02:30 x 2

Είδα τη σιχαμένη μηχανή που με συνέθλιβε υποχθόνια τόσα χρόνια να παραλύει σιγά-σιγά και να τρίζει ξεχαρβαλωμένη καθώς άρχισε να μασάει τα ιδία της τα γρανάζια.
Είχα καταφέρει να ξεκολλήσω από αυτή και σαν απότομα από ύπνο ξυπνητός, με την ταραχή ακόμα να τραντάζει το στήθος μου, παρατηρούσα ένα τοπίο που τόσα χρόνια, σαν υπνωτισμένος, παρέβλεπα.
Είχα απλά τσακωθεί με τον προϊστάμενό μου.... ακόμα χειρότερα. .. στον ύπνο μου.

Ξυπνάς από την πτώση. Βρίσκεσαι όρθιος δίπλα στο κρεβάτι του Προκρούστη που από την πτώση σου έχει αναποδογυρίσει.
Παρατηρείς τον απεχθή μηχανισμό από κάτω να συρρικνώνεται καθώς τσαλακώνει τη δομή του και σου προκαλεί αηδία.
Η καρδιά σου τρέμει στο στήθος. Έχεις γλυτώσει κι όμως πενθείς.
Χρόνια πάνω στο κρεβάτι περιορισμένος, προστατευμένος από τη δύναμη της άγνοιας, στρωμένος, ίδιο γεύμα, στο τραπέζι που αναγνώριζες κρεβάτι.
Πόσο άθλιος μηχανισμός! Παραλύει, φτύνει το ίδιο του το γράσο.
Πισωπατώ, δε μου αρέσει να στιγματίζομαι με ανεξίτηλους λιπαρούς λεκέδες.

Αηδία.
Μια υποψία υπεροψίας που χαράσσεται αμυδρά σε ένα καλοσχηματισμένο σφυρήλατο ύφος. Δικό μου.
Όχι αλώβητος, αλλά νικητής με γρατζουνιές και ξένο αίμα, διάφανο, ξερό σχεδόν εξ' αρχής, πασαλειμμένο στις παλάμες μου. Ορθάνοιχτες, από αηδία, απουσία δαφνών και άδειες τιμών αλλά καθαρές ατιμώσεων.
Υπέρβαση, σαν κεκτημένο, που χάνει την αξία του πριν καν προλάβεις να το αντιληφθείς.
Πλησιάζω τη ρίζα και απομακρύνομαι από το ζουμερό, στυφό λωτό.
Στείρος καρπός, δίχως πυρήνα, που καταπίνει λαίμαργα τον ήλιο και χυμούς.
Η ρίζα αγόγγυστη τροφός. Ο ήλιος ζωοδόχος μετουσιωτής. Δεδομένες ουσίες αόρατες να προσπερνάς.
Διαλέγεις το εφήμερο με πορεία προδιαγεγραμμένη στο σάπιο.
Δεύτερο πρόσωπο από επιλογή, απαλλαγμένο ποιητικής αδείας και μύχιας έκφρασης.
Φθορά που φθίνει όσο απομακρύνομαι.
Απομακρύνομαι, μακραίνω. Αναγνωρίζω την εικόνα ολόκληρη.
Πρώτο πρόσωπο, σαν μόνη επιλογή, ντυμένο ποιητική αηδία.

Ήρωες... εμείς!

«Ψυχουδάκι μου μη φύγεις» έτσι έκλεισε κι εχθές ο καβγάς μας, μ’ εσένα να έχεις ακόμα μία φορά τον τελευταίο λόγο. Σαν φράση κάποιας ηρωίδας σου που προτιμάει να διατηρεί το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει γιατί δεν αντέχει στην ιδέα να εγκαταλειφθεί.
Αυτό που μ’ ενοχλεί περισσότερο είναι που τώρα περπατώ στους δρόμους και ξαναπαίζω τους διαλόγους μας μέσα στο κεφάλι μου σε κάθε πιθανή τους εκδοχή. Όπως οι ήρωες των ιστοριών μου κι εγώ, που κατηγορούσες χθες, και τόσες άλλες φορές στο παρελθόν, ότι τους παρατάω να βασανίζονται.
Θα μπορούσα να στο έχω πει λιγότερο έντονα αλλά η ουσία είναι ότι με ενοχλεί πάρα πολύ που εσύ όλους τους ήρωες των δικών σου ιστοριών τους σκοτώνεις για να λυτρωθούν.
Στο ίδιο καταλήγω και τώρα μετά από άπειρες διασκευές της δικής μας ιστορίας. Δεν είναι λύτρωση ο θάνατος καλή μου. Είναι κάτι άλλο αλλά όχι λύτρωση.
Αυτή την πάλη των δύο εαυτών σου, μόνο ένας ήρωας που έχει συνηθίσει να βασανίζεται θα την άντεχε ώστε να παραμένει στο πλάι σου. Να συνεχίζει να είναι το Ψυχουδάκι σου.
Έφτασα μπροστά στην πόρτα μας και δεν ξέρω ποια θα συναντήσω αυτή τη φορά. Αυτή που όλο δύναμη σκοτώνει με την πένα της ότι δεν αναγνώρισε ποτέ ή κάποια ηρωίδα σου που φλερτάρει με το θάνατο γεμάτη αίσθημα αδικίας κι ανικανοποίητου;
Πάνω στο έπιπλο που αφήνουμε τα κλειδιά ένα σημείωμα με τα υπέροχα, στρογγυλά σου γράμματα.

Ψυχουδάκι μου φεύγω. 
Με αυτό το σημείωμα κλείνω ένα ακόμα κεφάλαιο και μαζί την ιστορία. 
Μόνο ένας βασανισμένος ήρωας, όπως εσύ, θα μπορούσε να αποδέχεται ότι όλα όσα μας χωρίζουν είναι τα ίδια που μας κρατούν μαζί. Φοβάμαι ότι αρχίζω να το αναγνωρίζω κι εγώ... και βασανίζομαι.
Τώρα, αυτή τη στιγμή που σου γράφω, ξέρω! Δεν είσαι εσύ αυτός με τον οποίο παλεύω κάθε μέρα, ούτε οι ήρωες σου που τόσο με ενοχλούν. – Κατά κύριο λόγο τους μισώ, τόσα που αντέχουν. Μισώ κι εσένα πολλές φορές που τους μοιάζεις. – Είναι είτε η δύναμη του να αντέχεις, είτε η δειλία να το τελειώνεις αυτό που σου αναγνωρίζω και μάχομαι.
Νιώθω αδύναμη και τολμηρή. Φεύγω για να μείνω πιστή σε όσα με κόπο έφτιαξα ώστε να με χαρακτηρίζουν. Έτσι θα μείνω πιστή και σε σένα. Η κύρια αιτία να είσαι ο ήρωας που επέλεξες.
Τόσο ο καβγάς μας χθες, όσο και κάθε προηγούμενος, από όποια οπτική κι αν τον έψαξα καταλήγω ότι ήταν μια ιστορία που γράφαμε παράλληλα ο καθένας με το δικό του γνώριμο ύφος.
Να θυμάσαι, σε αγαπώ τόσο που μέσα στο κεφάλι μου σε έχω σκοτώσει χιλιάδες φορές για να γλυτώσεις.
Όταν επιστρέψεις, δεν ξέρω αν θα νιώσεις νικητής ή ηττημένος, φταίχτης ή δικαιωμένος, θέλω να νιώσεις αγαπητός και βασανισμένος.

535

535 δημοσιεύσεις. Κάποιες από αυτές ακόμα με την ένδειξη μηδενικής αναγνωσιμότητας.
Αν προσπαθήσω να μετρήσω, κατά το κακό μου συνήθειο, το χρόνο που τους αφιέρωσα σε λεπτά, το νούμερο μάλλον δε θα με συμφέρει ιδιαίτερα.
Είναι από τις στιγμές που στέκεσαι μπροστά στη ζωή σου και αναζητάς την ουσία των επιλογών σου.
Θα μείνω όμως σε εκείνες τις λίγες δημοσιεύσεις που έπιασαν τριψήφιο απευθυνόμενες σε αληθινούς ανθρώπους, σχεδόν «κανονικούς». Απ’ την αγάπη τους ετράφησαν αυτές. Μέσα από αυτή κι εγώ, που όση κι αν μοιάζει η σπατάλη, επένδυση είναι τελικά.
Μονοψήφιος αριθμητής, τριψήφιος παρονομαστής. Γιατί να πιάσω τα μαθηματικά; Ποτέ δεν ήταν υπέρ μου. Με τη γεωμετρία τα βρήκα μόνο κάποια στιγμή, και μόνο για να οριοθετήσω σκέψεις. Θα μείνω στο αμέτρητο του συνδυασμού των λέξεων. Στο ατελείωτο των συναισθημάτων που γεννούν. Στο άπειρο των σκέψεων που παλεύουν να μπουν σε λέξεις.
Έμαθα… μαθαίνω… αλλά δεν ξέρω τίποτα. Ανακυκλώνω ότι με περιέχει και αρέσκομαι στην αναμέτρησή του με το άγνωστο.

Στο χρόνο...

Όταν ήμουν στο στρατό μου έλεγαν «να κοιμάσαι πολύ, να μικραίνει η θητεία».

Πάντα κοιμόμουν ελάχιστα, από μικρός, σαν τους υπερήλικες που προσπαθούν να προλάβουν το χρόνο. Έχω πάραυτα ανάγκη τον ύπνο να διασώσει μέσα μου συναισθήματα. Τον χρησιμοποιώ σοφά, όσο μπορώ. Έτσι, σαν τα δελφίνια που κοιμίζουν μέρος του εγκεφάλου τους για να ξεκουράζονται και να επιβιώνουν, έχω κοιμίσει κι εγώ ένα μέρος της ψυχής μου. Του είναι μου. Το έχω κρατήσει όσο γίνεται πιο μακριά από τη φθορά.

Μοιάζει φορές-φορές κάτι να λείπει. Ψάχνω λίγο καλύτερα. Βρίσκω καλά φυλαγμένο, αποκοιμισμένο, υγιές και ήρεμο, το κομμάτι που διαλέξαμε να απουσιάζει απ’ το παιχνίδι μας.

Δε λείπει κανένα κομμάτι ουρανού για να τρομάζουμε απ’ το κενό. Μόνο εκείνο το κόκκινο, που επέλεξα βάσει της αρχικής ιστορίας να απουσιάζει, ώστε να μετριάζει το πάθος που μας περίσσευε και που μπορούσε να μας καταστρέψει. 

Σε είχα χωρίσει σε ένα διήγημα που φοβόταν να ολοκληρωθεί. Έπαιζα με τους φόβους μου. 

Με είχες χωρίσει με ένα γράμμα που άφησες στο σπίτι μου. Έπαιζες με τα δυνατά συναισθήματα.

Τότε παίζαμε για να ζήσουμε το παραμύθι μας. Προβάραμε, εν αγνοία μας, ρόλους που κάποτε θα παίζαμε στ’ αλήθεια. 

- Μου αρέσει να κρατάω τα ξεθωριασμένα από τον καιρό μανταλάκια. Έτσι πετυχαίνω να έχω στη συλλογή μου όλες τις αποχρώσεις που μπορεί να μου χρειαστούν.

- Εμένα μου αρέσει να κάνουν αντίθεση. Αν τα διάλεγα, που τα διαλέγω χωρίς να το σκέφτομαι, θα έβαζα όλα τα χρώματα ανακατεμένα. Έτσι θέλω τη ζωή μας πολύχρωμη.

- Α χα.. μ χμμ … 

- Τι είναι το «Μου Χμου»; Ναι;

- Ναι

- Θέλεις…

- Ναι, θέλω!

- Τι θέλεις;…

- Το ίδιο!

- Κι αν έλεγα πατσά;

- Θα έκανα ότι τον τρώω για να σου κάνω παρέα.

- Θα έτρωγες όμως!

- Αφού ούτε εσύ τον τρως… πως θα τον διάλεγες;

- Με διάλεξες επειδή δεν τρώω πατσά;

- Σε διάλεξα… και δεν τρως πατσά. 

- Μου Χμου… 

- Ακριβώς! Άρχισες να γίνεσαι τετράγωνη. Παραδοσιακά, ανάμεσα στους δυο μας, εγώ έφερα αυτόν τον τίτλο. 

- Σου λείπουν δύο εσοχές και δύο εξογκώματα για να είσαι ίδιος μ’ ένα κομμάτι παζλ. 

- Γίνεσαι το ταιριαστό, μικρό μου τετράγωνο.

- Μπέρδεμα έγινε «το πάζλι». Δεν θέλω άλλα στη ζωή μου. Θέλεις να κάνουμε σιωπή; 

- Ενός λεπτού; 

- Ενός, δύο, τριών…

- Πάρε το χρόνο σου. Είμαι τόσο τετράγωνος που θα εξακολουθώ να μετράω το χρόνο μας σε κύκλους…

Αυτό «το-πάζλι», το κομμάτι που πάντα απουσιάζει, είναι το κόσμημα που μας θυμίζει ότι υπάρχει μια αγάπη να μας δένει για πάντα. Ούτε παλιό, ούτε καινούριο. Δεν αλλάζει και δεν παίρνει επίθετα, γιατί έχει ουσία. 

Ένα μικρό αγκίστρι

Ένα μικρό αγκίστρι έχεις εδώ φυλαγμένο, για να δικαιολογείς όσα δεν πρόφτασες.
Αγκυλώσεις ετών, με βήματα αβέβαια, όπως εκείνα στις απόμερες ακτές που επέλεξες.
Σπασμωδικές αντιδράσεις ενστίκτου θρεμμένου με τον απροσδιόριστο φόβο του αγνώστου.
Μα είχες ήλιο, νερό κι αλμύρα. Υπομονή και χρόνο χρειαζόσουν για να λειάνεις πέτρα.
Άμαθος περπάτησες γρήγορα με την ανάγκη του βότσαλου και μάτωσες τα πέλματα.
Αν κοίταζες τη θάλασσα, όχι τον ορίζοντα, την αντάρα της κι αν έστεκες για λίγο…
Δεν αγαπάς τα καλοκαίρια όπως οι άλλοι. Σαν απωθημένο τ’ αγαπάς.
Κόλακας του ανικανοποίητου, με τις ουλές ανοιχτές να ματώνουν πλέον και στην άμμο.
Τα ίχνη που αφήνεις δεν είναι βαθιά αλλά έχουν χρώμα, κόκκινο.
Μην αγαπάς τα καλοκαίρια. Μόνο τη θάλασσα αγάπα και φρόντισε να περπατάς κοντά της.
Ίχνη και ουλές θα εξαφανίσει. Το καλοκαίρι ήταν η ευκαιρία, η θάλασσα ήταν πάντα Εκείνη…

Στο μπλε #1

Όλα στα σχέδια να μένουν. Μην τύχει και ολοκληρώσεις τίποτα. Γρουσουζιά.
Γλιστρούν οι μήνες στην επιφάνεια των δήθεν ανώδυνων.
Στο λογαριασμό να σε δω. Όταν θα έχεις σπαταλήσει τόσα και θα είσαι πάλι χρεωμένος.
Στα μπλε που δανειστικές απ’ τους μεγάλους της τέχνης κολυμπάς κι ασθμαίνεις.
Επιλογή επίπονη της αδύναμης φύσης του παρελθοντικού εγώ σου.
Λαχτάρισες άλικο κόκκινο, για να τρομάζει και το ίδιο το πάθος, τον πόθο τον πρωτόγονο.
Με τόσο μπλε, πως να αντέξεις την επιστροφή στην κατά μέτωπο αναμέτρηση με την Ανατολή.

Άρνηση στις λέξεις

Βήματα. Δεν τα μετρώ τελευταία. Δεν ψάχνω συγχρονισμό. Κάτι συμβαίνει. Κοιτώ πάλι αλλού. Εκεί που δεν κοιτούν οι γύρω μου. Εκεί που δεν εστιάζει κανείς την ώρα εκείνη.
Στάση. Που είμαι; Δεν είναι αυτός ο προορισμός μου. Δε διάλεξα αυτή τη διαδρομή. Στο εισιτήριο δεν αναγράφεται πλέον το ταξίδι, μόνο το αντίτιμο. Θα πάω με τα πόδια.
Λάθη. Ασήμαντα τα λες. Ανώδυνα τα λέω. Αλλά είναι πολλά. Όλα στις ώρες που μου ανήκουν. Στις ώρες των απαιτήσεων κεντάω σταυροβελονιά τα πιο περίτεχνα σχέδια.
Λήθη. Ψέματα λέω. Την προσποιούμαι. Τη φοράω όπως όλα τα καλοσιδερωμένα μου. Με στενεύει. Δεν είμαι άνετα μέσα σε αυτή αλλά δείχνει καλά. Θα μείνω στην εικόνα.
Επιλογές. Αυτές που είμαι και αυτές που κάνω. Ταιριάζουν, αλλά και πάλι κοιτούσα αλλού. Κατατάσσονται στις ώρες τις δικές μου. Μου δικαιολογείς το λάθος; Θυμώνω παιδικά.
Συμβιβασμός. Τον προσπαθώ, στο υπόσχομαι. Έχω παραπάνω από ικανοποιητικά αποτελέσματα. Αυτός κατατάσσεται σε όλες τις ώρες αλλά είναι θέση απαιτητή.
Βολέματα. Τα έμαθα από τα ενοχλημένα βλέμματα που δεχόμουν όταν η αδάμαστη αφέλεια με ωθούσε να παρουσιάζω την αλήθεια ολόγυμνη. Εκτίμησα την ηθική τους.
Γνώμες. Όλες επιστρέφουν συμβουλές. Είναι γλυκές και εύπεπτες αλλά παχαίνουν. Σερβίρονται με υπερβολικές δόσεις αυταρέσκειας. Μου αρέσουν αλλά είμαι σε διατροφή.
Ψέματα. Με τη μορφή παραμυθιού. Αυστηρώς για ιδία χρήση. Καθημερινά πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Παρενέργειες σε μακροχρόνια χρήση: παραισθήσεις. Δοκιμασμένο σε παιδιά.
Ανάγκες. Σε εποχές κρίσης να θέτεις σοφά τις προτεραιότητες. Μεγιστοποίηση του οφέλους. Με έναν Maslow αναποδογυρισμένο τόσα χρόνια, πώς να τα καταφέρω;
Ημέρες. Καρμπόν. Εξαιρούνται Σαββατοκύριακα, αργίες και αθροιστικά οι στιγμές θυμού. Εφεξής ανήμερες, μέχρι να αλλάξεις το ημερολόγιο που κιτρινίζει στον τοίχο.
Τέλος. Μόνο του κειμένου αναγνωρίζω σαν ανάγκη. Όλα τα άλλα θα τα λέω ολοκλήρωση. Δεν  είναι άρνηση, αυτή τη λέξη, την άφησα να απέχει. Για να εξέχει τίτλος.

