... δυο φίλοι απ' τα παλιά...

Στο τρόλεϊ, λίγο πριν ξεψυχήσει δεύτερη φορά το iPod μου, την προσοχή μου τράβηξε ένα τυχαίο περιστατικό...
Δυο άντρες γύρω στα 50 μπήκαν από την ίδια στάση και μάλιστα από την ίδια μπροστινή πόρτα...
Ο ένας περίμενε στη στάση και ο άλλος από όσο είδα έτρεξε και το πρόλαβε τελευταία στιγμή...
Καλοντυμένος με δερμάτινο παραγεμισμένο χαρτοφύλακα και γυαλιά ο ένας... με φόρμες, ένα ελαφρά φθαρμένο μπουφάν και καλοχτενισμένα κατάμαυρα μαλλιά ο άλλος...
"Ώπα... ρε Μπάααμπη!" είπε ο δεύτερος στον πρώτο που ήταν φανερό ότι μόλις επέστρεφε και μάλιστα τρέχοντας από δουλειά γραφείου με το μυαλό του χαμένο... του έπιασε το χέρι και το κρατούσε καθ' όλη τη διάρκεια της συνομιλίας τους... δείγμα ότι κάποτε υπήρξαν πολύ κοντά αυτοί οι δύο άντρες...
"Τι κάνεις ρε; Πόσα χρόνια...;" συνέχισε με δυνατή φωνή ο δεύτερος που δεν έμαθα ποτέ το όνομά του αλλά τον ονόμασα Ασήμη... για κάτι τέτοιο μου έκανε...
"Ε, ρε πώς πάχυνες; Δεν σε γνώρισα... εγώ σε άφησα αθλητή..." απάντησε ο άλλος χωρίς να απαντήσει στην ερώτηση των ετών που ακόμα με βασανίζει καθώς κατάλαβα ότι πρέπει τελικά να ήταν πολλά...
Ούτε τι κάνει απάντησε βέβαια... αλλά τουλάχιστον μπορούσες να δεις ότι εν μέρη ήταν καλά αφού μπορούσε και περπατούσε και επέστρεφε και από τη δουλειά του...
"Ε, εσύ με άφησες στα τέσσερα... από τότε πέρασαν τα χρόνια Μπάμπηηηη!"
Σε ποια τέσσερα; Αναρωτήθηκα...
Στα τέσσερα χρόνια; Δεν νομίζω... δεν θα θυμόνταν και πάρα πολλά... ούτε θα αναγνώριζαν ο ένας τον άλλο σήμερα...
Στα τέσσερα και αθλητής... μήπως εννοούσε στην εκκίνηση; Εικασίες κάνω...
Το πιο σίγουρο είναι ότι μάλλον επρόκειτο για κάποιο δικό τους κώδικα από τα παλιά... γιατί γέλασαν και οι δύο...
Ο Ασήμης εν το μεταξύ είχε ήδη καθίσει...
ο Μπάμπης ήταν όρθιος και κρατιόταν από την κάθετη χειρολαβή ενώ ο διαχυτικός Ασήμης ακόμα του κρατούσε το χέρι...
"Η οικογένεια καλά; Τα παιδιά;" Η ερώτηση πρέπει να ήταν απλά τυχαία... της αμηχανίας... έχω την αίσθηση ότι δεν ήξερε καν αν ο Μπάμπης έχει παντρευτεί και έχει και παιδιά... και δεν θα μου έκανε εντύπωση αν ο Μπάμπης του απαντούσε "Δεν έκανα οικογένεια"... αλλά μάλλον και ο Ασήμης έκρινε από την εικόνα...
Υπήρξε μια μικρή παύση... σαν να μην κατάλαβε το ερώτημα ο Μπάμπης και εγώ περίμενα να ακούσω την απάντησή του να ξεκινάει με Δεν... αλλά η απάντηση ήρθε χαμηλόφωνα... και την κάλυψε ο ήχος μιας λακκούβας...
"... και τώρα πάω να πάρω γάλατα, Pampers..." (γιατί όλοι τα λένε έτσι ενώ εννοούν γενικά πάνες; Δεν το κατάλαβα ποτέ αυτό...)
Μάλλον δεν πρέπει να ήταν και πολύ πετυχημένος ο γάμος του Μπάμπη... αυτό μου έδωσε να καταλάβω το ύφος του από την πλάγια οπτική που είχα...
Κατάφερα να ξανακούσω από το σημείο που επανήλθαν στα κιλά του Ασήμη... γιατί το τρόλεϊ έπεσε και σε δεύτερη λακκούβα... (μα καλά γιατί δεν φτιάχνουν τους δρόμους; σήμερα το πρόσεξα...)
"Δεν ήμουν και ποτέ πολύ αδύνατος... αλλά εσύ ήσουν πάντα καλύτερος μαθητής..."
Τότε κατάλαβα ότι σίγουρα έχουν υπάρξει συμμαθητές...
Αλλά σε ποια τάξη; Βλέπεις κρατάει και δώδεκα χρόνια το σχολείο...
Δεν κατάλαβα τη σύνδεση κιλών και απόδοσης στα μαθήματα αλλά ίσως είναι που έχασα για άλλη μία φορά την κουβέντα λόγω θορύβου...
"Ε, δε βαριέσαι...!"
"Όχι, εσύ βαριέσαι..." που δεν τον έχεις αποκαλέσει ούτε μία φορά με το όνομά του να μου λυθεί η απορία...
"Να τα πούμε καμιά φορά, ρε Μπάμπη..."
"Άσε ρε 'συ δεν πάω πουθενά... ο Γιώργος δύο τετράγωνα μακριά μένει και βλεπόμαστε μία φορά το εξάμηνο...Πάρε κανένα τηλέφωνο να έρθεις εσύ καμιά μέρα..."
Α, μάλιστα... άρα ο Ασήμης έχει το τηλέφωνο του Μπάμπη... και τότε γιατί έχουν να ειδωθούν τόσα χρόνια;
Έφτασα στη στάση μου... πάλι δεν θα παρακολουθήσω το φινάλε.
Πολλά τα ερωτηματικά που μου άφησε αυτή η τυχαία συνάντηση που παρακολούθησα όταν οι άλλοι παρακολουθούν τα σήριαλ της τηλεόρασης...
Στο δρόμο μέχρι το σπίτι σκεφτόμουν ότι ο Μπάμπης δε ρώτησε τίποτα για τον ανώνυμο Ασήμη... και ότι από όλη αυτή την αμήχανη συνομιλία έμεινε ότι θα τα πουν "καμία" φορά και θα πάρουν "κανένα" τηλέφωνο ο ένας τον άλλο...
Πάντως ήταν αληθινά τα συναισθήματα και αυτό ήταν εμφανές...
Αλλά μάλλον είχανε να πούνε τόσα πολλά και ο χρόνος που τελικά θα έδιναν ο ένας στον άλλο τόσο λίγος που δεν έδοσαν κανένα ουσιαστικό σημάδι ο ένας στον άλλο...
Ίσως για να μη μεγαλώσει η απώλεια... ή ίσως γιατί έχουν συνηθίσει τον συμβιβασμό του λίγου...
Κοίταξα ψηλά βγάζοντας τα κλειδιά από την τσέπη μου...
Έχει Πανσέληνο... ένα τεράστιο φεγγάρι, ολοστρόγγυλο μπροστά μου... και το iPod μου κοιμάται εξουθενωμένο στην τσάντα...
Έτρεξα να τα γράψω πριν τα χάσω και σβηστούν... γιατί δεν θέλω να συνηθίσω τον συμβιβασμό του λίγου...