... στο Θ. μου...

Αγαπημένο μου Θ...
Πότε ήταν το τότε που συναντηθήκαμε;
Θαρρώ κοντά στο τέλος του 2008... πλησίαζαν γιορτές... αυτό το θυμάμαι...
Ήρθες για να μου μάθεις να μετράω ως το τριάντα τη σιωπή, σε ένα άθλιο καφέ, και μετά σε έχασα...
Έκανα πρόοδο και έφτασα στο εξήντα... και ήθελα να στο πω...
Εγώ σου έμαθα γιατί τα τοστ είναι καλύτερα όταν στα φτιάχνουν έξω...
Έτσι λες να κλείσαμε λογαριασμούς και γι' αυτό να μην σε ξαναβρήκα;
Μου χρωστάς παρόλα αυτά ένα φιλί αθώο!
Έτσι για να σου θυμίσω τις οφειλές σου... που πλέον είναι ληξιπρόθεσμες και θα επιφορτιστούν με τόκους υπερημερίας...
Το Θ. σου παραμένει ακέραια ολοστρόγγυλο σαν το στοπ του Κ.Ο.Κ... αλλά εγώ δεν θα μάθω ποτέ να τον ακολουθώ...