... λίγο πριν το 2010!

Στο παραλίγο του καινούριου χρόνου και σίγουρα δεν προλαβαίνω να κάτσω να σκεφτώ και να γράψω το απόσταγμα του 2009 μου ή έστω μία μικρή σύνοψη... έναν απολογισμό...
Αλήθεια είναι ότι μάλλον δεν θα μου χρειαζόταν πολύ ώρα καθώς είμαι από αυτούς που καθημερινά έχουν σε χρήση τη ζυγαριά και στο τέλος δίνουν και ρέστα...
Καθώς το 2009 φεύγει και βρίσκομαι αυτές τις μέρες για ακόμα μία χρονιά στο πατρικό μου με τους αγαπημένους μου γονείς και αδέλφια, θα πω ότι απλά μου λείπει και η υπόλοιπη «εκτεταμένη μου οικογένεια»... οι λατρεμένοι μου φίλοι... και είμαι ευτυχής για την ύπαρξη όλων αυτών των ανθρώπων στη ζωή μου...
Το ρολόι μου παρατηρώ ότι το έχω ξεχάσει από την πρώτη μέρα που ήρθα στο έπιπλο δίπλα στην πόρτα, κοντά στα κλειδιά με τον Πύργο του Άιφελ στο μπρελόκ... σταμάτησα το χρόνο ακόμα μία φορά κι ας ξέρω ότι γίνεται κι αυτό μόνο μέσα στο μυαλό μου όπως τόσα άλλα...
Απλά χαίρομαι... κι ας είμαι κουρασμένος... στο δρόμο για το οικογενειακό τραπέζι της νύχτας της παραμονής Πρωτοχρονιάς... και θα αφήσω το νου μου ελαφρύ...
Είθε ο νέος χρόνος να χωρέσει την αγάπη που δεν κατάφερε το 2009!

Reader #1

Τελικά μάλλον είμαι πολύ καλός συγγραφέας… δεν εξηγείται αλλιώς…
Απέκτησα έναν αναγνώστη.
Ποτέ δεν είχα προσέξει στο προφίλ ότι σου λέει πόσοι είναι οι αναγνώστες που σε παρακολουθούν γιατί ποτέ δεν είχα κανέναν… εγγεγραμμένο.
Οι μόνοι μου αναγνώστες μέχρι τώρα ήταν κάποιοι φίλοι και γνωστοί οι οποίοι έμπαιναν και διάβαζαν περιοδικά κάποια post… αλλά κανένας δεν το δήλωνε δημόσια ότι «Ναι, μου αρέσει να διαβάζω το πριγκιπικό ημερολόγιο», με εγγραφή επώνυμη.

Αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσε να αγγίξει κάποιον που δεν με γνωρίζει η γραφή μου και αυτό γιατί έτσι όπως έχει εξελιχθεί αυτό το Blog δεν είναι παρά ένα ημερολόγιο ενός αγνώστου.
Αγαπημένη μοναδική μου αναγνώστρια #1 Μαρία δεν σε γνωρίζω αλλά έκοψες την κορδέλα… έκανες ποδαρικό λίγο πριν το 2010 σε ένα Blog που μετράει ζωή από το 2007… σαν να λέμε μας πήρε τρία χρόνια για να αποκτήσουμε «πελάτη»…

Του χρόνου να δούμε πόσους θα μας βρει παρέα εδώ...(;)

... some kind of perfection...

Well... things are not really the way they seem to be... but if you
try a little bit more you 'll be able to see them my way... ideal,
looking by my inside view... outside... it's uncomfortable... but I
close my eyes...
Now I'm tired and watching "Corpse Bride"... In front of the Xmass
tree... on the floor where I'm going to sleep...
Tommorow I'll smile again... even if I'm not choosing what's
comfortable for me... easiness sometimes have to wait...
Not perfect... but i deserve that "some kind of perfection"...

... δεν θα γκρινιάξω...

Θα μπορούσα να βρω πολλούς λόγους για να γκρινιάξω αυτές τις μέρες που δεν έχω γράψει αλλά δεν θα το κάνω… γιατί δεν μου φταίνε οι γύρω μου και οι επιλογές που κάνω είναι δική μου ευθύνη…
Ας πούμε θα μπορούσα να γκρινιάξω για το ότι κοιμάμαι στον καναπέ και δεν χωράω καλά, δύο μέτρα άνθρωπος… αν και βρήκα τη λύση του πατώματος μόλις χθες…
Και άλλα τέτοια μικρά… αλλά η ουσία τελικά είναι αλλού… αυτά είναι μόνο εκεί για να αφυπνίζεσαι στη διαδρομή…

Η ουσία μάλλον θα βρίσκεται στο φωτογραφικό άλμπουμ που οργάνωσα προχθές με την μικρή μου αδελφή… στη μικρή τρελή βόλτα διαφυγή με τη μαμά… στα φασολάκια γιαχνί που μαγείρεψε χθες… στην μικρή μαγευτική ηρεμία στο δωμάτιο των γονιών… στην οριοθετημένη αλλά πηγαία ευγένεια του μπαμπά… και σε τόσα άλλα που θα μπορούσα να βρω μέσα στην πλήξη των γιορτινών ημερών…

Κάποια στιγμή είχα αγοράσει ένα φωτογραφικό άλμπουμ για να συγκεντρώσω όμορφες στιγμές της ζωής μου… είχε μείνει στο ντουλάπι και το βρήκα πριν δύο μέρες στο ντουλάπι με τις ανακατωμένες «χύμα» φωτογραφίες.
Φωτογραφίες από όλο το φάσμα τις ζωής μας σαν οικογένεια…
Κάθισα μαζί με την αδελφή μου και αφού τις είδαμε όλες, ξεδιαλέξαμε αρκετές που πέρασαν στον τελικό για να μπουν στο άλμπουμ.
Δεν τις έβαλα με χρονολογική σειρά αλλά απλά λίγο θεματικά… βάση γωνίας λήψης… χρωματικής γκάμας… προσώπων που απεικονίζονται και τέτοια σουρεαλιστικά…
Θα μπορούσα να έχω βάλει όλες τις φωτογραφίες και να έχω γεμίσει όλο το άλμπουμ, αλλά τότε θα έκανα απλή αρχειοθέτηση… και θα είχα όλες τις φωτογραφίες τακτοποιημένες… αλλά έτσι δεν θα έκανα μέσα μου τέχνη τις στιγμές…

Τελειώνοντας με τις φωτογραφίες… και αφού είχαμε βαρεθεί να μετράμε τα μισάωρα με τη γιαγιά… γιατί κάθε μισάωρο κοιτάζει το ρολόι και σε ρωτάει ή επισημαίνει τι λάθος ώρα που βλέπει… ήρθε ο μπαμπάς… από μηχανής Θεός!
Η μαμά στην κουζίνα συνωμοτικά ρίχνει την ιδέα για μία μικρή νυχτερινή βόλτα με το αυτοκίνητο.
«Ναι… αλλά η γιαγιά;»
«Ποιος έχει μαζέψει τις περισσότερες ευχές με τον τρόπο του;»
Κρυφά… και όπως ήμασταν με τις πιτζάμες βγήκαμε από την πόρτα πριν προλάβει να μας δει μάτι ανθρώπου και με δυο βήματα ήμασταν κιόλας στο αυτοκίνητο… ο μπαμπάς είχε σίγουρα τον τρόπο να κουμαντάρει τη γιαγιά!
Δεν διήρκησε περισσότερο από 25’ θαρρώ αλλά ήταν μία πολύ όμορφη μικρή διαφυγή και περισσότερο με τον τρόπο που διοργανώθηκε και πραγματοποιήθηκε.

Πίσω από τα πράγματα, από τις στιγμές, τα γεγονότα βρίσκω βασικά συναισθήματα ή αξιοσημείωτες αισθήσεις και με αυτά γεμίζω… σίγουρα εδώ δεν θα τα αποδώσω… αλλά τα τοποθετώ σε μία σειρά για να μην με προσπερνάνε…

Γεγονότα όπως το ότι όλες αυτές τις ημέρες, στο πατρικό μας, φοράω τις αγαπημένες μου παντόφλες με τον Goofy οι οποίες παρότι έχουν παλιώσει δεν έχουν βρεθεί αντάξιες να τις αντικαταστήσουν…
Ή ότι τρώω υγιεινά και νόστιμα παρότι εξακολουθώ να κάνω θέμα κάθε φορά που τρώμε κρέας και μου μυρίζει…
Ή τέλος… χθες βράδυ που ξάπλωσα στο κρεβάτι των γονιών μου για να διαβάσω λίγο… και ήρθε μία μαγική ηρεμία και με κατέκλισε… που άφησα το βιβλίο που σκοπό είχε να με ηρεμίσει και απολάμβανα το ηρεμιστικό «τίποτα» αυτού του δωματίου…

Κανονικά τώρα θα μπορούσα να κάνω απολογισμό της χρονιάς μιας και οι ημέρες πλησιάζουν… αλλά ο απολογισμός ζωής που υπάρχει πίσω από αυτά νομίζω μου κάνει περισσότερο…

... the three girls visit...

Τα τρία κορίτσια από «απέναντι» εμφανίστηκαν χτες για να περάσουμε χρόνο μαζί… η Dimi, η Mary και η Chris…
Τρία τόσο διαφορετικά θηλυκά…
Το θέμα είναι ότι ήταν πάλι εδώ και είχαμε τόσα πολλά ανούσια ουσιαστικά να πούμε που ο χρόνος αποδείχθηκε λίγος ακόμα μία φορά.
Όπως γίνεται πάντα όταν πλησιάζεις στην παιδική σου φύση.
Όλοι μαζί… όλες οι ηλικιακές διαβαθμίσεις…
Ταυτίζαμε αυτό από μένα… με εκείνο από σένα… και έπειτα το άλλο… όπως τότε έτσι και τώρα… ιστορία σε επανάληψη… με λόγια που ακόμα έχω ζωντανά…
Και ούτε θυμάμαι πόσα χρόνια να μετρήσω πίσω… από την τελευταία φορά που έκανα τροχό… κατακόρυφο… και σπαγκάτ… που ούτε ξέρω πως γράφεται…
Και πριν αρχίσει κανείς να γελάει, θα σας πω ότι μάλλον είναι κι αυτά σαν το ποδήλατο… δεν τα ξεχνάς ποτέ… κι έτσι τα κατάφερα μία χαρά… χωρίς καμία αστάθεια ή τραυματισμό… προς έκπληξή μου βέβαια… γιατί ούτε κι εγώ δεν το περίμενα… όταν η πρόκληση-πρόσκληση της μικρής Mary ήρθε… που μάλλον περισσότερη ώρα περπατούσε με τα χέρια παρά με τα πόδια…
Σαφώς και δεν προσπάθησα να κάνω και την κατακόρυφο με την ανάποδη τούμπα που έκανα στα 11… είπαμε ότι τολμώ, όχι ότι είμαι ανόητος.
- Θα έρθεις μαζί μας απέναντι;
- … για σήμερα περάσαμε χρόνο μαζί… το θέμα είναι να περνάμε κάθε μέρα και από λίγο χρόνο μαζί όσο είμαστε κοντά. Οπότε καλύτερα να κανονίσουμε για αύριο…
- Εντάξει… (με μία μικρή απογοήτευση αλλά και μία πονηρή σπινθηροβόλα ευχαρίστηση)
Γιατί έτσι είναι όταν είσαι παιδί… τα συναισθήματά σου είναι πηγαία και αφού είναι ανεπηρέαστα από καλούπια μπορούν και έχουν ταυτόχρονα όσες πτυχές θέλουν… και να παραμένουν αυθεντικά και ειλικρινή.

