Δεν είχα θέμα... δεν ήθελα τίποτα να πω σήμερα... ή μπορεί και να μην ήθελα να μιλήσω σε κανέναν για τίποτα...
Και έτυχε... κάτι από αυτά που ξέρεις ότι συμβαίνουν εκεί ψηλά... μικρό και ασήμαντο... μέχρι να αναγνωρίσεις το σημάδι...
Έχω έναν ιδιαίτερο αναγνώστη... έναν ανθρωπάκο τόσο δα που με διαβάζει με τρόπο αναπάντεχο...
Κι είναι μεγάλη ευθύνη αυτή... γιατί αυτός θα με ξέρει απ' την αρχή... απ' τη στιγμή που ανακάλυψε τον κόσμο... και μαζί με μένα... μέσα από μένα θα μαθαίνει τη ζωή...
Μαζί με αυτόν κι εγώ! Γιατί το μόνο που πρόλαβα κι έμαθα πριν από εκείνον είναι να γράφω...
Ένα παιδί περιμένει να με διαβάσει λοιπόν... γιατί έχω αγωνία;
Αυτά αναγνωρίζουν την αλήθεια! Δεν χρειάζεται να προσπαθήσω... μόνο να του περιγράψω τον κόσμο μου θέλει...
Ένα παιδί με περιμένει... για το οποίο δεν έτυχε να ξαναγράψω... τουλάχιστον απευθυνόμενος σε εκείνο... γιατί την πολύτιμη στιγμή του την κατέγραψα στο όνομα της μαμάς του...
Ένα παιδί καλή μου Ε. με ακούς; Σαν κι εκείνο στο οποίο γράφεις εσύ.... μόνο που το παιδί αυτό ήδη μπορεί και ακούει τις λέξεις που βάζω σε σειρά...
Ακόμα δεν το έχω συναντήσει... κι αυτό παρακολουθεί τον τρόπο που τοποθετώ τα φωνήεντα και τα σύμφωνα στη σειρά για να φτιάξω παρέες από λέξεις...
Με πιάνει νευρικότητα να ξέρω ότι θα το συναντήσω και θα έχει ήδη κάτι από μένα καταγεγραμμένο... όταν εγώ θα του δηλώνω "χάρηκα πολύ"...
Τόση ώρα και ακόμα δεν του έχω απευθυνθεί... λες και θέλω όλα να τα πω στον πρόλογο... μην τύχει και δε γίνω σαφής... ή μήπως τελικά να μείνω στον πρόλογο σήμερα;
Όχι, όχι... του το υποσχέθηκα...
Αγαπημένε μου Χ.,
Ζηλεύω τον κόσμο σου... όχι αυτόν στον οποίο ήρθες, αλλά εκείνον που εσύ έφερες μαζί σου...
Ξέρω ότι είναι άσχημο να ξεκινάω να σου γράφω με ένα αρνητικό συναίσθημα όπως η ζήλια αλλά επίσης ξέρω ότι δεν μπορώ να σου κρυφτώ...
Όμως να ξέρεις... δεν είναι φθόνος... είναι η ζήλια που αισθάνεσαι μπροστά στον πάγκο με τα γλειφιτζούρια όταν η μαμά υπαγορεύει ότι θα χαλάσουν τα δοντάκια σου...
Κι εσύ είμαι σίγουρος πως θέλεις να της πεις ότι δεν πειράζει... γιατί αυτά τα δοντάκια θα πέσουν και θα βγούνε άλλα... αλλά αφενός εσύ δεν μπορείς να το εκφράσεις και αφετέρου η μαμά δεν το σκέφτηκε... γιατί σκεφτόταν το παιδί της...
Μα τη δική σου τη μαμά την ξέρω... και μην ανησυχείς... θα σου πάρει δύο ολόχρυσα αστέρια να στα φορέσει στο πέτο...
Κι αν αναρωτηθείς γιατί δύο... θα σου πω γιατί τα αστέρια ποτέ δεν πάνε μόνα τους... θέλουν παρέα με ομοίους τους να κάνουν...
Είναι φορές βέβαια που πιάνουν φιλίες με παιδάκια... αλλά πρέπει πρώτα να καταφέρεις να τα κερδίσεις... δεν είναι δύστροπα... ούτε υπεροπτικά.... ντροπαλά είναι και φοβητσιάρικα...