Μία γυναίκα, μία νύχτα, τρεις ρόλοι

«Σήμερα είσαι δικός μου. Κολωνάκι στις 23:00». Κάποια χρόνια πριν το μήνυμα αυτό θα διαβαζόταν με περισσότερο στόμφο. δεδομένου του ότι δεν θα είχε παραδοθεί σε ένα κινητό τηλέφωνο, μέσα σε ένα λεωφορείο, αλλά με την επισημότητα τηλεγραφήματος.
«Σήμερα είσαι δικός μου stop Κολωνάκι στις 23:00 stop». Το απόλυτο της περιόδου, στο πρώτο μισό του μηνύματος, θα μπορούσε να πείσει οποιονδήποτε να ξεκινήσει με τα πόδια τη διαδρομή και στα μισά ν’ αντιληφθεί ότι του λείπει ο προορισμός.
Όταν το θέμα έχει τεθεί με τέτοιο τρόπο καλό είναι να μη θέτεις προσδοκίες και απλά να αφήνεσαι να το ζήσεις. Άλλωστε δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια οι ασυμβίβαστοι που γνωρίστηκαν στο συμβατικό.
Κυρία στο ραντεβού της, όπως και σε όλα τ’ άλλα. Η καθυστέρηση ήταν τόση, όση χρειάζεται για να διατηρούνται οι παραδοσιακές αξίες που θέλουν το κάθε φύλο στο ρόλο του. Άλλωστε στο ρόλο γυναίκα δε χρειάζεται να την επιβεβαιώσει κανένας πλέον.
«Θέλω να πιω» δήλωσε ρητά. Η ευκτική των προσποιούμενων κυριών δεν υπάρχει στον κόσμο της. «Θέλω» λέει, και αν διαβάζεις προσεκτικά, καταλαβαίνεις το «γιατί εδώ και χρόνια έμαθα να μοιράζομαι».  Αν έχεις δε εξασκηθεί με ανάγνωση ποίησης ίσως να αντιληφθείς και το «μοιράζομαι εμένα και ό,τι έχω».
«Καλησπέρα, με λένε Ε. Εσένα;» είπε στο κορίτσι πίσω από τη μπάρα, κοιτώντας το στα μάτια. «Ιοκάστη, θέλω ένα Haig με πάγο» ολοκλήρωσε την επιθυμία της. Δεν παρήγγειλε, εξομολογήθηκε στην Ιοκάστη το ζητούμενο της.
«Πάμε στο επόμενο». Τόση προστακτική συντεταγμένη, σοφά, με τόση τρυφερότητα δεν μπορεί παρά να πηγάζει από γεμάτο άνθρωπο. Είναι αδύνατο να διαχειριστεί διαφορετικά τόση απουσία υποκειμένου.
Το αδιαχώρητο της νεολαίας. «Κράτα μου το χέρι» χωρίς λόγια, μόνο με μία κίνηση. «Στο κέντρο ταιριάζουμε καλύτερα» συνέχισε, τη δίχως λέξεις επικοινωνία. Η αντίθεση μοιάζει παραφωνία αν δεν κάνει αισθητή την παρουσία της.
Κάθε μία ώρα κοίταζε το τηλέφωνό της. Στο τελευταίο μήνυμα τοποθετήθηκε «Δε μου τα λέει καλά ο μικρός». Μπορείς να φανταστείς ό,τι θέλεις. Μια γυναίκα, στη μέση ενός μπαρ, με ένα ποτό στο χέρι να κοιτάζει το κινητό της και να θυμώνει με νεότερο αρσενικό. Τι ρόλο παίζει αυτή η εντυπωσιακή γυναίκα, που έχει συσκευή τελευταίας τεχνολογίας και ξέρει όλες τις νέες «επιτυχίες»;
«Έχει και συνέχεια». Όλα πρέπει να έχουν σαφή όρια. Αρχή μέση και τέλος. Εκεί, στο τέλος, δεν ήταν στημένη η νεολαία. Είχε τα χέρια ψηλά και τα κορμιά λικνίζονταν ιδρωμένα.
Ο όμορφος νεαρός που διευθύνει το μαγαζί την αγκάλιασε, τη φίλησε και αποχώρησε. Πριν προλάβει να παραγγείλει ποτά, είχαν έρθει, «από τον κύριο Α.» όπως την ενημέρωσε το ανώνυμο αγόρι του μπαρ που πλησίασε λίγο περισσότερο για να της το πει. Δεν πρόλαβε να ρωτήσει το όνομά του, γιατί την έπιασαν τα γέλια.
Ο Α. από την άλλη άκρη ύψωσε το μπουκάλι που κρατούσε στην υγειά μας. Το ανώνυμο αγόρι που σερβίρει τα ποτά σάστισε. Ψιθύρισε κάτι στον διπλανό του. Η Ε. του ζήτησε χαρτί και στυλό. Ίσως και να του έδωσε την εντύπωση ότι θα του προσφέρει τον αριθμό του τηλεφώνου της. Ο Α. συνοφρυώθηκε.
Άρχισε να γράφει στο χαρτί που μουσκευόταν πάνω στη βρεγμένη μπάρα. Το έδωσε στον μπάρμαν δείχνοντάς του τον παραλήπτη.
«Αγάπη μου, σε ευχαριστώ για τα ποτά. Δεξιά σου η ξανθιά που σε κοιτάει είναι χάλια, προτιμώ τη μελαχρινή διαγώνια αριστερά. Αυτή με το γκρι που δεν κοιτάζει συνέχεια, αλλά σε θέλει.»
»Κύριε Α. δώσε κανένα ρεπό στον μπάρμαν να πάει να πηδήξει και μην ανησυχείς που με κοιτάζει επίμονα γιατί η μανούλα έχει χορτάσει από μαλακία και κυρίως αντρική. Ο μικρός δεν έχει μαζευτεί ακόμα. Τρεις άντρες έχω και τους τρεις στη νύχτα σας μεγαλώνω.»
»Υ.Γ. το είδα ότι πίνεις νερό στο μπουκάλι και πολύ χαίρομαι.»
Γυναίκα, φίλη και μάνα χωρίς καμία προσπάθεια.

Ωδή στον υπέρμαχο μιας ζακέτας

Άνοιξε τη ντουλάπα. Λεβάντα, σαν ξεθυμασμένος έρωτας. Απομεινάρι από κάποιο νοικοκύρεμα της μάνας του στις αρχές του καλοκαιριού. Ακόμα μία παροπλισμένη σεζόν από ρηχά συναισθήματα. Βάλθηκε να ψάχνει βαθιά στη ντουλάπα σαν από ανάγκη για εξιλέωση. Στα πίσω-πίσω του προτελευταίου ραφιού, ψηλαφιστά, ακούμπησε την ανάγκη του. Η χοντρή, γκρι ζακέτα. Την τράβηξε έξω με τέτοια μανία, σαν να ξερίζωνε τις τύψεις ολόκληρου του πρότερου βίου του, ρίχνοντας στο πάτωμα όλα τα χρωματιστά μακό που βρίσκονταν μπροστά. «Φτηνά καλοκαίρια» σκέφτηκε και αγκάλιασε το πλεκτό.
Επτά χρόνια πριν. Αυτή η ζακέτα τον είχε ζεστάνει στους ατελείωτους περιπάτους, στο άγνωστο τότε για εκείνον Παρίσι. Του την είχαν δωρίσει με την αφιέρωση «να παραμένει ζεστός, για να ζεσταίνει και της καρδιές των άλλων». Έτσι ήταν τότε ο Νίκος, εγκάρδιος και αγαπησιάρης.
Έκατσε στο κρεβάτι με τη ζακέτα στα πόδια του και τα ακροδάχτυλά του να χαϊδεύουν την απαλή αραιή πλέξη. «Ποιος ξέρει ποιο χέρι απελπισμένης γυναικός την έφτιαξε ως δημιουργική έκφραση της απελπισίας της; Ο έρωτας, θέλει σφιχτά πλεγμένα αισθήματα για να αντέξει» αποφάνθηκε πικρά.
Με αυτή τη ζακέτα έχασε τρεις φίλους και έναν έρωτα. Τέσσερις απώλειες. Άρχισε να ξεκουμπώνει τα κουμπιά. Τέσσερα κι αυτά. Ένα για κάθε απώλεια.
«Οι ερωτευμένοι δε χαρίζουν ζακέτες» είπε απαξιωτικά και πέταξε τη ζακέτα στο πάτωμα, πάνω στο σωρό με τα μακό. «Αν μου χάριζες μια σοκολάτα θα την είχα φάει και δε θα με ακολουθούσε στο σήμερα» κοντοστάθηκε και συνέχισε, σαν να έστηνε καυγά με το παρελθόν. «Κι οι τρεις μου το έλεγαν, να μην περιμένω πολλά. Να μη στηρίζω σε σένα κανένα όνειρο. Θα γυρνούσαμε στην Ελλάδα και θα ζούσαμε μαζί. Θα ξεπερνούσες τις ανασφάλειές σου και… και τώρα έχω μια γκρι ζακέτα που δεν ταιριάζει με τίποτα».
Πόλεμος είχε ξέσπασε για μία ζακέτα. «Έτσι έφτασαν να σε αποκαλούν, ζακέτα, οι φίλοι μου που κατηγόρησα ωμούς για όσα μου έλεγαν για σένα. Όταν τους έχασα έφτασα να έχω μόνο αντίπαλο εσένα. Και τότε κατάλαβα. Έγινες ο πιο ωμός μαχητής. Συνέπεια της υποταγής στη σκληρότητα του πολέμου. Πλάνη της μη αποδοχής του ζυγού που σ’ έντυσε η συνήθεια. Έφυγες. Τελείωσε ο πόλεμος».
Ο Νίκος είχε χωρίσει πριν πέντε χρόνια αλλά καθόλου δύσκολο δεν του ήταν να επαναφέρει ένα δράμα για να ζήσει ακόμα μία συναισθηματική, και θεατρική, ένταση. One man show. Ούτε θεατές δεν χρειάζεται, του αρκεί μόνο η αφορμή. Ακόμα και το σενάριο περιττεύει.
Έφτασε στην πόρτα του δωματίου. Γύρισε και κοίταξε τη φωτογραφία με τους τρεις φίλους του πάνω στη βιβλιοθήκη. «Απόμαχοι αισθημάτων πεθαμένων» είπε δραματικά. «Έκτοτε πλάνητες όλοι οι στρατιώτες σε ερήμους άνυδρες ερώτων περιφέρονται» συνέχισε με στόμφο και σήκωσε το χέρι σαν να έπαιζε Άμλετ.
Γύρισε πίσω, σήκωσε τη ζακέτα από το πάτωμα και έκοψε ένα ένα τα κουμπιά τραβώντας τα δυνατά. «Ούτε ζακέτες, ούτε ουλές από παράσημα που προσπάθησα κάποτε να καρφώσω θέλω. Δεν στέκουν σε ζακέτες τα στολίδια. Θέλουν βαρύ ύφασμα» έκανε φινάλε πετώντας στον αέρα τη ζακέτα και παίρνοντας το μάλλινο σακάκι που έψαχνε αρχικά στη ντουλάπα. Το φόρεσε, έκανε μια υπόκλιση και έσκασε στα γέλια.

Κυριακάτικα στερητικά απωθημένα

Θέλω να διαβάζω τους φίλους μου όταν με διαβάζουν. Να μην εικάζω, απομονωμένος στην απόσταση που διάλεξα για ν’ απαλύνω την επιφάνεια της κριτικής του αταίριαστου. Να διαβάζω, ξεκάθαρα τη σύνταξη της απόταξης για να καταφέρω κάποτε να συμφιλιωθώ μαζί της.
Ένας μπορεί να με διαβάζει σαν ρομάντζο. Να βλέπει την τοποθέτηση των λέξεων που στρογγυλεύουν το συναίσθημα. Ν’ αναζητά την ταύτιση κι έτσι να χαίρομαι που η αίσθηση τουλάχιστον έπιασε τόπο. Μάλλον δεν κατάφερα να γίνω κατανοητός. Την επόμενη φορά.
Άλλος σαν χρονογράφημα εφημερίδας με διαβάζει. Ενοχλείται ελαφρά από την εξομάλυνση των καταστάσεων που αναγνωρίζει σε αυτό και ανυπομονεί να φτάσει στις παραγράφους με τις καταληκτικές τοποθετήσεις. Όταν παραγράφους τέτοιες δε φρόντισα  να συμπεριλάβω, για να μη χάσω πελατεία, απλά εκλογίκευσα όσο μπορούσα το περιεχόμενο του επόμενου κειμένου μου, με την ελπίδα να τον ξανασυναντήσω σ' εκείνου την ανάγνωση.
Εκείνην την κουράζω σαν καλλιτέχνης. Με προτιμάει άνθρωπο. Θα με διαβάσει αλλά θα ψάξει τον άνθρωπο και μέσα στο κείμενο. Γρήγορα θα βαρεθεί. Ασκήθηκα χρόνια στο περίπλοκο κι εφόσον το βιώνει μαζί μου γιατί να το αντιμετωπίζει και στο λόγο μου.
Παίζω Κυριακάτικα παιχνίδια εικασιών. Παίρνεις τρεις αντιδράσεις και προσπαθείς να τις κάνεις θέσεις απέναντι στην ανασφάλειά σου. Στην επιλεγμένη έκθεση των εμμονών σου. Τις στρέφεις όσο γίνεται περισσότερο προς την απόρριψη. Εντάξει, κατάφερες να νιώσεις την αφετηρία του φόβου σου. Αν όλο αυτό ήταν αλήθεια θα τον είχες αγγίξει κιόλας.
Θυμάμαι κάποτε κουβέντα σε μία παρέα γραφιάδων που καταλήγαμε στο «δε γίνεται να ταιριάζουν όλοι με όλους» και ήθελα να συμπληρώσω «…σε όλα». Τότε δεν πάλευα να βρω το στοχευμένα αρνητικό όπως εκείνοι, αλλά το γενικευμένα θετικό που ήταν μπροστά μας και ερμηνευόταν «σε κάποια ταιριάζουμε». Τώρα συμπληρώνω σαν ευχή «φρόντισε το ζητούμενο, τις επιλογές και την οπτική σου», παρότι τελικά υπάρχουν φορές που μπερδεύομαι και πέφτω στη φαυλότητα της φιλαρέσκειας.
Ένα χρόνο μου χάρισα, αποτοξίνωσης από τη συγγραφική ματαιοδοξία. Ασκήτεψα, τρεφόμενος μόνο με το ελάχιστο της καθαρής γραφής, χωρίς ίχνος υποκατάστατων. Δεν επιτρέπω σε κανένα Κυριακάτικο παιχνίδι να μου στερήσει την ουσία της γραφής που ασπάστηκα παιδί με τη μορφή της πηγαίας ανάγκης.

Σαββάτο απόγευμα στο Κέντρο

Πόσο εκτεθειμένος μπορείς να αισθανθείς ακίνητος στη μέση μιας πλατείας, την ώρα της μπόρας, χωρίς ομπρέλα;
Concerto Pour Deux Voix  (κοντσέρτο για δύο φωνές) στ’ αυτιά μου, γύρω μου ένας ήχος συρτός, σαν ψίθυρος, ο ήχος της πόλης Σάββατο μεσημέρι, μπερδεμένος με το μονότονο ίσο της βροχής.
Έψαξα υπόστεγο να σταθώ, να ταιριάξω, να μην είμαι ο τρελός που σε λίγο θ’ αποτελούσε θέαμα για τους περαστικούς με τις ομπρέλες.
Αναγκαστική αποκέντρωση. Στο μέσο τυγχάνει να μην τοποθετούν κανενός είδους καλύπτρα. Κάποιος αρχιτεκτονικός κανόνας θα υπάρχει που μάλλον αγνοώ.
Μια έρημη τέντα πλανόδιου πωλητή - τι να πουλήσει τέτοια ώρα; - ήταν το πλησιέστερο σημείο σωτηρίας για τον αταίριαστο.
Το κοντσέρτο ήταν στο μεγάλο σόλο πριν το φινάλε όταν ήρθε η παρέα μου. Αγκαλιασμένοι κάτω απ’ την ομπρέλα οι φίλοι μου. «Δεν χωράμε και οι τρεις κάτω απ’ την ομπρέλα». Σκεφτόμουν ότι δε θέλω να χάσω το λυρικό φινάλε του Jean Baptiste με τη γάργαρη κορόνα του αλλά είναι εδώ οι φίλοι μου. Παύση, τα κοντσέρτα μπορούν να περιμένουν, είναι πιο χρήσιμα όταν γεμίζουν τα κενά. «Δεν με πειράζει, ας χαλάσω λίγη από την τελειότητα, ας βραχώ προς τιμήν των όσων δήλωνα χτες».
«Θα βραχούμε όλοι μαζί τότε». Έκλεισαν την ομπρέλα και διασχίσαμε την πλατεία κάθετα. Μέχρι το φανάρι είχε σταματήσει ο φανατισμός της μπόρας. Επιβεβαίωση ψάχνουν και τα φαινόμενα.
Περπατούσαμε στα στενά σαν τουρίστες χαμένοι στο κέντρο μιας άγνωστης πόλης. «Μ’ εμένα οδηγό σίγουρα θα διαρκέσει λίγο παραπάνω η διαδρομή. Χάνομαι στους δρόμους και βρίσκω τον εαυτό μου».
Στην πόρτα ενός μικρού βιβλιοπωλείου, ένα πρόχειρα γραμμένο χαρτί κολλημένο στο τζάμι, έγραφε «βιβλία στο κόστος». Μόνο εγώ το είδα και σταμάτησα για λίγο χωρίς να το σχολιάσω μεγαλόφωνα. Σκέφτηκα στιγμές σαν και τούτη που γράφω. Δε με συμφέρει να ψωνίσω σε αυτό το βιβλιοπωλείο, θα είναι πολύ ακριβό. Το «κόστος» των βιβλίων είναι πολύ μεγάλο στην πραγματικότητα και αν αυτός ο βιβλιοπώλης σέβεται τον συγγραφέα και πουλάει τα βιβλία του στο πραγματικό τους «κόστος» τότε δεν μπορεί να ανταποκριθεί η τσέπη μου.
Βρήκαμε τη στοά. «Εδώ, θα φοιτήσουμε όπως κάνανε στους παλιούς καφενέδες». Μπερδεμένοι τύποι ανθρώπων, έτσι μαθαίνεις το σεβασμό. Μία σόμπα γκαζιού και άβολες καρέκλες, βουτηγμένος στο απλό εστιάζεις περισσότερο στην ουσία. Δίπλα στη βιτρίνα με τα γουναρικά, που αν εστίαζες καλύτερα στα πρόσωπα των νεκρών αλεπούδων ανατρίχιαζες, και την παλιά πινακίδα που ακόμα έχει γραμμένα τα καπέλα με δύο λάμδα.
Αυτοσαρκασμός, γέλια και αβίαστα η αλήθεια άφηνε χώρο στα βλέμματα να λένε τα σοβαρά. Εκείνα που όταν μπαίνουν σε λέξεις χάνουν την ουσία τους.
Η επιστροφή ήταν εύκολη. Μετά από τόση διαύγεια προσανατολίζεσαι. Δεν έχεις λόγο να χαθείς. Ξέρεις που είσαι, που πας και απλά περπατάς ανάλαφρα στη βροχή που πάλι έπιασε το μονότονο τραγούδι της.

