Είναι κάποιες φορές... που όταν οι στιγμές μου το επιτρέπουν και δεν καταγράφω εν κινήσει αλήθειες κλείνω εκκρεμότητες ή εξελίσσω ιστορίες...
Στις 12 που έφτασε 13 εκκρεμούσε ένα ερώτημα για τον ένα αήττητο.
Αν θα επιτρέψει στο μέσα του να πέσει θρύψαλα στο πάτωμα ή αν θα συνεχίσει να στέκει ραγισμένη όλορθη αλήθεια...
Τώρα μπορώ να σου απαντήσω από το αποτέλεσμα και κρίνοντας από τα κοινά δεδομένα του άλλου αήττητου...
Θα συνεχίσει να στέκει ραγισμένη όλορθη αλήθεια...
Τι του έμεινε;
Το ραγισμένο που δεν μπορεί να διορθώσει... και για να διατηρήσει το χαρακτηριστικό του όλορθου θα τσακίσει μερικά κλαδιά διπλανών δέντρων για να μπορέσει να ορθωθεί... γιατί μόνο έτσι μπορεί να γίνει...
Ο μόνος θέλει αέρα ν' αναπνέει... χώρο για να στέκει σε απόσταση από τους γύρω... και την ίδια τη ζωή του... δεν μπορείς να τα περιορίσεις αυτά... και αφού είναι δέντρο... γιατί έτσι τα έφερε η ζωή... δεν μπορεί να φύγει... γι'αυτό "καθαρίζει" το χώρο του με όποιο τρόπο... και όποιο τίμημα...
Αν με ρωτήσεις γιατί σε άφησε να απλώσεις ρίζες προς το μέρος του... θα σου πω ότι "νόμιζε" ότι ήθελε... ή ίσως να ήθελε μόνο να νοιώθει την ύπαρξή σου αλλά χωρίς να είσαι εκεί... και όταν συνάντησε την παρουσία επέστρεψε στο γνώριμο...
Λίγο η εξέλιξη της ιστορίας... λίγο η κουβέντα με το κορίτσι που το πήρε αλλιώς και παρατηρεί εν μέρει νικήτρια εκείνους που ακόμα εθελοτυφλούν... λίγο η Alexandra Del Lago που με συνάντησε ξανά χτες βράδυ... έμπλεξα πάλι στα δίχτυα της σκέψης των συνειδητών επιλογών που μας προσφέρουν ασφάλεια και των συνεπειών τους που μας βασανίζουν...
Αυτές οι περιπτώσεις θέλουν ζυγαριά ακριβείας και λεπτούς χειρισμούς επιδέξιου χειρούργου για να τις αντιμετωπίσεις...
Δεν θα γίνω κριτής των πράξεων... όλα αποδεκτά είναι... παρατηρητής θα μείνω... κι ας εκφράζω την άποψή μου όταν μου ζητείται... άλλωστε ανώδυνα το κάνω...
Υπαρξιακά... θα σπεύσουν να δηλώσουν οι "σχολιαστές"...
"Όχι μόνο δικά μου" θα τους απαντήσω εκ των προτέρων... "είναι κακό που νοιάζομαι και για σας;"