Γι' αυτό μην μπερδευτείς αν στην αρχή δεν σου μιλάνε... θέλουν το χρόνο τους... και πρέπει να τα κουβεντιάσεις πολύ...
Τότε εκείνα θα φωτίσουν το πιο πλατύ χαμόγελο για σένα...
Εσύ βέβαια είσαι πολύ μικρούλης... και αυτό είναι μεγάλο πλεονέκτημα... γιατί μπορείς πιο εύκολα να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους...
Πριν χρόνια άρχισα κι εγώ να κάνω φίλους μου αστέρια... και τώρα έχω μερικά να φωτίζουν τις μέρες μου...
Μην απορείς... δεν έκανα λάθος... τα αστέρια δεν φωτίζουν μόνο τις νύχτες... όλη μέρα φωτίζουν... απλά δεν έμαθαν ποτέ τον τρόπο να κρύβουν τη λάμψη τους κι έτσι τα βράδια μπορείς να τα δεις...
Στην πραγματικότητα δεν θα ήθελαν να φαίνονται... και γι' αυτό τους αρέσει να παίζουν κρυφτό όταν έχει σύννεφα... αλλά η φύση τους έδωσε αυτό το ελάττωμα σαν αντιστάθμισμα της ομορφιάς που τους χάρισε...
Προχθές είχε ένα πελώριο φεγγάρι... το είδες;
Είναι η μαμά των αστεριών... και προσπαθεί κάθε βράδυ να φωτίζει για να τραβάει με την λάμψη της την προσοχή των ανθρώπων ώστε να μην πειράζουν τα παιδιά της...
Κάνουμε και με αυτό παρέα που και που... αλλά τώρα που μεγάλωσα κι εγώ λιγάκι... αλλιώς προτιμώ να τρέχω γύρω τριγύρω με τα παιδιά...
Α, και ξέρεις κάτι ακόμα;
Όταν η μαμά έκανε τραπέζι και δεν χωράγαμε όλοι στη μεγάλη τραπεζαρία... έβαζε πάντα ένα δεύτερο πιο μικρό τραπέζι δίπλα μόνο για τα παιδιά... πάντα εκεί μου άρεσε να κάθομαι... και ακόμα εκεί πηγαίνω όταν ξεφεύγω από την προσοχή των άλλων... γιατί εκεί έχει μια ελευθερία... και έχουμε τους δικούς μας κανόνες...
Αν καμιά φορά πηγαίναμε για φαγητό στην ταβέρνα μου άρεσε να γλιστράω κάτω απ' το τραπέζι, που καθόμουν δίπλα στον μπαμπά, και να πηγαίνω για κυνηγητό με τα άλλα τα παιδιά...
Αλλά δεν ήμασταν από αυτούς που έκαναν φασαρία και τους μάλωναν... μόνο παίζαμε... και γελάγαμε στα σκαλοπάτια της ταβέρνας...
Στο νησί... που είχαμε κοντά την παραλία... τα καλοκαίρια πάντα θα πηγαίναμε στην άμμο... για να πετάμε βότσαλα, να κάνουμε ψαράκια και να μαζέψουμε κοχύλια... που το βράδυ είναι σπάνια... και άρα πιο πολύτιμα...
Θυμάμαι μύριζε κάτι ωραία... μετά έμαθα ότι το λένε νυχτολούλουδο...
Έχω και άλλες μυρωδιές να σου χαρίσω από το νησί... γιασεμί από την αυλή του παλιού μου σπιτιού... αυτού που ακόμα μπερδεύω στα όνειρά μου... και αγιόκλημα... που το κόβαμε και ρουφούσαμε απ' την ουρίτσα του το μέλι... έτσι το λέγαμε τότε...
Γι' αυτό σου λέω ότι ζηλεύω τον κόσμο σου... γιατί αυτό τον κόσμο κουβαλάς... κι εγώ όσο κι αν διπλώνομαι είναι φορές που δυσκολεύομαι να χωρέσω... αν και ακόμα το παλεύω... όταν οι άλλοι τον έχουν χρόνια ξεχασμένο...
Απόψε σου έγραψα αγαπημένο μου παιδί και το κέρδος είναι περισσότερο δικό μου... γιατί μεγαλώνοντας κι εγώ ξέχασα σαν τους πολλούς ότι πέρα από εμάς είναι τ' αστέρια... και σήμερα μου το θύμισες...
