Παραμύθι του δάσους...

"Θα πάμε βόλτα σήμερα;" ρώτησα... με την ανάγκη ν' ανασάνω λίγο ακόμα... να ρουφίξω φως, αρώματα, ήχους... παραμύθια...
"Πάμε βουνό σήμερα!" είπε η μαμά... ποτέ δεν αρνείται το βουνό ο μπαμπάς...
Ψηλά... λίγο ακόμα... όσο να βλέπουμε πάνω μας μόνο γαλάζιο και όλο το πράσινο στα πόδια μας... μέχρι μακριά τη θάλασσα που χάιδεψα εχθές...
Πέτρα πάνω στην πέτρα τα διπλανά βουνά... στη μέση, βαθιά, ο ήχος του νερού...
"Από εδώ μπαίνουμε στο δάσος;"... κοίταξα τα πανύψηλα δέντρα που έσβηναν μπροστά μου το φως χωρίζοντας τον κόσμο στα δύο θαρρείς...
"Είναι τρομακτικά λίγο"... "...σαν να υπάρχει κάτι περισσότερο εδώ μέσα!"
Μέσα στην υγρασία και το ημίφως απομόνωνα το χρώμα κάποιας ανεμόνας, την μυρωδιά απ' το ρήκι, τον ήχο μίας μέλισσας, το χάδι μιας αχτίδας ήλιου που πέρασε ανάμεσα απ' τα πλατανόφυλλα...
Έφυγαν μπροστά ο μπαμπάς κι η μαμά όσο προσπαθούσα να ξεχωρίσω τις μορφές που σχηματίζονταν σε κάτι μπλεγμένους κορμούς...
Έτρεξα να προλάβω τη διαδρομή... φως μπροστά μου... βγήκαμε σε ξέφωτο...
Λιβελούλες... "το βράδυ γίνονται νεράιδες" εξήγησα... άπλωσα τα χέρια, έκλεισα τα μάτια, σήκωσα το κεφάλι στον ήλιο, στροβιλίστηκα μαζί τους... "υπάρχουν και μπλε και πράσινες"... "που είναι σήμερα;"...
Σταμάτησα απότομα... "σε άκουσα..." είπα ενοχλημένος καθώς κοίταξα ζαλισμένος πίσω μου...
"Ήταν ένα φρσσσστ..." συμπλήρωσε ο μπαμπάς...
"Α, ναι έχει πολλά εδώ..." επιβεβαίωσε και η μαμά...
"Ευτυχώς... συμφωνούμε όλοι!" είπα... και ενοούσα "...στον κώδικα του παραμυθιού..."