Ένας κόμπος η χαρά μου...

Ένα ένα τα έσβησα σήμερα το πρωί από την check list του χτεσινού post...
Εννοείται έδωσα έμφαση στη γραβάτα - αποτέλεσμα δημοψηφίσματος... για φωτογραφικό στιγμιότυπο των πέντε καρέ...
Thursday σήμερα... όχι Πέμπτη... και σε καμία περίπτωση Πέμπτη που κάποτε ήταν Τετάρτη...
Major θέμα να φτάσει η γραβάτα, μέσα στην τσάντα, στο γραφείο χωρίς να τσαλακωθεί!
Εν το μέσω απεργίας των ΜΜΜ... που περισσότερο για "Μη Μιλάς Μαλάκα" θα έλεγα ότι αποτυπώθηκε στην συνείδησή μου σήμερα... γιατί αυτό έλεγα όλη μέρα μέσα μου...
Μόνο τα Μπλε κυκλοφορούν λέει...!
Καλά το κατάλαβα... μπλε και να μην με βάλει εμένα σε σκέψεις δεν γίνεται...
Όλοι στοιβαγμένοι στο λεωφορείο... και οι 550 του 550... σαν σε κάτι Ινδικές ταινίες που κρέμονται κι απ' τα παράθυρα...
Η ευτραφής "κυρία"... συγγραφική αδεία το χρησιμοποιώ... έψαχνε ευκαιρία να καταλάβει μία θέση...
Αυτό σημαίνει πόλεμος!
Πάντα εγώ το μυαλό μου στη γραβάτα που είχα στον χαρτοφύλακα...
Άρχισε λοιπόν την επεκτατική της πολιτική με κάποιες κινήσεις αποπροσανατολισμού του πλήθους...
Τάχα "φφφφ θα σκάσουμε... ανοίξτε κανένα παράθυρο"... για να την συμπαθήσουν λίγο οι ταλαίπωροι συνεπιβάτες...
Μετά συνέχισε κάνοντας αέρα γιατί και καλά ζεσταινόταν... απλώνοντας το εκτόπισμά της... και καταλαμβάνοντας τον συνολικό χώρο πέντε επιβατών...
Τελικά κατάφερε να φτάσει μπροστά από τις τέσσερις θέσεις... στατιστικά να το πάρεις εδώ είχε περισσότερες πιθανότητες να καταλάβει μία...
Ξαφνικά σηκώνεται ένας κύριος για να κατέβει στη στάση... αλλά για κακή της τύχη δεν ήταν από την τετράδα των θέσεων που είχε υπολογίσει αλλά από τις δύο outsider ακριβώς από πίσω τους...
Θα πρέπει να ένιωσε ότι έπιασε τους αριθμούς αλλά όχι το Joker...
Μία κυριούλα έκανε το λάθος να προσπαθήσει να πάει να κάτσει...
Πετάγεται μπροστά το θωρηκτό, προτάσσοντας της τορπίλες της για να ακολουθήσει το υπόλοιπο της φρεγάτας...
Με δύο τραμπαλίσματα η φρεγάτα έδεσε στο λιμάνι με τα απόνερα να έχουν αφήσει τέσσερις νυχιές στη δύσμοιρη κυριούλα, μερικούς ξενυχιασμένους κυρίους και κάποια τσαλαπατημένα γυναικόπαιδα...
Άμαχος πληθυσμός - παράπλευρες απώλειες πολέμου σκέφτηκα...
Βγήκαν οι μπουρούδες...
Ακολούθησαν ξεφωνητά και ανταλλαγές πυρών...
"Αυτά μην τα λες σε μένα... να τα πεις σε κανένα παλικαράκι που κάθεται..." συνέχισε αυτή προσπαθώντας ακόμα μία φορά να θολώσει τα νερά και να αποπροσανατολίσει το κοινό... να διώξει από πάνω της τις ευθύνες και να στρέψει αλλού την προσοχή...
Όλοι σώπασαν... μπήκαν σε σκέψεις ή το έργο έκανε κοιλιά...;
Εκεί κατάλαβα ότι απλά το έργο ξεθύμανε γιατί η κοιλιά ήταν το προφανές στο story...
Ω, Θεέ μου η γραβάτα!
Η τσάντα μου πάνω στον αναβρασμό είχε παρασυρθεί από την Έλλη (την ένδοξη φρεγάτα... δεν ήταν δυνατόν να μην της δώσω όνομα)...
Αποβίβαση... κατέβηκα πριν δω το τέλος...
Ανοίγω την τσάντα... η γραβάτα λίγο στραπατσαρισμένη αλλά ακόμα έστεκε...
Ουφ... είπαμε κρέμεται καριέρα από αυτή...!
Έφτασα στη δουλειά... ώρα για photoshooting...
Πρέπει να αφαιρέσω τον μόνιμο κόμπο απ' το λαιμό μου για να μου δέσουν άλλο...
Εδώ σε θέλω... πως γίνεται τώρα αυτό;
Όχι να κάνεις νέο κόμπο... εθελοντές υπάρχουν πολλοί να σου τον δέσουν... αλλά πώς να λύσεις εκείνον που υπάρχει ήδη...;
Έναν κόμπο στο λαιμό για να μπορώ να τον χαρώ πέντε λεπτά ήθελα μόνο...