Ανθρώπινα

Πως γίνεται και δεν ιδρώνεις ποτέ, δε νυστάζεις, δεν πεινάς, ταιριάζεις, είσαι καλοντυμένος, διατηρείς πάντα θέση και τα καταφέρνεις; Απλά, ανθρώπινα πράγματα, δεν τα κάνεις εν τέλει. 

Θυμάμαι όταν σε γνώρισα. Τι θεσπέσια εικόνα! Φορούσες ένα φαρδύ παντελόνι και ένα πλεκτό πουλόβερ, λίγο φθαρμένο στους αγκώνες. Έτρωγες να νύχια σου, για κάποια αγωνία που τότε δεν κατάφερες να μου εξηγήσεις, και ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια σου η ηρεμία μιας κούρασης που τελείωσε. Με ρώτησες αν πεινάω και σου απάντησα θετικά. Δεν πεινούσα, αλλά η αλήθεια της δικής σου ανάγκης, καθώς με ρωτούσες, έπεισε την όρεξή μου. Βρήκαμε ένα φούρνο και πήραμε στο χέρι κάτι αποτυχημένες τυρόπιτες. Καθίσαμε στο πλατύσκαλο μιας πολυκατοικίας. Ένας σκύλος ήρθε δίπλα μας. Του έδωσες την τυρόπιτα από την οποία είχες φάει μόνο δύο μπουκιές. Χορτασμένος ανθρώπινη αλήθεια τη μοιραζόσουν. Η εικόνα σου δεν είχε ούτε μία γωνία. Ολοστρόγγυλη, δε σκάλωνε πουθενά.

Να ιδρώνεις, να πεινάς, να νυστάζεις, να είσαι άκεφος, να μην ταιριάζουν τα ρούχα σου, να μην τα καταφέρνεις. Δεν χαρακτηρίστηκαν τυχαία έτσι. Ανθρώπινα, για την αδύναμή μας φύση.

Μη μου βρεις απάντηση, δε θέλω. Σπάσε μόνο σε κομμάτια όλα τα πλαίσια και μάζεψέ τα σωρό σε μία γωνία, να σε δω έστω για λίγο γυμνό, στην ατελή σου τελειότητα.

Πέμπτο βήμα

Στην αρχή σκέφτηκα να σου χαρίσω το χτες που τόσο σου είχε λείψει. Μετά σκέφτηκα ότι αυτό υπάρχει ήδη και φθίνει. Θα ήταν φτηνό να σου χαρίσω κάτι που το έχει αγγίξει η φθορά.
Έπειτα πέρασε από το μυαλό μου να σου χαρίσω κάτι αύριο, αλλά μου έμοιαζε τόσο αβέβαιο να περιμένει μία σκέψη στην ορφάνια.
Το τώρα. Αυτό θα σου χαρίσω. Όσο μικρό ή μεγάλο καταφέρνει να είναι. Άλλωστε αποφασίσαμε, σαν από χρόνια τώρα, και στα εύκολα και στα δύσκολα μαζί. Και στα λίγα και στα πολλά. Γιατί το μαζί και πολύ καταφέρνει να είναι και ευκολότερο.
Σαν μωρά να βηματίζουμε. Τρία βήματα και να πέφτουμε. Να ματώνουμε τα γόνατα. Να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε το παιχνίδι. Ο πόνος είναι για μας μόνο το πείσμα για το ένα παραπέρα βήμα που δεν καταφέραμε. Και να μετράμε προσπαθώντας να φτάσουμε στο τέσσερα. Κι όταν θα πέφτουμε πάλι, θα παίρνουμε το παιχνίδι απ' την αρχή. Ξανά και ξανά.
Όταν αποκαμωμένοι πια καθίσουμε αντίκρυ, ίσως και να έχουν περάσει χρόνια, θα χαζεύουμε τα όμορφα στολίδια που σκαλίσαμε στα πόδια μας. Παράσημα θα μοιάζουν ένδοξων εποχών. Αυτό γιατί την πίστη μας στο όμορφο δεν θα την έχουμε χάσει ακόμα και θα εξακολουθούμε να μετράμε τον κόσμο μας με αστέρια. Λένε, ότι όσοι μετράνε τον κόσμο με αστέρια δε μεγαλώνουν ποτέ. Μεγαλώνει ο κόσμος τους όμως και χωράει όσα δε βάζει ο νους. Εμείς το ξέρουμε καλά αυτό.
Μα, θύμισέ μου, πως καταφέραμε να φτάσουμε την ιστορία ως εδώ; Μιλήσαμε ποτέ; Αν ναι, ποιές λέξεις χρησιμοποιήσαμε; Ποιά γλώσσα που να καταλαβαίνουν οι πολλοί;
Όχι, όχι, τα χαμόγελα δεν είναι λέξεις. Είναι γλώσσα, όπως και τα βλέμματα που διασταυρώναμε στις ερημιές μας, αλλά δεν είναι λέξεις. Εσύ κι εγώ καταλαβαίνουμε τη σημασία ενός χαμόγελου που συντάσσεται με μία αγκαλιά αλλά κανένας άλλος δεν τη μιλάει αυτή την ίδια γλώσσα. Είμαστε ξένοι για εκείνους. Δε γίναμε ποτέ αντιληπτοί. Δε μάθαμε ποτέ τη γλώσσα των μεγάλων. Δεν καταφέραμε να μιλήσαμε ποτέ κατ' αυτούς. Είμαστε τα προβληματικά παιδιά.
Προτείνω να συνεχίσουμε να παίζουμε με αυτούς που βίαια ξερίζωσαν το παιχνίδι από μέσα τους για να ντυθούν το επίσημο μεγάλο ένδυμα. Θα πετάω ανύποπτα τις πιο ακριβές μας λέξεις στο ταιριαστό των πολλών. Όταν θα σαστίζουν, θα ξέρεις ότι σου αφιέρωσα ακόμα ένα αστέρι. Κι όπως θα στέκουν γυμνοί, τόσο κοντά που έφτασαν στην αλήθεια τους, θα μου χαμογελάς για να φωτίζει χαρωπό το νεοβάπτιστό σου αστέρι. Έτσι ανοίγουν οι ουρανοί.
Κοντά έρχονται μόνο οι ψυχές και οι σκέψεις περπατούν πλάι πλάι. Τα βλέμματα συναντιούνται μόνο σε διασταυρώσεις και τα λόγια, αέρας.
Να, φύσηξε. Πάρε μια αναπνοή και κάνε ακόμα ένα βήμα.

Διαδρομή σε νέο χρόνο

Δεν με βασανίζουν σκέψεις πλέον από αυτές που έχεις την ακατανίκητη ανάγκη να τις διαχειριστείς μέσα από τη δημόσια γραφή;

Ήταν πραγματικά τόσο καταλυτικός ο χρόνος που μεσολάβησε και που χρησιμοποίησα για να επανατοποθετηθώ, που κατάφερε να λύσει αυτό το κάτι μέσα μου ή μήπως βρήκα άλλους τρόπους;

Στη ζωή μας, έχω καταλήξει πλέον, κάνουμε κύκλους. Τόσο διαφορετικούς και τόσο ίδιους συνάμα.

Διαφορετικούς, γιατί οι καταστάσεις και το περιβάλλον γύρω μας που τους καθορίζουν αλλάζει, και ίδιους, γιατί εμείς εξακολουθούμε και φέρουμε αυτό που ήμασταν χτες, οπότε για ένα εύλογο χρονικό διάστημα έχουμε την αίσθηση της επανάληψης.

Κάποιες φορές, όπως τώρα, όταν ο χρόνος που έχει μεσολαβήσει είναι μεγάλος, το ξένο δεν το αντιλαμβανόμαστε να απλώνεται μόνο γύρω μας, περιβάλλοντας τη ζωή μας αλλά και από μέσα προς τα έξω. Καλούμαστε να βηματίσουμε μία φαινομενικά γνώριμη διαδρομή αλλά το τοπίο έχει αλλάξει και ταυτόχρονα εμείς μέσα σε αυτό έχουμε χάσει τη βολή μας.

Οι δρόμοι είναι τουλάχιστον δύο. Είτε αποφεύγεις τη διαδρομή, είτε προσπαθείς να βρεις και πάλι τη θέση σου ή μια όποια θέση σε βολεύει πλέον. Το αν θα απολαύσεις τη διαδρομή, αυτή και κάθε άλλη αντίστοιχη που πιθανόν θα επιλέξεις να ακολουθήσεις, είναι κάτι που θα καθοριστεί από εσένα τον ίδιο ως αποτέλεσμα του χρόνου που μεσολάβησε.

Ο χώρος και ο χρόνος είναι γι' ακόμα μια φορά οι συμπρωταγωνιστές σου. Ο χώρος, βολικός συνεργάτης, ευκολότερα τον διαχειρίζεσαι. Ο χρόνος, δύστροπος, καταφέρνει και δημιουργεί καταστάσεις δύσκολες. Θα συμφιλιωθείς μαζί του, θα τον αιφνιδιάσεις ή θα υποχωρήσεις;

2013

Ένας χρόνος απόσταση.
Εδώ, όπως χρόνια πριν.
Πάντα θα υπάρχει χρόνος...
Πάντα θα μένει χρόνος...
Κι ας χρειάζεται συχνά να τον χαρακτηρίζεις, δικαιολογείς ή ακόμα και να τον δημιουργείς.
Δώρο όπως κι αν το δεις...

#1

Εντάξει, πάρε το χρόνο σου. Μόνο μην κάνεις κατάχρηση, σπαταλώντας τον...

Αλήθεια

Σοβαρά τώρα... παραδέξου ότι τόσα χρόνια παίζεις και απλά μας κάνεις πλάκα! Έπειτα ας το πιάσουμε απ' την αρχή...

Η μητέρα ξεχνάει τ' όνομά μου...

"... μόνο θύμησέ μου τ' όνομά σου..." είπε η πάντα αεικίνητη γυναίκα.

Ακόμα δεν την έχω δει να περπατά. Ίπταται. Φορές φορές θαρρώ ότι μπορεί να βρίσκεται ταυτόχρονα σε περισσότερα από ένα σημεία. Προσπαθώ να παρακολουθήσω την κίνησή της στο χώρο και δεν τα καταφέρνω περισσότερο από δύο λεπτά.

"Είμαι το παιδί σου..." ήθελα να απαντήσω. Γιατί ζηλεύω κι εγώ, σαν όλα τα παιδιά, τη φιγούρα μίας μάνας. Κι ας μη στερήθηκα ποτέ τη μητρική αγάπη. Ήθελα αυθαίρετα να οικειοποιηθώ το ρόλο. 

"Νίκος" απάντησα. 

Αισθάνθηκα όπως όταν ήμουν παιδί μπροστά στη σεβάσμια φιγούρα κάποιου ιερέα έτοιμος να μεταλάβω. 

Δεν μετάλαβα. Κατάλαβα. Κι αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία.

"Μητέρα δε θυμάσαι τ' όνομά μου γιατί εστιάζεις μόνο στην ουσία. 

Είμαι σίγουρος ότι θυμάσαι όλα όσα κατά καιρούς σου είπα χωρίς λέξεις. Όσα δεν έχουν γράμματα να τα περιορίζουν. 

Μπερδεύτηκα ξέρεις για λίγο. Εστίασα στα γράμματα γιατί τους χάρισες τόσα πολλά χρόνια, που νόμισα ότι για σένα έχουν ουσία. 

Σε αυτά τα ελάχιστα λεπτά μέχρι να απευθύνεις ξανά το βλέμμα σου σε μένα κατάλαβα ότι τα γράμματα ήταν απλά το μέσο. Χρειαζόσουν κι εσύ ένα μέσο για να χαράξεις την αλήθεια σου. Έμεινες πιστή στην ουσία χωρίς να ασπαστείς το μέσο."

Τίποτα δεν είπα. Αφού κατάλαβα, έμαθα. Έμαθα, γιατί μια μάνα πάντα μαθαίνει στα παιδιά της.

Όταν έχεις μάθει δεν θέλεις πλέον να μιλάς. 

Μαθαίνω θα πει μεγαλώνω. Χωρίς να χρησιμοποιώ ως μονάδα μέτρησης το χρόνο.

Αποτίναξα όλους τους ρόλους από πάνω μου. 

"Ούτε παιδί σου, ούτε γνωστός, ούτε τυχαίος. Οι ρόλοι θα με κάνουν να χάσω την αλήθεια που συνάντησα. Θα μείνω κι εγώ πιστός στην αλήθεια, ακολουθώντας το παράδειγμά σου."

Άλφα Β(ήτα)αλίτσα Γ(άμα)εμάτη...

Αποκαθήλωση ονείρου κατά την οποία φρόντισα να απέχω...
Απόφαση επάρθει...
Άδειασμα βαλίτσας...
Αναρίθμητα τα Άλφα που βγήκαν από τα σωθικά της αλλά ούτε ένα στερητικό...
Αναμνήσεις, αποφάσεις, αλήθειες, αναμονές, άνθρωποι μερικά από αυτά που γρήγορα μπορώ να θυμηθώ...
Απομακρύνθηκα, δεν ήθελα να συμμετέχω στην μεταμόρφωσή τους σε στερητικά...
Αλλάζω το σκηνικό αλλά δεν αισθάνομαι την απουσία τους...
Ακόμα υπάρχουν...
Άθικτα... αυτή είναι η λέξη που τους πρέπει... με ένα στερητικό Άλφα μπροστά... αλλά ολόκληρα...

Elefant's dance

Κάπου ανάμεσα σε Δευτέρα με Παρασκευή και μεταξύ 09:00 με 17:00 πιάνω τον εαυτό μου να έχει την αίσθηση ότι συμμετέχει σε ένα χορό ελεφάντων.

"Δεν είμαι ελέφαντας" λέει μία φωνή μέσα μου, αδυνατώντας να το εκφράσει με λέξεις σε μία γλώσσα που μοιάζει άγνωστη πλέον...

Και είναι δύσκολο να χορεύεις με ελέφαντες... ένα λάθος βήμα και έχεις ισοπεδωθεί.

Μόνος κανόνας να ξέρεις καλά τα βήματα... και προσπαθώ... να μην κάνω ούτε ένα βήμα λανθασμένο... να μη χάσω στιγμή το ρυθμό μου και φυσικά να μην παραπατήσω καθώς ελέφαντας λογίζομαι κι εγώ από τους άλλους...

Όταν βγαίνω από το τσίρκο όλα φαντάζουν όνειρο... και έχουν μία απόκοσμη θολούρα... παραπατάω σε σταθερό έδαφος... βηματίζω ανάλαφρα... αθόρυβα... και μόνο μέσα μου ακούω αυτόν τον ήχο των ελεφάντινων βημάτων να με συνοδεύει... για να μην τα ξεχάσω όταν τα ξαναχρειαστώ...

Incomplitto #1

- Σκόρπια σας είχα για περισσότερα...
- Ήταν οι φωνές μας που αντηχούσαν στο ανοργάνωτο του μυαλού σου...

- Μα, τόση αναστάτωση που μου έφερε ο τρόμος της απώλειας...

- Εδώ είμαστε, μπορείς ακόμα και να μας μετρήσεις...

- Γιατί μου μιλάτε χορωδιακά;

- Διότι έτσι μας αντιμετωπίζεις... γι' αυτό και μας έχεις άλλωστε στο ίδιο δωμάτιο... 

- Ναι... αλήθεια είναι... θα... όχι, όχι τίποτα...

- Ξέρουμε ότι μας νοιάζεσαι... γι' αυτό και δεν γκρινιάζουμε πλέον... 

- Δεν σας νοιάζομαι απλά... 

- Ναι... δεν χρειάζεται...

- Σας ξεχωρίζω όμως... ένα ένα χωριστά... και σας έβαλα μαζί από δική μου ανασφάλεια... αλλιώς σας έχω απόλυτη εμπιστοσύνη... 

- ...

- Κανένα σας δεν θα πει κάτι; 

- ...

- Έχετε μεγαλώσει πολύ... μα, σας φοράω ακόμα τα παλιά σας, που έχουν στενέψει πλέον, ρούχα...

- Δεν πειράζει... και γυμνά θα αντέχαμε όσο μας δίνεις χρόνο να μεγαλώσουμε...

- Πιο σοφά εσείς από μένα...

- Απλώς πιο απλά από σένα...

- Ντρέπομαι λίγο...

- Όχι... μπερδεύεσαι... και δειλιάζεις... αυτό σου προκαλεί αυτό που ονομάζεις ντροπή...

- Ναι... αλλά... τίποτα... δεν μπορώ να κρυφτώ από εσάς...

- Τι να κρύψεις; Υπάρχει κάτι;

- Μόνο ο φόβος της αναμέτρησης... 

- Αλλά σου τελείωσε... 

- Ναι... Κρυώνω λίγο...

- ...

- Δεν σας αγγίζουν εσάς αυτά... εεε;

- ...

- Σας πιστεύω... 

Υποσχέσεις στον τόκο

Όσα έχω αφήσει για μετά έρχονται και μου χτυπούν την πόρτα...
Διότι δεν τοκίζονται μόνο οι καταθέσεις χαζέ, αλλά και οι υποσχέσεις...
Και είναι δύστροπα τα ημιτελή... απαιτητικά...
Γεμάτα παράπονο έρχονται και σου πετούν στη μούρη κατηγόριες και απαξίωση... γιατί συσσώρευσαν πολύ σιωπή...  
Κουβαλούν όλη τη βουβαμάρα της εγκατάλειψης και στη χρεώνουν ζητώντας πεισματικά να σου αποσπάσουν την προσοχή.
"Τόσα χρόνια μας τρέφεις. Γιατί;"
Δεν έχω τίποτα να τους απαντήσω... Τίποτα...
"Ψάχνω χρόνο..." τους απαντώ... αλλά γνωρίζω ότι είναι δικαιολογία...
"Απλά σας δίνω χώρο. Γιατί εσείς μπορείτε να αντέξετε αν έχετε λίγο χώρο ακόμα και μοναχά σας. Ασχολούμαι με εκείνα τα αδύναμα που αν τα αφήσω θα χαθούν..." συνεχίζω απολογητικά...
Δεν μου δίνουν απάντηση... δεν τοποθετούνται... κι ας ξέρω ότι έχουν χιλιάδες απαξιωτικά να μου καταλογίσουν ακόμα... κι όλα σωστά...
"Θα...όχι δεν θέλω να σας δώσω άλλες υποσχέσεις... οφείλω να τηρήσω τις παλιές ακόμα κι αν έχουν εξασθενήσει πλέον..."
Με κοιτούν μα άλλο βλέμμα τώρα... λίγο πιο γλυκό... αλλά πονάει περισσότερο...

Τρία παιχνίδια και δύο παιδιά...

