Ενστικτοδώς... σε παιδικό παιχνίδι...

"Δεν αντέχω να με πνήγουν τα μυστικά σας, προτιμώ τις βιτρίνες" δήλωσε με παράπονο το παιδί μέσα σου...
"Μα, αυτό είναι το μυστικό της βιτρίνας αγαπημένη μου Ε...
Πίσω από αυτή το εμπόρευμα είναι σκάρτο...
Κοιτάμε μόνο να το γυαλίσουμε με λίγο "μυστήριο", που πάντα πουλάει...
Αν αυτό σε πνίγει είναι που σε πήρε η μυρωδιά της σαπίλας του εμπορεύματος... άρα είδες και την αλήθεια...! "
Μετά από αυτή μου την απάντηση θα έλεγα ότι σε είδα να χαμογελάς... αλλά δυστυχώς δεν ήμουν εκεί για να το επιβεβαιώσω...
Σκούπησες θαρρώ τα σκονισμένα σου γόνατα και έτρεξες με φόρα στο κέντρο του κύκλου των παιδιών...
".... μου αρέσουν τα μεγάλα και ωραία ψέματα... σαν παιδί έξω από βιτρίνα ζαχαροπλαστείου!!" είπες τάχα ανέμελα αλλά καθόλα συνειδητά...
"... κι εμένα μου αρέσουν... γιατί μου γεννούν παραμύθια...!" βρήκε ευκαιρία να ξεθαρέψει ο πιστιρίκος εντός μου...
Η ασυγκράτητη γατίσια φύση σου πήρε το λόγο... "αρκεί να τα διαβάζεις και μια δεύτερη και μια τρίτη και μια τέταρτη.... φορά"
Σαν τηλεπαθητικά να κάναμε την ίδια σκέψη συμπλήρωσα τα λόγια σου... "... ή ίσως και να τα πιάνεις με τη μία... μόνο από ένστικτο...!" ... προικισμένο γατί... θα ολοκλήρωνα τη φράση μου...
Έκλεισες το μάτι... "πολύ μου αρέσει"... αποκλειστική χειρόγραφη αφιέρωση...
Έτσι το Ε μου κέντησε μία αποδοχή που έμοιαζε απόρριψη...
Διττή διπλωματία ή αντίστροφη αλήθεια;
Μην μου βάζεις θέματα που έχουν κλείσει τα 15...
Εμείς σαν παιχνίδι τ' αναγνωρίζουμε όλα... και όσο κι αν μοιάζει να παίζουμε αλλιώτικα... αλλόκοτα συχνά... δεν είμαστε κακομαθημένα παιδιά... ούτε ζαβολιάρικα... αλλά παιδιά που παίζουν το ίδιο παιχνίδι το καθένα με τους δικούς του κανόνες... όπως ορίζει ο προσωπικός τους μύθος...