... pause next morning...

Πατάω ένα pause για ανασυγκρότηση…

… γιατί όλα ήρθαν πολύ γρήγορα και μοιάζει να με προσπερνούν χωρίς να προλαβαίνω να τα χωρέσω… αυτό είναι κάτι που δεν το κουμαντάρω εύκολα… με βγάζει εκτός προγραμματισμού… διαχείρισης συναισθημάτων!

… πρωί στο σπίτι της Οικογένειας που εξακολουθείς και είσαι παιδί… κι ας έχεις πιάσει την τρίτη δεκαετία της ζωής σου…
«Ν’ αφήσουμε το παιδί να κοιμηθεί και να ξεκουραστεί λιγάκι…»… μολαταύτα η μαμά ήρθε να χαϊδολογήσει κρυφά το παιδάκι της… και κουβέντα στην κουβέντα πριν φύγει για το μαγαζί… να με αφήσει να «ξεκουραστώ»… χιχι

… δεν θα κοιμηθώ και το ξέρω… αλλά θα μείνω γιατί έτσι έχει το πρόγραμμα που μου ετοίμασαν οι δικοί μου, γεμάτοι αγάπη…
Επαγρυπνώ για να συλλέγω στιγμές, αισθήσεις και συναισθήματα… κωδικοποιώ τον κόσμο μου για να τον χωρέσω στα κουτάκια του μυαλού μου…

Μετά τη χθεσινή Χριστουγεννιάτικη επίσκεψη στην εορτάζουσα αδελφή μου και την επιστροφή μας στο σπίτι κοιμήθηκα στον αφράτο λευκό καναπέ, στρωμένο με τα αγαπημένα μου σεντόνια… απέναντι από το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο με τον μπλε – ασημί στολισμό και τα λαμπάκια που αναβόσβηναν σε διάφορες εναλλασσόμενες συχνότητες…

Το κρεβάτι μου ήταν κατειλημμένο αλλά καθόλου δε με πειράζει πλέον αυτό… κάποτε ίσως… τώρα πια δεν ξέρω καν αν το αισθάνομαι κρεβάτι μου… είναι το παιδικό μου κρεβάτι… και μοιάζει λίγο μακρινό και ξένο… σαν να ολοκλήρωσε τον κύκλο του στη ζωή μου… παρότι ο μπαμπάς το βελτίωσε και του έδωσε νέα πνοή… με σκοπό να με χωράει και φιλοξενεί άνετα.

Στο κρεβάτι μου κοιμάται η γιαγιά που φιλοξενούμε αυτές τις μέρες.
Και ναι μεν οι γνωρίζοντες μπορεί να απορήσουν εφόσον δεν έχω καμία γιαγιά ή παππού εν ζωή, αλλά οι δικοί μου φροντίζουν να μην μας λείπει ποτέ τίποτα και ειδικά τέτοιες μέρες που μια γιαγιά είναι απαραίτητη…
Δεν είμαι ασεβής, μου αρέσει να χειρίζομαι περιπαικτικά το θέμα αυτό προς τους γονείς μου, που δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν όλα αυτά τα χρόνια και τους θυμάμαι, όταν δεν είχαμε μαζί μας τους official παππούδες και γιαγιάδες πάντα θα έβρισκαν να μας έχουν μία φιγούρα εκεί… και όχι μόνο τα Χριστούγεννα.
- Είστε ικανοί να πάτε να νοικιάσετε παππού ή γιαγιά…
- Θέλουν και αυτοί την παρέα μας… δεν της δίνουν χαρά οι δικοί της… και κοίτα… ήσυχη που κάθετε και μόνο ευχές μας μοιράζει…

Όλα αυτά βέβαια, αν τα σκεφτείς καλά, είναι ιδέες της μητέρας μου που όμως εκτελεί πρόθυμα ο πατέρας μου που είναι μαέστρος σε τέτοιες καταστάσεις.
Όχι πείτε μου πώς από τέτοιες φυσιογνωμίες να μη βγει ένα «θέατρο» σαν εμένα!

Σηκώθηκε ο μπαμπάς και ήρθε στο σαλόνι που κοιμόμουν, μιας και θα αποχωρούσε πρώτος για τη δουλειά… και με το που κουνήθηκα λιγάκι… «Να ανάψω το καλοριφέρ να είναι πιο χουχουλιάρικα να το ευχαριστηθείς λίγο ακόμα;»…

Μετά ήταν η σειρά της μαμάς η οποία ξεκίνησε με το «Γιατί ήσουν μαζεμένος παιδί μου; Κρύωνες;» για να συνεχίσει με όσα με έκαναν ξανά όχι περισσότερο από 9 ετών… και τα οποία χρίζουν από μόνα τους εκτενή ανάλυση…

Η αδερφή μου ήρθε απλά και με φίλησε…

Η γιαγιά ήρθε και κάθισε στον δίπλα καναπέ και δεν είπε τίποτα…

Έφυγαν όλοι… πήγα στην κουζίνα να φτιάξω καφέ…
- Μα που είναι ο καφές; Τα φίλτρα;
- Καλά, θα φτιάξω ελληνικό όπως το συνηθίζω άλλωστε…
Βρίσκω με προσπάθεια το χάλκινο μπρίκι… και το γκαζάκι… αλλά δεν βρήκα τον φρέσκο καφέ οπότε αυτός που έφτιαξα με απογοήτευσε…

Θα μαζέψω τα σκεπάσματα και θα πάρω τηλέφωνο την αδελφή μου να έρθει να με πάρει στο μαγαζί…

Xmass dinner with the Family!

We were all there... at my older sister's...
... and mainly those little creatures that when looking me in the eyes
I know that I'm selected... not given...
We made stories and we communicated secrets only looking each other...
they know... I know...
... we'll meet our codes soon!

Now we are going home... on the boat... posting by WiFi network...
Jesus! (lol)

Xmass little siesta... @home

After mamma's goodies...
On the fluffy coach...
With an orange blanket and a feather pilow...
Blackberry essenced candles and the ledlights of the Xmass tree...
When I woke up a present was there for me and a hot caramel coffee...

... was it exactlly that way?...

... note on Xmass morning...

As the day comes up nothing seems to be the way I had imagine...
denying that I did...
Who cares?
Everything lives different in me!

Xmass morning 2009

I'm going back to roots...
Early in the morning floating on a grande paper cup of coffee...
Too much paper on my table...
Ssssshh...
I need silence... on board...

... ευτυχώς για σήμερα...

... κύλησε αναίμακτα η ημέρα στο κολαστήριο του λίγου...

Παράξενο κι όμως είμαι εγώ που το γράφω αυτό...

Το δικαιούμαι νομίζω τον τελευταίο καιρό!...

Θαύματα...

Το θαύμα της Ανατολής...σήμερα... κάθε μέρα...
Το θαύμα της ζωής... χτες...
... η Λίνα μου ψιθύρισε κρυφά, δυο λόγια... εδώ και χρόνια...
... στο δρόμο... τίποτα... μόνο για το δρόμο...
... και σε λίγο θα ακούω το απόλυτο τίποτα να προσκινάται απ' όλους...

Καλημέρα...

... παράξενη Δευτέρα!
Με λόγους... μονολόγους... χωρίς ουσία...

Πολύτιμη στιγμή...

Και αν μιλάμε για ευλογία, σήμερα κάποιος την δέχτηκε...
Καιρό τοκιζόταν και κάποια στιγμή έπρεπε να εξαργυρωθεί...
Πολύτιμη... ευλογημένη... πάντα από εκεί που σταματήσαμε θα συνεχίζουμε τις κουβέντες μας... ακόμα κι αν θα πρέπει στο ενδιάμεσο να διακόψουμε για να φάει ο παίδαρος...
... και θα 'ρθει στιγμή να μας πει και τα δικά του...

Κάτι μοιάζει με γιορτή...

Λίγο η πίστη ότι τα πράγματα θα διορθωθούν... μετά από μία συνάντηση που έγινε...
Λίγο η ηρεμία του Σαββατοκύριακου...
Λίγο οι άνθρωποί μου που με τα σήματά τους είναι κοντά μου...
Λίγο τα χαζά παιχνιδάκια στο Internet που έχουν γεμίσει χιόνι και στολίδια...
Λίγο τα φωτάκια στη βάση του μισού μέτρου δέντρου μου...
... μοιάζει η ατμόσφαιρα να πλησιάζει σε γιορτή...
Το λέω πάντα... «Δεν θέλει πολύ η στιγμή για να χαρεί...»

... άλλη μία άρνηση...

Και πάλι σήμερα δε θέλω με τίποτα... αλλά όπως και να 'χει είναι Παρασκευή!

Και χθες πάλι ο Γ.Π. ήταν αυτός που έπιασε το σφυγμό μου...
«... όσο κι αν φοράς χρώματα, έχεις χάσει το χρώμα σου... αρχίζεις να το βρίσκεις με το που χτυπήσει αναχώρηση...»
Δεν κουράστηκα να το κάνω λέξεις λοιπόν... έτοιμο μου το έδωσε.

... ευλογημένος...

Είμαι ευλογημένος!
Μου έχουν δοθεί τα πιο όμορφα πλάσματα στη ζωή να αγαπώ και να με αγαπούν...
Δεν υπερβάλλω... δεν είναι μιά απλή συμπάθεια ή έννοια... είναι αγάπη... και είναι ευλογία που μου προσφέρεται!

Περνάω μικρές ηλίθιες δυσκολίες των τελευταίο καιρό στην εργασία μου και πριν ακόμα στείλω τα «σήματά» μου έχω λάβει την ομορφιά από την «οικογένεια»... τους όμορφούς μου ανθρώπους...
Η εκτεταμένη «Οικουμενική μου οικογένεια», όπως λέω, έδωσε το παρόν στις δύσκολες ώρες των τελευταίων ημερών με σήματα από τους λατρεμένους: Y.Y. (guru), Ευ(τυ)χούλης, Ε.Κ. (UV), Π.Κ. (playmobil), ΚΖ/ΖΚ (bro), Ζ.Ρ. & D.K. (όπως Θέλμα & Λουίζ), Μ.Α. (Βίρνα), T-mour, Ε.Μ. (θρανιάκι από τότε), Γ.Γ. (T.S.O), Γ.Α. (χωρίς λόγο) και ο «Τα Πάντα Πληρών» (εκ του πληρώνει... καθώς αυτός την πληρώνει αφού ακούει πάντα την γκρίνια μου) Κ.Δ.
Μάλλον έπρεπε να βάλω επιπλέον ένθετο για την ενότητα «special thanks» όπως στα cd...