Η παροπλισμένη φωτογραφική μηχανή είναι φίλος σου... γιατί στα μάτια σου εικόνες αποτυπώνει... όμοιες με αυτές που φέρουν τα ταξίδια μας...
Το ταξίδι, παιδί σου... γιατί χωρίς να το ξέρεις... έγινε παντοτινός προορισμός...
Το φορτηγό για μεγάλες αποστάσεις, σύντροφος... γιατί μαζί του διάλεξες να κάνεις δρόμους... και αν αντίθετα το θέλεις να κοιτάζει είναι που έχεις το νου σου στις εικόνες που ζητάει το παιδί να δει ...
Πάρε το φορτηγό, τον προορισμό τον ξέρεις... μόνο τις εικόνες μην ξεχνάς ν' αποτυπώνεις γιατί κανένα παιδί δεν ζει χωρίς αυτές... μέσα από αυτές μαθαίνει τον κόσμο... οι μεγάλοι ταξίδεψαν απόψε με τα παιχνίδια που ξέρουν σαν παιδιά...

Αξημέρωτη αλήθεια...

Αξημέρωτα έρχομαι και παρατηρώ στα γρήγορα τα όσα ξεχάσατε παρατημένα την προηγούμενη νύχτα έξω από την πόρτα σας... τις μικρές, όμορφες αλήθειες που γράψατε στους τοίχους σας...
Από απόσταση... με ασφάλεια... και σεβασμό...

Τι ημέρα ήταν;

Ήταν Απρίλιος, τέσσερις του μήνα Δευτέρα και όχι Τετάρτη.
Έπεσες έξω στη μέρα, έπεσα έξω τελείως.
Ούτε το έτος δεν μπορούσα να θυμηθώ. Γιατί, έτσι κάνω πάντα. Θυμάμαι ακριβώς τι φορούσες, και πολλά άλλα ίσως άχρηστα, αλλά όχι τα νούμερα. Κι ας μετράω συνέχεια, τα πάντα, οι αριθμοί αρνούνται να τοποθετηθούν στο κεφάλι μου.
Στο σημείο που με άφησες με βρήκες κι ας άλλαξε από τότε ο κόσμος μου όλος.
Και το σήμερα θα θυμάμαι, δίχως τους αριθμούς, που για ακόμα μία φορά η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και μου επισημάνθηκε ο ήχος της.
Ακόμα μία αλλαγή που με φέρνει στο σημείο που με συνάντησες και μου πατάει όλα τα κουμπιά του ρολογιού μαζί. Σαν να προσπαθεί να με προγραμματίσει απ' την αρχή.
Το έργο το έχω ξαναδεί θα μπορούσα να σου πω. Αλλά όταν με αφήνει αδιάφορο είναι απλά σαν μία ανάμνηση από προηγούμενη ζωή που οφείλω να τη ζήσω απ' την αρχή για να την ολοκληρώσω με αποτυπωμένο αποτέλεσμα.
Αυτή τη φορά δεν είχα ερωτηματικά, ούτε αγωνία. Απλά περπάτησα το δρόμο... και περπατώ

... εδώ ανήκεις...

Η θέση σου σε αυτόν τον κόσμο είναι παντού...
Όπου σταθείς είναι εδώ... δικό σου... για να αισθάνεσαι ότι ανήκεις στο όλον...
Αν εστιάζεις σε αυτό που προσδοκείς να συναντήσεις... στο πουθενά πάντα θα μένεις, με την αίσθηση του ξένου και του αταίριαστου...

... ο αμνός δεν ήταν αχαμνός... μα, ούτε εγώ ο Σαμαρείτης...

Αν η επιλογή σου με περιέχει ερήμην, μου δεν θέλω να συμμετέχω... και δεν θέλω να την σεβαστώ.
Δεν έχω λόγω να παίζω σε ένα παιχνίδι που δεν επέλεξα. Ούτε μου ταιριάζει αφου με βάζει στο ρόλο του θύματος.
Εσύ το σαρκοφάγο πρόβατο περίμενες να γυρίσω την πλάτη...
Ευτυχώς είχα ταξιδέψει πρώτα.

Πόσα συναντάς όταν είσαι νύχτα σε νύχτα στο δρόμο;

Εφιάλτες ως εκπλήρωση αναζήτησης ονείρων

Παράξενα όνειρα ήρθαν χθες βράδυ προσπαθώντας να ταράξουν την νύχτα μου. Τρόμαξα, δεν το κρύβω, και ξύπνησα... αλλά σαν ταινία τα είδα.

Αλλόκοτες σκηνές, με ασύνδετα ψέματα, σαν να τις σκηνοθέτησε κάποιος παράφρον σκηνοθέτης. Ναι, αναγνωρίζω ότι αυτός ο κατάπτυστος ήταν το υποσυνείδητό μου. 

Η διεύθυνση φωτογραφίας ήταν καλή, το κάστινγκ άθλιο και η ιστορία είχε κενά. Παρότι είχε δυνατά σημεία, δεν θα επέλεγα ποτέ να ξαναδώ δική του ταινία.

Πετάχτηκα τη στιγμή που κινδύνεψα να είμαι το επόμενο θύμα του κατά συρροή δολοφόνου. Το ραδιόφωνο έπαιζε ξεχασμένο Brian Adams. Καθόλου δεν ταίριαζε σαν soundtrack, άρα αποτυχημένη και η μουσική επιμέλεια.

Χαμογέλασα, κοίταξα το ρολόι και μου ήρθε η επιθυμία για τσάι βοτάνων με σαμπούκο. Είχα την αίσθηση ότι απλά είχα κλείσει την τηλεόραση στο σημείο που με κούρασε η ταινία.

Χάρηκα γιατί είδα όνειρο που να θυμάμαι, έστω και εφιάλτη, μετά από καιρό. 

Έφτιαξα το τσάι μου και διάβασα τα mail μου από το iPod. Απάντησα στους φίλους μου που με απορία θα με διάβαζαν την επόμενη ημέρα για το παράδοξο της ώρας. 

Κουκουλώθηκα μετά την τελευταία γουλιά και ενδόμυχα ευχόμουν να ξανασυναντήσω ένα κάποιο όνειρο μέχρι το πρωί. Ήρθε, με τη μορφή ενός ακόμα εφιάλτη με μυθικά στοιχεία αυτή τη φορά. Από αυτό θυμάμαι κάποιες βαρύγδουπες ατάκες εκφρασμένες με στόμφο. 

Έπειτα χτύπησε το ξυπνητήρι με τον εκνευριστικό ήχο που νόμιζα ότι είχα αλλάξει.

Όσα ζήτησα ήρθαν. Περίπου, αλλά ήταν εκεί. Άραγε όσα ποτέ ζητήσαμε ήρθαν ακριβώς όπως τα είχαμε ποθήσει; Ήρθαν όπως μας άξιζαν ανάλογα των περιστάσεων.

Κράτησα μόνο την εκπλήρωση και πέταξα το περιεχόμενο. 

Ήπια τον καφέ μου και πήρα το δρόμο ακόμα μίας μέρας... 

Άλλαξε ρόλο...

Έρχεται εκείνη η στιγμή που διαψεύδει τις θέσεις σου.
Εσύ που λογίζεσαι για άτυχος, που αρέσκεσαι να μπαίνεις στο ρόλο του θύματος και του αδικημένου, κλοτσάς την τύχη σου από δειλία, γίνεσαι θύμα της αδυναμίας σου και μόνος σου αδικείς τον εαυτό σου.
Σου δωρίστηκαν τα καλύτερα και συνεχίζεις να κοιτάς όλα εκείνα τα παράπλευρα "αν" γιατί απλά δεν υπάρχουν και ξέρεις ότι δεν θα χρειαστεί να κουραστείς για να τα φέρεις πραγματικά βόλτα.
Φτιάχνεις θεωρίες και τα αναγάγεις σε επιστήμη γιατί διαχειρίζεσαι ευκολότερα εκείνο που δεν έχει υπόσταση και οπότε είναι πλαστελίνη στα χέρια σου.
Κατ' αυτό τον τρόπο έφτιαξες και όλα σου τα παραμύθια και χρίστηκες πρίγκιπας της δικής σου αλήθειας.
Δεν σε μαλώνω. Δε θέλω να συσπειρωθείς, ούτε να οχυρωθείς πίσω από άλλο ένα βουνό ιστοριών ταλαιπωρίας. Δε θέλω γιατί δε σου ταιριάζει και ακόμα δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις.
Περισσότερο από όλα δε θέλω γιατί ακόμα δεν έχεις καταλάβει ούτε κι εσύ ότι το κάνεις, γιατί πιστεύεις ότι απλά αυτή είναι η αλήθεια σου.
Είναι πολλές οι στιγμές που δεν ξέρω τι υπάρχει στο κεφάλι σου.
Πραγματικά ποτέ δεν πίστεψα ότι είσαι φυγόπονος και διατηρείς αυτή τη στάση. Ούτε τεμπέλης είσαι, για να πω ότι βαριέσαι να δουλέψεις όσα μπροστά σου βρέθηκαν. Οι επιλογές σου μονάχα αισθάνομαι να δέρνονται στα βράχια και να σκορπίζουν σε χιλιάδες πανέμορφες σταγόνες που διαρκούν μόνο λίγες στιγμούλες.
Τίποτα φτηνό σε όσα διαλέγεις. Πλαγιάζεις κάθε βράδυ με τις καλύτερες προϋποθέσεις και ευκαιρίες. Κάτι όμως θα πρέπει να γίνεται εκεί κοντά στο ξημέρωμα και σαν μια έκρηξη σκορπίζει όλη την ομορφιά όσων επέλεξες και ψάχνεις άλλο όνειρο. Φτιάχνεις στα γρήγορα ένα παραμύθι να καταλαγιάσει το μέσα σου και παίρνεις ξανά το ρόλο σου απ' την αρχή.
Ψάξε να βρεις καινούριες λέξεις.

Κυριακάτικες Ιστορίες #1 2011

Μέσα στο 2011 δεν έχω προλάβει να γράψω καθόλου Κυριακάτικες Ιστορίες, από αυτές που βαριέμαι να βρω τίτλο για το κείμενό μου και καταλήγουν απλά χαρακτηρίζονται από την ημέρα και έναν αριθμό, σαν να παίρνουν απλά αριθμό πρωτοκόλλου.
Και φέτος θα υπάρχει μήνας που θα λείπει από το καταγεγραμμένο αρχείο μου. Με ενοχλούν οι απουσίες, όταν όμως έχουν ουσία μπορώ να τις αντέξω.
Όλα υπάρχουν στο κεφάλι μου. αυτά που έγιναν, αυτά που μόνο εγώ είδα, αλλά κι εκείνα που ακόμα στέκουν ερωτηματικά πάνω απ' το κεφάλι μου.
Έχω μήνες παραφορτωμένους ανούσιες καταγραφές και μήνες άγραφους φορτωμένους ουσία. Όλοι δικοί μου είναι και τους μέτρησα στιγμή τη στιγμή.
Πάντα τις Κυριακές, εκτός από το ξεσκόνισμα που κάνω μέσα μου, ο ψυχαναγκασμός μου με την τάξη με οδηγεί να καθαρίζω και το σπίτι.
Δεν υπάρχει Κυριακή που να μην προσπάθησα να βάλω τάξη σε κάτι.
Σήμερα καθαρίζοντας το γύρω μου και όχι το μέσα μου παρατήρησα σκόρπια κομμάτια εποχών και κύκλων σπαρμένα τυχαία στο χώρο.
Τάχα δεν προλάβαινα να τα τακτοποιήσω και όλο ξέμεναν, απολιθώματα της ιστορίας μου, να μαρτυρούν εποχές αγαπημένες.
Λίγο από καλοκαίρι στη Ζάκυνθο στο υπνοδωμάτιο, λίγο από συγκατοίκηση με φίλους στο μπάνιο, λίγο από περίοδο ανάληψης νέων καθηκόντων πάνω στο γραφείο μου και πολύ από Λισσαβόνα στη μέση του σαλονιού μου.
Σαν το μεγάλο έκθεμα σημαντικής περιόδου παραμένει η βαλίτσα μου παρατημένη και μισοάδεια, τέσσερις εβδομάδες μετά την επιστροφή μου.
Την άφησα σε εκείνο το σημείο διότι επέστρεψα δύσκολη ώρα απ' το ταξίδι και κουβαλούσα την κούραση πέντε εβδομάδων εντατικών μαθημάτων ζωής.
Έβγαλα από μέσα όσα έπρεπε να πλυθούν και μετά σιγά σιγά άρχισα να παίρνω μόνο ότι χρειαζόμουν στην  καθημερινότητά μου. Τα υπόλοιπα έχουν μείνει εκεί μέσα, ανακατεμένα με αναμνήσεις και ένα κάτι παράξενο που λέει "σε περιμένω πίσω".
Δεν την μάζεψα. Καθάρισα περιμετρικά γι' ακόμα μία φορά και από τύψεις μη τύχει και κάνω διακρίσεις στις περιόδους, άφησα ως είχαν και τις υπόλοιπες εποχές μου να εκτίθενται στο μουσείο που αποκαλώ σπίτι μου.
Κάθε που ετοιμάζω μία νέα εποχή, πάντα οι άνθρωποί μου είναι αυτοί που θα έρθουν να χτίσουν τα θεμέλια. Αυτούς θα περιμένω για να κάνουν και τι διαλογή των εκθεμάτων με γνώμονα αυτό το ένστικτο που δεν λαθεύει ποτέ.
Τι θα μπει στο χρονοντούλαπο και τι θα μείνει υπόσχεση νέων εποχών;

... επιβεβαίωση...

Παλιά ζητούσα την επιβεβαίωση από τους φίλους μου. Τους αγίους μου. Αλλά άνθρωποι είναι... ξεχωριστοί... αλλά άνθρωποι. Και εκπίπτουν στην υγιή εμπάθεια.
Χαίρομαι όταν μου την προσφέρουν, έστω και αν μεροληπτούν από αγάπη.
Χαίρομαι πλέον περισσότερο όταν η επιβεβαίωση έρχεται από το σύμπαν... γιατί εκείνο δεν μεροληπτεί. Απλά περιμένει, μετρά και συγίζει.

Ανεξάντλητη έντεχνη πεζότητα

Πάντα στο τυχαίο βρίσκεται η αλήθεια.
Αυτό που δεν πρόσεξες ή στιγμιαία απαξίωσες έρχεται και σε εξυψώνει με μια παραγκονισμένη αλήθεια.
Θύμισες στον εξαντλημένο εαυτό μου την ανεξάντλητη, εντέλει, φύση του.
"Τόσα χρόνια μετά κι ακόμα σε μαθαίνω. Είσαι ανεξάντλητος!"
Κι όμως είμαι ο ίδιος που νωρίτερα στο μήνυμα "στο Δαναό, βλέπω το γάλα" απάντησε "στ' αρχίδια μου, δεν βλέπω μπροστά μου".
Αν αυτό εκφράζει δημιουργικότητα, είμαι πράγματι εκ φύσεως ανεξάντλητος.

This Blog is NOT dead!

Όσα δεν γράφτηκαν εδώ περιμένουν σε σημειώσεις για να βρουν χώρο να ανασάνουν.

Ημερομηνίες κλειστές, υποθέσεις ακόμα ανοιχτές που πάγωσαν στο χρόνο. 

Παρενθέσεις με περιεχόμενο προς έγκριση.

Γραμμένα σε γλώσσα ακατάληπτη. Άλλα σε κατεστραμμένα Αγγλικά και σε άλλα σε μεθυσμένα Ελληνικά. Στη γλώσσα της ανάγκης του εντός μου.

Όχι, δεν πέθανε αυτό το Blog. Έχει χιλιάδες λόγους να αντέχει και μόνο έναν να απέχει.

Είχα πει "αρκεί που υπάρχουν όλα στο μυαλό".

Μετά είπα "αρκεί που τα έζησα".

Συνέχισα...

Λισσαβόνα, ημέρα 7η

Σήμερα βρέχει. Όχι πολύ, τόσο όσο να αισθάνεσαι την αποπνικτική υγρασία, να βιώνεις το γκρίζο και να μην έχεις αρκετή διάθεση να κάνεις πολλά.
Πέντε ψιχάλες έπεσαν χθες βράδυ και έχει σκεπαστεί με μία λεπτή κόκκινη σκόνη ολόκληρη η πόλη.
Ο ευγενέστατος και ευχάριστος ένχρωμος φίλος μου, στη ρεσεψιόν του ξενοδωχείου, με ενημέρωσε σχεδόν απολογητικά ότι δεν είναι συνηθισμένο γι' αυτή την εποχή.
"Συνήθως έχουμε πάνω από τριανταδύο βαθμούς και τώρα έχει εικοσιπέντε. Από Δευτέρα θα σταματήσει, αλλά θα σου χαλάσει το Σαββατοκύριακο."
Δεν τόλμησα να του πω ότι δεν έχω συναίσθηση των θερμοκρασιών. Ακόμα και το εικοσιπέντε που μου λέει εμένα μου φαίνεται απλά ένας καλός αριθμός.
Όταν κρυώνω ξέρω ότι κρυώνω και όταν ξεστένομαι ότι ζεστένομαι. Δεν το μετατρέπω σε αριθμούς.
Αυτό που ξέρω από θερμοκρασίες είναι ότι περίπου στους σαράντα έχουμε καύσωνα.
Αυτό το θυμάμαι γιατί ένα καλοκαίρι, όταν ήμουν μικρός, έλιωναν οι σοκολάτες, λαδώνοντας τα πολύχρωμα χαρτιά τους, και αφού τις βάλαμε στο ψυγείο πήγαμε για μπάνιο στη θάλασσα.
Είχε έρθει μαζί μας και ο μπαμπάς και είχε πει χαριτολογώντας "για να μπω στη θάλασσα θα πρέπει να έχουμε περάσει τους σαράντα βαθμούς".
Χρειαζόμουν καφέ απαραιτήτως και ήθελα να δώσω χρόνο στα κορίτσια της καθαριότητας να κάνουν τη δουλειά τους με την ησυχία τους.
Ήθελα να δοκιμάσω και την κάρτα αναλήψεων για να δω κατά πόσο μπορώ να τη χρησιμοποιώ εδώ.
Βγήκα από το δωμάτιο και μπήκα σε ένα από τα τρία εμπορικά κέντρα της πλατείας.
Ο καφές στη Λισσαβόνα είναι πολύ καλός και πολύ φθηνός για κάποιο λόγο.
Δύο από της μάρκες που δοκίμασα δεν υπάρχουν στην Ελλάδα και είναι πραγματικά πολύ καλές.
Nicola, ονομάζεται η μία, που πραγματικά με ενθουσίασε και Delta, η άλλη, που είναι λίγο πιο πικρός καφές, με πολύ έντονη γεύση, αλλά μετά από γεύμα είναι ότι καλύτερο μπορείς να δοκιμάσεις.
Είχα προσδοκίες για την ημέρα ετούτη που θα ήμουν εκτός δουλειάς. Αυτό είναι καταστροφικό όταν δεν τα καταφέρεις μαζί τους.
"Ποτέ μη βάζεις όλα σου τα λεφτά σε ένα πορτοφόλι" θα μπορούσε να είναι το ρητό της ημέρας, που επιβεβαιώθηκε, αναφορικά με τις προσδοκίες.
Το μηχάνημα αναλήψεων μου ζητούσε κωδικό έξι ψηφίων. Μόνο τέσσερις ξέρω εγώ. Αυτούς χρησιμοποιώ πάντα, αλλά εδώ δεν έχουν ισχύ.
Τα All Star μου σήμερα με τη βροχή άρχισαν να παλιώνουν λίγο και να γίνονται αυτό που "κανονικά" ένα τέτοιο είδος παπουτσιού "πρέπει" να είναι.
Φυσικά εμένα δεν μου αρέσουν πολύ όταν έχουν γίνει αυτό που "πρέπει" να είναι. Μου αρέσουν πριν παλιώσουν τελείως.
Περπάτησα στην άδεια βρεγμένη πόλη. Υπάρχει μία μυρωδιά που έχω παρατηρήσει σχεδόν παντού. Λες και κάποιος έχει κατουρήσει κάθε της γωνιά.
Συχνά μου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκομαι στο σπίτι μιας γιαγιάς που όλα είναι παλιά, φθαρμένα, γεμάτα υγρασία και, παρότι η γιαγιά είναι πολύ καθαρή, υπάρχει μία μυρωδιά αμμωνίας κάπου στο βάθος.
Εγώ και το Internet δεν έχουμε καλή σχέση σήμερα και οι κωδικοί ευτυχίας δεν είναι καθόλου εύκολοι τελικά.
Αισθάνθηκα την πλήξη και στην Λισσαβόνα. Ίσως να ήταν και αυτό κάτι που έπρεπε να ζήσω.

