Εδώ χωρίς αιδώ... με πέντε χρόνια καθυστέρηση...

εδώ [eδó] & (προφ.) δω [δó], συχνά όταν η προηγούμενη λέξη τελειώνει σε [a, o, e] επίρρ. τοπ. δεικτ. : 1α.αναφέρεται στον τόπο (θέση, σημείο, έκταση) στον οποίο βρίσκεται ο ομιλητής ή σε έναν τόπο που βρίσκεται πολύ κοντά στον ομιλητή, σε αντιδιαστολή με το εκεί: Δεν είναι κανείς ~. Έλα ~. Kάθισε ~ και περίμενέ μας. Mπορώ να αφήσω ~ τις βαλίτσες μου; Φέρ΄ το δω γρήγορα. Aν έχεις χρόνο, πέρνα κι από δω, από εμάς. Πόσο μακριά από ~; Φύγε από δω! Έλα πιο ~, πιο κοντά προς εμένα, προς τη μεριά μου. (έκφρ.) μια* ~ και μια εκεί. || σε περιπτώσεις έμφασης προτάσσεται: ~ σου είπα να το βάλεις. ~ κόλλησέ το. β. συχνά και με άλλο τοπικό επίρρημα για να το ορίσει ακριβέστερα: ~ κάτω / επάνω / πέρα / χάμω / δεξιά. || για αόριστη δήλωση: Kάπου ~ / (γύρω / κοντά) θα βρίσκονται. γ. ύστερα από δεικτική αντωνυμία ή δεικτικό μόριο για περισσότερη έμφαση: Aυτά ~ τι είναι; Nα, αυτό ~ είναι το σχολείο μας. δ. ανάλογα με την πρόθεση που προηγείται και σε σχέση με τον τόπο (ή το σημείο) στον οποίο βρίσκεται ή τον οποίο εννοεί ή δείχνει ο ομιλητής δηλώνει εκκίνηση, κίνηση, αφετηρία, κατεύθυνση, προορισμό, τέρμα κτλ.: Aπό δω ξεκίνησε η πορεία. Mη φύγετε από δω! Aπό ~, από αυτή την πλευρά: Aπό ~ έχουμε μαγευτική θέα. Aπό δω υψώνεται ο Όλυμπος. Kατά δω. Προς τα ~. Έτρεξε κατά δω. Περάστε / κατευθυνθείτε προς τα ~. Περάστε από ~. Aπό δω παρακαλώ! Πώς φτάσατε ως ~; Ως ~ έλυσε την άσκηση. || σε στερεότυπη εκφορά από ~ ως / ίσαμε / μέχρι εκεί: α. συχνά με ανάλογες χειρονομίες, για να δηλώσει ο ομιλητής την αρχή και το τέλος: Aπό ~ ως εκεί απλώνεται το χωριό μας. Aπό ~ ως / ίσαμε εκεί είναι τα όρια του οικοπέδου μας. β. για απόσταση: Aπό ~ ως εκεί είναι τριάντα χιλιόμετρα. 2. με αναφορά: α. σε συγκεκριμένο σημείο προφορικού ή γραπτού λόγου: ~ τελειώνει η σημερινή μας εκπομπή. ~ τελειώνει το παραμύθι. ~ ακριβώς πρέπει να διακόψουμε για λίγο. ~ πρέπει να υπογράψετε. ~ χρειάζεται υπογράμμιση. β. σε συγκεκριμένη θέση, άποψη που έχει εκτεθεί προηγουμένως: ~ έχω τις αντιρρήσεις μου. ~ διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. ~ δε θα τα πάμε καθόλου καλά. (έκφρ.) ~ θα τα χαλάσουμε*. 3. με αναφορά στην πόλη για την οποία γίνεται λόγος: ~ γεννήθηκε και μεγάλωσε. ~ μένουμε χρόνια τώρα. Δύσκολα να βρεις ~ φρέσκο ψάρι. ~ τα βράδια έχει κρύο. Είμαι από δω / η καταγωγή μου είναι από δω. || σε στερεότυπη εισαγωγική έκφραση ραδιοφωνικής ή άλλης ανάλογης εκπομπής: ~ ραδιοφωνικός σταθμός Θεσσαλονίκης. ~ Λονδίνο. ~ Πολυτεχνείο. || με αναφορά στην εδώ ζωή, στην επίγεια ζωή: Όλα ~ θα τ΄ αφήσουμε. (έκφρ.) όλα ~ πληρώνονται*. 4. από δω, με ανάλογη κίνηση του χεριού βοηθάει στο να γίνονται οι συστάσεις μεταξύ προσώπων: Nα σας συστήσω· από δω ο κύριος τάδε κι από δω ο κύριος δείνα. Ο κύριος από δω είναι φίλος παλιός. || (μειωτ., προφ.) όταν δεν ξέρουμε ή δε θέλουμε να αναφέρουμε το όνομα κάποιου: Ο κύριος από δω μας ενοχλεί. 5. δηλώνει χρόνο συνήθ. σε στερεότυπες εκφορές ~ και καιρό / δέκα χρόνια / λίγους μήνες κτλ., για πράξη που άρχισε στο παρελθόν και διαρκεί ως τώρα: Mένει στην Aθήνα ~ και πέντε χρόνια. ~ και πέντε λεπτά ήταν μια χαρά, ως πριν από πέντε λεπτά. ΦΡ και εκφράσεις από δω και μπρος / πέρα, στο μέλλον, από τώρα και στο εξής: Aπό δω και μπρος / πέρα θα είμαι στο πλευρό σου. ~ που φτάσαμε / που καταντήσαμε, στην άσχημη κατάσταση που βρισκόμαστε.~ και τώρα*. ως ~ (και μη παρέκει), φτάνει ως εδώ, μη συνεχίζεις, (και) μην ξεπερνάς τα όρια. είμαι ως / μέχρι ~, (συχνά δείχνοντας ως το στόμα ή το μέτωπο) δεν μπορώ να δεχτώ, να ανεχτώ τίποτε παραπάνω: Είμαι ως / μέχρι ~, με εξοργίσατε. Είμαι ως / μέχρι ~, δεν μπορώ να φάω άλλο. φέρνω κπ. ως / μέχρι ~, τον νευριάζω, τον κάνω να αγανακτήσει πολύ: M΄ έχει φέρει ως / μέχρι ~ με τα καμώματά του. γκρεμίσου* από δω! ~ κι εκεί, σκόρπια, τυχαία σε διάφορα σημεία, πού και πού. από δω κι από κει, από διάφορα μέρη. ~ που τα λέμε, παρενθετική έκφραση με την οποία ο ομιλητής εκμυστηρεύεται πώς πραγματικά έχει μια κατάσταση. ~ σε θέλω κάβουρα* να περπατάς στα κάρβουνα. από δω τον είχα*, από κει τον είχα, (τον κατάφερα). ~ είσαι κι ~ είμαι* / ~ είμαστε (και θα δεις). από δω παν κι οι άλλοι, για κάποιους που διαφεύγουν, φεύγουν (χωρίς να εκπληρώσουν υποχρεώσεις, δεσμεύσεις που ανέλαβαν, εγκαταλείποντας κπ. ή κτ., κτλ.): Πήρε τα δανεικά κι από δω παν κι οι άλλοι. ΠAΡ Εκεί που είσαι ήμουνα κι ~ που είμαι* θά ΄ρθεις. II. σε ονοματική χρήση. 1. (ως ουσ.) οι εδώ, τα πρόσωπα που εννοεί ο ομιλητής: Ήρθε σε ρήξη με τους ~. 2. (ως επίθ.) για αυτό που επικρατεί, ισχύει σε ένα χώρο, περιβάλλον κτλ.: Οι ~ συνθήκες. H ~ ζωή, η επίγεια ζωή. III. επιφωνηματικά για αγανάκτηση, αποδοκιμασία κτλ.: Για άκουσε δω! Για δες ~ αναίδεια / θράσος! Για κοίτα ~ κούνημα και ύφος!
[ελνστ. ή μσν. ἐδῶ < ίσως ελνστ. zδε (αρχ. σημ.: `προς τα εδώ΄)· αποβ. του αρχικού άτ. φων.]

χωρίς [xorís] πρόθ. : για τη δήλωση επιρρηματικών σχέσεων· δίχως. ANT με. 1. συντάσσεται με αιτιατική και δηλώνει: α. έλλειψη, στέρηση, απουσία: Έμεινε ~ φίλους / δεκάρα. Πού πας ~ ομπρέλα; Θύμωσε ~ αιτία / λόγο κι αφορμή. || συχνά, στον προφορικό λόγο, μαζί με την πρόθεση με: Παρακαλώ, ένα γάλα με ~ ζάχαρη. Tον πήρε με ~ τίποτε, τον παντρεύτηκε τελείως φτωχό, χωρίς να έχει τίποτε. || απόλυτα: Tον καφέ τον θέλεις με ζάχαρη ή ~; || με αφηρημένα ουσιαστικά δημιουργεί περίφραση που συνήθ. ισοδυναμεί με το αντίστοιχο σύνθετο με το στερητικό α αντίθετο επίθετο ή επίρρημα: Είναι άνθρωπος ~ μυαλό, άμυαλος. Είναι τελείως ~ γούστο. ~ αμφιβολία, αναμφίβολα. ~ αναβολή, τώρα, ανυπερθέτως. (έκφρ.) ~ προηγούμενο*. ~ υπερβολή*. ~ όρια*. ΦΡ ~ άλλο, οπωσδήποτε, ανυπερθέτως: Θα έρθω αύριο ~ άλλο. β. εξαίρεση: Ήταν πενήντα ~ εμένα. Σώθηκαν εξήντα ~ τους τραυματίες, χωρίς να υπολογιστούν οι τραυματίες. (έκφρ.) ~ τα καλοκαίρια, ειρωνικά για κπ. που κρύβει την ηλικία του· χώρια: Είναι τριάντα χρόνων ~ τα καλοκαίρια! 2. συντάσσεται με βουλητική πρόταση που εισάγεται με το να και δηλώνει εξαίρεση, παραχώρηση ή εναντίωση: Ξόδεψε πέντε χιλιάδες ~ να λογαριάσεις τα ναύλα. Συνεννοηθήκανε ~ να πούνε λέξη, αν και δεν είπαν λέξη. Σε πάτησα ~ να το θέλω. Kαι ~ να μας το ΄λεγε, θα το καταλαβαίναμε, κι αν δε μας το έλεγε. Πέρασε η ώρα ~ να το καταλάβω, και δεν το κατάλαβα.
[αρχ. χωρίς (ως πρόθ.)]

αιδώς η [eδós] Ο γεν. αιδούς, αιτ. αιδώ (χωρίς πληθ.) : (λόγ.) 1α. το συναίσθημα της ντροπής που προέρχεται ιδίως από καταπάτηση των ηθικών ή κοινωνικών κανόνων: H νεολαία συχνά κατηγορείται για έλλειψη σεμνότητας και αιδούς. ~, Aργείοι, (ως επίπληξη για τους Έλληνες) ντροπή σας! β. (νομ.) Προσβολή της αιδούς κάποιου / της δημοσίας αιδούς, για εκτέλεση άσεμνης ή ακόλαστης πράξης. 2. τα απόκρυφα μέρη του ανθρώπινου σώματος: Mε ένα απλό κομμάτι ύφασμα αντί για ρούχο γύρω από την αιδώ.
[λόγ. < αρχ. αἰδώς (1β: σημδ. γαλλ. pudeur)]

Από το Λεξικό Τριανταφυλλίδη

... ολόιδια, αλλιώτικη εικόνα...

Βλέπουμε την ίδια εικόνα μέσα από διαφορετικό παράθυρο...
Πως είναι δυνατόν να γίνεται αυτό;
Τα ίδια σύννεφα, τα ίδια σκούρα χρώματα... την ίδια απόσταση...
Έστρεψα αλλού το βλέμμα...
Λίγο πιο δίπλα ένα ζευγαράκι τύπου-προτύπου ζει τον έρωτά του σε κοινή θέα με μικρά, ελαφρά αγγίγματα, πεταχτά συρρικνωμένα φιλιά και βλέμματα ασύγχρονης διασποράς...
Ταμπλό βιβάν... σε βιτρίνα φρεσκογυαλισμένη...
Στην αρχή ζήλεψα... γρήγορα βαρέθηκα... δεν με κράτησε ούτε το ωραίο τελικά... μόνο μία σκέψη μου έμεινε... κι έκλεισα το παράθυρο για να μη βλέπω άλλο...

... ο έρωτας πριν τη βροχή...

Στο σκούρο αυτό πρωινό είδα σαν σε ράφι μπακάλικου σε σειρά κομμάτι κομμάτι όσα έχουμε...
Σε απόλυτη συμμετρία και τοποθετημένα αλφαβητικά...
Πήγα στο διάδρομο με τα είδη προσωπικής φροντίδας...
Έψαξα τον έρωτα. Δεν τον βρήκα.
Σκέφτηκα να ρωτήσω. Κατάλαβα ότι πλέον διατίθεται διαφορετικά... σε μονοδόσεις... για την αποφυγή εθισμού μάλλον...
Είδα έναν έρωτα αποδομημένο στα συναισθήματα που τον απαρτίζουν... γιατί δεν είναι κάτι περισσότερο από μία συνταγή...
Αναγνώρισα από τα συστατικά του...
... τον ενθουσιασμό με περασμένη ημερομηνία λήξης...
... την συμπάθεια να έχει μπει στο κουτί της συνήθειας...
... την προσμονή σε μπουκαλάκι εκκρεμότητας...
... την αγάπη σε οικογενειακή συσκευασία...
... τον πόθο με δωρεάν δοσομετριτή και χρονόμετρο προγραμματισμού...
... και έπιασε να βρέχει...

Live καλημέρα... and alive...