Καληνύχτα!
Και έτυχε... κάτι από αυτά που ξέρεις ότι συμβαίνουν εκεί ψηλά... μικρό και ασήμαντο... μέχρι να αναγνωρίσεις το σημάδι...
Έχω έναν ιδιαίτερο αναγνώστη... έναν ανθρωπάκο τόσο δα που με διαβάζει με τρόπο αναπάντεχο...
Κι είναι μεγάλη ευθύνη αυτή... γιατί αυτός θα με ξέρει απ' την αρχή... απ' τη στιγμή που ανακάλυψε τον κόσμο... και μαζί με μένα... μέσα από μένα θα μαθαίνει τη ζωή...
Μαζί με αυτόν κι εγώ! Γιατί το μόνο που πρόλαβα κι έμαθα πριν από εκείνον είναι να γράφω...
Ένα παιδί περιμένει να με διαβάσει λοιπόν... γιατί έχω αγωνία;
Αυτά αναγνωρίζουν την αλήθεια! Δεν χρειάζεται να προσπαθήσω... μόνο να του περιγράψω τον κόσμο μου θέλει...
Ένα παιδί με περιμένει... για το οποίο δεν έτυχε να ξαναγράψω... τουλάχιστον απευθυνόμενος σε εκείνο... γιατί την πολύτιμη στιγμή του την κατέγραψα στο όνομα της μαμάς του...
Ένα παιδί καλή μου Ε. με ακούς; Σαν κι εκείνο στο οποίο γράφεις εσύ.... μόνο που το παιδί αυτό ήδη μπορεί και ακούει τις λέξεις που βάζω σε σειρά...
Ακόμα δεν το έχω συναντήσει... κι αυτό παρακολουθεί τον τρόπο που τοποθετώ τα φωνήεντα και τα σύμφωνα στη σειρά για να φτιάξω παρέες από λέξεις...
Με πιάνει νευρικότητα να ξέρω ότι θα το συναντήσω και θα έχει ήδη κάτι από μένα καταγεγραμμένο... όταν εγώ θα του δηλώνω "χάρηκα πολύ"...
Τόση ώρα και ακόμα δεν του έχω απευθυνθεί... λες και θέλω όλα να τα πω στον πρόλογο... μην τύχει και δε γίνω σαφής... ή μήπως τελικά να μείνω στον πρόλογο σήμερα;
Όχι, όχι... του το υποσχέθηκα...
Αγαπημένε μου Χ.,
Ζηλεύω τον κόσμο σου... όχι αυτόν στον οποίο ήρθες, αλλά εκείνον που εσύ έφερες μαζί σου...
Ξέρω ότι είναι άσχημο να ξεκινάω να σου γράφω με ένα αρνητικό συναίσθημα όπως η ζήλια αλλά επίσης ξέρω ότι δεν μπορώ να σου κρυφτώ...
Όμως να ξέρεις... δεν είναι φθόνος... είναι η ζήλια που αισθάνεσαι μπροστά στον πάγκο με τα γλειφιτζούρια όταν η μαμά υπαγορεύει ότι θα χαλάσουν τα δοντάκια σου...
Κι εσύ είμαι σίγουρος πως θέλεις να της πεις ότι δεν πειράζει... γιατί αυτά τα δοντάκια θα πέσουν και θα βγούνε άλλα... αλλά αφενός εσύ δεν μπορείς να το εκφράσεις και αφετέρου η μαμά δεν το σκέφτηκε... γιατί σκεφτόταν το παιδί της...
Μα τη δική σου τη μαμά την ξέρω... και μην ανησυχείς... θα σου πάρει δύο ολόχρυσα αστέρια να στα φορέσει στο πέτο...
Κι αν αναρωτηθείς γιατί δύο... θα σου πω γιατί τα αστέρια ποτέ δεν πάνε μόνα τους... θέλουν παρέα με ομοίους τους να κάνουν...
Είναι φορές βέβαια που πιάνουν φιλίες με παιδάκια... αλλά πρέπει πρώτα να καταφέρεις να τα κερδίσεις... δεν είναι δύστροπα... ούτε υπεροπτικά.... ντροπαλά είναι και φοβητσιάρικα...