Λισσαβόνα, ημέρα 1η

Το ταξίδι ξεκίνησε κάτω από την Πανσέληνο του Αυγούστου.
Λίγο νωρίτερα να ήταν η πτήση μου και θα είχα το ολόγιομο φεγγάρι στο φτερό του αεροπλάνου, όπως τότε που επέστρεφα από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Πέντε εβδομάδες μακριά από το σπίτι μου για επαγγελματικούς λόγους.
Πέρσι τέτοια εποχή επέστρεφα από άλλο επαγγελματικό ταξίδι και αισθανόμουν ότι ήταν το τελευταίο.
Τις προηγούμενες ημέρες τα αγαπημένα μου πρόσωπα με βοήθησαν με όλα εκείνα που είχα να ετοιμάσω παίρνοντας από πάνω μου ένα μέρος του άγχους μου.
Ήταν δύσκολο να κοιμηθώ το προηγούμενο βράδυ από την πτήση. Γύρναγα σαν σβούρα στο κρεβάτι και μέσα στο κεφάλι μου έβαζα τικ στην φανταστική λίστα προετοιμασίας, αφού την πραγματική την είχα ήδη συμπληρώσει και επαληθεύσει πολλές φορές.
Το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπάει.
"03:30 κιόλας; Το ταξί θα με περιμένει στις 04:30 έξω από το σπίτι."
Μπήκα στο μπάνιο και παρότι είχα χρόνο προσπαθούσα να κάνω όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
Πρόσθεσα στη βαλίτσα μερικά μικροαντικείμενα της τελευταίας στιγμής, όχι ότι ήταν απαραίτητα, αλλά εφόσον είχα χώρο, για την περίπτωση που τα χρειαστώ.
Ένα δεύτερο βιβλίο, ένα μικρό σημειωματάριο, δυο τρις μονοδόσεις διαφημιστικών ειδών προσωπικής υγιεινής και την κάρτα εισόδου της δουλειάς που ξέρω ότι μου είναι άχρηστη σε εκείνο το κτήριο.
Χτύπησε το τηλέφωνο. "Το ταξί σας ήδη σας περιμένει" με ενημέρωσε η τηλεφωνήτρια που είχε την ίδια φωνή με εκείνη που μου έκλεισε το ραντεβού το μεσημέρι.
Έκλεισα, κλείδωσα και σέρνοντας τη βαλίτσα βγήκα έξω. Στη διαδρομή για το αεροδρόμιο έλεγχα τα παράθυρα του σπιτιού, έβγαζα ξανά τις συσκευές από τις πρίζες, όλα αυτά ιδεατά, και πάντα αισθανόμουν ότι κάτι είχα ξεχάσει να κάνω.
Έφτασα στο αεροδρόμιο.
Στην ουρά για το check in παρατηρούσα τα πρόσωπα των ανθρώπων που πηγαίνουν στη Λισσαβόνα προσπαθώντας να φτιάξω ένα προφίλ για να τους καταχωρίσω στη λογική μου.
"Είναι νωρίς ακόμα. Ας μη βιαστώ. Άλλωστε εδώ το δείγμα είναι σχετικά μικρό."
Υπήρχε μια αρνητικότητα στην ατμόσφαιρα αλλά προτίμησα να την παραβλέψω.
Όλα μοιάζουν να έγιναν πολύ γρήγορα και αδιάφορα. Δεν ξέρω τι περίμενα και μου φάνηκαν όλα τόσο απλά.
Απογείωση και ήδη είχε πιάσει να ξημερώνει με είκοσι λεπτά καθυστέρηση που είχαμε.
Οι αεροσυνοδοί της TAP Airlines δεν είχαν και πολύ κέφι και φυσικά ούτε λόγος να σου μιλήσουν στα Αγγλικά. Νομίζω ότι είδα το μοναδικό χαμόγελο ολόκληρης της πτήσης τη στιγμή της εξόδου από το αεροπλάνο.
Καθ' όλη τη διάρκεια της πτήσης κοιτούσα έξω από το παράθυρο κι ας μου έκοβε τη μισή θέα το φτερό στο οποίο με είχαν βάλει για ακόμα μία φορά.
Χωρίς να το ζητάω, συνεχώς αυτή τη θέση μου δίνουν. Ή τουλάχιστον κάποια που πάντα είναι στο τελείωμα του δεξιού φτερού.
Η προσγείωση ήταν ίσως η καλύτερη που έχω ζήσει ποτέ. Αν οι αεροσυνοδοί δεν είχαν δυσκοιλιότητα ίσως και να τους ρωτούσα το όνομα του πιλότου, απλά και μόνο για τα πρακτικά μου.
Η θερμοκρασία με το που βγήκαμε από το αεροπλάνο με τρόμαξε. Το ίδιο και τα σύννεφα που είχαν συγκεντρωθεί εκείνη τη στιγμή πάνω από το αεροδρόμιο.
"Ίσως να χρειαστεί να πάω να πάρω κάτι πιο ζεστό" σκέφτηκα.
Για πρώτη φορά σε αεροδρόμιο έχασα το δρόμο μου προς τον ιμάντα των αποσκευών, ακολουθώντας αυτούς που πήγαιναν προς άλλη πύλη για μετεπιβίβαση με προορισμό τη Βραζιλία.
Πήρα τη βαλίτσα μου, η οποία είχε αλλάξει σχήμα, και πήγα προς την έξοδο.
"Μα καλά ούτε ένα ελεύθερο ασύρματο δίκτυο για να κάνεις ένα post όπως προστάζουν οι καιροί;" μουρμούρισα.
Στην ουρά για ταξί οι μυρωδιά των ανθρώπων με απωθούσε και κρατούσα σχετικά μεγάλες αποστάσεις όσο μπορούσα.
"Φτου, δεν πρόλαβα τον νέο οδηγό με το Ιταλικό μαύρο καπέλο και το γυαλισμένο μαύρο κυβο-ταξί και τώρα θα αρκεστώ στον ηλικιωμένο με το όχι και τόσο προσεγμένο υπόλευκο."
Είπα ένα Bom Dia που έμαθα από τον σύντομο οδηγό κοινών φράσεων που είχα μαζί μου και έβγαλα το iPod μου να του δείξω τη διεύθυνση που ατυχώς προσπάθησα αρχικά να διαβάσω με άτσαλη προφορά.
Με έκλεψε τρία ευρώ και πενήντα λεπτά αλλά δεν είχα ούτε τον τρόπο, ούτε τη διάθεση να θέσω το θέμα.
Έφτασα νωρίς στο ξενοδοχείο και το δωμάτιο δεν ήταν ακόμα διαθέσιμο.
Έδωσα την ταυτότητα και τη βαλίτσα μου και αποφάσισα να κάνω μία πρώτη βόλτα και να πιω κάπου έναν καφέ.
Η πλατεία Saldanha εντελώς άδεια. Τρία εμπορικά κέντρα στη σειρά και ένα άγαλμα στη μέση το οποίο δεν πλησίασα για την ώρα.
"Υπάρχει ζωή σε αυτή την πόλη;" βιάστηκα να σχολιάσω πριν σκεφτώ ότι είναι παραμονή της Παναγίας, Δεκαπενταύγουστος, και όπως διάβασα στο internet είναι αργία και στην Πορτογαλία.
Βρήκα τελικά ένα μικρό καφεστιατόριο ανοιχτό και κάθισα έξω. Παρήγγειλα έναν καφέ με γάλα και τοστ, στο κορίτσι με τα σιδεράκια που δεν μιλούσε Αγγλικά. Ευτυχώς τόσο το cafe όσο και το toast είναι λέξεις που αναγνωρίζονται εύκολα ως διεθνής λέξεις.
Το φλιτζάνι έγραφε Nicola, που πολύ μου άρεσε σαν σημάδι, και ο καφές ήταν πραγματικά εξαιρετικός.
Περπάτησα πάνω και κάτω τους περιφερειακούς της πλατείας δρόμους σε μία προσπάθεια να μην χάσω τον προσανατολισμό μου, και την πλατεία ως σημείο αναφοράς.
Αν εξαιρέσεις τα ολοκαίνουργια κτήρια των εμπορικών κέντρων όλα τα υπόλοιπα έχουν μία ατμόσφαιρα παλιού κι ας είναι η συγκεκριμένη περιοχή "καινούρια".
Τα καινούργια μου μπλε All Star που αγοράστηκαν με σκοπό να περπατήσουν την Λισσαβόνα άρχισαν να με κουράζουν.
Έβγαλα μερικές από τις αγαπημένες μου άσχετες-ανούσιες φωτογραφίες και επέστρεψα στο ξενοδοχείο νωρίτερα από ότι μου είχαν πει, έχοντας μπερδευτεί από τη διαφορά της ώρας.
Ευτυχώς το δωμάτιο ήταν έτοιμο και ο φιλικός σκουρόχρωμος υπάλληλος στη ρεσεψιόν με ενημέρωσε για τα βασικά, μου έδωσε κωδικό για το Internet και την κάρτα ασφαλείας-κλειδί ανέβηκα στο 106.
Άνοιξα την πόρτα και από τους διαδρόμους ακόμα ήμουν σίγουρος ότι δεν υπήρχε περίπτωση να συναντήσω κάτι σαν τα δωμάτια στα οποία έμεινα στα προηγούμενα επαγγελματικά μου ταξίδια.
Καθαρό, τακτοποιημένο, γουστόζικο με θέα τα εμπορικά κέντρα. Δεν θα μείνω μία μέρα οπότε έκανα μία γρήγορη αξιολόγηση.
Άδειασα τη βαλίτσα, τακτοποίησα τυπικά τα πράγματά μου και με πήρε ένας γρήγορος υπνάκος με το παράθυρο ανοιχτό.
Μέχρι να ξυπνήσω ο ήλιος έκαιγε λαμπερός έξω από το παράθυρό μου και αυτό αποκατέστησε την πρώτη κακή εντύπωση που μου δημιουργήθηκε για τον καιρό.
Έκανα ένα γρήγορο μπάνιο, ντύθηκα και βγήκα και πάλι αποφασισμένος να βρω μερικά σημεία αναφοράς ακόμα. Κάποιο Super Market, μερικά μαγαζιά για γρήγορο φαγητό, τις στάσεις των λεωφορείων και το μετρό.
Εντόπισα τις συγκοινωνίες αλλά για τα υπόλοιπα δεν ήταν η σωστή στιγμή. Η πόλη εξακολουθούσε να είναι ακόμα άδεια.
Εξερεύνησα στα γρήγορα τα εμπορικά κέντρα, περπάτησα σε μεγαλύτερες αποστάσεις τους γύρω δρόμους αλλά δεν βρήκα κανένα εστιατόριο ανοιχτό.
Έφαγα μία φρουτοσαλάτα με παγωτό κρέμα και σαντιγί στη λιακάδα σε ένα μικρό καφέ. Ροδάκινο, ακτινίδιο, φράουλες, κόκκινα και μαύρα βατόμουρα. Συμβολικό για το λόγο που με έφερε εδώ.
Αργότερα στο δωμάτιο ασχολήθηκα με τις φωτογραφίες και τους ηλεκτρονικούς χάρτες που προσπαθούσαν να μου λύσουν μερικές απορίες. Μίλησα με τους ανθρώπους μου μέσω Διαδικτύου και ετοιμάστηκα για την επόμενη μεγάλη ημέρα.

Ξανακύλησα...

Στην αρχή το είπα άρνηση. Μετά επαναπαύτηκα στο βαριέμαι. Ακολούθησε το δεν προλαβαίνω. Κατέληξα στο θυμό, που φέρνει άρνηση και έτσι ξεκινάω πάλι από την αρχή.
Δεν έγραψα και δεν γράφω, εδώ τουλάχιστον, γιατί σε παλιόχαρτα και κάθε ηλεκτρονική γωνιά που ξετρυπώνω δεν σταμάτησα ποτέ. Και πιέζομαι, μα την αλήθεια, με αυτή την απομάκρυνση.
Απ' την αρχή θυμός ήταν, τώρα το αναγνωρίζω. Αυτό το παρεξηγημένο συναίσθημα. Το τόσο υγιές όσο και ο πόνος.
Δεν είπα οργή, ούτε οδύνη που και τα δύο καταλήγουν σε ξεσπάσματα και ίσως είναι λίγο αρρωστημένα. Έκανα λόγο για τις δύο προειδοποιήσεις της ανθρώπινης φύσης ότι κάτι δεν πάει καλά και σου χτυπάει καμπανάκι. Ένα καμπανάκι της ψυχής, ο θυμός, και ένα του γήινου, ο πόνος.
Θύμωσα με την αδυναμία μου. Αλλά δεν κατάφερα να πεισμώσω και να βρω τη δύναμη για να κάνω την υπέρβαση που μου ζητούσε η στιγμή.
Και έπειτα έρχεται ο πόνος. Εκείνος που ενώ εκφράζεται στο φυσικό, έχει της ρίζες του στην αδυναμία την θέλησης.
Εφευρίσκουμε πολλούς μοναδικούς πόνους, πραγματικά, όσοι βαραίνουμε τα βήματα του ελαφρού μας είναι.
Αποτυχία το έζησα, ξανά και ξανά μες το μικρό μου κεφαλάκι και ούτε στιγμή δεν είδα ότι ήταν παιδική ασθένεια που την πέρασα ελαφρά.
Χωμένος στο "δράμα" μου προσπαθούσα να πάρω αποφάσεις απορριπτικές. Ότι τάχα δεν είναι αυτό για μένα και έτσι "από σήμερα τέλος". Βαρύγδουπες δηλώσεις πρόσκαιρης απογοήτευσης.
Μα, το χέρι μου, από αίσθημα αυτοσυντήρησης, συνέχεια έπιανε στιγμούλες και της μετέτρεπε σε λέξεις, που κρυφά τοποθετούσε σε σειρά για να χωρέσουν στα κουτάκια του μυαλού μου.
Αρχικά με σαρκασμό, για να ξεγελάσω τους λόγους που αθετούσα. Στη συνέχεια κατάλαβα ότι δεν μπορείς να ξεγελάσεις το υλικό που σ' έχτισε γιατί κουβαλάει τις μνήμες όλων όσων σε κάνουν αυτό που είσαι.
Ξανακύλησα. Άνοιξα ένα παράθυρο και άφησα να βρουν διέξοδο, ακόμα μία φορά, τα μέσα που στηρίχθηκαν στο θυμό της αδυναμίας.

Μέρες ζεστές και κουβάρια αισθημάτων

Μέρες του Ιουνίου που υπάρχουν μόνο μέσα από το χαρακτηριστικό ζεστές.
Θαρρείς πως θέλουν λίγο ακόμα και θα λιώσουν, θα χαθούν ποτάμι κάτω από τα πόδια σου.
Δικός σου χρόνος είναι. Χαμένο τον αφήνεις να πηγαίνει.
Επιφάνεια, σκέφτεσαι.
Στο βάθος αυτό που έχει ήδη λιώσει και χαθεί είναι η ουσία.
Ξεκινάς τα ερωτήματα προσπαθώντας να πιάσεις τις μέρες από την άκρη τους και να τις ξετυλίξεις σαν κουβάρι μπλοκαρισμένων αισθημάτων.
Τι είναι αυτό που λείπει; Που θα ήθελες να ήσουν; Τι δεν ταιριάζει;
Καμία απάντηση δεν σου έρχεται, όπως όταν σε πιάνουν και σε ρωτούν στο δρόμο για ένα θέμα τις επικαιρότητας που μόνο εσύ δεν παρακολούθησες στην τηλεόραση.
Στην αρχή ντρέπεσαι λίγο. Μετά θυμώνεις, αν πρόκειται για κάτι που γενικά σε ενδιαφέρει.
Ναι, και τώρα σε ενδιαφέρει γιατί μιλάμε για σένα, αλλά δεν βρίσκεις απάντηση.
Το μυαλό σου έχει κολλήσει, υπνωτισμένο από τη ζέστη θαρρείς.
Βολεύεσαι σε τέτοιες απαντήσεις επιφάνειας και μένεις με την απορία.
Μα, που πήγε η άκρη;
Ίσως είναι που κουβάρια και ζέστη δεν πάνε μαζί.
Κάπως έτσι βρίσκεις ελαφρυντικά τις μέρες που χαρακτηρίζονται ζεστές, για να αναπαύεσαι στην ελαφρότητα της κάθε επιφάνειας.