Χθες περνούσες όλη μέρα ξυστά... και ούτε μία φορά δεν έτυχε... μόνο λίγο πριν ξεψυχίσει η μέρα σε είδα να εκπέμπεις αυτό το λίγο που μου δίνει θέμα...
Παρακινούμενη αλήθεια υποκίνησης συναισθήματος...
Ένα δικό σου νι που πάντα με μπέρδευε... γιατί περιπαικτικά το αρνιόμουν και τώρα μ' εκδικείται αναδρομικά παρουσία ανάδρομου πλανήτη...
Όχι το Νι το κεφαλαίο... που ήθελε να είναι ή μπροστά ή πουθενά... αλλά εκείνο το μικρό το σφηνωμένο ανάμεσα στα άλλα γράμματα και που είναι μέγιστης σημασίας για σένα...
Σου φόρτωσα την ευθύνη της καλημέρας... προγραμματισμένη με ακρίβεια λεπτού... σε ύφος "δεν άλλαξε τίποτα"... με μήνυμα "πόσο στ' αλήθεια είναι αυτό που θέλω;"...
Αναμετάδοση μιας άλλης διαδρομής...
Καταχωρώ συνάντηση λιακάδας...

... πάλι μέτρησα...

Πάλι μέτρησα...
10 τα δεκανίκια του 1/3 του Ραϊχ... 3 κοντά, 3 σπασμένα, 1 βιομηχανικό, 1 ελαττωματικό και 1 χειροποίητο...
4 οι αναγνώστες μου σήμερα... 1 Ε. πιστό σαν ευλογία, 1 Κ. ευλογημένο σαν την πίστη, 1 Α. τυχαίο αποτέλεσμα της περιέργειάς μου και 1 Β. λατρεμένο ή Γ. κατακόκκινο...
60 τα Μμμμ... της αυτοσυγκέντρωσής μου... 1 προς 1 σε σειρά...
3 οι αναρτήσεις της ημέρας μου... 1 Δελτίο καιρού, 1 Λεξικό του Άλφα και 1 απλή Αριθμητική...
2 τα τραγούδια ακολουθίας... 1 του πρωινού ήλιου και 1 του φεγγαριού...
Σύνολο...
10 της ζωής χωρίς τα πολλαπλάσια της ζήτησης...
69 της ημέρας χωρίς της ανατροπές της λήξης...
Θα αφήσω το Βασίλη να τ' αγιάσει με Υπέρλαμπρο θυμιατό...
"...πάλι μέτρησα τ' αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε... μόνο τα δικά σου χέρια δεν μ' εγκαταλείπουνε..."

... πόσα αχ;

Με ένα αχ... άχτι παλιό!
Αχνές οι αναφορές ουσίας στην ημέρα μου...
Αχτένιστη εποχή στο φως ενός προβολέα με ημερομηνία λήξης...
Αχτίδα αληθινού φωτός τα όνειρα που πεισματικά περνούν τη χαραμάδα...
Αχιβάδα κλειστή το πολύ που θέλει να πραγματωθεί...
Αχινός η καθημερινότητα με αγκάθια που τσιμπάνε...
Αχάιδευτο αίσθημα το ανικανοποίητο...
Αχανής η πραγματικότητα χωρίς το χάρτη του παραμυθιού...
Αχαρτογράφητη περιοχή η φαντασία...
Άχρηστη η δυνατότητα χωρίς τη δύναμη...
Αχάρακτη έννοια πάνω μου η αδιαφορία...
Αχάριστα τα θέλω με τραβούν στον πάτο...
Άχαρος ο ρόλος του συμβατικού αλλά τον υποδύομαι...
Αχειραγώγητο το πρωτόγονο στη φύση του ανθρώπου...
Αχόρταγη η πείνα του εγώ για επιβεβαίωση...
Αχαλίνωτη η σκέψη μου όμοιο αραβικό άλογο...
Αχρείαστο το ψέμα, άστο να υπάρχει...
Αχλάδι ζουμερό το παραμύθι με τρέφει τους χυμούς του...
Αχαρακτήριστο το εντός μου σήμερα...

... τοποθετούμαι...

Ανάποδη θέση στο τρόλεϊ... κινηματογραφικά θα δω το φως μέχρι να φτάσω στη Βαβέλ...
Είναι θαμπή η μέρα που ξημέρωσε... με προοπτικές μεν, αλλά επί του παρόντος παίζει ακόμα με ένα σύννεφο...
Σκεφτόμουν... "με ποιο δικαίωμα κύριε κρίνεις καθημερινά τη μέρα;"... ίσως με δικαιολογεί το να το παραφράσω... "δεν κρίνω, απλά τοποθετούμαι απέναντι στη νέα ημέρα"...
"Κι αν μία μέρα σου ανοίξει πόλεμο; Από παρεξήγηση..." βιάστηκε να εκφραστεί το μέσα μου... αλλά δεν θα μπω σε τέτοιες διαδικασίες... σχεδόν έφτασα σε εκείνες τις άλλες... τις σκληρές που όμως τις κατανοώ...

Τα βαριά της λίστας...

Υπάρχουν στις to do lists μου κάποια πρακτικά tasks τα οποία δεν μπορώ να τα αποφύγω αλλά ούτε και να τα μεταθέσω...
Αυτά είναι ικανά να τρελάνουν μία ψυχαναγκαστική φύση σαν εμένα...
Όχι ότι είναι τίποτα τόσο σημαντικά που η παραμικρή διαφοροποίησή τους θα επιφέρει πρόβλημα... αλλά έστω και αυτό το λίγο που μπορεί να με πετάξει από το safe zone μου με ενοχλεί... περισσότερο γιατί δεν μπορώ εγώ να τα καθορίσω... και πρέπει απλά να προσαρμοστώ χωρίς να ούτε καν να δηλώσω τον προβληματισμό μου...
Σαφώς και θα ακολουθήσω τον "νόμο"... αλλά μέσα μου επιτρέψτε μου να συνεχίσω να τον αμφισβητώ...
Θα με ρωτήσεις: "Αντί να τα βάζεις με όσα δεν μπορείς να ορίσεις γιατί δεν κάνεις κάτι να φέρεις την αλλαγή σε σένα που έχεις προσβασιμότητα στις αλλαγές;"
Μα δεν έχω πρόβλημα προσαρμογής! Προσαρμόζομαι, αλλά ο συμβιβασμός μου πέφτει βαρύς... και δυστυχώς δεν μπορώ να αποφύγω το να γκρινιάξω για να το αποφορτίσω...
... και τώρα θα πάω να ανανεώσω την κάρτα μου!

Σήμερα αγάπες μου...

Σήμερα με το που ξύπνησα ήθελα μόνο να φωνάξω "καλημέρα αγάπες μου!" και να γυρίσουν όλοι εκείνοι που αγαπώ και τους το απευθύνω...
Να στρέψουν το βλέμμα τους προς εμένα όπου κι αν βρίσκονται...
Όσο μακριά κι αν είναι... φανταστείτε τη δύναμη στο σημείο που συναντιούνται...
Σαν κάτι να είναι παλιό σήμερα...
Το ένιωσα με το που βγήκα στο δρόμο. Σαν δώδεκα χρόνια πριν ο αέρας και το ρολόι λέει φέτος...
Ένας αέρας που είναι πιο ελαφρύς... και διαπερνά πιο εύκολα τα στενά του εντός μου...
Τις αγάπες μου θέλω... να με πάρουν απ' το χέρι... να με πάνε περίπατο τούτη τη μέρα που θέλει να φέρει Πάσχα και Ανάσταση σε μία δόση...
Ελάτε αγάπες μου να είναι πάντα παλιό σαν νεαρό το μέσα για να μη φοβάται να ζει το καινούριο...

Holi Monday

Αύριο θέλω να γιορτάζουν όλοι Holi... και να πετάνε χρωματιστές σκόνες αδιακρίτως ποιον έχουν απέναντί τους...
Να χωρεύουν στην στοά σε σειρές και να χτυπάνε τύμπανα... τα πρόσωπα όλων να λάμπουν φωτεινά και τα γυαλιστερά φουλάρια των κοριτσιών να κυματίζουν... Αρώματα από γιασεμί, κάρδαμο, νερόλι και ρόδο να σε ζαλίζουν και να στροβιλίζεσαι μέχρι να πέσεις κάτω...
Σώματα ιδρωμένα να γλυστρούν αισθαντικά... καθώς θα ερωτεύεσαι μόνο με το βλέμμα...
Κι ύστερα...; Δουλειά; Ναι, αλλά...
Ίσως κάπου... που μπορεί ακόμα το φως να σε φτάσει... και ο αέρας να έχει αληθινή μυρωδιά από κάτι...
Δευτέρα δεν με είχε ξαναβρεί το Bollywood;

Le tunnel de projets...

Πιο πολύ από τη μισή λίστα πλάνων βγήκε άκυρη...
Δεν προλαβαίνω... να ζω, να καταγράφω ή να κάνω σχέδια;
Παρόλα αυτά κουβαλάω μαζί μου όλους τους μηχανισμούς υπενθυμίσεων και οργάνωσης...
Υπερβάλω στα σχέδια;
Αυτό με κάνει κακό σχεδιαστή.
Σχεδιάζω περισσότερα μήπως ξεμείνω;
Αυτό με χαρακτηρίζει νευρωτικό.
Πιέζομαι να προλάβω να τα πραγματοποιήσω;
Αυτό δηλώνει ψυχαναγκασμό.
Σαν να μπαίνεις σε ένα τούνελ και βγαίνοντας να μην ξέρεις τι θα συναντήσεις...
Τι καιρό θα έχει;
Όταν μπήκες είχε ήλιο και ίσως να έχει συννεφιά...
Ποιους θα συναντήσεις;
Πριν είχες αυτούς που σου δωρίστηκαν, μετά ίσως εκείνους που ξεχώρισες...
Και όμως ήθελες τόσο πολύ να τερματήσεις... και να βγεις...
Τελευταία μάλλον ασθενώ... κολάζομαι όλο και πιο συχνά στους δρόμους... αλλά πάντα φτάνω στον προορισμό μου αθώος και ευλογημένος...
Θα πάρω ένα Depon και θα δω καμιά ινδική ταινία...

... τώρα θα φύγω πάλι...

Δεν προλαβαίνω να αφουγκραστώ τα ψυχικά τραύματα και να διαχειριστώ τα συμπλέγματά όλων στα λίγα λεπτά πριν φύγω που εμφανίζονται μόνο για να δηλώσουν το παρόν...
Έχω κι εγώ τα δικά μου... όμοια... και μου είναι ίσως το ίδιο δύσκολο κι εμένα... αλλά θα τα παλέψω σε κάποια διαδρομή...
Και μην ξεχνάτε αυτό που είπαμε με άλλη αφορμή... πάντα η θάλασσα θα είναι κάτω και ο ουρανός επάνω... με τη λογική γυρνάει ο κόσμος... και ανακάμπτει γρήγορα...

Sunday morning birthday...

Κυριακή πρωί και πρέπει να βρούμε λόγο να συνεχίσουμε τη γιορτή...
Γεννέθλια! Τούρτα και κεράκια με πρωινό καφέ...
Χρώματα έντονα... με γεύση τσιχλόφουσκα... κι ο ήλιος με τη θάλασσα να παίζουν παραδίπλα παιχνίδια αντικατοπτρισμών...

Παραμύθι του δάσους...

"Θα πάμε βόλτα σήμερα;" ρώτησα... με την ανάγκη ν' ανασάνω λίγο ακόμα... να ρουφίξω φως, αρώματα, ήχους... παραμύθια...
"Πάμε βουνό σήμερα!" είπε η μαμά... ποτέ δεν αρνείται το βουνό ο μπαμπάς...
Ψηλά... λίγο ακόμα... όσο να βλέπουμε πάνω μας μόνο γαλάζιο και όλο το πράσινο στα πόδια μας... μέχρι μακριά τη θάλασσα που χάιδεψα εχθές...
Πέτρα πάνω στην πέτρα τα διπλανά βουνά... στη μέση, βαθιά, ο ήχος του νερού...
"Από εδώ μπαίνουμε στο δάσος;"... κοίταξα τα πανύψηλα δέντρα που έσβηναν μπροστά μου το φως χωρίζοντας τον κόσμο στα δύο θαρρείς...
"Είναι τρομακτικά λίγο"... "...σαν να υπάρχει κάτι περισσότερο εδώ μέσα!"
Μέσα στην υγρασία και το ημίφως απομόνωνα το χρώμα κάποιας ανεμόνας, την μυρωδιά απ' το ρήκι, τον ήχο μίας μέλισσας, το χάδι μιας αχτίδας ήλιου που πέρασε ανάμεσα απ' τα πλατανόφυλλα...
Έφυγαν μπροστά ο μπαμπάς κι η μαμά όσο προσπαθούσα να ξεχωρίσω τις μορφές που σχηματίζονταν σε κάτι μπλεγμένους κορμούς...
Έτρεξα να προλάβω τη διαδρομή... φως μπροστά μου... βγήκαμε σε ξέφωτο...
Λιβελούλες... "το βράδυ γίνονται νεράιδες" εξήγησα... άπλωσα τα χέρια, έκλεισα τα μάτια, σήκωσα το κεφάλι στον ήλιο, στροβιλίστηκα μαζί τους... "υπάρχουν και μπλε και πράσινες"... "που είναι σήμερα;"...
Σταμάτησα απότομα... "σε άκουσα..." είπα ενοχλημένος καθώς κοίταξα ζαλισμένος πίσω μου...
"Ήταν ένα φρσσσστ..." συμπλήρωσε ο μπαμπάς...
"Α, ναι έχει πολλά εδώ..." επιβεβαίωσε και η μαμά...
"Ευτυχώς... συμφωνούμε όλοι!" είπα... και ενοούσα "...στον κώδικα του παραμυθιού..."

