... κοιτώ, αλλά δε βλέπω...

Είναι φορές που θέλεις να τρίψεις τα μάτια σου για να καθαρίσουν γιατί νομίζεις ότι δεν βλέπεις καλά...
Είναι αυτοί οι άνθρωποί σου;
Και τότε μπαίνω στη διαδικασία της αναδρομής για να το επιβεβαιώσω, να παραμυθιαστώ και να βρω λόγους να πεισθώ...
Σσσς... είμαι ο γιός... ο αδερφός... αλλά και κάτι άλλο που δεν ξέρω...
Κάτι λείπει απ' την εικόνα... ή εγώ είμαι μισός;

...X-mass 2011...

No more, no less...
Just being the son once again...
As I had always been here...
Family matters...

... ένα φεγγάρι στο δρόμο...

Ένα κόκκινο τεράστιο φεγγάρι... σαν ψεύτικο... ζωγραφισμένο παράτερα πάνω απ' το νησί... χαμηλότερα από συνήθως... στο ταξίδι του πήγαινε... με τον αέρα του έλα... μανιασμένο...
Όχι δεν ήταν στολίδι των ημερών... αυτά δεν θυμάμαι να τα είδα... μαγεμένος από έναν κύκλο βαμμένο πάθος...

... το ταξίδι της παραμονής...

Ακόμα μία αναμονή... παραμονή στο λιμάνι... μέχρι να έρθει το πλοίο...
Κάτι μου θυμίζει απ' τα παλιά... τότε που όλα είχαν ανάποδη φορά... αλλά τίποτα δεν θα αφήσω να περάσει μέσα από την γυάλινη φυσαλίδα που με περιβάλει...
Θα πρέπει να σπάσει για να περάσει μέσα το παραμικρό... σε κάθε άλλη περίπτωση το μόνο που περνάει είναι η αίσθηση των εικόνων που μπορώ να δω... αλλά αυτή έχω μάθει να τη γιατρεύω...
Η διαμονή μικρή... παραμονή Χριστουγέννων μέχρι την επόμενη Πρωτοχρονιάς... παράνομη η σκέψη ότι θα μπορούσα να έφευγα γι' αλλού... και πιο φευγαλέα απ' το ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων μου, που έπιασαν για λίγο θαλασσινό ορίζοντα...
Αν το ζητούσα δεν θα μου δίναν άρνηση... λες και πρέπει να ρωτήσω κάποιον... εξάλλου μόνος τα κάνεις τα ταξίδια φίλε... μόνο στην αποβάθρα ενίοτε σε περιμένει κάποιος... είτε για το αντίο, είτε για ένα φιλί, είτε για το καλώς ήρθες...
Σήμερα κανονίσαμε φιλί αλλά είχε φουρτούνα και μας έδωσαν απαγορευτικό...
Θα ταξιδέψουμε παράλληλα όμως... ο καθένας στο δικό του παρελθόν... στην δική του φυσαλίδα... στο δικό του παραμύθι... με το μέσα του βαθιά κρυμμένο μη τύχει και πάρει φως και διαλυθεί...

... δύο δώρα... απλά...

Αν ανταλλάσαμε τα ίδια δώρα πριν δύο χρόνια θα ήταν εντελώς αντίστροφα...
Εγώ θα σου έδινα το δικό σου κι εσύ το δικό μου...
Έτσι όπως έγινε τώρα σημαίνει ότι εγώ είχα ήδη το δικό σου κι εσύ το δικό μου... και απλά ανταλλάξαμε ουσία... το κάτι από εσένα και κάτι από εμένα που έχει φωλιάσει μέσα μας...

... περίπτωση ανάσας...

Πόσο απλό;
Μία μικρή μόνο απόφαση...
Σαν την αναπνοή...
Οι πολύ δεν το σκέφτονται αλλά το εκτελούν σωστά με γενναία οφέλη... γιατί έτσι τους έμαθαν...
Όσοι, λίγοι, ξεχασμένοι στα δικά τους, μπερδευτηκαν και ξέχασαν την "απόφαση" της εισπνοής δεν περπατούν στο επίπεδο ετούτο... και να φανταστεί κανείς ότι σκέφτονταν κάτι ουσιαστικό, που δεν τους έμαθε κανένας, μήπως και πάνε ένα βήμα πιο πέρα...
Λες αυτό να ήταν το βήμα;
Αλλού ξεκίνησα να πάω... αλλά πάλι στο "διότι" κατέληξα... σαν από ενοχή που κατάφερα ότι και οι πολλοί που αναλαμβάνουν το ρόλο να "απολαμβάνουν"...
[Ευτυχία]: Περνά η ζωή από δίπλα σου και δεν την προσέχεις!
[Νίκος]: Ποιά; Αυτή που με χτύπησε;
... ... ...
[Νίκος]: Αααα... η ζωή με χτύπησε πάλι...; Στο κεφάλι...
[Ευτυχία]: Όχι... αυτή τη φορά ήταν η ευτυχία...

Μη καταχωρημένοι αναγνώστες...

Πέρσι περίπου τέτοια εποχή είχα χαρεί με τον πρώτο εγγεγραμμένο αναγνώστη του blog μου... σαν μοναδικό...
Μέσα στο 2010 κατάλαβα και διαπίστωσα από τις τεχνοκρατικές μεθόδους των στατιστικών ότι οι πραγματικοί πιστοί μου αναγνώστες είναι δύο... και δεν είναι δηλωμένοι... ανώνυμα, αθόρυβα... αλλά ουσιαστικά ακολουθούν τις εμμονές εντός μου...
Η Β. και ο Γ. είναι οι δύο αναγνώστες μου... και λείπει ίσως ένα Α. για να μπορώ να ενώνω κι εγώ τα τρία πρώτα δάχτυλά μου και να κάνω το σταυρό μου όπως μου έμαθες άρχοντα...
Έκλεισα το 2009 με τη χαρά του ενός επίσημου αναγνώστη... κλείνω το 2010 με δύο ουσιαστικούς...

... χαμένος χρόνος...

Πόσος χρόνος χαμένος Θεέ μου...;
Ξοδεμένος σε πλάνες... συμβιβασμένος σε χαμηλές πτήσεις...
Πόσος...; Και πόσος ακόμα;

... χωρίς ανάσα ζωή...

Οι εποχές αλλάζουν μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο...
Από Παρασκευή βράδυ σε Σάββατο πρωί... ώστε Δευτέρα να ξεβολευτείς από το συνηθισμένο, εκτός κι αν πρόλαβες να ζήσεις σφήνα ανάμεσα στις μέρες του ορισμένου...
Άρχοντα πήγαν να μου χωρέσουν το συναίσθημα σε διαφάνειες παρουσίασης... παραποιημένο βέβαια... αλλά συναίσθημα... εκλογικευμένο... με οδηγίες χρήσης... σαν αμερικάνικη κονσέρβα... Συναισθηματική Νοημοσίνη μου το είπαν... αλλά εγώ κατά τη διάρκεια όλου του σεμιναρίου δεν έλαβα καθόλου συναίσθημα απ' τον εισηγητή...
Μήπως εγώ κατάλαβα κάτι λάθος;
"Πώς να κατευθύνεις το συναίσθημα με τη λογική" θα έλεγα ότι ήταν αυτό που μας παρουσίασε... βγαίνοντας από το θέμα λόγω ερωτήσεων των συμμετεχόντων...
Επαγγελματικό σεμινάριο ήταν... τι περίμενες διαφορετικό; Οι "δουλειές" δεν συμπορεύονται με το συναίσθημα...
Μα εμένα μου έλειψαν πολλά αυτές τις γεμάτες κενό ημέρες...
Ημέρες που έτρεχαν προγραμματισμένες σε διαδοχική προβολή...
Άνθρωποι, στιγμές, συναισθήματα, τόποι, εικόνες... αυτά μου έλλειψαν στις αίθουσες σεμιναρίων, στις συναντήσεις, στις παρουσιάσεις... και μου κόβεται η ανάσα στα διαλείμματα των "παραστάσεων"... όταν συνειδητοποιώ όλο αυτό το ανούσιο...
Ναι, το μπορώ καλύτερα απ' τον καθένα... το αντέχω ακόμα κι εκεί που οι άλλοι εγκαταλείπουν... αλλά ανάμεσα, όταν καταφέρνω να δω καθαρά... θέλω ν' ανοίξω το παράθυρο...
Νομίζω παθαίνω πανικό on line... κι έχω γεμάτο πρόγραμμα και σήμερα...

...χθες

Τόση σκέψη να κατευθύνεται προς εμένα και μόλαταυτα μόνος... ή έστω κάτι που να κάνει τη διαφορά...
Όχι δεν είναι γκρίνια... επιλογή είναι... απλά απορώ με τους νόμους του Σύμπαντος...
Όσο δε για τις αντισυμβατικές ενέργειές μου δεν θα το κάνω θέμα γιατί το εγωιστικό μου θέλω υπαγορεύει να με θυμούνται και να με ξεχνούν όποτε το ζητώ...

...συνάντηση γιορτής... όλοι εμείς...

Αυτό που σκέφτομαι και πρέπει να οργανώσω, δεδομένου ότι τα τυχαία μονοήμερα επετείων δεν μου κάθονται και με αποπρογραμματίζουν, είναι το αν φέτος θα κάνουμε Προχριστούγεννα ή Μεταπρωτοχρονιά με τους εντιμότατους φίλους μου... την οικογένεια που διαλέγουμε και μας διαλέγει...
Νομίζω ότι η Μεταπρωτοχρονιά θα ήταν καλύτερη... γιατί δεν έχει αγωνίες, ούτε φόρτιση προσμονής... ότι ήταν να σου φέρει το έχει ήδη φέρει... και μένει η ουσία της συνάντησης...
Μήπως να το κάνουμε επετειακή κινητή εορτή ανάλογη με το αντίστοιχο περσινό Σαββατοκύριακο;

...το μισό σήμερα...

Κινηματογραφικά η σημερινή θέση... ανάποδη... με προοπτικές ουρανού γαλάζιου με φρεσκοοργωμένα αφράτα ολόλευκα σύννεφα...
Τίποτα δεν θα μπορέσει να χαλάσει το σενάριο... θα πέφτει και η μουσική να καλύπτει τα κενά... για να μου θυμίζει ότι το μισό δεν είναι λάθος αλλά επιλογή...

Για την Ευτέρπη...

Μόλις πριν λίγο συνειδητοποίησα ότι στο κινητό μου δεν θα ξαναδείξει εισερχόμενη ή μήνυμα από την Ευτέρπη...
Αυτή η επαφή χάθηκε αλλά δε θα διαγραφεί... ποτέ απ' την μνήμη μου...
Φορ ολντ ταιμς σεικ!

...νύχτα είναι... μια ιδέα...

"Ξυπνάω μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο κι αυτό που κάνω ποιος σου το 'πε αδυναμία...;"
Είναι αδυναμία Λίνα μου...
... κι ας λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο... κι ας βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία...
Δεν ξέρω τι ακριβώς να κατηγορήσω... και θα κατηγορήσω εμένα... που επέτρεψα στο λίγο να φωλιάσει μέσα μου και να με πανικοβάλει...
Τα ρολόγια φταίνε... που γουργουρίζουν ακατάπαυστα;
Μπορεί...
Μα ίσως να φταίει και η υπερβολή μου να είναι όλα τέλεια στο αγκιγμά μου... εκλαμβάνοντας σαν αδικία την αδυναμία μου να δεχτώ το μέτριο στο οποίο περιφέρομαι...
Βασανίζομαι ανώφελα... για πέντε ανάσες που μου λείπουν...
Κι ένα ερώτημα μου έρχεται στο νου... μέσα στον τόσο προγραμματισμό μου... πόσο καλά γνωρίζετε το σχεδιάγραμμα της καθημερινότητάς μου;
Τι ώρα ξυπνάω... τι ώρα δουλεύω... τι ώρα τρώω... τι ώρα ψωνίζω... τι αγοράζω... πόσες ώρες κοιμάμαι... με ποιους κάνω παρέα... πότε συναντώ ανθρώπους.... τι ρούχα προτιμώ... πως πίνω τον καφέ μου... τι μουσική αγαπώ... ποιες ταινίες με αγκίζουν... ποια βιβλία με κρατάνε...
Όλα τα ερωτηματικά... τι, που, πως, ποιος... μπορείτε μάλλον να τα απαντήσετε...
Μάλλον!
Το γιατί όμως; Σε πόσα θα τολμούσατε να δώσετε μία απάντηση;
Και αν πάλι έπρεπε να απαντήσω εγώ στα δικά σας ερωτήματα προγραμματισμού θα απαντούσα λάθος στο μεγαλύτερο μέρος... παρόλα αυτά κανά δυο γιατί μπορεί και να τα απαντούσα... από αυτό το κάτι που "σκάει" στο κεφάλι μου...
Πρέπει να επανατοποθετήσω την καθημερινότητά μου... και ίσως τη ζωή μου...
Ξεκίνησα με πρέπει ο ψυχαναγκαστικός... λες και η διαδικασία αλλαγής οφείλει να έχει χαρακτήρα φορτικό...
Δεν θέλω τέτοια επανατοποθέτηση...
Κι αν συνεχίσω θα αυτοαναιρούμαι ως το πρωί...
Υπαρξιακά μέσα στη νύχτα;
Δεν έχω και τον "αδερφό" μου εδώ να με ρωτήσει αν είναι σοβαρό... γιατί μόνο εκείνο μένει τελικά... κι ας είναι οι απαντήσεις μου αδέξιες...
Belle Reve... για το όνειρο που κι απόψε δεν είδα... για να το κάνω εικόνα με τα μάτια ανοιχτά...
Αααα και τα αποσιωπητικά μου απόψε... δεν έχουν σιωπές... γιατί διαδηλώνουν στους δρόμους... ούτε ποίηση έχουν για να γίνουν αποσιωπ(οι)ητικά όπως παλιά... απόψε είναι Απουσιοπητικά γιατί έχουν απουσίες...

Θέλω αέρα...

Αναπνοές... βαθιές, καθαρές... που να μπορούν να γυρίσουν το κοντέρ απ' την αρχή...
Μποφόρ ικανά να παρασύρουν από μέσα μου όλα όσα με κρατούν καρφωμένο στη Γη... να φουσκώσουν τα πανιά μου...
Αέρας να με πάει στου ορίζοντα την άκρη...
Μένω πιστός στο πρόγραμμα κι ας προλαβαίνω πάντα στο παρά πέντε...
Σβήνω... σβήνω εκκρεμότητες και όλο συναντώ μπροστά μου περισσότερες... μα καμία από επιλογή...
Μήπως απλά τους δίνω εγώ πολύ χώρο να έρθουν να εγκατασταθούν και στη συνέχεια σημασία ώστε να με βαραίνουν...;

...στο μείων ένα...

Μείων μία οι εκκρεμότητες των προκαθορισμένων χρόνων... με επιτυχία 97%...
Πόσο γελοίο μου ακούγεται όλο αυτό;
Γελοίο... κι όμως είναι η καθημερινότητα και το αντικείμενό μου... αυτό στο οποίο είμαι καλός...
Πόσο λάθος μπορεί να έχω δει τα πράγματα;
Κι οι επιλογές; Αυτές που είναι εκεί για να μας καθορίζουν...
Κάτι μέσα μου βάζει υποσημείωση "πάντα υπάρχει χρόνος"... και εξηγεί σε παραρτήματα στα υποσέλιδα, που κανείς δεν αξιώνεται, "βαρέθηκα το αγκυροβόλι... μου έλειψε το ταξίδι..."

Όλα... κατάσταση του νου...

Ο δάσκαλος απλά το επιβεβαίωσε... δεν είπε τίποτα περισσότερο... άρα ή έχει μία μεγαλύτερη αλήθεια να μου πει, που δεν είμαι έτοιμος να ακούσω, ή τα πράγματα είναι απλά έτσι και φτάσαμε τελικά στην ουσία του θέματος...
Μα πώς γίνεται να είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου τελικά;
Χωρίς λόγο... κι ας είναι όλα με αρνητικό πρόσημο τριγύρω... μέσα στο μυαλό μου όλα έχουν ρυθμό...
Όλα μιά κατάσταση του νου είναι άλλωστε... το κλείσαμε Άρχοντα... φαντάσματα του εγκεφάλου επιβεβαίωσες...
Πρέπει να είναι παράλληλη αλήθεια όσα δε φαίνονται... γιατί ενώ σκεφτόμουν όλα αυτά πέρασε μπροστά μου ένα ξωτικό... με κόκκινα μαλλιά, κατάλευκο δέρμα, ροζ μαγουλάκια με φακίδες, κρόσια να κρέμονται, ντυμένο στα μαύρα με χρώματα στις άκρες...
Όλα αυτά στην τρίτη πενθήμερη καρτέλα γραμματείου... του δεύτερου γύρου... για να το τοποθετήσω κάπου... αφού μόνο έτσι τα καθορίζω...
Ασημίζουσα χαρά... η ετικέτα στο κουτάκι..

...σαν ένας ο παράγωντας...

