματάκι εδώ μαντεύεις το μέγεθος του...
Το φεγγάρι που το βλέπουμε λοξά...
Το σιωπηλό νυχτερινό καράβι...
Δροσιά από τάχα μου καρπούζι...
Ένα αληθινό αεράκι... διόλου τάχα μου αυτό...
Κι αν από πίσω μας κοιτάζει η βρωμιά, εμείς πεισματικά θα κοιτάζουμε μπροστά, ορίζοντα... κι ας είναι νυχτωμένος.
Θα προλάβουμε το πορτοκαλί φεγγάρι πριν κρυφτεί... για να εικάσουμε το αύριο.
- Εεεεεε... μην το μαλώνεις το φεγγάρι... Δεν το ήθελε... απλά είναι δειλό και ντροπαλό... είναι φίλος μου όμως και το αγαπώ...

Κάτι σε σοκολάτα βρίσκεται εύκαιρο να ολοκληρώσουμε την ευτυχία;
Όχι δεν είπα Ευτυχία... ευτυχία είπα... αν αναφερόμουν σε πρόσωπο τότε θα έλεγα μόνο Εύα... συμπληρωματικό της σοκολάτας.

Κυριακή μεταλλαγμένη... διόλου σαν Κυριακή...
Κυριακή σαν ευτυχία... τάχα μου γιορτή...
Ακόμα κι έτσι πάλι μυστηριακό αυτό το κορίτσι...
Κυριακή, πάντα κακομαθημένη... αλλά το θέμα αυτό το έχουμε ήδη αναλύσει...
Μα σαν γονιός γυρίζω πάντα γύρω από την συμπεριφορά του κακομαθημένου μου παιδιού...
Και πάντα θα γυρίζω εκεί, συμπαθάτε με...

Και μια Δευτέρα κυριακάτικη...
Με στιγμές μικρές... γρήγορες, διακεκομμένες...
Άγιε μου Αλέξανδρε στιγμές χαράς, μικρές μικρές, απλές μην της αφαιρέσεις από την καθημερινότητά μου... κερί σου ανάβω... όχι να ανέβω στην εκτίμησή σου... ταπεινό ευχαριστώ σου λέω...

Προχθές εκεί... απλά εκεί... ήσυχα εκεί... ήρεμα στο σπίτι... ξεκούραστα...
Σήμερα εδώ... απλά και πάλι εδώ...
Πάντα εδώ και πάντα εκεί... πάντα απλά... παρήχηση σαν ακόμα ένα ευχαριστώ!

Πρόλαβα άραγε αυτή τη φορά;
Νομίζω πως ναι...

... because...

... καθημερινά...

Δεν αντιπαλεύω τίποτα...
Έρχονται... τα καλοδέχομαι... τα βιώνω... τα φιλτράρω... τα αποκωδικοποιώ... παίρνω το μάθημα... κρατάω αυτά που δεν με βρομίζουν... τα ομορφαίνω λίγο μέσα μου... τέλος διαδικασίας.
Ναι... με είπατε τετράγωνο... από αυτά που έδωσα, αυτό μου αναγνωρίζετε... καλά κάνετε.
Αυτό ήθελα να μου αναγνωρίσετε... τα υπόλοιπα απλά δεν τα αντιληφθήκατε και καλά κάνατε γιατί είναι μόνο αυτά που δεν καταφέρνω να συγκρατώ...
Τους κύκλους μου... τα καμπυλόγραμμα μου και ακόμα ακόμα σε στιγμές αδυναμίας τα ημιτελή τρίγωνα και τις μουτζούρες μου... αυτά τα προσπεράσατε...
Μόνο εκεί δίπλα που κοιτώ, βλέπω να αναγνωρίζουν τα μικρά μικρά κομματάκια που προεξέχουν από την εικόνα του πλήρως ευθυγραμμισμένου μου τετραγώνου.
Τα ξέφτια που χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο και τον κάνουν μοναδικό και εν τέλει ολοκληρωμένο.
Μετράτε τον χρόνο μου... ερήμην μου...
Μετράω τον δικό σας... εν αγνοία μου...
Με συγχωρείτε... σας χωρώ...
Το παιχνίδι μας με κουράζει πολλές φορές και ας έχει ενδιαφέρον.
Μου τρώει ενέργεια που θα ήθελα να την διοχετεύω αλλού...
Επιλογή μου... επιλογή μας...
Όλα δικά μας είναι... το είδες;
"Δεν είναι ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός, για να' χει όνειρα να κάνει ο ενικός"
Το είπες Λίνα... κι εγώ πάντα σε ακούω...

... θυμός...

... θα τα πετάξω στην πόρτα σας...
καθώς θα φεύγω για τη δουλειά...

... μικρές ελευθερίες...