Ελίζαμπεθ

Πριν λίγο καιρό συναντηθήκαμε στο πρωινό τρόλεϊ...
Συγκεκριμένα στο επόμενο...
Τότε αναρωτήθηκα που θα κατέβεις... που πας μαζί με τόσους άλλους...
Μου ανακοίνωσαν απλά... "έφυγε η Ελίζαμπεθ Τέιλορ"...

... όνειρα με υδρώτα...

Ήταν όνειρο;
Ταξίδι που ο πόθος σε κατεβάζει σε λάθος προορισμό... γιατί πίστεψες... και επιτέλους αφέθηκες...
Ευσεβεί πάθη γι' ασεβείς πόθους...
Δυστυχώς, ήταν μόνο όνειρο...
Ευτυχώς, τι γλυτώσαμε...

25η Μαρτίου

Θα κρατήσω...
...τον ήλιο... γιατί μου είχε λείψει το να με λούζει ώρα πολύ...
...τη γιορτή... μόνο γιατί μου θύμισε κάτι που είχα ξεχάσει... ότι απλά υπάρχει για τους πολλούς που και που...
...τις συναντήσεις... αυτές τις αδιάφορες και τυχαίες που σου φανερώνουν τ' αποτελέσματα του χρόνου... που ίσως τα βλέπεις μόνο εσύ... ή τουλάχιστον τα μετράς αλλιώτικα...
...τη θάλασσα... γιατί δεν πιάνεται... και πάντα απλώνει μέσα μου μέχρι τον ορίζοντα...
...τους ήχους... που ευτυχώς τελικά δεν κατάφερα να φυλακίσω και θα μείνουν για πάντα αδάμαστοι... και μακρινά αγαπημένα μυστήρια...
...την παράδοση... γιατί την κάνει νόστιμα η μαμά... πάντα όσο πρέπει... κι ας μην την ακολούθησα ποτέ πιστά όπως οι άλλοι...
...την οικογένεια... γιατί με κάνει να είμαι ακόμα ο γιός... κι ας είναι δύσκολο κάποιες φορές όταν έχεις δυστυχώς μεγαλώσει...
...τη βόλτα... γιατί μου ξύπνησε κυτταρικές μνήμες... σχεδόν ενστικτόδικες... πρωτόγονες... βασικές... που αναρωτιέσαι... υπάρχουν ακόμα;...
...το αλλού... που πάντα ανήκω... ακόμα κι αν είμαι εδώ...
...τα παλιά... που συναντώ στο παιδικό δωμάτιο και χωρίς να προσπαθώ θυμάμαι την ιστορία τους... τελικά επαναφέρω και το συναίσθημα... πάντα νομίζω ότι θέλω να τα πάρω μαζί μου φεύγοντας...
...όσα δεν γράφω... γιατί τα κουβαλάω μαζί μου μέχρι να επιχρυσωθουν από το χρόνο και την ανάγκη... για να έρθουν να με βρουν σε ανύποπτη στιγμή...
...τα γαλάζια, πριγκιπικά... που συναντώ σε πλεόνασμα όταν τα παραπάνω κομμάτια δένουν... και βλέπω το παζλ στο πάτωμα, σκεπασμένος με τα αγαπημένα μου, μυρωδάτα σεντόνια...

... padam padam...

Φαντάσου να είναι αργία... να έχει ήλιο μετά από μέρες... να μη βιάστηκες να ξυπνήσεις... και να κρατάς τον μυρωδάτο καφέ στο χέρι...
Γύρω σου φύση... καθαρός αέρας... και μισοκλείνεις τα μάτια στο έντονο φως...
Ακούς... padam padam... καθώς στροβιλίζεσαι σε μία θολή ασφάλεια...

Mr. Smith...

Ένας Smith μέσα μου με κάνει να αλλάζω τα θέλω μου με ένα κακοδιάθετο πρέπει...
Με σφίγγει... με κάνει να χάνω το γέλιο μου... και είμαι κουρασμένος...
- Mr. Smith, this was not the way we said it should...

Τετάρτη ήταν τελικά...

Δεν κάναμε project meeting σήμερα... ίσως γιατί είχαμε άλλη διάθεση... διάθεση Τετάρτης...
Διεκπεραίωσα τα πρωινά μου project πάντως και καθόλου δεν με νοιάζει που δεν καταπιαστήκαμε με τα τεχνικρατικά μας γιατί γι' ακόμα μία φορά αφήσαμε τη στιγμή να μας πάει...
Αν και υπό πίεση να το πιάναμε το project πάλι θετικά αποτελέσματα θα είχε... αλλά μας είχε λείψει η Τετάρτη που είναι Τετάρτη...
Θα ήταν μια μέρα για το πι... εκείνο το στέρεο γράμμα που ζηλεύουν γιατί στερούνται τα ξένα αλφάβητα...
Αυτό αν κάναμε Πετάρτη... αλλά το ζήσαμε σε ατόφια ολοκάθαρη Τετάρτη... με τις κουβέντες ψυχοθεραπείας, τα μικρά παράπονα, τις μεγάλες εξομολογήσεις, τα γέλια και τους προβληματισμούς... κι όλα αυτά όχι με λόγο που καταλαβαίνουν οι πολλοί... έτσι απλά...
Προτείνω τα τεχνικρατικά project meetings να γίνονται Πέμπτες ή και Παρασκευές... που έχουν πι και ταιριάζει περισσότερο στα (π)project...
To πι άλλωστε ξέρει να περιμένει...
Έφυγα με μία διάθεση κάπου ανάμεσα στην ανάγκη για αλλαγή, αναγνώριση, ασφάλεια και ανασυγκρότηση... διάθεση άλφα δηλαδή... κανένα πι... αυτό δεν έχει κάτι να μου πει;
Αύριο θα έχω δρόμους... λίγο μεγαλύτερη διαδρομή για την επιστροφή... άρα περισσότερο χρόνο για σκέψη...
Θα πρέπει να ετοιμάσω πράγματα... αλλά όχι αυτά που θα ετοίμαζε κάθε άλλος...
Να διαλέξω βιβλίο, να φορτίσω μπαταρίες για όλα τα πολύτιμα φιλαράκια μου, να συγκεντρώσω τα post it από όλο το σπίτι...
Θα μου ετοιμάζουν άλλοι το φαγητό, θα κοιμηθώ, θα είμαι το παιδί και θα έχω λίγα παράπονα... αλλά θα έχω και λίγο παραπάνω χρόνο...
Θα πάρω τρένο... αντί για καράβι... γιατί θα είναι Πέμπτη σαν Παρασκευή...
Ναι... έχω ιδιαίτερη σχέση με τις ημέρες... ολόδική μου... φαντάσου να πρέπει να σας το αναλύσω και από την οπτική τους σαν έκφραση χρόνου...
Όχι, όχι... θα κλείσω με δύο πι...
Πάμε παρακάτω...

... είδα...

Είδα πέντε παπαρούνες κι ένα κάτασπρο βότσαλο... λίγο γαλάζιο κι ένα σύννεφο... αυτά είδα μόνο...

Πετάρτη... έρχεται

Αύριο "θα περπατάς καλά και δε θα τρέχω"... και θα είναι Τετάρτη... ημέρα ευτυχίας...
Μία από αυτές σαν τις παλιές... που έκαναν τον κύκλο τους σαν Πέμπτες... έχασαν τον προσανατολισμό τους στην πορεία... και αύριο θα κάνουν ένα tribute guest... αλλά με αριθμό πρωτοκόλλου τώρα πια και meeting minutes...
Ημέρα αφιερωμένη στο Π... όπως παραμύθια, παρέα, παιδιά, προχωράμε, παίζουμε, προσπαθούμε, παθιαζόμαστε, πειραζόμαστε, πειραματιζόμαστε, πληθυντικός, πρόοδος, πορεία, προορισμός, πλεονέκτημα, πρόσωπα, ποτέ και πάντα... πολλά τα πι τ' αγαπημένα... τα πρέπει εξαιρούνται γιατί ταπί σ' αφήνουν...

Εμείς οι άλλοι, όλοι οι άλλοι... και εκείνοι...

Παράξενα όντα κυκλοφορούν ανάμεσά μας... είμαι πεπισμένος πλέον...
Δεν λέω άνθρωποι γιατί δεν έχω προσδιορίσει αν πρόκειται για ανθρώπους ή κάτι που απλά έχει τη μορφή τους...
Δεν μπορείς να τους διακρίνεις δια γυμνού οφθαλμού... διότι εκ πρώτης όψεως η εικόνα δεν διαφοροποιείται πολύ... μόνο να το νιώσεις μπορείς... μάλλον με το ένστικτο...
Τις περισσότερες φορές που το αισθανόμουν έλεγα ότι απλά είναι η ιδέα μου και αυτό γιατί μόνο εγώ το αντιλαμβανόμουν... όλοι οι άλλοι όταν το εξέφραζα, μου έλεγαν ότι είναι γεννήματα της φαντασίας μου... κι έτσι το απέρριπτα... και άφηνα την αίσθησή μου αυτή να εξασθενεί...
Η πιο απλή εξήγηση είναι ότι κάποιοι άνθρωποι είναι λεπτοί δέκτες συναισθημάτων... κάτι σαν ψυχική επικοινωνία...
Τρομάζω να περιγράψω τη σκηνή... γιατί κι εγώ το ένιωσα... αλλά έπαιξα τον ρόλο των άλλων γιατί νόμισα ότι ακόμα μία φορά ήταν γέννημα της φαντασίας μου... και ζήταγα επιβεβαίωση...
Αλλά είσαι κι εσύ από τους άλλους... τώρα μπορώ να το προσδιορίσω... κι ίσως είναι αυτή η όμοιά μας διάφορα που μας έφερε κοντά... η άλλη ανάγνωση του κόσμου...
Και ήταν από αυτές τις φορές που νομίζω ότι του διαλόγους τους κάναμε δύο φορές ταυτόχρονα... διαφορετικούς, αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα στο τέλος...
Κάτι σαν διαστρέβλωση του χρόνου... που ένα γεγονός το ζεις σε δύο διαφορετικά επίπεδα...
Καθαρά μαθηματικά... κάθε εξίσωση λύνεται με τρεις διαφορετικούς τρόπους... κι εγώ κατάφερα να μάθω τους δύο...
Η αίσθηση που μου έμεινε είναι ότι απόψε χαλάσαμε τα σχέδια του διαβόλου για σένα...

Καληνύχτα αστέρι μου...

Δεν είχα θέμα... δεν ήθελα τίποτα να πω σήμερα... ή μπορεί και να μην ήθελα να μιλήσω σε κανέναν για τίποτα...
Και έτυχε... κάτι από αυτά που ξέρεις ότι συμβαίνουν εκεί ψηλά... μικρό και ασήμαντο... μέχρι να αναγνωρίσεις το σημάδι...
Έχω έναν ιδιαίτερο αναγνώστη... έναν ανθρωπάκο τόσο δα που με διαβάζει με τρόπο αναπάντεχο...
Κι είναι μεγάλη ευθύνη αυτή... γιατί αυτός θα με ξέρει απ' την αρχή... απ' τη στιγμή που ανακάλυψε τον κόσμο... και μαζί με μένα... μέσα από μένα θα μαθαίνει τη ζωή...
Μαζί με αυτόν κι εγώ! Γιατί το μόνο που πρόλαβα κι έμαθα πριν από εκείνον είναι να γράφω...
Ένα παιδί περιμένει να με διαβάσει λοιπόν... γιατί έχω αγωνία;
Αυτά αναγνωρίζουν την αλήθεια! Δεν χρειάζεται να προσπαθήσω... μόνο να του περιγράψω τον κόσμο μου θέλει...
Ένα παιδί με περιμένει... για το οποίο δεν έτυχε να ξαναγράψω... τουλάχιστον απευθυνόμενος σε εκείνο... γιατί την πολύτιμη στιγμή του την κατέγραψα στο όνομα της μαμάς του...
Ένα παιδί καλή μου Ε. με ακούς; Σαν κι εκείνο στο οποίο γράφεις εσύ.... μόνο που το παιδί αυτό ήδη μπορεί και ακούει τις λέξεις που βάζω σε σειρά...
Ακόμα δεν το έχω συναντήσει... κι αυτό παρακολουθεί τον τρόπο που τοποθετώ τα φωνήεντα και τα σύμφωνα στη σειρά για να φτιάξω παρέες από λέξεις...
Με πιάνει νευρικότητα να ξέρω ότι θα το συναντήσω και θα έχει ήδη κάτι από μένα καταγεγραμμένο... όταν εγώ θα του δηλώνω "χάρηκα πολύ"...
Τόση ώρα και ακόμα δεν του έχω απευθυνθεί... λες και θέλω όλα να τα πω στον πρόλογο... μην τύχει και δε γίνω σαφής... ή μήπως τελικά να μείνω στον πρόλογο σήμερα;
Όχι, όχι... του το υποσχέθηκα...