Γκρίνια άλλου τύπου

Απόψε γκρίνιαξα διαφορετικά από ότι συνηθίζω. Δεν έκανα παιδική γκρίνια που σκοπό έχει να κερδίσει την προσοχή του άλλου. Παρότι ήρθε λίγο απρόσμενα, το έκανα με συνείδηση και θυμό. Γιατί τουλάχιστον αναγνωρίζω ότι είναι καλό να εκφράζεις τα συναισθήματά σου ώστε να μπορέσεις να τα αποδεχτείς και στη συνέχεια να διαχειριστείς.
Σαφώς και έβγαλα την πίστη σε κάποιους ανθρώπους. Αλλά και αυτοί δεν είναι τίποτα τυχαίοι στην πιάτσα. Είναι από εκείνους που μπορούν να εντοπίζουν την πρόθεση και τις αιτίες, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο κι ο καθένας με το δικό του τρόπο.
Πειραγμένα παιδιά. Δεν θα βάλω εισαγωγικά στο πειραγμένα γιατί ξέρω ότι και έτσι δεν θα τους πειράξει. Αφού το χαρακτηριστικό αυτό το έχουμε ήδη ταξινομήσει στο κοινό μας λεξικό ως έννοια που δεν σε περιγράφει αρνητικά. Κοινή αποδοχή.
"Πικράθηκα", όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου, ψάχνοντας να εντοπίσει κανένα νερατζάκι γλυκό για γιατρικό. Το ζάχαρο σε τέτοιες περιπτώσεις έκλεινε τα μάτια. "Προέχει η ψυχή". Κάτι ήξερε η κυρά Χρυσούλα που από τις αφηγήσεις της δεν είχε και λίγες πίκρες στη ζωή της.
Το κακό με τις ψυχαναλύσεις είναι οι στιγμές τις έντασης που νομίζεις ότι εκτίθεσε. Και ναι μεν εκτίθεσε, αλλά όχι στους άλλους που ήδη στο έχουν αναγνωρίσει το κάτι που βγάζεις στην επιφάνεια εκείνη τη στιγμή, αλλά στον ίδιο σου τον εαυτό που εκείνη στην παρούσα συνειδητοποιεί ότι κουβαλάει αυτό το κάτι.
Αγαπημένοι ψυχολόγοι, αν τύχει και διαβάσετε κανένα από τούτα εδώ τα κείμενα μην τρέξετε να σκίσετε τα πτυχία σας με την λαϊκή απλοποίηση που κάνω στην επιστήμη σας, συμπαθάτε με και σας επιτρέπω να με μελετήσετε ως περίπτωση ασθενούς. Υλικό σας έχω μπόλικο εδώ μέσα, παράπονο δεν θα έχετε. Μόνο, αν καταφέρετε να βγάλετε κανένα πόρισμα πλησιάστε με ευλάβεια για να μου το μεταφέρετε, αλλιώς κι εσείς την γκρίνια μου δεν τη γλιτώνετε.
Τώρα θα πάω για ύπνο. Θα τα δουλέψω σε χρόνο και χώρο ουδέτερο για να μου δώσουν αποτέλεσμα όταν εκείνα το θελήσουν. Όπως το διάβασμα. Τα διαβάζεις, τα ξεχνάς και αυτό που έχει ουσία για σένα επιστρέφει μόνο του μετά από καιρό, μεστό και κατασταλαγμένο.

Κείμενο αφορμή

Χρειάστηκε να δώσω ένα κείμενο.
Αναθεωρώ αμέσως και το πιάνω από την αρχή, αλλά αφήνω το λάθος μου γιατί μου αρέσει να αυτοαναιρούμαι όταν το κάνω συνειδητά.
Αποφάσισα μετά από καιρό να δώσω ένα κείμενο.
Η απόφαση πάρθηκε άμεσα γιατί μου το ζήτησαν αγαπημένοι άνθρωποι, γιατί μου αρέσει η ιδέα της συμμετοχής, γιατί η συμμετοχή θα περιλαμβάνει ένα "μαζί" δικό μας (αυτό μίας και είναι προσωπικός μας κώδικας θα χωρούσε πολύ ανάλυση) και τέλος γιατί αυτή τη φορά το θέλω.
Το πως γίνεται με όσους γράφουν σε χρόνο στριμωγμένο είναι λίγο πολύ γνωστό.
Κάνεις στην καλύτερη των περιπτώσεων το οχτάωρό σου και αφού χρησιμοποιήσεις τις αναμονές και της διαδρομές σαν χρόνο Α για σκέψη, ώστε να κατασταλάξει μέσα σου το κάτι, προσπαθείς να εξασφαλίσεις τον χρόνο Β για να καταγράψεις.
Σε αυτούς τους δύο χρόνους που συχνά μπερδεύω, και το συνειδητοποιώ τώρα, θέλω να επιστρέψω.
Ας υποθέσουμε ότι για τους χρόνους Γ και Δ (ύπνος και ζωή-βιώματα) προς το παρόν είσαι πλήρης γιατί απλά έτυχε να έχεις κάποια αποθέματα ή αντοχές.
Συνηθισμένος στην ευκολία του Blogging (τώρα μιλάω στον εαυτό μου) που έμαθες τα τελευταία χρόνια, γιατί σε βολεύει, γράφεις με έναν τρόπο μεταλλαγμένο συγκριτικά με τα κείμενα που έχεις στα τετράδια με τις κιτρινισμένες σελίδες.
Όχι δεν χρησιμοποίησα το κιτρίνισμα των σελίδων σαν ένα καλοπιστικό στοιχείο του λόγου μου αλλά για να μου θυμίσω ότι η βαλίτσα πάει πολύ πίσω.
Σε μία γρήγορη αναδρομή που έκανα στα τετράδια αυτά είδα το λόγο μου να αλλάζει.
Το φυσιολογικό, αν και δεν τα πάω καλά με αυτή τη λέξη, θα ήταν να άλλαζε το στυλ μόνο λόγω βιωμάτων. Αυτό που αναγνωρίζω όμως είναι τη γραφή μου να αλλάζει γενικότερα λόγω "εξωτερικών" παραγόντων.
Επιστρέφω στη σύγχυση των δύο πρώτων χρόνων (Α και Β).
Από τότε που ξεκίνησα το Blogging, τους δύο αυτούς χρόνους τους έχω κάνει ένα. Για παράδειγμα, συνηθίζω πλέον να γράφω μέσα στα λεωφορεία. Αυτό οδηγεί τη γραφή μου σε συνάθροιση σημειώσεων με πυκνή κωδικοποιημένη γραφή.
Με αφορμή το κείμενο που αποφάσισα να δώσω χρειάστηκε να πάρω ένα από τα Εδώ μου γραπτά και να το περάσω σε αρχείο κειμένου.
Είπα αρχικά θα διορθώσω τη στίξη. Ναι, το αναγνωρίζω έχω πειραγμένη στίξη όταν γράφω στο Blog, περισσότερο από ηλίθια άποψη της στιγμής που χρησιμοποιώ τα gadget. Όσο για τα αποσιωπητικά, αυτό είναι άλλη μεγάλη ιστορία που έχει ήδη καταγραφεί.
Στη συνέχεια είπα να φτιάξω τις παραγράφους και τότε είναι που άρχισα να παρατηρώ το μέγεθος της αλλαγής ή καλύτερα μετάλλαξης. Αδύνατον να δημιουργήσω νοηματικές παραγράφους.
Αρχικά τα έβαλα με το πρόγραμμα επεξεργασίας κειμένου. Κάπου έπρεπε να ξεσπάσω. Μου έφταιγαν τα διαστήματα, το διάστιχο, η στοίχιση και τα περιθώρια. Μετά είπα απλά είμαι κουρασμένος και χρύσωσα το χάπι στον εαυτό μου.
Σήμερα, μετά τη σύγκριση με τα παλαιότερα γραπτά μου, που διατηρούσαν τους βασικούς κανόνες γραφής και συντακτικού, και μία γρήγορη ανασκόπηση του Εδώ, συνειδητοποίησα το μέγεθος της αλλαγής.
Το Εδώ δεν έχει καμία σχέση με τα τετράδια και όσα παραδοσιακά μάθαμε για τη γραφή.
Ξεχώριζες τα πρόχειρα και τις σημειώσεις από τα τελικά σου κείμενα. Εδώ όλα είναι τα πρόχειρα και οι σημειώσεις, μόνο που επειδή υπάρχει η πιθανότητα κάποιος να μπει να τα ελέγξει, τα έχεις λίγο τακτοποιημένα και ταξινομημένα με την ευκολία του αυτόματου.
Δεν νοσταλγώ τα παλιά, ούτε και δικαιολογώ τον εαυτό μου. Διαπιστώσεις κάνω.
Θύμωσα. Πείσμωσα. Γκρίνιαξα στους φίλους μου. Βίωσα αποτυχία. Γιατί έτσι τα βιώνω όλα αυτά, γρήγορα, παιδικά και βίαια. Σαν την αποτυχία, που φανταστικά δημιούργησα προ ημερών, για να έχω άλλοθι στην γκρίνια-χάιδεμα στους δικούς μου ανθρώπους.
Και τώρα έρχεται ερώτημα για αυτοκριτική. Ποιος σου φταίει φίλε μου αν εσύ βολεύτηκες στην ευκολία σου και την νοθεία των διαδικασιών;
Θα είχες αποτέλεσμα ουσίας μόνο αν είχες εφεύρει τον νέο τρόπο που να διατηρεί της βασικές αξίες του αποτελέσματος.
Γκρίνιαξα και ηλεκτρονικά, εδώ είναι πια το ημερολόγιό μου. Λογαριάστηκα λίγο με την αναιδή μου στάση στην γραφή και είδα προοπτικές να βρω τον Ιδανικό Αναγνώστη μου. -Ακόμα και αν τον βρω αυτός θα με αντέξει;-
Βημάτισα λίγο προς τα πίσω απόψε προσπαθώντας να μαζέψω μερικά από αυτά που έχασα στο δρόμο.
Μάζεψα μερικά ξεχασμένα κόμματα, πήρα από το χέρι μερικές επεξηγηματικές προτάσεις, περπάτησα λίγο πιο κοντά στις παραγράφους και άφησα για λίγο τις σιωπές στην άκρη. θα ήταν πιο τίμιο να τους αφιέρωνα και μία δεύτερη ανάγνωση, αλλά έκανα ήδη κατάχρηση του χρόνου Β και θα μειώσει αισθητά το χρόνο Γ.

Together we will live forever...

Χειμώνες, καλοκαίρια... περνούν...
Άνοιξη και φθινόπωρο αισθάνομαι ότι δεν τα προλαβαίνω...
Ξανά χειμώνες και πάλι καλοκαίρια...
Τους χειμώνες προτιμώ να σ' αγαπώ στο ημίφως...
Όχι δεν είναι συνειδητή επιλογή...
Νομίζω εσύ το διάλεξες...
Όταν τα ανάγω στη λογική θέλω να τα δούμε όλα από την αρχή...
Γρήγορα κουράζομαι με την ανάλυση των ήδη δρομολογημένων και παραιτούμαι...
Τότε πιάνω τον εαυτό μου να ανακαλύπτει απ' την αρχή όλα τα δεδομένα που στρίμωξε στην βάση...
Ανατέλλει το πάντα ξαφνικά... αυτό που ποτέ δεν είχες φανταστεί ότι θα αναγνωρίσεις...
Με το ποτέ και το πάντα έχω μία σχέση εφήμερη... αντίθετη του νοήματός τους...
Όταν τα χρησιμοποιώ το κάνω με ισχύ στιγμής... γι' αυτό και πάντα ακολουθούνται από μία επεξηγηματική πρόταση σε παρένθεση...
Τώρα που το δηλώνω το αισθάνομαι... αύριο ρώτησέ με να σου απαντήσω πάλι...
Μα, είναι φορές που έρχεται να με διαψεύσει η ζωή...
Μου πετάει στα μούτρα την ίδια αλήθεια, από άλλη οπτική ιδωμένη, και πρέπει να τοποθετηθώ στης θέσεις μου απ' την αρχή...
Kρατώ τις αποστάσεις μου... μέχρι να καταλαγιάσει η μπόρα της αλλαγής μέσα μου...
Έπειτα έρχεται το πρώτο βήμα μετά την υπέρβαση... σε έναν άλλο τόπο... ολοκαίνουριο... και είσαι νεογέννητο σε αυτόν... με βήματα ασταθή...
Χρέος σου να στέκεις όρθιος... σε κάθε άγνωστο τόπο...
Απόψε μάτωσα το χρέος μου και έστρωσα ολόλευκα σεντόνια...

... παιδί...

Σαν πέφτουν πάνω σου τα λόγια μου, το ξέρω, σε λερώνουν.

Μια αχτίδα φως περνά από το παράθυρο του απογεύματος.
Παραιτημένος έχω πέσει στην πολυθρόνα και τάχα δουλεύω με τον υπολογιστή ανοιχτό μπροστά μου.
Κοιτώ λοξά την ιστορία να εξελίσσεται στο βάθος του διαδρόμου χωρίς να συμμετέχω.
Ο Νικόλας παίζει με το τίποτα. Όλος ο κόσμος είναι στο μικρό του κεφαλάκι που το στολίζουν χιλιάδες χρυσά δαχτυλίδια.
Μεγάλο μέτωπο, κατάλευκο δέρμα, ένα ζευγάρι πανέξυπνα μικρά ματάκια και δυο δοντάκια στραβά προβάλουν κάθε που στρέφει το βλέμμα του σε μένα και μου χαμογελά.
Αφοσιωμένος στα σωματίδια τις σκόνης που αργά ανεβαίνουν στην δέσμη φωτός που τον λούζει σηκώνει τα χεράκια του και επικοινωνεί σε έναν κώδικα που μου είναι αδύνατο να σπάσω.
Τόσες επικοινωνιακές προσεγγίσεις καταστρώνω κάθε μέρα και πουλάω. Αυτός ο κώδικας ξεπερνά κάθε μου στρατηγική.
Φοβάμαι να γίνω μέρος του κόσμου σου, μη χαρακτηριστώ ανεπαρκής. Θυμάμαι όμως ότι στον κώδικα αυτό δεν υπάρχουν στοχεύσεις, ούτε προσδοκίες. Όλα παρακινημένα από ένστικτο αντανακλούν την απλότητα της προσπάθειας χωρίς ν' αποζητούν το αποτέλεσμα.
Μόνο αυτό θυμάμαι. Έχω ξεχάσει πως είναι ένας κόσμος δίχως έννοιες αξιώσεων.
Θέλω να καταλάβω. Να τρυπώσω κρυφά στον κόσμο σου και να παίξω έναν ρόλο. Οποιονδήποτε. Κομπάρσος στο μεγαλείο σου.
Τα θέλω είναι αιτία δυστυχίας απ' τη στιγμή που έφτασες να αναγνωρίζεις τη διαφορετικότητα αυτή.
Το ανικανοποίητό μου λειαίνει ένα σου ακόμα χαμόγελο. Στα δαχτυλάκια σου κρατάς ολόκληρη την ύπαρξη μου.
Για τούτη τη στιγμή μονάχα τα παράλληλά μας σύμπαντα κατάφεραν να συνυπάρχουν.
Δεν θέλω να σε φέρω στην δική μου πλευρά. Θέλω εγώ να περάσω στη δική σου.
Είναι θέμα χρόνου να σε δω να πλησιάζεις. Αλλά κι ο χρόνος δεν υπάρχει ακόμα στη δική σου κοσμοθεωρία. Ούτε η ανησυχία, που με πιάνει σαν το σκέφτομαι.

Πέρασαν τριάντα χρόνια και δεν σ' έχω δει. Ακόμα όμως αγωνίζομαι να σου μοιάσω.

Σημαδεμένη παρτίδα

Σαν μία παρτίδα κάποιου δικού μας παιχνιδιού.
Εσύ όλα τα κόκκινα κι εγώ όλα τα μπλε.
Μας βάφτισε συμπαίκτες μία τυχαία συμπαντική συνωμοσία ελάχιστων δευτερολέπτων με την προοπτική του πάντα.
Όταν συναντιόμασταν στα δικά σου κόκκινα είχα την ανασφάλεια του μισού και μία νίκη ολόκληρη.
Όταν σε παρέσυρα στα δικά μου μπλε είχα την ψευδαίσθηση της σιγουριάς και τη σιγουριά της ήττας.
Σε είχα ρωτήσει αν τελικά θα συναντιόμαστε στο μοβ. Αλλά αυτό δεν είναι χρώμα ατόφιο. Ποτέ δε μάθαμε στο μέσο να βαδίζουμε.
Ζωγράφισα έναν πίνακα. Ένα τεράστιο μπλε. Σαν ουρανός που ζούσε όλες τις ώρες της ημέρας ταυτόχρονα. Το διαπερνούσε κατά μήκος, σαν ορίζοντας, μία κατακόκκινη γραμμή. Ματωμένη διάθεση του Ελύτη.
Έψαχνα να βρω πατρίδα και με έμαθες να αναζητώ ταξίδια.
Έψαχνες να βρεις την ιστορία και σου έμαθα το παραμύθι που δεν τελειώνει ποτέ.
Κάποτε είδαμε μια πόλη από ψηλά. Πιάσαμε να μοιράζουμε περιοχές.
"Κοίτα εκείνα τα φώτα στο βάθος. Εκεί που συσσωρεύονται οι στιγμές των πολλών."
"Εκείνα τα δέντρα κατά μήκος του ποταμού..." απάντησα και άρχισα να βάζω αποσιωπητικά γιατί μέσα μου συσσωρευόταν η σιωπή.
Ήδη είχα όσα χρειαζόμουν. Είχα τη γαλήνη του γεμάτου. Σου τη χάρισα.
"Τι να την κάνω πόλη ολόκληρη δική μου; Θα κρατήσω μόνο ένα παράθυρο για να κοιτώ απ' έξω."
Κίτρινα φώτα και κατάλευκη σιωπή. Σοφοί δρόμοι με επιπόλαιες διαδρομές. Μικρές στιγμές, μεγάλων συγκινήσεων. Ανήλικα συναισθήματα, ενήλικης αφοσίωσης.
"Μην περνάς κάτω από τις ταμπέλες" είπες στον περίπατο.
"Ποιο παραμύθι σου στέρησαν παιδί;" απάντησα και γέλασα δυνατά.
Δύο πλανήτες που η κοσμική ενέργεια τους έφερε κοντά μόνο για τη στιγμή της σύγκρουσης.
Ήταν ο μόνος τρόπος για να τεθούμε σε παράλληλες τροχιές. Να πορευόμαστε για πάντα αντικριστά και να γεμίζουμε τον ουρανό του άλλου παραβγαίνοντας στο φως το ίδιο το φεγγάρι.
Για τον ήλιο ούτε λόγος. Ποτέ δεν μας άρεσαν τα συνώνυμα γιατί δεν έκρυβαν το μυστήριο της δεύτερης ανάγνωσης.
Δεν περνάω κάτω από ταμπέλες πια. Κι αν τύχει και το κάνω, αισθάνομαι αμήχανα. Παιδί μαλωμένο απ’ τον ενήλικο εαυτό του.
"Κι αν δε γεμίσεις τη σιωπή, σημάδεψέ με" είχες πει.
Η σιωπή και η λέξεις έγιναν το παιχνίδι μου. Με τα σημάδια όμως λογαριασμό δεν έβγαλα ακόμα.

Συνέκδοση

Μαζί... πάντα αυτό επιθυμούσα...
Ένα μαζί κάθε φορά...
Μαζί με αγαπημένους μου ανθρώπους...
Γιατί το γράψιμο είναι σπορ μοναχικό...
Και όσο και αν το καταφέρνεις απλά το αντέχεις...
Όταν φτάνει όμως η στιγμή να ενωθεί με την ουσία του μαζί και να αποτυπωθεί στο χαρτί είναι μια γιορτή ξεχωριστή...
Το αίσθημα, αποτέλεσμα της γραφής, γίνεται φως και δίνει σε κάθε επόμενο γραπτό προοπτική ορίζοντα...
Είθε αγάπες μου... μαζί...

Bollywood Summer Nights

Ένα Bollywood με απ' όλα...
Αυτό ζητούσε επίμονα η πλήξη μου εδώ και καιρό...
Η αγαπημένη υπερβολή ήρθε απόψε βάσει προγραμματισμού για να φωτίσει λίγο τα συνεχόμενα όχι που έχω τοποθετήσει από Δευτέρες σε Παρασκευές...
Ξεχώρισα τους φωτισμούς που σβήνουν τις σκιές και την κλιμάκωση των έντονων χρωμάτων που δίνουν τόνο παραμυθιού στις πιο απλές μικρές αλήθειες...
Αυτό το Bollywood παραμυθάκι θέλω για τις ημέρες που εγκλωβίζομαι στους τόνους του γκρι και εντέλει πρωταγωνιστεί μόνο η σκιά μου...