Ελευθερία...
... να περπατάς μόνος και ανέμελος, ξένος σε έναν ξένο τόπο...
... να γελάς με ένα αστείο που είχες καιρό να ακούσεις κι ας μην είναι κάτι καινούριο...
... να ξεκινάς την μέρα σου με τις μουσικές που χθες σε πονούσαν και σήμερα απλά σου θυμίζουν ότι χθες ήταν μια άλλη μέρα...
... να κολλάει η άμμος και να μπερδεύονται τα φύκια στα δάχτυλα τον ποδιών σου...
... να πάιζει μουσική στο iPod και ο δρόμος μπροστά ανοιχτός, μακρύς κι εσύ αποφασισμένος να λιώσεις σόλες...
... να κοιμάσε με το παράθυρο ορθάνοιχτο, οι κουρτίνες να ανεμίζουν στην νυχτερινή αύρα, η δροσιά να μπαίνει στο δωμάτιο και μαζί οι μνήμες και τ' αερικά...
... να γίνεται γύρω σου πανικός με όσα εσένα δεν θα σε αγγίξουν ποτέ...
... να λες καλημέρα και να κοιτάς την ανατολή χαμογελώντας κρυφά για εκείνα που οι άλλοι δεν κατάφεραν να δούν στο χθες και που ίσως τα προσπεράσουν και σήμερα...
... να ζεις τον προσωπικό σου μύθο όταν όλα γύρω σου διέπονται από ένα πρέπει...
... να υποστηρίζεις με κάθε τρόπο τον κόσμο που έχεις μέσα σου...
... να ξέρεις ότι αύριο μέσα σε όλα θα έχεις ένα χαμόγελο να σε περιμένει στο δίπλα γραφείο...

Όσο μικρές κι αν είναι οι ελευθερίες μου, ξέρω ότι μπορώ να βρω κι άλλες να σου γράψω...
κι έτσι στο σύνολο να είναι μεγαλύτερες από την ελευθερία εκείνη που ίσως σου έμαθαν να αποζητάς κι που πιέζεσε που ακόμα δεν την έφτασες...
Θα ξανάρθω να σου πω για ελευθερίες...
... γιατί ελευθερία είναι και το να γράφω σε σένα και κάθε εσένα...

... εδώ και μέρες...

Μέρες που όσο και άν δεν το θες τις μετράς αντίστροφα...

Ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η μίζερη συνήθεια διότι προτιμούσα πάντα την υπερίφανη αντιμετώπιση του να μετράς το χρόνο με συναισθήματα, με ανάσες, με αγάπες, με βλέμματα... με ζωή!

Μετρώ το χρόνο με νούμερα τελευταία και φοβάμαι ότι καταλήγω να είμαι εγώ το μεγαλύτερο απ’ όλα... που σπαταλάω το μέσα μου στο αδιφάγο έξω... στο επιφανειακό, στο λίγο που μου ζητείται και είναι απλά διεκπαιρεωτικό.

Διαδικασία στείρα... ίδια ή σχεδόν ίδια κάθε μέρα... αυτό που αλλάζει είναι τα νούμερα.

Δεν τα βάζω με τα νούμερα... αλλά με αυτούς που τελικά τα πιστεύουν και ζουν μόνο μέσα από αυτα... και κάπου εδώ γαλάμε γιατί εγώ είμαι αυτός που τους τα προσφέρω για να εξασφαλήσω την ανάσα της ημέρας τους... γιατί δεν παίρνουν παραπάνω από μία...

Μέσα σε όλα αυτά που τους προκαλούν και πανικό, εγώ ψάχνω να βρω ένα κάτι τόσο δα αληθινό και... δεν το βρίσκω...

Ευτέλεια... πλεονάζει αυτή...

Και ξαναψάχνω... και απογοητεύομαι... αλλά το διασκεδάζω... που ενώ όλα τους τα δίνεις μασιμένα αδυνατούν να αντιληφθούν έστω και ένα ψέγμα αλήθειας.

Κοιτάζω γύρω μου... ευχαριστώ που μπορώ τουλάχιστον να βλέπω ανθρώπους που μπορούν να συμπλέυσουν... που θα με κοιτάξουν με αλήθεια... που θα πάρουμε μαζί ανάσα και θα ταιριάξουμε δυό σκέψεις.

Αισθάνομαι ευεργετημένος που στο δίπλα γραφείο, στα πίσω γραφεία, στο κλειστό γραφείο... και στο γραφείο εκεί στο βάθος του διαδρόμου υπάρχουν βλέμματα καθαρά... αναπνοές αληθινές... που αυτές τις ημέρες που ζω μαζί τους τόσες πολλές ώρες δεν πόνεσε η ψυχούλα μου από έλλειψη συναισθήματος... μόνο που να... ένα μικρό παράπονο φωλιάζει που και που από κούραση περσσότερο και από το ανικανοποιήτο των άλλων... μα, αυτά τα γραφεία, τα διάσπαρτα τριγύρω μου παίρνουν με μιάς την πικρή αυτή γεύση απ’ το παράπονο.