Ο αστάθμιτος παράγωντας που ελπίζεις πάντα είναι εκεί μόνο που πρέπει να τον αποδεχτείς, να τον αναγνωρίσεις και να του αφήσεις χώρο...
Σημαντικό είναι να τον εντοπίσεις δεδομένου του ότι συνεχώς αλλάζει μορφή...
Είναι επιλεκτικός και φανερώνεται μόνο σ' εκείνους που έχουν πίστη και ανοιχτό ορίζοντα...
Φωτίστηκα για λίγο και μου χαμογέλασε...
... πέρασε και μια νεράιδα... τίναξε νευρικά τα φτερά της... ήρθε και από μακριά η μουσική του ολόκληρου... που περπατά στην κορυφογραμμή... και ακροβατικά στροβιλίζεται πάνω από το μέτριο σχεδόν κοροϊδεύοντας...
Με παίρνει πάντα μαζί της αυτή η σκέψη... σαν την ελαφρότητα του όλα γίνονται...
Αγαπώ και πιστεύω, νοιώθω και βιώνω...
Πόσο δικά μας είναι τα δικά μας δεν έχει σημασία τώρα... γιατί τίποτα δεν μας ανήκει... μόνο η αίσθηση όσων φτιάχνουμε μέσα μας γι' αυτό είναι δική μας... κάπως έτσι θα πρέπει να είναι και ο σεβασμός νομίζω...
Δεν δεσμεύει η αγάπη... αφήνεται κι ανθίζει μόνη σαν αγριολούλουδο... δεν θέλει θερμοκήπιο και τάχα προστασία... χώρο θέλει και την έννοια του Θεού... εκείνου που υπάρχει παντού... και δεν χωρά σε λέξεις...

Πρεμιέρα seq.4 vol.1 ver.1

Πρεμιέρα σήμερα...
Νέο έργο... νέο σενάριο... νέα συνταγή... στο ίδιο θέατρο!
Μόνο εγώ και το θέατρο μένουμε ίδια σε αυτό το σκηνικό μιζέριας...
Όλα τα άλλα τα αλλάζουμε αναλόγως τα συμφέροντα...
Δεν θα αγχωθώ... άλλωστε αυτό ξέρω να κάνω... να δίνω παραστάσεις...
Θα σκέφτομαι έναν πλάγιο ήλιο να με λούζει σε βόλτα απογευματινή...
Κι αν ξεχάσω... θυμίστε το μου!

...το ρολόι της κουζίνας...

Αποσυντονισμένο το σώμα μου και αγύμναστο το ρολόι στον τοίχο της κουζίνας· που γουργουρίζει στην κοιλίτσα της μονάχο του όλη μέρα...
Τη νύχτα υψώνει φωνή να το προσέξω... τίποτα... με "κρέμασε" τελικά σήμερα το πρωί... το πρόδοσαν τελικά οι δικοί του αλλά μήνυμα ελήφθη...
Ούτως ή άλλως ο χρόνος κουρδισμένος είναι... εγώ είμαι αυτός που χάνει χτύπους κάθε μέρα που περνάει...

... προσοχή στο κομβίον...

Πολύ σοβαρά παίρνουμε το ρόλο μας... και ξεχνάμε ότι τελικά είναι απλά ένας ρόλος... και όχι αυτό που πραγματικά είμαστε...
Αν με ρωτήσεις τώρα αν αυτός ο ρόλος έχει εισχορήσει στο είναι μου η απάντηση είναι ναι... ένα μεγάλο ΝΑΙ σαν κουμπί συναγερμού έκτακτης ανάγκης που έχει κολλήσει πατημένο και από αμέλεια που τα καταφέρνω κι έτσι δεν έχω μεριμνήσει να το διορθώσω...
Σήμερα έτυχε και το παρατήρησα και ίσως αύριο να το έχω ξεχάσει πάλι...
Βέβαια ίσως και να μη χρειάζεται ειδικό για να το ξεμπλοκάρει και να θέλει απλά ένα ταρακούνημα... αλλά δεν το δοκίμασα ούτε αυτό για να είμαι ειλικρινής...
Είναι και αυτό το κατακόκκινο απαγορευτικό του χρώμα που με κρατάει μακριά... που όμως το συνήθισα στην όψη...

... πρωινή απόσταση...

Έτσι ξαφνικά... με το που βγήκα το πρωί στο δρόμο... εγκαταστάθηκε μια απόσταση μέσα μου...
Απόσταση από τα βαριά της καθημερινότητας...
Λες και τα έβγαλα από μέσα μου... τα κρατώ στα χέρια μου ... χωρίς να ξέρω τι να τα κάνω...
Τόσο βάρος είχαν πάντα ή το βλέπω αλλιώς έτσι που ζυγίζονται τώρα;
Αν τα αφήσω να πέσουν τι θα γίνει;
... είναι όμως που δε συνηθίζω εύκολα της αλλαγές...

...ένα βότσαλο ανάγκη...

Κυριακή, διαδρομή και λιακάδα...
Οι λίστες μου θέλουν ανανέωση... εγώ φωτοσύνθεση... τα πνευμόνια μου αέρα... η ψυχή μου ορίζοντα... το μέσα μου ένα βότσαλο...
Η λείανση απ' τα χάδια της θάλασσας... η γεύση από την αλμύρα... η γυαλάδα απ' τον ήλιο... οι ιστορίες απ' το ταξίδι μέχρι εδώ... κύμματα φίλοι... σύντροφοι γλάροι...
Δεν έχει σημασία πως είναι... το πως μεταφράζεται έχει σημασία...

...τα πρώτα Χριστούγεννα...

Πρώτο ντριν...

- Παρακαλώ...

- Εεεε... καλημέρα!

- Εεεε... καλημέρα λοιπόν!

- Με κατάλαβες;

- Είναι δυνατόν να μην καταλάβω το Βουρβουλίνι μου;

- Τι κάνεις;

- Βόλτα στη Γλασκώβη... Πες μου ποιος άλλος θα σου έδινε αυτή την απάντηση και θα το εννοούσε κιόλας...;

...

- Έλεγα να κάνουμε κάτι σήμερα...

Δεύτερο ντριν...

- Τελικά δεν θα πάμε εκεί... μήπως θέατρο... σινεμά...;

- Μήπως να δούμε ταινία και να παραγγείλουμε;

Κανονικό Εμείς κι Εμείς... δηλαδή Εγώ κι Εσύ και Εσύ κι Εσύ... όπως τότε που ξεκίνησε...

Γιατί οι Τετάρτες που γίναν Πέμπτες συρρικνώθηκαν.. οι Πέμπτες αραίωσαν... και άρχισε να κάνει κρύο... και άρχισα να τρομάζω λιγάκι τις στιγμές που προλάβαινα να το συνειδητοποιήσω...

Ναι... δεν ήταν όπως παλιά...

Ήταν καλύτερα από ποτέ...

Γιατί είχε αγκαλιές... είχε ζεστασιά... είχε συναίσθημα... είχε γέλιο... είχε χαλαρότητα.. ήταν σαν τα πιο γλυκά Χριστούγεννα...

Το κουβερτάκι που ζεσταίνει την ψυχή, το γατάκι που κουρνιάζει στη γωνιά, η πραγματική ιστορία δράσης, τα 79...

Ο χρόνος επί τρία σταματημένος στο χωλ...

Μήπως να ξεκινήσουμε να κάνουμε Χριστούγεννα από εδώ και πέρα;

...back to Glasgow...

Μία κενότητα που... θα 'θελα... και στο προηγούμενο Post μου βγήκε "καινότητα" (κάτι που ενέχει το καινούργιο) μαζί με άλλα ορθογραφικά λάθη που κάνει το iPod μου όταν γράφω σε αυτό στριμωγμένος στα μέσα μαζικής μεταφοράς... που αν το σκεφτείς το μόνο θετικό που έχουν είναι το μεταφοράς... γιατί αλλιώς τόσο το μέσα όσο και το μαζικής δεν μου κάνουν θετικά...

Αλλά το μέσα το μεταφράζω (από) μέσα εγώ, για να με εξυπηρετεί περισσότερο και έτσι να πιάνω δύο στα τρία θετικά...

Όσο για το μαζικό δεν σώζεται ούτως ή άλλως... είναι καμένο χαρτί για τη δική μου ιδιοσυγκρασία...

Ιδού, λοιπόν, που όλα αυτά τα αυτόματα που έχω υιοθετήσει κατάφεραν να διαστρεβλώσουν, πέρα από τη γραφή, ακόμα και το νόημα του κειμένου μου...

Με ένα πονοκέφαλο που προϋπήρχε της ημέρας και τη λιακάδα απ' το παράθυρο να μπαίνει... ένα τραγούδι ήρθε πάλι να με πάρει αγκαλιά... χωρίς δρόμο... με έβγαλε βόλτα... ταξίδι...

St. Apollonia από τους Beirut και περπατώ στους δρόμους της Γλασκόβης...

Δανεικό iPod με δική μου μουσική... από την Newton Street κατά μήκος της Argyle μέχρι την High Street... μία γκαλερί, ένας καφές στο Nero στο 91 της Hope... μία στάση στην George Square... στα αυτιά μου από Billie Holiday μέχρι Cinamatic Orchestra... και στο μυαλό μου οι εξομολογήσεις των απωθημένων με τη συντροφιά της Nina Simone...

Περπατώ... περπατώ... μόνος... ξένος... και κρατώ στα χέρια μου το εισιτήριο της τρέλας της νιότης... τη δύναμη της άγνοιας... την εντύπωση της ασφάλειας ότι ο κόσμος είναι μία παιδική χαρά... και φυλάω στο μυαλό μου χώρο για όσα θα κουβαλήσω μαζί μου στην επιστροφή...

Δεν είναι ώρα να βρω απαντήσεις... αλλά για να δημιουργήσω ερωτήματα...

Περπατώ... περπατώ... περπατώ... και ξέχασα να μετρήσω βήματα για να γυρίσω πίσω... γιατί στο τέλος το πίσω βρίσκεται αυθαίρετα μπροστά σου... έχεις επιστρέψει χωρίς να το καταλάβεις... και εγκλωβίζεσαι σε ένα ανοιχτό κλουβί που πάντα σε περίμενε... έξω απ' την πόρτα γράφει σύνεση... αν πας κοντά να το διαβάσεις καλύτερα λέει εγκράτεια... το βράδυ στα όνειρά σου φωνάζει μεγαλώνεις...

Πήρε πολύ το ταξίδι και ο ήλιος μαζεύτηκε... συνάντησα όμως τον ταξιδιώτη που μου έλειψε... και την ανεμελιά που έχασα...

...ανάσα no.3 op.36...

Και όμως κάποιες φορές... μέσα στα πολλά... το συνονθύλευμα βλακείας, πλήξης και κενότητας... τυχαία και για μια στιγμή μονάχα καθαρίζει ο ουρανός και βλέπεις την ομορφιά του μηνύματος της αλήθειας κατάματα... μαγεμένος μένεις ασάλευτος να κοιτάς μην τύχει και πέσει η στιγμή και σπάσει... κι αισθάνεσαι σαν να είναι η πρώτη σου ανάσα... βαθιά, μεγάλη, ζωοδότης και επώδυνη για τον αλλιώτικα συνηθισμένο εαυτό μας...
Κάθε φορά σχεδόν που θα ακούσω το symphony no.3 op.36 από το Sorrowfull songs του Henryk Gorecki... σε όποιο δρόμο κι αν είμαι... αρκεί να έχω πρόσβαση σε ουρανό... το ίδιο θα συμβαίνει... αντικρίζω την αλήθεια, την ουσία... σαν να είναι μια αχτίδα φως που με λούζει για ένα βλεφάρισμα του ματιού...
Και μετά επιστρέφω στα αποσιωπ(οι)ητικά μου που μεγαλώνουν πλέον ασύμμετρα... μεγαλύτερες σιωπές... λιγότερη ποίηση... αλλά πληθαίνουν κιόλας... τόσο που στενεύουν οι αποστάσεις ανάμεσα στις τελείες που στριμώχνονται να χωρέσουν... πώς να βολέψεις λέξεις, γεγονότα και στιγμές ανάμεσά τους;
Το τρόλεϊ έχει κόσμο και στριμώχνομαι κι εγώ... ένα σημείο στην μουντζούρα της καθημερινότητας... σχεδόν τελεία κι εγώ...
Πριν φτάσω στη δουλειά θα πατήσω το replay με μιά ελπίδα να κρατήσει...

Βήτα και Πι

Ανάμεσα στις μέρες... τους μήνες... και πάντα σε μεταβατική περίοδο... σε προσαρμογή... πλησιάζουν Χριστούγεννα κι ακόμα περιμένω την Άνοιξη...
Όλα τα θέλω του αταίριαστου συμβιβάστηκαν και λουφάζαν σαν μαλωμένα παιδιά σε μια γωνιά...
Και βρίσκω αναιμικά και αναίμακτα παραμυθάκια να ξεχνιέμαι...
Και ζω απλές επαναλήψεις...
Εεε ναι βαριέμαι και πλήττω... με λίγα λόγια...

...η διαφορά του Σαββάτου...

Πέρασε γρήγορα σαν καθετί επιθυμητό...
Είχε μία μικρή διαφορά... λίγη ενέργεια περισσότερο... παρακινούμενη και εμπνευσμένη από αναβλημένες υποχρεώσεις...
Σίδερο ήταν η ψυχοθεραπεία του Σαββάτου... και η κυρά Ασπασία λείπει μαζί με τις έκτακτες μικροχαρές των περασμένων...
Έβρεξε χτες βράδυ... ευτυχώς... και ξέπλυνε την πόλη... και η πρώτη πρωινή ανάσα ήταν καθαρή...

Όχι δεν...

Όοοοοχι... δεν θα γκρινιάξω!
Προτιμώ να μη γράφω καν... το να μη μιλάω κιόλας είναι αδύνατον... αλλά τουλάχιστον το περιορίζω για αυτά που με ενοχλούν και μου βγάζουν αρνητισμό... στο ελάχιστο και σε ελάχιστους...
Rescue σε σταγόνες για πρωινό... και μουσική για να θυμάμαι να ξεχνάω...
Το κόλπο πιάνει με μερικές επιπλέον αρπαχτές, κλεφτές και συνήθως τυχαίες ανάσες που παίρνεις από αίσθημα αυτοσυντήρησης... και που δεν είχες αναγνωρίσει ως τέτοιες μέσα στην απελπισία... βλέποντάς τες σαν υποχρεώσεις...
Δεν θα με καταπιεί το απεχθές τέρας του χθες... που αναγνώρισα σαν τέτοιο όταν είδα να τρέφεται μ' εκείνους που το γέννησαν...
Θ' απέχω... όσο αντέχω... και θα ψάχνω το χαμόγελο και κείνη την ζεστασιά που έμοιαζε με βόλεμα...

Μιά αλλαγή... για δοκιμή...

Η διαφορά ήταν η χθεσινή εμπειρία της μιάμιση ώρας απόκλιση από το συρμό της καθημερινότητάς μου...
Δοκιμή της πρόωρης καθυστρημένα...

...γιατί βαριέμαι σήμερα...

Το μισώ τόσο πολύ όταν με προλαβαίνουν τα γεγονότα...
και θυμώνω με εσένα όταν νομίζεις ότι έκλεισες θέματα απλά καλύπτοντάς τα με ελαφριές τυχαίες συνθήκες...
Τόσο ελαφριές όσο να μη γλιστράνε από την επιφάνεια του τυχαίου και τελικά πετύχουν...
Σαν παιχνίδι είναι... ένα αρχάριο κόλπο ενός μικροαπατεώνα του τσίρκου... και βαριέμαι...

...χωρίς ουσία...

Θες να σου πω πόσο ανούσια ήταν και σήμερα; Πόσο φορτικά; Τουλάχιστον να το επιβεβαιώνεις... για να συμβαδίζεις...
Τρία χρόνια πίσω γύρισα... με τα τριαντατρία πάνω μου όμως...
Κι όμως υπάρχουν και άνθρωποι που τα βλέπουν απλά... το ξέρω!
Για το μόνο που αισθάνομαι υπερήφανος σήμερα είναι που ξεμπλόκαρα τη συσκευή και κατάφερα και σου μίλησα... έστω ανούσια... γιατί από ουσία χόρτασα...

...το ξέρεις;

Το ήξερες ότι μου μπαίνουν διάφορα στο κεφάλι;
Όχι;
Θα έπρεπε... γιατί τότε θα νοιαζόσουν και θα έπαιρνες θέση... και θα ήταν αλλιώς...
Βαριέμαι όμως... και πλήττω... ξέρεις...

...απόψε μαζί...

Σκεφτόμουν ότι από τότε που έφυγες άλλαξα γραφείο άλλες τέσσερις φορές... η τελευταία... την Παρασκευή... και χτύπησε το τηλέφωνο... και κόντευα να ξεχάσω τη φωνή σου...
Απόψε θα παραβιάσω την προσωπική σου φούσκα... και πολύ θα το χαρώ... που θα πάρω τη δόση που χάνω τόσο καιρό...
Εγώ κι εσύ και εσύ κι εσύ... μαζί... ξανά...

...η δόση...

Ξέχασα τη νυχτερινή μονή δόση του μηνιαίου γραμματίου χτες...
Ο καρχαρίας με περιμένει στο τραπέζι της κουζίνας...

Γράμμα στον Pierre De Buillon

Αγαπημένε μου φίλε Pierre,

εδώ και μέρες αισθάνομαι μέσα μου κάτι να μου υπενθυμίζει την παρουσία σου... να μου παραπονιέται ότι σε ξέχασα και να μου υπαγορεύει πόσο ανάγκη σε έχω στη ζωή μου...
Μου λείπεις... σε παραμελώ... κι όμως είσαι πάντα εκεί στο παράλληλο σύμπαν σου...
Οι ζωές μας, οι παράλληλες, πόσο ίδιες και πόσο διαφορετικές ταυτόχρονα... σαν να τις έπλασε ο ίδιος θεός... που ατζαμής και πρωτάρης στο ρόλο του το μόνο που κράτησε από το αρχικό του πρότυπο ήταν το καλούπι... όλα τ' άλλα εμπειρικά, μα χειροποίητα, τα δούλεψε...
Δεν ξέρω αν χαίρεται, αν γελά ή αν κλαίει με το αποτέλεσμα... αλλά μας σκόρπισε, εκθέματα σε διαφορετικές βιτρίνες... να δίνουμε παραστάσεις σε περαστικά αισθήματα...

