Σαββάτο βράδυ κι όσο πάει...

Ο Ελύτης το είχε πει καλύτερα τώρα που το σκέφτομαι... αλλά αυτός ήταν ο Ελύτης!
"... ένα μεγάλο θαλασσί μπαλόνι θα μας πάρει τότε ψηλά..." δεν το είχα κάνει συνειρμό.
Το έκανε όμως μάλλον ο εγκέφαλός μου που το είχε ανάγκη... ασυνείδητα...!
Παίξαμε... παιχνίδια της ψυχής... τάχα μου γιατί το είχε ανάγκη η ψυχή του ενός...
Άραγε οι υπόλοιποι δεν το είχαμε...
Δεν το βρίσκουμε δύσκολο το άθλημα... "παράξενα" παιδιά από τη φύση μας...
Μας μάθαμε απ' την αρχή... επιβεβαιωθήκαμε... ξεκαθαρίσαμε... χαλαρώσαμε... και αφού μηδενίσαμε, ξαναρχίσαμε πεντακάθαροι και αθώοι απ' την αρχή...
Μία μπλε τσιχλόφουσκα διαφύλαξε όσα απ' τα διαμάντια σκορπίζουμε αφειδώς... και προστάτεψε το μέσα μας απ' τη φθορά της σπατάλης του πολύ...
Δεν φτάνει ο χρόνος... τον χωρέσαμε στο άρχονο... από Σαββάτο μέχρι Κυριακή... να μη μας τον στερήσει κανείς...
Λατρεμένα πλάσματα... δικά μου... για όσο...
Είθε, το όσο, πάντα να γενεί!