Δεν έχω προλάβει να σκεφτώ ακόμα πόσο καλά είμαι μέσα στον «κόσμο» που μου φτιάχνετε... γιατί πραγματικά αισθάνομαι πολύ καλά με μία αίσθηση που φτάνει μέσα... αλλά ελπίζω να ταίριαξα σε αυτό... να πρόσθεσα μιά νότα στο τραγούδι σας...

Δεν θέλω άλλο να γράψω τώρα... θέλω να κρατήσω λίγο ακόμα την αίσθηση του ξαφνιάσματος που μου φέρατε...

Θα πω μόνο ένα χαίρομαι... κι όσο για εκείνη τη στιγμή που δεν ταίριαξε στο εδώ αλλά μόνο στο μέσα μου, θα κρεμάσω ακόμα ένα αστέρι στον ουρανό μου... χωρίς να κάνω ευχή... για να μην πέσει ποτέ κάτω...

... ένα, δύο, τρία...

Σε πέντε λεπτά θα έχεις κοιμηθεί... και θα γλιστρήσω κρυφά από το κρεβάτι... θα έρθω πάλι εδώ... θα ψάχνω να σε βρω στα παλιά... τότε που υπήρχε το κάτι... τότε που τις Κυριακές δεν ματώναμε από αγκάθια... τότε που οι Κυριακές ήταν ταξίδια...
Το πιάνω από την μία άκρη και το ψηλαφίζω μέχρι την άλλη... ψάχνω να βρω που έχει φθαρεί το νήμα... μετράω... ένα, δύο, τρία... στο εκατό θα σταματήσω... θα έχω διανύσει το πρώτο μέτρο μας... θα πάρω μια ανάσα... θα συνεχίσω... και θα εύχομαι να βρω τη φθορά στα μέτρα που μου αναλογούν για να μπορέσω να πλέξω πάλι το σημείο... αν είναι προς την άλλη άκρη, την δική σου, δεν θα φτάνουν τα χέρια μου και όσο και να προσπαθώ από εδώ που είμαι δεν θα τα καταφέρω.
- Θες να μετρήσεις μαζί μου; Θα μπορούσα να σου πω... αλλά δεν στο λέω πια... όσες φορές σου είπα να μετρήσουμε παρέα έβρισκες μία δικαιολογία και το παρατούσες... σαν να μην έχει σημασία για σένα... κι έτσι δεν σου το λέω μετράω μόνος μου... και συγχρονίζω τους αριθμούς με την ανάσα μου μήπως με πάρει κι εμένα ο ύπνος... τέσσερα, πέντε, έξι...
Έχω μετρήσει το χρόνο μας πολλές φορές... χάνω το μέτρημα όταν χαζεύω σε στιγμές μας αγαπημένες... και ψάχνω στα κουτάκια με τα μπιζουδάκια... ένα εισιτήριο, ένα χαρτί από καραμέλα, το περιτύλιγμα από το δώρο, μία ζαχαρίτσα από το καφέ, ένα σημείωμα... κι εκεί μπερδεύω τις στιγμές γιατί δεν εστιάζω πλέον σε αυτό που με πονάει αλλά σε αυτό που αγαπώ σε όλο αυτό σαν σύνολο...
Και σου χαμογελάω την επόμενη το πρωί... κι ας ξέρω ότι πάλι θα μετράω μόνος το βράδυ...
Που να πιαστώ απόψε; Το παιχνίδι με τα χρώματα δεν είχε αποτέλεσμα... τα αστέρια σώπασαν... η μουσικές μου θα σε ξυπνήσουν... το να δουλέψω τέτοια ώρα είναι αδύνατον... από το δρόμο τώρα γύρισα... για βιβλίο τώρα αδυνατώ μετά από τρεις ώρες excel... μόνο οι ταινίες μου μένουν...
Μα δεν είναι ότι θέλω να ξεχαστώ...
Ουφφφφ.... κουράστηκα... κι εσύ κοιμάσαι κάπου... δίπλα μα τόσο μακριά... και σήμερα μου είπες ότι από πείσμα θα μείνεις εκεί δίπλα κι ας μην έχεις τίποτα να κάνεις... μα πόσο καλά σε ξέρω;...
Καληνύχτα σου... θα σε στολίζω αστέρια όσο κοιμάσαι με την ελπίδα να βρεις ένα όταν ξυπνήσεις και να σου θυμίσει να πλέξεις το νήμα από την πλευρά σου... να καταφέρεις να δεις το όλον... κι όχι σκόρπια το εδώ και το εκεί... και τότε θα μάθεις να μιλάς κι εσύ με το εμείς και όχι το εγώ...
Δεν έχω άλλο... μου τα έφαγε όλα κι αυτή η Κυριακή... χίλιες φορές χαλάλι...