Σε αφήνω... για να μπορέσω να σε ξαναβρώ... και να ελπίζω ότι υπάρχεις...

...σημειώσεις...

Μαζεύτηκαν πάλι ένα σωρό σημειώσεις...
Βαριέμαι να τις κάνω οτιδήποτε...
Ούτε σε τάξη θα τις βάλω... ούτε θα τις αναλύσω... ούτε θα ασχοληθώ μαζί τους επί του παρόντος...
Ίσως κάποια στιγμή που το μέσα μου θα το ζητά... αν γλιτώσουν από την επόμενη εκκαθάριση...

iPod στον καφέ...

Θα μπορούσε να είναι iPod και καφές... ότι περνάω το απόγευμα παρέα...
Ή επίσης φυσιολογικό, αν και ακραίο, iPod με καφέ... λερωμένο, που η απροσεξία μου το κατάφερε...
Αλλά τελικά είναι ακόμα χειρότερο... iPod στο καφέ... στο φλιτζάνι...
Όχι δεν μου βρήκαν iPod στο φλιτζάνι... ότι τάχα καριέρα στην Apple θα κάνω... αλλά μου έφυγε από τα χέρια και προσγειώθηκε μέσα στον διπλό ελληνικό που έφτιαξα...
Πόση ταραχή είχα τελικά για να καταφέρω να πατήσω το post για την προηγούμενη ανάρτηση;
Test, test... δουλεύει...!

Με την πλάτη...

Προς τα πίσω με την όπισθεν... καθρέφτες σπασμένοι... παρμπρίζ λασπωμένο... και δε θυμάσαι καν το δρόμο...
Γκάζι κι όπου βγει...
Μόνο να μην πονέσει πολύ...

Σαββατοκύριακο στο ψυγείο...

Θέλει δρόμους για να θυμιθείς την αρχή σου... να μιλήσεις με το μέσα σου... και να κάνεις απολογισμό...
Πέντε δρόμους έμαθες... συνήθισες να περπατάς τους δύο και ξέχασες τους άλλους τρεις...
Στους τέσσερις τοίχους τι περιμένεις να συναντήσεις;
Ούτε τη σκιά σου προβολή... γιατί πάλι ξέχασες ν' ανάψεις το φως...
Στο ανάμεσα... στην αναμονή... στο ψυγείο... παγωμένος χρόνος από Παρασκευή σε Δευτέρα...
Δεν μου έφταιξαν τ' αστέρια... που επιμένουν να μου λένε για έρωτες... και στο θέμα έχω πολλές άγνωστες λέξεις...
Δεν μου φταίει το (ανά)θέμα της δουλειάς... γιατί δεν ήταν πάντα έτσι...
Επιλογές, ματάκια μου... τις πληρώνεις γιατί πίστεψες ότι το τέλειο το πετυχαίνεις με συνταγές ψυχαναγκασμού... κατασκευασμένες στιγμές... οργάνωση και πρόγραμμα... χωρίς ελπίδα στο τυχαίο...
Εκείνο αυθόρμητα σου συστήνεται μια μέρα... παιδί του τυχαίου και της ελευθερίας είμαι...

Τα δικά σου και τα δικά μου...

Εσύ θυμάσαι... εγώ ξεχνάω...
Εσύ τις καληνύχτες... εγώ τις καλημέρες...
Αυτό λέγεται δίκαιη μοιρασιά ή απόσταση;

Questioning myself...

Am I overreacting?
Am I going crazy?

But I' m me...

Αποφασίζω... the easy tough way...

Βαρέθηκα να είμαι αυτό που περιμένετε να είμαι...
Είμαι και άλλα που δεν τα περιμένατε...
Κουράστηκα...
Μην μου θολώνεις τα νερά γιατί απλά θα επαναλάβω τη θέση μου μέχρι να μην έχεις τίποτα άλλο να μου πεις...
Επικοινωνιακά κοντά σας το έμαθα αυτό...

Διαχείριση #1

"Εγώ θα σας φροντίζω, θα σας περιποιούμαι και εσείς πάρτε το χρόνο σας..."
(...μην αργήσετε πολύ όμως...)

...μία στιγμή αλλιώτικα...

Έξοδος κατσούφη... και απέναντι απ' την έξοδο δύο μεστωμένα πρόσωπα που μου ζωγράφισαν χαμόγελο...
Ρουσφέτι για ευτυχία χωρίς λάδι...
Ενυδάτωση φάρυγγα χρειάζομαι... (μι)λάττε χωρίς κανέλωμα...
Χαριμποζελίνια αγάπες μου... με αφιέρωμα σε μπλούζα...
Φιλιά στη Μπλούμπη!

Βροχούλα πρώτη...

Σταγόνες... τις άκουσα πάνω στα φύλλα της λεμονιάς έξω απ' το παράθυρο της κουζίνας...
Λανθάνουσα αίσθηση χειμώνα... εποχή σφηνομένη σε από σπόντα στιγμή... σε στραπατσαρισμένη καθημερινότητα...
Η δύναμή μου από μακριά προσπαθεί να μου θυμίσει την ύπαρξή της... να μου τραβήξει την προσοχή για να με βγάλει απ' όλα όσα μ' έπνιξαν...
Άρχοντα... τα λόγια σου... μόνο αυτά μπορούν...
... κι από μέσα θ' ανατείλει...

Μα, να περιμένεις (τι) τη Δευτέρα;

Ναι... γιατί θα συναντήσω κάποιες από τις αγάπες μου... άσε που είναι καλύτερα να είσαι εντός θέματος κι ας μη γράφεις τίποτα γενναίο...
Γι' αυτό... δεν τρελάθηκα... κι ας πέρασα το Σαββατοκύριακο σε αίθουσα αναμονής επιθυμόντας...

...αίσθηση...

Είναι εξαντλητικό να ξεχορταριάζεις τους τάφους σου...

Ερημιά...

Δεν θυμόμουν ούτε πως γράφεται η λέξη μέχρι που το ένιωσα...
... και μιά γεύση σκουριάς που παραμένει από χτες στο στόμα μου...

Τ' αναμενόμενα...

Απότομη πτώση... και προσδοκείς να σε συγκρατήσει μία κλοστούλα...

- Δεν σε φοβάμαι εσένα...
- ... φοβάμαι εγώ εμένα!

Τι να περιμένω;

Ποιά τα νέα που θ' ακούσω;
Το λόγο μόνο σκέφτομαι που θα πρέπει να ψάχνω μετά... και να τον αναλύω στο μυαλό μου μέχρι εξαντλήσεως...

...update πριν την επιστροφή...

"Μην σας επηρεάσουν οι εξελίξεις..." μόνο μέχρι εκεί πρόλαβε η αναμετάδοση... και είναι αρκετό για να καταλάβω ότι κάτι έρχεται... που σχεδόν το ξέρω πλέον... αλλά όχι συγκεκριμένα και όχι την έκτασή του...
Πάλι απ' την αρχή;
Πφφφ...
Καλά να πάθω που ήθελα να κάνω τα τηλέφωνά μου και να ελέγξω και το mail...
Όταν λέμε διακοπές πρέπει να είναι διακοπές... αλλά να μην ξέρεις και τι σε περιμένει...;

...αριθμητική των διακοπών...

Ένα βιβλίο, δύο αχτίδες ήλιο, τρεις σταγόνες θάλασσα, τέσσερα τζιτζίκια soundtrack, πέντε παγάκια στον καφέ, έξι χρόνια στο μυαλό, εφτά αποχρώσεις του μπλε, οχτώ κύμματα ηρεμίας και εννιά τόνοι άμμος στα πόδια μου για να βάλω ένα δέκα στο σήμερα...

... σιωπή... γιατί...

"Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι."
Λέω πολλά με τους πολλούς... γιατί αυτό πρέπει να κάνω... μη μ' αδικείτε που σιωπώ μαζί σας... με εσάς που μπορείτε να καταλάβετε τη σιωπή μου... αλλά και εμένα.

Don't talk... I can feel it...

- Πες μου τι θες;
- Να μην έχω εκπλήξεις...
- Γιατί έχεις πολλές;
- Όχι... αλλά...
- Ωραίες είναι οι εκλήξεις! Μη γκρινιάζεις...
- Δεν το θέλω... αλλά είναι αυτό το ακαθόριστο προαίσθημα...
- ...και γιατί θα πρέπει να είναι για κακό;
- Θα μπορούσε να είναι για καλό;
- Εεεε... ναι...
- Δεν μου αρέσει να βγαίνω από τον προγραμματισμό μου!
- Και πώς ζεις τότε;
- Δεν ζω!
- ...τότε;
- Τα καταφέρνω... Επιβιώνω...
- Σου αρέσει;
- Όχι πάντα...
- ...άρα σου αρέσει!
- Κάποιες φορές με πνίγει...
- ...και κάποιες άλλες το απολαμβάνεις...
- Ίσως... γιατί με βολεύει...
- ...ναι, αλλά...
- ...δεν έχει αλλά. Οι ανέσεις πληρώνονται.
- Είσαι καλά λοιπόν.
- Απλά βολεμένος. Μη ρωτάς άλλο. Χρειάζομαι την σιωπή τώρα... και το αεράκι που φυσάει...
- ... ... ... χμμ...

The headache blues

I don't know what... I don't know why...
I only hope... It was a lie....
and I'm singing... oh yeah I'm singing...
I'm singing... the headache blues.

Γύρισα σπίτι με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα πάνε λίγο καλύτερα και θα βρω το χρόνο να αναδιοργανωθώ και να προλάβω να ετοιμαστώ για κάποιες μέρες ειλικρινούς ξεγνοιασιάς...
Ούτε αόριστης... ούτε οριοθετημένης... και σαφώς όχι ξέφρενης... απλά ειλικρινούς.

Υπήρχε κάτι, εδώ και μέρες, που δεν μπορούσα να προσδιορίσω, κάτι σαν προαίσθημα, που μου χαλούσε τη διάθεση.
Δεν ήξερα και ακόμα δεν ξέρω τι είναι... προσδιόρισα από που έρχεται και πρέπει να μην του επιτρέψω να με επηρεάζει...

Όλη τη μέρα πονοκέφαλος... χτες... από προχτές το μεσημέρι...
Λοιπόν Depon! Δεν ξέρω κάτι άλλο...
Το επόμενο βήμα είναι η αβασκανίες... "κοιμήθηκες με μάτι" και τέτοια... αλλά αυτά είναι δύσκολα σπορ για να μπλέξεις...

Σήμερα ξύπνησα καλύτερα... πρέπει να προλάβω...

The dream tuner...

Εδώ και καιρό τα όνειρά μου είναι προβληματικά...
Συχνά απουσιάζουν για τόσο μεγάλα χρονικά διαστήματα που ξεχνώ την ύπαρξή τους...
Όταν έρχονται είναι αψυχολόγητα και αρκετές φορές βασανιστικά...
Σήμερα προέκυψε κάτι καινούριο... εκεί που όλα κυλούσαν κανονικά ξαφνικά ακούστηκαν παράσιτα και έβλεπα χιόνια... σαν να βγήκα από τη συχνότητα...
Μετά το όνειρο άλλαξε αμέσως... άσχετα πρόσωπα... ασύνδετες εικόνες και εντελώς ξένες καταστάσεις... σαν να άλλαξαν κανάλι τα όνειρά μου... και ξύπνησα...
Χάθηκε το όνειρο... ολότελα...
Κάτι έχει πάθει ο συντονιστής των ονείρων μου είμαι σίγουρος...

The night is right...

I really don't know anymore...
Which night is the right one?
Which moment has the right timing to make you feel satisfied?
Which are the values that must be measured?
...I need to relax now...
If there was a right night I would have felt it...!

Paranormal science... and sensations...

Είχα ξεχάσει πως είναι να συμβιώνεις...
Και παρατηρώ πάλι αυτό που μου συνέβαινε παλιά...
Όλα πριν συμβούν τα αντιλαμβάνομαι συναισθηματικά...
Κάτι σαν αφύσικη λειτουργία...
Σαν μία στιγμιαία αυθόρμητη επιστήμη που πρέπει να πηγαίνει κάπως έστι...
Συνδύαζω τις πιθανότητες και βάσει στατιστικής μελέτης συμπεριφορών ανά κατάσταση και συμμετέχοντα ξέρω το αποτέλεσμα... που το βλέπω να συμβαίνει λίγα δευτερόλεπτα μετά... Deja vu πλέον...
- Το χάνω γιατρέ μου; Ή πραγματικά έχω δει το έργο πολλές φορές; Μήπως πρέπει να ψάξω για νέα έργα;

The right portion...

One week is more than enough...
Which is the right portion?
Not less but of course not more...
I just feel like I' m repeating the same question over and over again...

Fly me away...

Ένα ταξίδι σαν τα παλιά επιθύμησα...
Σαφώς με αεροπλάνο... εννοείται εξωτερικό... και εξυπακούεται ότι ταξιδεύω μόνος με τις ανέσεις μου... σε προορισμό που εμπεριέχει τον έρωτα...
Απαραιτήτως με περιμένει ένα ζεστό μπάνιο, σοκολάτα και κόκκινο κρασί...
Το επόμενο πρωί με βρίσκει χαμογελαστό και χορτασμένο σε τσαλακωμένα σεντόνια...
Ζουρ μουρ... που μου έχει λείψει... εκείνο το αυθεντικό... το τάχα κυριακάτικο... πριν σηκωθούμε για πρωινό και κάνουμε πλάνα για την ημέρα...
Δεν θα προλαβαίνουμε ούτε τα μισά, το ξέρω... αλλά θα είμαστε μαζί... και θα σε κατηγορώ ότι "μαζί σου ζω το δικό μου Κωσταλέξι"...

Ζήλεψα σήμερα... το απλό... το εύκολο... το αυτονόητο... το φυσιολογικό... από το οποίο, με τα δεδομένα των πολλών μάλλον απέχω πολύ...

Λίγο... που με κούρασε το τίποτα του εδώ... η επανάληψη που με έπνιξε... το εκεί το αβέβαιο... η ευκολία που δεν έχω στα αυτονόητα... η ευκολία που διαθέτω στα σύνθετα... η σκέψη του μετά...

Θέλω αποστάσεις... τις αποστάσεις μου από όσα με "μπούκωσαν"...!

Ιστορίες... δεύτερη νύχτα στο μπαλκόνι...

Συμπλέγματα αστεριών και συμπλεγματικά αστεράκια με τα οποία κάνω παρέα και απόψε...
Δράκοι ιπτάμενοι σε μυστική αποστολή οι νυχτερίδες που πετούν σχηματίζοντας γωνίες στον αέρα...
Μάχες με τα κουνούπια αλλεπάλληλες και πληγές που θέλουν γιατριά και περιποίηση...
Ήχοι απο καυγάδες ζουζουνιών και άλλων μικρών ύπουλων ζώων που παραμονεύουν στο σκοτάδι σαν κατάσκοποι στιγμών...
6+1 τα φωτάκια σε πλήρη ευθυγράμμιση στον ορίζοντα... εκεί που ξεκινάει η φωτεινή χρωματική διαστρωμάτωση του ουρανού μέχρι το ανώτερο σημείο... εκείνο του βαθύ μπλε στο οποίο κρύβονται τ' αστέρια...
Ένας κλέφτης εμπειριών παραμονεύει να μου πάρει την αποψινή βραδιά... φοράω την αλεξίσφαιρη στολή-ασπίδα προστασίας (κουκούλωμα με το σεντόνι) πριν ξημερώσει και μετράω ανάποδα...

...once more... the Prince watching the stars...

- ...well here I am...! Do you have any interesting stories to tell me? ...those with stars that talk and looking for friends...

Χτες αργά τα λιόδεντρα μου έταξαν να συναντηθούμε απόψε πάλι... αλλά αφού εκείνα έχουν ρίζες με παρακάλεσαν να έρθω εγώ ξανά για παρέα...
Αυτοί είναι οι μόνοι νέοι μου φίλοι... όλοι οι άλλοι είναι παλιοί γνώριμοι και αγαπημένη...
Το φεγγάρι που από εδώ δε φαίνεται τέτοια εποχή κι εγώ το κακολόγησα για υπεροψία...
Τα αγαπημένα μου φοβιτσιάρικα αστεράκια που όλο ανάγκες έχουν...
Η θάλασσα... κι ας απομακρύνθηκε λιγάκι... είναι πάντα η βασίλισσά μου...
Η νυχτερινή αύρα που εύκολα μου κατσουφιάζει...
Το τριζόνι, ακούραστα κρατάει το τενόρο ίσο στης νύχτας το μπάσο...
Τα φωτάκια στο βάθος... πάντα όσο μακριά ή κοντά χρειάζεται... ξέρουν να κρατούν αποστάσεις...
Συχνοί guests... καζανάκια και σύντομα φωτισμένα παράθυρα μπάνιου... ξεχασμένες ανοιχτές τηλεοράσεις σε δωμάτια με ορθάνοιχτες μπαλκονόπορτες... χαμηλόφωνες κουβέντες γειτώνων που τρώνε καρπούζι σε ημίφως πίσω από κάγκελα και φοίκους... μηχανάκια πιτσιρικαρίας που πάει για διασκέδαση...
Πόσα μπορώ να θυμηθώ από παλιά επεισόδια...;
Τώρα minimal... τα βασικά και τα λιόδεντρα... τα ριζωμένα...
Πάλι ξέχασα τη μυρωδιά από φιδάκι και απόψε... θα πρέπει να ετοιμαστώ για νέες μάχες...
Οι γονείς γύρισαν απ' το ταξίδι...
Φίλε Οιδήποδα σε κλείνω και πάω στους φίλους μου που δεν αντέχουν και πολύ το φως σου...

