Χθες περνούσες όλη μέρα ξυστά... και ούτε μία φορά δεν έτυχε... μόνο λίγο πριν ξεψυχίσει η μέρα σε είδα να εκπέμπεις αυτό το λίγο που μου δίνει θέμα...
Παρακινούμενη αλήθεια υποκίνησης συναισθήματος...
Ένα δικό σου νι που πάντα με μπέρδευε... γιατί περιπαικτικά το αρνιόμουν και τώρα μ' εκδικείται αναδρομικά παρουσία ανάδρομου πλανήτη...
Όχι το Νι το κεφαλαίο... που ήθελε να είναι ή μπροστά ή πουθενά... αλλά εκείνο το μικρό το σφηνωμένο ανάμεσα στα άλλα γράμματα και που είναι μέγιστης σημασίας για σένα...
Σου φόρτωσα την ευθύνη της καλημέρας... προγραμματισμένη με ακρίβεια λεπτού... σε ύφος "δεν άλλαξε τίποτα"... με μήνυμα "πόσο στ' αλήθεια είναι αυτό που θέλω;"...
Αναμετάδοση μιας άλλης διαδρομής...
Καταχωρώ συνάντηση λιακάδας...
Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011
Live καλημέρα... and alive...