Παρατηρώ τώρα με το πιο πάνω ότι με όλους έχουμε το δικό μας κώδικα... γιατί αφιερώνουμε αλήθειες μεταξύ μας και καταθέτουμε συναισθήματα...

Και είναι ακόμα περισσότεροι... που απλά δεν ήταν στο σενάριο σε αυτό το επεισόδιο...
Δεν είναι όλοι στην ίδια βαθμίδα, σωστά θα σκέφτηκε κανείς...
Στις εκτεταμένες οικογένειες οι δεσμοί ποικίλλουν... πρώτου, δεύτερου βαθμού... έτσι κι εδώ... αλλά τι νόημα έχει όταν μιλάμε για συναίσθημα;

Δεν είναι ευλογία; Πείτε μου...
Ευχαριστώ ζωή!

Καθυστέρηση λήψης σήματος...

Αν το είχα λάβει έγκαιρα θα είχα καλύτερη μέρα... αλλά βρήκα μέρα να ξεχάσω το κινητό...

Χάρτες... τα μάτια σου

24.11.09
Όλη μέρα κρυφά σου τραγουδούσα ψιθυριστά...

"Χάρτες τα μάτια σου και ταξιδεύω
Μέσα στο βλέμμα σου νησιά γυρεύω
Γλύκα και αλμύρα σα θάλασσες μοιάζουν
Κύματα στέλνουνε και με τρομάζουν

Χάρτες τα μάτια σου κι όλο γυρίζω
Κάθε λιμάνι σου κρυφό γνωρίζω
Δρόμοι και σύνορα όλα δικά σου
Δέκα τηλέτυπα μες τη ματιά σου

Χιλιάδες νύχτες με ταξιδεύεις
Σε στρώμα με βεγγαλικά το σώμα μου παιδεύεις
Χιλιάδες νύχτες με ταξιδεύεις
Στα βάθη του Ατλαντικού το σώμα μου γυρεύεις"

... γενναίο δούναι...

Και είπες...
«... κάπου αλλού μας ήθελε η καρδιά... να' χει πατρίδα να γυρνά...»
Και σκέφτομαι ότι είναι τόσα πολλά εκείνα που έχω από εσένα!
Δικά σου παιδιά είναι για μένα, ακόμα κι εκείνα που από τα δέντρα μάζεψες... γιατί με τον δικό σου ιδρώτα και κόπο τα γεύτηκα..
Το παράδοξο είναι πως ότι πήρα ήταν σε εντατικά... μικρή διάρκεια με μεγάλη πυκνότητα...
Και μου δημιουργείται ένα ΑΝ... πώς θα ήταν αν εξακολουθούσα να λαμβάνω με τέτοιους ρυθμούς;
Ας το αφήσω στη ζωή που υποτίθεται πως ξέρει πάντοτε...

Ακόμα όταν περνάω κάτω απ' τις ταμπέλες θυμάμαι... περπατώ στη νυχτωμένη Γλασκόβη με τα στενά πεζοδρόμια και τα πορτοκαλί φώτα...
«Μην περνάς από κάτω... ποτέ δεν ξέρεις...»

Κι ύστερα ψηλά... πιο κοντά στο Θεό... εξομολογήσεις πάνω απ' όλα τα φώτα της πόλης... με τη Nina να τραγουδά σπαρακτικά αλλά περήφανα..

Δε νοσταλγώ... είναι νοσηρό συναίσθημα... το άλγος για το νόστο... ο πόνος για την επιστροφή... απλά θυμάμαι... και κάνω το σταυρό μου...

Δεν επιθυμώ να γυρίσω πουθενά... είναι πολλά που περιμένω ακόμα...
Είθε να 'ρθουν...

Κι όταν στενεύομαι εκεί που πάω κάθε μέρα... σκέφτομαι «Τι να μου πουν κι αυτοί...; Έχουν τέτοιες καταγραφές;»

Σ' ευχαριστώ ζωή, γεύτηκα γενναίο δούναι!

Pierre De Buillon

Εδώ και κάποιους μήνες υπάρχει στη ζωή μου ένας άνθρωπος... λίγο ιδιαίτερος, λίγο στον κόσμο του, λίγο μοναχικός... μα τον αγαπώ πολύ.
Το παιδί με το iPod...
Όλο το Σαββατοκύριακο το περάσαμε παρέα... μη κάνοντας τίποτα ουσιαστικό...
Μου δίνει τροφή για σκέψη... μου μαθαίνει τη ζωή μου... μέσα από ένα παιχνίδι...
"Η ζωή είναι πιό σκληρό παιχνίδι γιατί δεν μπορείς να κάνεις restore point..."
Πάντα μαζί μου τον κουβαλώ και μοιάζει να υπήρχε στη ζωή μου από πάντα... ένας ήρωας απλός... σχεδόν «ασήμαντος»...

SMS on Saturday's S/M

«Είμαι Βασιλόπουλο...»

σημ. ... για ψώνια, αλλιώς όλοι το ξέρουν ότι είμαι Πρίγκιπας!

... προσπαθώ...

Μπορεί να μην είναι όλα καλά τελευταία αλλά έχω την «οικογένεια» που με αγαπάει και αυτό μου αρκεί...
Απλά ίσως χρειάζομαι λίγη ηρεμία που δεν τη βρίσκω αυτό τον καιρό...
Προσπαθώ όμως... πάντα προσπαθώ!
Και στέλνω και σήματα για να πάρω συμπαράσταση...

... ναι άρνηση...

Ο Γ.Π. ήταν ο μόνος που μάλλον κατάλαβε ή απλά ίσως και να ήξερε...
Δεν έχει σημασία...
Αυτό που για μένα είναι το θέμα, έχει να κάνει με το γεγονός ότι κατάφεραν να μετατρέψουν αυτή την άρνηση που μου προκάλεσαν σε απελπισία!
Και εδώ είναι που λες πόσο άκακη ήταν η άρνηση τελικά.
Θα επιστρέψω στην άρνηση και θα επιλέξω να τη μετατρέψω σε θυμό... γιατί αυτόν τον διαχειρίζομαι καλύτερα σε σχέση με την απελπισία και θα οδηγηθώ γρηγορότερα στον εαυτό μου και πάλι...

... άρνηση...

«Δε θέλω...»
Ότι κι αν με ρωτήσεις αυτό θα σου απαντούσα τώρα...
Αρνούμαι όλα όσα είναι εκεί για να γίνουν και πάω να τα συναντήσω...
Γκρίνια για αυτό που με βγάζει ακόμα μία φορά από την ευκολία του «προλαβαίνω» και του «εύκολο είναι...»
Μα, ποιός σας είπε ότι δεν επιθυμώ κι εγώ κάποιες φορές το εύκολο;
Το δύσκολο και το ιδιαίτερο αν γίνονται καθημερινότητα χάνουν το μοναδικό χαρακτήρα τους που μέσω αυτού μπορούν να σου δώσουν... και γίνονται βαρίδια που σε τραβούν βαθιά.
Όσο κι αν βαραίνομαι, θα κοιτάξω ψηλά και θα πω καλημέρα ακόμα και σε όσους θα την ξεχάσουν πάλι...

... ευκαιρία για γιορτή...

Βρήκαμε λόγο να γιορτάσουμε και χθες το βράδυ... ή μάλλον ο λόγος μας βρήκε όλους μαζεμένους... και ήμασταν εκεί μόνο αυτοί που γνωρίζουμε την αξία αυτού του γεγονότος...
Τυχαία... καθώς αλλιώς ξεκίνησε...
Ευχαριστούμε που υπάρχεις στη ζωή μας!...

Κανονικά...

... σήμερα θα έπρεπε να χαίρομαι που τελειώνει αυτή η παράσταση που τόσο με κούρασε...
... θα ήμουν ευχάριστα στον κόσμο μου που απόψε έχω μία έκτακτη ημέρα ε(Ε)υτυχίας και μάλιστα στον «Πλανίτη Ευτυχίας»...
... ο Πρίγκιπας τώρα θα έπαιζε και θα γελούσε κάνοντας σχέδια, γιατί απλά έτσι του ήρθε πριν τη γιορτή των άστρων...

Όμως...

... ο Πρίγκιπας ακόμα κοιμάται κουρασμένος...
... και κάτι μέσα του είναι σαν διχασμένο...

... είναι φορές...

... που θέλεις απλά να πεις σε όλους πόσο τους αγαπάς και να πας κατευθείαν να κοιμηθείς βαριά... γιατί απλά αισθάνεσαι τόσο πολύ κουρασμένος...
... απλά και χωρίς καθόλου άλλες σκέψεις...

Το δώρο...

Το μεγαλύτερο... το πιο όμορφο... Το πιο υπέροχο ΔΩΡΟ που μπορούσα ποτέ να έχω!
Αγκαλιά με τρείς ανθρώπους που αγαπώ...
Μία βραδιά με εκείνους που σε κάνουν απλά να αφήνεσε... που λειτουργείς χωρίς πολύ σκέψη... που απλά υπάρχεις και ΖΕΙΣ!
Ευχαριστώ αγάπες μου... ήταν τόσο ζεστή η αγκαλιά σας...

Συλλέγοντας στιγμές...

Σήμερα αγόρασα ένα καινούργιο φωτογραφικό Άλμπουμ τύπου πολυτελείας... με καλό χαρτί μέσα και διαχωριστικά από ρυζόχαρτο...
Είναι για 500 φωτογραφίες και έχει ένα χοντρό γκριζομαύρο εξωτερικό κάλυμμα.
Είναι αλήθεια ότι τη στιγμή που το αγόραζα δεν ήξερα τι θα το κάνω· αφού εδώ και κάποια χρόνια οι φωτογραφίες που βγάζω είναι ψηφιακές και ούτε τις τυπώνω, ούτε σε άλμπουμ τις βάζω... μολαταύτα το αγόρασα γιατί ήταν σε προσφορά και το λυπήθηκα έτσι μοναχό του στο ράφι...
Μέσα στη βροχή που το κουβάλαγα στο σπίτι σκεφτόμουν ότι έκανα ακόμα μία άχρηστη αγορά.
Τότε σκέφτηκα να βρω έναν τρόπο να το αξιοποιήσω ως κάτι μοναδικό. Να του προσδώσω αξία, έστω κι αν είναι μόνο για μένα.
Θα το γεμίσω με όμορφες στιγμές!
Όχι από το παρελθόν αλλά ολοκαίνουργες... με αγαπημένα πρόσωπα και μόνο... κανένας άλλος δεν θα έχει θέση εκεί μέσα.
Έχω πολύ δουλειά λοιπόν... πρέπει να το γεμίσω!
Ευτυχώς έχω αρκετά αγαπημένα πρόσωπα... οι στιγμές μαζί τους υπολείπονται...