- Thank you for your love...!

Last night... like those lost moments...

Δεν μπορεί κάτι σημαίνει αυτό...
Κάθε που κάτι με πιέζει... που επιστρέφω στα παλιά... που κάτι ταλαντεύεται... ή τελοσπάντων όταν κάτι στραβώνει και δεν το "παλεύω"... γράφω στην Αγγλική...
Και είναι τότε που δεν σκέφτομαι καν στη γλώσσα μου... σκέφτομαι αλλά και γράφω στ' Αγγλικά...
Τάχα να μη με καταλαβαίνουν; Μήπως γιατί εκεί αισθάνεται ασφάλεια το μέσα μου; Ίσως γιατί στο κάπου ανάμεσα τα συναισθήματά μου ταιριάζουν καλύτερα... σφινωμένα... αλλά ακούνητα...

Όταν ήμουν μικρός έκανα κι άλλα... κρυβόμουν κάτω από τραπέζια, κρεβάτια... στις πιο κρυφές γωνιές... ή ακόμα ακόμα έκανα μία σκηνή από σεντόνι, περισσότερο για να δηλώσω την απόσταση που διάλεγα παρά για την ασφάλεια που προσφέρει...
Αποστασιοποιημένος από όσα δεν ήθελα γύρω μου... μιλούσα στο μέσα μου σε μια γλώσσα που δεν θυμάμαι πια... μιά γλώσσα που συχνά είχε μόνο αριθμούς... και κάποιες φορές τυχαίνει και σήμερα να επανέρχονται κομμάτια της και να με εκπλήσσουν...

Έβγαλα ένα κρεβάτι στο μπαλκόνι χτες βράδυ...
Ξάπλωσα ανάσκελα και χάθηκα στη μουσική από το τρανζιστοράκι... στον ίδιο σταθμό που έπαιζε και παλιά αυτές τις ώρες...
Κοιτούσα τ' αστέρια και ξανάγινα για λίγο το παιδί... εκείνο το παιδί που αναρωτιόταν για όλα και που για όλα τελικά έφτιαχνε τη δική του ιστορία... κι αν δεν το βόλευε η ερμηνεία... κρυβόταν μες στα παραμύθια του...
Έπεσε ένα αστέρι που όπως πάντα δεν το πρόλαβα για να κάνω ευχή... αλλά τι να ευχηθώ άραγε...;
Απουσίαζε το φεγγάρι... απλά γιατί έτσι ήθελε... σαν κάθε μεγάλος πρωταγωνιστής...
Πέρασαν πολλά νυχτερινά αεροπλάνα... άλλα πιο κοντά... άλλα χαμένα μακριά... και έπαιζα εκείνο το παλιό μας παιχνίδι για το που πηγαίνουν... ποιοί είναι μέσα... και ποιές οι ιστορίες που κουβαλούν οι αποσκευές τους...
Μετά σταμάτησα τη μουσική για να πάω ακόμα πιο πίσω... στα χρόνια που έτρεχα χωρίς να με προλαβαίνει ο χρόνος...
Και άκουσα πάλι τις βάρκες από τα πυροφάνια... χωρίς το κύμα στην αμμουδιά... και περιμένοντας ν' ακούσω το πρωινό πλοίο με πήρε ο ύπνος εκεί... στο μπαλκόνι, ως το πρωί...
Έφτιαξα πάλι σαν "το παράξενο παιδί" που ήμουν πάντα το δικό μου καταφύγιο... με μιά πόρτα στην οροφή... που βγάζει πάντα σε έναν κόσμο που ποτέ δεν είχε πρόσβαση κανείς άλλος...
Μόνο τα κουνούπια θα πρέπει να εισέβαλαν κάποια στιγμή που θα ήμουν αποροφημένος σε κάποια άλλη θεωρία και έχασα τη μάχη μαζί τους...
Το κατάλαβα το πρωί όταν με στράβωσε ο πρωινός ήλιος και προσπάθησα να του κρυφτώ κάτω απ' το σεντόνι μου με τα ντυμένα στα γαλάζια παιδάκια και το λαγουδάκι κάτω απ' το φουντωτό δεντράκι...
Έχασα τη μάχη αλλά κέρδισα το παραμύθι...

- See you out there lonely stranger... Yesterday you weren't there... But I know I' ll meet you again sometime... In an other story!

Homemade natural bore...

All fresh and nutritional protection...
Totally healthy and harmless talking...
Original unsalted "nothing to do" nights...
Unsweetened and without preservatives habits...
Easy to prepare but non artificial guilt...

Have you ever taste that...?

Β+Π the hometown version

Nothing interesting... τι περίμενες να βρεις;
Everything is repeated... σχεδόν αντιγραφή!
Just because I love... μεγάλη δύναμη η συνήθεια των κυτταρικών μνημών...
I'm bored... family edition!

Mr. Sunshine & Mrs. Batida on the road again...

Τρία χρόνια και δεκαεννέα μέρες μας πήρε... για να βγούμε και πάλι στο δρόμο σε νυχτερινή διαδρομή...
- ...θέλεις ανοιχτή την οροφή;
- Θέλω ν' αγκίζω ουρανό...
Η διαδρομή ήταν η ίδια... και ο προορισμός...
Έπεσαν δύο αστέρια... ένα για σένα κι ένα για μένα...
- Η Batida δεν είναι η ίδια, είπε ότι άλλαξε προμυθευτή...
- ...κανένα παυσίπονο έχεις; Δεν μου κάνει το Depon!
- Όχι, αλλά σκέψου την εικόνα που θα φτιάξω σε αυτούς που θα με βλέπουν να βγαίνω τέτοια ώρα από το αυτοκίνητό σου με το παντελόνι και τα παπούτσια στο χέρι...

Υ.Γ. Μήπως το Mr. Sunshine πρέπει να το αλλάξω σε Mr. Starshine λόγω ώρας;

...will you?

Μια Τρίτη σαν Κυριακή...
Εκτός ρυθμού... εκτός προγράμματος... χωρίς σχήμα... χωρίς σκοπό... χωρίς να περιμένω τίποτα... σε πλήρη αποδιοργάνωση...
Ημέρες... επεισόδια από σειρές... ξάπλα στον καναπέ... με έναν ανεμιστήρα...
Απόψε όμως θα έχει δρόμο...
- Mrs Batida will you...?

Mr. Sunshine & Mrs. Batida... 3 years later...

Ήταν 22/07/2007... και ήσουν λίγο «κάπως»...
Μια από τις πιο ζεστές νύχτες του καλοκαιριού...
Δεν το σκεφτήκαμε πολύ... Mr. Sunshine & Mrs. Batida on the road σε νυχτερινό, καλοκαιρινό film noir... από αυτά που μπορείς να δεις σε drive in…
Περπατούσα στα 30 μου μόλις 3 μέρες...
Περπατήσαμε στην παραλία με γυμνά πόδια και αν τα κατάφερνα θα μετρούσα μερικά εκατομμύρια κόκκους άμμου ανάμεσα στα δάχτυλά μου...
Ξαπλώσαμε και κοιτούσαμε τα αστέρια... μερικά εκατομμύρια και αυτά...
Μόλις μερικές δεκάδες τα χρόνια μας και ήμασταν εκατομμυριούχοι...
Υγρασία και αλμύρα... στο κορμί, στα μαλλιά, στο στόμα... μα τα μάτια για ένα πείσμα δεν θα δέχονταν κανένα από τα δύο να τα χαρακτηρίσουν...
Κάθε χρόνο πλέον σαν γιορτή επιστρέφει αυτή η νύχτα στα καλοκαίρια μου και την περπατάω ξανά και ξανά...
Σαν υπέρβαση... που με γεμίζει περηφάνια... και σαν αλήθεια... που παραμένει φυλαχτό...
- Ρουφιάνα γυναίκα τόσα χιλιόμετρα περπάτησες.... ακόμα αντέχουν οι σόλες σου;
- Είναι λίγα τα χιλιόμετρα μάτια μου για τις δικές μου σόλες... μόνο τα πόδια μου κουράστηκαν λίγο...

Bollywood hot summer night...

Λες και είναι προγραμματισμένο...
Πάντα έτσι με πιάνει... και καταφεύγω νύχτες σαν και αυτή στα μακράς διαρκείας Bollywood feelings...
Όλα σε δόσεις υπερβολής... όπως άλλωστε είναι στη φύση μου...
Τόσο καλοφωτισμένα... χρωματιστά... δραματικά... πόνος που τραγουδιέται και χορεύεται σε έντονο ρυθμό... τέλειο αντιστάθμισμα μιάς πραγματικότητας που ξέρεις "πώς δεν θα μπορούσε να ήταν ποτέ"...
Ψέμα αναγνωρίσημο... όχι καλοφτιασιδωμένο για να σε ξεγελάσει, αλλά για να σου χαρίσει στιγμές "αλλιώς"...

Amelie Poulain

Mr Dufayel:
Hé bien, après toutes ces années le seul personnage que j'ai encore du mal à cerner, c'est la fille au verre d'eau.
Elle est au centre et pourtant elle...est en dehors.

Amélie:
Elle est peut-être seulement différente des autres.

Mr Dufayel:
Ah oui, et en quoi?

Amélie:
Je sais pas

Ένας αγαπημένος διάλογος... από μία λατρεμένη ταινία... και μία αλήθεια στη γωνία να κρυφογελά που στην έφερε πάλι...

Άλλη μια φορά εδώ στα σίγουρα που ξέρω και αγαπώ...

Επανάληψη που φέρνει ισορροπίες...

... waking up at home... back to Greece...

Λίγες ώρες έχουν περάσει μόνο που είμαι back to Greece και νιώθω τη διαφορά...
Ένας ύπνος μόνο στο κρεβατάκι μου... ή μάλλον στην κραβατάρα μου... και όλα είναι ήδη αλλιώς...
Οι βαλίτσες είναι ακόμα στο χολ... μισοανοιγμένες αλλά ακόμα γεμάτες τσαπατσουλιασμένα πράγματα... μόνο τα βασικά έβγαλα από μέσα... οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα, αφρόλουτρο και άλλα τέτοια που όχι ότι δεν είχα άλλα εδώ στο σπίτι για να κάνω τα πρακτικά μου αλλά από συνήθεια του να τα αδειάζω πρώτα αυτά από τη βαλίτσα πάντα... είτε στο πήγαινε, είτε στο έλα...
Καλοκαίρι! Τώρα το κατάλαβα... γιατί μέχρι χτες είχε δροσιά... εκεί στα ξένα που ήδη μοιάζουν μακρινά... κι ας μας χωρίζουν μόλις λίγες ώρες... και ένας τόνος σκέψεις...
Λες να ήταν ένα όνειρο; Ένα όνειρο από αυτά που σε κάνουν να στριφογυρίζεις στον ύπνο σου; Έτσι μοιάζει... μα, τώρα ξύπνησα και είμαι εδώ...
... και οι βαλίτσες στο χολ;

... τίποτα σήμερα...

Είναι κάτι μέρες που πραγματικά δεν έχουν τίποτα...
Και λες... "Δεν μπορεί να μην υπήρξε κάτι...;"
Σου βασανίζει το κεφάλι...
Ψάχνεις τα πάντα... και για να μην είμαι ψεύτης βρίσκεις κάτι... αλλά όλα τα αποποιείσε γιατί απλά δεν άγγιξαν στιγμή το μέσα σου.
Σκέφτομαι... "Δεν θα γκρινιάξω... στο τέλος πάντα κάτι μένει..." ... ελπίζω
Το παιδί όμως αρνείται... βαριέται... πλήττει... και αδιαφορεί για όλα αυτά που με απασχολούν και τρώνε τα φιλετάκια της ημέρας μου...
Δεν επαναστατεί... μουτρώνει... συσπειρώνεται...
Αααα... και όπως πάντα μετράει αδιάκοπα... σαν ρολόι... για να ξεχνιέται... που το ξεχνάω... προσδοκώντας να μου σπάσει τα νεύρα και να το προσέξω...
Αλλά δεν μου σπάει τα νεύρα... το κρυφοκοιτάζω... αλλά συνεχίζω τα πρέπει... και προσπαθώ να το προγραμματίσω σαν εκκρεμότητα...
... μέχρι να βρω το χρόνο να ξαναθυμώσω με τη διαχείρισή μου...

... απουσία Ιουλίου...

Κοιτάζω τη λίστα με τους μήνες που έχουν περιεχόμενο καταγεγραμμένο...
Όλοι στη σειρά... μα, ο Ιούλιος απουσιάζει... μετά από έναν Ιούνιο λειψό... και πραγματικά δεν με πειράζει καθόλου...
Απορώ... για πρώτη φορά, δεν με ενοχλεί η διατάραξη της σειράς, της τάξης, της ισορροπίας...
Έχει λόγο να λείπει μάλλον...
Μπορώ να βρω πολλούς λόγους μάλιστα... αλλά οι μισοί θα ήταν δικαιολογίες... προτιμώ να σταθώ σε έναν...
Ήταν ο μήνας που μου θυμίζει ότι το παιδί μεγαλώνει... ή μάλλον μεγάλωσε...
Τον απέκλεισα λοιπόν... ασυνείδητα... αυτό δεν έχει κάτι να λέει στην καταγραφή του χρόνου μου;
Ο πρίγκιπας πήρε πάλι τα ζάρια στα χέρια του και σε λίγο θα τα αφήσει να πέσουν...

What a tiring break?

Τέσσερις παρενθέσεις στην καθημερινότητά μου... στο "αμετάβλητο"... μα, εντέλει στη ζωή μου...
Διαλείμματα τα είπαν κάποιοι... αλλαγή κάποιοι άλλοι... εγώ τα βάφτισα εμπειρίες για να ακούγονται εποικοδομητικά... υποφερτά...
Μπορεί όμως ένα διάλειμμα να είναι τόσο κουραστικό;
Τέσσερα ίσως;
Η ποσότητα ή η ίδια η φύση των διαλειμμάτων ήταν που με εξάντλησε;
Γιατί δεν με κούρασαν απλά αλλά με άδειασαν, από όσα είχα... μου πήραν τόσα πολλά μέχρι εξαντλήσεως...
Δεν θα είμαι μίζερος... ούτε μονόπλευρος...
Μου έδωσαν κιόλας... πολλά μάλιστα... αλλά δεν ξέρω αν τελικά αυτά που έλαβα τα επιθυμούσα... το μέσα μου δηλαδή... γιατί το έξω, προσαρμοστικό γαρ, συμβιβάζεται, συνηθίζει και μπερδεύεται... τελικά πιστεύει ότι είναι το επιθυμητό... για να αρχίσει να βασανίζεται όταν τα κουβεντιάζει με το μέσα...
Το μέσα μου αποζητά τη θάλασσα... τη γαλήνη... και το παιδί που μάθαινε τον κόσμο μέσα απ' τα μικρά...
Θα επιστρέψω σε αυτά... έστω και σαν μνήμες...

Performing at Gjirokaster #4 (12th week)

...σήμερα δεν είμαι μόνος... πρακτικά τουλάχιστον...
Τρεις... γιατί έτσι ξεμένουμε... άλλος πρωτάρης... άλλος σχεδόν ιθαγενής...

Χθες, κοριτσάκι με τα φωτογραφικά μάτια, έγραφα και ζήλεψα ένα μήλο... το ακούμπησα στο μαξιλάρι... σαν μία αψυχολόγητη κίνηση στοργής... κοίταξα το αυτοκολλητάκι πάνω στο μήλο... amelie... και ήρθες στο μυαλό μου... κι εκείνη η όμορφη ζεστή νύχτα που φτιάχναμε υλικό αγάπης...

Τόσα θέματα Amelie στη ζωή μου και ήρθε η στιγμή να φέρω κοντά μου την κοινή μας στιγμούλα...
Πάλι τρεις ήμασταν... σαν τώρα...

Με κούρασε το ταξίδι... η επανάληψη... και ο λόγος... που δεν έχει αιτία...
Μέχρι την Παρασκευή... μετά νέες σκέψεις...

Υ.Γ. ...δύο μήνες μετά...

Σκέφτηκα αρχικά να γράψω κάτι βαρύγδουπο... ότι ας πούμε "θα σπάσω τη σιωπή μου"...

Μετά όμως το ξανασκέφτηκα... δεν θα μου άρεσε μία σιωπή σπασμένη... κι έτσι απλά αρκέστηκα στο να τα γράψω και να αφήσω την σιωπή μου ακέραιη...

...δύο μήνες μετά...