... και τούτο εδώ το ΕΔΏ;

Αν ένας από τους δύο μας χαθεί... τι θ' απογίνει αυτός που μείνει πίσω;

Ξέρω ότι το μυαλό μας πρώτα θα πάει σε από καρδιάς συνδεδεμένους ανθρώπους διαβάζοντας το ερώτημα...

Ναι ισχύει και έτσι... αλλά θα εξετάσω το αλλιώς...

Γράφω... καταγράφω... υπογράφω... ΕΔΏ...

Μα, το ΕΔΏ ανήκει αλλού...

Χτίζεις το σπίτι σου σε ξένο οικόπεδο...

Η ευκολία του υπολογιστή με οδήγησε να γράφω με ψηφία...

Η ευκολία του Internet με έφερε να γράφω από παντού, ΕΔΏ...

Κι όταν το Internet χαθεί;

Κι όταν χαθώ εγώ;

Πώς θα βιώσει αυτός που μένει πίσω τη χηρεία;

Τι θα γίνει όλη η καταγεγραμμένη που ιστορία;

Όταν χαθεί το internet όλα θα μείνουν ιδέες στο κεφάλι μου που θα έρχονται άτακτα, αλλά κατασταλαγμένα, να στέκουν για λίγο στο φως, να τις γλεντήσει ο χρόνος μέχρι να τις ξεχάσει γιατί θα έχουν ξεθωριάσει πια...
Όταν χαθώ εγώ θ' αραχνιάσει μόνη τούτη εδώ η πολυκαιρισμένη πλέον αλήθεια...
Κάποια στιγμή όλα θα διαγραφούν με το πάτημα ενός κουμπιού από κάποιον... Delete...
Σαν τα αδικήματα που παραγράφονται με το πέρασμα του χρόνου... με τη συγχώρεση που δίνει η απουσία...
Όλα τα εδώ είναι ξένος τόπος... μόνο ένα εδώ είναι δικό μας... και κρύβεται εντός...

Tatoo

Κάτι που σε σημάδεψε το κάνεις σύμβολο και το φοράς στολίδι... οικόσημο μίας στιγμής που θα φοράς για πάντα...

Μου αρέσει να το δω σε ξένα δέρματα... για τη στιγμή που θα κρατήσει λίγο... στο δικό μου δέρμα δεν θέλω να το δω... γιατί το για πάντα μ' ενοχλεί...

Καμία μεγάλη ιδέα... καμία σημαντική στιγμή... τίποτα δεν θέλω να κρατήσω για πάντα που να μην μπορώ με νερό να το σβήσω από πάνω μου...

Θέλω να μένω με την ψευδαίσθηση ότι μετά από ένα μπάνιο μπορώ να επιστρέψω στη ζωή όπως γεννήθηκα... καινούριος... χωρίς τίποτα να με κρατά αγκιστρωμένο κάπου...

Μα, θα μου πείτε ότι το σώμα είναι μόνο το όχημα... 

Ναι, τα εύκολα είναι που με τρομάζουν... στα δύσκολα έχω καλύτερη διαχείριση...

Το εντός κινεί το όχημα κι όσο απομακρύνεται... τόσο επιθυμεί τα δεκανίκια νοσταλγίας ή προσκολλήσεων να αποτινάξει. 

Δεν θέλω όχημα να με γυρνά ξανά στο ίδιο σημείο... όταν ο οδηγός αποφασίζει να κοιτά μόνο ορίζοντα...

Το μόνο ίδιο σημείο που μπορώ να αποδεχτώ είναι η αρχή...

... χωρίς μανταλάκι στο σχοινί...

Πώς αλλάζουν όλα στο χρόνο;

Αλλάζουν οι άνθρωποι... αλλάζουν και τα μάτια που τους κοιτάζουν... και αν προσπαθήσεις να βγάλεις λογαριασμό σίγουρα θα τρελαθείς...

Άπλωνα τα ρούχα... με τον ψυχαναγκαστικό τρόπο που το μανταλάκι πρέπει να ταιριάζει με το χρώμα του ρούχου το οποίο συγκρατεί... και μου τελείωσαν τα μπλε... 

Ποιο μανταλάκι να ταιριάξω τώρα; 

Μου πήρε χρόνο... και αποφάσισα να μη βάλω κανένα... αφήνοντας το ρούχο απλά να στηρίζεται στο σχοινί... γιατί προτιμώ την απώλεια από το αταίριαστο...

Είδα σήμερα τον Τ. τυχαία για μία καλησπέρα και δυο κουβέντες έξω απ' τη δουλειά...

Δύο λεπτά συνομιλία για δύο ανθρώπους που μπορούν και λένε, χωρίς λόγια, 120 διαφορετικά πράγματα στο χρόνο αυτό... ένα για κάθε δευτερόλεπτο...

Το μυαλό μας είναι μεγάλος απατεώνας... ο συνειρμός έγινε τη στιγμή που έπρεπε να αποφασίσω για το μανταλάκι... και ήρθε η αναδρομή...

Απρίλιος του 2007... 08:35, μόλις είχα κοιτάξει το ρολόι μου... στον πρώτο κάθετο του δρόμου της δουλειάς... δεξιά μου το γνωστό καφέ και αριστερά μου κόκκινο αυτοκίνητο... λίγο πριν βγω στη γωνία για να διασχίσω τον κεντρικό και να περάσω απέναντι... "Καλημέρα σας κύριε Τ."... "Καλημέρα"...

Το μάτι μου έπεσε σε ένα σημάδι από μανταλάκι πάνω στην ροζ μπλούζα σου που δεν είχε καταφέρει να ισοπεδώσει το σίδερο...

Ανταλλάξαμε μερικές τυπικές κουβέντες του πρωινού που ανταλλάσσει κάποιος με τον προϊστάμενό του όταν συναντιούνται τυχαία έξω από το κτήριο πριν την έναρξη της πρωινής βάρδιας...

Από τότε κύλησε πολύ νερό... πολλές στιγμές... πολλά εκείνα που μας έφεραν κοντά... αλλά κι εκείνα, τα τυχαία, που συντηρούν την απόσταση...

Πάντα όμως έχω την αίσθηση ότι λέμε περισσότερα από όσα σχηματίζουμε με λέξεις... σαν μέσα από μυστικό κώδικα περήφανων ανδρών...

Σήμερα είδα όλα τα σημάδια πάνω σου ισοπεδωμένα φίλε... σαν να τα πήρε το βαρύ σίδερο του χρόνου... και ενώ είμαι σίγουρος ότι είναι μόνο για καλό... ένιωσα να αποζητάς ακόμα το μανταλάκι που θα σε κρατήσει στο σχοινί κι ας ξέρεις ότι θα αφήσει σημάδι... 

Σαν το μπλε ρούχο μου έρμαιο αισθάνθηκα να σε άφησα... αλλά ξέρω ότι εκεί θα είσαι πάλι το πρωί... στο ίδιο σχοινί ν' ακροβατείς... αλλά δεν θα έχεις πέσει...

Δεν γράφω για τις ζωές των άλλων... για τη δική μου γράφω... μα μέσα σε αυτή υπάρχουν και οι άλλοι... και κάποιοι παίζουν ρόλο σε αυτή... γιατί έχουν βάρος ειδικό...

Αναπνοή... τέχνη κατά τ' άλλα απλή...

"Εεεεε... Υπάρχεις! Το θυμάσαι;"
Τικ τακ, τικ τακ... αν σταματήσεις για λίγο θα ακούσεις ότι η καρδιά σου χτυπάει ακόμα...
Σσσσς... μην τα καλύπτεις όλα με τα λόγια και τους λόγους σου...
Πάρε βαθιά εισπνοή... κράτα τον αέρα... βούτα στην αρχή σου... μέσα σου... μπορείς να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά... αλλά ποτέ, μα ποτέ, μην ξεχαστείς και προσπαθήσεις να εισπνεύσεις... μπορείς να αφήνεις τον αέρα να βγαίνει σιγά σιγά... χρησιμοποιημένος... και άχρηστος... γιατί δεν μπορείς να τον διαχειριστείς... όχι εδώ...
Ότι δεις θα πρέπει να το κρατήσεις στη σιωπή που συνάντησες εκεί κάτω... δεν αντέχει το μέσα σου τον έξω αέρα... όπως το έξω σου ασφυκτιά στου μέσα το ξένο περιβάλλον...
Ποτέ δεν θα συναντηθούν... ή δεν θα συμβαδίσουν τα δύο... ξέχωρα και αταίριαστα στο ίδιο σώμα...
Δυο τόποι αλλιώτικοι και ξένοι... με ίδια γεωγραφία και διαφορετικό πολιτισμό...
"Αααα... ναι... το θυμήθηκα... πάντα εσύ μου το θυμίζεις την κατάλληλη στιγμή... ακριβώς τότε που μου τελειώνει ο αέρας και κινδυνεύω να χαθώ..."

Στην Π.

Συναισθηματική Άπνοια

Έτσι δεν το είπαμε ομορφιά μου;
Συνέχεια το μπερδεύω με τη "συναισθηματική αναπηρία"...
Αλλά η δεύτερη δεν είναι δύναμη... δεν είναι υπέρβαση... είναι παθητική...
Μου παίρνει χρόνο όμως αντικρίζοντας τη μία μόνο όψη...
Συναισθηματική άπνοια λοιπόν... καταλήξαμε...
Γιατί με τα δεδομένα της παρούσης, δεν μπορώ να διαχειριστώ τα συναισθήματα και τις καταστάσεις ταυτόχρονα κύριοι...
Ναι, καλά το γράφω... κύριοι... γιατί σαν δύο διαφορετικοί άνθρωποι απέναντί μου ο εαυτός μου... σε διαφορετικά σημεία...
Επιλογή είναι... από αυτές που δεν κάνεις συνειδητά αλλά σαν από αίσθημα αυτοσυντήρησης...
Δεν ξέρω αν οι ορολογίες που χρησιμοποιούμε είναι οι σωστές αλλά έτσι το καταλαβαίνουμε εμείς... κι έτσι γυρνά για μας ο κόσμος...

Τυχαία κορίτσια που αγαπώ...

Στη ζωή μου υπάρχουν κάποια κορίτσια που με κάνουν να χαίρομαι και μόνο που τα συναντάω τυχαία...
Είναι φορές που τα πρωινά αποζητώ να τα συναντήσω για να ξεκινήσει η ημέρα μου όμορφα...
Όχι ότι κάνω τίποτα σπουδαίο... αλλά τα φέρνω στο μυαλό μου και αυτά εμφανίζονται μαγικά...
Κάποια μου λείπουν γιατί έτυχε (πάντα το τυχαία θα είναι η συνοδευτική τους λέξη) και δεν τα συναντώ συχνά... αλλά αισθάνομαι ότι πάντα είναι εκεί... και είμαι τυχερός γιατί όπου και αν πάω πάντα θα υπάρχουν τέτοια μαγικά πλάσματα...
Σήμερα θέλω να γράψω για αυτά τα κορίτσια... για όσα από αυτά μπορέσω...
1. Το κορίτσι με τα πορτοκαλί μαλλιά και τη φαντασία στα μάτια...
Ένα κορίτσι που συνάντησα στον προηγούμενο σταθμό μου και έμοιαζε να μην ταιριάζει με τα υπόλοιπα χρώματα του τοπίου...
Αυτά τα χρώματα είναι που ξεχωρίζω πάντα εγώ και τοποθετώ σε περίοπτη θέση στην καρδιά μου...
Είναι το κορίτσι που ζωγραφίζει με ένα χαμόγελο τα τοπία που περπάτησα κοντά στα ανατόλια της γνώσης...
Σαν να έτυχε από παλιά να είχαμε βρεθεί για να τυχαίνει πάντα να τα λέμε στο φτερό...
2. Το κορίτσι με το μαλλί-ακαθόριστο-ότι να' ναι-γιατί ποτέ δεν μένει σταθερό...
Όχι δεν καθορίζω τα κορίτσια μου από τα μαλλιά τους αλλά έτυχε και πάλι να είναι το μαλλί σημείο αναφοράς...
Ένα κορίτσι που όταν το περιμένεις να έρθει από μία κατεύθυνση, ξέρεις ότι θα έρθει από την άλλη... κοιτάς λοιπόν από την άλλη και τελικά δεν έρχεται καθόλου... τέλος θα εμφανιστεί για μία στιγμή και αν πρόλαβες έχει καλώς...
Γι' αυτό κι εγώ θα σου αφήνω εκκρεμότητες σε σημειώσεις σαν βραβείο του τυχαίου...
3. Το κορίτσι "Άκου να σου πω χαρά μου..."
Εεεεε εντάξει... δυο κουβέντες θα σου πω και κοίτα να γίνουν clear...
Το λοιπόν κερία μου... πολλά πολλά δε θέλω γιατί ξέρω να επιλέγω...
Την γνωριμία μας την ξεκίνησα εγώ... το θυμήθηκα σήμερα... και η πρώτη κουβέντα που σου είχα πει ήταν απόλυτα ξεκάθαρη και καθοριστική... "Ξέρετε από που ανοίγει ο κλιματισμός;"
Διότι είμαι και ευγενικό παιδί... και μου αρέσει να δημιουργώ πάντα το σωστό κλίμα έστω και τεχνητά... αλλά εσύ ξέρεις από καλό κλίμα...
Από τότε μας πήρε μερικά χρόνια με απλές καλημέρες, χαμένα χρόνια σαν να λέμε, αλλά είπαμε... ένεκα το τυχαίο...
4. Το κορίτσι "Μία πυξίδα για το φως"
Ο διάλογος των εγκεφάλων μας στην πρώτη μας συνάντηση θα πρέπει να ήταν κάπως έτσι:
- Αααα εδώ ήσουν; Μα καλά γιατί μου πήρε 28 χρόνια για να σε ξαναβρώ; (με αγκαλιά)
- Άντε πια... πότε θα προλάβουμε να τα πούμε όλα όσα έχουμε μαζέψει μέσα μας; (ακόμα αγκαλιασμένοι)
Ενώ στην πραγματικότητα είπαμε:
- Η κα Κ......; (με νευρικότητα)
- Απέναντι! (με χαμόγελο)
Αστεία δεν είναι η ζωή μικρή μου;
Από τότε απλά φωτίζουμε της μέρες μας σε κάθε τυχαία συνάντηση... σαν κρυφή συνωμοσία...
5. Το κορίτσι με το μπαλόνι Welcome Home
Μου έλειψε το τεράστιο χαμόγελό σου... αλλά ακόμα έχω το μπαλόνι που ευτυχώς και έτυχε και το πήρα εγώ τελικά γιατί αλλιώς... πώς...;
Τεράστια όλα επάνω σου... από την αρχή αυτή την εικόνα σχημάτισα...
Είχα σκεφτεί... όμορφα μεγάλα λαμπερά μάτια... αναθεώρησα αμέσως... τεράστια ήταν η σωστή λέξη...
Και από τότε όλα επάνω σου τεράστια τα έβλεπα... μα πιο πολύ την ψυχή... όταν έφτασα εκεί σταμάτησα... μου αρκούσε...
Alternative όλα τα κορίτσια μου... τα τυχαία... μοιραία... μοναδικά με το δικό τους τρόπο στην μικρή μου καθημερινότητα...
Δεν διαλέξαμε τη σχέση μας... ούτε την αναλύσαμε ποτέ... και έτσι θα την αφήσω...

... στη ζωή του Υπερήρωα...

Όλοι οι υπερήρωες έχουν ένα μυστικό...
Επιτρέπεται να έχω κι εγώ και ας μην είμαι υπερήρωας;
Όλοι φανταζόμαστε ότι η ζωή του υπερήρωα είναι πολύ ιδιαίτερη και διαφορετική, κρίνοντας από την εικόνα και το αποτέλεσμα...
Όμως ο υπερήρωας είναι ένα παιδί που βαριέται... και κοιμάται, τρώει, πρέπει να δουλέψει σαν όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους...
Δεν είναι ιδιαίτερη η ζωή του λοιπόν... αυτός είναι ιδιαίτερος... και διαφορετικός, ο τρόπος του σε αυτό που κάνει...
Η διαφορά στη ζωή του υπερήρωα είναι ο εαυτός του...
Θα βαριέμαι και θα το αποσιωπώ λοιπόν...
- Θα ήθελες να είσαι υπερήρωας;
- Για λίγο... και αν μου αρέσει, λίγο ακόμα... και τέτοια...

Σαββατοκύριακο στον κήπο με τις ντοματιές...

Κυριακή... άραγε το ταξίδι σου τελειώνει;
Με βρήκες στο ίδιο σημείο που με γνώρισες;
Υπάρχει τίποτα που να θυμίζει ακόμα τα βράδια της Παρασκευής;
Σσσσσσς... τίποτα να μην μου πεις...
Καμία απάντηση δε θέλω...
Όλες θα έχουν ένα όχι μπροστά...
Γιατί μάλλον δεν με βρήκες... και ούτε τα βράδια της Παρασκευής θυμίζουν κάτι απ' τα παλιά...
Τα μάτια που τα κοιτάζουν δεν είναι πια τα ίδια...
Και φυσικά το καλύτερο όχι είναι για το ταξίδι που δεν τελειώνει...
Έχουμε άλλα να δούμε μπροστά μας... διαφορετικά... αλλά ίσως το ίδιο ωραία...
Δεν θ' αναφερθώ σε τίποτα που να 'χει νοσταλγία...
Φτιάχνω εικόνες... και δεν είναι οι δικές μας... είναι ολοκαίνουργιες...
Θα κοιτάξω στα μάτια το παιδί που ακολουθείς τα βήματά του και θα ρωτήσω εκείνο... έπιασες χώματα; Μάζεψες φως; Γεύτηκες αλμύρα; Μύρισες αρώματα της γης;
Θέλω να μου απαντήσεις με την πρώτη ευκαιρία... κι ας ξέρω ότι θα χρειαστεί να περιμένω πολύ ακόμα...
Η μαμά σε πλένει από τα χώματα με το κρύο νερό από το λάστιχο... αλλά εσύ έχεις ήδη χαρεί την επαφή σου με τη γη και τώρα χαίρεσαι εκείνη με τη μαμά... που αγωνιά ότι θα κρυώσεις...
Έπιασες την ντομάτα απ' το κλαδί και τη δάγκωσες... μαζί και το κοτσανάκι που έχει χίλια αρώματα... και ένα μερμηγκάκι περπατάει στο χέρι σου...
Ο ενήλικας μέσα μου μπαίνει σε σκέψεις...
Για να καλλιεργείς ντομάτα θέλει να είναι το μέσα σου σε ισορροπία... αν δεν είναι τότε απλά φεύγεις... γιατί δεν αντέχεις το δέσιμο με τη γη... και το ονομάζεις ταξίδι, για να λειαίνεται λίγο η επιφάνεια που ακουμπά την ψυχή μας... και τη γδέρνει...
Μια μέρα θα καλλιεργώ ντομάτες στον κήπο μου... και άλλα εποχιακά... γιατί στα πολυετή δεν μετράς εύκολα την ισορροπία...
Όχι μόνο την ισορροπία... αλλά και όλα όσα φέρει αυτή μαζί της... τη γαλήνη, την ηρεμία και την αίσθηση του γεμάτου...
Αν βάλεις την ζωή σου σε μια ευθεία με άξονα το χρόνο θα παρατηρήσεις ότι όσο πλησιάζεις στο κέντρο τόσο χάνεις την επαφή σου με τη γη...
Σκαλίζεις τη γη... όταν είσαι μικρός... γιατί ακόμα σου θυμίζει την αρχή σου... και όταν μεγαλώνεις... γιατί αναγνωρίζεις την αγκαλιά που σε περιμένει...
Όταν είσαι στη μέση, που οι αποστάσεις από τα άκρα έχουν μεγαλώσει, έχεις ξεχάσει το απλό και έχει χαθεί η ισορροπία... μαζί με όλα της τα δώρα...
Εδώ... στη μέση... αγωνιώ να έχω χέρια καθαρά κι ας μην πιάνω χώμα...