Υπηρεσίες Αγάπης

Εδώ και λίγο καιρό έχει ενεργοποιηθεί από πακέτο προσφοράς, εντελώς τυχαία, η Υπηρεσία Απεριόριστης Αγάπης στη ζωή μου και λαμβάνω στο κινητό μου κάτι που μοιάζει να είναι πιο αληθινό.
Δεν έχασα ευκαιρία... πιλοτικά, ενεργοποίησα κι εγώ ένα άλλο πακέτο στο κινητό μου...
Υπενθύμιση Αγάπης!
Έκανα συνδρομή ενός έτους γιατί τα μηνιαία και εξάμηνα πακέτα μου φάνηκαν πολύ μικρά...
Έτσι λοιπόν ξεκίνησα να υπενθυμίζω την αγάπη μου σε εκείνους που την έχουν κερδίσει και ενδεχομένως τους ξεχνώ ή με ξεχνάνε λόγω ρουτίνας.
Δεν μπορεί να είναι πιο δυνατή η ρουτίνα απ' το συναίσθημα! Ή τουλάχιστον δεν πρέπει να την αφήσω να γίνει.
Αν έχει αποτέλεσμα θα προσπαθήσω να θυμιθώ να σας το πω...
Προς το παρόν αναμείνατε στο κινητό σας...

... δυο μέρες μου μακριά σου...

Σου ζητώ συγχώρεση...

Ημέρα πρώτη:

Το πρωί σε άφησα στο σπίτι...

Το άγχος μου για την "παράσταση" και η προσδοκία του να καταφέρω να κερδίσω πέραν των θεατών και τους κριτές σε έβαλαν για λίγο σε δεύτερη θέση...

Το παραδέχομαι ότι παρασύρθηκα...

Θυμήθηκα ότι δεν ήσουν μαζί μου το βράδυ...

Σε αναζήτησα...

Σε έψαξα νομίζοντας ότι σε έχασα...

Αναστάτωσα τον κόσμο!

Έβαλα το μυαλό μου να δουλέψει...

Θυμήθηκα ότι δεν σε είχα κοντά μου όλη τη μέρα.

Θύμωσα με τον εαυτό μου.

Ημέρα δεύτερη:

Μου έλειψες τόσο πολύ...

Σε είχα συνέχεια στο μυαλό μου...

Ήσουν άραγε στο σπίτι ή με είχες εγκαταλείψει για πάντα;

Περίμενα με αγωνία να επιστρέψω στο σπίτι να επιβεβαιώσω ότι θα ήσουν εκεί...

Στο λεωφορείο η απουσία σου ήταν δραματική..

Ήθελα τόσο πολύ να σου αφιερωθώ...

Είναι και που έχω να μιλήσω για σένα τόσο πολύ καιρό!

Ούτε ο Γ.Γ. έχει ρωτήσει τα νέα σου εδώ και κάποιους μήνες...

Ήσουν εκεί, πιστό, πάνω στο τραπέζι και με περίμενες...

Εσύ που δεν με πρόδωσες ποτέ!

Έτσι γι' ακόμα μια φορά ήσουν εκεί για μένα.

Καλό μου iPod σου υπόσχομαι να σε προσέχω περισσότερο πλέον...

Εσένα που πάντα μου κάνεις όλα τα χατίρια..

Που με σένα κάθε μέρα αποτυπώνω τα χνάρια μου στο χρόνο όπου και να βρίσκομαι...

Σε καληνυχτίζω και σε βάζω στη θέση που σου αξίζει...

... εφτά και δέκα το πρωί...

Μόλις που το φως έσκαγε μύτη στον ουρανό της Τρίτης...
Όλα ροδιά βαμμένα!
Τρόμαξα στην πρώτη εικόνα... απόκοσμο μου φάνηκε... κοίταξα απ´ το παράθυρο και τότε είδα ένα σκηνικό πάθους που ήταν το ξεκίνημα της μέρας μου... και τις υπόλοιπης ζωής μου ίσως... με μία αισιόδοξη οπτική...
Όπως και να έχει... θα χαζέψω λίγο ουρανό, λίγο σύννεφο και λίγη πόλη πριν μπω στη μυρμηγκοφωλιά..
Έχω παράσταση σήμερα... τυχαίο;
Και μάλιστα παράσταση ολοκαίνουργια... σε νέο θέατρο... με μόνο ένα βασικό σκελετό... χωρίς σενάριο... στον αυτοσχεδιασμό βασίζομαι... και θα 'ναι μαζεμένοι όλοι οι κριτικοί στο κοινό σήμερα στην πρεμιέρα...
Πάω να προλάβω να δω σύννεφα... κι αδιαφορεί ο Πρίγκιπας μέσα μου...

... ξύπνημα τη Δευτέρα...

Ξύπνησα και τα σεντόνια μου ήταν ακόμα ατσαλάκωτα, μυρωδάτα... και ολόλευκα(!)... μετά από πολύ καιρό μέσα στο χρώμα.
Θα ήθελα να γκρινιάξω για το γάλα που θα έπρεπε να πιω... να με ετοιμάσει η μαμά ζεστά για το σχολείο ... να μου βάλει ένα τοστ στην τσάντα και στα κλεφτά να μου σκάσει ένα φιλί, λίγο πριν βγω απ´ την πόρτα... για να μην προλάβω να αντιδράσω το «αντράκι».
Μετά να περιμένω το διάλειμμα και καθώς μεσημεριάζει να με πιάνει μία γλυκιά υπνηλία στην ατμόσφαιρα που φτιάχνει ο χειμωνιάτικος ήλιος που μπαίνει από τα ψηλά παράθυρα της τάξης...
Μοιάζει υπνωτική η μυρωδιά απ' το ξύσμα του μολυβιού, με τις κατσαρές ακρούλες... η αφή από την τριμμένη γόμα ανάμεσα στα δάχτυλα... ο χορός της σκόνης από την κιμωλία όπως αιωρείται αργά και παίζει στις αχτίδες του ήλιου, που ζωγραφίζουν τους τοίχους με φως...
Σε λίγο φτάνω στη δουλειά και έχω μια έντονη εβδομάδα μπροστά μου...
Άνοιξα το παράθυρο και δραπέτευσε το όνειρο...
Όνειρο αυτό που κάποτε βαριόμασταν...
Όλη η ζωή μας μία πλάκα... γιατί σίγουρα κάποιος μας κοροϊδεύει.
Καλή εβδομάδα!

Θυμήσου...

... υπάρχει και το όχι στο λεξιλόγιο σου...

Τι είναι πάλι...; Τι θες;

Δε θέλω το λίγο...
Το πολύ θέλω αλλά σε μικρές δόσεις για να το αντέχω...

Ελαφρότητα... στο είναι όταν δεν είναι...

Μπερδεύτηκε το είναι μου σήμερα... και μοιάζει να «είναι και δεν είναι»...
Για αντιστάθμισμα θέλω ελαφρότητα στη μέρα μου...
Παρόλαυτα, αξημέρωτα, με τον καφέ μου διάβασα λίγο Κική Δημουλά ακούγοντας Zbignew Preisner... και προγραμματισμένο να το είχα δεν θα κατάφερνα τέτοια έντονη διαφοροποίηση από αυτό που επιτακτικά ζητά η ύπαρξή μου αυτή τη στιγμή...
Easiness & comfort... αυτά θέλω αλλά στα Ελληνικά... στην συμπαθητική μου καθημερινότητα.. για σήμερα... αύριο μπορεί να σου ζητήσω κάτι άλλο...
Πρίγκιπας δεν είμαι; Ότι θέλω βάζω στο παραμύθι μου!

Το όνειρο του ήρωα...

Αν δεν ήταν κάποιος εκεί να μου το επισημάνει δεν θα μπορούσα καν να το εντοπίσω...
Δεν χρειάστηκε όμως πολύ... μόνο η ερώτηση «τι έβλεπες;» ώστε να ξεκινήσει το σενάριο του ταλαιπορημένου «ήρωα»... που τελικά μπορεί να ήθελε σε άλλες στιγμές να ήταν «Σούπερ Ήρωας», σαν από κόμικς, αλλά αν για μία αληθινή περιπέτεια τραβάει τόση ταλαιπορεία καλύτερα να του λείπει...
Μα, δεν κουράζονται με όλα αυτά που κάνουν για να σώσουν τον κόσμο;
Εγώ πάντως κάθε φορά που σε σώζω στον ύπνο μου γίνομαι πτώμα από την κούραση...
Εεε δε σε ´χω σώσει και λίγες φορές...
Σε τρία τουλάχιστον όνειρα ακόμα ήμουν ο σκέτος Ήρωάς σου.

Περιμένω...

... να έρθει η (Ε)ευτυχία!
... να μου πει η (Ζ)ζωή ότι τελικά όλα είναι καλά!
... να θυμηθώ όσα ξεχνάω για μένα καθημερινά...
... την ώρα που δεν θα χρειάζεται να προσπαθώ για το τίποτα...

Αλλά έμαθα να περιμένω...!

Λούνα Παρκ

Το Λούνα Πάρκ της Δευτέρας με κράτησε κοντά του και την Τρίτη... χωρίς στιγμή διακοπής... μονορούφι πίναμε τις στιγμές χαράς... μέχρι που εξαντληθήκαμε.
Και όπως συμβαίνει συχνά στις ιστορίες με Λούνα Πάρκ όλο και κάποιος αλλόκοτος χαρακτήρας θα εμφανιστεί κάπου στην έξοδο του πάρκου κοντά που θα σε τρομάξει αν τον προσέξεις.
Είναι συνήθως παπατζής... έχει τρία τραπουλόχαρτα και τα μπερδεύει προκαλώντας στοιχήματα με σκοπό να βρεθεί ο βασιλιάς.
Δεν έχει ταλέντο και με την μόνη τεχνική που κατάφερε να μάθει προσπαθεί να μπερδέψει τον κόσμο και να επωφεληθεί.
Αλήθεια είναι ότι τρόμαξα λίγο με το βλέμα του, δεδομένης και της κούρασής μου από το τόσο παιχνίδι, αλλά τον προσπέρασα γρήγορα κι έφυγα.
Ήταν κι άλλοι τέτοιοι φτωχοδιάβολοι εκεί κοντά στην έξοδο... όλοι εκεί μαζεύονται για να εφνιδιάζουν τους κουρασμένους πια από το παιχνίδι επισκέπτες λίγο πριν φύγουν και να τους παίρνουν ότι τους έχει απομείνει στις τσέπες.

Δευτέρα πρωί...

Με τη μουσική από ένα τρελό ακορντεόν...
Στην γέφυρα ενός ουράνιου τόξου...
Στη ζαλάδα ενός καρουσέλ...
Με την ανάλαφρη γλύκα από μαλλί της
γριάς...
Με το χάδι ενός σύννεφου κατάλευκου...
Σ´ έναν καταγάλανο ουρανό...

