Στολίδια, φυλαχτά... και άλλες βασκανίες της καρδιάς

Ζήτησα μόνο ένα παράθυρο να το κρεμάσω στον άδειο τοίχο μου...
Κανείς δεν είχε να μου δώσει ένα...
Κάποιοι δεν βρήκαν ένα που η θέα του να αξίζει κι άλλοι δεν είχαν καν...
Τα παράθυρα βλέπουν ορίζοντα όταν τα μάτια που τα κοιτούν δεν έχουν ξεθωριάσει...
Μη μου γερνάς το βλέμμα...!
Έλαβα αντί γι' αυτό που ζήτησα δώρα καρδιάς...
Συμπάθεια, αγάπη, αφοσίωση... μπιζουδάκια για τον μικρόκοσμό μου... εκείνον που έφτιαξα σαν μαυσωλείο των σύντομων συναντήσεων της ζωής μου με τα μεγάλα... και τα στρίμωξα ακατάστατα σε κουτάκια...
Μου ζητήθηκε ένα χαμόγελο να το κρεμάσουν στην άκρη του μυαλού...
Το διαπραγματεύτηκα... ίσως γιατί σκορπάω πολλά χαμόγελα... αλλά αυτό το αισθανόμουν πιο ουσιαστικό... από εκείνα τα ουσιώδη που φέρουν το βάρος της ευθύνης...
Ρώτησα για τη χρησιμότητά του... δεν είναι ωραίο να δημιουργείς θύματα απλώνοντας το χέρι με αγνές προθέσεις...
Για στολίδι ή φυλαχτό;
Αν είναι για στολίδι να στείλω το χαμόγελο του πρωινού που με βρήκε πίσω απ'το παράθυρο να πίνω τον κρύο καφέ από το προηγούμενο βράδυ...
Αν είναι για φυλαχτό να στείλω το χαμόγελο που βρήκα σε μια παλιά φωτογραφία της πρώτης μου νιότης...
Δεν έλαβα απάντηση...
Ίσως να φάνηκα τσιγκούνης... αλλά... τα πιο ακριβά τα μοιράζεις με φειδώ... γιατί το βάρος τους εύκολα σε παρασύρει στα σκοτεινά... στα μύχια του νου...
Πήρα κι ένα φιλί... απ' τα ξεχωριστά... εκείνων που καταλαβαίνουν... που τη διαφορά την φοράνε φωτοστέφανο...
Ένα συλλεκτικό φιλί... στολίδι για το δέντρο μου... εκείνο το γυμνό που ζωγράφισα πριν 13 χρόνια... και βάλθηκα να το φορτώσω με όσες στιγμές αντέχουν τα κλαδάκια του...