...και ο χρόνος συνεχίζει να κυλά αδιαλείπτως με ή χωρίς εσένα να κρατάς πρακτικά... και συλλογίζεσαι αν πρέπει γι' αυτό να απολογηθείς (σε ποιόν άραγε; Δικές σου ανάγκες καλύπτεις με αυτό) ή να πεις έτσι ήθελα και μαγκιά μου που δεν "αναλώθηκα" στην καταγραφή αλλά στο να τα βιώσω...
Και μόνο η σκέψη στην οποία μπαίνεις μου μοιάζει ενοχική και αξιολύπητη...
Δύο μήνες σχεδόν... και ούτε μία λέξη στο χαρτί... ή εδώ, όπως και να' χει...
Δεν με ενοχλεί που έχασα τη συνέχεια... γιατί σιγά το σύγγραμμα... αλλά που ενώ είχα το χρόνο και την ευκαιρία να δω τα πράγματα κι από τις δυο πλευρές ταυτόχρονα αναλώθηκα στο να μπω σε ρόλους που μου ορίστηκαν και να αφήσω το "αλλιώς" για μετά...
Τώρα είναι το μετά... μάλλον... και ίσως το ερώτημα αυτό έρχεται (σαν μία μικρή γκρίνια για αυτό που σε ξεβολεύει και σε κινητοποιεί) για να γίνει η αρχή...
Πάντα με λάθος συγχρονισμό εγώ... όταν οι άλλοι αδειάζουν... γεμίζω... όταν τελειώνουν... αρχίζω... και τελικά αναρωτιέμαι για τη μέσα μου μοναξιά;
Έπαιξα και παίζω το ρόλο μου καλά... παραπάνω από τις προσδοκίες σας...
Όποιες κι αν ήταν οι ανάγκες μου, εσείς βλέπατε καθημερινά εκείνον τον "φτου μην τον ματιάσω"...
Και τα κατάφερνα, στα ανθρώπινα, να είμαι και εδώ και εκεί... και όπου χρειαζόταν... στα ουσιαστικά ήταν που έλειπα... και στα "για μένα"...
Κάτι μου ήρθε να τα πω... γιατί εκτός συνόρων δεν πιάνεται η γκρίνια... σου βρίσκουν ελαφρυντικά... και χάνει τάχα μου την ισχύ της να καταχωρηθεί στα δεδομένα...
Απάτη της ομίχλης είναι... σαν φυσήξει λίγο από μέσα σου βοριάς και ακόμα στέκεις στο "αλλά" και όχι στο "ναι μεν" αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις χάσει την αφετηρία... και οπότε το δρόμο της επιστροφής...
Κι ας έχει ήλιο... κι ας κάνει ζέστη... κι ας είμαι μακριά... άρχισε να φυσάει σήμερα...

... εφιάλτες στο Gj...

Δεύτερη νύχτα με εφιάλτη...

Αυτή τη φορά δεν είχε φίδια στον ύπνο μου όπως την χθεσινή... είχε άλλα κι άλλα... αλλά αυτή τη φορά δεν κατάφεραν να με ξυπνήσουν... και σήμερα όπως κι εχθές δεν ξύπνησα με άσχημη γεύση από τα όνειρα... σαν να μη με πειράζουν πια...

Είχα πολύ καιρό να δω κάτι, οτιδήποτε... να θυμάμαι τουλάχιστον... οπότε μάλλον τώρα οποιαδήποτε προβολή δεν με πειράζει...

Αλλά εδώ; Στα ξένα επέστρεψαν τα όνειρα;

Είναι ίσως που ακόμα κι εκεί έχω τους ανθρώπους που με αγαπούν και αγαπώ να μου δείχνουν τον δρόμο...

Στα φίδια η μητέρα μου που εμφανίστηκε από το πουθενά μου είπε απλά "μην προσπαθείς να τα σκωτώσεις... απλά κλείστους την πόρτα και φύγε..." και αυτό έκανα...

Χτες πάλι φυγή ήταν η λύση... βοήθησα, τους έβαλα στην ασφάλειά τους και έφυγα... πήγα εκεί που βρίσκω κι εγώ ασφάλεια....

Και τώρα έχω πάλι παράσταση... την παράσταση που βγήκε από τα σύνορα... και που η επιτυχία της δεν με αγκίζει... όχι γιατί την κατέκτησα αλλά γιατί με αφήνει κάθε μέρα απίστευτα άδειο και κουρασμένο...

- Εσύ πάντως... μπράβο... δεν σε αγκίζει τίποτα... ποτέ δεν χάνεις το κέφι και την ενέργειά σου...

- Ναι Θάνο... πάντα τα καταφέρνω...

ΑΣΜΑ ᾀσμάτων, ὅ ἐστι τῷ Σαλωμών.

Κεφάλαιον Γ'

ΕΠΙ κοίτην μου ἐν νυξὶν ἐζήτησα ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου· ἐζήτησα αὐτὸν καὶ οὐχ εὗρον αὐτόν· ἐκάλεσα αὐτόν, καὶ οὐχ ὑπήκουσέ μου.
...

Always on a longs journey deep within...

"If you can't be good you can at least be careful."
Jamie

"None of us can help the things life has done to us."
Mary

Long Day's Journey into Night

Performing at Gjirokaster #3

Ένα έργο σε επανάληψη...
Και νόμιζα ότι αφού το είχα ξαναδεί θα μου ερχόταν πιο ελαφρύ...
Έχω ένα στυλ τύπου ανέμελο...
Με τεχνιτή υποστήριξη...
Αλλά ακόμα είναι η δεύτερη μέρα...
Και οι παραστάσεις συνεχίζονται...
Βαριέμαι και πλήττω απίστευτα!

Τελικά δεν είχα δήλωση να κάνω...
Αααα και σε προειδοποιώ ότι μέχρι το Gjirokaster μου κατάφερα να αντέξω... πρέπει να αντέξω και το Seattle σου παλιοφιλαράκι μου;

(Β+Π)@Gj

Ακόμα μία φορά... θα γεμίσω τη βαλίτσα...

Πάλι να ετοιμάζω βαλίτσες... για την άλλη μία φορά που μας δίνει ο Θεός...
Και μετά;
Μετά... δεν το σκεφτόμαστε τώρα... γιατί τώρα έχουμε την παρούσα να μας απασχολεί...

Τι δεν καταλαβαίνεις κύριέ μου;

Κι όμως υπάρχει σίγουρα κάτι που δεν καταλαβαίνω και μου δημιουργεί κενά...

Moments...

A few times in my life I've had moments of absolute clarity, when for a few brief seconds the silence drowns out the noise and I can feel rather than think, and things seem so sharp and the world seems so fresh. I can never make these moments last. I cling to them, but like everything, they fade. I have lived my life on these moments. They pull me back to the present, and I realize that everything is exactly the way it was meant to be.

George... A Single Man

Me Voy

Quiero olvidar el aroma de tu cuerpo.
Quiero olvidar el sabor de tus labios.
Quiero tener, por una vez,
Una vida feliz.
Por eso, me voy...

Gracias por todo lo que me diste.
Gracias por amarme.
Pero no tengo ilusión.
Que tú eres mi razón.

Por eso, me voy...

Dime qué es lo que tienes,
Que yo no puedo olvidarte.
Mira, mírame, mi niña,
Mira que mi alma sangra.

Yasmin Levy

... μεγαλώνω άρχοντα...;

Μεγαλώνω άρχοντα...
Ναι, το ξέρω... και θέλω ακόμα να κλείνω τα μάτια μου απέναντι απ' το φως για να 'χω ιδιωτική προβολή παραμυθιών μες το κεφάλι μου...
Κι όμως αισθάνομαι κάτι να γέρνει μέσα μου... να γερνάει... κι όλα να συνεχίζουν να μένουν θεωρίες και όνειρα...
Τραγούδα μου, να αποκοιμιέμαι...

Γράμμα στην Ευτέρπη...

Αγαπημένη μου Ευτέρπη,

Δεν ξέρω πως μου ήρθες στο μυαλό κοριτσάκι μου...
Περίμενα μήνυμά σου σήμερα, χωρίς λόγο, και τελικά αναπάντεχα μου ήρθε...
Το βρήκα πολύ γλυκό, έτσι ξαφνικά που ήρθε και μου έκανε πολύ καλό...
Δεν σε πήρα τηλέφωνο...
Αντί αυτού κάλεσα τους φίλους μου για να γιορτάσω το γεγονός...
Το είπα και στη Ζ γιατί μόνο αυτή μπορεί να καταλάβει τη σχέση μας...

Σε φιλώ γλυκά ομορφιά μου και θέλω να θυμάσαι ότι για μένα είσαι πολύ σημαντική και ιδιαίτερη...

... info...

Ερήμην...

Ερήμην σου το ζω... μόνος μέσα στο μυαλό μου... εκεί γίνονται όλα...

Ερήμην σου και αποφασίζω... να σε αποκαθηλώσω... και να σε αφήσω σε όσα διάλεξες...

Προχωράω όπως ξέρω χρόνια τώρα... χωρίς τα δεκανίκια... με το ίδιο βήμα του λύκου...

Μοιάζει ελευθερία... αλλά είναι;

Και τότε γιατί κάτι μέσα μου με βασανίζει;

Αύριο θα πιω καφέ και θα μοιράζω τα χαμόγελα που κανονικά σου είχα φυλαγμένα...

θα σπαταλώ αφειδώς όσα μου αναγνώρισες σαν αρετές... γιατί δεν έχω που να τα ξοδέψω και να πιάσουν τόπο...

θα είμαι ο αφελής που δεν καταλαβαίνει... κι ας μην τον κοροϊδέψατε ποτέ τελικά...

Από τώρα ετοιμάζω καλημέρες... μα, για την ώρα... καληνύχτα...

... a story... of great expectations...

"I'm not going to tell the story the way it happened. I'm going to tell it the way I remember it."

Finn... Great Expectations

... καραμέλα...

Πάντα στα ταξίδια, όταν μου δίνουν καραμέλα, δεν την τρώω... την κρατάω και όταν τελειώσει το ταξίδι, σε ανύποπτο χρόνο, την ανοίγω και ξαναζώ μέσα μου το ταξίδι...
Βρίσκω τα κομμάτια που έχασα σε Ενεστώτα και μπορώ και συμπληρώνω το παζλ.
Άνοιξα μία τώρα... και είχε γεύση βούτυρο... Olympic Airways ένα μικρο διακριτικό στο χαρτάκι... και είδα μπροστά μου ξεκάθαρα μία λιακάδα, πάνω από τα σύννεφα...
Όταν είσαι πάνω από τα σύννεφα μπορείς να δεις πιο καθαρά...
κατέληξα ότι "δεν πρέπει να δίνεις στους ανθρώπους περισσότερα από όσα μπορούν να αντέξουν"...
Αυτό ήταν πάντα το πρόβλημά μου... η υπερβολή μου... να τα δίνω όλα, σε όλους... παντού και πάντα...
Στο τέλος περιμένω να δω την χαρά στο πρόσωπό τους όταν δέχονται τα δώρα μου... κι όταν αυτή δεν έρχεται, είτε γιατί δεν ήταν έτοιμοι, είτε γιατί δεν μπορούσαν να τα χωρέσουν... τότε απογοητεύομαι...
Απογοητεύομαι γιατί οι άνθρωποι φοβούνται τα συναισθήματά τους... τρέμουν μήπως και κάτι συμβεί και εκτεθούν... ίσως γιατί στο παρελθόν πληγώθηκαν... αλλά πόσα αστέρια ακόμα θα σκοτώσεις για να ικανοποιήσεις το αίσθημα "περηφάνιας" του πληγωμένου ζώου μέσα σου;
Οι πλειοψηφία των ανθρώπων πεισμώνει και επιμένει... και καταλήγουμε στο "μυστήριο" που δημιουργείται και που εκλύει μαγικά σε αυτούς που φτύνουν..
Κι εγώ μαζί με όλους κόλλησα πολλάκις... αλλά όχι πια...
Όταν αυτό γίνεται συνείδηση, απλά φεύγω πλέον... γιατί ξέρω ότι σε τελειωμένες καταστάσεις δεν μπορώ να αναλώνω περισσότερη ενέργεια... αφού δεν μου έμεινε πολύ, μετά τα απανωτά όμοια λάθη...
Δεν είμαι θεός, ούτε σε θέση να ανατρέψω όσα για χρόνια μαζεύει μέσα του καθείς... γιατί καλή τη πρόθεση το έζησα επανειλημμένα το ρόλο του ιεραπόστολου...
"Μεταξύ πρώτης και δευτέρας νουθεσίας, παραιτού"... τις πέρασα και τις δύο... δεν είναι καιρός να παραιτηθώ;
Το μόνο που μένει είναι να γίνω "το θύμα"... σε όμοια κατάσταση συμπάσχον...
Και θύτης που προκάλεσα στον εαυτό μου τέτοια αλλοτρίωση...
Ίσως να είναι λόγια... και μόνο λόγια... από μια πίκρα που γλύκανε η καραμέλα...
Αλλά έχω κι εγώ ανάγκη από γλύκα που να μην προκαλέιται τεχνιτά από γλυκαντικά...

Illusion... Human after all...

I know its hard to tell
How mixed up you feel
Hoping what you need
Is behind every door
Each time you get hurt
I don't want you to change
Cuz everyone has hopes
You're human after all

The feeling sometimes
Wishing you were someone else
Feeling as though
You never belong
This feeling is not sadness
This feeling is not joy
I truly understand
Please don't cry now

Please don't go
I want you to stay
I'm begging you please
Please don't leave here
I don't want you to hate
For all the hurt that you feel
The world is just illusion
Trying to change you

Being like you are
Well this is something else
Who would comprehend
That some bad do lay claim
Divine purpose blesses them
Thats not what I believe
And it doesn't matter anyway

A part of your soul
Ties you to the next world
Or maybe to the last
But I'm still not sure
But what I do know
Is to us the world is different
As we are to the world
I guess you would know that

Please don't go
I want you to stay
I'm begging you please
Please don't leave here
I don't want you to hate
For all the hurt that you feel
The world is just illusion
Trying to change you

Please don't go
Please don't go
I want you to stay
I'm begging you please
Oh please don't leave here
I don't want you to change
For all the hurt that you feel
This world is just illusion
Always trying to change you

Vnv Nation

What's left...?

"When you're gone, all that is left behind are the memories you created in other people's lives or just a couple of items on a bill."

Elizabeth... My Blueberry Nights

I'm χάπι again...

Πρώτα απ' όλα να βρούμε ισορροπίες...
Πέταξα τις βαλίτσες και μπήκα στο μπάνιο μου... αυτό το κτητικό «μου» πόσο το αγαπώ... δεν χρησιμοποίησα το αφρόλουτρο με την τιμή επάνω 190 lekke, απόκτημα τις Διεθνούς Καριέρας μου, αλλά εκείνο που ευοδιάζει επιτυχίες του παρελθόντος...
Μετά παύση... πρέπει να αποκατασταθούν οι ορμόνες μου...
Όλα είναι εντάξει...
Σήμερα πήρα το happy της επόμενης μέρας και πήγα στον κουρέα να αναστήσει τον προγραμματισμό που κόντευα να ξεχάσω...
Περπάτησα και έκανα τα τηλεφωνήματά μου, to whom it may concern, και τώρα προσπαθώ να ανασύρω τις τεχνικές «επιβίωσης» από τα κατεστραμένα εγκεφαλικά μου κύτταρα και να τις επανατοποθετήσω στην καθημερινότητά μου...
Πρώτα ανασύνταξη και μετά τα πρακτικά... οι βαλίτσες μπορούν να περιμένουν στο διάδρομο λίγο ακόμα...

Damaged...

"Damaged people are dangerous. They know they can survive."

Anna... Damage

Έτοιμη η βαλίτσα...

Όλο μου το είναι χώρεσε σε μια βαλίτσα και είναι έτοιμο για αναχώρηση...
Ένα τέλος είναι η αρχή ενός νέου κύκλου έλεγα κάποτε για να μου γίνεται πιο ελαφρύ...
Και δεν μπορώ τους αποχωρισμούς... γιατί μάλλον τους μισώ περισσότερο από αυτούς που το δηλώνουν... ενώ πάντα έλεγα ότι τους αγαπώ για την δύναμη του συναισθήματος που κρύβουν... και το δραματικό τους ύφος...
Κουράστηκα... αλλά περισσότερο από την προσπάθεια να καλύψω τα ανικανοποίητά μου... που αύριο θα έχω βάλει απέναντί μου και θα έχω συμφιλιωθεί μαζί τους... έχωντας γίνει ξανά εκείνο το συμπαθητικό παιδί που πάντα χαμογελάει και λέει ναι... αυτός που προτιμούν όλοι γιατί δεν ζητάει τίποτα...
Όταν το παιδί ζητήσει είναι γκρινιάρικο και του γυρνάμε την πλάτη μέχρι να σωπάσει... γιατί δεν μάθαμε ποτέ να κοιτάμε κατευθείαν στα μάτια αυτό που μας ζορίζει...
Καλό ταξίδι... γιατί... πάντα φεύγω... κι ας μην είναι σωστό πάντα ότι σκεφτώ θα το λέω... για να σας κοιτώ στα μάτια οποτεδήποτε τύχει να σας ξανασυναντήσω...

Ευφημως μνεία... στο τέλος...