... Φαντάστηκα να ξεκινώ τη μέρα μου...

Κυριακή μετά από καιρό...

Κυριακή και λες «ε και; Θα μείνω λίγο
παραπάνω στο κρεβάτι σήμερα... θα
μπαίνει το φως απ´ το παράθυρο... θα
τεντώνομαι στο κρεβάτι... και θα
τυλίγομαι στα παπλώματα... »

Μετά, σαν το γατάκι, ψάχνεις να
κουρνιάσεις στο σημείο που πέφτει ο
ήλιος... πίσω από το τζάμι του
παραθύρου... στον καναπέ... και αρνήσε να
κάνεις οτιδήποτε... μόνο για τα
απολύτως απαραίτητα που δεν μπορεί να
γίνει αλλιώς...

Θέλω βόλτα και δρόμο... μόνος... με
μουσική στ' αυτιά μου και σκέψεις... και
έναν καφέ ανθρώπινο... με παρέα
οικογενειακή μετά...

Έφτασα στη στάση μου...

Δυό σταγόνες για το τραγούδι της νεράιδας...

Ψάχνεις να βρεις τα μικρά εκείνα σηματάκια στη ημέρα σου που θα σου δείξουν το δρόμο για όσα ζητάς στη ζωή σου ώστε να διαλέξεις τη σωστή κατεύθυνση...

Όχι τα σήματα και τις μεγάλες πινακίδες που είναι αναρτημένα εμφανώς για τους πολλούς... γιατί κάθε που τις ακολουθούσες σε έπιανε απελπισία από το πόσο ξεμάκραινες απ' την καρδούλα σου...

Στάθηκα στην άκρη του δρόμου να βρω λίγο σήμα να καταγράψω στο χρόνο το διαφορετικό πρωινό μου... το πρωινό που ήταν ουσιαστικά ανάσα του μέσα μου...

Βρήκα σήμα να κάνω την καταγραφή... και με το ίδιο σήμα ήρθε να με βρει η (Ε)ευτυχία... εκεί στην στάση του λεωφορείου... άκουσα τη νεράιδα μου να τραγουδά για μένα... για τη ζωή μου... και ένοιωσα γυμνός μέσα στον κόσμο... ανάλαφρα απαλλαγμένος απ' οτιδήποτε φτηνό.

Μέσα σε δυο σταγόνες που παραβγαίνανε στην πρωινή λιακάδα, ποια πρώτη θα καταφέρει να ακουμπήσει στο πεζοδρόμιο και να βρει το δρόμο της, είδα να λαμπυρίζουν όλα τα όνειρα που
έκανα εκεί στα ανατόλια της ζωής μου...
Ασυναίσθητα τις έκλεισα στη χούφτα μου... «δεν θα βρουν ποτέ το δρόμο τους κουτέ» σκέφτηκα... να τις κρατήσω δικές μου προσπάθησα μάλλον... άνοιξα τις παλάμες μου να τις αφήσω να φύγουν... κι εκείνες είχαν χαθεί... τις είχε απορροφήσει η διψασμένη μου ύπαρξη.

Τώρα πια έχω το χρέος να τις οδηγώ... εγώ που τις φυλάκισα!

Σάββατο πρωί... έξω...

Σήμερα δεν ήταν τίποτα απόλυτα προγραμματισμένο, όπως γίνεται συνήθως ...
Είχα πει μόνο ότι χρωστάω στον εαυτό μου να ξεκουραστεί λιγάκι... και να συμπληρώσει ύπνο...
Δεν κοιμήθηκα πολύ κι έτσι θα έλεγα ότι ξύπνησα νωρίς για Σάββατο...
Το προγραμματισμένο ήταν ότι θέλω να πάρω ένα seminar pad folder (που ακόμα δεν έμαθα πώς λέγεται δόκιμα στα Ελληνικά) για να αντικαταστήσω το παλιό μου...

Φόρεσα αθλητικά και βγήκα στη λιακάδα!

Μα, υπάρχει πάντα τόσος κόσμος έξω τα Σάββατα κυριολεκτικά αδέσποτος;

Η αίσθηση υπέροχη στο ξεκίνημα...
Κάτι σαν ελευθερία έμοιαζε...

Μπερδεύτηκα με τον κόσμο... δεν έχω χρόνο τώρα... θα τα πούμε όταν θα το έχω ζήσει...

Ερώτηση για σκέψη

Πόσα κερδίσαμε αυτά τα χρόνια και πόσα χάσαμε κερδίζοντας;

Απολογισμός των τελευταίων τριών ετών τέτοια ώρα;

Κρατάω μόνο την ερώτησή μου... γιατί η απάντηση θέλει πολύ σκέψη και χρόνο.

Πρέπει να περπατήσω πολλές ώρες άσκοπα... να κάνω πολλές διαδρομές με λεωφορείο... και τέλος να τα βάλω κάτω με χαρτί και μολύβι.
Δύο στήλες, δεξιά η ζημία και αριστερά το κέρδος.

Θέλω να την απαντήσω την ερώτηση αυτή όμως... ακόμα και αν δεν της αφιερώσω όλη αυτή την ιεροτελεστία... έστω πρόχειρα και αληθινά!

Αυτό το αληθινά έψαχνα τόση ώρα γράφοντας για να ορίσω την απάντηση που αναζητώ.

Τα ρούχα του Μικρού Πρίγκιπα

Μου έχουν λείψει τα πριγκιπικά μου
ρούχα... αυτά τα χαμογελαστά που
γυάλιζαν μες στην απλότητά τους...
Τα φόραγα πάντα τα ίδια και ταίριαζαν
σε κάθε στιγμή γιατί ήταν πάντα
καθαρά... και ότι κι αν έκανα δεν
λερώνονταν... ακόμα κι αν έπαιζα στα
χώματα...
Τα έχω ακόμα άραγε στις αποσκευές μου;
Ψάχνω να τα βρω!
Φοβάμαι ότι τα έχασα σε κάποιο ταξίδι.

Νεράιδα μου καλή, εσύ που μου φτιάχνεις
παραμύθια και με βάζεις μέσα όταν
στενεύει ο κόσμος βρες τα μου...
ξεσκόνισέ τα και βάλ´ τα στη γωνία του
κρεβατιού μου να τα φορέσω το πρωί.
Σήμερα αξημέρωτα σε είδα να ράβεις ένα
κουμπί και θα έπαιρνα όρκο ότι ήταν
αυτό που είχα χάσει από το πανωφόρι
μου... μήπως τα βρήκες τα ρουχαλάκια μου;

Διαχείριση σχέσεων...

Εξακολουθώ να προσπαθώ να βρω τα δυνατά σημεία των ανθρώπων και να κρατηθώ από αυτά κοντά τους…

Με μια πρώτη ανάγνωση αυτή η φράση μου δίνει την εντύπωση ότι έχωνα κάνω με έναν μισάνθρωπο…

Το ψάχνω όμως λίγο καλύτερα γιατί γνωρίζω ότι κάθε άλλο παρά αυτό είμαι.
Αντιθέτως θα έλεγα ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να αισθάνεται τόσο πολύ την ανάγκη να λαμβάνει επιβεβαίωση αποδοχής από τους άλλους όσο εγώ…
Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν το στερήθηκα ποτέ αυτό ιδιαιτέρως γιατί και αποδοχή είχα αλλά και αναγνώριση.
Ίσως όμως από αλλού να την προσδοκούσα και από αλλού να την ελάμβανα.

Ας μην ψάξω όμως τώρα για παιδικά τραύματα γιατί ίσως να μην έχει κανένα νόημα για το θέμα μου.

Το θέμα είναι λοιπόν ότι οι απογοητεύσεις από τους ανθρώπους στην καθημερινότητά μας (αν και εδώ γράφω για τη δική μου) είναι αρκετές και πολλές φορές μεγάλες.

Να ψάξω για φταίχτες;
Για να είμαι δίκαιος θα μοιράσω την ευθύνη και θα πω ότι και οι δύο πλευρές έχουν μερίδιο ευθύνης.

Από την μία εγώ που μάλλον έχω μεγάλες προσδοκίες… κι ας ακούγομαι ιδιοτελής, θέλω να είμαι ειλικρινής τουλάχιστον… και από την άλλη οι άλλοι που τσιγκουνεύονται το συναίσθημα, όποιο κι αν είναι αυτό, ή ακόμα περισσότερο το να χαρίσουν στιγμές και αλήθεια στους άλλους.

Και εδώ τι κάνεις;
Απορρίπτεις τους άλλους κατευθείαν χωρίς δεύτερη σκέψη ή δίνεις ευκαιρίες με τον κίνδυνο να ποδοπατηθείς πολλάκις;

Μου ακούγεται μίζερο και αξιολύπητο τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο κι έτσι βάζω κάτω τα δεδομένα και προσπαθώ να σκεφτώ λογικά.

Το να τους απορρίπτεις όλους είναι αφ’ ενός υπεροπτικό και μικρόψυχο κάτι που δεν μου ταιριάζει ενώ το να τα δέχεσαι όλα μου κάνει πολύ παθητικό και με εκνευρίζει.

Εφόσον λοιπόν φέρω μερίδιο ευθύνης ακουμπάω σε αυτό την ανεκτικότητά μου και βάζω αντίβαρο τις αντοχές μου για να τα ζυγίσω.
Η ζυγαριά παλαντζάρει ακόμα. Όταν προσθέτω στις αντοχές μου και την διπλωματία μου αυτή γέρνει προς τις αντοχές αλλά μου κάνει αταίριαστο ζευγάρι όταν μιλάμε για σχέσεις ουσίας.

Μάλλον το πρόβλημα είναι στις προτεραιότητες και στις επιλογές.
Εκεί πρέπει να εστιάσω.

Ίσως να μην είναι ένα το μοντέλο διαχείρισης που πρέπει να υιοθετώ στο θέμα σχέσεις.
Άλλο για τους συνεργάτες και γνωστούς και άλλο για τους ανθρώπους που θέλω ουσία.

Ναι αλλά για την ενδιάμεση ομάδα που είναι εκείνοι που επιθυμείς να προσεγγίσεις;

Αυτά τα ενδιάμεσα (μεταβατικού τύπου) πάντα με εκνεύριζαν αλλά δεν θα γκρινιάξω τώρα.

Αν το δω θετικά θα πω ότι είναι ακόμα μία ευκαιρία να εξελίξεις τις τεχνικές σου και να προχωρήσεις…
Αν το δω αρνητικά θα πω ότι είναι σκέτος βραχνάς και θα παραιτηθώ τις προσπάθειας, χάνοντας και την πιθανότητα να απολαύσω τους καρπούς…
Τι θέλω αλήθεια;

Πάλι θέμα επιλογών… και πάλι εγώ πρέπει να απαντήσω στο δίλλημα… γιατί άλλωστε εμένα αφορά…

Μάλλον δεν είναι τίποτα περισσότερο από ακόμα μία ενδιάμεση κατάσταση που σε βγάζει από την ζώνη σιγουριάς που έχεις μάθει να κινείσαι… είναι το σημείο που αν θες να λέγεσαι ζωντανός πρέπει να το παλέψεις για να πάρεις αποτέλεσμα και βάσει αυτού να κριθείς.