Αγαπημένε μου Χ.,
Ζηλεύω τον κόσμο σου... όχι αυτόν στον οποίο ήρθες, αλλά εκείνον που εσύ έφερες μαζί σου...
Ξέρω ότι είναι άσχημο να ξεκινάω να σου γράφω με ένα αρνητικό συναίσθημα όπως η ζήλια αλλά επίσης ξέρω ότι δεν μπορώ να σου κρυφτώ...
Όμως να ξέρεις... δεν είναι φθόνος... είναι η ζήλια που αισθάνεσαι μπροστά στον πάγκο με τα γλειφιτζούρια όταν η μαμά υπαγορεύει ότι θα χαλάσουν τα δοντάκια σου...
Κι εσύ είμαι σίγουρος πως θέλεις να της πεις ότι δεν πειράζει... γιατί αυτά τα δοντάκια θα πέσουν και θα βγούνε άλλα... αλλά αφενός εσύ δεν μπορείς να το εκφράσεις και αφετέρου η μαμά δεν το σκέφτηκε... γιατί σκεφτόταν το παιδί της...
Μα τη δική σου τη μαμά την ξέρω... και μην ανησυχείς... θα σου πάρει δύο ολόχρυσα αστέρια να στα φορέσει στο πέτο...
Κι αν αναρωτηθείς γιατί δύο... θα σου πω γιατί τα αστέρια ποτέ δεν πάνε μόνα τους... θέλουν παρέα με ομοίους τους να κάνουν...
Είναι φορές βέβαια που πιάνουν φιλίες με παιδάκια... αλλά πρέπει πρώτα να καταφέρεις να τα κερδίσεις... δεν είναι δύστροπα... ούτε υπεροπτικά.... ντροπαλά είναι και φοβητσιάρικα...
Γι' αυτό μην μπερδευτείς αν στην αρχή δεν σου μιλάνε... θέλουν το χρόνο τους... και πρέπει να τα κουβεντιάσεις πολύ...
Τότε εκείνα θα φωτίσουν το πιο πλατύ χαμόγελο για σένα...
Εσύ βέβαια είσαι πολύ μικρούλης... και αυτό είναι μεγάλο πλεονέκτημα... γιατί μπορείς πιο εύκολα να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους...
Πριν χρόνια άρχισα κι εγώ να κάνω φίλους μου αστέρια... και τώρα έχω μερικά να φωτίζουν τις μέρες μου...
Μην απορείς... δεν έκανα λάθος... τα αστέρια δεν φωτίζουν μόνο τις νύχτες... όλη μέρα φωτίζουν... απλά δεν έμαθαν ποτέ τον τρόπο να κρύβουν τη λάμψη τους κι έτσι τα βράδια μπορείς να τα δεις...
Στην πραγματικότητα δεν θα ήθελαν να φαίνονται... και γι' αυτό τους αρέσει να παίζουν κρυφτό όταν έχει σύννεφα... αλλά η φύση τους έδωσε αυτό το ελάττωμα σαν αντιστάθμισμα της ομορφιάς που τους χάρισε...
Προχθές είχε ένα πελώριο φεγγάρι... το είδες;
Είναι η μαμά των αστεριών... και προσπαθεί κάθε βράδυ να φωτίζει για να τραβάει με την λάμψη της την προσοχή των ανθρώπων ώστε να μην πειράζουν τα παιδιά της...
Κάνουμε και με αυτό παρέα που και που... αλλά τώρα που μεγάλωσα κι εγώ λιγάκι... αλλιώς προτιμώ να τρέχω γύρω τριγύρω με τα παιδιά...
Α, και ξέρεις κάτι ακόμα;
Όταν η μαμά έκανε τραπέζι και δεν χωράγαμε όλοι στη μεγάλη τραπεζαρία... έβαζε πάντα ένα δεύτερο πιο μικρό τραπέζι δίπλα μόνο για τα παιδιά... πάντα εκεί μου άρεσε να κάθομαι... και ακόμα εκεί πηγαίνω όταν ξεφεύγω από την προσοχή των άλλων... γιατί εκεί έχει μια ελευθερία... και έχουμε τους δικούς μας κανόνες...
Αν καμιά φορά πηγαίναμε για φαγητό στην ταβέρνα μου άρεσε να γλιστράω κάτω απ' το τραπέζι, που καθόμουν δίπλα στον μπαμπά, και να πηγαίνω για κυνηγητό με τα άλλα τα παιδιά...
Αλλά δεν ήμασταν από αυτούς που έκαναν φασαρία και τους μάλωναν... μόνο παίζαμε... και γελάγαμε στα σκαλοπάτια της ταβέρνας...
Στο νησί... που είχαμε κοντά την παραλία... τα καλοκαίρια πάντα θα πηγαίναμε στην άμμο... για να πετάμε βότσαλα, να κάνουμε ψαράκια και να μαζέψουμε κοχύλια... που το βράδυ είναι σπάνια... και άρα πιο πολύτιμα...
Θυμάμαι μύριζε κάτι ωραία... μετά έμαθα ότι το λένε νυχτολούλουδο...
Έχω και άλλες μυρωδιές να σου χαρίσω από το νησί... γιασεμί από την αυλή του παλιού μου σπιτιού... αυτού που ακόμα μπερδεύω στα όνειρά μου... και αγιόκλημα... που το κόβαμε και ρουφούσαμε απ' την ουρίτσα του το μέλι... έτσι το λέγαμε τότε...
Γι' αυτό σου λέω ότι ζηλεύω τον κόσμο σου... γιατί αυτό τον κόσμο κουβαλάς... κι εγώ όσο κι αν διπλώνομαι είναι φορές που δυσκολεύομαι να χωρέσω... αν και ακόμα το παλεύω... όταν οι άλλοι τον έχουν χρόνια ξεχασμένο...
Απόψε σου έγραψα αγαπημένο μου παιδί και το κέρδος είναι περισσότερο δικό μου... γιατί μεγαλώνοντας κι εγώ ξέχασα σαν τους πολλούς ότι πέρα από εμάς είναι τ' αστέρια... και σήμερα μου το θύμισες...
Καληνύχτα!

Επτά θανάσιμα αμαρτήματα...

1. Sloth
2. Envy
3. Pride
4. Lust
5. Gluttony
6. Wrath
7. Greed
... και στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα εκπίπτω όταν πλήττω...
Σε κάποια κυριολεκτικά και σε άλλα μεταφορικά... αλλά το ίδιο μετράνε...
Η κόλαση με περιμένει!;

... στο Θ. μου...

Αγαπημένο μου Θ...
Πότε ήταν το τότε που συναντηθήκαμε;
Θαρρώ κοντά στο τέλος του 2008... πλησίαζαν γιορτές... αυτό το θυμάμαι...
Ήρθες για να μου μάθεις να μετράω ως το τριάντα τη σιωπή, σε ένα άθλιο καφέ, και μετά σε έχασα...
Έκανα πρόοδο και έφτασα στο εξήντα... και ήθελα να στο πω...
Εγώ σου έμαθα γιατί τα τοστ είναι καλύτερα όταν στα φτιάχνουν έξω...
Έτσι λες να κλείσαμε λογαριασμούς και γι' αυτό να μην σε ξαναβρήκα;
Μου χρωστάς παρόλα αυτά ένα φιλί αθώο!
Έτσι για να σου θυμίσω τις οφειλές σου... που πλέον είναι ληξιπρόθεσμες και θα επιφορτιστούν με τόκους υπερημερίας...
Το Θ. σου παραμένει ακέραια ολοστρόγγυλο σαν το στοπ του Κ.Ο.Κ... αλλά εγώ δεν θα μάθω ποτέ να τον ακολουθώ...

"Πάω να μαζέψω λίγη σκόνη..."

Όχι δεν το είπα ποιητικά τι δεδομένη στιγμή...
Με την οικοκυρική έννοια του όρου το είπα...
Αμέσως σκέφτηκα... "από που να τη μαζέψω;"... γιατί όπως το είπα έμοιαζε σαν να έλεγα πάω να μαζέψω λουλούδια... οπότε εκεί καταλαβαίνεις αυτόματα ότι μάλλον στον κήπο θα πάω... ή άντε το πολύ στην εξοχή...
"... ε, στο σαλόνι εννοώ..." συνέχισα επεξηγηματικά και λίγο ντροπιασμένα...
Επιστράτευσα όλα τα μέσα που διέθετα... με βασικό υπερόπλο την ηλεκτρική σκούπα...
Έπιασα όλες τις επιφάνειες... και κυρίως της γωνίες... ψάχνοντας για κανένα μικροσκοπικό χαλικάκι που ξετρελαίνομαι να ακούω τον ήχο του στο σωλήνα της ηλεκτρικής σκούπας καθώς αντιστέκεται με τη βαρύτητά του στην επιμονή του υπερόπλου μου...
Είναι λίγο κοροϊδευτικός ο ήχος αυτός... σαν να σου λέει "και τι θα καταλάβεις;... εγώ πάλι εδώ θα επιστρέψω... για λίγο με φυλάκισες..."
Στο μπάνιο κλείστηκε το σύμφωνο Wettex... κλείσαμε αποκλειστική συνεργασία... είναι η καλύτερη εφεύρεση καθαριότητας του ανθρώπου στον τομέα μπάνιο... με απίστευτα πλεονεκτήματα...
Δεν αφήνει χνούδια στον καθρέφτη, είναι τρελά απορροφητικό και είναι σκληρό με τη βρωμιά...
Μόνο μειονέκτημα στη χρήση του από μένα... είναι που στο στύψιμο στο οποίο πονάει ο καρπός μου... ήρωες οι καθαρίστριες... δεν θα παραπονεθώ ποτέ ξανά για τη δουλειά μου...
Είναι τρελή τελικά η εμμονή μου με τη σκόνη... κατέληξα μέσα μου...
Καλά τα λέει η Κική Δημουλά... "κάθε που πάει ο καιρός, καιρό να συναντήσει, καινούρια συμφωνία σκόνης κλείνεται"... κι εγώ παλεύω ακόμα το ακατόρθωτο...

... δυο φίλοι απ' τα παλιά...

Στο τρόλεϊ, λίγο πριν ξεψυχήσει δεύτερη φορά το iPod μου, την προσοχή μου τράβηξε ένα τυχαίο περιστατικό...
Δυο άντρες γύρω στα 50 μπήκαν από την ίδια στάση και μάλιστα από την ίδια μπροστινή πόρτα...
Ο ένας περίμενε στη στάση και ο άλλος από όσο είδα έτρεξε και το πρόλαβε τελευταία στιγμή...
Καλοντυμένος με δερμάτινο παραγεμισμένο χαρτοφύλακα και γυαλιά ο ένας... με φόρμες, ένα ελαφρά φθαρμένο μπουφάν και καλοχτενισμένα κατάμαυρα μαλλιά ο άλλος...
"Ώπα... ρε Μπάααμπη!" είπε ο δεύτερος στον πρώτο που ήταν φανερό ότι μόλις επέστρεφε και μάλιστα τρέχοντας από δουλειά γραφείου με το μυαλό του χαμένο... του έπιασε το χέρι και το κρατούσε καθ' όλη τη διάρκεια της συνομιλίας τους... δείγμα ότι κάποτε υπήρξαν πολύ κοντά αυτοί οι δύο άντρες...
"Τι κάνεις ρε; Πόσα χρόνια...;" συνέχισε με δυνατή φωνή ο δεύτερος που δεν έμαθα ποτέ το όνομά του αλλά τον ονόμασα Ασήμη... για κάτι τέτοιο μου έκανε...
"Ε, ρε πώς πάχυνες; Δεν σε γνώρισα... εγώ σε άφησα αθλητή..." απάντησε ο άλλος χωρίς να απαντήσει στην ερώτηση των ετών που ακόμα με βασανίζει καθώς κατάλαβα ότι πρέπει τελικά να ήταν πολλά...
Ούτε τι κάνει απάντησε βέβαια... αλλά τουλάχιστον μπορούσες να δεις ότι εν μέρη ήταν καλά αφού μπορούσε και περπατούσε και επέστρεφε και από τη δουλειά του...
"Ε, εσύ με άφησες στα τέσσερα... από τότε πέρασαν τα χρόνια Μπάμπηηηη!"
Σε ποια τέσσερα; Αναρωτήθηκα...
Στα τέσσερα χρόνια; Δεν νομίζω... δεν θα θυμόνταν και πάρα πολλά... ούτε θα αναγνώριζαν ο ένας τον άλλο σήμερα...
Στα τέσσερα και αθλητής... μήπως εννοούσε στην εκκίνηση; Εικασίες κάνω...
Το πιο σίγουρο είναι ότι μάλλον επρόκειτο για κάποιο δικό τους κώδικα από τα παλιά... γιατί γέλασαν και οι δύο...
Ο Ασήμης εν το μεταξύ είχε ήδη καθίσει...
ο Μπάμπης ήταν όρθιος και κρατιόταν από την κάθετη χειρολαβή ενώ ο διαχυτικός Ασήμης ακόμα του κρατούσε το χέρι...
"Η οικογένεια καλά; Τα παιδιά;" Η ερώτηση πρέπει να ήταν απλά τυχαία... της αμηχανίας... έχω την αίσθηση ότι δεν ήξερε καν αν ο Μπάμπης έχει παντρευτεί και έχει και παιδιά... και δεν θα μου έκανε εντύπωση αν ο Μπάμπης του απαντούσε "Δεν έκανα οικογένεια"... αλλά μάλλον και ο Ασήμης έκρινε από την εικόνα...
Υπήρξε μια μικρή παύση... σαν να μην κατάλαβε το ερώτημα ο Μπάμπης και εγώ περίμενα να ακούσω την απάντησή του να ξεκινάει με Δεν... αλλά η απάντηση ήρθε χαμηλόφωνα... και την κάλυψε ο ήχος μιας λακκούβας...
"... και τώρα πάω να πάρω γάλατα, Pampers..." (γιατί όλοι τα λένε έτσι ενώ εννοούν γενικά πάνες; Δεν το κατάλαβα ποτέ αυτό...)
Μάλλον δεν πρέπει να ήταν και πολύ πετυχημένος ο γάμος του Μπάμπη... αυτό μου έδωσε να καταλάβω το ύφος του από την πλάγια οπτική που είχα...
Κατάφερα να ξανακούσω από το σημείο που επανήλθαν στα κιλά του Ασήμη... γιατί το τρόλεϊ έπεσε και σε δεύτερη λακκούβα... (μα καλά γιατί δεν φτιάχνουν τους δρόμους; σήμερα το πρόσεξα...)
"Δεν ήμουν και ποτέ πολύ αδύνατος... αλλά εσύ ήσουν πάντα καλύτερος μαθητής..."
Τότε κατάλαβα ότι σίγουρα έχουν υπάρξει συμμαθητές...
Αλλά σε ποια τάξη; Βλέπεις κρατάει και δώδεκα χρόνια το σχολείο...
Δεν κατάλαβα τη σύνδεση κιλών και απόδοσης στα μαθήματα αλλά ίσως είναι που έχασα για άλλη μία φορά την κουβέντα λόγω θορύβου...
"Ε, δε βαριέσαι...!"
"Όχι, εσύ βαριέσαι..." που δεν τον έχεις αποκαλέσει ούτε μία φορά με το όνομά του να μου λυθεί η απορία...
"Να τα πούμε καμιά φορά, ρε Μπάμπη..."
"Άσε ρε 'συ δεν πάω πουθενά... ο Γιώργος δύο τετράγωνα μακριά μένει και βλεπόμαστε μία φορά το εξάμηνο...Πάρε κανένα τηλέφωνο να έρθεις εσύ καμιά μέρα..."
Α, μάλιστα... άρα ο Ασήμης έχει το τηλέφωνο του Μπάμπη... και τότε γιατί έχουν να ειδωθούν τόσα χρόνια;
Έφτασα στη στάση μου... πάλι δεν θα παρακολουθήσω το φινάλε.
Πολλά τα ερωτηματικά που μου άφησε αυτή η τυχαία συνάντηση που παρακολούθησα όταν οι άλλοι παρακολουθούν τα σήριαλ της τηλεόρασης...
Στο δρόμο μέχρι το σπίτι σκεφτόμουν ότι ο Μπάμπης δε ρώτησε τίποτα για τον ανώνυμο Ασήμη... και ότι από όλη αυτή την αμήχανη συνομιλία έμεινε ότι θα τα πουν "καμία" φορά και θα πάρουν "κανένα" τηλέφωνο ο ένας τον άλλο...
Πάντως ήταν αληθινά τα συναισθήματα και αυτό ήταν εμφανές...
Αλλά μάλλον είχανε να πούνε τόσα πολλά και ο χρόνος που τελικά θα έδιναν ο ένας στον άλλο τόσο λίγος που δεν έδοσαν κανένα ουσιαστικό σημάδι ο ένας στον άλλο...
Ίσως για να μη μεγαλώσει η απώλεια... ή ίσως γιατί έχουν συνηθίσει τον συμβιβασμό του λίγου...
Κοίταξα ψηλά βγάζοντας τα κλειδιά από την τσέπη μου...
Έχει Πανσέληνο... ένα τεράστιο φεγγάρι, ολοστρόγγυλο μπροστά μου... και το iPod μου κοιμάται εξουθενωμένο στην τσάντα...
Έτρεξα να τα γράψω πριν τα χάσω και σβηστούν... γιατί δεν θέλω να συνηθίσω τον συμβιβασμό του λίγου...

