... πόσα αχ;

Με ένα αχ... άχτι παλιό!
Αχνές οι αναφορές ουσίας στην ημέρα μου...
Αχτένιστη εποχή στο φως ενός προβολέα με ημερομηνία λήξης...
Αχτίδα αληθινού φωτός τα όνειρα που πεισματικά περνούν τη χαραμάδα...
Αχιβάδα κλειστή το πολύ που θέλει να πραγματωθεί...
Αχινός η καθημερινότητα με αγκάθια που τσιμπάνε...
Αχάιδευτο αίσθημα το ανικανοποίητο...
Αχανής η πραγματικότητα χωρίς το χάρτη του παραμυθιού...
Αχαρτογράφητη περιοχή η φαντασία...
Άχρηστη η δυνατότητα χωρίς τη δύναμη...
Αχάρακτη έννοια πάνω μου η αδιαφορία...
Αχάριστα τα θέλω με τραβούν στον πάτο...
Άχαρος ο ρόλος του συμβατικού αλλά τον υποδύομαι...
Αχειραγώγητο το πρωτόγονο στη φύση του ανθρώπου...
Αχόρταγη η πείνα του εγώ για επιβεβαίωση...
Αχαλίνωτη η σκέψη μου όμοιο αραβικό άλογο...
Αχρείαστο το ψέμα, άστο να υπάρχει...
Αχλάδι ζουμερό το παραμύθι με τρέφει τους χυμούς του...
Αχαρακτήριστο το εντός μου σήμερα...