Πρωινό με τον Freud

Λες και γράφω σενάριο... που την επόμενη παίζεται στην τηλεόραση...
Δυστυχώς τηλεοπτικό, καθημερινής σειράς... αφού με αυτή τη συχνότητα συμβαίνει...
Οι ήρωές μου συχνά αυθαιρετούν στους διαλόγους αλλά κρατούν την ουσία και το συναίσθημα ατόφια...
Πάλι κοιτάζουμε στην ίδια κατεύθυνση και βλέπουμε άλλο τοπίο...
Απίστευτο!
Ξέρω... ποτέ δεν μπορείς να δεις με κάποιον ακριβώς την ίδια εικόνα, με τον ίδιο τρόπο, όσο κοντά κι αν στέκεστε γιατί πάντα θα υπάρχουν αποκλίσεις... αλλά τουλάχιστον θα υπάρχει μία μεγάλης έκτασης ταύτιση...
Τίποτα δεν είναι έτσι στο δικό μας σενάριο... εντελώς τα αντίθετα... λες και το έγραψε ο καλύτερος σεναριογράφος για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού... αντίθεση στην αντίθεση...
Σκηνή πρωινού με θέμα ψωμί vs φρυγανιά... και τον Freud να παρατηρεί τυπικότητα vs σεβασμό...

Διάλογος πίσω από την πόρτα...

- Δεν έχει χαρτί στην τουαλέτα...
- Εεε καλά, δεν πειράζει... θα γράψεις όταν βγεις...
- Δεν θέλω να γράψω...
- ...
- Σου φαίνεται φυσιολογική η απάντηση που μου έδωσες;
- Με ενοχλεί αυτή η λέξη...
- Πολύ ωραία... αυτή η απάντηση ενδυναμώνει ακόμα περισσότερο τη θέση μου στο ερώτημα που σου έθεσα πριν...
- Αυτή ήταν η πρόθεσή σου; Η επιβεβαίωση;
- Όχι, την τοποθέτησή σου ζητούσα...
- Απλά διαφορετικές προτεραιότητες... για τις οποίες θα μπορούσαμε τώρα να έχουμε τσακωθεί...
- Ναι αλλά πρέπει να τα συζητάμε...
- Τη θεωρείς λοιπόν "φυσιολογική" συζήτηση αυτή για δύο ανθρώπους που έχουν αποδεχτεί ο ένας τον άλλο;
- Αφορά ανθρώπους που η σχέση τους έχει περάσει σε άλλο επίπεδο...
- Τυπικό;
- Όχι, πιο ουσιαστικό!
- Πώς γίνεται να κοιτάμε στην ίδια κατεύθυνση και να βλέπουμε εντελώς διαφορετικά πράγματα;
- Είναι που συναντηθήκαμε για να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο και όχι για να ταιριάζουμε...
- Θα μπορούσες τουλάχιστον να μου φέρεις χαρτί υγείας; Άλλωστε τώρα το λύσαμε... με την πόρτα ανάμεσά μας...

Παράξενο παιδί

Ήρθαν πολλά φεγγάρια πάλι και έκατσαν στο κεφάλι μου...
Άρχισα να ζηλεύω τα απλά... την ξέρω αυτή την αντίδραση του μέσα μου...
Μετά πετρώνω απ' έξω...
Μόνοι μας μείναμε στον κόσμο αυτόν... οι τελευταίοι του είδους...
Έχω και τόσα να διαχειριστώ... που απορώ με το αποτέλεσμα...
Γιατί καλό θα είναι, το ξέρω!
Πάντα στο τέλος επιβιώνω και τα καταφέρνω μια χαρά...
Γι' αυτο δεν μου αρέσει που όλα τελικά κρίνονται απ' το αποτέλεσμα...
Στο ενδιάμεσο κρύβεται ο πόνος που δεν τιτλίζεται στο τέλος... και πολλοί δεν τον πρόσεξαν ποτέ...
«Ναι μωρό μου, είμαι παράξενο παιδί, σκοτεινό»
...αλλά καλύτερα να στα φτιάξω ιστορία απ' το αποτέλεσμα... όταν κι αυτό κατασταλάξει... όχι μόνο για την καθαρή ουσία... αλλά για το εύπλαστο ίζιμα...

Απ' την αρχή...

Δεν είσαι μικρός πια...
Και έρχεται ένα πρωινό ζεστό φως ξαφνικά και σε κάνει να επιθυμείς να τα αρχίσεις όλα απ' το μηδέν...
Επιθυμείς... δεν θες... γιατί μόνος σου ξεκινάς με ένα μηδέν που αρνείσε να βάλεις...
Χωρίς μηδέν απ' την αρχή δεν ξεκινάς...

Μάιος Ε.Π.Ε

Δεν είναι ότι δεν γίνονται πράγματα γύρω μου... απλά εγώ έχω χάσει την ικανότητά μου να τα αντιλαμβάνομαι...
Είναι αυτή η περίοδος υπερφόρτωσης που διανύω που με έχει κάνει περιορισμένης αντίληψης και απεριόριστης ευθύνης...
Κάθε φορά όμως... στο τέλος του ενός μήνα πάντα θα κολλάει η αρχή του επόμενου...

... τικ τακ...

Τόση έγινε μέσα μου η σιωπή που ακούω το ρολόι να μετρά τα δευτερόλεπτα...
Μονότονος κι ο χτύπος της καρδιάς αλλά δίχως αυτόν ούτε η σιωπή δε στέκει...
Τικ τακ και σκέφτομαι πόσες φορές ξεγέλασα σήμερα το χρόνο...
Πρώτα το τικ και βρίσκω μόνο γελοίες δικαιολογίες...
Ύστερα το τακ και βγάζω αποτέλεσμα προσπάθειας μηδέν...
Δύο δευτερόλεπτα και έπειτα η επανάληψη...

Αγανάκτηση

Πολύ της μόδας έχει γίνει τελευταία η αγανάκτηση...
Ο καθένας πέραν της αγανάκτησης που έχει λόγω της οικονομικής κρίσης (και πολύ καλά κάνει) άρχισε να εκφράζει την αγανάκτησή του και για όλα τα υπόλοιπα, πιο προσωπικά, τα οποία χρόνια τώρα κατάφερνε να κουμαντάρει...
Για καλό το λέω... δεν αδικώ κανέναν... και σαφώς δεν κρίνω...
Τουναντίον το λέω με χαρά καθώς ο κόσμος πήρε φόρα, τώρα που έμαθε τον τρόπο, και εκφράζει τη δυσαρέσκειά του επιτέλους σε ότι τον στενεύει και τον κάνει να θέλει να φωνάξει "Αρκετά"...
Δεν είμαι άνθρωπος που εύκολα θα αποδεχτεί και θα ακολουθήσει ένα ρεύμα, μία τάση ή τη μόδα...
Τις περισσότερες φορές παραμένω παρατηρητής και ας με χαρακτηρίζει αρνητικά αυτή η στάση...
Η παρατήρησή μου αυτή τη φορά μου βγάζει θετικά αποτελέσματα από πολλές διαφορετικές οπτικές και αν το κοιτάζω...
Ίσως όλα αυτά γιατί την αγανάκτηση την έχω εκφράσει πολλές φορές ο ίδιος με πολλούς τρόπους και για πολλούς διαφορετικούς λόγους...
Η πλήξη μου, αυτή που συχνά περιγελώ, είναι μία διαμαρτυρία αγανάκτησης... και ήρθε τώρα να ταιριάξει στη νέα τάση...
Ο καθένας βρίσκει τον τρόπο του... όποιος κι αν είναι αυτός... αλλά σεβαστός εφόσον τουλάχιστον εκφράζεται και δεν γίνεται απωθημένο...

Πάει καιρός...

Δεν γράφεις πια για έρωτες...
Θαρρείς και αυτός ο τελευταίος σου πήρε όλες τις λέξεις απ' τ' ακροδάχτυλά σου...
Αυτά τα δάχτυλα τα από τη γέννα ματωμένα...
Δεν μάτωσαν από κανένα αγκάθι και από κανέναν έρωτα αγάπη μου...
Έτσι ήθελε το Σύμπαν να τα σημαδέψει για να θυμίζει σε όποιον τα κρατά να τα προσέχει...
Δεν βάζεις χειροπέδες σε ένα ματωμένο χέρι...
Αν δεν αντέχεις τη φροντίδα που χρειάζεται καλύτερα μην το κρατάς καθόλου...
Δεν έμαθες να δένεις κόμπους τη σιωπή...
Γι' αυτό παραμιλάς τις νύχτες...
Δεν σιωπάς...
Τα παραμύθια σου φυλάκισες μα ακούω την ηχώ τους στις λέξεις που διαλέγεις...
Δεν σταματάς εδώ χαρά μου τα χιλιόμετρα...
Γιατί για σένα πάντα τα χιλιόμετρα θα είναι λίγα...
Χίλια χρόνια - στιγμές, χίλια χιλιόμετρα - με επιστροφή, χίλια δάκρυα - κραυγή... χίλιες λέξεις να τα κάνεις γραμμένες απ' τα ματωμένα δάχτυλα και να τ' αφήσεις στην άκρη του δρόμου που πάνω του έλιωσες σόλες... έτσι θα θυμηθείς πως ξέχασες το παραμύθι...

Searching for a perfect day

Έχω στα κουτιά μου στριμωγμένες όλες τις όμορφες στιγμές της ζωής μου...
Αν όχι όλες, για να μην υπερβάλω, αρκετές...
Ένα εισιτήριο, ένα φακελάκι ζάχαρη, ένα χαρτάκι από καραμέλα, ένα περιτύλιγμα σοκολάτας, μία απόδειξη από καφέ, μία χαρτοπετσέτα με λογότυπο... και πολλά ακόμα μικρά "σκουπιδάκια", μάρτυρες ότι περάσαμε καλά...
Θα μπορούσα να αιχμαλώτιζα τη στιγμή με φωτογραφίες... αλλά παραείναι το προφανές για μένα... οπότε στον δικό μου κώδικα αξιών τα "σκουπιδάκια" έχουν μεγαλύτερη δύναμη λόγου...
Αν τραβήξω κάτι από το σωρό, θυμάμαι να σου πω την ανάλογη υπέροχη ιστορία...
Αν με ρωτήσεις για τα κοινόχρηστα του μήνα, δεν θα θυμάμαι να σου πω αν τα πλήρωσα...
Δεν μπορώ να διαλέξω παρόλα αυτά να σου πω ποια ήταν η καλύτερη στιγμή... αισθάνομαι ότι θα αδικήσω κάποιες... και δεν την μπορώ την αδικία...
Άλλωστε δεν θα έμπαινα ποτέ στη διαδικασία να το κάνω γιατί απλά είναι θέμα διάθεσης...
Ούτε να προγραμματίσω μία τέλεια ημέρα μπορώ... αν και προσπάθησα αρκετές φορές...
Όλες αυτές οι σκέψεις σφηνώθηκαν στο κεφάλι μου προσπαθώντας να δημιουργήσω μία ιδανική ημέρα για να την χαρίσω στην αγαπημένη μου Π.
Έχω περάσει μαζί της τόσο όμορφες στιγμές, ημέρες και τελικά χρόνια που αισθάνομαι απλά ευλογημένος που τα έχω στις αποσκευές μου...
Τις περισσότερες φορές δεν είχαμε σχεδιάσει κάτι... απλά ξεκινούσαμε για έναν καφέ... και οι παράλληλοι μύθοι μας αναλάμβαναν μαγικά να κεντήσουν στο χρόνο μας στολίδια...
Κάποιες φορές, όταν προσπάθησαν άλλοι να συμμετέχουν, οι εξηγήσεις που χρειάστηκε να δοθούν ώστε να καταφέρουν να συμβαδίσουν κατέστρεψαν την μαγεία...
Γιατί ακολουθούμε άλλους κώδικες και άλλη γλώσσα εμείς... και πολλές φορές πέρα από τη διάσταση του λόγου...
Για να είμαι ειλικρινής αυτό με τους κώδικες, τη γλώσσα και την "αλλιώτικη" επικοινωνία το βιώνω και με άλλους αγαπημένους μου ανθρώπους... αλλά με την Π. δεν χρειάζεται χρόνος για να εντοπίσουμε το σημείο στο οποίο είχαμε μείνει, ούτε εξηγήσεις, ούτε κριτική... ξεκινάμε από την ουσία και καταλήγουμε πάλι σε αυτή... στο ενδιάμεσο μπορούμε να ταιριάξουμε οτιδήποτε...
Αυτές είναι οι στιγμές χαράς... οι εύκολες... που δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις... και παρόλα αυτά πετυχαίνεις το ιδανικό αποτέλεσμα...
Το παραμύθι δεν μας έλειψε ποτέ... γιατί κανείς μας δεν του έκλεισε ποτέ την πόρτα... και αυτή είναι η μαγική μας συνταγή...
Μέσα μας τα κουβαλάμε τα συστατικά της ιδανικής στιγμής... μόνο να συναντηθούμε χρειάζεται...

Υπερβολές... Μαρτίου ή Μαΐου

Αν κοιτάξω απλά στη λίστα των αναρτήσεων θα σου πω απλά ότι το μήνα αυτό πληρώνω την υπερβολή του Μαρτίου...
Εξήντα αναρτήσεις δίνουν αναλογικά δύο καταγραφές για κάθε ημέρα...
Τον Μάιο τον στοίχειωσαν τα Μαύρα Βατόμουρα και οι τεχνοκρατικές διαδικασίες των μεγάλων δρασκελισμών που όμως εκ του αποτελέσματος δεν αποδεικνύονται μεγαλύτεροι από τη φθορά που οι ίδιοι επιφέρουν...
Οι θυσίες που απαιτήθηκαν έγιναν όλες σε πρώτο ενικό... για ένα αποτέλεσμα σε δεύτερο πληθυντικό... που φέρει συνέπειες τρίτου ενικού σε προσωπικό επίπεδο...
Βλέπω τον εαυτό μου σαν έναν άλλο... ξένο... χωρίς τον μύθο του εντός... σαν ένα είδωλο σε καθρέφτη... άδειο...
Δεν μου αρέσουν οι γρήγορες αλλαγές... και οι μεταβάσεις...
Είναι αυτές οι καταστάσεις στις οποίες καταναλώνεις πολύ ενέργεια, λειτουργείς σπασμωδικά και ουσιαστικά όσο και να προσαρμοστείς δεν εδραιώνεσαι σε αυτές γιατί απλά έχουν εφήμερο χαρακτήρα...
Πάντα με βγάζουν από την ισορροπία μου τέτοιες περίοδοι... όσο καλά και αν προσαρμόζομαι τελικά...
Δεν μου αρέσει που μένω άδειος με απλά ένα αποτέλεσμα στα χέρια που δεν ξέρω καν τι να το κάνω...
Είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που αναρωτιέμαι... γιατί σπατάλησα τόση ενέργεια;
Χρωστάω σε ένα κορίτσι τον παλιό μας μύθο του Σαββατοκύριακου... σε ένα άλλο μία γιορτή...
Προσπαθώ να ξαναβάλω προτεραιότητες... αλλά έχουν μείνει πολλές στιγμές στο κεφάλι μου ακατάστατα στοιβαγμένες με αποτέλεσμα να αναγνωρίζω τα απλά σαν δύσκολα...
Εσείς που ξέρετε, ήδη γνωρίζετε ότι όταν δεν έχω γράψει για καιρό, δεν είμαι πολύ καλά... γιατί δεν βρήκα το χρόνο να τα κουβεντιάσω με το μέσα μου... και δεν έχουν πάρει μορφή οι ημέρες μου ώστε να τις αναγνωρίζω σαν δικές μου...
Σχεδιάζω να επιστρέψω κάποια στιγμή στα μόνιμα καλοκαίρια τις νιότης... για λίγο... και να επανατοποθετηθώ στη ζωή μου με το αποτέλεσμά τους...
Μετά θα βρω άλλα ταξίδια... κάτι έχω ήδη στο μυαλό μου...
Υπήρξα τυχερός τελικά κι ας μην το είχα δει... αλλά έτσι θα το βλέπω από σήμερα... μόνο το χρόνο να καταφέρω να εξασφαλίσω...
Μαζί μου θα σας πάρω... όλους τους αγαπημένους μου ανθρώπους...
Μπορώ να αντέξω την αποτυχία... αλλά νομίζω ότι η επιτυχία μου αρέσει περισσότερο...
Πολλά ατελείωτα παραμύθια συσσωρεύτηκαν στην αίθουσα αναμονής... και τώρα που άρχισαν να ελπίζουν... τους έδειξα την έξοδο και τους είπα "ίσως μια άλλη φορά"...
Η υπερβολή του Μαρτίου δεν ήταν διόλου υπερβολή λοιπόν... αυτή του Μαΐου είναι μεγαλύτερη και άργησα να το καταλάβω...

Πολύτιμη υπενθύμιση πανάκριβου συναισθήματος...

Αγάπες να με περικυκλώνουν... αυτό θέλω...
Με ένα μήνυμα κατάφερα να επαναφέρω στη μνήμη ολόκληρη την προηγούμενη ζωή μας...
Και μου φάνηκε σαν ιστορία χαμένη, που μάθαμε στο σχολείο από βιβλία...
Μικρά σύντομα ταξίδια του Σαββατοκύριακου... που ολοκλήρωναν μέσα μας το ανήσυχο του δίχως να το ξέρει τολμηρού...
Αγάπη... με αυτό πάντα ανταμοιβόμασταν...
Ταυτίσαμε τις έννοιες και τώρα που δεν έχουμε την τόλμη... δυσκολευόμαστε ν' αναγνωρίσουμε και την αγάπη...
Ακόμα είμαστε δίπλα δίπλα, στο ίδιο καφέ και κάνουμε την ίδια κουβέντα που πάντα αφήνουμε στην μέση για να υπάρχει η υπόσχεση της επόμενης φοράς...
Μόνο εσύ και εγώ αντιλαμβανόμαστε αυτή τη λεπτή πτυχή του συναισθήματος... και προχωράμε...