Στο σκούρο αυτό πρωινό είδα σαν σε ράφι μπακάλικου σε σειρά κομμάτι κομμάτι όσα έχουμε...
Σε απόλυτη συμμετρία και τοποθετημένα αλφαβητικά...
Πήγα στο διάδρομο με τα είδη προσωπικής φροντίδας...
Έψαξα τον έρωτα. Δεν τον βρήκα.
Σκέφτηκα να ρωτήσω. Κατάλαβα ότι πλέον διατίθεται διαφορετικά... σε μονοδόσεις... για την αποφυγή εθισμού μάλλον...
Είδα έναν έρωτα αποδομημένο στα συναισθήματα που τον απαρτίζουν... γιατί δεν είναι κάτι περισσότερο από μία συνταγή...
Αναγνώρισα από τα συστατικά του...
... τον ενθουσιασμό με περασμένη ημερομηνία λήξης...
... την συμπάθεια να έχει μπει στο κουτί της συνήθειας...
... την προσμονή σε μπουκαλάκι εκκρεμότητας...
... την αγάπη σε οικογενειακή συσκευασία...
... τον πόθο με δωρεάν δοσομετριτή και χρονόμετρο προγραμματισμού...
... και έπιασε να βρέχει...