Κυριακάτικες ιστορίες/ #3

Πόσες ακόμα Κυριακές θα' ρουν;
Είθε να είναι πολλές... μα όλες με τον ίδιο χαρακτήρα;
Αυτά τα κακομαθημένα κορίτσια της εβδομάδας... που δεν ξέρουν τι θέλουν... δεν καταφέρνουν να αποφασίσουν τίποτα... πάντα στο κάπου ανάμεσα και στο περίπου...
Μπορεί να τις μαλώνω αλλά τις αγαπώ... και σαν τον "καλό" γονιό πάντα τους δίνω και το κάτι παραπάνω σαν κίνητρο για να τις ωθήσω στο να βελτιώσουν την στάση τους... αλλά απλά τις κακομαθαίνω περισσότερο... σαν κάθε "καλός" γονιός...
Κάθομαι και τις κάνω χάζι να χαϊδεύονται μες τα νάζια τους... τις κρυφοκοιτάζω να παίζουν τάχα μου αδιάφορος και συλλέγω καθένα από τα καμώματα τους.
Μετά στη προσπάθειά μου να αποκωδικοποιήσω τον δικό τους μοναδικό μυστικό κώδικα μία τους θυμώνω... μία τους σκέφτομαι όλο τρυφερότητα... και πάντα μα πάντα στο τέλος τους αφήνομαι...
Σήμερα η Κυριακή μου ξεκίνησε πριν να την καταλάβω... και όπως κάθε Κυριακή που σέβεται τον εαυτό της και τον μύθο που έχει καταφέρει να φτιάξει γύρω από το όνομά της με πέταξε, με ανέβασε, με τσάκισε, με πήρε αγκαλιά, με ποδοπάτησε... με γέμισε... και με άδειασε στο εδώ λίγο πριν το φινάλε...
Μην με βάλετε να μαντέψω το φινάλε... δεν ξέρω ποιο θα είναι... μέχρι να κλείσει τα μάτια της και να κοιμηθεί μπορεί να έχει πολλά ακόμα να μου δείξει...
Μα πάντα θα κάθομαι και θα την σκέφτομαι... και θα της γράφω... και θα την κακομαθαίνω... κι ας έχει εικόνα άξεστης... κι ας έχει ύφος υπεροπτικό... εγώ θα την έχω πάντα μυστική αγαπημένη... είναι η μόνη που μου αφήνει το περιθώριο να βγάλω τον κόσμο εκείνο που κρύβω στο κάτω συρτάρι του γραφείου καθημερινά και να τον ζήσω.
Μα θα στα πω άλλη φορά... πάω να την προλάβω πριν κοιμηθεί... να μου πει το τέλος της ιστορίας πριν κλείσει τα μάτια της... ήδη χασμουριέται και...

Επιστροφή

Το έφυγα... παρέμεινε έφυγα μόνο σαν ανάρτηση στο ιστολόγιό μου... παρόλα αυτά εγώ ήδη την επόμενη γύρισα...
Αφού πρώτα έκανα χιλιόμετρα με τα πόδια... αφού άκουσα όλες τις παλιές αγαπημένες μουσικές... αφού τοποθέτησα όλα τα ενδεχόμενα στο κεφάλι μου φτιάχνοντας σενάρια δαιδαλώδη... ... και φυσικά αφού πρώτα κατάφερα να τακτοποιήσω σκέψεις, να τους βάλω ταμπελάκια και να τις στολίσω με δύο τρία ξεθωριασμένα αστεράκια από την παλιά μου συλλογή.
Μετά πλύθηκα πρόχειρα με λίγο φεγγαρόφωτο που βρήκα πρόχειρο στο παράθυρό μου (καθ' ότι νύχτα κλήθηκα να βγω στη σκηνή) και έκανα μία έξοδο που κι εγώ ακόμα βρέθηκα στα πρόθυρα του να πιστέψω ότι πραγματικά έλαμψα για λίγο.
Κοίταξα γύρω... από μέσα δειλά, απ' έξω υπερήφανα. Όλοι είχαν κάτι διττό... κανένας ακέραιο συναίσθημα. Δεν εστίασα στα μάτια κανενός για να μην χάσω το μέτρημα στις αναπνοές μου... μία μία τις μέτρησα μήπως και ισορροπήσω... δεν αφομοιώθηκα αλλά ταίριαξα λιγάκι...
Τους έπεισα!!! ... και παραμυθιάστηκα... και το ευχαριστήθηκα... και ίσως να το ξανακάνω!
Απόψε πάλι... βλέπω καθαρά... όσο καθαρά μπορεί να δει ένας αδιόρθωτος ονειροπόλος... που καταφέρνει να τακτοποιεί τα πάντα για τους άλλους... να δίνει λύσεις σε όλα... πλην αυτών που έχουν να κάνουν με τον ίδιο...
Είναι που δεν μπορώ να βγω από το παραμύθι... είναι που το παραμύθι είναι η δική μου αλήθεια... είναι που μόνο μέσα από αυτό και μέσα σε αυτό ζω ουσιαστικά...
Και στο υπόσχομαι αύριο πάλι να μου έχει περάσει και να γελάω όπως πάντα με αυτά που γράφω... κι ας είναι η αλήθεια μου συμπυκνωμένη... μία ζωή στην πλάκα... για να πείθονται οι πολλοί... κι εσύ καμιά φορά...
Θα έχει πάλι λιακάδα αύριο... όπως και σήμερα... και θα περπατάμε ανέμελοι μέχρι να έρθει η ώρα να πάω εκτάκτως στη δουλειά... κι εκεί θα μπω στον άλλο κόσμο... σε εκείνον που είμαι δυνατός... που δίνω μάχες και κερδίζω... που δείχνω να είμαι απαραίτητος... που αν σταματήσω την ένταση και πάρω μία αληθινή ανάσα μια αλυσιδωτή αντίδραση θα μπερδέψει τους δύο μου κόσμους και θα δημιουργήσει ένα νέο είδος ανθρώπου (εαυτού) που τρομάζω να σκεφτώ πως θα είναι.
Η αληθινή ανάσα θα ανεβάσει τους σφυγμούς, το αίμα θα ταξιδέψει ανανεωμένο σε όλο μου το σώμα, θα οξυγονώσει τον εγκέφαλό μου, θα σκεφτώ καθαρά, θα δω τους δύο παράλληλους κόσμους μου να συγκρούονται... μα πως γίνεται να συγκρουστούν τα άτμητα;
Ακόμα και η θεωρεία που θέλει τα παράλληλα να τέμνονται στο άπειρο δεν με καλύπτει... θα χρειαστώ πολύ χρόνο για το άπειρο και δεν προλαβαίνω...
Απλά δεν θα πάρω ανάσα...