Γι' αυτό μην μπερδευτείς αν στην αρχή δεν σου μιλάνε... θέλουν το χρόνο τους... και πρέπει να τα κουβεντιάσεις πολύ...
Τότε εκείνα θα φωτίσουν το πιο πλατύ χαμόγελο για σένα...
Εσύ βέβαια είσαι πολύ μικρούλης... και αυτό είναι μεγάλο πλεονέκτημα... γιατί μπορείς πιο εύκολα να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους...
Πριν χρόνια άρχισα κι εγώ να κάνω φίλους μου αστέρια... και τώρα έχω μερικά να φωτίζουν τις μέρες μου...
Μην απορείς... δεν έκανα λάθος... τα αστέρια δεν φωτίζουν μόνο τις νύχτες... όλη μέρα φωτίζουν... απλά δεν έμαθαν ποτέ τον τρόπο να κρύβουν τη λάμψη τους κι έτσι τα βράδια μπορείς να τα δεις...
Στην πραγματικότητα δεν θα ήθελαν να φαίνονται... και γι' αυτό τους αρέσει να παίζουν κρυφτό όταν έχει σύννεφα... αλλά η φύση τους έδωσε αυτό το ελάττωμα σαν αντιστάθμισμα της ομορφιάς που τους χάρισε...
Προχθές είχε ένα πελώριο φεγγάρι... το είδες;
Είναι η μαμά των αστεριών... και προσπαθεί κάθε βράδυ να φωτίζει για να τραβάει με την λάμψη της την προσοχή των ανθρώπων ώστε να μην πειράζουν τα παιδιά της...
Κάνουμε και με αυτό παρέα που και που... αλλά τώρα που μεγάλωσα κι εγώ λιγάκι... αλλιώς προτιμώ να τρέχω γύρω τριγύρω με τα παιδιά...
Α, και ξέρεις κάτι ακόμα;
Όταν η μαμά έκανε τραπέζι και δεν χωράγαμε όλοι στη μεγάλη τραπεζαρία... έβαζε πάντα ένα δεύτερο πιο μικρό τραπέζι δίπλα μόνο για τα παιδιά... πάντα εκεί μου άρεσε να κάθομαι... και ακόμα εκεί πηγαίνω όταν ξεφεύγω από την προσοχή των άλλων... γιατί εκεί έχει μια ελευθερία... και έχουμε τους δικούς μας κανόνες...
Αν καμιά φορά πηγαίναμε για φαγητό στην ταβέρνα μου άρεσε να γλιστράω κάτω απ' το τραπέζι, που καθόμουν δίπλα στον μπαμπά, και να πηγαίνω για κυνηγητό με τα άλλα τα παιδιά...
Αλλά δεν ήμασταν από αυτούς που έκαναν φασαρία και τους μάλωναν... μόνο παίζαμε... και γελάγαμε στα σκαλοπάτια της ταβέρνας...
Στο νησί... που είχαμε κοντά την παραλία... τα καλοκαίρια πάντα θα πηγαίναμε στην άμμο... για να πετάμε βότσαλα, να κάνουμε ψαράκια και να μαζέψουμε κοχύλια... που το βράδυ είναι σπάνια... και άρα πιο πολύτιμα...
Θυμάμαι μύριζε κάτι ωραία... μετά έμαθα ότι το λένε νυχτολούλουδο...
Έχω και άλλες μυρωδιές να σου χαρίσω από το νησί... γιασεμί από την αυλή του παλιού μου σπιτιού... αυτού που ακόμα μπερδεύω στα όνειρά μου... και αγιόκλημα... που το κόβαμε και ρουφούσαμε απ' την ουρίτσα του το μέλι... έτσι το λέγαμε τότε...
Γι' αυτό σου λέω ότι ζηλεύω τον κόσμο σου... γιατί αυτό τον κόσμο κουβαλάς... κι εγώ όσο κι αν διπλώνομαι είναι φορές που δυσκολεύομαι να χωρέσω... αν και ακόμα το παλεύω... όταν οι άλλοι τον έχουν χρόνια ξεχασμένο...
Απόψε σου έγραψα αγαπημένο μου παιδί και το κέρδος είναι περισσότερο δικό μου... γιατί μεγαλώνοντας κι εγώ ξέχασα σαν τους πολλούς ότι πέρα από εμάς είναι τ' αστέρια... και σήμερα μου το θύμισες...
Καληνύχτα!