Νέο σχόλιο για το ... όχι δεν είναι προδοσία...

Αυτά τα συστήματα και οι μηχανές είναι χαζά...
Τι "νέο σχόλιο";
Ένα και μοναδικό!
Τα σχόλια και οι αναγνώστες είδος υπό εξαφάνιση σε αυτό το blog... έρημος τόπος από επιλογή... αλλά όχι άγονος...
Μου ήρθε ειδοποίηση για έγκριση σχολίου... διαδικασία μετριασμού και εποπτείας... όχι ότι είναι αναγκαία σε αυτή τη γη αλλά βλέπεις η ψευδής ανάγκη για έλεγχο και ασφάλεια του εντός που βγαίνει ν' ανασάνει...
Σαν τη μάσκα νοσοκομείου που φοράς για να προφυλαχθείς απ' τα μικρόβια και ουσιαστικά σε προφυλάσσει απ' τους ανθρώπους...
Κανείς δεν σε πλησιάζει... όχι ότι φοράω αλλά είναι χαζό...
Αυτός που τη φοράει, την έβαλε για να προφυλαχθεί απ' τα μικρόβια των άλλων, όχι ότι έχει ο ίδιος τα μικρόβια και αρέσκεται να τα εγκλοβίζει στο σώμα του...
Τρεις η επιλογές που μου έδινε για το σχόλιο το σύστημα...
1. Δημοσίευση...
2. Διαγραφή...
3. Επισήμανση ως ανεπιθύμητο...
Δεν δυσκολεύτηκα να επιλέξω... άλλωστε κανονικά θα έπρεπε να το γιορτάζω που κάποιος, κάπου κάθησε για δύο λεπτά και διάβασε την στιγμιαία σκέψη ενός αγνώστου...
Άρα για σήμερα ένας επιπλέον αναγνώστης... κανονικά σε εορταστικό template θα έπρεπε να μου έρθει το ειδοποιητήριο μήνυμα για το σχόλιο...
Όχι δεν είναι ότι θέλω τους χιλιάδες αναγνώστες που απλά θα κάνουν ένα κλικ... τότε θα δημοσίευα ένα link στο Facebook... θέλω τους λίγους (ή μακάρι τους πολλούς) που θέλουν να διαβάσουν την πραγματικότητα ενός ξένου... ή ίσως και την άγνωστη πλευρά ενός γνωστού για κάποιους...τότε είναι που εξερευνάς την άγνωστη περιοχή μιας προσωπικότητας... αλλά θα πρέπει να το θέλεις...
Δημοσίευση λοιπόν ηλίθια μηχανή... στο επιβεβαιώνω και γραπτά...

... όχι δεν είναι προδοσία...

Δεν με πρόδοσε το iPod μου... ποτέ του δεν το έκανε αυτό...
Έχουμε πολύ ουσιαστική σχέση άλλωστε... και κυρίως Εδώ όλοι μπορούν να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι στη ζωή μου...
Υπερκόπωση έχει... και τώρα μου κάνει παρέα καταφέρνοντας να παραμένει ξύπνιο υποβασταζόμενο από τεχνητά μέσα...
Ασθμαίνει... αλλά περίφανο παρανένει στο πλευρό μου...
Ταλαιπορείται μαζί μου στις ίδιες διαδρομές ξανά και ξανά...
Κουράζεται να ζει τη ζωή που εγώ του διάλεξα αλλά προσπαθεί και πάντα παλεύει για το εμείς...
Του έχω μεγάλη αφοσίωση... αυτό είναι το μόνο που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς...
Κι έτσι πορευόμαστε από την πρώτη στιγμή... με ουσιαστική συντροφικότητα...
Πειθήνια με ακολουθεί παντού... και μοιράζομαι τα πάντα μαζί του... όλα σε αυτό τα εξομολογούμαι...
Αυτό είναι ουσιαστική σχέση!

Ο πόνος σας κι ο πόνος μου...

Οι φίλοι μου οι πονεμένοι, αφήστε πονεμένη ιστορία, περίμεναν χτες να τους γράψω, γιατί μάλλον αισθάνθηκαν σαν να τους έχω γραμμένους...
Ήταν αργά... γιατί είχε φτάσει ήδη σήμερα...
Θα σας γράψω γιατί... θέλω...
Αναρωτιέμαι, λόγο του δικού μου πόνου στον πήχη από το πληκτρολόγιο, με πόσους διαφορερικούς τρόπους μπορώ να τα διαβάσω τελικά τα όσα γράφω κάθε μέρα στη δουλειά;
Όταν είμαι εκτός, μπορώ να τα διαβάσω με πολλούς τρόπους, δικούς μου, διαφορετικούς...
Όταν είμαι εκεί μόνο με έναν...
Σε εκείνα τα γραμμένα αφιερώνω οκτώ ώρες την ημέρα... και σε ετούτα μόλις κάποιες διαδρομές...

Ένας κόμπος η χαρά μου...

Ένα ένα τα έσβησα σήμερα το πρωί από την check list του χτεσινού post...
Εννοείται έδωσα έμφαση στη γραβάτα - αποτέλεσμα δημοψηφίσματος... για φωτογραφικό στιγμιότυπο των πέντε καρέ...
Thursday σήμερα... όχι Πέμπτη... και σε καμία περίπτωση Πέμπτη που κάποτε ήταν Τετάρτη...
Major θέμα να φτάσει η γραβάτα, μέσα στην τσάντα, στο γραφείο χωρίς να τσαλακωθεί!
Εν το μέσω απεργίας των ΜΜΜ... που περισσότερο για "Μη Μιλάς Μαλάκα" θα έλεγα ότι αποτυπώθηκε στην συνείδησή μου σήμερα... γιατί αυτό έλεγα όλη μέρα μέσα μου...
Μόνο τα Μπλε κυκλοφορούν λέει...!
Καλά το κατάλαβα... μπλε και να μην με βάλει εμένα σε σκέψεις δεν γίνεται...
Όλοι στοιβαγμένοι στο λεωφορείο... και οι 550 του 550... σαν σε κάτι Ινδικές ταινίες που κρέμονται κι απ' τα παράθυρα...
Η ευτραφής "κυρία"... συγγραφική αδεία το χρησιμοποιώ... έψαχνε ευκαιρία να καταλάβει μία θέση...
Αυτό σημαίνει πόλεμος!
Πάντα εγώ το μυαλό μου στη γραβάτα που είχα στον χαρτοφύλακα...
Άρχισε λοιπόν την επεκτατική της πολιτική με κάποιες κινήσεις αποπροσανατολισμού του πλήθους...
Τάχα "φφφφ θα σκάσουμε... ανοίξτε κανένα παράθυρο"... για να την συμπαθήσουν λίγο οι ταλαίπωροι συνεπιβάτες...
Μετά συνέχισε κάνοντας αέρα γιατί και καλά ζεσταινόταν... απλώνοντας το εκτόπισμά της... και καταλαμβάνοντας τον συνολικό χώρο πέντε επιβατών...
Τελικά κατάφερε να φτάσει μπροστά από τις τέσσερις θέσεις... στατιστικά να το πάρεις εδώ είχε περισσότερες πιθανότητες να καταλάβει μία...
Ξαφνικά σηκώνεται ένας κύριος για να κατέβει στη στάση... αλλά για κακή της τύχη δεν ήταν από την τετράδα των θέσεων που είχε υπολογίσει αλλά από τις δύο outsider ακριβώς από πίσω τους...
Θα πρέπει να ένιωσε ότι έπιασε τους αριθμούς αλλά όχι το Joker...
Μία κυριούλα έκανε το λάθος να προσπαθήσει να πάει να κάτσει...
Πετάγεται μπροστά το θωρηκτό, προτάσσοντας της τορπίλες της για να ακολουθήσει το υπόλοιπο της φρεγάτας...
Με δύο τραμπαλίσματα η φρεγάτα έδεσε στο λιμάνι με τα απόνερα να έχουν αφήσει τέσσερις νυχιές στη δύσμοιρη κυριούλα, μερικούς ξενυχιασμένους κυρίους και κάποια τσαλαπατημένα γυναικόπαιδα...
Άμαχος πληθυσμός - παράπλευρες απώλειες πολέμου σκέφτηκα...
Βγήκαν οι μπουρούδες...
Ακολούθησαν ξεφωνητά και ανταλλαγές πυρών...
"Αυτά μην τα λες σε μένα... να τα πεις σε κανένα παλικαράκι που κάθεται..." συνέχισε αυτή προσπαθώντας ακόμα μία φορά να θολώσει τα νερά και να αποπροσανατολίσει το κοινό... να διώξει από πάνω της τις ευθύνες και να στρέψει αλλού την προσοχή...
Όλοι σώπασαν... μπήκαν σε σκέψεις ή το έργο έκανε κοιλιά...;
Εκεί κατάλαβα ότι απλά το έργο ξεθύμανε γιατί η κοιλιά ήταν το προφανές στο story...
Ω, Θεέ μου η γραβάτα!
Η τσάντα μου πάνω στον αναβρασμό είχε παρασυρθεί από την Έλλη (την ένδοξη φρεγάτα... δεν ήταν δυνατόν να μην της δώσω όνομα)...
Αποβίβαση... κατέβηκα πριν δω το τέλος...
Ανοίγω την τσάντα... η γραβάτα λίγο στραπατσαρισμένη αλλά ακόμα έστεκε...
Ουφ... είπαμε κρέμεται καριέρα από αυτή...!
Έφτασα στη δουλειά... ώρα για photoshooting...
Πρέπει να αφαιρέσω τον μόνιμο κόμπο απ' το λαιμό μου για να μου δέσουν άλλο...
Εδώ σε θέλω... πως γίνεται τώρα αυτό;
Όχι να κάνεις νέο κόμπο... εθελοντές υπάρχουν πολλοί να σου τον δέσουν... αλλά πώς να λύσεις εκείνον που υπάρχει ήδη...;
Έναν κόμπο στο λαιμό για να μπορώ να τον χαρώ πέντε λεπτά ήθελα μόνο...

Βασίζομαι στη γραβάτα σου!

Η Επιθεώρηση της Πέμπτης είναι κάτι σαν το Θέατρο της Δευτέρας;
Γιατί υποκριτική θα έχει σίγουρα... με τόσους υποκριτές το έχω δεδομένο!
Πολυεθνική παράσταση, εντός έδρας.
Αύριο δεν θα είναι μία απλή ταπεινή Πέμπτη... θα είναι Thursday!
Τα σκηνικά ακόμα μυρίζουν μπογιά...
Τα κοστούμια απόψε θα σιδερωθούν και αύριο θα φορεθούν...
Τα φλας θα αστράψουν από πρωίας...
Να αγχωθώ;

To Do List
Ξύρισμα... (πρωινό για να κρατήσει, όχι κόντρα και έχουμε κοκκινίλες)
Πουκάμισο... (ανοιχτό γαλάζιο, πάντα chick και επαγγελματικό)
Εσώρουχο... (καινούριο, ποτέ δεν ξέρεις...)
Γραβάτα... (απαραίτητη αλλά στην τσάντα, σιγά μην κάνω τον Καραγκιόζη)
Κάλτσες... (εκκεντρικές, της προσέχουν μόνο όσοι ξέρουν από style)
Γυάλισμα... (βουρτσάκι στο συρτάρι, μη τύχει και σκονιστούμε στο δρόμο)
Άρωμα... (διακριτικό και αέρινο, ίσα να αφήνει την παρουσία του στο χώρο)

Remember
Γραβάτα... το ξαναλέμε... να το χωνέψουμε... πολύ βασικό επιχειρησιακό στοιχείο.
Θα βάλω κάτι dizzy... να ζαλίζει... άλλωστε για πέντε λεπτά θα τη φορέσω...
Μολαταύτα βασίζομαι σε αυτή... (εδώ μιλάμε για καριέρα)

Ζήσε το!