Έφυγα

Σάββατο πρωί και περιμένω ακόμα...
Δεν ξέρω τι περιμένω... σχεδόν ξεχνώ το λόγο πλέον... αλλά κουράστηκα...
Δεν πρέπει να σε περιμένω πια γιατί έχεις καιρό να έρθεις χωρίς να στο ζητήσω ή καλύτερα να το προσπαθήσω με κάθε τρόπο... οπότε αποχωρώ γιατί μάλλον αυτή είναι η επιλογή σου και δεν το έχεις συνειδητοποιήσει... τουλάχιστον για σήμερα. Να σώσω λίγο το εγώ μου. Αν αύριο μου περάσει και μπορώ να αντέξω να είμαι ένα δεδομένο θα ξανά 'ρθω.
Πάω να βρω κάτι από παλιά να ξεχαστώ... θα κρυφτώ στα βιβλία μου... στις μουσικές... θα περπατάω... και θα επιστρέφω πάλι μόνος...
Κάθε μέρα φτιάχνω διαδικασίες. Ποιότητα είναι το καθημερινό μου αντικείμενο. Τι στο καλό; Το κάνω κάθε μέρα για τους άλλους με μεγάλη επιτυχία, καθώς τα αποτελέσματα είναι μετρήσιμα με δείκτες, δεν θα τα καταφέρω κάποια στιγμή και για μένα;
Πονάει πολύ κάτι μέσα μου στη σκέψη ότι... όχι δεν θα το πω...
Έφυγα

Στο είπα προσπαθώ...

Και άλλη μία Κυριακή πέρασε σχεδόν αδιάφορα...

Η διαφορά της ήταν στο έντονο άγχος που με διακατείχε για τις υποχρεώσεις της Δευτέρας.

Αλλά μπορώ να πω ότι κύλησε «αναίμακτα».

Δευτέρα πλέον, ξεκίνησα πιο νωρίς για την δουλειά... πολύ πιο νωρίς για να προλάβω όσο το δυνατόν περισσότερες εκκρεμότητες και να καταφέρω να αναδιοργανωθώ πριν μία καινούρια μεγάλη παράσταση.

Δύσκολα... αρκετά δύσκολα βγήκε πέρα αυτή η μέρα... σαν κάτι να λείπει γενικά από τις μέρες μου αυτή την περίοδο και αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι δεν έχω βρει το χρόνο να το αποκωδικοποιήσω και να μπορέσω να βρω αιτίες.

Αλλά δεν θέλω πλέον να το σκέφτομαι έτσι... όχι θα βρω άλλους τρόπους... λίγο χρόνο θέλω μόνο... όταν τον βρω θα αλλάξουν όλα αυτά και πάλι... και θα γελάμε στη λιακάδα... θα κάνουμε όλα εκείνα που αγαπάμε να κάνουμε μαζί...

Δεν έγινα τεχνοκράτης... απλά το πουλάω γιατί τελικά τους αρέσει όπως στέκεται πάνω μου... και τα πάω καλά... γελάω που δεν καταλαβαίνουν πολλοί από αυτούς ότι όλο αυτό είναι απλά μία εικόνα... είμαι όμως αληθινός σε όσα δίνω... αν και πολλές φορές αισθάνομαι ότι ξεπουλάω φτηνά το χρόνο μου... την ζωή μου κατ ‘επέκταση... μα είμαι εδώ... και εδώ θα μείνω... γιατί είμαι πιο κοντά σε όσα σου υποσχέθηκα... και έτσι το παλεύω...