Αλλά χωράει λογική και στρατηγικές στις ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις που βασίζονται στο συναίσθημα;
Μόνο να τις μολύνεις μπορείς νομίζω με τη λογική.
Ή καλύτερα, για να μην είμαι απόλυτος, θα έλεγα ότι η λογική σε αυτές τις περιπτώσεις απλά αλλοτριώνει την ουσία και χάνει η σχέση την μεγαλοπρέπεια που θα μπορούσε να έχει.

Σαν αποτέλεσμα ας κρατήσω λοιπόν τον διαχωρισμό των σχέσεων και ας φροντίσω απλά να κάνω καλύτερη κατανομή αυτών στη ζωή μου ώστε να μπορώ να τις διαχειρίζομαι καλύτερα ανάλογα την θέση που τους έδωσα.
Να ξέρω πότε πρέπει να αφήνομαι και πότε πρέπει να έχω τον έλεγχο… ή να παλεύω γι’ αυτόν.

- Ναι αλλά αν δεν ξέρεις που να κατατάξεις μία σχέση;
- Σουτ! Να ψάξεις, να μάθεις και να το κάνεις… δεν θέλω άλλο τώρα…!

Καλημέρα...

Τα θέλω μου σήμερα, αγουροξυπνημένα
μωράκια, κουνούν τα χεράκια τους πριν
να χρειαστεί να βρουν πιο
αποτελεσματικούς τρόπους να τα
προσέξεις.

Είναι τόσο συμπαθητικά για την ώρα...

Θέλω να περπατήσω στην πόλη.
Θέλω να πάω σε μια θεατρική παράσταση
που να με συναρπάσει.
Θέλω ώρες σε καναπέδες με φίλους και
κανάτες καφέ.
Θέλω να προλαβαίνω το χρόνο για τα
απλά...

Σε λίγο σ' αυτά τα θέλω θα γυρίσω την
πλάτη για να είμαι ο πιστός σύντροφος
του πρέπει.

Σαν τα θέλω μου κι εγώ... και σαν μωράκι
αγουροξυπνημένο... αν δεν μου
αφιερωθείς, έστω για λίγο, αρχίζω τη
γκρίνια... και παύω να είμαι
συμπαθητικός.

Θα κοιτώ κρυφά προς το μέρος τους και
θα κάνουμε συνομοτικά νοήματα τάχαμου
ότι εμείς θα τα προλάβουμε...

Ο ήλιος σηκώθηκε σιγά σιγά... η μέρα
σταθερά ξεκίνησε... εγώ έκανα μπάνιο
στα γρήγορα, ετοιμάστηκα ακόμα πιο
γρήγορα και αφού βρήκα θέση στο τρόλεϊ
βάζω παρενθέσεις για να χωρέσω κάτι
από το μέσα που κάνω πως δεν ακούω με τα
ακουστικά μου στ' αυτιά.

Καλημέρα!

... φυλαχτό...

Από το χτες κρατώ φυλαχτό για σήμερα...

• Μια συνάντηση για καφέ...
• Ένα πεντάλεπτο διάλειμμα...
• Ένα μήνυμα στο κινητό...
• Και το διάλογο με τη νεράιδα μου...

Δεν ξέρω αν μου πάει να γράφω το πρωί... το δοκιμάζω όμως...

Δεσμοί οικογένειας...

Οικογένεια είναι εκεί που σε οδηγεί η καρδιά σου…
Εκεί που επιλέγεις και είσαι με τη σειρά σου εκλεκτός…

Γιατί να προσκολλάσαι σε αυτό που σου δόθηκε αν αυτό τελικά ποτέ δεν μίλησε μέσα σου ή δεν σε έκανε να αισθανθείς ότι ανήκεις;…

Για τις ανθρώπινες σχέσεις μιλάω…
Την οικογένειά μας τη διαλέγουμε και μας διαλέγει…

Δεν πρέπει να είναι δύσκολα τα αισθήματα…
Οφείλουμε να αφήνουμε να μας οδηγήσουν… εκεί που δεν δυσκολευόμαστε να αγαπήσουμε… που δεν χρειάζεσαι ένα πρέπει για να πεις αγαπώ, συμπονώ, συμπαθώ… που δεν πιέζεσαι… που δεν χρειάζεται να βάλεις μία δεύτερη σκέψη για να νιώσεις «σπίτι»…

Γιατί λοιπόν να μας πιέζουν οι λέξεις;
Τα κοινωνικώς αποδεκτά και τα νομιμοποιημένα κατεστημένα;

Έτυχε η δική μου οικογένεια να μου πάει… να μου ταιριάζει… αλλά όλα μεταβάλλονται…

Άλλωστε οικογένεια δεν αλλάζεις όταν επιλέγεις να φύγεις απ' το σπίτι σου και να παντρευτείς;
Δεν σου κάνει πια η παλιά σου οικογένεια… γιατί απλά άλλαξαν οι ανάγκες και τα αισθήματά σου…

Γιατί να πρέπει να κρύβεσαι πίσω από το «σωστό»;
Επιλογή κάνεις…

Δεν μικραίνει αυτό που είχες, απλά εσύ άλλαξες και δεν σου αρκεί…

Επιλέγω οικογένειά μου όλους όσους θέλω να έχω γύρω μου καθημερινά…
Δεν παύω να αισθάνομαι για όσους δεν είναι στη μέρα μου… είναι δικοί μου… και τους κουβαλάω…

Μια αρχή για το πρωί...

Μια σκέψη για ξεκίνημα μου ήρθε...
Αλλά μετά είπα πως και χτες ξεκίνημα
ήταν...
Το ίδιο και τότε που είπα "δεν θέλω άλλο".
Γιατί και το τέλος μια αρχή χρειάζεται για να το βιώσεις...
Κάθε μέρα κάνω ξεκινήματα!

Σήμερα θα χαμογελάσω στη σκέψη που με
πονάει... έτσι για αρχή...!

Και θα σου γράψω γι' αυτό μετά...

... κι άλλος κύκλος...

Κύκλους δε σχημάτιζα πάντα;
Κύκλους δικούς μου... κύκλους των άλλων...
Και προπαντός αυτούς τους δεύτερους προσπαθούσα να τους χωρέσω σε τετράγωνα για να με επηρεάζουν λιγότερο.

Και ενώ το ξέρεις, περιμένεις ότι τελευταία στιγμή θα γίνει κάτι και θα αλλάξουν όλα...
Μα τελικά τίποτα δε γίνεται...
Και απλά αποδέχεσαι ότι είναι αυτό που περίμενες...
Λες: «...το ‘ξερα» γιατί νομίζεις ότι θα το κάνεις να σε ενοχλεί λιγότερο.

Και θα επαναληφθεί η ίδια ιστορία σε λίγες μέρες για να πεις πάλι: «...το ‘ξερα».

Και θα ζωγραφίσω ακόμα έναν κύκλο, ολοστρόγγυλο, για να πω ότι απλά αυτό είναι η Ιστορία από καταβολής κόσμου.

Με πιάνει άρνηση για λίγο...
...και το λίγο, πάντα διαρκεί όσο θέλω εγώ γιατί έτσι ήμουν ανέκαθεν...

Δεν θέλω να έχω κανέναν δεξιά μου...
Δεν θέλω κανείς να μου λέει τ’ όνομά σου αν δεν είσαι εκεί...
Δεν θέλω κανείς να λέει τα αστεία σου...
Δεν θέλω... απλά αυτό...

Αφού δεν θα είναι τίποτα εδώ πάλι ίδιο, απλά αρνούμαι να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.

Σαν τις ταινίες που ξαφνικά θαμπώνει η εικόνα... γίνεται ασπρόμαυρη και ξεκινάει το flashback… έτσι θα μοιάζουν πλέον οι εικόνες που ήταν καθημερινότητα;

... σαν το παιδί που έχει αδυναμία στον μπαμπά, τρέχει ξοπίσω του και αυτός δίνει προτεραιότητα σε άλλους... μάλλον αυτή ήταν η σχέση μας αλλά δεν παύει στο χρόνο η στιγμή που ήμουν κι εγώ ο εκλεκτός...

Αυτή τη φορά κλείνω τον κύκλο νωρίτερα μέσα μου για να κάνω τη διαφορά...
θα τον προλάβω για να μην με προλάβει μου τη φέρει πριν την ολοκλήρωσή του.
Δεν τρέφω πλέον φρούδες ελπίδες... μεγάλωσα πια και έχω δει αρκετά έργα για να πιστεύω ότι το δράμα θα έχει happy end και η κωμωδία θα κλείνει τραγικά...

Απλά δέχεσαι το γεγονός και προχωράς...

Αγοράζεις καινούργιο τετράδιο και μολύβι και ετοιμάζεσαι για νέους κύκλους... μαζί...

... κατασκευαστικό λάθος...

Είναι φορές που πιστεύω ότι πρόκειται για ελαττωματική παρτίδα... γιατί σίγουρα υπάρχουν κι άλλες παρόμοιες περιπτώσεις.
Πάντως σίγουρα δεν πρόκειται για ένα κομμάτι καλουπωμένο σωστά στα πρότυπα της παραγωγής.

Άλλες φορές λέω... δεν μπορεί να συγκριθεί ένα χειροποίητο κομμάτι με εκείνα της μαζικής παραγωγής... και καταλήγω στο προϊόν βιοτεχνίας... αλλά κι εκεί υπάρχουν ελαττωματικές παρτίδες...

Κατασκευαστικό λάθος θα υποστηρίξουμε, αλλά θα το βγάλουμε στην παραγωγή.
Αν δεν το καταλάβει κανείς, έχει καλώς...
Αν το καταλάβουν λίγοι, θα τους μπερδέψουμε με μία ψεύτικη αναβάθμιση που δεν θα ωφελεί σε τίποτα πέραν του επιφανειακού...
Αν το καταλάβουν όλοι, απλά θα το κρίνουμε ακατάλληλο και θα σκεφτούμε αν το αποσύρουμε... ανάλογα με την πίεση του κοινού.

Αυτό που εντοπίστηκε κατά βάση είναι κάποιες διαφορετικές λειτουργίες, σαν να έχουν περαστεί λάθος drivers... αλλά η συσκευή λειτουργεί... μόνο που λειτουργεί μοναδικά...

Αν μπορούσε να γίνει format θα ήταν ίσως η λύση...
Αλλά δεν είναι δυνατόν...
Έχει καμένα sectors και το σύστημα δεν θα επανέλθει ποτέ...

Οπότε αφήνουμε τα υποθετικά ΑΝ και αρκούμαστε στο μοναδικό της συσκευής... όσο κι αν κουράζει το γεγονός ότι θέλει ειδική μεταχείριση.