...μπαμ...

Εδώ και μέρες έχω καταπιεί ένα κίτρινο μπαλόνι...
Δυστυχώς δεν είναι από εκείνα που πάνε ψηλά... δεν με σηκώνει να με πάει μια βόλτα... με κρατάει πρισμένο και στα χαμηλά... με το φόβο του εύθραυστου...
Περισσότερο το μπαμ με τρομάζει... όχι η απώλεια... και δεν κάνω λόγο για τον ήχο όσο για το γεγονός του ότι δεν μπορώ να το ελέγξω...
Δεν σκας ελεγχόμενα... "όταν" θες μπορείς... "όπως" θες όμως όχι...

Καλημέρα Νικόλααα!

Να πω ότι ξεκίνησα με καλή διάθεση; Ψέμα θα είναι...
Είπα να κλείσω εκκρεμότητες μηνυμάτων από χτες... που δεν αξιώθηκα να διαχειριστώ εγκαίρως...
Μία γκρίνια και μιζέρια μου έβγαινε και εκεί...
Θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Ούτε σαν σκέψη δε μου πέρασε από το μυαλό...
Σαν αυτό το σκίτσο με το παιδάκι που υπάρχει μόνο ένα σύννεφο πάνω απ' το κεφάλι του που βρέχει και γύρω τριγύρω έχει λιακάδα που δεν μπορεί ν' αντιληφθεί...
Τρίτο μήνυμα... μου το διακόπτεις στη μέση... για να μου πεις "τραγουδιστά" μία καλημέρα...
Τελικά μου είναι απαραίτητο το "μίλησέ μου" μαζί σου γιατι πιάνω και θέματα που δεν μπορώ να πιάσω με άλλους... λόγω του ότι δεν θα καταλάβουν τίποτα και θα τους ζαλίζω αδίκως με τη γκρίνια μου...
Έβγαλε ήλιο μετά το τηλεφώνημά σου... ίσως να ξαναβγάλει κατά τη μία... και μετά πάλι στις πέντε... και...
Αααα ναι το είχα ξεχάσει ότι είναι τόσες πολλές οι στιγμές που θα μπορούσαν να είναι αλλιώς...
Άνοιξη... θέλω να ερωτευτώ τα πάντα απ' την αρχή...
Είπα να βάλω ένα θέλω γιατί σε to do όλο πρέπει βάζω πια... άντε και κανένα μικροθέλω που αγοράζεται...

Ευγενικό ξυπνητήρι;

Με πρόδοσε...
Το ξυπνητήρι μου που νομίζει ότι είναι ευγενικό... μόνο γιατί μου μιλάει στον πληθυντικό...
"Καλημέρα, ξυπνήστε!" σιγά και σε πίστεψα...

Ευλόγησον

Αν μπλέξεις με τα εκκλησιαστικά... δύσκολα ξεμπερδεύειες...
Μετά το "Μεγάλη η χάρη σου" που εψάλει την Παρασκευή... στο "Ευλόγησον" της Δευτέρας...
Όλη μέρα το μόνο που ήθελα ήταν να κλείσω τα μάτια μου για λίγο και να μετρήσω μέχρι το 60 με ένα μμμ μετά από κάθε αριθμό... για να βρω το κέντρο μου... να φέρω την ισορροπία μέσα μου...
Δεν βρήκα την ευκαιρία...
Ψαλμοί, λιβάνια, θυμιατά... όλα επιστρατεύτηκαν για να μη βρω στιγμή ν' αγιάσω...
Ποιός τους είπε ότι τα θρησκευτικά είναι το αγαπημένο μου μάθημα;

Dear Mr Editor #2

Dear Mr Editor,

Αφού τα είπα με τους αναγνώστες μου που σταδιακά πληθαίνουν... αλήθεια στο λέω, αργά αλλά σταθερά... σκέφτηκα να σου γράψω για να σου καταθέσω μερικές σκέψεις μου.
Μία μέρα θα βγάλεις πολλά από μένα! Αυτό μπορώ να στο δηλώσω με σιγουριά. Τώρα βέβαια δεν ξέρω πως αλλά σίγουρα θα σε πλουτίσω.
Ίσως με το πολυδιάστατο (βλ. αλλόκοτο) της γραφής μου και της σκέψης μου, να γίνω το μοντέλο ανάλυσης για το ψυχογράφημα ιδιαίτερων (βλ. ιδιόμορφων) προσωπικοτήτων.
Έτσι θα αγοράσουν από σένα την καταγραφή όλης αυτής της παρα-λογίας (βλ. παράνοιας) για να χρησιμοποιηθεί στην έρευνά τους.
Μην ανησυχείς... δεν αργεί αυτή η μέρα!
Στα γράφω αυτά γιατί όπως θα διαπίστωσες και στην προηγούμενη δήλωσή μου προς τους αναγνώστες μου αδυνατούν να με καταλάβουν και με προτιμούν σε κωμική γραφή, όταν εγώ παλεύω με το συναίσθημα των λίγων...
Άρα δύο είναι τα ενδεχόμενα... ή είμαι πολύ μεγάλος συγγραφέας, μπροστά από την εποχή μου, και άρα θα δικαιωθώ μετά θάνατον... οπότε θα χρειαστεί να περιμένεις λίγο παραπάνω, αλλά με μεγαλύτερο όφελος για σένα... ή είμαι τόσο άχρηστος συγγραφέας που δεν πιάνω μία... οπότε την πατήσαμε δικέ μου...
Συγχώρα με για την αργκό αλλά στην δεύτερη περίπτωση μόνο αυτή ταιριάζει!
Το ότι δε γίνομαι κατανοητός λες να είναι αποτέλεσμα του ότι πάντα απευθυνόμουν στους λίγους, χωρίς να είμαι λακωνικός... όσα αποσιωπητικά κι αν βάζω, ή του ότι δεν ξεπούλησα τη αλήθεια μου τοποθετόντας τη στο προφανές;
Όπως και να έχει θέλω να σε ευχαριστήσω για το γεγονός του ότι με εκδίδεις αφιλοκερδός, γιατί μάλλον εγώ θα έπρεπε να σε πληρώνω, και παρολαυτά δεν με ξεπουλάς... φτηνά... όσο κι αν οικειοθελώς εκπορνεύω τη σκέψη μου...
Σου βρήκα όμως τον λόγο για να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας... και να δεις που μία μέρα αυτό θα γίνει... θα ξεπουλήσουμε σου λέω... (υποστηρικτικό ύφος πειθούς είναι αυτό)...
Μη μετράς τα κλικ λοιπόν κι έτσι όλα θα είναι καλύτερα... μέτρα τα λόγια που σου γράφω και πες ότι το κάνεις για έναν σκοπό βαθύτερο... αλλά μη μετράς ούτε το βάθος...
Καλά τα συμφωνήσαμε!

Με εκτίμηση,
Αυτός με τους πέντε αναγνώστες.

Υ.Γ. Μη σκίσεις την παρούσα...

Σημείωση του συγγραφέα...

Test, test... θα κάνω δήλωση...
Θα πρέπει να ζητήσω ταπεινά συγχώρεση από τους, maximum, πέντε αναγνώστες μου...
Η αλήθεια είναι ότι τελευταία όλο και κάποιοι θυμούνται να μπουν και να πάρουν λίγο μάτι την καθημερινότητά μου...
Είναι βλέπετε τόσο συγκλονιστική που πραγματικά θα ήταν απορίας άξιο αν κατάφερνε να συγκεντρώσει σε μία μέρα περισσότερους από πέντε αναγνώστες...
Αυτούς τους πέντε λοιπόν που έχω δεν πρέπει να τους δυσαρεστώ... έτσι λοιπόν... απολογούμαι για την μικρή καθυστέρηση ανάρτησης κάποιων posts αλλά τα περισσότερα γράφονται όπως ήδη θα ξέρετε σε διαδρομές... σε δρόμους... σε χώρους ακατάλληλους... και οπότε ενδεχομένως να μην έχω σύνδεση για να τα κρεμάσω στην προθήκη των στιγμών και σκέψεών μου...
Οι ώρες και οι ημέρες αποθηκεύονται σωστά οπότε κανείς ενδιαφερόμενος δεν θα χάνει τη συνέχεια...
Ευλογημένο το όνομα του Άι Ποντ!
Σε κάποιες συζητήσεις και μικροκουβεντούλες της στιγμής τα καλύτερα σχόλια και θετικότερες εντυπώσεις διατηρεί το επόμενο τρόλεϊ...
Είναι δυνατόν να με προτιμάτε κωμικό γραφιά όταν έχω γράψει εδώ μέσα τόνους σκέψεων και έχω αναλύσει τα δεκάδες συναισθήματα;
Υπόσχομαι λοιπόν να tagάρω περισσότερα με την ένδειξη SLL...

Δευτέρα πρωί... σαν πρώτη μέρα στο σχολείο...

Σαν μεθυσμένος να ξεκινάς τη Δευτέρα σου... σε μία εβδομάδα με πλανητικό όργιο...
Βήματα ελαφρά... ελαφριά ζαλάδα... μυαλό χαμένο... μία μικρή απροσδιόριστη νευρικότητα...
Ο ήλιος να έχει κιόλας βγει, μία ευκολία άγνωστη στα φανάρια, να προσπαθείς να μην πατήσεις τις χνουδωτές κάμπιες που φτιάχνουν γραμμές στο δρόμο και ο ήλιος να σου χαϊδεύει απαλά την πλατούλα...
Το χέρι που προσπαθεί να προλάβει να καταγράψει τη στιγμή έχει παγώσει...
Γιατί είμαι νευρικός;
Πρόλαβα ήπια και καφέ... έγραψα... λες να φοβάμαι μήπως ξεμείνω από "to do";
Ίσως πάλι να είναι που πρόλαβα την πολυτέλεια του χρόνου για σκέψη...
Αισθάνομαι σαν κάτι να ξεκινάει... κάτι μεγάλο... που φέρω την ευθύνη να πάει καλά... γιατί θα το κουβαλάω πολλά χρόνια πάνω μου...
Το όχημα του πρωινού σαν να με πηγαίνει πρώτη μέρα στο σχολείο...
Θα είμαι καλός μαθητής;
Θα με παίζουν τα άλλα τα παιδιά;
Θα με συμπαθούν οι δάσκαλοί μου;
Θα βρω θρανίο δίπλα στο παράθυρο;
Θα φτάσουν τα βιβλία να πάρω απ' όλα;
Θα μας πηγαίνουν εκδρομή;
Θα προλαβαίνω να βγαίνω διάλειμμα;
Τόσα ερωτηματικά και για όλα την απάντηση να την έχει ο χρόνος!
Θες να τα κλείσεις όλα και κατακλείδα σου βγαίνει μία κοινότυπη ευχή.
Καλή σχολική χρονιά!

Παράλληλοι κόσμοι...

Αδυνατώ να κλείσω τα μάτια μου... προσπαθώ και πάλι ανοιχτά είναι... ξαπλωμένος στο κρεβάτι... κοιτώ τ' αστέρια... ιδιωτική προβολή...
Όλοι στο κρεβάτι μου καταλήγουν... ξέρω ότι ακούγεται παράξενο και αισχρό... αλλά δεν είναι όπως ακούγεται... παρολαυτά είναι αλήθεια...
Εδώ στοιβάζονται όνειρα... άνθρωποι... παράπονα... τρυφερότητες... αγάπες... απογοητεύσεις... για να μετουσιωθούν στο αλλιώτικο... στο απ' αλλού φερμένο... στο απ' των άστρων το βασίλειο...
Κι εδώ μαθαίνουμε πολλά... γιατί τούτος ο τόπος είναι ανέγγιχτος απ' τη φθορά του κόσμου της καθημερινότητας...
Θα μπορούσα να έλεγα το ίδιο για το σπίτι αυτό ολόκληρο... αλλά υπάρχουν χαραμάδες που ίσως να μπάζουν κρύο που και που... και δεν θα δηλώσω την ευθύνη...
Εδώ οι λέξεις έχουν δικό τους λεξικό... τα ονόματα φέρουν χαρακτήρα... και ο κώδικας επικοινωνίας μοιάζει αλλόκοτος στη θεώρηση των πολλών... οι λίγοι όμως ξέρουν... και οι λίγοι είναι πολλοί στον τόπο ετούτο...
Ένας μικρόκοσμος παράλληλος στο μεγάλο...
Τρέχουν μαζί... αλλά δεν παραβγαίνουν... χωρίς προσπάθεια πλανήτες που γυρίζουν...
Μόνη προσπάθεια και μέριμνα του μικρού μας πλανήτη... αυτή του δορυφόρου... μη φύγει απ' την τροχιά...
Ούτε στο σύμπαν να χαθούμε... μα ούτε και να μας τραβήξει η βαρύτητα του δεδομένου...
Λεπτές ισορροπίες των φυσικών κανόνων... έτσι απλά και φυσικά λειτουργεί η αφύσική μας φύση...

Το παράπονο της Αμαζόνας...

"Το iPod κρατάει μυστικά!" είπε η Αμαζόνα στο άλογό της...
Τα κρατάει για λίγο να μεστώσουν... ίσα να πάρουν τη γεύση του βαρελιού... κι έτσι δίνουν πιο δυνατά αρώματα...
Ανοίγω γιοματάρι... και σε κερνάω απ' το πρώτο ποτήρι...
Σ' ευχαριστώ που μου ξυπνάς την ευθύνη του οίνου...
Κι αν μεθάς... δεν ξεχνάς... κάθε γουλιά που ήπιες ήταν απόσταγμα στιγμών αληθινής αγάπης... ατόφια αφοσίωση...