Καληνύχτα καρδιά μου...

Κυριακάτικες ιστορίες/ #2

Προσπαθώ…

Είναι που σήμερα ξύπνησα επιτηδευμένα ανέμελος… που έφτιαξα pancakes με μπανάνα και σοκολάτα... που πίεσα τον εαυτό μου να πιστέψει ότι τίποτα δεν έχω σήμερα να σκεφτώ... και ότι τίποτα που να έχει σχέση με δουλειά δεν θα βάλω το κεφάλι μου σε διεργασία να επεξεργαστεί..

Φίλε μου τελικά δεν είχε λιακάδα την ώρα που ξύπνησα αλλά σίγουρα υπήρχαν άνθρωποι που μας σκέφτονταν εκείνη την στιγμή... πιάσαμε ένα στα δύο... κάτι είναι και αυτό...

Γράφω συνεχώς με αποσιωπητικά.. τα μισά λέω; Τα περισσότερα τα εννοώ. Βαριέμαι; Ντρέπομαι; Ή μήπως απλά δεν βρίσκω το λόγο να τα γράψω;

Προσπαθώ όπως έλεγα... προσπαθώ να μην βάλω τίποτα τετράγωνο σήμερα στο μυαλό μου... ούτε στατιστικά, ούτε στρατηγικές, ούτε γραφήματα, ούτε πλάνα, ούτε διαδικασίες... και πιάνω τον εαυτό μου να γράφει όλα αυτά τα αρνητικά «ούτε» και διερωτώμαι μήπως εξακολουθώ και κάνω ότι και κάθε μέρα στη δουλειά απλά κοιτάζοντάς το από άλλη οπτική; Αυτό κάνω... προσπαθώ να δημιουργήσω στρατηγική ηρεμίας μέσα από στατιστική μελέτη δεδομένων που μου προκαλούν άγχος, φτιάχνοντας πλάνο αποφυγής εκείνων που με φθείρουν... Πώς τα κατάφερα πάλι; Μπερδεύτηκα κι εγώ ο ίδιος που τα δημιουργώ...

Πάμε από την αρχή...

Έβγαλε ήλιο για λίγο... αλλά μόνο για λίγο... όσο χρειάστηκε για να κάνω μια γρήγορη διαδρομή με το λεωφορείο... τώρα συννέφιασε πάλι αλλά έχω ζεστό καφέ και ανοιχτό το παράθυρο.

Απολογισμό δεν τολμώ να κάνω γραπτά πλέον γιατί απλά είναι τόσο μεγάλο το χρονικό διάστημα που πρέπει να επεξεργαστώ που με πιάνει ίλιγγος να το σκεφτώ και μόνο... θα πάρω τα χαρτάκια και θα τα ρίξω έτσι σκόρπια στο κεφάλι μου Κοτσιδούλα μου... ούτε ταξινομημένα, ούτε ταμπελίτσες, ούτε κουτάκια... ούτε άλλα «ούτε». Και αν αύριο Δευτέρα με δεις να προσπαθώ να φτιάξω εξεζητημένους τύπους συναρτήσεων που να καλύπτουν όλο το φάσμα των πιθανοτήτων και όλα τα ενδεχόμενα πάρε το χάρτινο καραβάκι πάνω από την οθόνη του υπολογιστή μου και ταξίδεψέ με... κι ας μην έχουν θέα τα γραφεία μας ούτε καν στο απέναντι κτήριο.

Θυμάμαι κάπου στα ανατόλια της ενήλικης ζωής μου που δεν ανεχόμουν τίποτα να καλουπώσει το μέσα μου... και τώρα; Όχι ούτε τώρα καλουπώθηκε απλά ακολουθεί κάποιους κανόνες των μεγάλων για να μπορεί να «ταιριάζει»... αλλά τους την έσκασα... τους τροποποιώ και τους στιγματίζω με τα δικά μου χαρακτηριστικά χωρίς να το καταλαβαίνουν και πολλές φορές τους ακολουθούν με αυτόν τον τρόπο και οι ίδιοι. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο επίτευγμά μου.

Θα βρέξει τελικά; Ε και; Μήπως θα καταφέρουμε να βγούμε ντυμένοι ζεστά να το χαρούμε; Ν’ αλητέψουμε στους βρεγμένους δρόμους σαν παιδιά... Ή μήπως δεν τα καταφέρνουμε γιατί δεν είμαστε πλέον παιδιά; Μα, μόνο παιδί ήθελα πάντα να είμαι... Ούτε με την βροχή δεν θα τα καταφέρω απόψε...

Σιγά σιγά νυχτώνει... Δεν καταφέραμε να κάνουμε τίποτα σήμερα... τίποτα με τα δεδομένα των άλλων ή τα δικά μας;

Ποιο ήταν το ζητούμενο; Να μην κάνω τίποτα σήμερα. Τα κατάφερα ή όχι; Με τα δεδομένα τα δικά μας ή των άλλων; Δεν θα καταπιαστώ με τη σκέψη αυτή.