... ντιν ντον...

ΚΑΙ σου χτυπάνε καμπανάκια.
ΠΡΟΣΟΧΗ!
Ένα εδώ, ένα εκεί... ένα μικρό, ένα μεγάλο.
Προσπερνάς σημάνσεις που ΔΕΝ βλέπεις.
ΚΑΙ προχωράς... ΚΑΙ δεν κοιτάς...
Προσπερνάς με φόρα... μία ταχύτητα που ξεχνάς από που την πήρες...
ΚΑΙ πας... ΚΑΙ πας... ΚΑΙ πας...
Δεν θυμάσαι πια...
Τι ήταν αυτό που σε έσπρωξε στην αρχή;
Για που ξεκίνησες ΤΟΤΕ να πας;
ΚΑΙ τώρα ακούς ΜΟΝΟ καμπανάκια!
Τα ακούς;
Δεν σε παίρνει να τα παραβλέψεις...
Υπάρχει και μια μεγάλη καμπάνα στο ΤΕΛΟΣ που την ακούν όλοι και πριν από αυτή πρέπει να έχουν προλάβει τις στιγμές που απαρτίζουν το ΤΩΡΑ.
Πάρτο αλλιώς!
Πριν την παράσταση... πριν βγεις στη σκηνή έχει μόνο τρία καμπανάκια.
Πρέπει να είσαι έτοιμος να βγεις... αλλά και αν δεν είσαι... ΒΓΕΣ να παίξεις... ΜΗ δειλιάσεις!... αν έχεις την αλήθεια σου μαζί ακόμα κι ένας αυτοσχέδιος μονόλογος μπορεί να φέρει χειροκρότημα!

... ανάμεσα στο χθες και το σήμερα...

Αργά...
Πάλι ήταν αργά...

Μέτρησα ανάποδα... ξανά, ξανά και ξανά...

θα δω ταινία... "Last Tango in Paris"...
Πριν φτάσω στην πρώτη ερωτική σκηνή είχα ήδη ένα βουνό στο κεφάλι μου...

72000, 71999, 71998, 71997, 71996...
Και πάλι...
72000, 71999...

Το "αρκετά" ήρθε μετά από δύο συνεχόμενες απροσδιόριστες χρονικά παγωμένες περιόδους...

Κάποιοι εκεί έξω ζουν αυτά που φουρτουνιάζουν στο κεφάλι μου...
Εγώ μόνο τα προβάλω σε έναν από τους τέσσερις άδειους τοίχους μου...

Όλη η Αθήνα σε εικόνες νυχτερινές...
Καρέ καρέ από άκρη σε άκρη...
Σαν road movie!

Στο φανάρι... μέχρι να ανάψει το πράσινο... μία ακόμα ιστορία...
Δύο όμορφοι άνθρωποι... σε ένα ανοιχτό γρήγορο αυτοκίνητο... ένα φιλί γεμάτο πάθος...
Κοίταξα κρυφά... τρυφέρεψε το μέσα μου... και ζήλεψα λιγάκι...
άνοιξα το παράθυρο να μπει αεράκι... και έγειρα προς τους ερωτευμένους...
δυστυχώς άκουγα αυτό που άκουγαν και η εικόνα διαλύθηκε σε εκατομμύρια σωματίδια σκόνης... Λένα Παπαδοπούλου, με ενημέρωσαν εκ των υστέρων...

Με την επιστροφή στον μικρόκοσμό μου άφησα την μουσική επένδυση και την ενορχήστρωση της ύπαρξής μου στον Zbignew Preisner... και το προτιμώ που δεν θυμάσαι το όνομά του...

Δύο εβδομάδες και κάτι και φοβάμαι μην ξεχάσω κι εγώ ένα όνομα...

Supergirl

You can tell by the way, she walks that she's my girl
You can tell by the way, she talks that she rules the world.
You can see in her eyes that no one is her chain.
She's my girl, my supergirl.

And then she'd say, it's Ok, I got lost on the way
but I'm a supergirl, and supergirls don't cry.
And then she'd say, it's alright, I got home late tast night,
but I'm a supergirl, and supergirls just fly.

And then she'd say that nothing can go wrong.
When you're in love, what can go wrong?
And then she'd laugh the nightime into day
pushing her fear further long.

And then she'd say, it's Ok, I got lost on the way
but I'm a supergirl, and supergirls don't cry.
And then she'd say, it's alright, I got home, late last night
but I'm a supergirl, and supergirls just fly.

And then she'd shout down the line tell me she's got no more time
'cause she's a supergirl, and supergirls don't hide.
And then she'd scream in my face, tell me that leave, leave this place
'cause she's a supergirl, and supergirls just fly

Yes, she's a supergirl, a supergirl,
she's sewing seeds, she's burning trees
She's sewing seeds, she's burning trees,
yes, she's a supergirl, a supergirl, a supergirl, my supergirl..

4+3+2+1

Τέσσερις γυναίκες στο σπίτι να με

περιμένουν...



Τρείς γενιές γυναικών...



Δύο οι κόσμοι που βρέθηκαν μαζί...



Εγώ, ένας...



Ωραία ήταν... τόσο, όσο να το χωρέσεις...

The Day Before The Day

Speeches won't be made today, clocks will carry on
Flowers won't be left in parks, work will still be done
People won't be dressed in clack, babies will be born
No flags will fly, the sun will rise,
But we know that you are gone

You who love to love and believed we can never give enough

It wakes me every single night, thinking through the day
Did you stop at any time have doubts at any stage
Were you calm or were you numb or happy just to get it done
I've lived my life without regret until today

You who love to love and believed we can never give enough

I didn't get to say goodbye the day before the day
Was trying to get to work on time, that's why I turned away
And missed the most important thing you've ever tried to say
I've lived my life without regret until today

You who love to love and believed we can never give enough
And you who hoped that underneath we all felt the same
That was until the day before the day

"Dido"

If You Want Me

Are you really here or am I dreaming

I can't tell dreams from truth
for it's been so long since I have seen you
I can hardly remember your face anymore

When I get really lonely
and the distance causes our silence
I think of you smiling
with pride in your eyes a lover that sighs

If you want me satisfy me, if you want me satisfy me
If you want me satisfy me, if you want me satisfy me

Are you really sure that you’d believe me
when others say I lie
I wonder if you could ever despise me
when you know I really try
to be a better one to satisfy you
For your everything to me
and I’ll do what you ask me
if you’ll let me be, free

If you want me satisfy me, if you want me satisfy me
If you want me satisfy me, if you want me satisfy me
If you want me satisfy me, if you want me satisfy me

"Glen Hansard And Marketa Irglova"

... φυσική...

Το να μην καλύπτω τις προσδοκίες σου, να μην ολοκληρώνω την εικόνα που τελικά δημιούργησες για μένα, δεν σημαίνει ότι είμαι κάτι λιγότερο που μπορείς καθ’ ολοκληρία να απορρίπτεις...
Και που είναι εκείνα που σε μένα αγάπησες;
Ή μήπως δεν τ’ αγάπησες;
Μήπως πάλι ήταν ενθουσιασμός παιδικός που σβήνει;
Μήπως απλά επειδή τα αποκωδικοποίησες έχασαν το ενδιαφέρον τους;
Κι αν όμως τελικά δεν τα αποκωδικοποίησες... και κατανόησες εκείνα που το δικό σου σύστημα αναγνωρίζει από οικείες καταγραφές;
Κι εγώ απ’ το δικό μου μικρόκοσμο σου μιλάω... απ’ το δικό μου μικρό παράλληλο σύμπαν... που κι αν οι γαλαξίες μας ήρθαν σε τεμνόμενες τροχιές για λίγο πήραν παράλληλες πορείες από την άπωση των όμοιων φορτίων αλλά για πάντα θα πορεύονται αντικριστά... και το παράλληλα μπορεί να είναι ένα χιλιοστό κοντά ή ακόμα και δεκάδες χιλιάδες έτη φωτός μακριά... αλλά αντικριστά...
Το άτμητο έχει μεγάλη ομορφιά και δεν στερείται διόλου χάρης, καθώς είναι αποτέλεσμα προσπάθειας και άρα έχει χαρακτήρα δικαίωσης...

Μα... και τα παράλληλα λέει τέμνονται στο άπειρο...

Epilepsy is dancing - Antony and the Johnsons

Ήθελα Soundtrack...
Ρυθμό στο χορό των αντικατοπτρισμών... και των σκέψεων...

... ολοκλήρωση αποστολής...

Η σιωπή έσπασε...

Δεν θυμάμαι όμως αν ήταν από δικό μου κακό προγραμματισμό ή από πραγματικό συγχρονισμό συχνοτήτων...

Ίσως να ανάψω τα φώτα όταν χορτάσω αντανακλάσεις...

Τώρα βρήκα άλλη σκέψη να καταπιαστώ...

... χειροποίητο συναίσθημα...

Πάντα με την αγωνία μην προλάβει να μου τα ξεθωριάσει ο χρόνος...
Παρόλα αυτά, όσο υλικό και να μαζέψω πάντα ο χρόνος θα με προλαβαίνει και δεν θα τελειώνω ότι σημαντικό για μένα αρχίζω...

Πλάι στο παράθυρο... τα φώτα της πόλης αναμμένα... Έξω!
Παρατημένα χαρτιά με συναισθήματα... θύμισες κιόλας χαμένες... Μέσα!

Φταίει ο χρόνος που είναι πιο γρήγορος; Φταίω εγώ που είμαι κακός στη διαχείρισή του;
Μα ποιος ψάχνει για φταίχτες; Για αποτέλεσμα ψάχνω...

Τι πραγματικά θα μπορούσε να σπάσει τη σιωπή που επέλεξα απόψε;
Αν δεν κάνω καμία προσπάθεια... θα καταφέρει να σπάσει άραγε η σιωπή;

Aν βάλω μουσική απλά θα έχω εκβιάσει το αποτέλεσμα...
Αλλά τουλάχιστον θα υπάρχει αποτέλεσμα...
Χωρίς όμως προσπάθεια... χωρίς προσμονή... χωρίς αξία...

Θα παραμείνω εδώ... και θα μετράω από μέσα μου...
Τι θα μετρώ;
Όχι δεν θέλω δευτερόλεπτα... δεν θέλω χρόνο να μετράω...
Θα μετράω τα περαστικά φώτα των αυτοκινήτων που αντανακλούν στο τζάμι μου...
Χωρίς συχνότητα ορισμένη... χωρίς κανένα συγχρονισμό... και χωρίς καμία συμμετρία...
Άρα θα έχουν την αίσθηση της έκπληξης και την προσμονή θα σχηματίζουν...

Ναι το βλέπω υγιές μπροστά στο μαρτύριο στης σταγόνας στο μέτρημα του χρόνου...

Έκπληξη και προσμονή συνώνυμα χαράς...
Τεχνητά δημιουργημένα... αλλά χειροποίητα και με αγνά υλικά...