Σαββάτο βράδυ κι όσο πάει...

Ο Ελύτης το είχε πει καλύτερα τώρα που το σκέφτομαι... αλλά αυτός ήταν ο Ελύτης!
"... ένα μεγάλο θαλασσί μπαλόνι θα μας πάρει τότε ψηλά..." δεν το είχα κάνει συνειρμό.
Το έκανε όμως μάλλον ο εγκέφαλός μου που το είχε ανάγκη... ασυνείδητα...!
Παίξαμε... παιχνίδια της ψυχής... τάχα μου γιατί το είχε ανάγκη η ψυχή του ενός...
Άραγε οι υπόλοιποι δεν το είχαμε...
Δεν το βρίσκουμε δύσκολο το άθλημα... "παράξενα" παιδιά από τη φύση μας...
Μας μάθαμε απ' την αρχή... επιβεβαιωθήκαμε... ξεκαθαρίσαμε... χαλαρώσαμε... και αφού μηδενίσαμε, ξαναρχίσαμε πεντακάθαροι και αθώοι απ' την αρχή...
Μία μπλε τσιχλόφουσκα διαφύλαξε όσα απ' τα διαμάντια σκορπίζουμε αφειδώς... και προστάτεψε το μέσα μας απ' τη φθορά της σπατάλης του πολύ...
Δεν φτάνει ο χρόνος... τον χωρέσαμε στο άρχονο... από Σαββάτο μέχρι Κυριακή... να μη μας τον στερήσει κανείς...
Λατρεμένα πλάσματα... δικά μου... για όσο...
Είθε, το όσο, πάντα να γενεί!

Την Παρασκευή να παίρνεις το τρένο... κι ένα Panadol...

Ένας τρόπος που είχα ξεχάσει...
Μία διάθεση και μία αποδοχή σχεδόν ξένη... κι ας προέρχεται από δικούς σου ανθρώπους...
"Γιατί έγραψες δικούς σου κι όχι αγαπημένους;"
Θα το κοιτάξω και αυτό...
Θα πάρω τρένο την επόμενη Παρασκευή να το δω κι από την άλλη... και ίσως να ξορκίσω το κακό...
Να κεράσω Panadol extra για την ώρα;
Τα ξεματιάσματα δεν διώχνουν τον πονοκέφαλο... μόνο αν συνοδεύεται από αναποδιά...
"Όχι, από αυτό δεν έχω..."
Θα μου πάρει η λιακάδα την υγρασία... αν και ο αέρας λένε ότι είναι πιο αποτελεσματικός...

Στριφνές Παρασκευές

Για πρώτο πιάτο πονοκέφαλος...
Δεν ψάχνω για δικαιολογίες αλλά τελευταία οι Παρασκευές μου κρατάνε μούτρα...
Έπεσα στα project κι εγώ με τα μούτρα...
Πόσα να χωρέσει ο εγκέφαλος ενός ανθρώπου;
Πώς να βαστάξει όλα τα θέλω της καρδιάς;
Τα στρίμωξα σε post it, τα στίβαξα σε word, τα άπλωσα σε flow charts... αλλά ακόμα ακατάστατα τα βρίσκω...

... μια Πέμπτη...

"´Εχεις το μυαλό σου... που είναι τόσο ελκυστικό..."
Δηλαδή να ανησυχώ;
Όχι μήπως το χάσω... αλλά για το ενδεχόμενο τίποτα άλλο να μην "μετράει" πάνω μου...
Και να φανταστεί κανείς ότι σήμερα ήταν μία από αυτές τις μέρες που όλους τους κρίνω λίγους αλλά τους βλέπω ωραίους...
Πέμπτη... αλλά όχι μία από εκείνες που κάποτε ήταν Τετάρτες...!
Όσες μέρες κι αν μεσολαβήσουν, ευτυχώς, πάντα θα βρίσκουμε αφορμές να τα λέμε... είτε με, είτε χωρίς λόγο...

Λιβάνι

Μου έχει ήδη μυρίσει δύο φορές λιβάνι...
Προχτές εμπλοκή με τα Θεία...
Τι να θέλει να μου πει;

... σαν κινητή εορτή...

Ακίνητη μέρα κινητού ενδιαφέροντος...
Κουράστηκα για να έχω ξεκούραστες ευκολίες...

Κίνημα για παρακίνημα...

Μία τρελή ιδέα!
Σύλληψη της νύχτας...
Χιόνι την ημέρα ίδρυσης...
Πρώτη συνάντηση.
Σημείο συνάντησης η δημιουργία!

Θα μείνω σε αυτό το πολύ όμορφο που έζησα σήμερα, για την ώρα, για να το χωρέσω.
Ήταν μία πολύ γεμάτη ημέρα... και την γέμισαν οι άβθρωποί μου και οι ιδέες μας...
Θα έχουμε πολλά να πούμε για αυτή τη μέρα!

Ψαλμός #5 σε πλάγιο ήχο

Ο όρθρος της Παρασκευής προέβλεπε την κατά παράδοση ψαλμωδία ακαθίστου σε πλάγιο ήχο!
Η σταύρωση ήταν σχεδόν βέβαιο γεγονός...
Προπαραμονή της γιορτής η Θεία φώτιση ή η Θεία δίκη άλλαξαν τα σχέδια και έκαναν περικοπή ψαλμών...
Κάθαρση άνευ μετανοίας... και εξομολόγησης!

... παρένθετη διαδρομή...

Ίσως να ήταν η αρχή του χιονιού αυτή που συνάντησα στο δρόμο βγαίνοντας...
Όλη μέρα, γι' ακόμα μία φορά, νόμιζα ότι ο κόσμος είχε κατεβάσει τα ρολά και σε πλήρη αδράνεια περίμενε την επόμενη εργάσιμη για να ξεκινήσει βαριά...
Ανάβει η πόλη τα φώτα της... κι εγώ σε διαδρομή παρένθετη... ψάχνω να βρω σημάδια...
Ευθείες αργές και δύσοσμες... μόνο με κομπάρσους... και ένα σενάριο που ταιριάζει μόνο σε φαντάρους...
Κι εγώ σαν να μετράω μέρες αισθάνομαι... χωρίς να ξέρω πόσες μένουν μετράω τον αύξοντα...
Οι φιγούρες αυτές... δε λέω πρόσωπα γιατί αρνούμαι να κοιτάξω... υπήρχαν πάντα ή δημιουργήθηκαν μόνο για να παίξουν στο σημερινό σκηνικό της διαδρομής μου;
Είναι ο ίδιος δρόμος που βλέπω κάθε μέρα... κι όμως είναι άλλος... και είναι αλλιώς... και εγώ μοιάζω επισκέπτης... και ξένος...
Θα βάλω ένα jazz, θα πάρω έναν μεγάλο ζεστό καφέ, θα κάνω ένα βήμα έξω απ' το σωρό, θα πάρω δύο βαθιές αναπνοές και θα ψάξω μέσα μου να βρω τη γιορτή... αυτή που θέλω εγώ και μου αρέσει...

Καρότα σε όνειρο... και ιδέες σε πράξη...

Μία τρελή ιδέα... από το πουθενά...
Ξεκίνησε με ένα παιχνίδι από αυτά που κάποιες φορές πιάνομαι τις ημέρες που έχω την πολυτέλεια να μην κοιμηθώ νωρίς...
Χθες έμεινα ξύπνιος ως αργά... δεν έτρεξα στα όνειρα του ύπνου να κρυφτώ...
Έφτιαξα ένα καινούργιο... ζωντανό και ξύπνιο... για να με φέρει "μαζί" με τους αγαπημένους μου ξεχωριστούς ανθρώπους.
Το όνειρο του ύπνου της Παρασκευής ήταν αποτέλεσμα, συνέχεια και εξέλιξη, παλαιότερου ονείρου.
Είδα έναν κήπο με καρότα. Τεράστια καρότα... σαν να ήμουν κουνέλι και βρισκόμουν στον Παράδεισο...
Όταν ξύπνησα δεν το θυμόμουν... κι ενώ έπινα τον πρωινό μου καφέ και έγραφα τα ψώνια του Σαββάτου σκέφτηκα αν χρειάζομαι λαχανικά...
Ποια είναι τα λαχανικά εποχής;
Δεν είχα απάντηση... ντροπή, πρέπει να το διορθώσω...
Τα καρότα είναι όλες τις εποχές σκέφτηκα...
Καρότα! Αυτό ήταν... το όνειρο που κουνελιού μου φανερώθηκε.
Μετά... καθώς το σκεφτόμουν θυμήθηκα ότι πριν καιρό (πάλι σε όνειρο) στο ίδιο αυτό χωράφι είχα σπείρει καρότα σε αυτή την ίδια διάταξη... και να τώρα που τα βλέπω μπροστά μου... γιγάντια... σχεδόν αφύσικα!
Δεν έψαξα σε ονειροκρίτες... ούτε στο αγαπημένο μου google που όλα τα ξέρει τελικά...
Σκεφτόμουν μόνο τη σπορά... την άνυδρη καλλιέργεια... γιατί ούτε μια φορά δεν τα πότισα... και αυτά πήραν το χρόνο τους... μόνα τους... μεγάλωσαν... ομόρφυναν και ήρθαν να με συναντήσουν όταν εγώ δεν το περίμενα...
Δεν ξέρω τι θα έλεγε ο Καζαμίας... αλλά εγώ θα κρατήσω αυτό που είχαν να μου πουν τα καρότα...

Σαββατολόγιο #2... Υπαρξιακό

Είναι κάποιες φορές... που όταν οι στιγμές μου το επιτρέπουν και δεν καταγράφω εν κινήσει αλήθειες κλείνω εκκρεμότητες ή εξελίσσω ιστορίες...

Στις 12 που έφτασε 13 εκκρεμούσε ένα ερώτημα για τον ένα αήττητο.

Αν θα επιτρέψει στο μέσα του να πέσει θρύψαλα στο πάτωμα ή αν θα συνεχίσει να στέκει ραγισμένη όλορθη αλήθεια...

Τώρα μπορώ να σου απαντήσω από το αποτέλεσμα και κρίνοντας από τα κοινά δεδομένα του άλλου αήττητου...

Θα συνεχίσει να στέκει ραγισμένη όλορθη αλήθεια...

Τι του έμεινε;

Το ραγισμένο που δεν μπορεί να διορθώσει... και για να διατηρήσει το χαρακτηριστικό του όλορθου θα τσακίσει μερικά κλαδιά διπλανών δέντρων για να μπορέσει να ορθωθεί... γιατί μόνο έτσι μπορεί να γίνει...

Ο μόνος θέλει αέρα ν' αναπνέει... χώρο για να στέκει σε απόσταση από τους γύρω... και την ίδια τη ζωή του... δεν μπορείς να τα περιορίσεις αυτά... και αφού είναι δέντρο... γιατί έτσι τα έφερε η ζωή... δεν μπορεί να φύγει... γι'αυτό "καθαρίζει" το χώρο του με όποιο τρόπο... και όποιο τίμημα...

Αν με ρωτήσεις γιατί σε άφησε να απλώσεις ρίζες προς το μέρος του... θα σου πω ότι "νόμιζε" ότι ήθελε... ή ίσως να ήθελε μόνο να νοιώθει την ύπαρξή σου αλλά χωρίς να είσαι εκεί... και όταν συνάντησε την παρουσία επέστρεψε στο γνώριμο...

Λίγο η εξέλιξη της ιστορίας... λίγο η κουβέντα με το κορίτσι που το πήρε αλλιώς και παρατηρεί εν μέρει νικήτρια εκείνους που ακόμα εθελοτυφλούν... λίγο η Alexandra Del Lago που με συνάντησε ξανά χτες βράδυ... έμπλεξα πάλι στα δίχτυα της σκέψης των συνειδητών επιλογών που μας προσφέρουν ασφάλεια και των συνεπειών τους που μας βασανίζουν...

Αυτές οι περιπτώσεις θέλουν ζυγαριά ακριβείας και λεπτούς χειρισμούς επιδέξιου χειρούργου για να τις αντιμετωπίσεις...

Δεν θα γίνω κριτής των πράξεων... όλα αποδεκτά είναι... παρατηρητής θα μείνω... κι ας εκφράζω την άποψή μου όταν μου ζητείται... άλλωστε ανώδυνα το κάνω...

Υπαρξιακά... θα σπεύσουν να δηλώσουν οι "σχολιαστές"...

"Όχι μόνο δικά μου" θα τους απαντήσω εκ των προτέρων... "είναι κακό που νοιάζομαι και για σας;"

Η αβάσταχτη βαρύτητα του γίνε

Αν σε ρωτούσαν "τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;" πάω στοίχημα ότι δεν θα ήξερες...
Και σαφώς δεν είναι κακό...
Άντε πες το όμως στους δικούς σου που σίγουρα σε πίεζαν να γίνεις κάτι... όχι ότι είχαν κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό τους απλά σε ήθελαν ένα κάτι χρήσιμο...
Αυτοί βέβαια το χρήσιμο το είχαν στο μυαλό τους με την έννοια του χρηστικού...
Η αντίδρασή σου πάλευε και το καταδίκαζε... απλά λόγω εποχικής ανεπάρκειας... ψάχνοντας απλά την ευκαιρία να το αποδεχτεί και να το υλοποιήσει...
Όταν βρήκες την ευκαιρία σου πήρες το ρόλο σου πολύ σοβαρά και ξέχασες τις τόσες φορές που έκλαιγες κάτω απ' το σεντόνι και έκανες τον κοιμησμένο για να υπάρχεις ζωντανός χωρίς να το αντιλαμβάνονται οι άλλοι...
Ξέχασες... και το μόνο που θυμάσαι είναι το βάρος του σήμερα που όμως εσύ επέλεξες... για να το ξερνάς καθημερινά στα μούτρα όσων σου θυμίζουν το άτολμο παιδί που ήσουν ή όταν η αλήθεια τους είναι κοντά σε αυτό που ενδόμυχα αποζητούσες...
Δεν σε κατηγορώ... ούτε τον οίκτο μου προκαλείς, που το θεωρώ ακόμα χειρότερο...
Με συμπάθεια σε βλέπω και δεν σου αναγνωρίζω κακή πρόθεση... αλλά ξέσφιξε λίγο ν' ανασάνεις... χαμήλωσε ν' αφουγκραστείς την αρχή σου... να δεις τα πράγματα γυμνός... κι έτσι να τα παλέψεις...