Ιστορίες Κυριακάτικες είναι άλλωστε μονάχα... ιστορίες που μέχρι να προλάβεις να τις ζήσεις έχουν κιόλας χαθεί... ιστορίες με διττό χαρακτήρα... μικρές αναποφάσιστες διαδρομές...

Προσπάθησα... στο λέω... και με έπιασε η νύχτα... και είμαι κάπου ανάμεσα στο ναι και στο όχι...

Μα, έχει τελικά νόημα να ξέρω το αποτέλεσμά;

Σσσσσσς όχι απόψε δεν έχει... αλλά σε λίγο θα ετοιμαστώ για το αύριο και όλα θα έχουν νόημα...

... μαζί θα ταξιδεύουμαι ...

Το σπουργιτάκι με την ψυχή του λιονταριού και την φωνή του αϊδονιού...
...Edith & Τανια...

... το δικό μας προσωπικό σύμπαν...

Και σου χρωστάω ένα φιλάκι... τόσο δα μικρό... από αυτά που κάθε φορά έχουν διαφορετικό άρωμα... το άρωμα του απροσδόκητου... σαν τα αυτοφυή άνθη του αγρού... τόσο μικρό, απλό, ακριβό και σπάνιο... τέτοιο είναι το φιλί που σου χρωστάω για απόψε...

Χτύπησε το τηλέφωνο. Άξεστη συσκευή... ποτέ δεν σε συμπάθησα... Είσαι το μόνο που δεν σέβομαι σε αυτή την πραγματικότητα και σε χρησιμοποιώ σε σχέση μονόδρομη χωρίς να έχω τύψεις.

Αλλά ήσουν εσύ παραμυθένια μου. Εσύ που μαζί με το εγώ κάνουμε ένα Σύμπαν ολόκληρο... ολότελα δικό μας... ξέχωρο και πολλές φορές ακατάληπτο στους πολλούς. Αλλά τι μας νοιάζει; Δικό μας δεν είναι; Οι άλλοι χωρούν απλά.... και παίζουν ρόλους αρκεί να μπορούν να αντέξουν τους κανόνες... κανόνες άγραφους με ισορροπίες λεπτές... και χαρακτήρα ακριβό.

Μόνο πολύτιμα πράγματα απαρτίζουν τον κόσμο μας... μπιζουδάκια μικρά... χαζά... με βαρύτητα μεγάλη... και συναισθηματικό υπόβαθρο βαρύ.

Ένα ξύλινο κουτάκι από τους νομάδες της Τυνησίας, μία χειροποίητη κάρτα με την μοναχική φιγούρα του Κάφκα από την Πράγα, το τριαντάφυλλο του Αγίου Βαλεντίνου, η συλλογή με τα μπουκάλια γεμάτα από σταγόνες κεριού από την εποχή της Αγγλίας, η φωτογραφία με τα παιδάκια από την Κένυα, η μπλούζα με το σύνθημα “The leprechauns make me do it!” από το Δουβλίνο, το βιβλίο του Αρανίτση για τον Ελύτη, το video από το Λαγονήσι...

Δεν έχει τέλος ο κόσμος μας ψυχή μου... που να χωρέσει; Ούτε στις αφηγήσεις μου δεν χωράει...

Τα ταξίδια μας... οι μουσικές μας... οι εικόνες μας... οι κουβέντες μας... όλα σε βαθμό υπερβολής σύμφωνα με τα δεδομένα τον πολλών... μα τόσο δα μικρούλικα αλλά ακριβά για εμάς.

Δεν έχω τρόπο να τα παραθέσω... θα τα πετάξω ανακατεμένα μπροστά στα πόδια σου... όσα καταφέρω να ζωγραφίσω από μνήμης... και θα φτιάξουμε το παζλ μας... ένα μωσαϊκό για να περπατάμε πάνω του το υπόλοιπο της ζωής μας... και είναι τόσα τα κομματάκια που μπορώ να σου βρω που φτάνουν να φτιάξουμε ψηφιδωτά και για τους τοίχους και την οροφή του κόσμου μας...

Έτσι μπράβο... στείλε μου μια ηλιαχτίδα σου, να ξεκινήσω να αδειάζω από το μπαούλο μας στολίδια... απόψε θα διαλέξω κάτι παλιό...

Το τρένο για την Ξάνθη έφυγε αργά το απόγευμα... ολονύχτιο ταξίδι για τον αγαπημένο μου Βορρά... μουσικές, κουβέντες, συναισθήματα και η προσμονή...

Και τότε άρχισε να χαράζει...και στο βάθος ένα τοπίο αλλιώτικο... καθόλου δεδομένο... τοπίο διττού χαρακτήρα... ταυτόχρονα απόμακρο μα τόσο κοντά στην ψυχή μας...

Έβγαλε ήλιο, έκανε κρύο, έπιασε να βρέχει, νύχτωσε και εμείς ακόμα στους δρόμους να γεμίζουμε εικόνες, αρώματα, ήχους... και το αλλόκοτο τραγούδι που σου χάρισα απρόσμενα στο πιο αταίριαστο σημείο.