Τα συσκευάζω σε βαζάκια, τα στολίζω με χρωματιστές κορδέλες και τα τοποθετώ στο ράφι...
Παρατηρώ ότι ενώ έβαλα καρτελάκι με τα συστατικά, δεν έβαλα την ετικέτα...

Μα, αφού δεν έχω σήμα...
Θα βάλω τρεις τελείες...

Αυτές βλέπω να βασιλεύουν στα γραπτά μου...
Πάντα σαν να θέλω κάτι περισσότερο να πω...

Αλλά, θέλω, μα την αλήθεια;...

Δεν ξέρω... αυτές θα βάλω όμως... να στέκουν παραταγμένες στη σειρά... με το πολύ και το λίγο τους ταυτόχρονα σημαία...

Βαριέμαι... αλλά δεν πλήττω... γιατί στο μέσα μου πολλές στιγμές κοχλάζουν...

Πάω να το ζήσω... μα δεν θα πάω μακριά...

... coffee time...

Just for a summer's afternoon coffee meeting...
Like brother and sister...

... just arrive!

So much I had forgot!
So much...

... just bright...

... some moments are born bright...
... there's no need of trying...
... some kind of ease that you are unable to recognize...

... five is enough...?

Five visits at the beach for ten days' summer vacation, sounds good
for someone that's never in the mood...
I guess that I won't go to the beach till tomorrow that I'm leaving
home country...

- "home country", is it real? Is it true?
Where is home? There, where you feel safe... Long story...
It's just that this is the first time I'm using this expression and
I'm surprised of myself to realise and admit the fact...
Is it a fact? -

No more question marks... not now...

... no news... good news...

Someone told me the news...
A bit bad... a little weird... but surely sudden!
I'll wait some more days...
No more news for the moment!

Sent from my iPod

... portions of family...

Family matters and family affairs in small but strong doses...
How many am I able to have?

1, 2, 3, 4 times at the beach...

Let's count the visits at the beach... the way we did years ago...
when we were kids...

... still on vacation...

From one island to another...
Not exactlly the way it sounds... but still a reallity...

Now I' m waiting for the next boat.

Thank you my iPod... so pleased to have you in my life!

... vacation...

My iPod filled with sand and salt...
But... that's vacation...

Also sunburns, mosquito bites and more...
But... that's vacation...

... a floating thought...

Tsartsamini mou, it's sooooo long since I got updated about you... and
even then, not from you...

I brought your thought early this morning when I woke up to float to
the Island.
I'll travel with the same boat... the one we travelled, that first
time (how many years back?)...

Where are all these persons, I thought they'd be forever in my life?

These last 5 years so many people being recycled, forgoten or
descovered!

Where am I for the others?

Sent from my iPod

... get ready...

I thought that everything would be under control...
I thought... I said...

Everything is unpacked... and I still rest on my xxl coach...

I' ll have to wake up early tommorow!

... Coraline...

Be carefull what you wish for...

Μπορεί να μην έχουμε σωστό timming αλλά σε αυτό μας έκατσε...

Το χρειαζόμουν ακόμα ένα παραμύθι τώρα...

Χρόνια τώρα το ξέρεις ότι τρέφομαι με αυτά...

Καληνύχτα καλή μου Coraline... κι ας μην ξέρεις σε ποιό κόσμο θα ξυπνήσεις αύριο...

Eternal Sunshine Of A Spotless Mind

... τυχαία σήμερα, αξημέρωτα, ήρθε πάλι και με πήρε μαζί της...

... αγκαλία μέχρι το πρωί... μαζί... και όσα θα ξέχναγα... Mr Sunshine...

"How happy is the blameless vestal's lot?
The world forgetting, by the world forgot.
Eternal sunshine of the spotless mind.
Each prayer accepted and each wish resigned."

Alexander Pope

- Joel, the eraser guys are coming here, so what if you take me somewhere else? Somewhere where I don't belong and we hide there till morning? ...

- Come on, come on. Hide me somewhere deeper, somewhere really buried.
- Where?
- Hide me in your humiliation. ...

- Wait.
- What?
- I don't know. Just wait. Just wait.
- What do you want, Joel?
- I don't know. I want you to wait for... just a while.
- Okay.
- Really?
- I'm not a concept, Joel. I'm just a fucked-up girl who's looking for my own peace of mind.
- I'm not perfect.
- I can't see anything that I don't like about you. Right now I can't.
- But you will. But you will.
- You know, you will think of things, and I'll get bored with you and feel trapped... because that's what happens with me.
- Okay.
- Okay.
- Okay. Okay.

... πρόθεση προετοιμασίας...

Είπα να ετοιμαστώ και να φορέσω τα καλά μου στο blog γιατί απόψε θα έχουμε έναν αναγνώστη αλλά βαριέμαι... και πλήττω μπορώ να σου πω...

Δικός μου άνθρωπος είσαι όμως... αδερφός... οπότε δεν έκανα τίποτα και ΝΑΙ προτιμώ να το δηλώνω απροκάλυπτα... ΒΑΡΙΕΜΑΙ...

Βασικά κατέληξα ότι δεν είναι ακριβώς Β&Π όπως αυτό που έχει διδάξει ο T.S.O καθηγητής Γ.Γ. σε διάλεξή του αλλά είναι κάτι άλλο...

Βάλτωμα... αυτό είναι!!!... Τύπου: "The same shit every day" & "What the Hell I'm doing here?"

Δεν θα ασχοληθώ τώρα... άλλη φορά...

... συνεχίζω υγιεινά...

Ναι... πήρα ενέργεια και βιταμίνες το πρωί αλλά δεν βλέπω να με πιάνουν...

... περισσότερο με χόρτασε η post it Καλημέρα...

... question mark...

Who the f@$k exists only by spying lives in Facebook?

... βήτα και πι

Ζω μία από αυτές τις άγευστες, σχεδόν διαιτητικές, αλλά χωρίς αποτέλεσμα απώλειας, περιόδους...

Χτες, Δευτέρα και νέος μήνας, το ζούσα πολύ αισιόδοξα, μέχρι Bollywood χορευτικά περιέγραφα εδώ...

Όχι ότι σήμερα χάθηκε ολότελα αλλά... να... σαν κάτι, λίγο κάπως, να υπάρχει και να αφαιρεί το χρώμα από το πορτοκαλί μπλουζάκι που φόρεσα σήμερα για να συνεχίσω το σερί βελτιωμένης διάθεσής από το χθεσινό καταπράσινο που έδωσε αποτελέσματα... έστω και για λίγο.

Ουδετερότητα... παντού...
Ούτε μέση... ούτε άκρη...

Συναισθηματική αναπηρία;
Όχι, μοιάζει περισσότερο με παραίτηση και σπασμωδικές κινήσεις ανάκαμψης.

Καμία συγκίνηση όμως;
Κάτι ουσιαστικό να πιαστείς;

Είναι αυτή η περίοδος Ευ(τυ)χούλη μου που όλα μοιάζουν να έχουν συμβεί και δεν σε εκπλήσσουν πλέον...
Κάποτε έλεγα ότι αυτή είναι μία μεταβατική περίοδος, που όμως δεν ήξερα ποια ήταν η μετάβαση... από που σε που;
Απλά το αισθανόμουν...

Τώρα ψάχνω να βρω...
Καιρό τώρα ψάχνω...
Από τότε που άρχισα να μεγαλώνω...
Από τότε κυνηγώ και λύνω γρίφους...
Αλλά κουράζομαι όμως...
Ή μήπως δεν έχει νόημα αυτό που κάνω;
Και τι τελικά είχε μέχρι τώρα;
Και ποιος θα το κρίνει;... θα με κρίνει;

Βαριέμαι... και πλήττω (που και που)

Τουλάχιστον μπορώ ακόμα...
Ακόμα είπα... το πρόσεξα!

... Επετειακό... 27.05.2009 - 27.05.2010

27.05.2009
Συνάντησα την (Ε)ευτυχία μετά τη δουλειά για έναν καφέ με (Τ)τοστ...
27.05.2010
Θα ξανασυναντηθούμε... σε μία λιακάδα...
... ερωτήματα...
τι θα λέμε, πως θα είμαστε και πόσα θα έχουν αλλάξει...;

... ερωτήματα...

- Πόσο κατεστραμμένος μπορεί να είσαι αν βάζεις σε "to do" list το πλύσιμο του μαρουλιού;

Mazzy Star - Flowers in December

What if Summer's on the way?...

De-Lovely - So in Love - Kevin Kline, Ashley Judd & Others

... αφού δύσκολες μέρες περάσαν...
... και δύσκολες μέρες έρχονται...
... και τίποτα πια να μην μ' αγγίζει θέλω...
... και...

Universe - Closer

...the Universe smells awful today you're losing your way...
...I'm losing my way...

Και αφού σε λίγο ξημερώνει πάλι... θα το σφηνώσω στο κεφάλι μου άλλο ένα πρωί... και θα το κουβαλάω άλλη μια μέρα...

Fade Into You - Mazzy Star

Just that...

Παράλογοι λόγοι...

- Είχε ήλιο…
- Έφερε βροχή…
- Χάθηκε η μέρα…
- Ένας καφές όλη μου η μέρα…
- Μια Ευτυχία…
- Μόνο μία…
Και η παλιά κουβέντα μου ήρθε πάλι στα χείλη…
- Έλα να πιούμε έναν καφέ να ευτυχίσουμε…
- Δεν με πήγε ακόμα ο καινούργιος χρόνος…
- Εσύ τον πάς;
- Δεν τον προλαβαίνω… Έχω χρόνο να προλάβω;
- Αυτά που έφυγαν ή αυτά που είναι στο δρόμο…;
- Εεεεε…; … μόνο θα ρωτάω…
- Είσαι εκεί; Σε ακούω αλλά δεν ξέρω αν είσαι πράγματι…
- Εσύ με ακούς;
- Είμαι εδώ εγώ; Με βλέπεις;
- Σφήνα στο χρόνο το σήμερα που επιλέξαμε ή το κάθε μέρα που έρχεται…;
- … όλη μας η ζωή;!
- Αλήθεια λες;
- Και ποιος νομίζεις ότι είσαι που θα σε πιστέψω;
Σαν Κυριακή ήταν!
- Πιστεύεις ακόμα τις Κυριακές που σου μιλάνε;
Ξεχνάω τον ήχο της φωνής σου και κρατάω μόνο τις λέξεις…
- Γιατί φυτεύεις την αμφιβολία μέσα μου;
...
- Φόβοι!
- Λόγοι…;
- Ανάγκη!!
- Το είπες ξεκάθαρα και σε άκουσα…
- Άθλιε, καλλιεργείς τους φόβους μέσα μου για να εκμεταλλεύεσαι τις ανάγκες μου!
…
- Αύριο;
- Ναι αλλά όχι από τώρα…
- Προλαβαίνω;
- Φοβάσαι…
- Το αύριο ή το τώρα;
- Και τα δύο;
- Καληνύχτα!
- Έφυγες κιόλας…;