Last night I dreamt that somebody loved me...
Η τελευταία νύχτα εδώ είναι γεγονός.
Όλα τα πήρε το σιφόνι μαζί με το καυτό νερό που τα καθάρισε από πάνω μου...
Όλα... στιγμές μεγάλες, μικρές, τυχαίες, χαμένες ευκαιρίες...
Απλά εμπειρίες... για κάποιον που έχει μάθει σαν λύκος να χάνει και να αποχωρεί πάντα μόνος... με γεμάτο κεφάλι αλλά έχοντας αφήσει την ανάμνηση μιας καλής εικόνας...
Μόνο αυτό μένει πίσω μου... ότι έκανα καλά τη δουλειά μου... και έτσι αποχωρώ... με το γνωστό σενάριο στις αποσκευές μου που δεν το διάβασα γιατί απλά ξέρω απ' έξω το ρόλο...
Ευχαριστώ... απλά ευχαριστώ από καρδιάς για όλες τις προσπάθειες όλων που όμως δυστυχώς έπεσαν στο κενό γιατί ατυχώς όλα τα αντιλαμβάνομαι αλλιώς... τα παρερμηνεύω στο κεφάλι μου... προσπαθώντας να τα ζήσω... και τα χάνω οριστικά...
Δεν αδικώ κανέναν... πάντα αγαπώ τους συμπρωταγωνιστές της ζωής μου...
Φεύγω λοιπόν αύριο...
Απλά ίσως αφήσω λίγα εφήμερα σημάδια από την πληγή που αιμοραγεί... μέχρι να τα ξεπλύνει η επόμενη βροχή...

Παράθυρο δίχως πάτωμα...

... Ξυπναω μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο και αυτό που κάνω ποιος σου το 'πε αδυναμία...
Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο και βγάζω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία...

Και απόψε πάλι... μόνο το παράθυρο άλλαξε...

... δίχως αγκαλιές...

Μάλλον έχουν δίκιο εκείνες οι έρευνες που λένε ότι για την ψυχική μας ισορροπία χρειαζόμαστε καθημερινά τρεις αγκαλιές τουλάχιστον...
Εδώ και τόσο καιρό τις στερούμαι πλήρως αυτές τις αγκαλιές και ειλικρινά είναι χάλια το μέσα μου...
Ταλαντεύεται μια δεξιά και μία αριστερά... από το ένα άκρο στο άλλο... και χτυπάει σε τοίχους...
Πόσο δύσκολη μπορεί να είναι τελικά μια αγκαλιά;
Πόσο τα περιπλέκει όλα ο νους του ανθρώπου;
Πόσο βαρέθηκα;... και πόσο μαζοχίζομαι να το παλεύω...;

Έξοδος κινδύνου... αναζητείται...

... Τα σώματα που αγάπησες σ' ανοίξανε θυρίδες στα σκοτάδια.
Κι εσύ που ως τώρα κράτησες μου λες ας ήταν ψέματα τα βράδια...

... Θ' αλλάζουν όλα γύρω σου και μόνο αυτά που πέρασες θα μείνουν.
Κι εσύ θα καις στον ύπνο σου γυρεύοντας μιαν έξοδο κινδύνου...

Με τις υγείες μου...

Δεν μπήκε αέρας... δεν άλλαξε τίποτα τελικά... ούτε περικοπές είχαμε όμως...
Ούτε νίκη, ούτε ήττα... όλα όπως ήταν... μάλλον...
Μόνο οι ταραγμένες μου ορμόνες καταρακώνουν τις ημέρες μου...
Δυο λόγια αργά και τυχαία... μου θυμίζουν την τεχνική που χρόνια αναπτύσσω... και που αδυνατώ να ακολουθώ τελευταία... έρμαιο των «αναγκών» μου...
Μόνο η ασφάλεια της συνήθειας θα κάνει το θαύμα της... ως τότε... ασπιρίνη απ' την άκρη μιας μαξιλαρωθήκης...

I really wanna see you...

"It 's dark in here... I don't think I ever seen you in the light... What it means is I 've never had a real good look at you..."

A Streetcar Named Desire

... emotions...

Without you, today's emotions would be the scurf of yesterday's...

Hipolito

Bang Bang… My Baby Shot Me Down

I was five and he was six
We rode on horses made of sticks
He wore black and I wore white
He would always win the fight

Bang bang
He shot me down, bang bang
I hit the ground , bang bang
That awful sound, bang bang
My baby shot me down

Seasons came and changed the time
When I grew up, I called him mine
He would always laugh and say
Remember when we used to play

Bang bang
I shot you down, bang bang
You hit the ground , bang bang
That awful sound, bang bang
I used to shoot you down

Music played and people sang…
Just for me the church bells rang…

Now he's gone I don't know why
And till this day some times I cry
He didn't even say goodbye
He didn't take the time to lie

Bang bang
He shot me down, bang bang
I hit the ground , bang bang
That awful sound, bang bang
My baby shot me down.

Nancy Sinatra

Τίποτα δε θα πω... κάτι περισσότερο θα ξέρουν οι άλλοι...

Ο αρχηγός

Φτιάχναμε καπέλα από χαρτί
είχαμε και ξύλινα ντουφέκια
κι ήτανε ο πόλεμος γιορτή
στα παλιά μας στέκια

Όλοι σε φωνάζαν αρχηγό
κι ήξερες μονάχα να διατάζεις
κι έτρεχα ξοπίσω σου κι εγώ
για να με κοιτάζεις

Έγειρες στη γη να κοιμηθείς
κι έγινε η καρδιά σου κυπαρίσσι
σου ‘πα θα πεθάνω αν σκοτωθείς
κι όμως έχω ζήσει

Πάλι ήρθαν τα λόγια των άλλων καλοραμένα να ντύσουν την αλήθεια μου...

Πιστός στο καθήκον...

Ξύπνησα πρώτος... ξύπνησα και όσους δεν τα κατάφερναν... παρήγγειλα καφέ... το σιφόνι ρούφιξε μαζί με τη σαπουνάδα ότι είχε ξεμείνει πάνω μου από χτες... ετοιμάστηκα... ο χαμογελαστός εκπαιδευτής έχει παράσταση και πάλι σε λίγο.
Καλή παράσταση...
Ευχαριστώ για όσα...

... σαν να είναι η τελευταία νύχτα...

Απόψε που με νομίζετε εκτός...
Γιορτάζω μια «τελευταία» νύχτα... την ευκαιρία που μου δόθηκε... και όσα εντός μου βρίσκουν το δρόμο τους...
Πενθώ για την «αρχή» που ξέμεινε... και όσα έχασαν την ευκαιρία τους να πάρουν μορφή...
Ήμουν ο ίδιος εκείνος γνωστός σας άγνωστος που αύριο με το πουκάμισο και το καρτελάκι κρεμασμένο στο λαιμό θα είναι ο «κύριος» (beep) που θα χρησιμοποιεί τη μία τεχνική χειραγώγησης μετά την άλλη... κι ενώ θα λέει «ήταν Παρασκευή και έπρεπε να τους γαμήσω» θα σκέφτεται το άδειο Σάββατο που έρχεται και την μαρτυρική Κυριακή που θα περάσει...
Σαν να 'ταν τέλος λοιπόν θα το κρατήσω... γιατί το έργο είναι σε επανάληψη θαρρώ... και βαριέμαι άλλη μια φορά τα ίδια... προτιμώ να βασανίζομαι μόνος μου για «όσα»... παρά παρέα σας για «τόσα»...
Δεν μας έκατσε η επιτυχία... ούτε η ευτυχία...
Αποχωρώ «σαν» νικητής... και παραμένω κύριος όπως με γνώρισες...
Τάνια μου στο λέω... «θα πάω να βρώ τους φίλους μου... θα πω τ' ανομολόγητα... μα δεν θα σε καταδόσω...» γιατί θυμήθηκα πάλι την αρχή... και ας έχω ορμόνες χάλια...

Επικοινωνία μοναξιάς...

Όσα λένε οι «κοινωνικοί» εγκέφαλοί μας όταν είμαστε μαζί... μήπως να τα λέγαμε και με λόγια να τα κατανοήσω κι εγώ ο μπερδεμένος;
Η ίσως μόνο για επιβεβαίωση του ανασφαλούς...

... λίγο ακόμα... νύχτα...

Οι συνήθειές μου με θέλουν μόνο... δε συμβαδίζουν...
Οι προτιμήσεις μου με καθιστούν μοναχικό... δεν ταιριάζουν...
Το παράθυρο κορνιζάρει το σκηνικό...
Η νύχτα ακούει τα λόγια μου...
Ταλαιπορούμαι και βασανίζομαι για το ανικανοποίητο που εγκαταστάθηκε εντός μου...

Μοναξιά απέναντι απ' το κάστρο...

Μακριά... από τους ανθρώπους μου... τον μικρόκοσμό μου... το κουτί μου... τις συνήθειές μου... και έλεγα ότι θα ήταν καλά να δοκιμάσω... αλλά νόμιζα ότι κάποια «δεδομένα» τα κουβαλάμε μαζί μας... για να μας θρέφουν και να μας ζουν...
Με κούρασαν τα τόσα αποσιωπη(οι)τικά που με χαρακτηρίζουν... και ποίηση της σιωπής τα έλεγα... για να μη δεχτώ τις απουσίες...
Δεν θέλω τίποτα να λείπει... απόψε τουλάχιστον... απ' την μικρή μου αλήθεια...
Μόνος... μέσα μου... απέναντι απ' το κάστρο στο παράθυρο...
Μόνος... γιατί μια απλή ζεστή αγκαλιά μου έλειψε που να μου θυμίζει ότι «σε αγαπάμε χαζέ, είμαστε εδώ»... μια αγκαλιά τόσο απλή όσο μία χειραψία... αυθόρμητη, αληθινή και με «υπόσχεση» επανάληψης...
Τα θέλω μου, τα κακομαθημένα θηρία είναι άρχοντα; Ή εγώ ο κακομαθημένος που θέλω και τα θηρία να δαμάσω;
Δυο λόγια ίσως... δυο καθαρές κουβέντες μπορεί και να ήταν αρκετές... αλλά όχι κοσκινισμένες... κατευθείαν από την πηγή... με κούρασαν τα ημίμετρα των πρέπει, των φαίνεσθαι ή και των δήθεν...
Λαχτάρισα λίγο λαβείν μάλλον... αυτό είναι... το δούνε με άδειασε χωρίς πηγή ανεφοδιασμού μάλλον...
Κι όμως έλεγα πως έχω περισσότερα από όσα θα περίμενα αυτή τη φορά... τι έσπασε; Τι χάλασε; Φοβάμαι ότι αυτό που χάλασε είναι οι δέκτες μου... ίσως και οι πομποί μου να μη λειτουργούν άρτια τελευταία...
Με χαλασμένο σύστημα επικοινωνίας που πας στα ξένα;
Σκοτάδι... αργά... κρυφά... μόνος... πιο μόνος... εντελώς μόνος... για το τίποτα... για μια αγκαλιά... μόνο τα τραγούδια στο κεφάλι μου... και το αφώτιστο κάστρο απέναντι... και 'γω και αυτό ερειπωμένα..

Ούτε σκύλους, ούτε γάτες...

Όλη μέρα ένα κλαρίνο παίζει έξω απ' το παράθυρο και νομίζω ότι μου δημιουργεί απίστευτη νευρικότητα...
Ούτε σκυλιά, ούτε παιδιά δεν έχουμε να μας τρέχουν... ούτε γατιά, αδερφέ μου... κι όμως ηρεμία δεν βρίσκω... τσάμπα οι θεωρίες του mad...
Έχει ποδόσφαιρο... έχει παρέα υπνωτισμένων... έχει ποτό... έχει και όλα όσα μαζέψαμε για να αισθανόμαστε άνετα... αλλά γιατί δεν αισθάνομαι άνετα;
Κοιμήθηκα... στη μέσα άκρη του μονού κρεβατιού... άλλα δύο κρεβάτια στο δωμάτιο... όλα πιασμένα... και δε φτάνουν...
Μία βόλτα για εφοδιασμό... άλλη μία μοναχική ανεφοδιασμό...
Τι ζήτησε η καρδιά σας; Μπορώ να το προσφέρω;
Δεν θέλω τίποτα... μόνο να δέχεστε τα δώρα μου...
Συνεχίζω την ανυπαρξία μου τώρα...
Άρχοντα η θεά δεν υπάρχει πια...;
Το μόνο που έμαθα σήμερα...
Κι αν δεν πρόλαβα;
Έχω κουραστεί... κι ο ρόλος του γερόλυκου ούτε αυτός δεν θα μου κάτσει;
Τουλάχιστον να έχουμε ένα μύθο να ζούμε... ή μήπως να προσπαθήσω για το τίποτα να κάνω χώρο;

As good as it gets...

Ίσως η καλύτερη βραδιά εδώ...
Όπου εδώ... το κάπου στο πουθενά...
Η τέλεια στιγμή ελαφρότητας από την πληρότητα του να έχεις «καταθέσει» και να έχεις «εισπράξει»... να κλείνεις λογαριασμούς, ανοίγοντας καινούριους... να πετυχαίνεις την τέλεια στιγμή περπατώντας στην μισοάδεια άγνωστη πόλη... άγνωστος μεταξύ αγνώστων... ελαφρά ζαλιζμένος... κάτω από κίτρινα φώτα... με τη σιγουριά ότι δεν ΕΙΣΑΙ και την ελπίδα ότι δεν ΘΑ ΕΙΣΑΙ μόνος... γιατί ξέρεις ότι εκείνος ο σημαντικός ρόλος που χρόνια είχες στο κεφάλι σου έχει πλέον πρόσωπο...
Και αφού τακτοποίησα ακόμα ένα κουτάκι στο κεφάλι μου... κόλλησα μία ακόμα ετικέτα και έγραψα με ανεξίτηλο μαρκαδόρο ένα Α... μετά το τοποθέτησα στο κενό για χρόνια σημείο στο ράφι των σχέσεων...
Σήμερα ούτε Β ούτε Π...
Κι εσύ λατρεμένη μου Ν ησύχασες μέσα μου...
Πήρες την Νίκη σου έναντι του παραμυθά... που σε έπλαθε βαθιά μου ντυμένη κόκκινα...
Άρχοντα ήσουν πάλι εδώ... στα ξένα και τα άγνωστα που πάντα σε συναντώ... να μου δείχνεις το δρόμο ισιώνωντας καθετί που τσαλακώθηκε εντός μου...
Σκοπός... να μεταφέρεις την ευλογία που δέχτηκες... και να βγάλεις από τους ανθρώπους στο δρόμο σου τον καλύτερο εαυτό τους...
Αααα και αστεράκι μου εσύ... μακριά... είσαι πιο κοντά μου... όπως έμαθα παλιά...

Greek in Gjirokaster... with umbrelas

Κι όμως... ενώ δεν πρόλαβα να προσαρμοστώ στην πραγματικότητα που αποτελεί την καθημερινότητα της ζωής μου είμαι πάλι «στο δρόμο»...
Σκέφτηκα ότι αυτή τη φορά πρέπει να είναι αλλιώς... γιατί ο εφνιδιασμός, σαν στοιχείο, αυτή τη φορά θα είναι δεδομένος... για μένα τον «Δεν μπορώ όσα με βγάζουν απ' το πρόγραμμά μου»...
«Ότι δεν μπορείς να αποφύγεις απόλαυσέ το»...
Θα μπορούσε να είναι απλά ένα φτηνό sequel του «the Gjirokaster experience»... αλλά θα το χωρέσω αυτή τη φορά...
Η πτήση 806 Αθήνα - Ιωάννινα, χωρίς θέματα ηφαιστειακής σκόνης, αλλά με πολλές αναταράξεις μας έφερε ξανά στο ένα βήμα πριν...
Τώρα δεν έχει οπισθοχωρήσεις... μόνο μπροστά πας...
Hotel Bleta #32... δεν θα είμαι μόνος αυτή τη φορά... δεν θα έχω τις σταγόνες μου Ευτυχίας... αλλά θα έχω άνθρωπο...
Από λάθος στο ξυπνητήρι του κινητού μου, που παραμένει σε ώρα Ελλάδος, ξύπνησα νωρίς... και βρέχει... μιά βροχή συνεχόμενη, δυνατή... με χαρακτήρα...
Την τελευταία φορά εδώ μου κλέψαν την μικρή μου ομπρέλα... δεν πρόλαβα να την αντικαταστήσω στην Αθήνα, άσε που πίστεψα ότι ο καιρός θα είχε αλλάξει πια κι εδώ...
Όταν την αναζήτησα στο μαγαζί που «χάθηκε» μου έδωσαν μία τεράστια, «οικογενειακή» όπως την ονόμασα... και την άφησα εδώ... αν υπάρχει ακόμα θα με βάλει πάλι στο ρόλο του "Englishman in New York" αλλά με διαφορετική εθνικότητα και πόλη...
Το τραγούδι που με πήρε αγκαλιά την αξημέρωτη ακόμα μέρα είναι «οι ομπρέλες του Ντεμύ»... που «έτυχε» να ταιριάξει...

Εν τάχυ...

Δεν προλαβαίνω να χωρέσω όλο αυτόν τον καιρό που μεσολάβησε...
Άλλωστε δεν νομίζω ότι έγιναν τόσα πολλά μέσα μου που να χρίζουν καταγραφής... σε Ενεστώτα...
Επιστροφή στα δικά μας... αυτά που μου τώρα καταλαβαίνω αλλιώς...
Δεν έχω διάθεση για λόγια τώρα... θέλω να δω την καθημερινότητά μου... απλά... αργά...

Εν πλω...

... και η Γη γυρίζει με τα παιδιά που γεννήθηκαν τυχαία... και μεγαλώνουν χωρίς σκοπό...
... μα εγώ που τίποτα, προσπαθώ, να μην αφήνω στην τύχη... τι σχέδιο να φτιάξω... ποιό σκοπό να υπηρετήσω;
Επιστρέφω με το πλοίο της γραμμής και ακούω από δίπλα τις ιστορίες των ναυτικών που έχουν την υπερβολή σε όλα... στη φαντασία, στο λόγο, στη στάση...
Έχω κουραστεί τόσο πολύ από τις μετακινήσεις που δεν μου αρκεί το «πέτρα που κυλά, δε χορταριάζει»...
Αλλά είναι μιά περίεργη κούραση... περισσότερο που παραμελώ τα θέλω μου παρά που δεν σταμάτησα το δρόμο...