Η φωνή του μουεζίνη στα μουλιασμένα πλακόστρωτα της νυχτωμένης Παλιάς Πόλης με την μυρωδιά της υγρασίας και του καμένου ξύλου... θυμάσαι πόσο κοντά της μας πήρε;

Το σταυροδρόμι ανατολής και δύσης. Ένας τόπος που όλα συνυπάρχουν αρμονικά σε μία ατμόσφαιρα ικανή να την ανάγεις σε τέχνη αν καταφέρεις να την δεις εκ των έσο.

Σσσσσς δεν θα πω άλλα... άστο να μας πάρει μαζί του... κλείσε τα μάτια και φέρε τις εικόνες...

Πάλι απ’ την αρχή...

Είναι ωραίο να κάνεις δρόμους με τα πόδια... και μόνο έτσι έμαθα να πορεύομαι... με ότι έχω και χωρίς δεκανίκια.

Δρόμους που διάλεξες και δεν έχεις ποτέ το δικαίωμα να κατηγορήσεις κάποιον ότι σε έσπρωξε σε αυτούς γιατί ήταν αποτέλεσμα δικών σου αποφάσεων.

Και χαίρομαι όσο και αν κάποιες φορές θέλω λίγο να γκρινιάξω που ξεβολεύομαι... άλλωστε τον ξέρετε τον Πριγκιπάκο... να λίγο μονάχα... μέχρι να χαμογελάσει πάλι και να βγάλει ήλιο.

Αυτή τη φορά δεν θα φτιάξω βαλίτσα... έχω μάθει πλέον να την έχω πάντα έτοιμη... άσε που πλέον δεν θέλω να κουβαλάω πολλά... τα βασικά τα έχω ήδη μαζί μου γιατί πλέον έχουν χτιστεί πάνω μου...

Αύριο Δευτέρα θα φορέσω μόνο ένα καινούριο χαμόγελο γιατί το παλιό το χάρισα σε εκείνους που αγάπησα στο πριν... άλλωστε τους το χρωστούσα... εκείνοι κατά κάποιον τρόπο το προκάλεσαν...

Συνάδελφε... δεν μασάμε εεεε; Και αν κάτι πάει στραβά... ξέρεις εσύ... ίίίίίχχχ...
Άσε που έχω και το γούρι που κι αν περάσει το 2008 πάλι θα το κουβαλάω γιατί ούτως ή άλλως το είπανε τα ζώδια... φέτος θα κάνουμε συνέχεια πάρτυ με καπελάκια.

Σωσώκα μου... άλλωστε ήπιαμε και καφέ μαζί... έτσι δεν είναι; Και σου το δηλώνω... Δεν σου κάνω τον Άγιο... για μια θέση καλύτερη παραστράτησα.

Super... ποιός θα σε γιατρέψει τώρα; Ελπίζω και εύχομαι να χρειαστεί να με βοηθήσεις σε πολλές εκπαιδεύσεις... Κορυφή... μαθαίνω απ’ τους καλύτερους... όσο για τον αντικαταστάτη... μία λέξη είναι μόνο τελικά. Αυτός που θα έρθει θα είναι φοβερός... αλλά εγώ θα παραμείνω ο Νίκος που πίναμε καφέ στο νέο σου σπίτι ξωρκίζοντας τα παλιά.

Πουριτανέ... ο κύκλος έκλεισε... τρείς φορές δεν είναι ποτέ αρκετές να με βάλεις σε σκέψεις... αντέχω πολύ περισσότερο... Πρώτο μόνιτορ, πρώτη αξιολόγηση, πρώτη εκπαίδευση... τελευταία βάρδια μαζί... Ευχαριστώ.

Δεν μου πάνε τα αποχαιρετιστήρια γιατί απλά δε μου αρέσει το επιτηδευμένο... επιμένω να εμμένω στην ουσία.

Πάμε απ’ την αρχή λοιπόν... καινούριοι άνθρωποι... καινούριοι κώδικες επικοινωνίας... νέες συνήθειες, νέα δεδομένα... καλή προσαρμογή!

Απόψε ξέρω... αυτό που δεν είχα μάθει όλες τις προηγούμενες φορές που έπρεπε να κλείσω έναν κύκλο... θα δημιουργήσω έναν ομμόκεντρο... παλιά σχεδίαζα τους κύκλους μου τεμνόμενους και μόνο μικρά κομμάτια τους παρέμεναν κοινά... Τώρα οι κύκλοι που σχεδιάζω είναι μεγαλύτεροι και ομόκεντροι για να περικλείουν όλους τους προηγούμενους.

Δεν θα πλατειάσω γιατί θα κάνω άσχημα στατιστικά...

Ευχαριστώ πολύ που κληθήκατε στη καθημερινότητά μου...

Angel in flames...

Passion leads Angel In Flames...