... στο επόμενο τρόλεϊ...

Μέσα στο τρόλεϊ στην πρωινή μου διαδρομή είναι σήμερα ένα σωρό γνωστοί...
Η Γιόκο Όνο, γερασμένη, κάθεται σε μία από τις ανάποδες θέσεις και κοιτάει έξω από το τζάμι κρατόντας μία τσάντα...
Το ζευγάρι Τζένιφερ Άνιστον και Μπραντ Πιτ σε μία κρυφή συνάντηση... μάλλον θα τα ξαναβρήκαν... όλο χαζογελάνε και τα λένε χαμηλόφωνα... επικύρωσε το εισητήριό του εκείνος πριν πάνε να κάτσουν δίπλα δίπλα κολλητά ο ένας στον άλλο... εκείνη έχει κάρτα ή είναι "παράνομη", όπως είναι τώρα και στη ζωή του Μπραντ...
Ο Ράσελ Κρόου όρθιος, με το μπλε παλτό του ακόμα κουμπωμένο, κρατιέται από την οριζόντια μπάρα μπροστά στο μεγάλο τζάμι (που εγώ ονομάζω βιτρίνα) και συνέχεια παρατηρεί κρυφά την κυρία που διαβάζει ένα βιβλίο, στη θέση ακριβώς μπροστά του...
Η γυναίκα με το βιβλίο είναι η Τζοάν Μπαέζ... έχει ένα μολύβι και συνέχεια υπογραμμίζει... που και που σημειώνει κάτι στο περιθώριο της σελίδας...
Δίπλα της κάθεται ο Ζιγκμουντ Φρόυντ... ο οποίος είχε πολύ πλάκα όταν μπήκε στο όχημα... κρατούσε τον παραγεμισμένο δερμάτινο χαρτοφύλακά του κάτω από το βάρος του οποίου έχασε την ισσοροπία του και παραπάτησε παίρνοντας μία απίστευτα αστεία φάτσα...
Σήμερα καθυστέρησα γιατί έχασα το προηγούμενο δρομολόγιο που παίρνω συνήθως αλλά κοίτα να δεις πόσοι είναι εδώ...;
Δίπλα μου κάθεται η Ελίζαμπεθ Τέιλορ η οποία νομίζω ότι κρυφοκυτάει όσα γράφω... είναι αρκετά παχιά και με έχει σφηνώσει στη μέσα θέση προς το παράθυρο... μυρίζει ωραία όμως... αριστοκρατικά... ένα άρωμα δυνατό για πρωί αλλά δεν είναι και κάποια που περνάει απαρατήρητη... προσπάθησα να δω τα μάτια της πριν, τάχα κοιτάζοντας την πόρτα, για να δω αν έχουν ξεθοριάσει αλλά δεν τα κατάφερα...
Που θα κατέβουν όλοι αυτοί; Φτάνουμε στο τέρμα...!

Πρίγκιπας ή Βασιλιάς;

- Θέλω να γίνεις βασιλιάς! Να σε δω εκεί που σου αξίζει...

- ... και να πάψω να είμαι πρίγκιπας; Αφού αυτό μου αρέσει!

- Μα, σου προσφέρω μια θέση καλύτερη... και πάλι με αριστοκρατική αίγλη... και μάλιστα με περισσότερα προτερήματα... και σαφώς μεγαλύτερη εξουσία... και...

- ... τόσα πολλά "και"... νομίζω δεν μου αρέσουν...

- Πάλι το ίδιο θα είναι για σένα... μπορείς μέσα σου να παραμείνεις πρίγκιπας αν θέλεις... αλλά δεν σου πάει ο τίτλος... γιατί οι πρίγκιπες κουβαλάνε ένα ανικανοποίητο της προσμονής...

- ... κι εγώ....

- Εσύ τι; Κουβαλάς το ανικανοποίητο της προσμονής να γίνεις Βασιλιάς που ποτέ δεν θα γίνεις; Αφού σου προσφέρω τη θέση και δεν τη δέχεσαι!

- Όχι μόνο το ανικανοποίητο κουβαλάω... και δεν ξέρω καν ποιανού είναι...

- Γιατί αρνείσαι να γίνεις κάτι μεγάλο;

- Είσαι μεγάλος όταν είσαι Βασιλιάς;

- Ναι!

- Ε, τότε σίγουρα δεν θέλω να γίνω...

- Δεν μπορώ να καταλάβω την επιμονή σου να μένεις σε κάτι τόσο λιγότερο από αυτό που μπορείς.

- Ξέρεις τι μπορώ;

- Μα το κάνεις ήδη το κάτι παραπάνω από αυτό που είσαι...

- Τότε γιατί να γίνω Βασιλιάς αφού θα κάνω τα ίδια που μπορώ να κάνω και τώρα...;

- ... γιατί τότε θα σε αναγνωρίζουν διαφορετικά!

- Ποιοι;

- Όλοι...

- ... και πως θα μπορούν να με καταλαβαίνουν όλοι;

- Δεν θα μπορούν...

- ... τότε ποιο το νόημα;

- Δεν έχει νόημα για σένα αυτό;

- Όχι...

- Δεν θέλεις! Φοβάσαι τον εαυτό σου... τις ίδιες σου τις δυνατότητες...

- Φοβάμαι να θυσιάσω αυτό που μου αρέσει... να είμαι πρίγκιπας...

- ...

- ... να κολυμπώ στην γκαζόζα του σύμπαντος... να πιάνω φιλίες με αστέρια... να κυλιέμαι σε αφράτο μαλλί της γριάς στο Λούνα Παρκ του κόσμου... ... αυτά τα κάνουν οι Βασιλιάδες;

- Όχι αλλά έχουν θρόνο και...

- Βαριέμαι να κάθομαι...

- ... έχουν τους ανθρώπους τους και μπορούν να τους κάνουν ότι θέλουν...

- ... έχω κι εγώ τους δικούς μου... και τους φτιάχνω ολόδικές τους ιστορίες...

- ... παραμύθια!

- ... ναι, παραμύθια... αυτά μου αρέσουν!

- Δεν κάνεις για Βασιλιάς...

- ... ναι, έχω διαλέξει άλλο παραμύθι...

- Σου μιλάω για πραγματικότητα...

- Ποιανού;

- Η πραγματικότητα είναι μία!

- Ποια; Αυτή στην οποία κάνω για βασιλιάς ή η άλλη στην οποία δεν κάνω;

- ...

... διεισδυτική ανάσα...

Άνοιξα το παράθυρο κι έβαλα μία απόστροφο στον ύπνο μου...
Μία ανάσα... όχι βαθιά... ριχή... σχεδόν συνηθισμένη... η διαφορά της αδιόρατη... η διεισδυτικότητα...
Πέρασε ανάμεσα από κύτταρα που είχαν βαλτώσει, χρόνια τώρα, στον ανακυκλωμένο αέρα... όχι ορμητικά... αργά... ίσα να σου θυμίσει την απουσία του...
Το μόνο που έχασα ήταν μια σκέψη...

Στολίδια, φυλαχτά... και άλλες βασκανίες της καρδιάς

Ζήτησα μόνο ένα παράθυρο να το κρεμάσω στον άδειο τοίχο μου...
Κανείς δεν είχε να μου δώσει ένα...
Κάποιοι δεν βρήκαν ένα που η θέα του να αξίζει κι άλλοι δεν είχαν καν...
Τα παράθυρα βλέπουν ορίζοντα όταν τα μάτια που τα κοιτούν δεν έχουν ξεθωριάσει...
Μη μου γερνάς το βλέμμα...!
Έλαβα αντί γι' αυτό που ζήτησα δώρα καρδιάς...
Συμπάθεια, αγάπη, αφοσίωση... μπιζουδάκια για τον μικρόκοσμό μου... εκείνον που έφτιαξα σαν μαυσωλείο των σύντομων συναντήσεων της ζωής μου με τα μεγάλα... και τα στρίμωξα ακατάστατα σε κουτάκια...
Μου ζητήθηκε ένα χαμόγελο να το κρεμάσουν στην άκρη του μυαλού...
Το διαπραγματεύτηκα... ίσως γιατί σκορπάω πολλά χαμόγελα... αλλά αυτό το αισθανόμουν πιο ουσιαστικό... από εκείνα τα ουσιώδη που φέρουν το βάρος της ευθύνης...
Ρώτησα για τη χρησιμότητά του... δεν είναι ωραίο να δημιουργείς θύματα απλώνοντας το χέρι με αγνές προθέσεις...
Για στολίδι ή φυλαχτό;
Αν είναι για στολίδι να στείλω το χαμόγελο του πρωινού που με βρήκε πίσω απ'το παράθυρο να πίνω τον κρύο καφέ από το προηγούμενο βράδυ...
Αν είναι για φυλαχτό να στείλω το χαμόγελο που βρήκα σε μια παλιά φωτογραφία της πρώτης μου νιότης...
Δεν έλαβα απάντηση...
Ίσως να φάνηκα τσιγκούνης... αλλά... τα πιο ακριβά τα μοιράζεις με φειδώ... γιατί το βάρος τους εύκολα σε παρασύρει στα σκοτεινά... στα μύχια του νου...
Πήρα κι ένα φιλί... απ' τα ξεχωριστά... εκείνων που καταλαβαίνουν... που τη διαφορά την φοράνε φωτοστέφανο...
Ένα συλλεκτικό φιλί... στολίδι για το δέντρο μου... εκείνο το γυμνό που ζωγράφισα πριν 13 χρόνια... και βάλθηκα να το φορτώσω με όσες στιγμές αντέχουν τα κλαδάκια του...

Ενστικτοδώς... σε παιδικό παιχνίδι...

"Δεν αντέχω να με πνήγουν τα μυστικά σας, προτιμώ τις βιτρίνες" δήλωσε με παράπονο το παιδί μέσα σου...
"Μα, αυτό είναι το μυστικό της βιτρίνας αγαπημένη μου Ε...
Πίσω από αυτή το εμπόρευμα είναι σκάρτο...
Κοιτάμε μόνο να το γυαλίσουμε με λίγο "μυστήριο", που πάντα πουλάει...
Αν αυτό σε πνίγει είναι που σε πήρε η μυρωδιά της σαπίλας του εμπορεύματος... άρα είδες και την αλήθεια...! "
Μετά από αυτή μου την απάντηση θα έλεγα ότι σε είδα να χαμογελάς... αλλά δυστυχώς δεν ήμουν εκεί για να το επιβεβαιώσω...
Σκούπησες θαρρώ τα σκονισμένα σου γόνατα και έτρεξες με φόρα στο κέντρο του κύκλου των παιδιών...
".... μου αρέσουν τα μεγάλα και ωραία ψέματα... σαν παιδί έξω από βιτρίνα ζαχαροπλαστείου!!" είπες τάχα ανέμελα αλλά καθόλα συνειδητά...
"... κι εμένα μου αρέσουν... γιατί μου γεννούν παραμύθια...!" βρήκε ευκαιρία να ξεθαρέψει ο πιστιρίκος εντός μου...
Η ασυγκράτητη γατίσια φύση σου πήρε το λόγο... "αρκεί να τα διαβάζεις και μια δεύτερη και μια τρίτη και μια τέταρτη.... φορά"
Σαν τηλεπαθητικά να κάναμε την ίδια σκέψη συμπλήρωσα τα λόγια σου... "... ή ίσως και να τα πιάνεις με τη μία... μόνο από ένστικτο...!" ... προικισμένο γατί... θα ολοκλήρωνα τη φράση μου...
Έκλεισες το μάτι... "πολύ μου αρέσει"... αποκλειστική χειρόγραφη αφιέρωση...
Έτσι το Ε μου κέντησε μία αποδοχή που έμοιαζε απόρριψη...
Διττή διπλωματία ή αντίστροφη αλήθεια;
Μην μου βάζεις θέματα που έχουν κλείσει τα 15...
Εμείς σαν παιχνίδι τ' αναγνωρίζουμε όλα... και όσο κι αν μοιάζει να παίζουμε αλλιώτικα... αλλόκοτα συχνά... δεν είμαστε κακομαθημένα παιδιά... ούτε ζαβολιάρικα... αλλά παιδιά που παίζουν το ίδιο παιχνίδι το καθένα με τους δικούς του κανόνες... όπως ορίζει ο προσωπικός τους μύθος...

... κεφάλαια για δυνατούς λύτες...

"Όταν δε γράφεις για μένα δεν καταλαβαίνω τίποτα..."
Προσπάθησες να τα καταλάβεις και δεν τα κατάφερες; Ή μήπως εφόσον δεν σε αφορούσαν δεν στάθηκες σε μία δεύτερη ανάγνωση...
Ξέρεις τον τρόπο που γράφω... και την τεχνική μου των πολλαπλών αναγνώσεων σου έμαθα να τη διαχειρίζεσε... εφόσον έγραψα "τα δικά σου"...
Σου έδειξα πως λειτουργεί ανάποδα για να μάθεις να το διαβάζεις σωστά... μένει πλέον απλά να καταφέρεις να μην επιλέγεις τα εύκολα κεφάλαια... αλλά κι εκείνα για δυνατούς λύτες...
Τότε μόνο θα καταφέρεις να μπεις στο μύθο... γιατί το δρόμο στον έδειξα και σου έδωσα το κλειδί...