Ο δρόμος από πριν που ήρθε μετά...

Ξεκίνησα πολύ νωρίς από το σπίτι σήμερα για να πάω στο νησί... είχα αρκετές μικρές ατυχίες μέχρι τώρα... αλλά πρόλαβα το δελφίνι στο παρά ένα... με το που επιβιβάστηκα φύγαμε...
Κουνάει λίγο αλλά ελπίζω να μη μας πάει έτσι όλο το ταξίδι...
Το τελευταίο που ήθελα τώρα ήταν ακόμα μία μετακίνηση... αλλά μετά η μανούλα θα άρχιζε τα δικά της... και τις αγαπώ τις μανούλες... αλλά όταν δεν μουρμουρίζουν τις αγαπώ περισσότερο...
Έχει γράψει αρκετά χιλιόμετρα το κοντέρ μου τελευταία και το σπίτι μου έχει ερημώσει...
Σκορπισμένοι είμαστε αγάπες μου... αλλά σας σκέφτομαι συνέχεια και σας κουβαλάω μαζί μου...
Όταν καταφέρουμε να βρεθούμε πάλι... θέλω να μαζευτούμε για βραδιά αγάπης και «μίλησέ μου»... να καταθέσουμε ο καθένας αυτά που έζησε μαζί και χωριστά...
Δεν έχω καταλάβει ότι είναι «γιορτές»... βασικά για να είμαι ειλικρινής δεν έχω καταλάβει τίποτα... όλα περνούν δίπλα μου χωρίς να τα προσέχω... είμαι αποροφημένος από κάτι που τελικά μου διαφεύγει...
Δεν είμαι σε θέση να σκεφτώ με τόσες αλλαγές μέσων που έκανα τον τελευταίο καιρό... το μέσα μου έχασε το κέντρο του...
Ένας δρόμος παλιός που τώρα που επαναλαμβάνεται, καιρό μετά, είναι ξένος... και αργεί πάντα... βαριέται... θέλει αλλά πλήττει...

The Gjirokaster experience...

Λες και ο χρόνος έχει διαφορετική ροή εδώ...
Δεκατρείς ημέρες στο Αργυρόκαστρο μετράω σήμερα και νομίζω ότι έχει περάσει μήνας τουλάχιστον...
Χρόνος που κυλά στο ρελαντί... με ανθρώπους μίας ταχύτητας... και όλα σαν είκοσι χρόνια πίσω...
Οι πρώτες δύσκολες μέρες αποκλεισμού πέρασαν... τώρα μετράω τις μέρες για την επιστροφή... όχι ότι πέρασα άσχημα... γιατί ευτυχώς η παρέα ήταν καλή και είχε τις καλές της στιγμές... αλλά μου λείπουν οι άνθρωποί μου, η ζωή μου, η επικοινωνία με το μέσα μου και το σπιτάκι μου...
Όλα αυτά μέχρι να ξαναγυρίσω εδώ... αν το σχέδιο πιάσει... και οι κόποι καρπίσουν... θα ζήσω επανάληψη άλλες τρείς τουλάχιστον φορές...
Δεν θα γκρινιάξω για τίποτα... θα το ζήσω... και πάλι... αρκεί να υπάρχει λόγος...

...μια Τρίτη αλλιώτικη και η Πέμπτη αυτή... σαν άλλη...

Αγάπες μου σας το είπα ότι χάρηκα χτες;...
Σκέφτομαι ότι αύριο δεν θα είναι η Πέμπτη από εκείνες τις δικές μας... γιατί έπεσε κι έσπασε από προχτές...
Και την είχα περισσότερο ανάγκη αυτή τη φορά... γιατί τις επόμενες δύο Πέμπτες... και τρεις ίσως... θα είμαι αλλού... γιατί ανάγκη το είχα πάλι να νιώσω ξένος...
Ήταν όμορφα με τα παιδάκια μου χτες... απέναντι που ο δρόμος μας πέρασε... και αντίκρι που τα είχα να ξεδιπλώνουν εκείνα που μες την αφέλεια υποτίθεται αποκρύπτουν... μα πώς θα σας αγάπαγα στ' αλήθεια αν εγώ δεν «ήξερα» όσα το μέσα σας ζητάει να πει και η φωνή τρομάζει...
Κι ο νους αντέδρασε... σ' οδήγησε στο εύκολο που νομίζεις πως σου πάει... ξένο ρούχο το φοράς... μα εκείνο που ντύθηκες γιατί ανάγκη να ζεστάνεις το μέσα σου είχες, πόση ομορφιά σου έδωσε... αν ηξερες πόσο σου πάει δεν θα άφηνες στιγμή το μέσα σου να κρυώνει... αλλά συνήθεια το έχεις να στέκεις στην παγωνιά...
Κοριτσάκι μου, βυθίστηκα στο τελευταίο βλέμμα σου χτες... έτσι, μόνο εγώ να ξέρω... και την αμήχανη επανάληψη στολίδι πήρα...

Χάρηκα...

Πόσα ζητά η στιγμή για να χαρεί (;)... για λίγο ν' ανασάνει... μικρές καθαρές ανάσες σε περιβάλλον αποπνικτικό...
Έναν καφέ... τόσο μακριά είναι η φυγή... στο απέναντι πεζοδρόμιο... μαζί με την αφετηρία στην οποία στέκεις κι ενώ βλέπεις τα ταξίδια να ξεκινούν... μένεις να τ' ατενίζεις...
Ένας καφές με άρωμα και γεύση που κρατάει τρίωρο...
Χάρηκα για το απροσδόκητο που ονόμασα καφέ... και είχε χρώμα πράσινο νομίζω... σαν το φανάρι που με πέρασε απέναντι... σαν την ελπίδα που από μπασταρδεμένο μπλε ξεκίνησε το δρόμο της προς το φως που την αλλοτρίωσε...
Παρατηρώ στο τέλος πως πάντα είμαι ο μόνος που παίρνω αντίθετα το δρόμο απ' την κοινή των άλλων πορεία...
Αντίθετη κατεύθυνση έχω διαλέξει να ζω... σε τροχιά ανάδρομη παιδί της διαφοροποίησης... που ποίηση την κοροϊδεύεις τον φόβο του να μην ανήκεις ν' αρνηθείς...
Ο μόνος δρόμος που επέλεξες, μοναδικό τον εξιδανικεύεις αλλά μονόδρομος δεν είναι... όσο και αν σου χαλάει το παραμύθι της βολής που σε ελαφραίνει...
... επειδή χάρηκα τα λέω...

... πάλι σκόνη...

Από το Σάββατο είχε κάτσει πάνω μου η σκόνη... κόκκινη, λεπτοκοσκινισμένη και αχόρταγη... δις επισκέπτης με τάσεις επεκτατισμού...
Η χθεσινή βροχή έσπασε την παντοδυναμία της και κατέβασε κάτω όσο περισσότερη μπορούσε...
Την συναντώ σήμερα νικημένη στις γωνίες... να βρωμίζει ακόμα, ανίσχυρη πια, τον κόσμο μου που προσπαθεί να δει και πάλι ουρανό...
Μέσα στο σκηνικό της σκόνης ήξερα τουλάχιστον ότι κάπου μέσα σε τούτη την πόλη... σε έναν άλλο μικρόκοσμο, σαν τον δικό μου... κάποιος μου αφιέρωσε μια σκέψη... και άκουσε Preisner γιατί νόμιζε ότι με είδε μέσα στη βροχή να περνάω το δρόμο... αλλά δεν μου μίλησε γιατί κρατούσα ομπρέλα!;...
Δεν ήμουν έξω όμως... ούτε πέρασα το φανάρι... κόκκινο είχα από το Σάββατο ως και σήμερα... προσδοκώ σύντομα το πράσινο για να ξεκινήσω...

Σάββατο στη στάση...

Στο δρόμο... σε ένα Σάββατο που δεν μοιάζει διόλου Σάββατο... αλλά με μία πρόωρη Κυριακή...
Συννέφιασε το ηλιόλουστο γαλάζιο... και περιμένω το λεωφορείο από χτες ξεχασμένος σαν να ήταν πάλι Πέμπτη...
Θέλω να πάω σπίτι μου... από αντίδραση... σαν ανάγκη κάπου ν' αφεθώ...

... σύν-θύμα...

...θα κάνω πράσινα όλα τα κόκκινα φανάρια που δεν μʼ αφήνουν να είμαι ο εαυτός μου.

... meeting και συνάντηση της Πέμπτης...

Οι τελευταίες ημέρες, πρώτες του Μάρτη δεν μου κάθονται καλά όσο κι αν τις παλεύω με καλή διάθεση...
Κάθε μέρα θα έχω και από ένα θέμα να με χαλάει...
Και αφού τώρα έκανα τη γκρίνια μου... θα σκεφτώ ότι σήμερα είναι Πέμπτη... άρα ημέρα Ε(ε)υτυχίας... άρα ημέρα Εμείς κι Εμείς... άρα συναντώ τους φίλους μου...
Θα προσπαθήσω να μη σκέφτομαι τίποτα αρνητικό σήμερα... να μην εμπλακώ σε καμία από τις ανούσιες κουβέντες τους... αν και νομίζω ότι μου τα χαλάει αυτό το προγραμματισμένο meeting... που πραγματικά δεν ξέρω γιατί μου βγαίνει και το γράφω έτσι και όχι συνάντηση... ίσως γιατί είναι όρος για τη δουλειά... ενώ οι συναντήσεις για μένα είναι αγαπημένες συνήθειες... με αγαπημένα μου πρόσωπα...
Δεν θέλω να ξαναγράψω για τη δουλειά... τέλος...

Διεθνής καριέρα...

Αυτό το 2 στο ημερολόγιο σήμερα είναι τόσο όμορφα ανάλαφρο...
Δεν φέρει καμία επισημότητα αλλά και καμία ευθύνη... στέκει εκεί και ανέμελα περιμένει...
Δεν κουβαλάει το βάρος και την επισημότητα του Άσσου... της πρωτιάς...
Παρόλ' αυτά δεν ήξερα τι μου επιφύλασε μέχρι προ ολίγου...
Μεγάλα γεγονότα!
Από αυτά που είτε τα δέχεσε, είτε αποχωρείς...
Ευτυχώς δεν είναι συναισθηματικής φύσεως αλλά επαγγελματικής...
Θα πάρω μία γεύση και θα δοκιμάσω λίγο από «διεθνή καριέρα»...
Δεν μπορώ να μην το δω απλά και λίγο επιπόλαια για την ώρα γιατί είναι ικανό να με εξαντλήσει...
Το κοιτάζω από τη σκοπιά της εμπειρίας τώρα...
Το κακό είναι ότι θα πρέπει να ετοιμάσω πράγματα... και να κανονίσω να μου ποτίζουν τα λουλούδια...
Το πετάω απ' το παράθυρο τώρα το γεγονός γιατί άλλωστε αυτά που με κουράζουν περισσότερο είναι να με απασχολούν τα πεζά...
Κάποιο μάθημα θα υπάρχει για τον εκπαιδευτή κι εδώ... τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο... και πάντα ο λόγος ήταν που με απασχολούσε εμένα...

Τα απομεινάρια της Κυριακής σε μία πρώτη Δευτέρα...

Δεν έκλεισα μήνα χτες, παρότι τελευταία είμαι πολύ συνεπής...
Είχα έναν πονοκέφαλο, όλη την Κυριακή, που ενώ έκανα τόσα πολλά αισθανόμουν ότι όλα γλιστρούσαν κι έπεφταν από πάνω μου εκτός εκείνου...
Σήμερα πρωτομηνιά κοιτάζω πίσω να δω αν έχω εκκρεμότητες...
Θα κλείσω πρώτα τα πρακτικά και θα αφήσω τα θεωρητικά για εκπρόθεσμη διευθέτηση...
Όχι... δεν τα αναβάλω... προγραμματίζω όσα μπορώ... με δική μου σειρά... όχι εκείνη που μοιάζει ορθή για τους πολλούς...
Δεν ήταν καλή η μέρα χτες για το μέσα μου... είχα τα ασυνείδητά μου... γιατί με τα συνειδητά αρχίσαμε να τα βρίσκουμε...
Ένα κενό ήταν εκεί συνέχεια... πλάι στον πονοκέφαλο... και παραβγαίνανε σε αγώνα αντοχής...
Αδιάφορη ήταν η μέρα μου στη δουλειά σήμερα...
Λες να πάρω κι εγώ κανένα βραβείο στις Κάννες φίλε μου αν κάνω τη ζωή μου σενάριο;
Χάρηκα λίγο με μία εικόνα μονάχα και μια σκέψη... κομμάτια αυτού που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό...
Στάση πρώτη... στην ουρά για την ολοκλήρωση τις πρώτης πρακτικής εκκρεμότητας... μυρίζουν κάστανα ψητά αλλά εμένα μου μυρίζει και η Άνοιξη... που σαν κάτι από παλιά να μου επαναφέρει... κάτι που θαρρώ ότι δεν έχω πλέον ανάγκη...
Σίγουρα δεν το έχω ανάγκη αν δεν έχει τουλάχιστον μία δημιουργική όψη...
Τέλος πρώτης πράξης...
«Εσύ όπου κι αν πας σ' όποιο ταξίδι, σε λάθος στάση θα κατεβείς...»
Δεύτερη προγραμματισμένη... και σαν λάθος μοιάζει κι αυτή... που απ' την υπνωτισμένη μου συνήθεια με τραβά...
Τίποτα ουσιαστικό παρόλα αυτά... απλά τόσο όσο για να καλύπτω τους ψυχαναγκασμούς μου...
Καταναλώνω με προσδοκίες... άρα με λόγο... αλλά χωρίς σκοπό... μόνο για την πρόθεση της υπόθεσης...
Ολοκλήρωση των σημερινών προγραμματισμένων εργασιών που με ξεχνούν μονίμως απ' έξω... σαν ανάγκη...
Κάποιος μηχανισμός μέσα μου συνωμοτεί κατά μου... δεν εξηγείται αλλιώς...
Σε όλη τη διαδρομή γράφω... δεν ξέρω τι εικόνα δίνω στους γύρω μου και πραγματικά αδιαφορώ...
Δεν νομίζω να με προσπέρασε ο έρωτας της ζωής μου... μόνο η μέρα με άφησε πίσω... με την αίσθηση πως πάλι δεν πρόλαβα... αλλά δεν θυμάμαι τι... ... ...

Μέλι-night

Στάση Κεραμεικός... 22:20... πόσος κόσμος Θεέ μου;
Ο κόσμος γυρίζει ερήμιν μου...
Παίρνω τηλέφωνο... «Που είστε; Αισθάνομαι χαμένος... Ααα απέναντί μου...» από ανασφάλεια κάλεσα...
Ήμουν στο ίδιο τρένο με την ευτυχία αλλά δεν τη συνάντησα γιατί αισθανόμουν χαμένος...
Με το που την είδα την άρπαξα απ' το χέρι και σαν τυφλός την άφησα να με οδηγεί...
Γλύτωσε την τενοντίτηδα από το σφίξημό μου αλλά είχαμε ολόκληρη νύχτα μπροστά μας...
Ο μεγάλος δρόμος με τις γραμμές του τρένου στη μέση μου έμοιαζε τεράστια δοκιμασία...
«Καταθλιπτικά δεν είναι εδώ ή εμένα μου φαίνεται;»
Απέναντι στο φανάρι ήταν το κορίτσι του γιού του ανέμου...
«Μην περνάς... θα έρθουμε εμείς εκεί...»
«Που είμαστε;»
Μία, δύο, τρείς φωτεινές επιγραφές λένε studio με ροζ γράμματα... «Κάποια αλυσσίδα θα είναι...»
Φτάσαμε... σε ένα δύο προς δύο (όχι επί δύο) τραπεζάκι...
Εγώ κι εσύ απέναντι καθώς εσύ κι εσύ επίσης...
Λόγια, χαμόγελα και βλέμματα αντικριστά, διαγώνια και χιαστί... να κεντούν τη νύχτα σταυροβελονιά...
Πόσο μαζί;! Ούτε στιγμή δεν αισθάνθηκα χώρια γιατί μέσα στο χαμό υπήρχε ο κοινός μας κώδικας που έμοιαζε να μας κλείνει στην διάφανη «φουσκαλίθρα» των παιδιών με το ξεχωριστό χάρισμα...
«Δεν τολμώ να βγω από εδώ μέσα καλή μου, όσο όμορφα κι αν λες ότι είναι εσύ που είδες και το έξω... όχι από φόβο αλλά γιατί εδώ αισθάνομαι ότι ταιριάζω... ότι ανήκω... Θα μείνω λοιπόν για απόψε κι ας μοιάζει βόλεμα...»
Έτσι έδιωξα το παράξενο συναίσθημα που είχα μέχρι να φτάσω στο εμείς κι εμείς... αλλά εγκαταστάθηκε ένας πονοκέφαλος στο κρανίο μου... μάλλον από τον αντίλαλο των ατελείωτων διαλόγων που βοούν ακατάπαυστα εντός...
Εφτά κυκλάκια-πιέσεις προς τα έξω στα έξι σημεία που μου έμαθες... κοντά στα στόματα των συνδιαλεγομένων... που θα πάει θα σωπάσουν...
Η φωνή που έλεγε «Φτάνει» ήταν ένα εκατοστό μπροστά απ' το πρόσωπό μου κι όμως δεν μου φτάνει... μέχρι που την φτάσαμε εμείς... εκεί στον στενό διάδρομο με το «αίσχος το καινούριο χρώμα»...
Πόσο λίγα και σύντομα τα λόγια να χωρέσουν όσα μπορούσαν και λέγονταν απλά...;
Κι εσύ χαζό γατάκι, μέσα απ' τη «φουσκαλίθρα», πως θες να γίνεις κατανοητός επικοινωνώντας με την μέσα γλώσσα έξω;
Όμως το πείραμα έπιασε νομίζω... γιατί κι ο αποδέκτης είχε μπερδέψει κι αυτός τις εντός με τις εκτός συχνότητες...
Στο δρόμο τα καλύτερα... Special... κι ας τα ζητήσαμε άνευ...
Κλείσε το ζακετάκι σου γιατί «τα κρύα σου στηθάκια, απόψε διεισδύσανε στα κρύα μου στοιχάκια»...
Καληνύχτα και σε σας εγκάρδιε κύριε... στην παρεξηγημένη σας γωνία...
Στη διασταύρωση ήμουν ο μόνος που θα έφευγε απ' την απέναντι πλευρά... αλλά τους φίλησα όλους... κι εδώ είναι η μόνη φορά που κανείς μας δεν θέλει την πρωτιά...
Εκείνο που μένει περισσότερο είναι το τελευταίο... κι έτσι ένα φιλί το πήρα διπλό... αλλά σας ξεγέλασα γιατί πέρα απ' το φιλί το ίδιο ισχύει και με τις αγκαλιές... και τις καληνύχτες...
Έτσι πήρα μαζί μου κάτι απ' τον καθένα σας...
Στο ταξί έπαιξα έναν ωραίο λαϊκό ρόλο που με έφερε γρήγορα στην πραγματικότητα... αλλά σήμερα έχω ακόμα τον πονοκέφαλο... και την ανάμνηση μιάς νύχτας με τη σιωπή γεμάτη... και τα «σημάδια» μας...

Σαββάτο βράδυ...

... ετοιμάζομαι να βγω...
Κάτι από την εποχή που έβγαινα κάθε βράδυ ήρθε και σφηνώθηκε στο κεφάλι μου...
Μία διάθεση που με οδηγεί στη μελαγχολία...
Μπαίνω στο μπάνιο να εξουδετερώσω μερικά συναισθήματα...
Βγαίνω έχοντας πετάξει από πάνω μου την πρώτη στιβάδα δέρματος... αλλά ούτε ένα συναίσθημα...
Κλειδώνω βιαστικά την πόρτα και γλιστρώ σαν φάντασμα στην εξώπορτα...
Στο δρόμο περπατώ με μουσική που μένει αμέτοχη και με ένα σύννεφο αρώματος να με ακολουθεί...
Καταθλιπτικοί οι δρόμοι αλλά γεμάτοι κίνηση...
Το φεγγάρι σχεδόν γεμάτο παίζει κρυφτό με τα σύννεφα που φέρνουν που και που μερικές σταγόνες...
Θα συναντήσω τους φίλους μου σε λίγο... γιατί δεν είμαι χαρούμενος;
Αυτό το κάτι απ' τα παλιά μου τα κάνει όλα...
Πήρα τηλέφωνα γνωρίζοντας ότι δεν θα αλλάξει τίποτα αλλά για να μην πω ότι δεν προσπάθησα...
Κάτι με κάνει να θέλω χωρίς να ξέρω και κάτι μου λέει πως δεν ανήκω... δεν ταιριάζω...
Σε λίγο φτάνω... και θα είναι οι αγάπες μου εκεί...
Θα είναι... όχι δεν θα πω τίποτα... μόνο η μουσική είναι σίγουρο ότι θα είναι εκεί... και μια πεταλούδα...

... ακατανόητο συναίσθημα...

Κάτι που να εξηγεί το ακατανόητο που βγάζει ο μοναδικός, δικός σου, κώδικας έκφρασης του συναισθήματος...
Αυτό που δεν καταλαβαίνω με ταλαιπορεί αλλά και με προκαλεί...
Δεν με αφίνεις έτσι... σπάνια γεμίζεις τη σιωπή αλλά εδώ έχω τα σημάδια...

... η τσάντα μου...

Είναι περίεργο που κάθε μέρα γεμίζω την τσάντα μου «αντικείμενα ανασφάλειας» για το ενδεχόμενο να τα χρειαστώ κάποια στιγμή...
Και πηγαινοφέρνω την παραφορτωμένη τσάντα μου στην ίδια διαδρομή κάθε φορά...
Φοβάμαι τη στιγμή που θα μου διαμαρτυρηθεί πως δεν τη φόρτωσα μια μέρα να την πάω ένα ταξίδι... ή έστω ένα σαββατοκύριακο να την περπατήσω σε μια διαδρομή απροσδόκητη... και να την έχω φορτωμένη με «υλικό ασφαλείας»... τα απολύτως απαραίτητα... για να θυμάμαι...

... λέξεις...

Είναι φορές που οι λέξεις με εγκλοβίζουν... με μπερδεύουν... και είναι στιγμές που μπορούν να με τρελάνουν.
Περισσότερο οι σχέσεις των λέξεων... οι συγγένειές τους... βάσει ρίζας... ποιητική αδεία... λόγω περερμηνείας...
Αδελφός και συνάδελφος για σήμερα...

Το μήνυμα, δώρο, του άρχοντα...

Λαμβάνω «το μήνυμα» σε μικρές δόσεις για να αντέχει το είναι μου την αλήθεια που μου πετά κατάμουτρα...
Την αλήθεια σαν υπενθύμιση του λάθους που επιλέγουμε καθημερινά με κάθε απλή φαινομενικά επιλογή μας...
Μήνυμα ελήφθη άρχοντα... αλλά το χάνω πάλι· γιατί σαν παιδί μπερδεμένο κι εγώ δεν θυμάμαι αν μου έδειξαν από που ξεκινήσαμε...
Αρκούμαι στο κρυφτό και το κυνιγητό με την αλήθεια... στο παιχνίδι με το μήνυμα...
Δεν μπορείς να κατηγορήσεις το παιδί γιατί παίζει... είναι απλά στη φύση του... θλίβεσε μόνο για όσα δεν του φανερώθηκαν...

... μια ακόμα απλή διαδρομή επιστροφής με τρόλεϊ...

Δεν ξέρω γιατί αλλά αισθάνομαι μια τεράστεια κούραση... με πολύ ανάγκη για ύπνο... πεινάω, θέλω να δω ταινία, θέλω παρέα... και γενικότερα μια κατάσταση με πολλές ανάγκες και μικρά θέλω...
Σαν να κατάπια όλη τη σκόνη των προηγούμενων ημερών... και έχω βαρύνει παρότι το μέσα μου θέλει λιακάδες...
Αύριο θα πάρω βιταμίνη C και απόψε θα προσπαθήσω να ικανοποιήσω όσο περισσότερα αιτήματα του εντός μου.
Που είναι ένα σύννεφο αφράτο να ξαπλώσω;
Να βουλιάξω μέσα του και ζεστά να κοιμηθώ με χρόνο σταματημένο...

... Σαββατοκύριακο με σκόνη...

Μετά απο μία Παρασκευή ανύπαρκτη... το Σάββατο και λες «θα ζήσω...» ενώ το παλεύεις να πετύχει...
Το Σάββατο ξύπνησε σκονισμένο με μούτρα κατεβασμένα, απλά από ακεφιά, αλλά με προδιαγραφές επικοινωνίας.
«Πλύνε τη σκόνη που σε τυλίγει και ζήσε...»
Από το απόγευμα και μετά, η ημέρα πέτυχε δ(Ντ)ιάνα και η ζ(Ζ)ωή μας χάρισε ουσιαστικές στιγμές που ονομάσαμε καφέ.
Το απλοποιείς γιατί θέλεις να δείχνει εύκολο... αλλά τόσα συναισθήματα προς διαχείριση είναι βαρύ κατά βάση.
Εμείς όμως έχουμε μάθει να τα δεχόμαστε σα δώρα και να τα αντιμετοπίζουμε με συμπάθεια.
Η ηλιόλουστη Κυριακάτική μου ταινία ξεκίνησε να παίζει περίπου στις 03:20.
Δεν την είδαμε όλη και έμεινε εκρεμμότητα... αυτή ή τόσο ταυτόσημη με μένα συλογή συναισθημάτων.
Η Κυριακή ξεκαθάρισε τη θέση της και κατακάθισε επιτέλους το σύννεφο της συναισθηματικής σκόνης... για λίγο... όσο χρειάζεται πριν πάρεις στα χέρια τη σφουγγαρίστρα και καθαρίσεις κάθε απομεινάρι...

Κυριακή μετά τη σκόνη...

Και πόσο θα 'θελα μαζί να την ζούσαμε αυτή τη λιακάδα...
Μια λιακάδα μετά την ταξιδεμένη σκόνη...
Θα συζητούσαμε όσα συνάντησε στο δρόμο της και διηγήθηκε στον καθένα ξεχωριστά χτες...

... όταν θα νύχτωνε και θα είχαμε πλέον κουραστεί... γιατί είναι Κυριακή μην ξεχνιόμαστε... θα έπαιρνα τα λόγια σας και θα σας τα γυρνούσα πίσω αλλαγμένα...
Ας πούμε "you don't have a tumor, you only got black humor..."

Ερώτημα ισιώματος

Μήπως παίρνεις πολύ σοβαρά το ρόλο σου στον πύργο της Βαβέλ;

Τεχνική υποστήριξη ε(Ε)υτυχίας

Κάτι που δεν ήταν reset, ούτε restart αλλά σίγουρα δεν ήταν το delete που θυμόμουν εγώ...
Η αλήθεια είναι ότι δεν έπιασε η ενέργεια σε μένα ώστε να φέρει αποτέλεσμα... έπιασε όμως η τεχνική της εκπροσώπου ε(Ε)υτυχίας...

Το αλατάκι...

Μου έχει λείψει από την καθημερινότητά μου το αλατάκι που δίνει εκείνη την ιδιαίτερη, επιπλέον νοστιμιά...
Όχι το αλάτι που θα βάλεις στο μαγείρεμα... εκείνο που θα ρήξεις από πάνω στο πιάτο... που θα κάνουν οι κόκκοι του κριτς κριτς στο στόμα σου όταν μασάς χαρίζοντας έναν χαρακτήρα αλλιώτικο στη στιγμή σου...
Σαν να είμαι σε δίαιτα υπερτασικού αισθάνομαι φορές φορές... χωρίς λίγη νοστιμιά τσαχπίνικη... ελαφριά... εύκολη... διαπραγματεύσιμη αλλά ασυμβίβαστη... και φυσικά πέραν των τετριμμένων...
Δοκιμάζω τα μπαχαρικά, τα μυρωδικά και όλα τα αρτήματα αλλά όλα μοιάζουν υποκατάστατα...
Σαν να πηγαίνεις γκρίζα Κυριακή απόγευμα στα Mc Donalds, παίρνεις μεγάλο γεύμα με αναψυκτικό, αλλά τελικά το μόνο που ήθελες να φας ήταν πλαστικές πατάτες... για να κριτσανίσει αλατάκι το δοντάκι σου...

... εν αναμονή στοργής...

Έρχεται η στοργή σε ταπεράκια... φρεσκομαγειρεμένη... πεντανόστιμη...
Το κακό είναι ότι αν τη φας μαζεμένη πέφτει βαριά... από την άλλη αν την αφήσεις, θα πάει χαμένη γιατί χαλάει εύκολα... σαν χειροποίητο με αγνά υλικά φτιαγμένο αγαθό που είναι...
Τι να κάνω;
Σκέφτομαι να μοιράσω μερίδες και να τις βάλω στην κατάψυξη... κι όσο αντέξει στο κρύο... γιατί από παλιά είναι γνωστό ότι η στοργή δεν ευδοκιμεί σε κρύα κλίματα...

Κάπου με ένα εισιτήριο...

Ένα εισιτήριο θα ήθελα... ένα εισιτήριο όπως παλιά... που σημασία είχε μόνο το μέσα... ούτε καν ο προορισμός...
Κι ας έβρεχε... κι ας είχε συννεφιά... κι ας μην ταξιδεύαμε πρώτη θέση... κι ας ήταν το δωμάτιο αδιάφορο...
Ας πάμε κάπου... που να χρειάζεται εισιτήριο... ακόμα και στο σινεμά!

Μεταβολή στον τρόπο...

Σίγουρα όσα γράφονται εδώ, δεν γράφονται με τη φιλοδοξία να γίνουν αντιληπτά από τους πολλούς... αλλά παρατηρώ τελευταία ότι δυσκολεύονται ακόμα και οι δικοί μου άνθρωποι να καταλάβουν τον «κώδικα» του εγκεφάλου μου...
Δεν ξέρω αν εγώ δυσκόλεψα τον λόγο μου ή αν οι άλλοι δεν τα διαβάζουν πλέον με την προσοχή που το έκαναν παλιότερα... είναι αλήθεια πάντως ότι αρκετές φορές μου λείπει η γραφή του παλιού μου εαυτού... που ήταν πιο ατμοσφαιρικός, πιο γλαφυρός και πιο κοντά στο προφανές... χωρίς όμως να αναλώνεται στο εύκολο...
Το υποκείμενο ή το αντικείμενο υπέστει μεταβολή;
Παρότι το θέμα δεν άλλαξε... ούτε και το ανάθεμα... κάτι βγαίνει διαφορετικό...
Το δώρο είναι ίδιο... μόνο το περιτύλιγμα άλλαξα λίγο... σταμάτησα να χρησιμοποιώ φανταχτερά χαρτιά και κορδέλες... μόνο στο τραχύ οικολογικό χαρτί αρκούμαι πλέον...
Θα ψάξω στα ντουλαπάκια μου να δω αν έχει απομείνει τίποτα ώστε να δοκιμάσω αν θυμάμαι ακόμα την παλιά τέχνη του συνδυασμού...

SMS SOS

Πάρε με σε μία βόλτα παραθαλάσσια στη λιακάδα...

... back up...

Με το μέσα μου να κάνει back up από την Παρασκευή ήταν αδύνατο να εκτελεσθεί οποιαδήποτε άλλη εργασία...
Εργασία με απαιτήσεις αν και φαινομενικά μονότονη... σπαταλάει όλη τη δύναμη του επεξεργαστή...

Η παράσταση την Τρίτη!

Την Τρίτη έχω πρεμιέρα... και αυλαία...
Για μία μόνο παράσταση, έκτακτη και επετειακή... το πετυχημένο σενάριο που έχω μάθει απ' έξω... και που δεν θα ξαναπαίξω ποτέ...
Το ποτέ εδώ δεν είναι μια υπερβολή ή λόγια συγκίνησης... απλά το έργο με το αυτό, ακριβές και αγαπημένο σενάριο κόπηκε γιατί έπαψε πλέον να πουλάει...
Ξεπούλησε... και «κάηκε» από την γρήγορη επιτυχία του...
Την Τρίτη θέλω να το ζήσω με μεγαλοπρέπεια... και μέχρι το τέλος... γιατί η παράσταση έχει διάρκεια δύο εβδομάδες.
Θέλω να είναι τέλεια και να γίνει σκαλοπάτι για το επόμενο σενάριο και παραστάσεις που θα παίξω... και «πρέπει» πλέον να έχουν επιτυχία!

... μικρή ατυχία για την ευτυχία...

Άτυχή μου ευτυχία... πάλι σε περίοδο τοκισμού σε βάλανε...
Νομίζω όμως ότι το πρόγραμμα είναι από αυτά της κρίσης... μικρή η θυσία και το επιτόκιο... μόνο και μόνο για να πούμε ότι δεν μένουμε άπραγοι... αμέτοχοι... στην κυτταρική πλέον συνήθεια της προσπάθειας...

Γράμμα στον Pierre

Αγαπημένε μου φίλε Pierre,

Είναι γεγονός ότι έχουμε απομακρυνθεί τελευταία... πριν προλάβεις να με κατηγορήσεις και σου δικαιολογηθώ θα παραδεχτώ ότι πράγματι η σχέση μας έχει ατονίσει...
Από τότε που «τακτοποιήθηκες» και απέκτησες μια κάποια ευκολία γενικότερα, δεν ξέρω γιατί αλλά έχασα τον ενθουσιασμό που είχα για σένα... δεν έχασα το ενδιαφέρον... μόνο τον ενθουσιασμό του να σε ψάχνω...
Ίσως το γεγονός του ότι δεν χρειάζεται πλέον να προσπαθώ για σένα... ή το ότι δεν με εκπλήσεις ιδιαίτερα κάνει τη στάση μου πιο ουδέτερη και απόμακρη...
Διαβάζοντας αυτά που γράφω παρατηρώ ότι θα μπορούσαν εύκολα να «παρεξηγηθούν» και να διαβαστούν σαν απολογία έρωτα.
Αυτό δεν είναι όμως και ο έρωτας;
Ένα υπερεκτιμημένο κράμα... με μεγάλη αποδοχή και εθιστική σύσταση... όταν το έχεις απολαμβάνεις μια ψευδή αλλά μαγική αίσθηση ευτυχίας...
Επιφυλάσσομαι φίλε... και δεν ξεχνώ εύκολα...
Συμπάθαμε για την ωμή ειλικρίνειά μου.

Με αληθινή αγάπη,

Blueberry